Psyche
alle pijlers
HELP! Hoe gezond re-integreren?
donderdag 14 juni 2018 om 00:57
Lieve iedereen,
Sinds afgelopen november ben ik ziek gemeld op mijn werk. Diagnose: overspannen.
Ik ben al een aantal weken bezig met re-integreren. Ik loop er nu enorm tegenaan dat het me zowel op mijn werk als in mijn privéleven niet lukt om mijn grenzen aan te geven (opkomen voor mijn mening, nee zeggen etc.). Ik ben hier nooit een ster in geweest. Dit is ook een van de redenen waardoor ik ziek ben geworden. Het feit dat het me nu, zelfs na een langere periode van ziek zijn, nog niet lukt frustreert enorm en maakt me angstig. Ik ben ontzettend bang voor een terugval. En deze periode kan toch niet voor niks zijn geweest!?
De afgelopen maanden heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Binnen deze therapie vooral gekeken naar gedachten die mij remmen om assertief te reageren en op te komen voor mijn eigen behoeftes. Daarnaast ook bezig met een alternatieve therapie. En toch lukt het niet.... Doordat ik me er nu enorm van bewust ben dat dit belangrijk is word ik alleen maar bozer op mezelf dat ik het nog niet doe en dat het nog niet lukt. Ik vind het gewoon zo enorm lastig mezelf, mijn eigen behoeften, belangrijker (of zelfs maar even belangrijk) te vinden als die van een ander. Het 'hier ben ik' en 'dit is mijn ruimte' lukt me niet / kan ik niet.
Ik werk in een sector waar (werk)stressgerelateerde klachten vaak voorkomen. Van collega's die in soortgelijke situaties hebben gezeten, hoor ik veelvuldig dat ze zo enorm gegroeid zijn nadat ze dit is overkomen. Maar hoe dan?
Ik ben enorm op zoek naar tips om te werken aan mijn assertiviteit. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet hetzelfde verkeerd blijf doen (en op korte termijn dus weer thuis zit...). CGT bleek voor mij weinig effect te hebben. Andere tips of ervaringen zijn zeer welkom!
Alvast bedankt!
Sinds afgelopen november ben ik ziek gemeld op mijn werk. Diagnose: overspannen.
Ik ben al een aantal weken bezig met re-integreren. Ik loop er nu enorm tegenaan dat het me zowel op mijn werk als in mijn privéleven niet lukt om mijn grenzen aan te geven (opkomen voor mijn mening, nee zeggen etc.). Ik ben hier nooit een ster in geweest. Dit is ook een van de redenen waardoor ik ziek ben geworden. Het feit dat het me nu, zelfs na een langere periode van ziek zijn, nog niet lukt frustreert enorm en maakt me angstig. Ik ben ontzettend bang voor een terugval. En deze periode kan toch niet voor niks zijn geweest!?
De afgelopen maanden heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Binnen deze therapie vooral gekeken naar gedachten die mij remmen om assertief te reageren en op te komen voor mijn eigen behoeftes. Daarnaast ook bezig met een alternatieve therapie. En toch lukt het niet.... Doordat ik me er nu enorm van bewust ben dat dit belangrijk is word ik alleen maar bozer op mezelf dat ik het nog niet doe en dat het nog niet lukt. Ik vind het gewoon zo enorm lastig mezelf, mijn eigen behoeften, belangrijker (of zelfs maar even belangrijk) te vinden als die van een ander. Het 'hier ben ik' en 'dit is mijn ruimte' lukt me niet / kan ik niet.
Ik werk in een sector waar (werk)stressgerelateerde klachten vaak voorkomen. Van collega's die in soortgelijke situaties hebben gezeten, hoor ik veelvuldig dat ze zo enorm gegroeid zijn nadat ze dit is overkomen. Maar hoe dan?
Ik ben enorm op zoek naar tips om te werken aan mijn assertiviteit. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet hetzelfde verkeerd blijf doen (en op korte termijn dus weer thuis zit...). CGT bleek voor mij weinig effect te hebben. Andere tips of ervaringen zijn zeer welkom!
Alvast bedankt!
donderdag 14 juni 2018 om 07:22
In het algemeen kan een kleine tip je helpen. Begin met 1 keer per dag ergens nee tegen te zeggen en benoem in de avond waar je nee tegen hebt gezegd.
