Psyche
alle pijlers
Het lukt me gewoon niet...
woensdag 8 april 2020 om 12:02
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik voel me kapot, alsof er in mijn lijf en/of hoofd gewoon iets niet goed werkt. Jarenlang heb ik therapie gevolgd voor mijn verleden, tot mijn 23e was het niet bepaald een feestje thuis met narcistische ouders en de geestelijke mishandeling die erbij hoort.
Na 8 jaar therapie kan ik wel zeggen dat ik wel uitgepeut ben, ik heb hele goede therapieën gehad. Ik heb daarin onwijs mooie stappen gezet, ik kwam van ver.
Maar 1 ding is er nog steeds, en lijkt, wat ik ook probeer, of juist niet probeer, niet weg te gaan.
Ik ben heel wisselvallig qua energie en mood. En daardoor kan ik heel slecht druk verdragen. Druk om wat te doen voor school, in het huishouden, hobby's uitvoeren, met mensen afspreken. En nee, ik leg mezelf geen hoge druk op.
Die heb ik de afgelopen jaren al zo omlaag geschroefd dat ik enkel leuke dingen doe, zelfs mijn opleiding vind ik ontzettend leuk. Maar door de moodswings is het zo lastig. Vooral schoolopdrachten doen.
Ik werk al niet meer, omdat ik dat ernaast ook niet trek. Maar ik heb nog steeds heel veel spanning. Nu ik me gisteravond realiseerde dat ik misschien wel moet stoppen met de opleiding voor rust, viel er zooooveel spanning van me af. Maar tegelijkertijd breekt het me ook in duizend stukjes, want ik wil dit zo graag. Maar het lukt gewoon niet. En ik ben al 6 jaar bezig met deze opleiding, en ik probeer het linksom of rechtsom, maar met de grootste uitdaging nog voor de deur, stage en afstuderen, realiseer ik me dat ik het gewoon niet kan. Vorig jaar heb ik een halve stage gelopen, en daarna klapte ik meteen in een burn-out omdat ik de druk gewoon niet aan kon. Ook ging ik fouten maken en het beperkt me in mijn leren. Ik schoot weer in de overlever, terwijl die al een paar jaar weg was.
En ik kan het qua vaardigheden prima, maar ik moet zo vechten iedere keer om het voor elkaar te krijgen. En ik heb jarenlang gevochten, maar nu wil ik de handdoek in de ring gooien. Ik ben echt moegestreden, alle bronnen zijn uitgeput.
Wat ik dan ga doen weet ik niet. Ik ben nu gewoon niet in staat om te werken, en ik wil geen andere studie doen want dit is juist wat ik wilde. Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet kan werken of studeren.
En nu geeft het me zoveel rust dat ik niet meer 'moet'. Mijn gevoel zegt dat dit de goede stap is, maar daar komt ook veel verdriet en rouw voor terug. Ik moet loslaten wat ik zo graag wilde, mijn dromen, mijn passie in toekomstig werk. En dat doet gruwelijk pijn.
Ik heb het er al even over gehad met mijn man, en hij lijkt ook te begrijpen dat ik serieus ben. Hij heeft mijn gevecht helemaal meegemaakt de afgelopen jaren, en weet hoe zwaar het is geweest. Hij is altijd mijn onvoorwaardelijke steun en toeverlaat.
Wat ik met dit topic wil? Mijn hart luchten. En stiekem hoop ik dat er iemand nog een oplossing heeft, maar na zo lang heb ik eigenlijk de hoop opgegeven...
Ik voel me kapot, alsof er in mijn lijf en/of hoofd gewoon iets niet goed werkt. Jarenlang heb ik therapie gevolgd voor mijn verleden, tot mijn 23e was het niet bepaald een feestje thuis met narcistische ouders en de geestelijke mishandeling die erbij hoort.
Na 8 jaar therapie kan ik wel zeggen dat ik wel uitgepeut ben, ik heb hele goede therapieën gehad. Ik heb daarin onwijs mooie stappen gezet, ik kwam van ver.
