Psyche
alle pijlers
Het leven met een stempel
donderdag 13 maart 2008 om 09:04
Ik kan hier een heel verhaal met voorbeelden noemen maar ik denk dat een ieder waarbij een diagnose borderline/adhd...etc etc het wel herkenbaar is.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
donderdag 13 maart 2008 om 14:36
Diezelfde schoonmoeder was ook niet in staat om mee te gaan naar een gezinssessie omdat het allemaal zo zwaar was om aan te horen....dus dan kun je er ook weinig begrip van vragen natuurlijk.
Gelukkig vertelt mijn dochter haar regelmatig dat ik de liefste mama van hele wereld ben dus ik heb niks te klagen.
Gelukkig vertelt mijn dochter haar regelmatig dat ik de liefste mama van hele wereld ben dus ik heb niks te klagen.
donderdag 13 maart 2008 om 14:44
Objectiviteit zal nooit helemaal lukken als je je bedenkt dat je percepties op de wereld gevormd worden door jezelf.
Je zult automatisch reageren op de ervaringen en wat het je opgeleverd heeft.
Dat is op zich ook geen probleem.
Mijn stelregel voor mezelf is altijd dat ik in ieder geval handel vanuit goede intenties en niet om iemand af te breken.
Helaas kun je die keuzes niet voor andere mensen maken.
donderdag 13 maart 2008 om 19:11
Ik weet wel zeker dat mensen behoorlijk moeite hebben met de persoonlijkheidsstoornis Borderline. Vaak kennen ze de term wel maar het is net als met die klok horen luiden en niet weten waar de klepel hangt. Ze denken van alles en ineens ben je niet meer gewoon Marietje of Truusje met een handicap of een paar beperkingen maar Borderlientje. Je hebt kans dat ze je tot op het bot gaan analyseren. Alles wat je doet wordt voortaan op de borderline weegschaal gelegd. Bijvoorbeeld met het zwart wit denken en daarin als voorbeeld dat iemand met borderline de ene dag een partner op een voetstuk zet en de dag er op flikkert ze hem eraf. Ik hou van je, ik haat je. En dat trekken ze dan heel erg door. O, vandaag doet ze onaardig, dan zal ze me wel haten. Nou, in dat licht word je echt wel anders behandeld dan zou moeten.
Je krijgt geen eerlijke kans meer te zijn wie je totaal bent. Ik vind dus vooral dat de omgeving harder zijn best doet je die stempel te 'gunnen' of te laten houden. Het is alleen maar nadelig als mensen het van je weten in het dagelijkse leven. Meestal vullen ze het toch in naar het ze uit komt, ik pas daar voor en vertel niemand verder meer dat ik borderline heb. Ben je een keer onaardig, ben je direct, recht voor zijn raap of kritisch, dan ben je gewoon dat moeilijke borderlinemens die je beter kunt weren.
Echt, je kunt het beter voor jezelf houden, daar heb je veel meer aan. Wil je begrip, een luisterend oor, zoek dan lotgenoten of vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten maar die er ook zo positief mogelijk mee om proberen te gaan en elke dag worstelen om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Die kant in jezelf is voor de mens zonder stoornis gewoon te zwaar om mee te dealen.
Je krijgt geen eerlijke kans meer te zijn wie je totaal bent. Ik vind dus vooral dat de omgeving harder zijn best doet je die stempel te 'gunnen' of te laten houden. Het is alleen maar nadelig als mensen het van je weten in het dagelijkse leven. Meestal vullen ze het toch in naar het ze uit komt, ik pas daar voor en vertel niemand verder meer dat ik borderline heb. Ben je een keer onaardig, ben je direct, recht voor zijn raap of kritisch, dan ben je gewoon dat moeilijke borderlinemens die je beter kunt weren.
Echt, je kunt het beter voor jezelf houden, daar heb je veel meer aan. Wil je begrip, een luisterend oor, zoek dan lotgenoten of vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten maar die er ook zo positief mogelijk mee om proberen te gaan en elke dag worstelen om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Die kant in jezelf is voor de mens zonder stoornis gewoon te zwaar om mee te dealen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 13 maart 2008 om 19:11
Dat ben ik ook met je eens noah,natuurlijk kun je geen keuzes voor anderen maken. Maar daarom juist vind ik ook dat anderen ook geen dingen voor mij kunnen invullen.
