Psyche
alle pijlers
Het gevoel dat er iets niet klopt...
woensdag 17 juni 2009 om 06:12
Lieve Rozigst .
Ik denk dat je twee dingen zou kunnen doen. Ten eerste naar je huisarts voor een verwijzing naar een gynaecoloog voor je menstruatie. Ten tweede adviseer ik je naar een psycholoog te gaan, want die zou je heel goed kunnen helpen om jezelf beter te begrijpen. En jou te helpen je weer goed te voelen. Want zo lang niet lekker in je vel zitten is niet fijn. Vind het dan ook heel knap dat je zowel bij je moeder als hier aan de bel trekt.
Over je vriend... tja hij zal het vast lief bedoelen. Maar eigenlijk vind ik hem heel egoïstisch. Jij kan niet tegen de pil en hij vraagt je deze toch weer te slikken. Het graaien in geslachtsdelen vind ik weerzinwekkend. Niets mis met geile spelletjes, maar dan wel als beide hier op zitten te wachten. En zo komt het nu niet op mij over.
Heel veel succes!
Ik denk dat je twee dingen zou kunnen doen. Ten eerste naar je huisarts voor een verwijzing naar een gynaecoloog voor je menstruatie. Ten tweede adviseer ik je naar een psycholoog te gaan, want die zou je heel goed kunnen helpen om jezelf beter te begrijpen. En jou te helpen je weer goed te voelen. Want zo lang niet lekker in je vel zitten is niet fijn. Vind het dan ook heel knap dat je zowel bij je moeder als hier aan de bel trekt.
Over je vriend... tja hij zal het vast lief bedoelen. Maar eigenlijk vind ik hem heel egoïstisch. Jij kan niet tegen de pil en hij vraagt je deze toch weer te slikken. Het graaien in geslachtsdelen vind ik weerzinwekkend. Niets mis met geile spelletjes, maar dan wel als beide hier op zitten te wachten. En zo komt het nu niet op mij over.
Heel veel succes!
woensdag 17 juni 2009 om 08:42
woensdag 17 juni 2009 om 08:50
De Mirenaspiraal heeft voor mij wonderen gedaan. Na 13 jaar lang de pil te hebben geslikt heb ik de overstap gemaakt.
Sindsdien voelt het alsof er een 'grijze sluier' (andere hormoonhuishouding?) voor mijn ogen is weggehaald.
Voor mij heeft het geholpen, maar dat wil niet zeggen dat het voor jou een oplossing is. Spreek er eens over met je huisarts.
Sindsdien voelt het alsof er een 'grijze sluier' (andere hormoonhuishouding?) voor mijn ogen is weggehaald.
Voor mij heeft het geholpen, maar dat wil niet zeggen dat het voor jou een oplossing is. Spreek er eens over met je huisarts.
woensdag 17 juni 2009 om 09:59
Hoi!
Als ik het zo lees valt me op dat je er niet tegen kan als je ergens de controle over verliest. Jij plant je dag op een bepaalde manier in en als daar door een buitenstaander verandering in komt op welke manier dan ook, ervaar je paniek. Jij bent de controle kwijt.
Dat is wel iets waar je wat aan kan doen.
Ik denk echt dat een psycholoog een goede oplossing is.
Misschien dat je er negatief over denkt doordat mensen in je omgeving erover oordelen?
Geloof me, het is beter om te leren praten over dingen die je dwars zitten, en jezelf goed te leren kennen (wat eel confronterend kan zijn) zodat je kan verder groeien op een positive manier in je leven. Als je alles blijft negeren en gewoon doorgaat, veranderd er niks en wordt het dus ook niet beter.
Over je gezondheid
Ik zou als de wiederweerga een nieuwe huisarts zoeken!!!!!!
Het kan niet zo zijn dat jij denkt gezondheidsproblemen te hebben (en ik geloof erg in intuitie, kijk maar naar je pfeiffer verhaal) en dat dat allemaal wordt afgedaan als onzin.
Zoek een geode arts vraag een in je omgeving en laat je doorverwijzen naar een gynacoloog. Het is in dit geval beter je te laten informeren door iemand met de specialiteit op het gebied van jouw probleem. Zij zijn eenvoudigweg meer op de hoogte als de gemiddelde huisarts..
