Psyche
alle pijlers
Het wordt me te veel...
maandag 5 februari 2018 om 08:35
Al een poosje bemerk ik dat dingen mij lastiger afgaan. Ik kan niet alle ballen meer hooghouden, ik heb minder energie (ben echt doodmoe), ik kan veel minder hebben en ben dus veel sneller geïrriteerd/gefrustreerd. Ik huil sneller en ook wel om niets.
Kortom, ik besef me zojuist, als ik zo doorga steven ik volgens mij (wéér) af op overspannen zijn. Of ben ik dat wellicht al?!
Voorheen merkte ik dit moment niet op, ik ging nog door en herkende het niet. Nu herken ik het, maar dat is het dan ook wel. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Dus ik ga het sowieso bespreken deze week met de huisarts en de psych.
Ik zou graag hier wat van me afschrijven, er met mensen over praten. Want om het met mensen daadwerkelijk face to face te bespreken vind ik zo moeilijk. Zelfs mijn man weet niet hoe slecht het werkelijk gaat.
Je zou toch denken dat, na diverse therapieën, ik wel weet hoe ik moet praten met, tenminste, mijn eigen man. Maar het zit blijkbaar zo diep. En hier, anoniem, op het forum, waar van alles tussenzit en je niet tegenover een "echt" mens zit lukt het me makkelijker.
Ik vind het zo moeilijk om de juiste prioriteiten te vinden. Wat is nou echt belangrijk en moet echt nu? Wat kan ik laten liggen en zou me dus geen energie moeten mogen kosten nu? Doordat ik het overzicht ook niet krijg blijf ik over alle zaken doorpiekeren...
Ik hoop hier een steuntje, begrip, tips en tricks te kunnen krijgen. Wat uiting kunnen geven aan mijn zorgen en misschien wat meer duidelijkheid voor mijzelf.
Kortom, ik besef me zojuist, als ik zo doorga steven ik volgens mij (wéér) af op overspannen zijn. Of ben ik dat wellicht al?!
Voorheen merkte ik dit moment niet op, ik ging nog door en herkende het niet. Nu herken ik het, maar dat is het dan ook wel. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Dus ik ga het sowieso bespreken deze week met de huisarts en de psych.
Ik zou graag hier wat van me afschrijven, er met mensen over praten. Want om het met mensen daadwerkelijk face to face te bespreken vind ik zo moeilijk. Zelfs mijn man weet niet hoe slecht het werkelijk gaat.
Je zou toch denken dat, na diverse therapieën, ik wel weet hoe ik moet praten met, tenminste, mijn eigen man. Maar het zit blijkbaar zo diep. En hier, anoniem, op het forum, waar van alles tussenzit en je niet tegenover een "echt" mens zit lukt het me makkelijker.
Ik vind het zo moeilijk om de juiste prioriteiten te vinden. Wat is nou echt belangrijk en moet echt nu? Wat kan ik laten liggen en zou me dus geen energie moeten mogen kosten nu? Doordat ik het overzicht ook niet krijg blijf ik over alle zaken doorpiekeren...
Ik hoop hier een steuntje, begrip, tips en tricks te kunnen krijgen. Wat uiting kunnen geven aan mijn zorgen en misschien wat meer duidelijkheid voor mijzelf.
maandag 5 februari 2018 om 08:46
De dingen die je beschrijft zijn voor mij altijd waarschuwingssignalen dat ik te ver ga en serieus op de rem moet trappen. Dus heel herkenbaar.
Ik denk dat je alweer een aardig eindje op weg bent naar overspannen, dus het is zaak dat nu aan te pakken, voor je over de rand kukelt.
Zou het helpen e.e.a. over wat je taken zijn op papier te zetten en dan heel duidelijk te gaan schrappen? Wat ik merk is dat ik dan best heel streng moet zijn, zeker tegen mezelf. Want ik weet meestal wel wat ik moet laten liggen (en kan laten liggen), maar dat vind ik lastig want dan moet ik ook leuke dingen laten liggen, moet ik mensen teleurstellen, heb ik het gevoel dat ik mijn verantwoordelijkheid niet neem etc. En toch moet het! Door het op te schrijven kan ik dat makkelijker.
