Psyche
alle pijlers
Het roer om, maar hoe? (Burn-out)
zaterdag 9 juli 2022 om 15:26
Sinds vorig jaar zomer zit ik thuis met een burn-out. Op het punt dat ik uitviel kon ik niet eens meer alleen een blokje om zonder een paniekaanval te krijgen, zo overprikkeld was ik. Ik heb inmiddels cognitieve gedragstherapie en krijg langzaam weer wat meer energie. Ook ben ik voorzichtig weer wat werk aan het oppakken. So far so good zou je zeggen. Maar ik voel me dus helemaal niet goed.
Ja, ik functioneer een stuk beter dan vorig jaar en zie dat ik stappen maak. Maar ik ben pessimistisch, heb nergens zin in, heb regelmatig huilbuien en ben ontzettend onzeker. Ik pieker en twijfel heel wat af. Daarbij voel ik me heel eenzaam en maak ik me zorgen om de toekomst. Ik wil zo graag zin hebben in dingen maar het lukt me niet.
Op de dagen dat ik niet werk of een afspraak heb hang ik maar wat in en rondom het huis. Ik kijk televisie, scroll door mijn telefoon, werk wat in de tuin of ik ga voor boodschappen. Maar ik ontspan niet. Ik heb geen hobby’s en weinig vriendschappen hier in de buurt. Mijn partner en ik lijken wel huisgenoten in plaats van geliefden. Elke dag is hetzelfde.
Ik weet dat ik zo niet beter kan worden, ik moet iets veranderen. Maar ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken. Ik wil zo graag echt leven en daarvan genieten. De dagen gaan nu geruisloos in elkaar over en ik ben vaak erg verdrietig.
Zijn hier ervaringsdeskundigen die me wat willen oppeppen, misschien tips hebben over hoe dit aan te pakken? Ik wil zo graag rust in mijn hoofd.
Ja, ik functioneer een stuk beter dan vorig jaar en zie dat ik stappen maak. Maar ik ben pessimistisch, heb nergens zin in, heb regelmatig huilbuien en ben ontzettend onzeker. Ik pieker en twijfel heel wat af. Daarbij voel ik me heel eenzaam en maak ik me zorgen om de toekomst. Ik wil zo graag zin hebben in dingen maar het lukt me niet.
Op de dagen dat ik niet werk of een afspraak heb hang ik maar wat in en rondom het huis. Ik kijk televisie, scroll door mijn telefoon, werk wat in de tuin of ik ga voor boodschappen. Maar ik ontspan niet. Ik heb geen hobby’s en weinig vriendschappen hier in de buurt. Mijn partner en ik lijken wel huisgenoten in plaats van geliefden. Elke dag is hetzelfde.
Ik weet dat ik zo niet beter kan worden, ik moet iets veranderen. Maar ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken. Ik wil zo graag echt leven en daarvan genieten. De dagen gaan nu geruisloos in elkaar over en ik ben vaak erg verdrietig.
Zijn hier ervaringsdeskundigen die me wat willen oppeppen, misschien tips hebben over hoe dit aan te pakken? Ik wil zo graag rust in mijn hoofd.
zaterdag 9 juli 2022 om 15:38
Dankjewel.hagelslagjes schreef: ↑09-07-2022 15:33Als dat nu nog niet lukt, lukt dat nu nog niet. Het kost tijd, vast meer tijd dan waar je zin in hebt.
Goed dat je therapie hebt en dat je ziet dat je stappen maakt.
Ik ben denk ik vooral bang dat ik, omdat ik nog steeds niet kan ontspannen, alleen aan symptoombestrijding doe. Ik heb minder paniekaanvallen en krijg meer energie zo lang ik genoeg slaap en rustig aan doe. Maar in de basis iets veranderen is wel nodig om hier uit te komen. Ik weet alleen niet hoe ik moet ontspannen
zaterdag 9 juli 2022 om 15:40
Je zegt 'ik wil zo graag zin hebben in dingen' en 'ik wil zo graag rust in mijn hoofd', en frustrerende is dat je dit soort dingen niet kunt forceren. Blijkbaar zit er nu nog iets niet helemaal goed waardoor je die rust en dat stukje levenslust nog niet kunt ervaren. En dat is OK, gun jezelf de tijd. Je zegt dat je niet kunt ontspannen, en dan vind ik het niet gek dat je je nog niet goed voelt. Ontspanning is heel belangrijk, anders kun je niet opladen. En ook ontspanning is iets wat je niet kunt forceren; al ga je nu op all inclusive vakantie naar de Maledieven, dat staat niet gelijk aan ontspanning. Daar moet je klaar voor zijn, en ook eerst echt rust in je hoofd voor ervaren. Mijn tip zou zijn, probeer het 'moeten' en 'willen' los te laten, en gun jezelf de tijd om het allemaal even niet te weten en gewoon de dagen op je af te laten komen. Op het moment dat jij er klaar voor bent, fysiek en mentaal, dan krijg je vanzelf weer zin in dingen. Dat kan beginnen met iets heel kleins; zin om een stukje te fietsen, zin om bepaalde muziek op te zetten, van alles. Je hoeft niets, je mag alles. Het belangrijkste is om die eerste stap, rust in je hoofd, terug te vinden. En dat kan alleen als je echt, echt even helemaal niets hoeft van jezelf. Je hoeft nu niets te willen, je hoeft nu niet bezig te zijn met de verre toekomst, en je hoeft jezelf niet te forceren om vrolijk te zijn. Gun jezelf tijd, gun jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt, ook al is dat verdriet. Alles mag er zijn, en weet dat al die verdrietige gevoelens ook weer over gaan (ik spreek uit ervaring). Ik heb hier ook mee geworsteld, maar het is een proces waarbij je steeds hele kleine stapjes vooruit maakt en steeds vaker weer kleine geluksmomentjes gaat ervaren. Heel veel sterkte, en weet dat je niet alleen bent en dat het echt, echt goed komt!