Maar 1 ding is er nog steeds, en lijkt, wat ik ook probeer, of juist niet probeer, niet weg te gaan.
Ik ben heel wisselvallig qua energie en mood. En daardoor kan ik heel slecht druk verdragen. Druk om wat te doen voor school, in het huishouden, hobby's uitvoeren, met mensen afspreken. En nee, ik leg mezelf geen hoge druk op.
Die heb ik de afgelopen jaren al zo omlaag geschroefd dat ik enkel leuke dingen doe, zelfs mijn opleiding vind ik ontzettend leuk. Maar door de moodswings is het zo lastig. Vooral schoolopdrachten doen. Ik werk al niet meer, omdat ik dat ernaast ook niet trek. Maar ik heb nog steeds heel veel spanning. Nu ik me gisteravond realiseerde dat ik misschien wel moet stoppen met de opleiding voor rust, viel er zooooveel spanning van me af. Maar tegelijkertijd breekt het me ook in duizend stukjes, want ik wil dit zo graag. Maar het lukt gewoon niet. En ik ben al 6 jaar bezig met deze opleiding, en ik probeer het linksom of rechtsom, maar met de grootste uitdaging nog voor de deur, stage en afstuderen, realiseer ik me dat ik het gewoon niet kan. Vorig jaar heb ik een halve stage gelopen, en daarna klapte ik meteen in een burn-out omdat ik de druk gewoon niet aan kon. Ook ging ik fouten maken en het beperkt me in mijn leren. Ik schoot weer in de overlever, terwijl die al een paar jaar weg was.
En ik kan het qua vaardigheden prima, maar ik moet zo vechten iedere keer om het voor elkaar te krijgen. En ik heb jarenlang gevochten, maar nu wil ik de handdoek in de ring gooien. Ik ben echt moegestreden, alle bronnen zijn uitgeput.
Wat ik dan ga doen weet ik niet. Ik ben nu gewoon niet in staat om te werken, en ik wil geen andere studie doen want dit is juist wat ik wilde. Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet kan werken of studeren.
En nu geeft het me zoveel rust dat ik niet meer 'moet'. Mijn gevoel zegt dat dit de goede stap is, maar daar komt ook veel verdriet en rouw voor terug. Ik moet loslaten wat ik zo graag wilde, mijn dromen, mijn passie in toekomstig werk. En dat doet gruwelijk pijn.
Ik heb het er al even over gehad met mijn man, en hij lijkt ook te begrijpen dat ik serieus ben. Hij heeft mijn gevecht helemaal meegemaakt de afgelopen jaren, en weet hoe zwaar het is geweest. Hij is altijd mijn onvoorwaardelijke steun en toeverlaat.
Wat ik met dit topic wil? Mijn hart luchten. En stiekem hoop ik dat er iemand nog een oplossing heeft, maar na zo lang heb ik eigenlijk de hoop opgegeven...
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 8 april 2020 om 12:07
8 jaar lang therapie, en zo te horen zeg je al 8 jaar lang tegen jezelf dat je meer zou moeten kunnen.
Wat te doen?
Begin met accepteren. Accepteer waar je nu bent, wat je nu nodig hebt, wat nu je beperkingen zijn en wat je nu wél kan.
Met de nadruk op NU. In het moment leren leven, geen zorgen om de toekomst. Het lukt nu toch al niet.
En wie weet, als je accepteert wie je bent en welke beperkingen je hebt, en je past je leven daaraan aan, misschien ervaar je dan eindelijk een beetje rust. En vanuit rust kun je groeien, of niet, dat weet je nog niet.
Ik weet natuurlijk niet of het zo voor jou werkt, maar voor mij werkt het momenteel heel goed.
Wat te doen?
Begin met accepteren. Accepteer waar je nu bent, wat je nu nodig hebt, wat nu je beperkingen zijn en wat je nu wél kan.
Met de nadruk op NU. In het moment leren leven, geen zorgen om de toekomst. Het lukt nu toch al niet.