Verder heeft het me onlangs geholpen om simpelweg te beslissen om niet meer te worstelen met bepaalde dingen. Want dat kan ik goed, en jij zo te horen ook. Telkens maar blijven nadenken, voors en tegens afwegen, heen en weer. Dat doe ik nu minder, ik neem een besluit en leg me daarbij neer. Dat vergt wel dat je streng bent tegen je eigen gedachten, maar het geeft me ook meer rust.
Ik denk dat je alweer een aardig eindje op weg bent naar overspannen, dus het is zaak dat nu aan te pakken, voor je over de rand kukelt.
Zou het helpen e.e.a. over wat je taken zijn op papier te zetten en dan heel duidelijk te gaan schrappen? Wat ik merk is dat ik dan best heel streng moet zijn, zeker tegen mezelf. Want ik weet meestal wel wat ik moet laten liggen (en kan laten liggen), maar dat vind ik lastig want dan moet ik ook leuke dingen laten liggen, moet ik mensen teleurstellen, heb ik het gevoel dat ik mijn verantwoordelijkheid niet neem etc. En toch moet het! Door het op te schrijven kan ik dat makkelijker.
Verder heeft het me onlangs geholpen om simpelweg te beslissen om niet meer te worstelen met bepaalde dingen. Want dat kan ik goed, en jij zo te horen ook. Telkens maar blijven nadenken, voors en tegens afwegen, heen en weer. Dat doe ik nu minder, ik neem een besluit en leg me daarbij neer. Dat vergt wel dat je streng bent tegen je eigen gedachten, maar het geeft me ook meer rust.
maandag 5 februari 2018 om 08:54
Head schreef: ↑05-02-2018 08:46De dingen die je beschrijft zijn voor mij altijd waarschuwingssignalen dat ik te ver ga en serieus op de rem moet trappen. Dus heel herkenbaar.
Ik denk dat je alweer een aardig eindje op weg bent naar overspannen, dus het is zaak dat nu aan te pakken, voor je over de rand kukelt.
Zou het helpen e.e.a. over wat je taken zijn op papier te zetten en dan heel duidelijk te gaan schrappen? Wat ik merk is dat ik dan best heel streng moet zijn, zeker tegen mezelf. Want ik weet meestal wel wat ik moet laten liggen (en kan laten liggen), maar dat vind ik lastig want dan moet ik ook leuke dingen laten liggen, moet ik mensen teleurstellen, heb ik het gevoel dat ik mijn verantwoordelijkheid niet neem etc. En toch moet het! Door het op te schrijven kan ik dat makkelijker.
Verder heeft het me onlangs geholpen om simpelweg te beslissen om niet meer te worstelen met bepaalde dingen. Want dat kan ik goed, en jij zo te horen ook. Telkens maar blijven nadenken, voors en tegens afwegen, heen en weer. Dat doe ik nu minder, ik neem een besluit en leg me daarbij neer. Dat vergt wel dat je streng bent tegen je eigen gedachten, maar het geeft me ook meer rust.
Dankjewel voor je reactie.
Een lijst maken van taken zal, met hulp, denk ik wel lukken.
Het is bij mij realiseer ik me,
- Voornamelijk dat ik niet iemand teleur wil stellen of afgewezen wil worden.
- Dat ik niet weet hoe ik hulp moet vragen.
- Dat ik niet wil dat men mij (weer) als de zwakke ziet.
Ik ben inmiddels een klein half jaar aan het werk voor 20u/pw na een re-integratieperiode van een jaar. Deze 20 uur werk ik met behoud van een deel WIA. Ik denk zelf dat ik overmoedig ben geworden en deels de omstandigheden. Er speelt nog steeds erg veel in ons gezin wat niet zomaar weggaat.
Dat loslaten als je een beslissing hebt genomen, ik weet niet hoe ik dat moet doen. Het blijft maar in mijn hoofd malen en ik heb er geen controle over.