zaterdag 9 juli 2022 om 15:42
Je bent op de goede weg, ook al voelt dat niet altijd zo.
Waar kun je echt van genieten? Lukt het je om een rondje te lopen en dan op te schrijven waar je ook op viel? Een vlindertje wat langs vliegt, een in bloei staande struik, de zon, de wind, een bepaald geluid of een geur?
Wat had je voorheen als hobby? Of je spreekt met jezelf af dat je op zoek gaat naar een hobby. Probeer iets uit. Koop een diamond painting bij de Action, verzamel quotes en schrijf ze in een notitieboekje, bak een cake, lees een tijdschrift, luister naar een luisterboek of een podcast, ga wandelen en maak foto's onderweg, fietsen of zwemmen en pas dit in in je dagritme. Probeer het gewoon eerst een keer of 5 voordat je besluit of het bij je past.
Wat betreft je relatie, je bent nu heel terecht veel met jezelf bezig. Lukt het iets voor je partner te doen? Iets koken wat hij lekker vindt, hem ophalen uit zijn werk oid? Of is dat echt nog een stap te ver?
Waar kun je echt van genieten? Lukt het je om een rondje te lopen en dan op te schrijven waar je ook op viel? Een vlindertje wat langs vliegt, een in bloei staande struik, de zon, de wind, een bepaald geluid of een geur?
Wat had je voorheen als hobby? Of je spreekt met jezelf af dat je op zoek gaat naar een hobby. Probeer iets uit. Koop een diamond painting bij de Action, verzamel quotes en schrijf ze in een notitieboekje, bak een cake, lees een tijdschrift, luister naar een luisterboek of een podcast, ga wandelen en maak foto's onderweg, fietsen of zwemmen en pas dit in in je dagritme. Probeer het gewoon eerst een keer of 5 voordat je besluit of het bij je past.
Wat betreft je relatie, je bent nu heel terecht veel met jezelf bezig. Lukt het iets voor je partner te doen? Iets koken wat hij lekker vindt, hem ophalen uit zijn werk oid? Of is dat echt nog een stap te ver?
zaterdag 9 juli 2022 om 15:56
AccioAvocado, ik krijg tranen in mijn ogen van je reactie. Dankjewel. Het is heel erg waar wat je zegt: ik moet nog steeds teveel van mezelf. Die kleine geluksmomentjes herken ik gelukkig wel al. Heel soms sta ik opeens mee te dansen en zingen als ik met muziek in mijn oren aan het stofzuigen ben.
Ik gun mezelf te weinig ruimte om echt te voelen. Als het lastig wordt qua emoties ga ik wat doen: forummen, een serie kijken. Onderdrukken dus. Ik wil niet bij dat gevoel komen omdat het te pijnlijk is. Terwijl ik weet dat ik er doorheen moet om te kunnen helen. Maar hoe dan? Ik kan mezelf heel slecht motiveren, dat is altijd al zo. Ik kan wel weten dat ik gewoon zonder een podcast moet gaan wandelen maar toch doe ik het niet. Alsof ik een verslaving moet doorbreken ofzo, heel gek.
Dat ik weer aan het opbouwen ben met mijn werk draagt ook bij aan het weer dingen moeten. Aan de ene kant is ritme en contacten hebben fijn en ik voel me een stuk nuttiger. Maar tegelijkertijd is het dus wel weer dat ik die dag dit moet en die dag dat.