Het is m.i belachelijk dat mensen met een diagnose zich het liefste voor elke scheet moeten verantwoorden(waar ik overigens niet aan meedoe) en er bij een ander word gedacht dat hij/zij een chagerijnige bui heeft.
En ik zie het trouwens ook regelmatig gebeuren dat wispelturige mensen in mijn omgeving worden omschreven als temperamentvol. Terwijl ik dan vaak de vraag moet aanhoren "of ik er weer last van heb".
Je intenties kunnen nog zo goed zijn naar anderen,sommigen blijven gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen.
Het is m.i belachelijk dat mensen met een diagnose zich het liefste voor elke scheet moeten verantwoorden(waar ik overigens niet aan meedoe) en er bij een ander word gedacht dat hij/zij een chagerijnige bui heeft.
En ik zie het trouwens ook regelmatig gebeuren dat wispelturige mensen in mijn omgeving worden omschreven als temperamentvol. Terwijl ik dan vaak de vraag moet aanhoren "of ik er weer last van heb".
Je intenties kunnen nog zo goed zijn naar anderen,sommigen blijven gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen.
donderdag 13 maart 2008 om 19:17
donderdag 13 maart 2008 om 19:19
Dat vind ik een vreemde vraag. Dat klinkt alsof je een keuze hebt het van je af te schudden als het niet meer bevalt. Wanneer bevalt een persoonlijkheidsstoornis of anderszins überhaupt. Nooit, lijkt me.
De vraag lijkt me daarom ook niet, wil je met borderline verder maar hóe wil je met borderline verder.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 13 maart 2008 om 19:23
Misschien maak jij hier ook een inschattingsfout? Misschien heeft zij zoveel problemen dat ze daarom zo heeft gezocht wat het kon zijn en wilde ze per sé weten of dat vermoeden klopte. Jij ging het juist ontkennen en wilde er niet aan. Haar manier is weer een andere. Dat hoeft toch ook niet fout te zijn. Het gaat er om hoe je ermee verder gaat zodra je weer een beetje stabiel bent.
Een modeziekte lijkt me sowieso niet. Als iets in de mode is, willen velen het hebben. Heb nog nooit er van gehoord dat velen borderline willen hebben. Juist niet. Als ze iemand met borderline kennen, is het in het beste geval dat je een beetje vreemd of raar bent en in het slechtste geval word je een soort paria.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 13 maart 2008 om 19:30
Mooie stelling, Shala. :-)
Ik ben er in tegenstelling tot velen wél open over. Dit omdat ik destijds de ziekte en het gedrag geheim hield, dit toch uitlekte en de meest rare verhalen plotseling in de ronde gingen. Ja, daar heb ik niet nog eens zin in. Nu is het natuurlijk niet zo dat ik bij een eerste afspraakje vrolijk zeg; "Hoi, ik ben Kat en ik heb borderline!", maar mensen die dichtbij komen vertel ik wel wat ik heb, om precies te zijn wáár ik last van heb. Veel dingen uit het stereotype beeld van iemand met borderline, herken ik namelijk totaal niet.
Ik snap Fleurtjes opmerking in het begin van het topic goed en ben het ook met haar eens. Ik ben geen borderliner, ik heb borderline. En daarnaast heb ik nog vele andere goede en slechte kanten die geen moer met borderline te maken hebben.
Ik ben er in tegenstelling tot velen wél open over. Dit omdat ik destijds de ziekte en het gedrag geheim hield, dit toch uitlekte en de meest rare verhalen plotseling in de ronde gingen. Ja, daar heb ik niet nog eens zin in. Nu is het natuurlijk niet zo dat ik bij een eerste afspraakje vrolijk zeg; "Hoi, ik ben Kat en ik heb borderline!", maar mensen die dichtbij komen vertel ik wel wat ik heb, om precies te zijn wáár ik last van heb. Veel dingen uit het stereotype beeld van iemand met borderline, herken ik namelijk totaal niet.