Ik denk dat ik sowieso met partner in gesprek moet gaan, en wellicht ook werkgever. Maar dat durf ik dan weer niet. Ondanks dat hij mij met WIA en al heeft aangenomen...
maandag 5 februari 2018 om 09:02
Goh, een vraag waar ik even goed over moet nadenken. En eigenlijk ook die lijst maken welke ballen er nu zijn en hoe, en wie, en wat. Ik laat hem even op mij inwerken en reageer er later nog even op. Dankjewel!
maandag 5 februari 2018 om 09:06
Zeker doen!Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 09:02Goh, een vraag waar ik even goed over moet nadenken. En eigenlijk ook die lijst maken welke ballen er nu zijn en hoe, en wie, en wat. Ik laat hem even op mij inwerken en reageer er later nog even op. Dankjewel!
Vaak denken/vinden mensen dat ze alle ballen hoog moeten houden.
Maar uiteindelijk blijkt dat het redelijk makkelijk minder kan.
Wat zou het gevolg van minder ballen zijn? (Om maar in deze metafoor te blijven, al klinkt die vraag raar
)
maandag 5 februari 2018 om 09:09
maandag 5 februari 2018 om 09:10
Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 08:54Dankjewel voor je reactie.
Een lijst maken van taken zal, met hulp, denk ik wel lukken.
Het is bij mij realiseer ik me,
- Voornamelijk dat ik niet iemand teleur wil stellen of afgewezen wil worden.
- Dat ik niet weet hoe ik hulp moet vragen.
- Dat ik niet wil dat men mij (weer) als de zwakke ziet.
Ik ben inmiddels een klein half jaar aan het werk voor 20u/pw na een re-integratieperiode van een jaar. Deze 20 uur werk ik met behoud van een deel WIA. Ik denk zelf dat ik overmoedig ben geworden en deels de omstandigheden. Er speelt nog steeds erg veel in ons gezin wat niet zomaar weggaat.
Dat loslaten als je een beslissing hebt genomen, ik weet niet hoe ik dat moet doen. Het blijft maar in mijn hoofd malen en ik heb er geen controle over.
Ik denk dat ik sowieso met partner in gesprek moet gaan, en wellicht ook werkgever. Maar dat durf ik dan weer niet. Ondanks dat hij mij met WIA en al heeft aangenomen...
Je schrijft dat je al bij een psych loopt. Dit zijn natuurlijk precies de juiste onderwerpen om met hem/haar te bespreken, want je zult daar altijd last van blijven houden als je ze niet aanpakt. Ik herken het heel goed, heb daar zelf ook last van. Moeilijk!
maandag 5 februari 2018 om 09:12
besef je eens, dat je vooral jezelf dit aandoet. Je werkt ´maar 20 uur´ in de week. De rest doe je dus allemaal zelf.Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 09:02Goh, een vraag waar ik even goed over moet nadenken. En eigenlijk ook die lijst maken welke ballen er nu zijn en hoe, en wie, en wat. Ik laat hem even op mij inwerken en reageer er later nog even op. Dankjewel!
Houd daar eens mee op. (ja, dat kan echt)
Bekijk je agenda en besef dat je alles daar uit kunt schrappen. Alles
Begin eens met een middag
maandag 5 februari 2018 om 09:13
dat is een tijdelijke oplossing, bij TO zit het blijkbaar in haar zelf. Dat moet ze aanpakken, anders kan ze zichzelf ziek blijven melden.redbulletje schreef: ↑05-02-2018 09:06Ziek melden
In je eentje een paar weken weg van alles en iedereen
maandag 5 februari 2018 om 09:18
Dat stukje heeft wel wat uitleg nodig inderdaad.Gele_Suikerspin schreef: ↑05-02-2018 09:09Ik denk dat je alle ballen moet laten vallen.
Ziek melden. Waarschijnlijk gaat de huisarts dat ook adviseren.
Waarom weet jou man niet hoe het écht met jou gaat?
Ik vind het raar dat je het met de huisarts en psych gaat bespreken maar niet eerst met je man.