Hipmetstip: jij ook bedankt. Helaas kan ik bijna nergens van genieten. Bij alles wat ik doe of onderneem wil ik alleen maar snel weg uit de situatie. Ik kan me slecht concentreren en heb de afgelopen maanden heel veel geprobeerd. De kasten liggen vol met kleurboeken en haaknaalden, ik ben begonnen aan fotoboeken en ik heb geprobeerd van me af te schrijven. Maar wederom, ik krijg overal frustratie van en wil alleen maar weg. In de tuin werken of iets opknappen vind ik wel leuk maar die klusjes zijn inmiddels wel allemaal gedaan.
Goede tip om iets kleins te doen voor mijn partner. Ga ik meenemen
Ik gun mezelf te weinig ruimte om echt te voelen. Als het lastig wordt qua emoties ga ik wat doen: forummen, een serie kijken. Onderdrukken dus. Ik wil niet bij dat gevoel komen omdat het te pijnlijk is. Terwijl ik weet dat ik er doorheen moet om te kunnen helen. Maar hoe dan? Ik kan mezelf heel slecht motiveren, dat is altijd al zo. Ik kan wel weten dat ik gewoon zonder een podcast moet gaan wandelen maar toch doe ik het niet. Alsof ik een verslaving moet doorbreken ofzo, heel gek.
Dat ik weer aan het opbouwen ben met mijn werk draagt ook bij aan het weer dingen moeten. Aan de ene kant is ritme en contacten hebben fijn en ik voel me een stuk nuttiger. Maar tegelijkertijd is het dus wel weer dat ik die dag dit moet en die dag dat.
Hipmetstip: jij ook bedankt. Helaas kan ik bijna nergens van genieten. Bij alles wat ik doe of onderneem wil ik alleen maar snel weg uit de situatie. Ik kan me slecht concentreren en heb de afgelopen maanden heel veel geprobeerd. De kasten liggen vol met kleurboeken en haaknaalden, ik ben begonnen aan fotoboeken en ik heb geprobeerd van me af te schrijven. Maar wederom, ik krijg overal frustratie van en wil alleen maar weg. In de tuin werken of iets opknappen vind ik wel leuk maar die klusjes zijn inmiddels wel allemaal gedaan.
Goede tip om iets kleins te doen voor mijn partner. Ga ik meenemen
zaterdag 9 juli 2022 om 16:00
Ik kon pas echt ontspannen toen ik begon met waterverven. Was echt ineens weer zoiets als dat je vroeger de hele dag aan het tekenen was zonder op de klok te hoeven kijken.
Kun je misschien iets bedenken wat je vroeger leuk vond om te doen en misschien zoiets weer op te pakken?
Ennuh.. troebel water moet lang stilstaan om weer helder te worden he
niet teveel willen. Wat niet gaat, gaat nu even niet. Maar het is denk ik niet de tijd om hele rigoureuze veranderingen in de mix te gaan gooien
Kun je misschien iets bedenken wat je vroeger leuk vond om te doen en misschien zoiets weer op te pakken?
Ennuh.. troebel water moet lang stilstaan om weer helder te worden he
niet teveel willen. Wat niet gaat, gaat nu even niet. Maar het is denk ik niet de tijd om hele rigoureuze veranderingen in de mix te gaan gooien
zaterdag 9 juli 2022 om 16:08
Met betrekking tot je werk, probeer ook daar een beetje het 'moeten' los te laten; je doet je best, en meer kan je niet doen. Soms zullen er dagen bij zijn waarop je maar 10 procent kunt geven, en dat is nu eenmaal hoe het nu is. Ik hoop dat je een fijne werkgever hebt die ook begrijpt dat je nu gewoon niet helemaal op de toppen van je kunnen kunt presteren? Wees niet bang om aan te geven dat je het nog steeds moeilijk hebt, maar dat je het contact met je collega's en de afleiding wel erg fijn vindt.
En wat je zegt over het voelen ('hoe dan?'), dat is eigenlijk heel simpel (maar niet makkelijk), namelijk door het gewoon te doen. Niet vluchten in een serie of een huishoudelijk klusje, maar echt voelen. Pijn, verdriet, vermoeidheid; het moet er allemaal toch een keer uit. En wat mij hielp was om er ook over te praten, het liefst met iemand die alleen luisterde en verder niet oordeelde of adviezen gaf. Alles wat je voelt is OK, alles mag er zijn, niets wat je voelt is gek, en je hoeft die gevoelens ook niet weg te stoppen. Hoe vaak ik mezelf niet in slaap heb gejankt terwijl ik geen idee had wat er nou precies mis was, behalve dat ik me verdrietig voelde! Gun jezelf de tijd en ruimte, en omring jezelf met mensen die dat ook begrijpen en die je steunen.