Ik snap Fleurtjes opmerking in het begin van het topic goed en ben het ook met haar eens. Ik ben geen borderliner, ik heb borderline. En daarnaast heb ik nog vele andere goede en slechte kanten die geen moer met borderline te maken hebben.
donderdag 13 maart 2008 om 19:32
Ik lees nu dat je die voor mij vreemde vraag ondertussen genuanceerd hebt dus laat mijn vorige reactie daarover maar zitten. Ik weet niet of de stoornis op zich op te lossen is. Ik denk dat je in onderdeeltjes moet denken. Het is op vele fronten hommeles als je zo'n stoornis hebt en dus kun je op vele fronten werken aan verbetering. Maar iets wat in beginsel al niet goed zit, zal nooit helemaal optimaal worden. Dan blijf je bepaalde zwakheden houden. En dat is ook niet erg, want die heeft iedereen. Ik denk alleen wel dat een borderliner (iemand die het heeft) veel harder moet werken om net zo te kunnen functioneren als iemand zonder die problemen. En niet af en toe, nee elke dag, steeds weer. Je bent geen borderline maar je draagt het wel 24/7 met je mee, dat dan weer wel. En dat houdt in dat je soms niet sterk genoeg bent of veel vaker niet sterk genoeg bent om alles aan te kunnen. Ik denk dus wel dat je er je hele leven aan vast zit maar ik denk daarentegen ook dat het kan verminderen. Door geleerd te hebben hoe je er mee omgaat, het ouder worden op zich, je leven anders indelen, etc. Ik denk niet dat je kunt zeggen zoals je kanker kunt overleven en er vrij van kunt worden dat dit met borderline ook zo werkt. Kanker is natuurlijk veel heftiger als ziekte op zich, vind ik. Maar als het je dan is gelukt het te overleven, kun je na vijf jaar bijvoorbeeld wel de kans hebben dat je helemaal schoon bent en dus geen kanker meer hebt.
Dat zie ik met borderline wat minder snel gebeuren. Dat zit namelijk verweven met de rest van je persoonlijkheid. Is daar een onderdeel van. En je raakt nooit vrij van je persoonlijkheid. Je kunt enkel werken aan de delen die niet goed functioneren om wat voor reden dan ook.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 14 maart 2008 om 17:11
Tsja, geen BPS hier, maar wel 'psychiatrisch patient' wat al een stempel op zich is.
Bij mij weten enkel mn vrienden/familie dat ik problemen heb, en probeer het officiele stempel zoveel mogelijk 'geheim' te houden. Omdat. 'mijn' diagnose ook zo lekker controversieel is, en iedereen er een mening over heeft enzo.
En ik gewoon geen zin heb om een studieproject te worden waarin mensen de halve dag gaan lopen kijken of ik wel voglens het boekje raar doe. ;).
Maar in mijn vriendengroep ben ik wel blij met de gedeeltelijke 'openheid'.
Het is gewoon fijn om niet te hoeven liegen over opname, therapieen/bezoek, en wat begrip te oogsten als het niet goed gaat...
Vind de uitleg van moeders aan haar kinderen trouwens prachtig... Want een stempel èn een kind, daar hebben veul mensen al meteen oordelen over klaar!
Ik ga m onthouden moeders, voor ooit ;).
Bij mij weten enkel mn vrienden/familie dat ik problemen heb, en probeer het officiele stempel zoveel mogelijk 'geheim' te houden. Omdat. 'mijn' diagnose ook zo lekker controversieel is, en iedereen er een mening over heeft enzo.
En ik gewoon geen zin heb om een studieproject te worden waarin mensen de halve dag gaan lopen kijken of ik wel voglens het boekje raar doe. ;).
Maar in mijn vriendengroep ben ik wel blij met de gedeeltelijke 'openheid'.
Het is gewoon fijn om niet te hoeven liegen over opname, therapieen/bezoek, en wat begrip te oogsten als het niet goed gaat...
Vind de uitleg van moeders aan haar kinderen trouwens prachtig... Want een stempel èn een kind, daar hebben veul mensen al meteen oordelen over klaar!
