Psyche
alle pijlers
Het leven met een stempel
donderdag 13 maart 2008 om 09:04
Ik kan hier een heel verhaal met voorbeelden noemen maar ik denk dat een ieder waarbij een diagnose borderline/adhd...etc etc het wel herkenbaar is.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
donderdag 13 maart 2008 om 12:19
Nu denk ik dat er in deze discussie een duidelijk onderscheid gemaakt moet worden.
Een diagnose als vat-krijgen-op in een periode dat je jezelf wat beter wilt begrijpen is compleet anders dan een diagnose die aangeeft hoe ernstig de ziekte/aandoening is waar je aan lijdt. Het eerste is luxe-gelul wat mij betreft en heel wat anders dan niet meer kunnen functioneren en alleen maar aan het overleven zijn. En van buiten is heel moeilijk te beoordelen in welke groep iemand valt.
Daarnaast kan een diagnose juist helpen het meer los te laten. Om de emoties of wat dan ook te kunnen plaatsen en er niet meer door overweldigd te worden. Te kunnen bedenken dat het dood willen een onderdeel van een depressie is, en niet een allesoverkoepelende wens waar je gehoor aan moet geven. Het kan juist helpen te relativeren.
donderdag 13 maart 2008 om 12:22
Ik heb niet het idee dat Moeders hiermee kampt en er dus over begint omdat ze zichzelf compleet met haar stempel identificeert. Meer dat als je anders bent in sommige dingen, je daar misschien graag eerlijk en open in wil zijn zodat anderen het kunnen begrijpen. Misschien niet eens zozeer doordat ze dan rekening met je houden maar doordat ze dan weten dat je soms anders reageert dan standaard en dat niet aan hun ligt. Maar wrs vul ik nu veel teveel in Moeders, sorry! 
.
Ik denk zelf ook dat het beter is om het er maar gewoon op te houden dat je bent wie je bent en dat mensen het daar maar mee moeten doen. Geen uitleg. Je hoeft je niet te verantwoorden. Tegelijkertijd kan ik me het verlangen naar begrip heel goed voorstellen en ip daarvan krijg je juist een berg onbegrip. Kan me voorstellen dat dat dan niet leuk is, zeker omdat je je toch kwetsbaar opstelt.
.Ik denk zelf ook dat het beter is om het er maar gewoon op te houden dat je bent wie je bent en dat mensen het daar maar mee moeten doen. Geen uitleg. Je hoeft je niet te verantwoorden. Tegelijkertijd kan ik me het verlangen naar begrip heel goed voorstellen en ip daarvan krijg je juist een berg onbegrip. Kan me voorstellen dat dat dan niet leuk is, zeker omdat je je toch kwetsbaar opstelt.
donderdag 13 maart 2008 om 12:31
Ik was zo blij toen ik een 'stempel' kreeg, eindelijk wist ik wat er met mij aan de hand is. Eindelijk is mijn gedrag te 'verklaren' dingen vielen op z'n plaats toen ik een stempel kreeg. Van de arts weliswaar, stempel als in diasnose.
De stempel die de buitenwereld op je drukt is een stuk minder fijn. Mensen begrijpen de helft en vullen de andere helft zelf in. Trekken conclusies zonder te weten hoe het echt zit. Hierdoor krijg ik een hoop onbegrip. Ik ben daarom nu een stuk voorzichtiger met het vertellen van de gestelde diagnose.
De stempel die de buitenwereld op je drukt is een stuk minder fijn. Mensen begrijpen de helft en vullen de andere helft zelf in. Trekken conclusies zonder te weten hoe het echt zit. Hierdoor krijg ik een hoop onbegrip. Ik ben daarom nu een stuk voorzichtiger met het vertellen van de gestelde diagnose.
donderdag 13 maart 2008 om 12:33
Ik ben het er niet mee eens dat jezelf begrijpen en vat krijgen op de problemen daardoor luxe gelul is. Ik snap dat een ernstige depressie met doodsverlangen wel een graadje erger is, ik bedoel, ik ken het. Maar jezelf begrijpen en vat hebben op jezelf, kunnen nieuwe depressies misschien voorkomen alleen al doordat je nu weet hoe je werkt en wat je moet doen. Dat is iig mijn eigen ervaring maar ik heb geen borderline dus wie weet gelden daar gewoon andere regels. En moet ik mijn snufferd houden .
.
donderdag 13 maart 2008 om 12:37
Sorry maar dat is BS.
Jij hebt geen flauw benul hoe ik mijn leven leid etc etc.