En dit kan al nee zijn tegen : wil je wat drinken?
Benoem in de avond waar je nee tegen hebt gezegd, wat dat met jou deed, wat het met de ander deed en bedenk of het aan jouw verwachting (die zal vast iets zijn in de trant van; dan kwets ik de ander) voldeed.
Bedenk ook waar je eigenlijk nog nee had willen zeggen maar waar je dst niet gedaan hebt. Benoem daar waarom je het niet deed, wat je dacht dat het met d eander zou doen.
Begin met 1 keer per dag. En houd dat een tijdje vol. Begin met iets kleins en bouw het uit naar een ‘’moeilijkere” nee.
En dit kan al nee zijn tegen : wil je wat drinken?
Benoem in de avond waar je nee tegen hebt gezegd, wat dat met jou deed, wat het met de ander deed en bedenk of het aan jouw verwachting (die zal vast iets zijn in de trant van; dan kwets ik de ander) voldeed.
Bedenk ook waar je eigenlijk nog nee had willen zeggen maar waar je dst niet gedaan hebt. Benoem daar waarom je het niet deed, wat je dacht dat het met d eander zou doen.
Begin met 1 keer per dag. En houd dat een tijdje vol. Begin met iets kleins en bouw het uit naar een ‘’moeilijkere” nee.
donderdag 14 juni 2018 om 07:26
Heb je dit met je leidinggevende besproken? Hoe is jullie band?
Als ik tegen zoiets zou aanlopen dan zou mijn leidinggevende me daarmee kunnen helpen, samen met mij mn grens bewaken en het nee zeggen leren uitbouwen.
Of is je leidinggevende juist degene die druk op je legt en waar je lastig nee tegen kan zeggen? Dan zou idd de bedrijfsarts misschien hierbij kunnen helpen.
Ik denk dat het je zou helpen als je in kleine stapjes positieve ervaringen op kunt doen. Je hebt het nu in de training geleerd, maar nu moet je in de praktijk nog ervaren dat het je lukt, dat je het kan. Iets nieuws leren begint vaak bij het gevoel dat je het niet kan.
Misschien is een echte assertiviteitstraining ook nog een goede aanvulling?
Als ik tegen zoiets zou aanlopen dan zou mijn leidinggevende me daarmee kunnen helpen, samen met mij mn grens bewaken en het nee zeggen leren uitbouwen.
Of is je leidinggevende juist degene die druk op je legt en waar je lastig nee tegen kan zeggen? Dan zou idd de bedrijfsarts misschien hierbij kunnen helpen.
Ik denk dat het je zou helpen als je in kleine stapjes positieve ervaringen op kunt doen. Je hebt het nu in de training geleerd, maar nu moet je in de praktijk nog ervaren dat het je lukt, dat je het kan. Iets nieuws leren begint vaak bij het gevoel dat je het niet kan.
Misschien is een echte assertiviteitstraining ook nog een goede aanvulling?
donderdag 14 juni 2018 om 07:36
Ben je er al wel aan toe om te re-integreren of is het eigenlijk nig iets te vroeg? Ik zou zoeken naar een therapie vorm die wel voor jou werkt want de kans dat je nu weer overspannen thuis komt klinkt, helaas, best groot. Heb je bij de cognitieve therapie tips gekregen over hoe nu verder? Heb je eerlijk aangegeven dat het voor jou niet heeft geholpen op dit vlak?
Zelf ben ik ook aan het re-integreren en bezig met therapie, vorig jaar september ben ik uitgevallen. Nu bezig met schematherapie in groepssessies en 1op1 gesprekken en dat sluit wel bij mij aan maar ik heb nog een lange weg te gaan.
Nee zeggen is bij mij overigens niet het issue maar ik heb andere zaken waar ik aan moet werken. Laat het hier niet bij zitten en ga op zoek naar wat voor jou past!
Zelf ben ik ook aan het re-integreren en bezig met therapie, vorig jaar september ben ik uitgevallen. Nu bezig met schematherapie in groepssessies en 1op1 gesprekken en dat sluit wel bij mij aan maar ik heb nog een lange weg te gaan.