Ik ga m onthouden moeders, voor ooit ;).
vrijdag 14 maart 2008 om 17:21
Ik vind dat je het goed uitlegt aan je kinderen Moeders. Het is juist veel enger voor kinderen als ouders bepaalde emoties gaan vermijden. Ze zullen ze zelf ook nog weleens tegenkomen, beter om te weten dat het er gewoon bijhoort in het leven 
.
Ik heb een tijdje lopen nadenken over iets wat je schreef. Ik vermoed dat dit heel mierenneukerig gaat klinken maar zo is het niet bedoeld. Je schreef over die training, dat je daar hebt geleerd dat je niet over anderen of jezelf mag oordelen. Het punt is, het moment dat jij denkt als verdediging (heel logisch trouwens): zij mogen niet over mij oordelen, oordeel je in feite over die ander. Je veroordeelt dat de ander jou stigmatiseert of veroordeelt. Want dat "mag" niet.
Nou ben ik het geheel met je eens dat oordeelloos zijn een veel prettigere instelling is. De grappige bonus is dat het je aan je reet roest wat een ander van je denkt. Niet als verdediging, het doet er niet toe. De mening, het oordeel van een ander, dat blijft bij die ander. Het zegt iets over die ander. En voor de rest laat je het gaan.
De reden dat ik het toch wou zeggen is dat ik het ken. In het begin vertelde ik al dat ik ook een stempel met me meegeleurd heb waar ik niet goed van werd. En ik herken dat gevoel van verontwaardiging. Het doet er in feite niet toe of het terecht is of niet, het kost je een stuk gemoedsrust. En dat is jammer. Jij kent jezelf goed, mensen die echt van jou houden zullen hun best doen jou ook goed te (leren) kennen. In essentie doet het oordeel van anderen daarbuiten er niets toe.
. Ik heb een tijdje lopen nadenken over iets wat je schreef. Ik vermoed dat dit heel mierenneukerig gaat klinken maar zo is het niet bedoeld. Je schreef over die training, dat je daar hebt geleerd dat je niet over anderen of jezelf mag oordelen. Het punt is, het moment dat jij denkt als verdediging (heel logisch trouwens): zij mogen niet over mij oordelen, oordeel je in feite over die ander. Je veroordeelt dat de ander jou stigmatiseert of veroordeelt. Want dat "mag" niet.
Nou ben ik het geheel met je eens dat oordeelloos zijn een veel prettigere instelling is. De grappige bonus is dat het je aan je reet roest wat een ander van je denkt. Niet als verdediging, het doet er niet toe. De mening, het oordeel van een ander, dat blijft bij die ander. Het zegt iets over die ander. En voor de rest laat je het gaan.
De reden dat ik het toch wou zeggen is dat ik het ken. In het begin vertelde ik al dat ik ook een stempel met me meegeleurd heb waar ik niet goed van werd. En ik herken dat gevoel van verontwaardiging. Het doet er in feite niet toe of het terecht is of niet, het kost je een stuk gemoedsrust. En dat is jammer. Jij kent jezelf goed, mensen die echt van jou houden zullen hun best doen jou ook goed te (leren) kennen. In essentie doet het oordeel van anderen daarbuiten er niets toe.
vrijdag 14 maart 2008 om 19:25
Dat is waar feliciaatje! Maar ik denk ook dat het onmogelijk is om geheel oordeelvrij te zijn. Ik red het ook niet voor de volle 100%. Ik denk ook dat meer de verontwaardiging is dat ,wanneer je zelf ergens in aan het groeien bent, je automatisch er vanuit gaat dat je omgeving wel met je meegroeit. Dat is natuurlijk helemaal niet zo. Maar hoop doet leven zegt men..
Ik ben allang blij dat ik mijzelf niet meer zo veroordeel en wat je zegt is waar. Ik ken mezelf goed en heb weinig te maken met de veroordeling van een ander. Ikzelf kan prima leven met mijn aandoening.Het is alleen lastig om soms uit te moeten leggen dat niet iedereen met borderline dezelfde symptomen heeft.