Aan jou totaal geen recht om daarover te oordelen.
Ja er zijn altijd zeikerds, die gaan lopen mauwen over stempels en blabla.
Ik denk, oh eindelijk een serieus onderwerp, maar hup, de kuttekoppen komen meteen tevoorschijn.
IK ben trots op mezelf, borderline of niet, het lijkt MIJ eerder, dat jullie nog wat sessies nodig hebben.
donderdag 13 maart 2008 om 12:40
Mijn psychiater werkt niet met stempels. Maar als hij toch moest diagnosticeren, dan Borderline. Ik ben trouwens gewoon Digi met een diagnose, niet de diagnose zelf. Maar er is heel wat mis met mij in natuurstaat, en het is onzin om te zeggen dat als ik me ontworstel aan een stempel, ik dan beter zou worden. Man, ik heb de hele psychiatrie ontkend, Werkte niet. Pilletjes helpen toevallig wel. Wel, dan slik ik die toch? Ik ben er al weken stabiel op. Ik zie niet in wat ontkenning van de psychiatrie mij heeft kunnen geven, behalve heel enge situaties dan. Misschien dat de jaren wat van de heftigheid wegnemen en ik ooit zonder pillen kan, maar dat ga ik na herhaaldelijk uittesten niet meer doen. Ik ben een gevaar voor mezelf zonder die pillen, en daar heb ik absoluut niet voor gekozen. Om de vergelijking erbij te halen: voor kanker kies je toch ook niet?
donderdag 13 maart 2008 om 12:42
Vertel mij wat! Mensen die constant zwelgen in hun problemen. Net als het depressieforum trouwens. Allemaal van die aankondigingen en nooit echt 'de trein nemen'. Maar ik zelf loop er niet mee te koop. Sterker nog, ik schaam me de tyfus. Ik schaam me voor de pillen, ik schaam me voor de littekens, ik schaam me voor het onterechte idee dat ik het niet alleen kan. Nou ja, ik kan het ook niet alleen, maar het feit dat ik dat niet kan, daar schaam ik me voor.
donderdag 13 maart 2008 om 12:43
donderdag 13 maart 2008 om 12:44
Ah nee, sorry Feliciaatje, daar was ik al bang voor. Vind jouw postings altijd heel waardevol en soms ben ik wat fel over bepaalde zaken. Had jou geciteerd omdat je het voor een deel goed beschreef, niet omdat ik perse tegen jou in wilde gaan. Dus, kort gezegd, ik vind niet dat jij (luxe)lult, echt niet:
Ik ben het er niet mee eens dat jezelf begrijpen en vat krijgen op de problemen daardoor luxe gelul is. Ik snap dat een ernstige depressie met doodsverlangen wel een graadje erger is, ik bedoel, ik ken het. Maar jezelf begrijpen en vat hebben op jezelf, kunnen nieuwe depressies misschien voorkomen alleen al doordat je nu weet hoe je werkt en wat je moet doen. Dat is iig mijn eigen ervaring maar ik heb geen borderline dus wie weet gelden daar gewoon andere regels. En moet ik mijn snufferd houden
donderdag 13 maart 2008 om 12:44
Ik zou het vreselijk vinden mochten mensen zeggen: Ja Digi die doet dat en dat, want ze heeft stempel X. Dan nog liever de volle aanval. Het enige excuus wat ik kan aanbrengen is de tijd dat ik onder de Prozac zat en ik een manische aanval en psychose kreeg. Dat is mijn verantwoordelijkheid niet geweest op dat moment. Wel het moment dat ik die pilletjes slikte, en ik bij de arts er notabene om vroeg. Daar heb ik nog steeds spijt van, al heb ik het overleefd en heb ik dankzij die episode -de zwartse in mijn leven- een beter overzicht gekregen. En standvastigheid, want ik slik nooit meer een AD.
donderdag 13 maart 2008 om 12:48
Dankje Bolletje! Waar Fleurtje het trouwens ove rheeft volgens mij, en ik zeker, is het borderlineforum bij borderline.startpagina.nl. Da's echt doffe ellende, net als het depressieforum daar. Daar zitten echt mensen die niets willen veranderen en echt zielig doen. Dat mag natuurlijk even, of op baaldagen, maar ik zie nooit verandering. Dan ben ik cru genoeg om te zeggen: in de schuur ligt een touw.
donderdag 13 maart 2008 om 12:50
Gelukkig maar, het was niet mijn bedoeling om klinkklare onzin te verkondigen en daarmee mensen pijn te doen:
[...]