Veel succes, en ga achter de zaken aan. Als jij denkt dat het niet goed zit met je gezondheid dan moet jij er iets aan doen. Wees niet zo laks als je huidige huisarts!
Als ik het zo lees valt me op dat je er niet tegen kan als je ergens de controle over verliest. Jij plant je dag op een bepaalde manier in en als daar door een buitenstaander verandering in komt op welke manier dan ook, ervaar je paniek. Jij bent de controle kwijt.
Dat is wel iets waar je wat aan kan doen.
Ik denk echt dat een psycholoog een goede oplossing is.
Misschien dat je er negatief over denkt doordat mensen in je omgeving erover oordelen?
Geloof me, het is beter om te leren praten over dingen die je dwars zitten, en jezelf goed te leren kennen (wat eel confronterend kan zijn) zodat je kan verder groeien op een positive manier in je leven. Als je alles blijft negeren en gewoon doorgaat, veranderd er niks en wordt het dus ook niet beter.
Over je gezondheid
Ik zou als de wiederweerga een nieuwe huisarts zoeken!!!!!!
Het kan niet zo zijn dat jij denkt gezondheidsproblemen te hebben (en ik geloof erg in intuitie, kijk maar naar je pfeiffer verhaal) en dat dat allemaal wordt afgedaan als onzin.
Zoek een geode arts vraag een in je omgeving en laat je doorverwijzen naar een gynacoloog. Het is in dit geval beter je te laten informeren door iemand met de specialiteit op het gebied van jouw probleem. Zij zijn eenvoudigweg meer op de hoogte als de gemiddelde huisarts..
Veel succes, en ga achter de zaken aan. Als jij denkt dat het niet goed zit met je gezondheid dan moet jij er iets aan doen. Wees niet zo laks als je huidige huisarts!
woensdag 17 juni 2009 om 10:39
woensdag 17 juni 2009 om 10:45
Hoi Rozigst,
Ik zit op mijn werk dus kan de voorgaande reacties niet lezen. Ik weet dus ook niet of ik dingen dubbel ga zeggen.
Ik ga je hier geen sticker op je voorhoofd plakken met een depressie of andere stoornis. Daar heb ik niet voor geleerd. Het enige dat wijsheid is naar mijn idee, is om toch hulp te gaan zoeken. En helaas ben je voor doorverwijzingen, jawel, van je huisarts afhankelijk.
Ik heb ook een huisarts die dingen snel wegwuift. Aan de ene kant is het heel erg frustrerend, aan de andere kant snap ik het wel. Een huisarts is een poortwachter en hij doet de eerste beoordeling. Hij moet uiteindelijk beslissen wie hij doorverwijst en wie niet. Je hebt nu eenmaal ook mensen die alleen maar aandacht vragen, hypochondrisch zijn of alleen maar denken dat ze ziek zijn.
Bij jou heb ik zelf niet dat gevoel en daarom druk ik je op het hart om tóch naar je huisarts te gaan. Het is zo belangrijk om lekker in je vel te zitten. Ik heb nu eindelijk de diagnose depressie. Ik durfde eerst ook niet met mijn klachten naar mijn huisarts en heb dus ook voor die ene keer om een andere huisarts gevraagd. Is dat voor jou geen optie? Anders doe je net alsof je steeds geen afspraak kunt plannen en vraag je om een andere dokter. Tenminste, als je in een gezondheidscentrum met meerdere huisartsen zit. En ga langzaamaan op zoek naar een andere vaste huisarts.
Je probleem zal waarschijnlijk verschillende oorzaken hebben, zoals dat vaak is. Waarschijnlijk hormonaal, maar misschien heb je ook een psychische ziekte. Het is belangrijk om met een hulpverlener goed te kijken wat er nou echt aan de hand is. Je geeft zelf al aan dat je beter wilt worden en dat je echt denkt dat er iets met je aan de hand is. Ga ervoor!