En wie weet, als je accepteert wie je bent en welke beperkingen je hebt, en je past je leven daaraan aan, misschien ervaar je dan eindelijk een beetje rust. En vanuit rust kun je groeien, of niet, dat weet je nog niet.
Ik weet natuurlijk niet of het zo voor jou werkt, maar voor mij werkt het momenteel heel goed.
woensdag 8 april 2020 om 12:24
GreenLadyFern schreef: ↑08-04-2020 12:078 jaar lang therapie, en zo te horen zeg je al 8 jaar lang tegen jezelf dat je meer zou moeten kunnen.
Wat te doen?
Begin met accepteren. Accepteer waar je nu bent, wat je nu nodig hebt, wat nu je beperkingen zijn en wat je nu wél kan.
Met de nadruk op NU. In het moment leren leven, geen zorgen om de toekomst. Het lukt nu toch al niet.
En wie weet, als je accepteert wie je bent en welke beperkingen je hebt, en je past je leven daaraan aan, misschien ervaar je dan eindelijk een beetje rust. En vanuit rust kun je groeien, of niet, dat weet je nog niet.
Ik weet natuurlijk niet of het zo voor jou werkt, maar voor mij werkt het momenteel heel goed.
Dit inderdaad
woensdag 8 april 2020 om 12:28
Dit spreekt elkaar tegen:
Er is niks mis mee om iets te proberen wat je heel graag wilt en er dan achter komen dat het (in deze periode in je leven) te hoog gegrepen is.Vorig jaar heb ik een halve stage gelopen, en daarna klapte ik meteen in een burn-out omdat ik de druk gewoon niet aan kon. Ook ging ik fouten maken en het beperkt me in mijn leren. Ik schoot weer in de overlever, terwijl die al een paar jaar weg was.
En ik kan het qua vaardigheden prima, maar ik moet zo vechten iedere keer om het voor elkaar te krijgen.
woensdag 8 april 2020 om 12:30
Ik heb zelf niet zo'n leuk verleden en luister nooit naar gevoelens die me ergens van weerhouden van wat ik echt wil.
In mijn geval zijn het geen gevoelens maar aangeprate overtuigingen.
Je kunt je afvragen wat je motivatie voor deze opleiding en stage is en wat ervoor heeft gezorgd dat je het niet redde.
Ik moet juist een soort balans vinden tussen mezelf blijven uitdagen en naar mijn gevoel luisteren.
Ik zou dus als ik jou was me hier niet zo bij neerleggen en per onderdeel bekijken wat je niet aankon.
Zo heb ik mijn laatste opleiding gered. Het merendeel lukte en ging goed, 1 ding niet (dus niet- stage- maar 1 onderdeel van zoiets had ik enorme moeite mee. Echt tot kotsen en astma aanvallen aan toe). Dit heb ik gedeeld en is goed opgepakt.
Maar als ik naar het totaal stemmetje had geluisterd was dat voor mij de stem geweest die me zoveel schade heeft berokkend. Ik weiger mezelf zo te zien.
Ik ben net als iedereen en iedereen heeft wat, zelfs (in mijn ervaring juist) 'gezonde' mensen.
In mijn geval zijn het geen gevoelens maar aangeprate overtuigingen.
Je kunt je afvragen wat je motivatie voor deze opleiding en stage is en wat ervoor heeft gezorgd dat je het niet redde.
Ik moet juist een soort balans vinden tussen mezelf blijven uitdagen en naar mijn gevoel luisteren.
Ik zou dus als ik jou was me hier niet zo bij neerleggen en per onderdeel bekijken wat je niet aankon.
Zo heb ik mijn laatste opleiding gered. Het merendeel lukte en ging goed, 1 ding niet (dus niet- stage- maar 1 onderdeel van zoiets had ik enorme moeite mee. Echt tot kotsen en astma aanvallen aan toe). Dit heb ik gedeeld en is goed opgepakt.
Maar als ik naar het totaal stemmetje had geluisterd was dat voor mij de stem geweest die me zoveel schade heeft berokkend. Ik weiger mezelf zo te zien.
