Psyche
alle pijlers
Herinneringen
zondag 16 mei 2021 om 00:46
Hallo viva dames,
Ik weet niet wat ik met mijn verhaal wil bereiken, misschien het gewoon van me af praten, misschien herkent iemand dit..
Vanavond een avond bij vrienden. Hoewel veel mensen op de hoogte zijn van mijn problematische relatie tussen mij en mijn ouders, probeer ik toch vaak oppervlakkig te blijven over de oorzaak. Mijn ouders zijn nog altijd in beeld, zijn op hun manier een steun en ik wil respectvol met "ons verleden" om gaan.
Maar vanavond liep ik leeg. Ik ben, voor mijn gevoel, heel erg open geweest. En dat voelt als verraad. Maar mijn ouders toe.
Want als je mijn ouders nu ziet, zou je niet kunnen bedenken wat er vroeger is voorgevallen. De hartelijke, grappige en gezellige mensen, die zouden nooit hun dochter krenken, slaan, negeren, uitschelden of het gevoel geven dat ze niet waard is. En stiekem doen ze dat laatste nog steeds.
En vanavond komt 't boven, geen idee wat de oorzaak is. Ik voel het gevoel wat ik had toen ik mezelf opsloot op 't toilet om te ontkomen aan de klappen die mijn vader mij wilde geven. Ik voel de angst van het moment dat ik in bed lig en mijn vader de deur opent, minutenlang in de deuropening staat en niets meer zegt dan dat ik een misselijke trut ben, ik voel de wanhoop die ik destijds voelde als mijn vader me dagenlang negeerde. En ik als jong meisje een bosje bloemen kocht om het goed te maken. Maar eigenlijk wist ik niet wat ik fout had gedaan. Het was in iedergeval erg genoeg om niet meer tegen me te praten. Ik voel de spanning, het op mijn tenen moeten lopen... Ik voel de smaak in mijn mond als ik werd geslagen.
Ik dacht dat ik grotendeels achter me had gelaten. Het los kon laten. Jarenlang gesproken met therapeuten.
Therapeuten hebben mij de erkenning gegeven dat ik ben mishandeld. Fysiek en mentaal. Ik heb een weg gevonden in de omgang met mijn ouders, maar nu voel ik toch verdriet.
Verdriet over wat er is gebeurd, maar ook dat ik geen normaal contact heb met mijn ouders. Functioneel zou je het kunnen noemen. De wens om erkenning te krijgen, dat ze trots op me zijn, volwassen gesprekken met me voeren ipv commentaar op me te hebben. Ik ben heel gesloten naar ze, op mijn hoede, met een enorme beschermlaag.
Contact verbreken wil ik niet.. Ze hebben ook een goede kant. Naar mijn zoon bijvoorbeeld. Ze zijn fantastische opa en oma en mijn zoon is dol op ze. Ook naar mijn man zijn ze hartelijk en warm. Maar ik krijg de kilte.
Ik zou van ze willen houden. Of zoals veel mensen op Instagram met vader of moederdag een ode aan hun vader of moeder wilen brengen. Een mooie foto posten en misschien een mooie tekst. Walgelijk eigenlijk. Maar ipv daarvan zei ik net tegen mijn man dat het me misschien wel rust zou geven als ze er niet meer zijn. Dan hoef ik niet meer te hopen op erkenning.
Het zit er niet in. Het zal er nooit zijn. En dat is goed, dat is heel vaak goed.. Maar nu even zwaar.
Wellicht herkent iemand dit?
Ik weet niet wat ik met mijn verhaal wil bereiken, misschien het gewoon van me af praten, misschien herkent iemand dit..
Vanavond een avond bij vrienden. Hoewel veel mensen op de hoogte zijn van mijn problematische relatie tussen mij en mijn ouders, probeer ik toch vaak oppervlakkig te blijven over de oorzaak. Mijn ouders zijn nog altijd in beeld, zijn op hun manier een steun en ik wil respectvol met "ons verleden" om gaan.
Maar vanavond liep ik leeg. Ik ben, voor mijn gevoel, heel erg open geweest. En dat voelt als verraad. Maar mijn ouders toe.
Want als je mijn ouders nu ziet, zou je niet kunnen bedenken wat er vroeger is voorgevallen. De hartelijke, grappige en gezellige mensen, die zouden nooit hun dochter krenken, slaan, negeren, uitschelden of het gevoel geven dat ze niet waard is. En stiekem doen ze dat laatste nog steeds.
En vanavond komt 't boven, geen idee wat de oorzaak is. Ik voel het gevoel wat ik had toen ik mezelf opsloot op 't toilet om te ontkomen aan de klappen die mijn vader mij wilde geven. Ik voel de angst van het moment dat ik in bed lig en mijn vader de deur opent, minutenlang in de deuropening staat en niets meer zegt dan dat ik een misselijke trut ben, ik voel de wanhoop die ik destijds voelde als mijn vader me dagenlang negeerde. En ik als jong meisje een bosje bloemen kocht om het goed te maken. Maar eigenlijk wist ik niet wat ik fout had gedaan. Het was in iedergeval erg genoeg om niet meer tegen me te praten. Ik voel de spanning, het op mijn tenen moeten lopen... Ik voel de smaak in mijn mond als ik werd geslagen.