De linehan gaat overigens ook best ver. Zo mag je niet zeggen dat je dat een mooie jurk vind want volgens de training is dat een oordeel. M.i is dat mening, maar dat is een hele discussie. Dromen over een wereld waarin meer begrip zou zijn voor elkaar, is iets wat ik al heel lang op de lange baan heb geschoven. Ik kan alleen rekenen op mijzelf en mijn begrip voor anderen.
Ik ben allang blij dat ik mijzelf niet meer zo veroordeel en wat je zegt is waar. Ik ken mezelf goed en heb weinig te maken met de veroordeling van een ander. Ikzelf kan prima leven met mijn aandoening.Het is alleen lastig om soms uit te moeten leggen dat niet iedereen met borderline dezelfde symptomen heeft.
De linehan gaat overigens ook best ver. Zo mag je niet zeggen dat je dat een mooie jurk vind want volgens de training is dat een oordeel. M.i is dat mening, maar dat is een hele discussie. Dromen over een wereld waarin meer begrip zou zijn voor elkaar, is iets wat ik al heel lang op de lange baan heb geschoven. Ik kan alleen rekenen op mijzelf en mijn begrip voor anderen.
vrijdag 14 maart 2008 om 21:25
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt 
. Het is ergens een hele vreemde keuze om te zeggen: ik ben zo oordeelloos mogelijk terwijl de rest van de wereld regelmatig rustig doorgaat met snoeihard oordelen. Het lijkt de keuze ergens niet te rechtvaardigen, alsof je een naieve idealist bent. Ik heb het gewoon geaccepteerd dat veel mensen snel conclusies trekken, aannames maken, oordelen. Ik heb daar geen controle over. Ik heb wel controle over mijzelf, daar begint en eindigt het uiteindelijk toch.
Ik ben gaan ervaren dat mijn beweegreden heel simpel is. Ik blijf kalm en gecentreerd door zo min mogelijk te oordelen. Ik laat een ander in zijn waarde en daardoor ook mijzelf. Want ik merk dat wanneer ik het wel doe, ik me minder volledig voel. Ik voel me dan een minder mooi mens. En het scheelt een hoop irritatie .
Het klinkt trouwens als een interessante training, ik had er nog nooit van gehoord. Fijn dat je er zoveel aan gehad hebt. Het is belangrijk om niet hard te oordelen over jezelf, het ontmoedigt zo. Wat vond je het moeilijkst om te accepteren aan het hebben van borderline, puur voor jezelf? En hoe ervaar je dat nu? (Als het trouwens te persoonlijke vragen zijn, gewoon zeggen )
. Het is ergens een hele vreemde keuze om te zeggen: ik ben zo oordeelloos mogelijk terwijl de rest van de wereld regelmatig rustig doorgaat met snoeihard oordelen. Het lijkt de keuze ergens niet te rechtvaardigen, alsof je een naieve idealist bent. Ik heb het gewoon geaccepteerd dat veel mensen snel conclusies trekken, aannames maken, oordelen. Ik heb daar geen controle over. Ik heb wel controle over mijzelf, daar begint en eindigt het uiteindelijk toch.Ik ben gaan ervaren dat mijn beweegreden heel simpel is. Ik blijf kalm en gecentreerd door zo min mogelijk te oordelen. Ik laat een ander in zijn waarde en daardoor ook mijzelf. Want ik merk dat wanneer ik het wel doe, ik me minder volledig voel. Ik voel me dan een minder mooi mens. En het scheelt een hoop irritatie
. Het klinkt trouwens als een interessante training, ik had er nog nooit van gehoord. Fijn dat je er zoveel aan gehad hebt. Het is belangrijk om niet hard te oordelen over jezelf, het ontmoedigt zo. Wat vond je het moeilijkst om te accepteren aan het hebben van borderline, puur voor jezelf? En hoe ervaar je dat nu? (Als het trouwens te persoonlijke vragen zijn, gewoon zeggen
)
vrijdag 14 maart 2008 om 22:11
Poeh,goeie maar moeilijke vraag. Even denken hoor...