Ik ben net als iedereen en iedereen heeft wat, zelfs (in mijn ervaring juist) 'gezonde' mensen.
anoniem_636a100800946 wijzigde dit bericht op 08-04-2020 12:33
0.10% gewijzigd
woensdag 8 april 2020 om 12:32
Hoe lang moet je nog en hoe lang mag je er nog over doen? Welke richting en nivo?
Ik zou niet opgeven. Weer iets niet gehaald. Wat dan? Huisvrouw? Ongeschoold werk? Wie zegt dat je daar dan geen druk en ongenoegen van krijgt?
Wil je niet naar school met dit probleem? Vraag hulp. Na 6 jaar opgeven is zonde. Als je straks klaar bent, ben je zo trots.
Als opgeven geen optie is, wat is dan het alternatief?
Ik zou niet opgeven. Weer iets niet gehaald. Wat dan? Huisvrouw? Ongeschoold werk? Wie zegt dat je daar dan geen druk en ongenoegen van krijgt?
Wil je niet naar school met dit probleem? Vraag hulp. Na 6 jaar opgeven is zonde. Als je straks klaar bent, ben je zo trots.
Als opgeven geen optie is, wat is dan het alternatief?
woensdag 8 april 2020 om 12:34
Bedankt voor de reacties. Greenlady, dat accepteren heb ik juist gedaan de afgelopen tijd. Ik was zo aan het knokken tegen mezelf, ik merkte dat dit niet goed werkte. Dat accepteren heeft me al heel veel gebracht, en ik zou eind maart nog beginnen met de therapie acceptance and commitment. Door het accepteren werd ik veel liever voor mezelf en heeft direct ook geleid tot deze gedachtegang.
Davo, kun je vertellen wat er voor jou herkenbaar is?
Davo, kun je vertellen wat er voor jou herkenbaar is?
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 8 april 2020 om 12:40
Ik herken erg veel in je verhaal. Maar ik kan je vertellen dat geen diploma ook echt geen pretje is. Ik heb jaren thuis gezeten zonder werk en zonder studie ook door mentale problemen. En echt onder je niveau moeten werken, en überhaupt thuis zitten is helemaal niks aan kan ik je vanuit mijn persoonlijke ervaring vertellen. Wij zijn natuurlijk niet dezelfde mensen. En misschien is stoppen bij jou een positief iets.
Maar echt als ik je vanuit mijn ervaring advies moet geven, dan is het echt maak je opleiding af. Vraag daar alle mogelijke hulp bij die je kunt krijgen. En doe daarna een stapje terug en ga weer verder aan jezelf werken. En wees er zeker van dat het niet je angst is die jezelf wijsmaakt dat je dit echt nodig hebt. Want met het oog op de toekomst is nog effe doorbikkelen natuurlijk echt de beste keuze.
Maar echt als ik je vanuit mijn ervaring advies moet geven, dan is het echt maak je opleiding af. Vraag daar alle mogelijke hulp bij die je kunt krijgen. En doe daarna een stapje terug en ga weer verder aan jezelf werken. En wees er zeker van dat het niet je angst is die jezelf wijsmaakt dat je dit echt nodig hebt. Want met het oog op de toekomst is nog effe doorbikkelen natuurlijk echt de beste keuze.
woensdag 8 april 2020 om 12:52
Die ongezonde overtuigingen ken ik inderdaad. Die kan ik tegenwoordig aardig goed omdenken. Juist door dat omdenken ben ik door deze conclusie gekomen.Het-groepje schreef: ↑08-04-2020 12:30Ik heb zelf niet zo'n leuk verleden en luister nooit naar gevoelens die me ergens van weerhouden van wat ik echt wil.
In mijn geval zijn het geen gevoelens maar aangeprate overtuigingen.
Je kunt je afvragen wat je motivatie voor deze opleiding en stage is en wat ervoor heeft gezorgd dat je het niet redde.
Ik moet juist een soort balans vinden tussen mezelf blijven uitdagen en naar mijn gevoel luisteren.
Ik zou dus als ik jou was me hier niet zo bij neerleggen en per onderdeel bekijken wat je niet aankon.
