Herkenbaar?

randomgirl schreef: ↑

11-02-2019 02:40

Kijk als ik mezelf op therapie ga focussen ben ik bang dat ik nog meer ga denken dat ik gek ben enz. Terwijl als ik mezelf sterk voorhoud en gewoon dat blijf denken komt het wel goed. Want uiteindelijk heb ik niks te klagen en heb ik het gewoon goed thuis. Dus waarom voel ik mij zo. Misschien beetje overspannen ofso.

Waarom zou je nog meer gaan denken dat je gek bent als je je op therapie gaat focussen?
Natuurlijk ben je niet gek en een therapie maakt je zeker niet 'gekker'.
Wel zie ik een patroon in jouw leven (tenminste uit wat je geschreven hebt) van iemand die al jarenlang hoge pieken en diepe dalen heeft en dat schijnbaar niet zelf kan reguleren. Je lijkt wel een soort Icarus, die steeds grotere vleugels wil maken en er vervolgens weer keihard mee ter aarde stort. Enerzijds bent je een thrillseeker die het niet extreem genoeg kan zijn, maar even later weet je van ellende niet meer hoe je die hele mess weer recht moet breien. En dat zijn geen incidenten, maar inmiddels 'the story of your life'. Je schiet alle kanten op en je bent niet in staat om een middenweg vinden waarin je 'gewoon' kan leven, iets opbouwen en je potentie gebruiken.

Je hebt zo te lezen een aantal strategieën ingezet om deze grilligheid het hoofd te bieden: sterk zijn, denken dat je beetje overspannen bent misschien, een beetje erover bomen op het forum, supplementen en vitamines slikken en dan moet het wel goed komen.
Een 'echte' therapie wil je niet aan denken. Er zou toch eens uitkomen dat er echt iets 'mis' met je. Ik kan begrijpen dat zo'n gedachte je angst aanjaagt en dat je daarom van alles aangrijpt om maar die confrontatie aan te hoeven gaan. Maar, en dat is nou juist zo jammer, daarmee onthou je jezelf van de enige strategie je het wèl mogelijk maakt om je leven weer in de hand te krijgen, om te leren wat er nou speelt bij jou en grip te krijgen op je veranderlijke buien. Kortom: om jezelf een leven te geven zoals jij jezelf dat gunt. Je studie weer oppakken en tot een goed einde brengen, een balans vinden tussen je werk en ontspanning, een sociaal leven dat je energie geeft ipv opslurpt, gezonde alternatieven vinden voor je drank- en drugsgebruik en gewoon een prettig leven hebben zonder al dat heen en weer gestuiter.
Hoe lijkt je dat?

randomgirl schreef: ↑

11-02-2019 12:45

Ik voel dat ik er aan toe ben en dit keer beter met hulp inderdaad als is de drempel nog zo groot enz. Ik ga morgen heen en aankijken. Toch vind ik het wel moeilijk, om morgen weer Mn verhaal te doen en mezelf geestelijk als lichamelijk uitputten. Tijdens dat gesprek van vandaag alleen al voelde ik me zo gespannen, last van huilbuien. Benauwdheid en kreeg het zo warm dat ik begon te zweten.
Toen ik ook bij de locatie aankwam zag ik hoeveel ik miste in het leven. Her vroeg opstaan wat van je dag maken. De wind en buitenlucht en de activiteiten die je kan ondernemen. Maar dan pakt mijn negatieve gevoelens weer de macht waarbij ik denk voor wat eigenlijk. Her is makkelijker km gwn veilig thuis in Mn bed te blijven.

Heel goed dat je de eerste stap gaat zetten. En doe dat dan niet met een hoop reserves in je achterhoofd, maar gá er dan ook voor!

Dat je tijdens het gesprek gespannen was, is logisch. Bereid je erop voor dat je dat straks bij de intake ook zal zijn. Schrik daar niet van, denk niet 'het voelt niet goed, dus het is niet goed' want het is precies andersom: het voelt niet goed, dus het is precies goed!
Dat het niet goed voelt komt omdat je eindelijk aandacht gaat besteden aan waar het pijn doet, datgene wat je al jaren vermijdt. Je kunt een wond pas helen als je hem schoonmaakt en dat doet zeer. Zo is het ook met therapie. Spreek je angsten gerust uit en vraag wat je niet weet. Ga vooral niet zelf speculeren en concluderen (waartoe je geneigd bent, zo te lezen), maar wees open en ga het traject van hulp aan!

