Help, zoon in de knoop.

Schrijf dit voor een goede vriendin. Zij wil graag advies over wat ze nu kan doen.

Zoon heeft in jeugd na elkaar verschillende obsessies gehad voor Pokémon, dinosaurussen, muziek, tekenen enz. Basisschool redelijk wat vriendjes, vooral op punten waar hij met hun overeenkomsten had. Kon ook echt ontzettend goed alleen spelen, heel bescheiden en lief. Echter, als kinderen anders waren, vond hij ze vreselijk stom en kon totaal niet snappen dat andere personen andere interesses hebben. Op school hebben vanaf jaar of 10, ouders meerdere malen aangekaart dat ze dachten dat er iets met kind aan de hand is. Ook bij huisarts en een schoolpsycholoog. Zij zagen niets anders aan hem.

Heeft na zeven jaar met veel pijn en moeite de havo gehaald. Wilde bijv vanaf zijn 13e al uitgaan, Wat ouders verboden, maar kind deed het toch. Werd woest als hij iets niet mocht. Obsessie voor muziek heeft doorgezet en is nog steeds zijn passie. School was stom, alle leraren sukkels, uitzonderingen daargelaten. Kind had wel 100 vrienden en gaat ook nu nog allemaal met ze om. Tijdens middelbare school ook meermaals met huisarts gesproken, die blijft volhouden dat er niets aan de hand is.

Toch als iemand een andere mening heeft kan hij dit totaal niet snappen. Ook die van ouders niet. Gaat helemaal over de rooie, scheld ze uit en wordt soms zelfs fysiek. Praten helpt niet en als meerdere mensen tegen hem praten raakt hij nog meer overstuur en raakt buiten zinnen. Rent naar boven toe en kan dan 10 min later naar beneden komen alsof er niets aan de hand is. Ook kan hij intens verdrietig zijn en zich totaal onbegrepen voelen. Heeft heel veel liefde voor opa en oma, zijn vriendin en goede vrienden.

Nu is hij 25. Heeft geen enkele opleiding afgerond, houdt baantjes maximaal 2 weken, woont samen met vriendin die alles betaalt, maar daar ook klaar mee is. Hij kan geen baan houden. Vroeg uit bed gaan is lastig. Elk extra klusje voor zijn baas is onzin. Voelt zich eigenlijk altijd achtergesteld. Hij wil aan de andere kant ook weer zo graag maar weet niet hoe. Wil een studie doen, maar elk studieadvies is stom. Wil een studie doen met alleen maar leuke vakken en lijkt niet te begrijpen dat daar ook dingen bijhoren die je niet leuk vindt.

Kind wil weer naar huis omdat relatie niet lekker loopt. Verwacht dat ouders daar aan meewerken en alles betalen. Ouders zien het niet zitten, omdat er altijd strijd is. Snapt het gewoon niet en is ontzettend verontwaardigd hierover en ook erg verdrietig.

Ouders weten het niet meer. Het gaat niet langer zo. Kind komt zo niet verder in de maatschappij. Een studie doen lukt niet, een baan houden niet. Hij en ouders zitten in de knoop. Echter zoon vindt het allemaal overdreven en roept dat er niets aan de hand is en ziet zelf het probleem niet.

Waar moeten ze beginnen? Schop onder kont geven werkt gewoon niet voor dit kind. Ik heb geprobeerd mee te denken, maar veel lijkt gericht op kinderen in basisschoolleeftijd. Moeten ze naar UWV, andere huisarts, MEE of iets anders?

Graag niet quoten ivm herkenbaarheid.

Alvast heel erg bedankt voor de adviezen.

z-u-s schreef: ↑

04-06-2017 22:21

Mocht de HA niet willen doorverwijzen: je kan altijd overwegen zelf een psychiatrische expertise aanvragen (Google maar eens).