Zo heb ik mijn laatste opleiding gered. Het merendeel lukte en ging goed, 1 ding niet (dus niet- stage- maar 1 onderdeel van zoiets had ik enorme moeite mee. Echt tot kotsen en astma aanvallen aan toe). Dit heb ik gedeeld en is goed opgepakt.
Maar als ik naar het totaal stemmetje had geluisterd was dat voor mij de stem geweest die me zoveel schade heeft berokkend. Ik weiger mezelf zo te zien.
Ik ben net als iedereen en iedereen heeft wat, zelfs (in mijn ervaring juist) 'gezonde' mensen.
Het is niet zo dat bepaalde onderdelen me niet lukken, het is gewoon per dag heel wisselend om wat uit handen te krijgen. De laatste tijd komt leesstof ook bijna niet binnen, terwijl ik dit kwartiel wel heel leuk en interessant is. Het lijkt me daarom ook niet te liggen aan wat ik doe, maar dat ik het doe.
Ik moet hierna dus alleen nog stage en afstuderen. Het is voor mij nu meer de vraag of het me meer gaat opleveren dan ik moet inleveren. Ik zou niks liever willen, maar dat zou dan alleen lukken als ik er 2 jaar voor uittrek denk ik. En dan nog zou het zwaar worden. En wat kan ik er dan mee. Heb ik uberhaupt de draaglast om in de toekomst te gaan werken? Heeft het nog wel nut?
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 8 april 2020 om 16:56
Kan je je studie niet een jaartje on hold zetten ?
Of is dat geen optie ?
Ik probeer maar mee te denken . Dan zou je een jaar rust hebben en misschien minder verdriet omdat je je studie niet defenitief hebt opgegeven .
Het mag natuurlijk ook geen stress geven in de vorm van : ik MOET binnen een jaar opnieuw mijn studie opnemen .
Maar het kan ook zijn dat een jaar “ rust “ je weer oplaad .
Of is dat geen optie ?
Ik probeer maar mee te denken . Dan zou je een jaar rust hebben en misschien minder verdriet omdat je je studie niet defenitief hebt opgegeven .
Het mag natuurlijk ook geen stress geven in de vorm van : ik MOET binnen een jaar opnieuw mijn studie opnemen .
Maar het kan ook zijn dat een jaar “ rust “ je weer oplaad .
woensdag 8 april 2020 om 17:01
Misschien snap ik het niet goed, maar waar loop je precies in vast bij het lopen van stage? Je zegt dat je wisselende energieniveau's hebt, maar weet je ook wat daar de oorzaak van is?totallyfree schreef: ↑08-04-2020 12:52
Ik moet hierna dus alleen nog stage en afstuderen. Het is voor mij nu meer de vraag of het me meer gaat opleveren dan ik moet inleveren. Ik zou niks liever willen, maar dat zou dan alleen lukken als ik er 2 jaar voor uittrek denk ik. En dan nog zou het zwaar worden. En wat kan ik er dan mee. Heb ik uberhaupt de draaglast om in de toekomst te gaan werken? Heeft het nog wel nut?
woensdag 8 april 2020 om 17:15
Sterrenwacht, het zou kunnen, maar ik ben bang dat ik dan teveel vertraging oploop. Ik heb mijn studie al een paar keer on hold gezet, dus ik ben daar op zich niet bang voor en ik heb ook niet de druk dat ik het perse binnen een periode het moet afronden.
Colorado, ik merk dat het lastig is om uit te leggen en om te begrijpen. Het heeft vooral dan te maken met energie. Soms heb ik gewoon heel weinig energie. En daar is vrijwel alles al voor onderzocht lichamelijk, en psychisch dachten we (huisarts, peut en ik) dat het nu wel redelijk stabiel is. Dat is ook zo, ik ben wel echt uitbehandeld bij meerdere psychologen en verschillende behandelingen, dus het houdt in dat opzicht ook een beetje op. Mijn huisarts zegt ook al, hier moet je het mee doen, beter dan dit wordt het niet.