En wat betreft je vriend: mannen kunnen soms zo lief zijn, maar soms ook zo hopeloos
Begrijpt hij je probleem wel? Ik bedoel, als het bloed niet naar een bepaald gebied afdaalt?
Ik wens je veel sterkte met het nemen van een beslissing en met de eerste stappen!
Ik zit op mijn werk dus kan de voorgaande reacties niet lezen. Ik weet dus ook niet of ik dingen dubbel ga zeggen.
Ik ga je hier geen sticker op je voorhoofd plakken met een depressie of andere stoornis. Daar heb ik niet voor geleerd. Het enige dat wijsheid is naar mijn idee, is om toch hulp te gaan zoeken. En helaas ben je voor doorverwijzingen, jawel, van je huisarts afhankelijk.
Ik heb ook een huisarts die dingen snel wegwuift. Aan de ene kant is het heel erg frustrerend, aan de andere kant snap ik het wel. Een huisarts is een poortwachter en hij doet de eerste beoordeling. Hij moet uiteindelijk beslissen wie hij doorverwijst en wie niet. Je hebt nu eenmaal ook mensen die alleen maar aandacht vragen, hypochondrisch zijn of alleen maar denken dat ze ziek zijn.
Bij jou heb ik zelf niet dat gevoel en daarom druk ik je op het hart om tóch naar je huisarts te gaan. Het is zo belangrijk om lekker in je vel te zitten. Ik heb nu eindelijk de diagnose depressie. Ik durfde eerst ook niet met mijn klachten naar mijn huisarts en heb dus ook voor die ene keer om een andere huisarts gevraagd. Is dat voor jou geen optie? Anders doe je net alsof je steeds geen afspraak kunt plannen en vraag je om een andere dokter. Tenminste, als je in een gezondheidscentrum met meerdere huisartsen zit. En ga langzaamaan op zoek naar een andere vaste huisarts.
Je probleem zal waarschijnlijk verschillende oorzaken hebben, zoals dat vaak is. Waarschijnlijk hormonaal, maar misschien heb je ook een psychische ziekte. Het is belangrijk om met een hulpverlener goed te kijken wat er nou echt aan de hand is. Je geeft zelf al aan dat je beter wilt worden en dat je echt denkt dat er iets met je aan de hand is. Ga ervoor!
En wat betreft je vriend: mannen kunnen soms zo lief zijn, maar soms ook zo hopeloos
Begrijpt hij je probleem wel? Ik bedoel, als het bloed niet naar een bepaald gebied afdaalt?Ik wens je veel sterkte met het nemen van een beslissing en met de eerste stappen!
woensdag 17 juni 2009 om 11:11
Rozigst, ik snap je gevoel van controle. En er zijn echt mogelijkheden voor jou om te leren hoe om te gaan met die eeuwige controle en angst om te falen. Om te relativeren, wat heel belangrijk is bij faalangst/controlezucht. Ik heb het ook wel een beetje, maar al veel minder. Je leert bijvoorbeeld denken bij het inpakken: ach, als ik iets vergeet is het geen ramp. Als ik maar de pil/geld/paspoort/lenzen etc bij me heb, dan overleef ik het wel. Je hebt altijd een minimum dat je nodig hebt en alles dat erbij komt is comfort. En ja, ik heb ook problemen om die controle los te laten, bang het niet comfortabel genoeg te hebben. En die angst verpest dan mijn vakantie al snel.
Ik begrijp je gevoel heel goed. En het is goed dat je er met je vriend over kan praten, maar ik denk dat het belangrijk is om er met een onafhankelijk persoon over te praten. Die kan alles van een afstand zien en jou helpen om bij de juiste hulp te komen. Nogmaals, probeer toch naar je huisarts (of een andere) te gaan. Je hoeft daar niet je hele emotionele leven op tafel te leggen, maar je kunt er in ieder geval zeggen dat je hulp nodig hebt en waarom jij dat vindt. Heel moeilijk, maar ik denk heel nuttig!