Ik dacht dat ik grotendeels achter me had gelaten. Het los kon laten. Jarenlang gesproken met therapeuten.
Therapeuten hebben mij de erkenning gegeven dat ik ben mishandeld. Fysiek en mentaal. Ik heb een weg gevonden in de omgang met mijn ouders, maar nu voel ik toch verdriet.
Verdriet over wat er is gebeurd, maar ook dat ik geen normaal contact heb met mijn ouders. Functioneel zou je het kunnen noemen. De wens om erkenning te krijgen, dat ze trots op me zijn, volwassen gesprekken met me voeren ipv commentaar op me te hebben. Ik ben heel gesloten naar ze, op mijn hoede, met een enorme beschermlaag.
Contact verbreken wil ik niet.. Ze hebben ook een goede kant. Naar mijn zoon bijvoorbeeld. Ze zijn fantastische opa en oma en mijn zoon is dol op ze. Ook naar mijn man zijn ze hartelijk en warm. Maar ik krijg de kilte.
Ik zou van ze willen houden. Of zoals veel mensen op Instagram met vader of moederdag een ode aan hun vader of moeder wilen brengen. Een mooie foto posten en misschien een mooie tekst. Walgelijk eigenlijk. Maar ipv daarvan zei ik net tegen mijn man dat het me misschien wel rust zou geven als ze er niet meer zijn. Dan hoef ik niet meer te hopen op erkenning.
Het zit er niet in. Het zal er nooit zijn. En dat is goed, dat is heel vaak goed.. Maar nu even zwaar.
Wellicht herkent iemand dit?
zondag 16 mei 2021 om 00:59
Wat een verwarrend en onveilig gevoel moet het voor je geweest zijn als kind. Verschrikkelijk hoe je ouders met je om zijn gegaan. Zo te zien heb je nog een sterk loyaliteitsgevoel naar je ouders toe. Wat voel je eigenlijk tegenover ze en wat mag je niet voelen van jezelf? Ze hoeven dan niet gelijk slechte mensen te zijn, maar je bent wel slecht door ze behandeld en daar mag je wat van vinden. Heb je het verleden wel eens met ze besproken?
Je bent kennelijk een hoop tekort gekomen in je jeugd. Veiligheid, waardering, erkenning, er mogen zijn. Die behoeften zullen zij niet voor je kunnen vervullen. Wel is het belangrijk dat ze vervult worden. Is er iemand anders waar je deze behoeften van kunt krijgen? Je man of vriendinnen bijvoorbeeld.
Je bent kennelijk een hoop tekort gekomen in je jeugd. Veiligheid, waardering, erkenning, er mogen zijn. Die behoeften zullen zij niet voor je kunnen vervullen. Wel is het belangrijk dat ze vervult worden. Is er iemand anders waar je deze behoeften van kunt krijgen? Je man of vriendinnen bijvoorbeeld.
zondag 16 mei 2021 om 02:23
Je ouders hebben de liefde en het respect voor jezelf uit je gemept en daardoor blijf je in feite bij hen om waardering bedelen terwijl je dat eigenlijk bij en in jezelf zou moeten zoeken en vinden.
Ik weet er alles van uit ervaring. Op een dag heb ik mijn ouders van hun ouderschap ontdaan en hen neergezet als het onvolwassen jongetje en meisje dat ze waren en heb eens op een rijtje gezet wat zij nou eigenlijk waard waren als mens en als ouders en kwam tot de conclusie dat ze geen van beide in mijn schaduw konden staan en er ging een zucht van verlichting door me heen. Het leven werd zoveel lichter en ik stond vanaf toen zo in mijn kracht, dat ze me nooit meer hebben kunnen raken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Ik weet er alles van uit ervaring. Op een dag heb ik mijn ouders van hun ouderschap ontdaan en hen neergezet als het onvolwassen jongetje en meisje dat ze waren en heb eens op een rijtje gezet wat zij nou eigenlijk waard waren als mens en als ouders en kwam tot de conclusie dat ze geen van beide in mijn schaduw konden staan en er ging een zucht van verlichting door me heen. Het leven werd zoveel lichter en ik stond vanaf toen zo in mijn kracht, dat ze me nooit meer hebben kunnen raken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
zondag 16 mei 2021 om 07:22
To, ook jij moet je verhaal soms kwijt. Ik kom uit het zelfde soort gezin, fysiek geweld, maar ook geestelijke mishandeling zoals zeggen dat ik mijn boeken voor een studie niet hoefde op te halen want ik zou het toch nooit halen, ..etc.