Ik ben, door mijn verleden, heel slecht in communiceren face to face. Na veel therapie is dit al beter, maar ik ben er nog lang niet.
Ik lijk nog steeds te blokkeren als ik om hulp moet vragen, aangeven dat het niet goed gaat, het gevoel te falen komt dan omhoog, angst om afgewezen te worden.
Daarnaast ben ik niet de enige met mijn uitdagingen. Mijn man zit al een paar jaar thuis, hij is voor nu volledig afgekeurd en met hem gaat het ook niet heel goed. Als ik dan mijn dingen erbij leg, zorgt dat dat hij zich alleen maar slechter voelt en meer gaat piekeren.
Hij weet wel dat ik niet in mijn vel zit hoor, maar dat het water mij nu echt aan de lippen zit, dat niet, denk ik.
Ik ben ook een kei in het masker ophouden. Zit bvb nog steeds elke keer op mijn werk en het enige wat ze zien is dat ik een beetje moe ben...
ik moet dat masker kunnen laten zakken.Het voelt nu ook zo ongemakkelijk. Om maar aan te gaan geven dat ik er echt doorheen zit, lijkt dan vanuit het niets te komen voor mijn werkgever, voor anderen. (Maar dat is het niet) en dat voelt dan alsof ik me aanstel, alsof ik faal, het voelt alsof ik er gewoon een paar vrije dagen uit wil krijgen (zo dneken anderen dan beeld ik mij in...)
Al deze gedachten maken dat ik niet aan de bel durf te trekken...
Nu zit ik ook weer huilend achter mijn computer te werken. Nou ja, werken lukt me niet eens...
maandag 5 februari 2018 om 09:26
Helaas is er veel wat niet kan worden geschrapt.
Ik werk de 20 uur over 3 dagen verdeeld. Die dagen ben ik op.
Dan de 2 doordeweekse dagen die ik vrij ben. Meestal heb ik/hebben wij per dag al zeker 2 afspraken staan. Huisarts voor mij of zoontje/psych/ziekenhuis voor zoontje ivm niet zindelijk zijn, gesprekken met school ivm pesten zoontje/en nog wel meer.
Het zijn ook dingen die niet 123 op hold kunnen worden gezet. Maar elke afspraak vergt momenteel zo enorm veel energie. Ik laad niet meer op, op die dagen.
Dan is het weekend over voor andere dingen, maar daar kom ik niet eens toe. Ik ben dan op en sta stil voor zover het toegelaten wordt door omstandigheden.
Ik doe op de vrije momenten al zo min mogelijk, maar dan voel ik mij juist kut omdat ik niets doe. Omdat het huis een chaos is, omdat zoontje nog wat extra aandacht nodig heeft en graag wil spelen. Zelfs daar krijg ik het niet voor voor elkaar om dat te doen. Iets wat ik al tijd graag deed...
maandag 5 februari 2018 om 09:31
Heb je door hoe hard je voor jezelf bent? Door je te richten op wat jij denkt wat anderen van jou verwachten en hoe ze ermee omgaan als jij dat niet doet slurpt energie. Het is vele malen makkelijker om voor jezelf te bepalen wanneer jij aan jouw verwachtingen aan jezelf voldoet. En dan mag je de lat best eerst eens op de grond leggen en dan cm na cm omhoog tillen.Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 08:54Het is bij mij realiseer ik me,
- Voornamelijk dat ik niet iemand teleur wil stellen of afgewezen wil worden.
- Dat ik niet weet hoe ik hulp moet vragen.
- Dat ik niet wil dat men mij (weer) als de zwakke ziet.
Dat loslaten als je een beslissing hebt genomen, ik weet niet hoe ik dat moet doen. Het blijft maar in mijn hoofd malen en ik heb er geen controle over.
Ik denk dat ik sowieso met partner in gesprek moet gaan, en wellicht ook werkgever. Maar dat durf ik dan weer niet. Ondanks dat hij mij met WIA en al heeft aangenomen...