Colorado, ik merk dat het lastig is om uit te leggen en om te begrijpen. Het heeft vooral dan te maken met energie. Soms heb ik gewoon heel weinig energie. En daar is vrijwel alles al voor onderzocht lichamelijk, en psychisch dachten we (huisarts, peut en ik) dat het nu wel redelijk stabiel is. Dat is ook zo, ik ben wel echt uitbehandeld bij meerdere psychologen en verschillende behandelingen, dus het houdt in dat opzicht ook een beetje op. Mijn huisarts zegt ook al, hier moet je het mee doen, beter dan dit wordt het niet.
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 8 april 2020 om 17:29
woensdag 8 april 2020 om 17:35
Herkenbaar. Ik heb uiteindelijk wel een opleiding behaald en kan ook werken (het zij niet fulltime en het kost me merkbaar veel meer energie dan anderen), maar bij mijn opleiding was wel heel duidelijk dat ik te maken heb met een functiebeperking. Daardoor heb ik veel dingen aangepast mogen doorlopen, inclusief eindstage. Zo is het me toch gelukt, waar ik nog altijd heel trots op ben. Stoppen lijkt me eeuwig zonde... Ik zou denk ik liever een diploma hebben waarop ik trots kan zijn, maar waar ik niet mee kan werken, dan dat ik zo ver ben gekomen en zo hard heb geknokt, om alsnog te stoppen voor de eindstreep. Je bent al zo ver gekomen, dan is de rest ook - op jouw tempo en binnen jouw grenzen - mogelijk.
Kun je wel aanvoelen wat je wel en niet aankunt, gemiddeld genomen? Of is je energieniveau ook voor jezelf een verrassing? Zo ja lijkt daar me nog wel echt een leerpunt voor je liggen, want echt, hierin kun je jezelf leren kennen.
Veel sterkte en succes! Geef jezelf niet op
Kun je wel aanvoelen wat je wel en niet aankunt, gemiddeld genomen? Of is je energieniveau ook voor jezelf een verrassing? Zo ja lijkt daar me nog wel echt een leerpunt voor je liggen, want echt, hierin kun je jezelf leren kennen.
Veel sterkte en succes! Geef jezelf niet op
donderdag 9 april 2020 om 09:53
Herkenbaar op het feit dat mentale problemen gewoon onwijs veel van je vragen. Veel energie, veel aanpassingen enz. Dingen worden wel beter maar er is nooit een eindstation. Voor mij voelt het als overleven en niet als leven, altijd vechten. Ik weet je mag niet naar andere kijken maar sommige lijken te glijden door het leven. Hierbij zeg ik niet dat andere het makkelijk hebben of zoiets maar ik had ook wel zo willen glijden door het leven. Er is altijd wel weer wat.
donderdag 9 april 2020 om 11:51
Bedankt voor alle bemoedigende berichten.
Davo, precies dat inderdaad. Fijn dat ik niet de enige ben die dat heeft.
Inmiddels zie ik ook wel in dat stoppen met de studie geen optie is, maar dat ik een manier moet zien te vinden om het wel te laten werken.
Ik heb al contact met de decaan over studievertraging, maar ik ga nu met haar overleggen of ik het kan zien als studiebeperking. En misschien moet ik het zelf ook maar letterlijk zien als studiebeperking.
Davo, precies dat inderdaad. Fijn dat ik niet de enige ben die dat heeft.
Inmiddels zie ik ook wel in dat stoppen met de studie geen optie is, maar dat ik een manier moet zien te vinden om het wel te laten werken.