Naar buiten gezellige joviale mensen maar thuis was het vreselijk. Mijn glas of bekker werd nog half vol onder mijn neus opgeruimd alsof je er niet mag zijn, wanneer ik later een nieuw pakte maakte ik te veel spullen vies. Ik gooide mijn kleding te vaak in de was maar ik mocht als tiener ook niet naar zweet ruiken. Elke dag onmogelijke opdrachten waarbij je het dus nooit goed kan doen.
Wordt geheel zelfstandig, dus 100%, niet financieel afhankelijk zijn, niet mbt spullen, niet mbt tot hulp. Mijn ouders kregen pas respect voor mij nadat ik 1 of 2 jaar geen contact had en alles zelf deed en zij zagen dat ik ze echt niet nodig had. Ik heb keuzes gemaakt die zij noor voor mij zou hebben gemaakt en die zij ook niet als juist hebben gezien. Het heeft mij veel gebracht om 100% mijn eigen weg te kiezen en dat heeft meer respect afgedwongen dan naar hun pijpen blijven dansen.
Ik denk dat de angst toen is toegeslagen dat er geen contact meer zou komen wanneer zij niet zouden veranderen.
Sindsdien gaat het beter. Ik loop ook niet meer met mijn hart op mijn tong over vroeger.
Kom echt los van die mensen en dat is contact op termijn jouw keuze.
Naar buiten gezellige joviale mensen maar thuis was het vreselijk. Mijn glas of bekker werd nog half vol onder mijn neus opgeruimd alsof je er niet mag zijn, wanneer ik later een nieuw pakte maakte ik te veel spullen vies. Ik gooide mijn kleding te vaak in de was maar ik mocht als tiener ook niet naar zweet ruiken. Elke dag onmogelijke opdrachten waarbij je het dus nooit goed kan doen.
Wordt geheel zelfstandig, dus 100%, niet financieel afhankelijk zijn, niet mbt spullen, niet mbt tot hulp. Mijn ouders kregen pas respect voor mij nadat ik 1 of 2 jaar geen contact had en alles zelf deed en zij zagen dat ik ze echt niet nodig had. Ik heb keuzes gemaakt die zij noor voor mij zou hebben gemaakt en die zij ook niet als juist hebben gezien. Het heeft mij veel gebracht om 100% mijn eigen weg te kiezen en dat heeft meer respect afgedwongen dan naar hun pijpen blijven dansen.
Ik denk dat de angst toen is toegeslagen dat er geen contact meer zou komen wanneer zij niet zouden veranderen.
Sindsdien gaat het beter. Ik loop ook niet meer met mijn hart op mijn tong over vroeger.
Kom echt los van die mensen en dat is contact op termijn jouw keuze.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 16 mei 2021 om 07:50
Ja, ik herken dit.
Ik heb na heel lang en heel intensief werken aan mezelf gebroken met beiden.
Het was een langdurig en moeizaam proces.
Mijn kind was lange tijd dé reden om de deur op een kier te houden.
Toch was mijn kind uiteindelijk ook mijn motivator om diezelfde deur te sluiten.
Toen kind mij in vertrouwen vertelde dat oma en opa altijd ruzie hebben en er enkel rust in huis is wanneer ze slapen en kind zich daar heel naar door voelt was dat voor mij de druppel. De voortdurende spanning, de 24/7 negatieve sfeer....ik kwam op voor mijn kind, omdat ik niet wilde dat mijn kind hetzelfde zou meemaken en voelen zoals ik vroeger.
En eigenlijk kwam ik op die manier eindelijk op voor het kleine kind in mijzelf.
Met de kennis die ik nu heb had ik de keuze al veel eerder gemaakt. Echter ook weet ik dat ik er blijkbaar nog niet klaar voor was. Loyaliteitsgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel.
De komst van mijn eigen kind veranderde mijn leven op slag. Ik realiseerde mij pas toen op heel pijnlijke wijze hoe verschrikkelijk verknipt mijn eigen jeugd was. En hoezeer ik mijn eigen kind een fijne, warme, liefdevolle en zorgeloze jeugd gun.
Datzelfde mooie, prachtige en lieve kleine wezentje dat mijn wereld op mijn kop zette heeft mij tegelijkertijd onbewust een grote spiegel voorgehouden en geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen.
Ik heb voor kind een brief geschreven. Een brief waarin ik uitleg hoe en waarom ik tot de keuzes ben gekomen die ik heb gemaakt. Deze brief bewaar ik tot kind groter is, vragen gaat stellen over mijn jeugd en mijn geschiedenis en het hoe en waarom.
Geen brief waarin ik details benoem, wel een brief waarin ik gevoel en emoties benoem en verklaar. Waarin ik kind meeneem in mijn liefde voor kind en het besef dat keuzes soms niet gemakkelijk zijn, maar uiteindelijk wel noodzakelijk.