Ik begrijp je gevoel heel goed. En het is goed dat je er met je vriend over kan praten, maar ik denk dat het belangrijk is om er met een onafhankelijk persoon over te praten. Die kan alles van een afstand zien en jou helpen om bij de juiste hulp te komen. Nogmaals, probeer toch naar je huisarts (of een andere) te gaan. Je hoeft daar niet je hele emotionele leven op tafel te leggen, maar je kunt er in ieder geval zeggen dat je hulp nodig hebt en waarom jij dat vindt. Heel moeilijk, maar ik denk heel nuttig!
woensdag 17 juni 2009 om 11:19
Heej Rozigst. ik ben niet zo van het reageren op het forum, meer van het meelezen, maar nu kan ik het toch niet laten.
Misschien helpt het je al te weten dat je echt niet de enige bent! Ook ik herken veel van je trekjes...
Het niet tegen plotselinge veranderingen kunnen.
De gevoeligheid voor de pil.
Het slecht aan nieuwe dingen beginnen.
Het liefst alleen werken en dan uren aan kunnen rommelen, maar met gezelschap erbij ineens onzeker worden.
Het moeilijk kunnen delen.
En last but not least het verhaal rond sex.
Sommige zinnen die je schrijft had ik ook kunnen schrijven.
Nu ben ik 32, dus 12 jaar ouder dan jou en ik kan je zeggen, vanzelf gaat het in ieder geval niet over. A.s. vrijdag heb ik mijn eerste gesprek met een psycholoog omdat ik ondertussen ben vastgelopen op mijn werk, zit nu enkele weken overspannen thuis. Dus meid... als ik jou was zou ik toch nog eens bij de huisarts binnenstappen, want het is zo zonde om al die jaren te blijven aanmodderen.
Ik zeg niet dat ik de afgelopen 12 jaar een rottijd heb gehad, want ik ben dolgelukkig met mijn leventje, maar het had nog veel beter kunnen zijn als ik mezelf beter zou begrijpen en beter om zou kunnen gaan met mijn hang naar controle over mezelf en de situatie waar ik in zit.
Succes!
Misschien helpt het je al te weten dat je echt niet de enige bent! Ook ik herken veel van je trekjes...
Het niet tegen plotselinge veranderingen kunnen.
De gevoeligheid voor de pil.
Het slecht aan nieuwe dingen beginnen.
Het liefst alleen werken en dan uren aan kunnen rommelen, maar met gezelschap erbij ineens onzeker worden.
Het moeilijk kunnen delen.
En last but not least het verhaal rond sex.
Sommige zinnen die je schrijft had ik ook kunnen schrijven.
Nu ben ik 32, dus 12 jaar ouder dan jou en ik kan je zeggen, vanzelf gaat het in ieder geval niet over. A.s. vrijdag heb ik mijn eerste gesprek met een psycholoog omdat ik ondertussen ben vastgelopen op mijn werk, zit nu enkele weken overspannen thuis. Dus meid... als ik jou was zou ik toch nog eens bij de huisarts binnenstappen, want het is zo zonde om al die jaren te blijven aanmodderen.
Ik zeg niet dat ik de afgelopen 12 jaar een rottijd heb gehad, want ik ben dolgelukkig met mijn leventje, maar het had nog veel beter kunnen zijn als ik mezelf beter zou begrijpen en beter om zou kunnen gaan met mijn hang naar controle over mezelf en de situatie waar ik in zit.
Succes!
woensdag 17 juni 2009 om 14:19
quote:Rozigst schreef op 17 juni 2009 @ 09:20:
[...]
Ik weet niet hoe ik een bericht krijg om op al jullie berichten te kunnen reageren, dus ik reageer even op iedereen apart.
Mijn huisarts, tsja.. Toen mijn vriend de ziekte van Pfeiffer had, en ik naar de HA ging, omdat ik mij toch voor de zekerheid ook wou laten testen, zag hij hiervan het nut niet..
Waarom niet? Dat weet ik niet, na lang aandringen en zeuren uiteindelijk toch voor elkaar gekregen dat ik mocht bloedprikken, en inderdaad, ik had ook Pfeiffer.
Dus ik ben bang dat mijn huisarts mij niet snel door zal sturen naar een Gynacoloog(??), en dat hij het af doet als ''gewoon zware menstruatie''.