Nee zeggen is bij mij overigens niet het issue maar ik heb andere zaken waar ik aan moet werken. Laat het hier niet bij zitten en ga op zoek naar wat voor jou past!
donderdag 14 juni 2018 om 07:36
Ligt onder jouw probleem misschien een ander probleem?
Hoe is je eigenwaarde? Vind je jezelf belangrijk? Weet je wat je waard bent en voel je dat ook zo? Voel je eigenlijk wel een grens?
Het lijkt me namelijk moeilijk grenzen aangeven als je de ander altijd voorop stelt. Of stiekem voelt dat je het onvoldoende waard bent. Of iets verliest met nee zeggen.
Hoe is je eigenwaarde? Vind je jezelf belangrijk? Weet je wat je waard bent en voel je dat ook zo? Voel je eigenlijk wel een grens?
Het lijkt me namelijk moeilijk grenzen aangeven als je de ander altijd voorop stelt. Of stiekem voelt dat je het onvoldoende waard bent. Of iets verliest met nee zeggen.
•
donderdag 14 juni 2018 om 07:41
Je luistert vriendelijk naar hun verzoek, laat ze helemaal uitpraten, denkt een seconde na en zegt: helaas; dat gaat momenteel niet; je zal het een ander moeten vragen. Als die persoon aardig is dan licht je je beslissing toe en als je hem niet vertrouwt, niet.Ik loop er nu enorm tegenaan dat het me zowel op mijn werk als in mijn privéleven niet lukt om mijn grenzen aan te geven (opkomen voor mijn mening, nee zeggen etc.).
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 14 juni 2018 om 07:53
Misschien heb je het nodig om op zoek te gaan naar de dieperliggende oorzaak van je probleem.
Verder is veranderen altijd een tijdrovend en moeizaam proces. En dat gaat gepaard met vallen en opstaan. Voor iedereen. Ook voor de collega’s die zeggen zo gegroeid te zijn was/is dat zo.
Het gaat vaak over lang en hardnekkig ingesleten patronen.
Verder is veranderen altijd een tijdrovend en moeizaam proces. En dat gaat gepaard met vallen en opstaan. Voor iedereen. Ook voor de collega’s die zeggen zo gegroeid te zijn was/is dat zo.
Het gaat vaak over lang en hardnekkig ingesleten patronen.
donderdag 14 juni 2018 om 07:56
Ik zou niet boos worden op mezelf.De afgelopen maanden heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Binnen deze therapie vooral gekeken naar gedachten die mij remmen om assertief te reageren en op te komen voor mijn eigen behoeftes. Daarnaast ook bezig met een alternatieve therapie. En toch lukt het niet.... Doordat ik me er nu enorm van bewust ben dat dit belangrijk is word ik alleen maar bozer op mezelf dat ik het nog niet doe en dat het nog niet lukt. Ik vind het gewoon zo enorm lastig mezelf, mijn eigen behoeften, belangrijker (of zelfs maar even belangrijk) te vinden als die van een ander. Het 'hier ben ik' en 'dit is mijn ruimte' lukt me niet / kan ik niet.
Het is wel zo dat je een hele kluwen gedachten en gevoelens vaarwel kan zeggen als je voortaan alleen je eigen belang dient en misschien heb je toch het gevoel dat deze nieuwe leefwijze te eenzaam voor je is. Je moet dan een nieuwe tijdsbesteding zien te vinden.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 14 juni 2018 om 08:13
Ontzettend fijn dat er al zoveel waardevolle reacties zijn!
Een praktische, concrete tip. Dankjewel!
)
Ik heb volgende week weer een afspraak. Tot nu toe ben ik gewend dat de bedrijfsarts vooral kijkt naar het proces: wat zijn de klachten nog en in hoeverre is het al mogelijk om te werken. Ik kan zeker eens kijken of hij me hier in verder kan helpen.Bespreken met de bedrijfsarts en een haalbaar plan van aanpak maken met kleine stapjes.
.In het algemeen kan een kleine tip je helpen. Begin met 1 keer per dag ergens nee tegen te zeggen en benoem in de avond waar je nee tegen hebt gezegd
Een praktische, concrete tip. Dankjewel!