Ik heb na heel lang en heel intensief werken aan mezelf gebroken met beiden.
Het was een langdurig en moeizaam proces.
Mijn kind was lange tijd dé reden om de deur op een kier te houden.
Toch was mijn kind uiteindelijk ook mijn motivator om diezelfde deur te sluiten.
Toen kind mij in vertrouwen vertelde dat oma en opa altijd ruzie hebben en er enkel rust in huis is wanneer ze slapen en kind zich daar heel naar door voelt was dat voor mij de druppel. De voortdurende spanning, de 24/7 negatieve sfeer....ik kwam op voor mijn kind, omdat ik niet wilde dat mijn kind hetzelfde zou meemaken en voelen zoals ik vroeger.
En eigenlijk kwam ik op die manier eindelijk op voor het kleine kind in mijzelf.
Met de kennis die ik nu heb had ik de keuze al veel eerder gemaakt. Echter ook weet ik dat ik er blijkbaar nog niet klaar voor was. Loyaliteitsgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel.
De komst van mijn eigen kind veranderde mijn leven op slag. Ik realiseerde mij pas toen op heel pijnlijke wijze hoe verschrikkelijk verknipt mijn eigen jeugd was. En hoezeer ik mijn eigen kind een fijne, warme, liefdevolle en zorgeloze jeugd gun.
Datzelfde mooie, prachtige en lieve kleine wezentje dat mijn wereld op mijn kop zette heeft mij tegelijkertijd onbewust een grote spiegel voorgehouden en geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen.
Ik heb voor kind een brief geschreven. Een brief waarin ik uitleg hoe en waarom ik tot de keuzes ben gekomen die ik heb gemaakt. Deze brief bewaar ik tot kind groter is, vragen gaat stellen over mijn jeugd en mijn geschiedenis en het hoe en waarom.
Geen brief waarin ik details benoem, wel een brief waarin ik gevoel en emoties benoem en verklaar. Waarin ik kind meeneem in mijn liefde voor kind en het besef dat keuzes soms niet gemakkelijk zijn, maar uiteindelijk wel noodzakelijk.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 16-05-2021 08:37
0.46% gewijzigd
zondag 16 mei 2021 om 07:56
Ik herken je verhaal voor een deel in die zin dat ik ook een dergelijke kutjeugd heb gehad door mijn moeder. Naar buiten toe gezellig, maar naar mij toe een monster.
Contact met iemand houden omdat ze ook een goede kant hebben, vind ik een drogreden. Een pedofiel zal ook leuke kanten hebben en die hoef ik ook niet in mijn leven. Mijn moeder is kut dus moet ze eruit. Ongeacht welke leuke kanten ze heeft. Ik hoef geen ode te brengen op moederdag en ik hoop dat ze zich net zo kut voelt als hoe ik mij als klein meisje voelde als ze mij weer eens sloeg en ik hulpeloos was. Van mij mag ze eenzaam en verrot leven. Ik hoef haar nooit meer te zien.
Ik vind het erg voor je dat je dit allemaal hebt mee moeten maken. Voor heel veel dingen in je leven kies je niet, waaronder je ouders. Ik heb nooit een moeder gehad, alleen een vrouw die mij heeft gebaard. Dat vind ik verdrietig, maar het ligt buiten mijn macht. Ik hoef oprecht geen erkenning van haar. Ik heb een goed leven en dat heb ik, ondanks haar vernietigende gedrag. Ik ben trots op mezelf op wat ik heb bereikt, maar ook hoe mentaal stabiel ik in het leven sta.
Mensen die zo zijn krijgen geen ruimte in mijn leven.
Contact met iemand houden omdat ze ook een goede kant hebben, vind ik een drogreden. Een pedofiel zal ook leuke kanten hebben en die hoef ik ook niet in mijn leven. Mijn moeder is kut dus moet ze eruit. Ongeacht welke leuke kanten ze heeft. Ik hoef geen ode te brengen op moederdag en ik hoop dat ze zich net zo kut voelt als hoe ik mij als klein meisje voelde als ze mij weer eens sloeg en ik hulpeloos was. Van mij mag ze eenzaam en verrot leven. Ik hoef haar nooit meer te zien.
Ik vind het erg voor je dat je dit allemaal hebt mee moeten maken. Voor heel veel dingen in je leven kies je niet, waaronder je ouders. Ik heb nooit een moeder gehad, alleen een vrouw die mij heeft gebaard. Dat vind ik verdrietig, maar het ligt buiten mijn macht. Ik hoef oprecht geen erkenning van haar. Ik heb een goed leven en dat heb ik, ondanks haar vernietigende gedrag. Ik ben trots op mezelf op wat ik heb bereikt, maar ook hoe mentaal stabiel ik in het leven sta.