Het is niet zo dat mijn vriend mij dwong om aan de pil te gaan hoor. Ik heb hem verteld over mijn twijfels, wel of niet, maar hij heeft de keus aan mij gelaten.
En er is natuurlijk niets mis met geile spelletjes inderdaad, maar ik vind het niet fijn (wie wel eigenlijk?) om plotseling tussen mijn benen gepakt te worden, omdat hij dat nou eenmaal zo lekker vind.
Maar, een psycholoog, en dan? Wat moet ik daar doen? Alles vertellen over ''vroeger''? Opdrachtjes doen?
Liefs! Bedankt voor je reactie!
Lieve Rozigst,
Ten eerste is een andere huisarts misschien wel een idee als jij je door hem niet serieus genomen voelt. Want dat vind ik wel essentieel bij een huisarts.
Ten tweede de psycholoog. Een psycholoog kan je helpen om te onderzoeken hoe het komt dat je niet lekker in je vel zit. En zou je ook kunnen helpen om te gaan met de onverwachte dingen in je leven waar jij je niet lekker bij voelt. Zoals bijvoorbeeld onverwachts toch moeten werken. In eerste instantie gaat een psycholoog een (of meerdere) intakegesprekken met je voeren. Dit om te onderzoeken wat er speelt in je leven en waar jij tegen aan loopt. Hier na krijg je een adviesgesprek waarin een eventuele behandeling ter sprake kan komen. Het ligt er natuurlijk helemaal aan wat de psycholoog denkt dat nodig is voor jou. In sommige gevallen kan men specifiek gaan onderzoek of er sprake is van een "stoornis", zoals bijvoorbeeld het autisme wat iemand ter sprake bracht. Hier zal dan specifieker onderzoek naar gedaan worden. Maar aan de andere kant kan het ook bij gesprekken blijven. Gesprekken waarin je dieper in gaat op de moeilijke dingen in je leven. Je krijgt vaak tips en soms misschien een opdracht "probeer dit of dat eens uit" of "hou eens bij hoe vaak iets gebeurt".
Voor de psycholoog (riagg of ggz) heb je wel een verwijsbriefje van je huisarts nodig. Maar je kan eerst de afspraak maken met de psycholoog en dan gewoon even je huisarts bellen of hij zo'n briefje voor je klaar wil leggen. Dus in dit geval heeft hij weinig te zeggen of tegen te stribbelen dat hij het niet nodig vind.
Over je vriend. Tja... ik vind hem respectloos. Als jij aangeeft dat je iets niet prettig vind dan moet hij dat niet doen. En daar is, in mijn ogen, verder weinig discussie over mogelijk.
Liefs, Maroetje
[...]
Ik weet niet hoe ik een bericht krijg om op al jullie berichten te kunnen reageren, dus ik reageer even op iedereen apart.
Mijn huisarts, tsja.. Toen mijn vriend de ziekte van Pfeiffer had, en ik naar de HA ging, omdat ik mij toch voor de zekerheid ook wou laten testen, zag hij hiervan het nut niet..
Waarom niet? Dat weet ik niet, na lang aandringen en zeuren uiteindelijk toch voor elkaar gekregen dat ik mocht bloedprikken, en inderdaad, ik had ook Pfeiffer.
Dus ik ben bang dat mijn huisarts mij niet snel door zal sturen naar een Gynacoloog(??), en dat hij het af doet als ''gewoon zware menstruatie''.
Het is niet zo dat mijn vriend mij dwong om aan de pil te gaan hoor. Ik heb hem verteld over mijn twijfels, wel of niet, maar hij heeft de keus aan mij gelaten.
En er is natuurlijk niets mis met geile spelletjes inderdaad, maar ik vind het niet fijn (wie wel eigenlijk?) om plotseling tussen mijn benen gepakt te worden, omdat hij dat nou eenmaal zo lekker vind.
Maar, een psycholoog, en dan? Wat moet ik daar doen? Alles vertellen over ''vroeger''? Opdrachtjes doen?
Liefs! Bedankt voor je reactie!
Lieve Rozigst,
Ten eerste is een andere huisarts misschien wel een idee als jij je door hem niet serieus genomen voelt. Want dat vind ik wel essentieel bij een huisarts.