Ik heb al contact met de decaan over studievertraging, maar ik ga nu met haar overleggen of ik het kan zien als studiebeperking. En misschien moet ik het zelf ook maar letterlijk zien als studiebeperking.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 9 april 2020 om 12:31
Herkenbaar c ptss hier en veel te lang onder mijn niveau gewerkt wat wel heel erg gejaagd werk is, nooit bij stil gestaan naast energiezuigers ook invloed op mijn studie zou hebben veel tentamens met name theorie niet gehaald daardoor dus ook weer examenvrees ontwikkeld ik heb nu ook weer hulp moeten zoeken ziek moeten melden op mijn werk en even kijken hoe nu verder, ik ga sowiezo uitlopen met mijn studie en ik denk ook vaak genoeg kap ermee... Maar dat is zonde en mijn droom job ook al ga ik dit niet fulltime kunnen doen want ik heb ook vaak last van energie dippen.
donderdag 9 april 2020 om 16:32
vrijdag 10 april 2020 om 00:37
Even een kritische noot... Misschien ook omdat ik me niet kan voorstellen hoe jij je voelt...
Maar wat wil je dan? Ik lees alleen 'ik wil rust en ik wil niks moeten, ik kan niet werken ik kan de druk niet aan'... Maar hoe gaat jouw leven verder dan?
Kan je zonder werk? Heeft je partner voldoende inkomsten? Wat als jullie uit elkaar gaan?
Wil je je af laten keuren bij het UWV? Dan moet je arbeidsverleden hebben of een baan zoeken en via hen bij het UWV terecht komen.
Wil je ooit kinderen? Zou je dat aankunnen?
Hoe ga je je dagen vullen?
Ik ben helemaal voor alleen doen wat je prettig vind en wat je belangrijk vind en niks doen wat je moet van een ander of wat een ander van je verwacht. Maar er zijn bepaalde dingen in het leven die gewoon wel moeten of waardoor je leven makkelijker wordt.
Maar wat wil je dan? Ik lees alleen 'ik wil rust en ik wil niks moeten, ik kan niet werken ik kan de druk niet aan'... Maar hoe gaat jouw leven verder dan?
Kan je zonder werk? Heeft je partner voldoende inkomsten? Wat als jullie uit elkaar gaan?
Wil je je af laten keuren bij het UWV? Dan moet je arbeidsverleden hebben of een baan zoeken en via hen bij het UWV terecht komen.
Wil je ooit kinderen? Zou je dat aankunnen?
Hoe ga je je dagen vullen?
Ik ben helemaal voor alleen doen wat je prettig vind en wat je belangrijk vind en niks doen wat je moet van een ander of wat een ander van je verwacht. Maar er zijn bepaalde dingen in het leven die gewoon wel moeten of waardoor je leven makkelijker wordt.
vrijdag 10 april 2020 om 10:55
Dat word inderdaad de vraag. Toen ik dit topic opende wilde ik gewoon inderdaad even helemaal niks, maar ik voel dat het inmiddels ook geen optie is. Mijn man heeft genoeg inkomsten, dus het moet allemaal niet. Inmiddels komen er voor mij wat kleine inkomsten uit onverwachte hoek, misschien kan ik me daar nog iets op gaan focussen de komende tijd.HETISDEWAARHEID schreef: ↑10-04-2020 00:37Even een kritische noot... Misschien ook omdat ik me niet kan voorstellen hoe jij je voelt...
Maar wat wil je dan? Ik lees alleen 'ik wil rust en ik wil niks moeten, ik kan niet werken ik kan de druk niet aan'... Maar hoe gaat jouw leven verder dan?
Kan je zonder werk? Heeft je partner voldoende inkomsten? Wat als jullie uit elkaar gaan?
Wil je je af laten keuren bij het UWV? Dan moet je arbeidsverleden hebben of een baan zoeken en via hen bij het UWV terecht komen.
Wil je ooit kinderen? Zou je dat aankunnen?
Hoe ga je je dagen vullen?
Ik ben helemaal voor alleen doen wat je prettig vind en wat je belangrijk vind en niks doen wat je moet van een ander of wat een ander van je verwacht. Maar er zijn bepaalde dingen in het leven die gewoon wel moeten of waardoor je leven makkelijker wordt.
Ik wil geen kinderen, mede door hoe ik me voel. Ik ga dat denk ik nooit trekken, en ik wil het ook niet proberen
Het idee is nu om een stage te zoeken waar ik ongeveer 15 uur in de week kan stage lopen en/of afstuderen. Geen idee hoe bedrijven dit zien, maar ik gok dat dit nog best wel een uitdaging wordt. Ik ga hier uiteraard op school met de stagebegeleiders over praten, die zijn wel op de hoogte van mijn situatie.