Ah nee, sorry Feliciaatje, daar was ik al bang voor. Vind jouw postings altijd heel waardevol en soms ben ik wat fel over bepaalde zaken. Had jou geciteerd omdat je het voor een deel goed beschreef, niet omdat ik perse tegen jou in wilde gaan. Dus, kort gezegd, ik vind niet dat jij (luxe)lult, echt niet
.
donderdag 13 maart 2008 om 12:53
Fijn dat deze pillen goed werken Digi, ben heel blij voor je. En je moet je niet schamen voor wat dan ook. Zeker niet dat je het niet alleen kunt, er zijn niet voor niets mensen die hierbij kunnen helpen. Dat is niet omdat er zoveel zwakkelingen rondlopen maar simpelweg omdat het zotussendoor verdomd moeilijk is om in je eentje uit dat moeras te komen. Fijn juist dat je een goede begeleider hebt getroffen. Dus wees trots op jezelf .
.
donderdag 13 maart 2008 om 12:54
Ja, dat snap ik. Ik vertel enkel mensen die ik echt vertrouw dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Het is nogal wat. Voor de rest val ik niet op, of het moet door mijn leuke aanwezigheid zijn
De gemiddelde studiegenoot weet helemaal niets van mij, en dat wil ik zo houden. Ik kan wel zeggen dat ik pilletjes heb die me stabiel maken, maar eerlijk gezegd zou ik zelf ook schrikken. Wil iemand wat te maken hebben met iemand die zich sterk profileert als borderliner? Ik weet het niet. Ik niet, denk ik. Als ik heel eerlijk ben, Op een forum is het heel wat anders natuurlijk.
donderdag 13 maart 2008 om 12:56
Dankje:
Fijn dat deze pillen goed werken Digi, ben heel blij voor je. En je moet je niet schamen voor wat dan ook. Zeker niet dat je het niet alleen kunt, er zijn niet voor niets mensen die hierbij kunnen helpen. Dat is niet omdat er zoveel zwakkelingen rondlopen maar simpelweg omdat het zotussendoor verdomd moeilijk is om in je eentje uit dat moeras te komen. Fijn juist dat je een goede begeleider hebt getroffen. Dus wees trots op jezelf
Maar ik ben zelf heel erg van het alleen kunnen, zeg maar. Maar ach, ik weet gewoon dat ik vroeg of laat verander in een eng iemand als ik die pilletjes niet neem. Ik heb die pillen nodig als rugsteun, om dingen te veranderen. Pas dan zal ik eventueel nadenken over stoppen.
donderdag 13 maart 2008 om 12:56
Vele mensen weten van mijn postnatale depressie, maar loop er ook zeker niet met te koop, enkel mensen die het via via hoorden zeggen weten het. Zelf wil ik niet dat meerdere mensen het te weten komen, dus hou ik mijn mond erover.
Vele mensen denken idd dat ze erveel over weten, maar snapten er eigenlijk niets van . Hoe kan je immers depressief zijn, als je een wolk van een baby hebt gekregen. Nu inmiddels een jaar verder voel ik me veel beter. Maar nog wordt er altijd gevraagd : 'hoe gaat het nu eigenlijk met je?'. Ik weet dat ze het allemaal goed bedoelen ... maar begrijpen zullen ze het nooit.
Zelf zou ik graag over een paar jaar een tweede willen. Maar ben daarvoor ook bang voor de reacties. Vele mensen denken dat ik het nooit meer wil meemaken en dus ook nooit meer zwanger zal worden. Maar als ik een volgende zwangerschap wil (vriend is er ook nog wat bang voor), zal dit goed voorbereid zijn, met psychiater en psycholoog onder de arm.
Vele mensen denken idd dat ze erveel over weten, maar snapten er eigenlijk niets van . Hoe kan je immers depressief zijn, als je een wolk van een baby hebt gekregen. Nu inmiddels een jaar verder voel ik me veel beter. Maar nog wordt er altijd gevraagd : 'hoe gaat het nu eigenlijk met je?'. Ik weet dat ze het allemaal goed bedoelen ... maar begrijpen zullen ze het nooit.
Zelf zou ik graag over een paar jaar een tweede willen. Maar ben daarvoor ook bang voor de reacties. Vele mensen denken dat ik het nooit meer wil meemaken en dus ook nooit meer zwanger zal worden. Maar als ik een volgende zwangerschap wil (vriend is er ook nog wat bang voor), zal dit goed voorbereid zijn, met psychiater en psycholoog onder de arm.