Ten tweede de psycholoog. Een psycholoog kan je helpen om te onderzoeken hoe het komt dat je niet lekker in je vel zit. En zou je ook kunnen helpen om te gaan met de onverwachte dingen in je leven waar jij je niet lekker bij voelt. Zoals bijvoorbeeld onverwachts toch moeten werken. In eerste instantie gaat een psycholoog een (of meerdere) intakegesprekken met je voeren. Dit om te onderzoeken wat er speelt in je leven en waar jij tegen aan loopt. Hier na krijg je een adviesgesprek waarin een eventuele behandeling ter sprake kan komen. Het ligt er natuurlijk helemaal aan wat de psycholoog denkt dat nodig is voor jou. In sommige gevallen kan men specifiek gaan onderzoek of er sprake is van een "stoornis", zoals bijvoorbeeld het autisme wat iemand ter sprake bracht. Hier zal dan specifieker onderzoek naar gedaan worden. Maar aan de andere kant kan het ook bij gesprekken blijven. Gesprekken waarin je dieper in gaat op de moeilijke dingen in je leven. Je krijgt vaak tips en soms misschien een opdracht "probeer dit of dat eens uit" of "hou eens bij hoe vaak iets gebeurt".
Voor de psycholoog (riagg of ggz) heb je wel een verwijsbriefje van je huisarts nodig. Maar je kan eerst de afspraak maken met de psycholoog en dan gewoon even je huisarts bellen of hij zo'n briefje voor je klaar wil leggen. Dus in dit geval heeft hij weinig te zeggen of tegen te stribbelen dat hij het niet nodig vind.
Over je vriend. Tja... ik vind hem respectloos. Als jij aangeeft dat je iets niet prettig vind dan moet hij dat niet doen. En daar is, in mijn ogen, verder weinig discussie over mogelijk.
Liefs, Maroetje
woensdag 17 juni 2009 om 14:23
quote:Maroetje schreef op 17 juni 2009 @ 06:12:
Ten eerste naar je huisarts voor een verwijzing naar een gynaecoloog voor je menstruatie.
Wat dacht je ervan om eerst eens aan de huisarts te vragen hoe het zit met die menstruatie, i.p.v. gelijk over een verwijzing naar de gynaecoloog te beginnen.
TO heeft de prikpil! Dan is 2 maanden bloedverlies een mogelijke (vervelende) bijwerking.
Ten eerste naar je huisarts voor een verwijzing naar een gynaecoloog voor je menstruatie.
Wat dacht je ervan om eerst eens aan de huisarts te vragen hoe het zit met die menstruatie, i.p.v. gelijk over een verwijzing naar de gynaecoloog te beginnen.
TO heeft de prikpil! Dan is 2 maanden bloedverlies een mogelijke (vervelende) bijwerking.
woensdag 17 juni 2009 om 14:34
quote:Rozigst schreef op 17 juni 2009 @ 03:52:
Sinds een tijdje, heb ik het gevoel dat er iets mis is met mij.
Hormonaal of psychisch.
Toen ik begon met menstrueren, ben ik vrij snel aan de pil gegaan. na 4 jaar pilgebruik, ben ik ermee gestopt, omdat ik niet lekker in mijn vel zat, chagerijnig, stemmingswisselingen, weinig tot geen zin meer in seks.
Dat hielp niets, maar voelde me wel wat beter dan mét de pil, dus besloot om niet weer te beginnen.
Had al die tijd moeite met gevoelens. Thuis nooit de kans gehad, en nu nog niet, om ze te uiten. Verdriet, even een dipje, of enorme blijdschap kwamen hier niet voor.
De band met mijn ouders is sinds mijn pubertijd slecht, ook al woon ik nog thuis. Mijn vader is totaal emotie-loos, komt nooit voor een knuffel o.i.d.
Mijn moeder, tsjah, ik denk dat ze het moeilijk vind om met emoties om te gaan.
Ik heb geprobeerd dit met mijn moeder te bespreken, maar toen ik net begonnen was met mijn verhaal, vertelde mijn moeder dat ik mij niet zo aan moest stellen.