Ik heb ook losgelaten dat ik perse in september wil beginnen, ik laat nog even in het midden wanneer ik er klaar voor ben. In deze corona-situatie is het sowieso moeilijk om een plek te vinden...
'Happiness is only real when shared'.
zaterdag 11 april 2020 om 00:11
Hey Totallyfree. Je bericht komt me heel bekend voor.. Sinds februari ben ik begonnen aan een fulltime afstudeerstage terwijl ik in januari daar al aan twijfelde (in januari ben ik naar de huisarts gestapt met klachten). Ik merkte dat ik echt niet op m'n plekje zat en meer met mezelf aan het vechten was dan daadwerkelijk bezig met mijn onderzoek. Mijn intake was pas op 21 februari, dat voelde nog als een eeuwigheid. Na een drietal gesprekken heb ik mijn mentale problemen bij stage neergelegd en besproken hoe en wat verder. In overleg zijn we eruit gekomen dat ik 4u per dag draai, en dit doet me echt heel goed.
Ik ben er zeker ook nog lange niet, heb veel ups en downs maar ik ben al blij zat dat ik op deze manier goed m'n afstudeerstage kan voortzetten zonder dat ik vertraging oploop.
Ik kan je dus aanraden om in gesprek te gaan met stage. Als het ene beetje redelijke mensen zijn is er echt heel veel mogelijk, en kun jij naast je stage ook aan jezelf werken. Ik heb een week thuis gezeten in februari omdat het echt niet goed ging, maar ik kan je vertellen dat je daar ook echt niet gelukkiger van word. Een dagbesteding vinden als je zo in de knoei zit is echt heel lastig. Als je nog vragen of tips nodig hebt aarzel dan niet om te vragen, ik weet exact hoe je je voelt dus ondersteun je graag!
Ik ben er zeker ook nog lange niet, heb veel ups en downs maar ik ben al blij zat dat ik op deze manier goed m'n afstudeerstage kan voortzetten zonder dat ik vertraging oploop.
Ik kan je dus aanraden om in gesprek te gaan met stage. Als het ene beetje redelijke mensen zijn is er echt heel veel mogelijk, en kun jij naast je stage ook aan jezelf werken. Ik heb een week thuis gezeten in februari omdat het echt niet goed ging, maar ik kan je vertellen dat je daar ook echt niet gelukkiger van word. Een dagbesteding vinden als je zo in de knoei zit is echt heel lastig. Als je nog vragen of tips nodig hebt aarzel dan niet om te vragen, ik weet exact hoe je je voelt dus ondersteun je graag!
zondag 12 april 2020 om 21:08
Bedankt voor het delen van je ervaring Ik ga inderdaad proberen om een stage te vinden waarbij ik idd max 4 uur per dag kan draaien.
Vandaag had ik weer een hele slechte dag, dan wil ik helemaal niks en dan raak ik zelfs in paniek als we even langs gaan bij mijn schoonouders(liefste mensen ter wereld, maar dat terzijde). Uiteindelijk heb ik dat gevoel er even laten zijn en daarna ging het weer wat beter. Maar dat is dan wel even een struggle. Gelukkig is mijn man heel zorgzaam daarin en hij helpt me heel goed. Dus dat is wel heel fijn.
Ik ga inderdaad proberen om een stage te vinden waarbij ik idd max 4 uur per dag kan draaien. Vandaag had ik weer een hele slechte dag, dan wil ik helemaal niks en dan raak ik zelfs in paniek als we even langs gaan bij mijn schoonouders(liefste mensen ter wereld, maar dat terzijde). Uiteindelijk heb ik dat gevoel er even laten zijn en daarna ging het weer wat beter. Maar dat is dan wel even een struggle. Gelukkig is mijn man heel zorgzaam daarin en hij helpt me heel goed. Dus dat is wel heel fijn.
'Happiness is only real when shared'.