Het is nl. jammer dat je nog niet kunt zien dat de mensen om je heen nog steeds van je houden ook al doe en zeg jij dingen die niet bij hen passen. Je gaat ervan uit dat ze jou als de zwakke zien. Alles wat je beschrijft zegt echter dat je sterk bent. Je bent sterk in het vechten, in het doorgaan en in het ophouden van de schijn / het masker. Dat is sterk en krachtig, alleen het resultaat is zo flut. En dat komt omdat jij het zelf als zwak ziet. Kijk eens naar deze kwaliteiten en begin deze anders te gebruiken, nl. om lief te zijn tegen jezelf.
Hulp vragen: dat doe je toch nu? Je vraagt om een luisterend oor en om advies, dat is ook hulp vragen. Wellicht nog niet die hulp met het beste effect, het is wel een hulpvraag.
En besef je ook dat je al een hele stap gezet hebt door nu een signaal bij jezelf te herkennen?
En wat betreft je werkgever: hij heeft je aangenomen met kennis van WIA. Hoe eerder jij het met je werkgever bespreekt, hoe meer jij hem in staat stelt om samen in oplossingen te denken. Hoe langer jij wacht, hoe groter de kans op 100% uitval. Hoe groter de situatie wordt in je hoofd en hoe moeilijker het wordt om deze aan te pakken.
Misschien heb je ooit gehoord van Brené Brown. Ik ben fan. Misschien dat het boek 'de kracht van kwetsbaarheid' je kan helpen om minder streng voor jezelf te zijn.
maandag 5 februari 2018 om 09:35
Er ligt ook veel aan zorgen op jouw bordje.Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 09:26Helaas is er veel wat niet kan worden geschrapt.
Ik werk de 20 uur over 3 dagen verdeeld. Die dagen ben ik op.
Dan de 2 doordeweekse dagen die ik vrij ben. Meestal heb ik/hebben wij per dag al zeker 2 afspraken staan. Huisarts voor mij of zoontje/psych/ziekenhuis voor zoontje ivm niet zindelijk zijn, gesprekken met school ivm pesten zoontje/en nog wel meer.
Het zijn ook dingen die niet 123 op hold kunnen worden gezet. Maar elke afspraak vergt momenteel zo enorm veel energie. Ik laad niet meer op, op die dagen.
Dan is het weekend over voor andere dingen, maar daar kom ik niet eens toe. Ik ben dan op en sta stil voor zover het toegelaten wordt door omstandigheden.
Ik doe op de vrije momenten al zo min mogelijk, maar dan voel ik mij juist kut omdat ik niets doe. Omdat het huis een chaos is, omdat zoontje nog wat extra aandacht nodig heeft en graag wil spelen. Zelfs daar krijg ik het niet voor voor elkaar om dat te doen. Iets wat ik al tijd graag deed...
Waar laad jij normaal van op? Wat geeft jou energie?
Heb je iemand in je omgeving die jou kan en wil helpen om de chaos mee op te ruimen zodat je daar weer rust ervaart?
Heb je praktische ondersteuning en een netwerk die soms een afspraak van je kan overnemen of samen met jou kan gaan? Dat dus niet een afspraak alleen om zorg gaat, maar daarna een kop koffie gaan drinken (of wat dan ook) om ook gezelligheid en ontspanning toe te voegen?
maandag 5 februari 2018 om 09:36
Het is echt heel knap dat je je er nu van bewust bent dat het niet de goede kant op gaat nu. Een heel belangrijke stap!
Misschien kun je gedurende een paar maanden minder uren/dagen werken?
Moeten je man en jij altijd samen mee naar afspraken voor jullie zoontje? Of kunnen jullie elkaar een beetje afwisselen?
Kunnen jullie gedurende een paar maanden een hulp in de huishouding aannemen voor een paar uur in de week?
Misschien kun je gedurende een paar maanden minder uren/dagen werken?
Moeten je man en jij altijd samen mee naar afspraken voor jullie zoontje? Of kunnen jullie elkaar een beetje afwisselen?