En wat je zegt over het voelen ('hoe dan?'), dat is eigenlijk heel simpel (maar niet makkelijk), namelijk door het gewoon te doen. Niet vluchten in een serie of een huishoudelijk klusje, maar echt voelen. Pijn, verdriet, vermoeidheid; het moet er allemaal toch een keer uit. En wat mij hielp was om er ook over te praten, het liefst met iemand die alleen luisterde en verder niet oordeelde of adviezen gaf. Alles wat je voelt is OK, alles mag er zijn, niets wat je voelt is gek, en je hoeft die gevoelens ook niet weg te stoppen. Hoe vaak ik mezelf niet in slaap heb gejankt terwijl ik geen idee had wat er nou precies mis was, behalve dat ik me verdrietig voelde! Gun jezelf de tijd en ruimte, en omring jezelf met mensen die dat ook begrijpen en die je steunen.
zaterdag 9 juli 2022 om 16:08
Jezelf slecht kunnen motiveren is vooral nu ook onderdeel van de burn-outklachten. Ik herken het wel trouwens. Wat mij heeft geholpen is de lat omlaag, nog lager, en dan nog lager. (Bij mij was overigens depressie gediagnosticeerd, maar ik had eigenlijk dezelfde klachten als burn-out.) Ik vond mijn oude hobby's niks meer aan en ik ben op een gegeven moment bij een soort knutselclubje gegaan bij een buurtcentrum. Even wat doen met de handen in plaats van met mijn hoofd en bij de activiteit waren anderen met en zonder problemen, dus lekker laagdrempelig en lekker afleiding.
Voor je frustratie is sporten misschien wel prettig. En ook dan weer laagdrempelig. Het hoeft niet leuk te zijn om te helpen. Zelf heb ik toen een dartbord opgehangen, lekker even wat boosheid eruit gooien. En anders zingen misschien? Hoeft niet mooi te zijn, he.
Qua voelen, misschien eens een zielige podcast of film opzetten?
Voor je frustratie is sporten misschien wel prettig. En ook dan weer laagdrempelig. Het hoeft niet leuk te zijn om te helpen. Zelf heb ik toen een dartbord opgehangen, lekker even wat boosheid eruit gooien. En anders zingen misschien? Hoeft niet mooi te zijn, he.
Qua voelen, misschien eens een zielige podcast of film opzetten?
zaterdag 9 juli 2022 om 16:33
Ik kreeg via via de tip om een gespecialiseerde fysio te bezoeken. Daar heb ik binnenkort een intake staan. Dat ga ik dus eerst proberen.Due-scimmie schreef: ↑09-07-2022 16:00Sta je open voor iets als Haptonomie? Misschien kan dat je helpen bij voelen.
Wat heeft een haptonoom voor jou kunnen betekenen? Ben erg nieuwsgierig
zaterdag 9 juli 2022 om 16:43
Mijn werkgever is heel begripvol en denkt goed mee, ik realiseer me dat dat heel waardevol is en ik waardeer dat ook heel erg.
Praten doe ik veel tegen partner en soms vriendinnen en collega’s waar ik een goede band mee heb.
Partner is nogal van het willen oplossen en pijn voor mij wegnemen. Ik zie dat het hem opvreet vanbinnen. Ik kan emotioneel zijn bij hem maar ik durf ook niet altijd mezelf helemaal te laten gaan omdat hij er dan weer wat mee moet. Vindt hij dan.
Het is niet goed voor onze relatie en onze toekomstplannen. Toen ik uitviel waren we net bezig proberen zwanger te worden. Dat staat nu ook in de ijskast. Mijn eigen hormonen maken me gek dus ik overweeg nu om weer tijdelijk aan de pil te gaan. Maar ik ben de jongste niet meer dus wat dan als het straks te laat is? En zo gaat mijn cirkeltje maar door.
Ik weet dat ik eerst zelf stabiel moet zijn om zulke levensbepalende beslissingen te nemen maar het wat als ratelt dan maar door.
Wat naar voor je dat jij een depressie diagnose kreeg Hagelslagjes. Hoe gaat het nu met jou? Wat goed dat je dingen om te doen hebt gevonden die voor jou werken
Ik heb allerlei voornemens gehad om te gaan doen maar het lukt me simpelweg niet. Ik heb nog veel last van angst in nieuwe situaties en met nieuwe mensen waardoor ik het voor me uit schuif.
Praten doe ik veel tegen partner en soms vriendinnen en collega’s waar ik een goede band mee heb.
Partner is nogal van het willen oplossen en pijn voor mij wegnemen. Ik zie dat het hem opvreet vanbinnen. Ik kan emotioneel zijn bij hem maar ik durf ook niet altijd mezelf helemaal te laten gaan omdat hij er dan weer wat mee moet. Vindt hij dan.
Het is niet goed voor onze relatie en onze toekomstplannen. Toen ik uitviel waren we net bezig proberen zwanger te worden. Dat staat nu ook in de ijskast. Mijn eigen hormonen maken me gek dus ik overweeg nu om weer tijdelijk aan de pil te gaan. Maar ik ben de jongste niet meer dus wat dan als het straks te laat is? En zo gaat mijn cirkeltje maar door.