Nee. Mijn LG is juist een persoon waar ik mijn grenzen heel erg bij moet bewaken. Wat dus niet lukt... Ik spreek mijn LG ook maar erg weinig (/niet). Ik werk als docent. Momenteel hebben we te maken met flinke tekorten. Mijn LG stuurt er vooral op aan dat ik er zo snel mogelijk weer ben (wat ik ergens dan ook wel weer begrijp...alleen niet zo bevorderlijk voor mijn herstelHeb je dit met je leidinggevende besproken? Hoe is jullie band?
)
donderdag 14 juni 2018 om 08:15
Behalve aan jezelf werken moet je meteen contact opnemen met de bedrijfsarts en aangeven dat het niet goed gaat met re-integreren. Het zou fijn zijn als je ook meteen met je leidinggevende een gesprek aangaat dat het niet goed gaat zoals het nu gaat.
Jij moet niet de oplossing alleen aandragen, je werkgever moet dat ook mogelijk maken.
Jij moet niet de oplossing alleen aandragen, je werkgever moet dat ook mogelijk maken.
donderdag 14 juni 2018 om 08:18
Ik ben er al aan toe om te werken. Maar op deze manier lukt het me niet. Er verandert zo niets. Ook ik ervaar de kans nu erg groot dat het weer mis gaat...Envelop schreef: ↑14-06-2018 07:36Ben je er al wel aan toe om te re-integreren of is het eigenlijk nig iets te vroeg? Ik zou zoeken naar een therapie vorm die wel voor jou werkt want de kans dat je nu weer overspannen thuis komt klinkt, helaas, best groot. Heb je bij de cognitieve therapie tips gekregen over hoe nu verder? Heb je eerlijk aangegeven dat het voor jou niet heeft geholpen op dit vlak?
Zelf ben ik ook aan het re-integreren en bezig met therapie, vorig jaar september ben ik uitgevallen. Nu bezig met schematherapie in groepssessies en 1op1 gesprekken en dat sluit wel bij mij aan maar ik heb nog een lange weg te gaan.
Nee zeggen is bij mij overigens niet het issue maar ik heb andere zaken waar ik aan moet werken. Laat het hier niet bij zitten en ga op zoek naar wat voor jou past!
Ik heb aan het einde van mijn therapie een 'terugvalpreventieplan' te maken. Ik heb (schoorvoetend!) aangegeven dat de therapie me niet heeft geholpen op dit vlak en dat dit voor mij wel een groot issue was, is en blijft. Helaas wat weinig reactie hierop gekregen. Ik had een erg jonge psychologe. Ik was een van haar eerste cliënten. Niet erg! Maar het haalde heel erg 'de docent' in mij naar boven en ik heb daar vaak gezeten met het idee: ach, iedereen moet het leren. Ik kreeg een beetje het idee dat de therapeute vooral aan begeleiders en collega's wilde laten zien dat ze het wel kan en dat sommige opmerkingen van mij daarom onder het tapijtje geschoven werden. Nu ik het schrijf realiseer ik me enorm dat ik ervoor had moeten zorgen dat dit anders gelopen was...
Heel veel succes en sterkte met je verdere herstel!
donderdag 14 juni 2018 om 08:19
donderdag 14 juni 2018 om 08:21
Inmiddels in de alternatieve therapie (lichaamsgericht) wel geleerd grenzen aan te voelen. Alleen in het moment zelf lukt me dit nog lastig. En de rest van je post is ontzettend waar... Dat zijn de dingen waar ik aan moet werken. Ik weet alleen niet meer waar en hoe!Frizz schreef: ↑14-06-2018 07:36Ligt onder jouw probleem misschien een ander probleem?
Hoe is je eigenwaarde? Vind je jezelf belangrijk? Weet je wat je waard bent en voel je dat ook zo? Voel je eigenlijk wel een grens?
Het lijkt me namelijk moeilijk grenzen aangeven als je de ander altijd voorop stelt. Of stiekem voelt dat je het onvoldoende waard bent. Of iets verliest met nee zeggen.
donderdag 14 juni 2018 om 08:25
Volgende week gesprek met BA. En ik ben het helemaal met je eens dat ik eigenlijk een gesprek aan zou moeten gaan met mijn LG. Maar ik loop er nu juist dus tegen aan dat ik dat niet durf / dat me dat niet lukt.Behalve aan jezelf werken moet je meteen contact opnemen met de bedrijfsarts en aangeven dat het niet goed gaat met re-integreren. Het zou fijn zijn als je ook meteen met je leidinggevende een gesprek aangaat dat het niet goed gaat zoals het nu gaat.