Kunnen jullie gedurende een paar maanden een hulp in de huishouding aannemen voor een paar uur in de week?
maandag 5 februari 2018 om 09:37
Kun je dat niet aan je man overlaten als hij toch ook thuis zit? Kind naar de opvang, jij stoppen met werken als je recht op wia hebt.Polkadot28 schreef: ↑05-02-2018 09:26Helaas is er veel wat niet kan worden geschrapt.
Ik werk de 20 uur over 3 dagen verdeeld. Die dagen ben ik op.
Dan de 2 doordeweekse dagen die ik vrij ben. Meestal heb ik/hebben wij per dag al zeker 2 afspraken staan. Huisarts voor mij of zoontje/psych/ziekenhuis voor zoontje ivm niet zindelijk zijn, gesprekken met school ivm pesten zoontje/en nog wel meer.
Het zijn ook dingen die niet 123 op hold kunnen worden gezet. Maar elke afspraak vergt momenteel zo enorm veel energie. Ik laad niet meer op, op die dagen.
Dan is het weekend over voor andere dingen, maar daar kom ik niet eens toe. Ik ben dan op en sta stil voor zover het toegelaten wordt door omstandigheden.
Ik doe op de vrije momenten al zo min mogelijk, maar dan voel ik mij juist kut omdat ik niets doe. Omdat het huis een chaos is, omdat zoontje nog wat extra aandacht nodig heeft en graag wil spelen. Zelfs daar krijg ik het niet voor voor elkaar om dat te doen. Iets wat ik al tijd graag deed...
maandag 5 februari 2018 om 09:38
Klinkt herkenbaar, loop nu sinds kort bij een psycholoog van de gespecialiseerde ggz, vanwege dezelfde redenen, een heel sterk verantwoordelijkheidsgevoel, aardig gevonden willen worden, pleasen, het gevoel voordurend achter de feiten aan te lopen, tekort te schieten, schuldig voelen.
Hij zei dat het nu eenmaal in mijn biologische system zit, een soort bug, met praten en pillen kan het makkelijker worden, maar genezen zal het nooit.
Volgens hem legde ik de lat voor mezelf continu veel te hoog.
Daar waar een ander schijnbaar moeiteloos alle ballen in de lucht houdt, ben ik volgens hem gewoon niet gemaakt voor die dagelijkse ratrace en moet ik ophouden daar mezelf voortdurend de schuld van te geven.
Dat vreet energie.
Heel lastig vind ik het.
Hij zei dat het nu eenmaal in mijn biologische system zit, een soort bug, met praten en pillen kan het makkelijker worden, maar genezen zal het nooit.
Volgens hem legde ik de lat voor mezelf continu veel te hoog.
Daar waar een ander schijnbaar moeiteloos alle ballen in de lucht houdt, ben ik volgens hem gewoon niet gemaakt voor die dagelijkse ratrace en moet ik ophouden daar mezelf voortdurend de schuld van te geven.
Dat vreet energie.
Heel lastig vind ik het.
maandag 5 februari 2018 om 10:00
Lieve TO,
Ook voor mij is jouw verhaal herkenbaar.
In het verleden al een burn-out gehad, en van de zomer ben ik min of meer weer licht ingestort. Dit keer was ik er wel op tijd bij. (mede dankzij hele lieve collega's die zagen dat ik op instorten stond)
Ik ben naar een mindwr stressvolle functie gegaan en ben gekapt met aandacht stoppen in mensen die mij meer energie kosten dan dat ze opleveren.
Mijn tip: doe hetzelfde, dingen schrappen die niet goed voor je zijn.
Meld je desnoods voorlopig even ziek, want je staat ook duidelijk op instorten en dan functioneer je denk ik ook minder.
Pas goed op jezelf en wees vooral eerlijk naar jezelf
Ook voor mij is jouw verhaal herkenbaar.
In het verleden al een burn-out gehad, en van de zomer ben ik min of meer weer licht ingestort. Dit keer was ik er wel op tijd bij. (mede dankzij hele lieve collega's die zagen dat ik op instorten stond)
Ik ben naar een mindwr stressvolle functie gegaan en ben gekapt met aandacht stoppen in mensen die mij meer energie kosten dan dat ze opleveren.