Ik weet dat ik eerst zelf stabiel moet zijn om zulke levensbepalende beslissingen te nemen maar het wat als ratelt dan maar door.
Wat naar voor je dat jij een depressie diagnose kreeg Hagelslagjes. Hoe gaat het nu met jou? Wat goed dat je dingen om te doen hebt gevonden die voor jou werken
Ik heb allerlei voornemens gehad om te gaan doen maar het lukt me simpelweg niet. Ik heb nog veel last van angst in nieuwe situaties en met nieuwe mensen waardoor ik het voor me uit schuif.
zaterdag 9 juli 2022 om 17:17
Zou een dagboek kunnen helpen? Een afgebakende tijd en plek voor jouw emoties? Dan heb je wel een plek en moment waar je helemaal eerlijk kan zijn, maar is het ook daarna weer klaar.
Wat vond je als kind leuk om te doen? Kun je die hobby weer oppakken? Vaak helpt dat bij het herstel, een hobby uit je kindertijd.
En je hoeft geen dingen buiten de deur te doen he? Boodschappen bestellen en thuis iets lekkers koken kan ook voldoening geven. Of een legpuzzel maken, een diamond painting vol plakken… kan allemaal in je eigen huis of tuin, waar jij je veilig voelt.
Wat vond je als kind leuk om te doen? Kun je die hobby weer oppakken? Vaak helpt dat bij het herstel, een hobby uit je kindertijd.
En je hoeft geen dingen buiten de deur te doen he? Boodschappen bestellen en thuis iets lekkers koken kan ook voldoening geven. Of een legpuzzel maken, een diamond painting vol plakken… kan allemaal in je eigen huis of tuin, waar jij je veilig voelt.
zaterdag 9 juli 2022 om 17:34
Is het angst of is het stress?
Het lukt je simpelweg nog niet, zeg je. Nee, zo is het. Het lukt nu gewoon nog even niet. Je hebt het goed gedaan: minder gaan werken, met therapie begonnen, en nu dingen proberen en kijken wat er werkt ter ontspanning. Dat knutselclubje deed ik ook pas een jaar later. Het eerste jaar ging alleen om overleven. Ik ben nu zo'n 3 jaar verder. Veel dingen gaan beter, een aantal dingen zijn nog niet zo als vroeger, maar ik begin beetje bij beetje te accepteren dat ik veranderd ben en dat ik niet word zoals ik was.
Wat heb je nodig van je partner wat hij wel voor je kan doen? Je kunt bijvoorbeeld zeggen dat hij het niet kan oplossen waar je mee zit, maar dat je wel heel graag even een knuffel wil of zo.
Wat betreft kinderwens, kun je samen besluiten om bijvoorbeeld de komende 6 maanden daar in elk geval nog niet aan te beginnen? Dan heb je die 6 maanden in elk geval een beetje rust en dan kijk je daarna hoe je je dan voelt.
Het lukt je simpelweg nog niet, zeg je. Nee, zo is het. Het lukt nu gewoon nog even niet. Je hebt het goed gedaan: minder gaan werken, met therapie begonnen, en nu dingen proberen en kijken wat er werkt ter ontspanning. Dat knutselclubje deed ik ook pas een jaar later. Het eerste jaar ging alleen om overleven. Ik ben nu zo'n 3 jaar verder. Veel dingen gaan beter, een aantal dingen zijn nog niet zo als vroeger, maar ik begin beetje bij beetje te accepteren dat ik veranderd ben en dat ik niet word zoals ik was.
Wat heb je nodig van je partner wat hij wel voor je kan doen? Je kunt bijvoorbeeld zeggen dat hij het niet kan oplossen waar je mee zit, maar dat je wel heel graag even een knuffel wil of zo.
Wat betreft kinderwens, kun je samen besluiten om bijvoorbeeld de komende 6 maanden daar in elk geval nog niet aan te beginnen? Dan heb je die 6 maanden in elk geval een beetje rust en dan kijk je daarna hoe je je dan voelt.
zaterdag 9 juli 2022 om 17:38
Of het angst of stress is? Heel goede vraag! Ik dacht altijd angst/paniek maar uiteindelijk is het een verlengde van de stress die ik ervaar. Een soort absoluut eindpunt daarvan. Dat mijn lijf aangeeft dat het voor dan even klaar is.
Soms sta ik ermee op en soms is het daar opeens. Wel, als ik het achteraf bekijk, vaak met een aanleiding. Maar op het moment zelf heb ik dat nog niet door.