Mensen die zo zijn krijgen geen ruimte in mijn leven.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 16 mei 2021 om 08:38
Wat naar TO 
Maar dit is goed, ook al voelt het niet zo. Ik denk dat je er goed aan doet hier hulp bij in te schakelen, dit zijn dusdanig vastgeroeste patronen en die zijn lastig om in je uppie om te buigen.
Ik krijg hiervoor schematherapie. Dan ga je aandacht geven aan het kind dat al die ellende heeft moeten doorstaan en ga je de gezonde volwassene (dat is die nu aangeeft dat het genoeg is geweest!) meer ruimte geven. Daardoor ga je meer vanuit jezelf leven en de mensen opzoeken die je basisbehoeften kunnen vervullen.
Ik heb er veel aan. Ik had een slechte band met mijn moeder. Toen overleed ze en heb ik flink geworsteld met mijn gevoelens jegens haar en voelde ik nog die verplichting naar haar pijpen te dansen. Met de schematherapie laat ik dat nu los, en heb ik meer vrede mee hoe het is gegaan (kanttekening: ik ben emotioneel verwaarloosd, niet mishandeld en kwam bij mijn moeder ook door doorgegeven trauma in de familie). Ik leef meer mijn eigen leven en heb lieve mensen om me heen verzameld.
Nogmaals een dikke en bedenk dat dit een nieuwe deur kan zijn die je opent. Veel sterkte en succes!
Maar dit is goed, ook al voelt het niet zo. Ik denk dat je er goed aan doet hier hulp bij in te schakelen, dit zijn dusdanig vastgeroeste patronen en die zijn lastig om in je uppie om te buigen. Ik krijg hiervoor schematherapie. Dan ga je aandacht geven aan het kind dat al die ellende heeft moeten doorstaan en ga je de gezonde volwassene (dat is die nu aangeeft dat het genoeg is geweest!) meer ruimte geven. Daardoor ga je meer vanuit jezelf leven en de mensen opzoeken die je basisbehoeften kunnen vervullen.
Ik heb er veel aan. Ik had een slechte band met mijn moeder. Toen overleed ze en heb ik flink geworsteld met mijn gevoelens jegens haar en voelde ik nog die verplichting naar haar pijpen te dansen. Met de schematherapie laat ik dat nu los, en heb ik meer vrede mee hoe het is gegaan (kanttekening: ik ben emotioneel verwaarloosd, niet mishandeld en kwam bij mijn moeder ook door doorgegeven trauma in de familie). Ik leef meer mijn eigen leven en heb lieve mensen om me heen verzameld.
Nogmaals een dikke
en bedenk dat dit een nieuwe deur kan zijn die je opent. Veel sterkte en succes!
zondag 16 mei 2021 om 08:42
Ja, het is wel herkenbaar. Het is een acceptatieproces: Accepteren dat je geen erkenning gaat krijgen van je ouders, dat ze niet begrijpen hoe iets voor jou is geweest en niet zullen toegeven dat ze wellicht wat fout hebben gedaan.
En een stukje rouw: Om wat geweest had kunnen zijn. De ouders die je je had gewenst, het beeld van je huidige ouders dat toch wat 'besmet' is.
Hoe oud is je zoon? Het komt best veel voor dat mensen die een traumatische jeugd hebben gehad er extra aan herinnerd worden omdat ze nu hun eigen kind op die leeftijd zien en het hele gebeuren in een andere context plaatsen. Want jij zou je toch nooit zo gedragen tegenover je kind? Wat zegt dat dan over je ouders, of wat zegt dat over jou? Het is heel normaal dat dat opleeft, dat je weer door een proces heen gaat nu je door een andere lens kijkt; niet alleen die van het kind, maar ook omdat je nu zelf een ouder bent.
Dat het voelt als verraad naar je ouders toe is ook herkenbaar. Ik ben nu op het punt dat ik mijn ouders niet zie als 'slechte mensen', maar wel als 'slechte ouders'. Ze wisten echt niet beter, gaan dat ook zelf niet inzien. Ik wil ze ook niet in een kwaad daglicht zetten bij anderen, maar ik heb ook het recht om mijn ervaring te delen, en zelf staan ze helemaal achter hun 'opvoeding' en zien ze er geen kwaad in.
Ik kan goed met ze omgaan op het gebied van koetjes en kalfjes. Als ze nog eens over een grens gaan benoem ik dat en ben ik meteen weg. En soms word ik daar nog wel verdrietig over, maar eerder verdrietig om het verleden, dan verdrietig om het heden. Voor mij werkt het zo goed.
En een stukje rouw: Om wat geweest had kunnen zijn. De ouders die je je had gewenst, het beeld van je huidige ouders dat toch wat 'besmet' is.