Want ach, iedereen zit wel eens niet zo lekker in zijn/haar vel...
Dat je stemmingswisselingen en weinig zin in sex hebt kan een bijwerking van de pil zijn. Hormonen hebben nu eenmaal invloed op de stemming, dat betekent niet dat er hormonaal 'iets mis is', in de zin van een ziekte.
Als ik je omschrijving van je ouders lees lijkt me dat genoeg verklaring voor jouw moeite met gevoelens. Omgaan met gevoelens zit voor een deel in jezelf, maar voor een nog groter deel heeft het te maken met hoe je het geleerd hebt (of niet geleerd) van je ouders.
Psychisch is er wel iets 'mis': het gaat niet goed met je.
Vraag (psychologische) hulp! Ga naar je huisarts. Als je vertelt wat je hier schrijft, zal hij/zij echt niet zeggen dat het 'maar een dipje' is.
Sinds een tijdje, heb ik het gevoel dat er iets mis is met mij.
Hormonaal of psychisch.
Toen ik begon met menstrueren, ben ik vrij snel aan de pil gegaan. na 4 jaar pilgebruik, ben ik ermee gestopt, omdat ik niet lekker in mijn vel zat, chagerijnig, stemmingswisselingen, weinig tot geen zin meer in seks.
Dat hielp niets, maar voelde me wel wat beter dan mét de pil, dus besloot om niet weer te beginnen.
Had al die tijd moeite met gevoelens. Thuis nooit de kans gehad, en nu nog niet, om ze te uiten. Verdriet, even een dipje, of enorme blijdschap kwamen hier niet voor.
De band met mijn ouders is sinds mijn pubertijd slecht, ook al woon ik nog thuis. Mijn vader is totaal emotie-loos, komt nooit voor een knuffel o.i.d.
Mijn moeder, tsjah, ik denk dat ze het moeilijk vind om met emoties om te gaan.
Ik heb geprobeerd dit met mijn moeder te bespreken, maar toen ik net begonnen was met mijn verhaal, vertelde mijn moeder dat ik mij niet zo aan moest stellen.
Want ach, iedereen zit wel eens niet zo lekker in zijn/haar vel...
Dat je stemmingswisselingen en weinig zin in sex hebt kan een bijwerking van de pil zijn. Hormonen hebben nu eenmaal invloed op de stemming, dat betekent niet dat er hormonaal 'iets mis is', in de zin van een ziekte.
Als ik je omschrijving van je ouders lees lijkt me dat genoeg verklaring voor jouw moeite met gevoelens. Omgaan met gevoelens zit voor een deel in jezelf, maar voor een nog groter deel heeft het te maken met hoe je het geleerd hebt (of niet geleerd) van je ouders.
Psychisch is er wel iets 'mis': het gaat niet goed met je.
Vraag (psychologische) hulp! Ga naar je huisarts. Als je vertelt wat je hier schrijft, zal hij/zij echt niet zeggen dat het 'maar een dipje' is.
woensdag 17 juni 2009 om 16:40
Jee Brum, kun je niet eens ophouden met posts te maken waarbij je alles op jezelf betrekt? Alsof TO er iets aan heeft of je nu ook wel of niet sex met je vriend hebt...
*even ingebroken en weer weg, sorry kon die posts van Brum niet aanzien tussen al die goed bedoelde (niet zichzelf in het middelpunt) reacties*
Succes ermee TO, echt de vinger aan de pols houden hoor, voordat je het weet gaan er weer weken, maanden, jaren voorbij zonder dat je nu een stap verder bent.Doe jezelf dat plezier en haal daar waar je zelf niet weet wat je moet doen hulp van derden
*even ingebroken en weer weg, sorry kon die posts van Brum niet aanzien tussen al die goed bedoelde (niet zichzelf in het middelpunt) reacties*
Succes ermee TO, echt de vinger aan de pols houden hoor, voordat je het weet gaan er weer weken, maanden, jaren voorbij zonder dat je nu een stap verder bent.Doe jezelf dat plezier en haal daar waar je zelf niet weet wat je moet doen hulp van derden