Soms sta ik ermee op en soms is het daar opeens. Wel, als ik het achteraf bekijk, vaak met een aanleiding. Maar op het moment zelf heb ik dat nog niet door.
zaterdag 9 juli 2022 om 18:11
Bij mij pastte het niet helemaal op lange termijn, maar ik vond de sessies zelf wel ontspannend.Suaimhneas schreef: ↑09-07-2022 16:33Ik kreeg via via de tip om een gespecialiseerde fysio te bezoeken. Daar heb ik binnenkort een intake staan. Dat ga ik dus eerst proberen.
Wat heeft een haptonoom voor jou kunnen betekenen? Ben erg nieuwsgierig
Ik heb ook bij ceasartherapeut adem- en ontspanningstherapie gevolgd maar bij mij werkt bezig zijn beter om meer in mijn lijf te komen dus wandelen, schilderen, borduren, boksen of hockey momenteel.
Een klassieke Psycholoog werkte bij mij trouwens niet, ik ben naar een gespecialiseerde burn out coach geweest en heb het boek Van burnout naar Levenszin gelezen.
due-scimmie wijzigde dit bericht op 09-07-2022 18:26
12.22% gewijzigd
zaterdag 9 juli 2022 om 18:14
Luister je wel eens naar binaural beats? Dat heeft mij in een hele slechte periode geholpen om te ontspannen.
Ergens van genieten in blijkbaar nog een stap te ver. Probeer dat te accepteren, dat komt dan op een later moment wel weer.
Ken je de website voor positiviteit? Daar kun je je aanmelden en krijg je elke dag een positieve spreuk gemaild. Gewoon elke dag een kort momentje een positieve gedachte. Misschien komt er wel een keer een spreuk voorbij die je triggert er die dag iets mee te doen.
Ergens van genieten in blijkbaar nog een stap te ver. Probeer dat te accepteren, dat komt dan op een later moment wel weer.
Ken je de website voor positiviteit? Daar kun je je aanmelden en krijg je elke dag een positieve spreuk gemaild. Gewoon elke dag een kort momentje een positieve gedachte. Misschien komt er wel een keer een spreuk voorbij die je triggert er die dag iets mee te doen.
zaterdag 9 juli 2022 om 19:46
Het kost gewoon tijd. Volgens mij maakt het niet eens zoveel uit wat je doet aan therapie en weet ik wat. Of niet. .
Als je maar rust neemt en zorgt voor wat ontspanning en beweging.
Als je verder niks doet gaat het ook vanzelf beter na verloop van tijd.
Het kan je juist ook weer extra onder druk zetten en stress geven, al die therapie.
Zorg je wel voor wat beweging? Liefst in de buitenlucht. Stukje wandelen, fietsen? Stukje tuin doen? Erg belangrijk.
Als je maar rust neemt en zorgt voor wat ontspanning en beweging.
Als je verder niks doet gaat het ook vanzelf beter na verloop van tijd.
Het kan je juist ook weer extra onder druk zetten en stress geven, al die therapie.
Zorg je wel voor wat beweging? Liefst in de buitenlucht. Stukje wandelen, fietsen? Stukje tuin doen? Erg belangrijk.
.
zaterdag 9 juli 2022 om 20:42
Ben ik het niet mee eens. Als je na het uitrusten niet werkt aan de redenen waardoor je een burnout heb gekregen zul je na verloop van tijd weer op hetzelfde punt belanden.impala schreef: ↑09-07-2022 19:46Het kost gewoon tijd. Volgens mij maakt het niet eens zoveel uit wat je doet aan therapie en weet ik wat. Of niet. .
Als je maar rust neemt en zorgt voor wat ontspanning en beweging.
Als je verder niks doet gaat het ook vanzelf beter na verloop van tijd.
Het kan je juist ook weer extra onder druk zetten en stress geven, al die therapie.
Zorg je wel voor wat beweging? Liefst in de buitenlucht. Stukje wandelen, fietsen? Stukje tuin doen? Erg belangrijk.
zaterdag 9 juli 2022 om 20:46
Dit is precies ook waarom ik dit topic nu heb geopend. Ik heb al bijna een jaar rust genomen en ik ga nog steeds niet anders met stress om dan ik deed voordat ik ziek werd. Ik heb minder last van paniekaanvallen en durf weer wat meer te ondernemen maar ik heb echt meer nodig dan dat. Dat zal enerzijds tijd zijn en rustig opbouwen maar als ik niet leer hoe balans te krijgen door te ontspannen dan zit ik er over een tijdje weer zo bij als vorige zomer. En dat wil ik niet.Due-scimmie schreef: ↑09-07-2022 20:42Ben ik het niet mee eens. Als je na het uitrusten niet werkt aan de redenen waardoor je een burnout heb gekregen zul je na verloop van tijd weer op hetzelfde punt belanden.
zaterdag 9 juli 2022 om 20:56
zaterdag 9 juli 2022 om 22:36
Ik ben aan de anti-depressiva gegaan toen ik na 10 maanden burnout heel erg vast bleef hangen op hetzelfde punt. Voor mij is dat ontzettend goed geweest, de paniekaanvallen kwamen een stuk minder heftig en ook het piekeren nam een stuk af. Daardoor hield ik weer echt energie over en kwam er langzaam licht aan het einde vd tunnel. Pas toen ik ze een halfjaar slikte kon ik weer écht nadenken en veranderingen in gang zetten. Daar ben ik nog steeds mee bezig, ik volg ook nog steeds therapie en val nog steeds afentoe in oude gewoontes, maar ik zie én voel dat nu tenminste.