Hoe oud is je zoon? Het komt best veel voor dat mensen die een traumatische jeugd hebben gehad er extra aan herinnerd worden omdat ze nu hun eigen kind op die leeftijd zien en het hele gebeuren in een andere context plaatsen. Want jij zou je toch nooit zo gedragen tegenover je kind? Wat zegt dat dan over je ouders, of wat zegt dat over jou? Het is heel normaal dat dat opleeft, dat je weer door een proces heen gaat nu je door een andere lens kijkt; niet alleen die van het kind, maar ook omdat je nu zelf een ouder bent.
Dat het voelt als verraad naar je ouders toe is ook herkenbaar. Ik ben nu op het punt dat ik mijn ouders niet zie als 'slechte mensen', maar wel als 'slechte ouders'. Ze wisten echt niet beter, gaan dat ook zelf niet inzien. Ik wil ze ook niet in een kwaad daglicht zetten bij anderen, maar ik heb ook het recht om mijn ervaring te delen, en zelf staan ze helemaal achter hun 'opvoeding' en zien ze er geen kwaad in.
Ik kan goed met ze omgaan op het gebied van koetjes en kalfjes. Als ze nog eens over een grens gaan benoem ik dat en ben ik meteen weg. En soms word ik daar nog wel verdrietig over, maar eerder verdrietig om het verleden, dan verdrietig om het heden. Voor mij werkt het zo goed.
zondag 16 mei 2021 om 08:44
Realiseer je je dat jij gisteravond een herbeleving hebt gehad?
Dat dat een serieuze zaak is en dat jij heel mild voor jezelf mag (moet) zijn, inplaats van boos op jezelf zijn, omdat jij de dingen voelde die jij voelt?
Een herbeleving is heel heftig. Brengt je terug naar het of een moment in het verleden dat veel impact had/heeft.
Mijn eerste bewuste herbeleving werd samen met therapeut opgewekt. Nadat ik tijdens groepstherapie een onbewuste herbeleving had die liet vermoeden dat er heel veel oud zeer zat.
Ik keerde ook terug in het kleine kind in mij, dat eenzaam en alleen in bed lag, geen adem durfde te halen, zo stil mogelijk wilde zijn, doen alsof het sliep.....zodat papa niet zou komen en zou blijven.
Dat dat een serieuze zaak is en dat jij heel mild voor jezelf mag (moet) zijn, inplaats van boos op jezelf zijn, omdat jij de dingen voelde die jij voelt?
Een herbeleving is heel heftig. Brengt je terug naar het of een moment in het verleden dat veel impact had/heeft.
Mijn eerste bewuste herbeleving werd samen met therapeut opgewekt. Nadat ik tijdens groepstherapie een onbewuste herbeleving had die liet vermoeden dat er heel veel oud zeer zat.
Ik keerde ook terug in het kleine kind in mij, dat eenzaam en alleen in bed lag, geen adem durfde te halen, zo stil mogelijk wilde zijn, doen alsof het sliep.....zodat papa niet zou komen en zou blijven.
zondag 16 mei 2021 om 09:37
Ben je enig kind?
Ik heb veel aan mijn broer en zussen. We zijn samen door een heel proces van woede, verdriet en evalueren gegaan. We hebben nog contact met onze ouders (zien ze een paar keer per jaar), maar uit zelfbescherming hebben we de hoop op warmte en erkenning door onze moeder laten varen. We zijn nu hoofdzakelijk bezorgd om onze vader. Het manipuleren en afkraken, raakt ons niet meer. Dat was een lange weg. Want mijn moeder is óók lief en grappig. Ze is óók slachtoffer van haar jeugd. En van de manier waarop ze met ons omgaat. Sinds een jaar of 10 hebben we haar een diagnose toebedeeld. Dat was best verhelderend. Het is soms moeilijk om haar verantwoordelijk te stellen voor het gebrek aan warmte en veiligheid dat wij ervaren. Mijn moeder wil zelf graag een leuk, gezellig en succesvol gezin, maar het zit er gewoon niet in. Uiteraard is dat geen excuus, maar die kant wil ik ook blijven zien, náást wat er allemaal mis gaat en is gegaan.
Ze heeft in elk geval wel voor elkaar gekregen dat haar kinderen onderling een hele goede band hebben. We zijn stuk voor stuk heel jong het huis uitgevlucht, maar als kinderen wel altijd samen gebleven. De aandacht en complimenten die we thuis niet kregen, geven we elkaar. We behoeden elkaar voor valkuilen en kunnen ons verhaal bij elkaar kwijt als mijn moeder weer eens fout bezig is.
En, waar ik best trots op ben, de generaties-lange 'traditie' van psychische (en soms fysieke) verwaarlozing en mishandeling is bij ons gestopt. We hebben zelf warme gezinnen. Onze kinderen, de oudsten zijn twintigers, zijn graag thuis.