Ik vond het heel erg moeilijk om te accepteren dat in mijn leven niets als vanzelfsprekend zou gaan.Accepteren dat ik er elke dag rekening mee moest houden dat mijn stemming zo weer om kon slaan. Het was in het begin zeker lastig om mezelf met mijn eigen doen en laten te confronteren. Tijdens de training ben ik in gaan zien dat,wanneer ik mijn eigen verantwoording nam, ik de dingen eigenlijk best goed kon sturen.Wanneer ik die verantwoording niet nam zag ik al snel dat ik mezelf ook niet zo'n leuk persoon vond. Ik was boos omdat ik borderline had en gaf iedereen daar de schuld van.Eigenlijk was ik onmogelijk in de omgang. Nu weet ik ook dat dat veroorzaakt werd door twijfels. Hoe gaat mijn leven er vanaf nu uitzien, hoe moet ik alles invullen,gaat het dan nooit meer over etc etc.
Sinds de training is er veel veranderd. Ik luister meer naar mezelf.De angst dat ik een tweede kindje niet aan zou kunnen verdween en ik kreeg een gezonde zoon erbij. Ik ben socialer en plan dingen veel beter dan voorheen.Ik heb goed zelfinzicht kunnen ontwikkelen.
Ook nu heb natuurlijk wel de nodige twijfels voornamelijk wanneer de depressie toeslaat. Het verschil is alleen dat ik me nu bedenk dat het morgen wel weer over kan zijn,terwijl ik er vroeger weken in bleef hangen. Ik ken mijn triggers,herken mijn grenzen en die bewaak ik als een leeuwin.Wanneer ik voel dat ik ga uitschieten trek ik direct aan de bel.
Zoals ik het nu bekijk,kun je met borderline ook heel gelukkig zijn en een heel normaal leven leiden.Eigenlijk is er natuurlijk niks veranderd, de borderline was er altijd en zal er altijd zijn. Mijn manier van ermee omgaan en er naar kijken hebben het juist veranderd. De linehan(of DGT) heeft mijn ogen geopend en kan wel zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit gemaakt heb.
Ik vond het heel erg moeilijk om te accepteren dat in mijn leven niets als vanzelfsprekend zou gaan.Accepteren dat ik er elke dag rekening mee moest houden dat mijn stemming zo weer om kon slaan. Het was in het begin zeker lastig om mezelf met mijn eigen doen en laten te confronteren. Tijdens de training ben ik in gaan zien dat,wanneer ik mijn eigen verantwoording nam, ik de dingen eigenlijk best goed kon sturen.Wanneer ik die verantwoording niet nam zag ik al snel dat ik mezelf ook niet zo'n leuk persoon vond. Ik was boos omdat ik borderline had en gaf iedereen daar de schuld van.Eigenlijk was ik onmogelijk in de omgang. Nu weet ik ook dat dat veroorzaakt werd door twijfels. Hoe gaat mijn leven er vanaf nu uitzien, hoe moet ik alles invullen,gaat het dan nooit meer over etc etc.
Sinds de training is er veel veranderd. Ik luister meer naar mezelf.De angst dat ik een tweede kindje niet aan zou kunnen verdween en ik kreeg een gezonde zoon erbij. Ik ben socialer en plan dingen veel beter dan voorheen.Ik heb goed zelfinzicht kunnen ontwikkelen.
Ook nu heb natuurlijk wel de nodige twijfels voornamelijk wanneer de depressie toeslaat. Het verschil is alleen dat ik me nu bedenk dat het morgen wel weer over kan zijn,terwijl ik er vroeger weken in bleef hangen. Ik ken mijn triggers,herken mijn grenzen en die bewaak ik als een leeuwin.Wanneer ik voel dat ik ga uitschieten trek ik direct aan de bel.
Zoals ik het nu bekijk,kun je met borderline ook heel gelukkig zijn en een heel normaal leven leiden.Eigenlijk is er natuurlijk niks veranderd, de borderline was er altijd en zal er altijd zijn. Mijn manier van ermee omgaan en er naar kijken hebben het juist veranderd. De linehan(of DGT) heeft mijn ogen geopend en kan wel zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit gemaakt heb.