Jij moet niet de oplossing alleen aandragen, je werkgever moet dat ook mogelijk maken.
Nee, dit gevoel heb ik niet. Ik zou het wel heel lastig vinden als mensen me een minder prettig persoontje vinden als ik mijn eigen grens duidelijk aangeef.Het is wel zo dat je een hele kluwen gedachten en gevoelens vaarwel kan zeggen als je voortaan alleen je eigen belang dient en misschien heb je toch het gevoel dat deze nieuwe leefwijze te eenzaam voor je is. Je moet dan een nieuwe tijdsbesteding zien te vinden.
donderdag 14 juni 2018 om 08:43
Stop met boos zijn op jezelf, je hebt het gedaan zoals het je geleerd is of hoe je bent opgevoed. En veel vrouwen zijn zorgverslaafd, willen graag anderen helpen en geaccepteerd gevonden worden.
Wat ook kan helpen is om niet direct "nee" te zeggen. Mensen gaan altijd eerst naar iemand waarvan ze weten dat deze toch ja gaat zeggen. Weg van de minste weerstand. Dus de volgende keer dat iemand jou iets vraagt, dan zeg je "nee, daar heb ik geen tijd voor, mocht je morgen (vanmiddag, over een uur, volgende week) niemand gevonden hebben, dan kan ik misschien wel wat schuiven en kijken of dat ik het wel kan doen". In de meeste gevallen zijn de problemen dan allang opgelost.
Verder blijf bij je taak waar je mee bezig bent, maak deze eerst af. Het kost heel veel tijd om iets nieuws te bekijken en beoordelen en dan beslissen of dat je het nu moet doen of dat je dit op de stapel moet leggen. Maak een afspraak met je zelf dat je elk uur (half uur 1x per dag of wat dan ook) de stapel bekijkt en dat je deze dan gaat beoordelen wat een prioriteit heeft.
Wat ook kan helpen is om niet direct "nee" te zeggen. Mensen gaan altijd eerst naar iemand waarvan ze weten dat deze toch ja gaat zeggen. Weg van de minste weerstand. Dus de volgende keer dat iemand jou iets vraagt, dan zeg je "nee, daar heb ik geen tijd voor, mocht je morgen (vanmiddag, over een uur, volgende week) niemand gevonden hebben, dan kan ik misschien wel wat schuiven en kijken of dat ik het wel kan doen". In de meeste gevallen zijn de problemen dan allang opgelost.
Verder blijf bij je taak waar je mee bezig bent, maak deze eerst af. Het kost heel veel tijd om iets nieuws te bekijken en beoordelen en dan beslissen of dat je het nu moet doen of dat je dit op de stapel moet leggen. Maak een afspraak met je zelf dat je elk uur (half uur 1x per dag of wat dan ook) de stapel bekijkt en dat je deze dan gaat beoordelen wat een prioriteit heeft.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 14 juni 2018 om 08:51
Heb je ook al een mindfullness cursus gevolgd?
Ik ben ook aan het re-integreren (ben 2 jaar geleden uitgevallen vanwege burnoutklachten en zit inmiddels op de 26 uur van de 40) en dit is ook een punt waar ik vreselijk veel moeite mee heb/had.
Die mindfullnesscursus heeft me geleerd dat je ook lief voor jezelf mag zijn, wat helpende gedachten zijn en wat niet, waar je grenzen liggen (en wat er gebeurd als je eroverheen gaat), waar gedachten vandaan komen.
Deze theorie, met daarna heeeeel veel vallen en opstaan in verschillende situaties, zowel zakelijk als prive, en oefenen maakt dat ik er nu beter mee om kan gaan en zelfs trots op mijzelf kan zijn als ik op tijd mijn grenzen aangegeven heb. Ipv dat gevoel van falen wat ik voorheen had als ik die grenzen aangaf.
Reintegreer je in je eigen werk? Zou het anders een optie zijn om meer 'op de achtergrond' te beginnen en dan langzaam ook de werkzaamheden weer uit te bouwen naar een situatie waarin je zelf weer verantwoordelijk ben voor je grenzen?