Meestal vrij uitgebreid onderzoek, vaak door zowel psychiater als psycholoog. Wachttijden zijn kort. Hangt wel een prijskaartje aan (want: niet doorverwezen = niet vergoed), en behandelen doen ze niet, maar wel diagnosestelling en behandeladvies. Kan de HA weer gericht mee doorverwijzen.

Bedankt voor de goeie tip! Vriendin gaat dit zeker overwegen.

Zelf denken zij, hij mag terug op voorwaarde dat hij zich laat behandelen. En dan is inderdaad dat expertisecentrum wel wat als de huisarts niet mee wil werken. Echt top.

Iekx schreef: ↑

04-06-2017 22:20

En wat als zijn ouders eens een brief aan hem schrijven met de dingen die ze tegen hem zouden willen zeggen?

Bedankt voor je tip. Misschien is dat sowieso een goed idee. Ook om een verslag te maken van de gebeurtenissen afgelopen jaren. Ook voor huisarts of zo.

JonasV91 schreef: ↑

04-06-2017 22:46

Heel verdrietig dit.
Om de één of andere reden wil ik denken dat hij over veel intellectuele capaciteit beschikt maar hij is zo bekrompen.
De mensen verklaren hem waarschijnlijk nu al voor gek en net met zo'n diagnose kan er misschien wat meer begrip komen.
Anderzijds zal hij dan ook weer moeten inzien dat hij het anders moet aanpakken. Want enkel dat papiertje zal niet helpen.

Ik zie heel wat zaken terugkomen en ik hoop dat zijn gedrag voortkomt uit frustratie. (leidt tot een 'betere' diagnose)
Als dat niet het geval is en hij werkelijk zo is lijkt het me af te streven op een 'negatieve' diagnose.
De eigenlijke invulling/terminologie waar ik op doel mag ik hier eigenlijk niet gebruiken...

Klopt. Hij is helemaal niet dom. Geef hem iets wat hij interessant vindt en hij gaat er 100% voor. Kan je er alles over vertellen. Maar kan bijv tijdens een telefoongesprek zo afdwalen in gedachten dat hij gewoon helemaal niet meer luistert. En dit doet hij niet opzettelijk.

Bij onbekende mensen is hij juist ontzettend beleefd en durft hij niets. Staat dan de kat uit de boom te kijken. Het lijkt soms alsof hij daar een totaal ander persoon is.

En dan komt alleen die frustratie en onbegrip bij bekenden naar boven of mensen die hem echt het bloed onder de nagels vandaan halen. Net alsof hij niet kan begrijpen dat andere mensen soms anders denken. Heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar ieder moet ook net zoals hem dan denken over die punten op rechtvaardigheid. Doet iemand dit niet, dan frustreert hem dit.

Zij denken niet dat het echt uit dwarsheid komt, maar dat het toch iets hebben van autisme of wat dan ook is. Omdat hij zelf niet snapt dat zijn omgeving zich zorgen maakt. Maar zijn frustratie over... ja, wat? Het anders denken? Het niet snappen dat anderen anders denken? Het onbegrip van anderen? Zijn obsessies over bepaalde dingen?

Wat bedoel je precies met negatieve diagnose? Iets uit de DSM?
Wat je zegt over een papiertje halen, klopt ook helemaal denkt zijn moeder. Tenzij het iets is waar hij helemaal obsessief mee bezig kan. Maar het zal zijn andere problemen niet oplossen.

Bedankt voor je waardevolle posts.

Cor91 schreef: ↑

04-06-2017 23:42

Louti,

Misschien gaat er iets in hem om waar hij niet voor durft uit te komen voor zijn ouders. Denk hier heel breed. Hij heeft in ieder geval het gevoel dat er heel grote consequenties aan zitten. Wees direct en vertel hem dat je onvoorwaardelijk van hem houdt dat je hem vergeeft wat hij ook zegt. Maar, je wilt wel met hem praten, want je hebt het gevoel dat er iets verborgen gehouden wordt.