Voor mijn gevoel was ik hier zonder medicatie nog niet geweest en misschien ook wel nooit gekomen, want die paniekaanvallen leken ook al het andere te dempen waardoor ik niet bij de kern kwam.
Verder inderdaad geduld, geduld en nog meer geduld en niet terug willen naar je oude zelf. Maar een litteken is het voor mij nog steeds en ik merk dat ik veel sneller getriggerd wordt dan vroeger en ook gewoon nog steeds minder kan hebben/doen dan ik zelf graag zou willen.
Sterkte!
Voor mijn gevoel was ik hier zonder medicatie nog niet geweest en misschien ook wel nooit gekomen, want die paniekaanvallen leken ook al het andere te dempen waardoor ik niet bij de kern kwam.
Verder inderdaad geduld, geduld en nog meer geduld en niet terug willen naar je oude zelf. Maar een litteken is het voor mij nog steeds en ik merk dat ik veel sneller getriggerd wordt dan vroeger en ook gewoon nog steeds minder kan hebben/doen dan ik zelf graag zou willen.
Sterkte!
zaterdag 9 juli 2022 om 23:26
Ik vertel liever niet waar ik woon ivm privacy, sorry bewegen is mij ook aangeraden en als ik eerlijk ben doe ik het veel te weinig. Vandaag ging ik pas om 16.00 uur even naar buiten omdat ik een boodschapje moest doen. Het viel me op hoe lekker het weer was en ik genoot daar ook van. Parallel daaraan staat dan weer het gevoel dat ik er meer van zoumoeten (daar heb je het weer) genieten en het verdriet dat ik eenzaam ben. Nieuwe contacten opdoen vind ik lastig in deze situatie omdat ik niet het gevoel heb dat ik iets te bieden heb Daarnaast kost het ook veel energie wil ik geen afspraken maken die ik niet kan nakomen, daar ben ik nog te vaak te labiel voor.
Funnymiss bedankt voor jouw verhaal. Ik vind het heel vervelend voor je dat jij soortgelijke ervaringen hebt. Die paniekaanvallen zijn niet mals, kosten heel veel energie en slokken je helemaal op. Dat gun ik echt niemand. Voor jou ook veel sterkte gewenst!
Wie schrijft jou de medicatie voor, jouw huisarts? Ik heb vooral contact met mijn therapeut. Mijn huisarts ken ik niet goed omdat ik er voorheen nooit kwam en ik zie ook steeds weer een ander gezicht als ik er wel ben. Ook in dat opzicht voel ik me eenzaam. Ik heb wel gesprekken maar zeker niet wekelijks. Ik weet dat ik het zelf moet doen maar ik zou het zo fijn vinden om wat meer ondersteuning te krijgen van professionals. Het voelt nu niet alsof ik echt aan de slag ben met mezelf namelijk.
Wat voor veranderingen heb jij aangebracht als ik vragen mag?
bewegen is mij ook aangeraden en als ik eerlijk ben doe ik het veel te weinig. Vandaag ging ik pas om 16.00 uur even naar buiten omdat ik een boodschapje moest doen. Het viel me op hoe lekker het weer was en ik genoot daar ook van. Parallel daaraan staat dan weer het gevoel dat ik er meer van zoumoeten (daar heb je het weer) genieten en het verdriet dat ik eenzaam ben. Nieuwe contacten opdoen vind ik lastig in deze situatie omdat ik niet het gevoel heb dat ik iets te bieden heb Daarnaast kost het ook veel energie wil ik geen afspraken maken die ik niet kan nakomen, daar ben ik nog te vaak te labiel voor. Funnymiss bedankt voor jouw verhaal. Ik vind het heel vervelend voor je dat jij soortgelijke ervaringen hebt. Die paniekaanvallen zijn niet mals, kosten heel veel energie en slokken je helemaal op. Dat gun ik echt niemand. Voor jou ook veel sterkte gewenst!
Wie schrijft jou de medicatie voor, jouw huisarts? Ik heb vooral contact met mijn therapeut. Mijn huisarts ken ik niet goed omdat ik er voorheen nooit kwam en ik zie ook steeds weer een ander gezicht als ik er wel ben. Ook in dat opzicht voel ik me eenzaam. Ik heb wel gesprekken maar zeker niet wekelijks. Ik weet dat ik het zelf moet doen maar ik zou het zo fijn vinden om wat meer ondersteuning te krijgen van professionals. Het voelt nu niet alsof ik echt aan de slag ben met mezelf namelijk.