Ik ben ook aan het re-integreren (ben 2 jaar geleden uitgevallen vanwege burnoutklachten en zit inmiddels op de 26 uur van de 40) en dit is ook een punt waar ik vreselijk veel moeite mee heb/had.
Die mindfullnesscursus heeft me geleerd dat je ook lief voor jezelf mag zijn, wat helpende gedachten zijn en wat niet, waar je grenzen liggen (en wat er gebeurd als je eroverheen gaat), waar gedachten vandaan komen.
Deze theorie, met daarna heeeeel veel vallen en opstaan in verschillende situaties, zowel zakelijk als prive, en oefenen maakt dat ik er nu beter mee om kan gaan en zelfs trots op mijzelf kan zijn als ik op tijd mijn grenzen aangegeven heb. Ipv dat gevoel van falen wat ik voorheen had als ik die grenzen aangaf.
Reintegreer je in je eigen werk? Zou het anders een optie zijn om meer 'op de achtergrond' te beginnen en dan langzaam ook de werkzaamheden weer uit te bouwen naar een situatie waarin je zelf weer verantwoordelijk ben voor je grenzen?
donderdag 14 juni 2018 om 08:55
Ohja, en dit klinkt heel zweverig:
Boos zijn op jezelf is vreselijk vermoeiend. Zeker in een werk (eigenlijk leven)-opbouw situatie ga je gewoon veel keer over je grenzen heen en zal je daardoor slechte dagen hebben. In het begin werd ik ook iedere keer boos op mijzelf omdat ik weer gefaald had, weer iedereen teleurgesteld had, dingen moest afzeggen etc.
Inmiddels zie ik het zo: Je hebt op dat moment geen fout gemaakt, je hebt een grens ontdekt.
Boos zijn op jezelf is vreselijk vermoeiend. Zeker in een werk (eigenlijk leven)-opbouw situatie ga je gewoon veel keer over je grenzen heen en zal je daardoor slechte dagen hebben. In het begin werd ik ook iedere keer boos op mijzelf omdat ik weer gefaald had, weer iedereen teleurgesteld had, dingen moest afzeggen etc.
Inmiddels zie ik het zo: Je hebt op dat moment geen fout gemaakt, je hebt een grens ontdekt.
donderdag 14 juni 2018 om 09:26
Hou er ook rekening mee dat re-integreren meestal niet in een vloeiende lijn alleen maar beter gaat. Terugvallen en slechte dagen zijn vaak normaal in deze periode. Logisch ook, je gaat dingen die je hebt geleerd in praktijk brengen en dat zal niet altijd meteen goed gaan. De re-integratie is onderdeel van je herstel.
Ik hoop dat je een goede ba hebt die je hierin goed adviseert.
Ik hoop dat je een goede ba hebt die je hierin goed adviseert.
donderdag 14 juni 2018 om 10:04
donderdag 14 juni 2018 om 13:01
Dankjewel voor de tips!hamerhaai schreef: ↑14-06-2018 08:43Stop met boos zijn op jezelf, je hebt het gedaan zoals het je geleerd is of hoe je bent opgevoed. En veel vrouwen zijn zorgverslaafd, willen graag anderen helpen en geaccepteerd gevonden worden.
Wat ook kan helpen is om niet direct "nee" te zeggen. Mensen gaan altijd eerst naar iemand waarvan ze weten dat deze toch ja gaat zeggen. Weg van de minste weerstand. Dus de volgende keer dat iemand jou iets vraagt, dan zeg je "nee, daar heb ik geen tijd voor, mocht je morgen (vanmiddag, over een uur, volgende week) niemand gevonden hebben, dan kan ik misschien wel wat schuiven en kijken of dat ik het wel kan doen". In de meeste gevallen zijn de problemen dan allang opgelost.
Verder blijf bij je taak waar je mee bezig bent, maak deze eerst af. Het kost heel veel tijd om iets nieuws te bekijken en beoordelen en dan beslissen of dat je het nu moet doen of dat je dit op de stapel moet leggen. Maak een afspraak met je zelf dat je elk uur (half uur 1x per dag of wat dan ook) de stapel bekijkt en dat je deze dan gaat beoordelen wat een prioriteit heeft.