Je bent nog jong, je hebt een heel leven voor je. Daar kun je iets moois mee doen en dat heeft zeker zin. Maar dat zal je nooit bereiken met de makkelijke weg van vermijding. Durf ditmaal te kiezen voor de moeilijkere weg en spring in het diepe. Je zult merken hoeveel te winnen hebt en dat die doodenge therapie in praktijk ook best wel meevalt. Laat jezelf maar eens zien wat je waard bent...

Mijn broertje zit nu al minstens 10 jaar aan de snuif, woont nog bij moeders en maakt iedereen helemaal gek met zijn gedrag. Hij is 35 en heeft helemaal niks van zijn leven gemaakt tot nu toe. En hij zegt ook elke keer vol overtuiging dat hij ermee gaat stoppen, maar tot nu toe komt daar niks van. Zorg dat je niet in deze situatie komt. Geloof me ik heb ook alles gedaan wat jij nu doet. Maar toen kreeg ik mijn eerste kind en toen deed ik het niet meer. Heb overigens nooit schulden gehad. Broertje wel, duizenden euro’s...

Fijn je reactie te lezen randomgirl!

Waarmee je tevens het belang aanhaalt om je te omringen met mensen die je energie geven en die je leven verrijken. Wellicht is het goed om eens na te denken hoe je met deze mensen in aanraking komt. Ze zijn belangrijk als klankbord en ook om op terug te kunnen vallen als dat nodig is. En minstens zo belangrijk: om zelf een goede en empathische vriend te kunnen zijn!

Ik hoop dat je therapie je daartoe ook een goede aanzet kan geven en dat je later terug kunt kijken en zeggen: die therapie was het kantelmoment, daarna is het alleen maar beter geworden! Het mooie is dat je een groot gedeelte daarvan zelf in handen hebt. Dat is het kapitaal van je leven, gebruik het goed.

randomgirl schreef: ↑

10-02-2019 16:21

Ik merk dat ik hiervan beter altijd word. Topics openen Mn hart luchten even alles laten bezinnen. Dat werkt voor mij het beste. Of met iemand praten die mij begrijpt. Denk dat aan de medicatie gaan en hulp zoeken juist een slecht idee is. Had het bijna een keer voorgeschreven gekregen na een gesprek bij de huisarts. Maar Mn zus slikte tijdje geleden ook antidepressiva en slaaptabletten. Nou daardoor ging ze alleen maar nog meer van achter uit. Eerlijk is eerlijk, verbetering begint bij je zelf en niet bij therapie of medicatie denk ik. Tenzij je aan psychose leid.

Je gaat er inderdaad enorm op vooruit.

honingbijtje schreef: ↑

11-02-2019 12:56

En die vrienden van je, die je aan de drugs helpen, dat zijn helaas mensen die niet het beste met je voor hebben.

Ze minder of helemaal niet meer zien, zal je misschien wel erg goed doen.


Nee zeggen tegen drugs is veel makkelijker als niemand je probeert over te halen met een pilletje al in de hand!

Gewoon helemaal niet meer zien of afstand creëren. Die mensen gaan jou niet baten.

...

Randomgirl, ik heb ook wat vorige topics van je doorgelezen. Wat voor mij herkenbaar is, is dat je helemaal vast zit in je gedachten patronen. Je denkt heel zwart wit en stelt hoge eisen aan jezelf volgens mij. Klopt dat?
Daarnaast komt uit dit topic voor mij duidelijk naar voren dat je op de vlucht bent, je verliest jezelf in werk en studie of verdooft jezelf met drugs en alcohol. Wat is het dat je niet wilt voelen? Welke confrontatie wil jij niet aangaan?

Zoals velen hier met mij denk ik dat je juist veel aan therapie kan hebben. Het zal waarschijnlijk een lange en pijnlijke investering worden, maar daarmee krijg je ook zo veel terug.
Succes met je zoektocht naar hulp.