Ik heb veel aan mijn broer en zussen. We zijn samen door een heel proces van woede, verdriet en evalueren gegaan. We hebben nog contact met onze ouders (zien ze een paar keer per jaar), maar uit zelfbescherming hebben we de hoop op warmte en erkenning door onze moeder laten varen. We zijn nu hoofdzakelijk bezorgd om onze vader. Het manipuleren en afkraken, raakt ons niet meer. Dat was een lange weg. Want mijn moeder is óók lief en grappig. Ze is óók slachtoffer van haar jeugd. En van de manier waarop ze met ons omgaat. Sinds een jaar of 10 hebben we haar een diagnose toebedeeld. Dat was best verhelderend. Het is soms moeilijk om haar verantwoordelijk te stellen voor het gebrek aan warmte en veiligheid dat wij ervaren. Mijn moeder wil zelf graag een leuk, gezellig en succesvol gezin, maar het zit er gewoon niet in. Uiteraard is dat geen excuus, maar die kant wil ik ook blijven zien, náást wat er allemaal mis gaat en is gegaan.
Ze heeft in elk geval wel voor elkaar gekregen dat haar kinderen onderling een hele goede band hebben. We zijn stuk voor stuk heel jong het huis uitgevlucht, maar als kinderen wel altijd samen gebleven. De aandacht en complimenten die we thuis niet kregen, geven we elkaar. We behoeden elkaar voor valkuilen en kunnen ons verhaal bij elkaar kwijt als mijn moeder weer eens fout bezig is.
En, waar ik best trots op ben, de generaties-lange 'traditie' van psychische (en soms fysieke) verwaarlozing en mishandeling is bij ons gestopt. We hebben zelf warme gezinnen. Onze kinderen, de oudsten zijn twintigers, zijn graag thuis.
zondag 16 mei 2021 om 09:50
Ik heb hetzelfde meegemaakt en het heeft me diep getekend. Nog steeds ben ik bang voor afwijzing en heb een diep gevoel van "er niet toe doen". Wat mij geholpen heeft is breken met mijn moeder, elke keer als ik haar zag voelde ik woede voor de puinhoop die ze van me heeft gemaakt. Het feit dat je je nog steeds laat straffen is een goede reden om te stoppen met dit contact, je ouders doen niet voor niets aardig tegen je kind en partner en niet tegen jou, er iets is mis met ze en waarom ze nog steeds dat sadistische genoegen hebben om zo te blijven doen met je is niet iets wat je zou moeten stimuleren, ook niet voor je kind(eren) of partner want jij lijdt er onder, jij blijft je best doen voor een erkenning die je nooit gaat krijgen. Denk er nog eens over na waarom je met hun om blijft gaan en wat het jou brengt en niet je partner en kind.
zondag 16 mei 2021 om 10:15
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Het klink gek maar het voelt heel fijn dat dit herkent wordt.
Ik heb echt heel slecht geslapen, onrustig in slaap vallen, veel wakker schrikken.
Dat ik een herbeleving heb gehad realiseer ik me nu pas eigenlijk en komt ook best rauw binnen. Emdr heb ik nooit gehad maar ik besef me dat ik daar best wel wat aan kan hebben. Morgen werk van gaan maken!
Mijn ouders erkennen mijn jeugd niet, ze willen daar niet over hebben. Ontkennen het misschien zelfs of dragen redenen aan waarom dingen zijn gebeurd die er zijn gebeurd.
En waarom ik dan in contact met ze blijf?
Ik heb ook tijden gehad dat ik geen contact had en dat deed me eigenlijk meer verdriet. Ik probeer nu dus een weg te vinden in "het zijn slechte ouders, maar geen slechte mensen".
Ik ga nog even de reacties verder op me in laten werken, het verdriet van gisterenavond is weg maar de spanning is er nog!
Dank jullie voor jullie ervaringen!
Het klink gek maar het voelt heel fijn dat dit herkent wordt.
Ik heb echt heel slecht geslapen, onrustig in slaap vallen, veel wakker schrikken.
Dat ik een herbeleving heb gehad realiseer ik me nu pas eigenlijk en komt ook best rauw binnen. Emdr heb ik nooit gehad maar ik besef me dat ik daar best wel wat aan kan hebben. Morgen werk van gaan maken!
Mijn ouders erkennen mijn jeugd niet, ze willen daar niet over hebben. Ontkennen het misschien zelfs of dragen redenen aan waarom dingen zijn gebeurd die er zijn gebeurd.
En waarom ik dan in contact met ze blijf?
Ik heb ook tijden gehad dat ik geen contact had en dat deed me eigenlijk meer verdriet. Ik probeer nu dus een weg te vinden in "het zijn slechte ouders, maar geen slechte mensen".
Ik ga nog even de reacties verder op me in laten werken, het verdriet van gisterenavond is weg maar de spanning is er nog!
Dank jullie voor jullie ervaringen!
zondag 16 mei 2021 om 10:29
Je hoeft je niet te verantwoorden voor het wel of niet onderhouden van contact met hen.
Volg daarin je eigen pad en je eigen tempo. Je eigen behoeftes.