Gaat het echt om interesses die hij niet inziet, of voelt hij zich aangevallen? Ik geloof dat hem al zo lang iets dwars zit dat hij daar mentaal naar aangepast is.

Herken je dit? Denk er dan goed over na. Herken je dit niet, wacht dan even op een volgende reactie van iemand anders.

Dit is wel iets wat hem kenmerkt. Kan soms problemen die hij zelf niet als een probleem ervaar niet overzien en consequenties daarvan. Bijvoorbeeld dat als hij geen baan heeft hij nooit zelfstandig kan wonen enz.

Maar als hij bijv een avondje niet kan draaien op een feestje, dan maakt hij daar hele grote problemen van. Terwijl ieder ander zou denken, vervelend, maar ach.

Ik denk dat dit wel een beetje een vinger leggen op de plek is. Zijn gevoel is dat wat hem interesseert hele grote consequenties heeft en hij is gefrustreerd en het lijkt wel zo'n onmachtig gevoel dat hij niet begrijpt dat andere mensen niet hetzelfde ervaren. Die onbegrip voor hem en andersom en dat heeft in zijn ogen precies wat jij zegt. Maar wat dat is? Zijn ouders denken dat het is doordat hij toch anders is en niet omdat hij bijv homo zou zijn.

JonasV91 schreef: ↑

05-06-2017 00:05

Naar mijn mening heeft de hulpverlening hier echt wel gefaald.
Het effectengebied is zodanig groot, zoveel mensen die er hinder van ondervinden...
Maar helemaal niets aan de hand hoor!

Dat denken zij ook. Niet dat hij echt ergens mee zit, maar dat hij toch echt psychisch iets heeft. Juist omdat hij zelf alles anders ziet en soms dingen gewoon echt niet snapt.

Het is zo lastig uit te leggen. Je hebt mensen die iets dwars zit en die na praten weer tot rust komen en mensen die echt psychisch iets hebben. Waar ligt de grens? Maar ouders denken echt toch de psychische kant.

spoekeltje schreef: ↑

05-06-2017 09:26

Ik geef als tip, ga naar PsyQ, laat hem testen op depressieklachten en autistisch spectum, vertel ze over zijn werksituatie en hoe hij daarin staat.

Zij zullen hoogstwaarschijnlijk hem gaan testen. Vraag expliciet om hulp bij het vinden van werk. Denk aan organisaties als Andersom en In Voor Autisme, beiden gespecialiseerd in AS. Vooral de laatste is een goede optie.

Verder, denk vooral aan je eigen grenzen anders ga je er kapot aan.

Sterkte

Bedankt! Daar zijn wij helemaal niet op gekomen en kenden wij ook helemaal niet. Het geeft weer handvaten.

Klopt wat je zegt. Ouders kunnen eigenlijk niet meer, maar kunnen het ook niet over hart krijgen om hem zo maar de vernieling in te zien gaan. Die grenzen zijn allang overschreden. Het voelt als, je laat je kind ook niet verdrinken als het niet kan zwemmen. Deze jongen kan zich niet redden en er lijkt echt geen opzet achter te zitten.

humanista schreef: ↑

05-06-2017 13:08

We kunnen wel blijven zeggen, hij is zo en zo en hij moet getest worden, ga met hem daar-en-daarnaartoe. Maar als hij dat zelf niet wil omdat er volgens hem niets aan de hand is dan houdt het gewoon op.
Hij zal het zelf in moeten zien. Misschien gebeurt dat over 10 maanden of misschien over 10 jaar of misschien nooit.

Klopt. Maar dat doet verdriet als het je eigen kind is. Je wil het beste voor je kind. En je wil het gevoel hebben dat je er alles aan hebt gedaan.

Geloof me, er zijn genoeg mensen die al tegen de ouders hebben gezegd dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft.

Ze weten dat hij niet wil, maar zijn toch op zoek naar tips ergens een opening te vinden. En door al deze adviezen voelen zij zich gesterkt.