Wat voor veranderingen heb jij aangebracht als ik vragen mag?
zaterdag 9 juli 2022 om 23:38
Hoe je het zo beschrijft zijn er eigenlijk nog heel veel dingen waar je ontevreden over bent, en dus een hoop dingen waar je aan kunt werken. Maar als je weinig energie hebt wordt dat ingewikkeld en de kunst is dan om de in en output van energie goed in de gaten te houden.
Vaak is een burn-out ook gewoon een benaming voor allerlei onderliggende problematiek volgens mij. Behoeften te lang genegeerd en uiteindelijk komt alles bij elkaar, en word je geconfronteerd met de realiteit. Dat er verandering nodig is.
In de praktijk komt dat denk ik neer op stapje voor stapje dingen oppakken en naar een situatie toe te werken die voor jou houdbaar is en die jou energie geeft. Dus misschien wel hobby's, vrienden, een leukere relatie en uiteindelijk werk. Maar daar kun je alleen maar heel veel geduld mee hebben.
Vaak is een burn-out ook gewoon een benaming voor allerlei onderliggende problematiek volgens mij. Behoeften te lang genegeerd en uiteindelijk komt alles bij elkaar, en word je geconfronteerd met de realiteit. Dat er verandering nodig is.
In de praktijk komt dat denk ik neer op stapje voor stapje dingen oppakken en naar een situatie toe te werken die voor jou houdbaar is en die jou energie geeft. Dus misschien wel hobby's, vrienden, een leukere relatie en uiteindelijk werk. Maar daar kun je alleen maar heel veel geduld mee hebben.
zondag 10 juli 2022 om 10:01
Ik heb zelf aan mijn therapeut gevraagd of medicatie een idee was, omdat ik er zelf niet uit kwam. Zij reageerde dat dat best een goed idee was om uit de cirkel vd paniek te kunnen komen en zo wat energie en zelfvertrouwen op te gaan bouwen. Zij heeft dat bij de huisarts neergelegd en die belde mij een dag later, gaf akkoord en heeft een opbouwschema gemaakt en me vervolgens wekelijks gebeld hoe het ging tijdens het opbouwen. De bijwerkingen waren voor mij niet mals, maar ik ben blij dat ik heb doorgezet.Suaimhneas schreef: ↑09-07-2022 23:26
Funnymiss bedankt voor jouw verhaal. Ik vind het heel vervelend voor je dat jij soortgelijke ervaringen hebt. Die paniekaanvallen zijn niet mals, kosten heel veel energie en slokken je helemaal op. Dat gun ik echt niemand. Voor jou ook veel sterkte gewenst!
Wie schrijft jou de medicatie voor, jouw huisarts? Ik heb vooral contact met mijn therapeut. Mijn huisarts ken ik niet goed omdat ik er voorheen nooit kwam en ik zie ook steeds weer een ander gezicht als ik er wel ben. Ook in dat opzicht voel ik me eenzaam. Ik heb wel gesprekken maar zeker niet wekelijks. Ik weet dat ik het zelf moet doen maar ik zou het zo fijn vinden om wat meer ondersteuning te krijgen van professionals. Het voelt nu niet alsof ik echt aan de slag ben met mezelf namelijk.
Wat voor veranderingen heb jij aangebracht als ik vragen mag?
Ik heb daarna vooral veranderingen gemaakt in hoe ik omga met andermans problemen, heb sommige contacten ook op een veel lager pitje gezet. Ben nu in therapie vanwege mantelzorg die ik draag voor mijn emotioneel onvolwassen moeder (iets dat ik nooit heb ervaren op die manier, maar dat is door de therapie echt boven gekomen hoe ingewikkeld dat is en hoeveel verantwoording ik mezelf opleg).
En per december ga ik weg bij mijn werk en neem ik ff een paar maanden vrij (hier heb ik mazzel dat ik dat kan financieel), want ook op mijn werk blijf ik vastlopen.
Maar nogmaals, ook ik ben er nog niet, maar het helpt enorm dat ik nu in rust ook kan rusten, me kan verliezen in een boek of serie, zonder die constante onrust in mn lijf en het gepieker. Daar heb ik echt het zetje van medicatie voor nodig gehad.
Ik herken ook het 'ik wil weer genieten' heel erg. Inmiddels doe ik dat soms weer, maar ook dat kun je niet forceren. Heel lastig om dat los te laten, maar wel de enige manier.
Ik kan je trouwens een boek heel erg aanraden: verlichting voor luie mensen.
Het is maar een klein boekje, maar ik pak het nog regelmatig als ik weer vastloop in mn gepieker, heel verhelderend!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