Ik herinner mij nog het moment dat ik tegen moeder zei.......jullie hoeven je geen zorgen te maken, ik zal tegen niemand slecht over jullie praten. Ik zal respectvol blijven over jullie en de gang van zaken.
Ik was bezig hen gerust te stellen, ik was bezig met hoe zij zich voelden, ik was bezig met zorgen voor hun. Zoals ik dat heel mijn leven tot toen heb gedaan.
Zij bedankte zich. Zij stelde niet mij gerust. Zij vroeg niet hoe het met mij ging en wat er aan de hand was. En ik vond het geen moment vreemd of opvallend dat het patroon waarin we met elkaar omgingen zelfs op dat moment niet doorbroken werd of op zijn minst opgemerkt werd.
En ineens was het klaar. Ging ik bezig met mezelf geruststellen, bezig met hoe ik mij voelde en zorgen voor mezelf.
Dat ging niet over 1 nacht ijs. Ik stond niet in contact met mezelf. Ik was zo zeer gefocust op andermans behoeften dat ik die van mij niet eens kende. Ik had een zintuig voor aanvoelen van stemmingen, sferen, was altijd op mijn hoede voor onraad en onveiligheid. Leren vertrouwen op jezelf is heel moeilijk, zeker wanneer je daarin niet de juiste begeleiding hebt gekregen.
Volg daarin je eigen pad en je eigen tempo. Je eigen behoeftes.
Ik herinner mij nog het moment dat ik tegen moeder zei.......jullie hoeven je geen zorgen te maken, ik zal tegen niemand slecht over jullie praten. Ik zal respectvol blijven over jullie en de gang van zaken.
Ik was bezig hen gerust te stellen, ik was bezig met hoe zij zich voelden, ik was bezig met zorgen voor hun. Zoals ik dat heel mijn leven tot toen heb gedaan.
Zij bedankte zich. Zij stelde niet mij gerust. Zij vroeg niet hoe het met mij ging en wat er aan de hand was. En ik vond het geen moment vreemd of opvallend dat het patroon waarin we met elkaar omgingen zelfs op dat moment niet doorbroken werd of op zijn minst opgemerkt werd.
En ineens was het klaar. Ging ik bezig met mezelf geruststellen, bezig met hoe ik mij voelde en zorgen voor mezelf.
Dat ging niet over 1 nacht ijs. Ik stond niet in contact met mezelf. Ik was zo zeer gefocust op andermans behoeften dat ik die van mij niet eens kende. Ik had een zintuig voor aanvoelen van stemmingen, sferen, was altijd op mijn hoede voor onraad en onveiligheid. Leren vertrouwen op jezelf is heel moeilijk, zeker wanneer je daarin niet de juiste begeleiding hebt gekregen.
zondag 16 mei 2021 om 11:49
Ook nu weer vloeien gedrag en wie iemand is als persoon door elkaar. Zij hebben je als persoon afgewezen (doen dat subtiel nog steeds), en jij denkt dat je door je eigen ervaringen te delen (met mensen die je vertrouwt, met als doel te delen, met hun doel om er voor jou te zijn - je praat niet met een roddeljournalist) hen als persoon zwartmaakt. Dat is een beruchte en zeer effectieve manier van manipuleren, controleren en de vuile was binnenhouden. Het typeert een gesloten systeem.
Eenmaal volwassen, op eigen benen, mag je uit die geslotenheid stappen.
De enige aan wie je loyaal hoeft te zijn is aan jezelf. En daar horen je wortels bij. Ook daarin zal je loyaliteit voelen.
Mijn wens voor jou, voel die dan wel vanuit jezelf. En niet omdat het je opgelegd is.
Het boek 'Trauma en Herstel' van Judith Herman beschrijft de mechanismen in klein, maar ook in groter verband die mee kunnen spelen rond je uitspreken. De angst om alleen te komen te staan. De angst om woede over je heen te krijgen, of verstoting. Niet alleen van daders en familie, maar ook van de samenleving. Ik vond 't erg verhelderend, beschreef waarom ik het zo lastig vind om mijn eigen waarheid te mogen hebben.
Eenmaal volwassen, op eigen benen, mag je uit die geslotenheid stappen.
De enige aan wie je loyaal hoeft te zijn is aan jezelf. En daar horen je wortels bij. Ook daarin zal je loyaliteit voelen.
Mijn wens voor jou, voel die dan wel vanuit jezelf. En niet omdat het je opgelegd is.
Het boek 'Trauma en Herstel' van Judith Herman beschrijft de mechanismen in klein, maar ook in groter verband die mee kunnen spelen rond je uitspreken. De angst om alleen te komen te staan. De angst om woede over je heen te krijgen, of verstoting. Niet alleen van daders en familie, maar ook van de samenleving. Ik vond 't erg verhelderend, beschreef waarom ik het zo lastig vind om mijn eigen waarheid te mogen hebben.