Mijn tip: doe hetzelfde, dingen schrappen die niet goed voor je zijn.
Meld je desnoods voorlopig even ziek, want je staat ook duidelijk op instorten en dan functioneer je denk ik ook minder.
Pas goed op jezelf en wees vooral eerlijk naar jezelf
maandag 5 februari 2018 om 10:14
Ik zou nu stoppen met werken. Meld je ziek. Hoofdpijn of griep.
Ga thuis iets doen wat je energie geeft of helpend is.
Samen met je man even een uurtje opruimen en daarna koffie met wat lekkers.
Samen praten en een plan van aanpak maken.
Wie uit de omgeving kunnen we om hulp vragen?
Kunnen opa en oma wat vaker oppassen. Wil een vriendin jullie was even wegwerken.
Kun je boodschappen laten bezorgen?
Kant en klaar maaltijden zijn tijdelijk prima. Stampot bv.
Doe het maar. Ziekmelden. En iets doen wat voor jou helpt!
Ga thuis iets doen wat je energie geeft of helpend is.
Samen met je man even een uurtje opruimen en daarna koffie met wat lekkers.
Samen praten en een plan van aanpak maken.
Wie uit de omgeving kunnen we om hulp vragen?
Kunnen opa en oma wat vaker oppassen. Wil een vriendin jullie was even wegwerken.
Kun je boodschappen laten bezorgen?
Kant en klaar maaltijden zijn tijdelijk prima. Stampot bv.
Doe het maar. Ziekmelden. En iets doen wat voor jou helpt!
maandag 5 februari 2018 om 10:25
Dank voor de tips als: meld je ziek, haal hulp voor de huishouding, boodschappen bezorgen.
Ik denk dat hier een heel groot deel mijn problemen zitten. Het niet kunnen uitbesteden omdat ik het zelf zou moeten kunnen.
Ziekmelden, ik zit er nu toch? Waarom zou ik mij dan ziek moeten melden (ik weet dat dit niet goed gedacht is hoor. Maar mede de angst hoe het gezien zal worden houdt me ook tegen...)
Ergens wil ik mij zo graag ziek melden, maar ik durf niet... w.g. zit naast mij notabene, maar ik durf niet hardop te zeggen: w.g. heb je heel even... ik wil mij ziekmelden...
Gisteren was ik op een verjaardag bij een goede vriendin. Iets waar ik normaal blij van word, energie van krijg. Het maakt me zo moe, zo enorm moe. Mensen die vragen hoe het gaat, goed hoor... Mensen die vragen of je nog gaat carnavallen, nou nee, sla dit jaar even over. Ah, dat kan toch niet. Is zo gezellig. Ach, nou, ik weet niet. Misschien...
Maar dat brengt meteen weer een druk met zich mee. Toch maar gaan dan? Maar ik ben zo moe. Ja maar...
En zo gaat dat de hele tijd...
Ik denk dat hier een heel groot deel mijn problemen zitten. Het niet kunnen uitbesteden omdat ik het zelf zou moeten kunnen.
Ziekmelden, ik zit er nu toch? Waarom zou ik mij dan ziek moeten melden (ik weet dat dit niet goed gedacht is hoor. Maar mede de angst hoe het gezien zal worden houdt me ook tegen...)
Ergens wil ik mij zo graag ziek melden, maar ik durf niet... w.g. zit naast mij notabene, maar ik durf niet hardop te zeggen: w.g. heb je heel even... ik wil mij ziekmelden...
Gisteren was ik op een verjaardag bij een goede vriendin. Iets waar ik normaal blij van word, energie van krijg. Het maakt me zo moe, zo enorm moe. Mensen die vragen hoe het gaat, goed hoor... Mensen die vragen of je nog gaat carnavallen, nou nee, sla dit jaar even over. Ah, dat kan toch niet. Is zo gezellig. Ach, nou, ik weet niet. Misschien...
Maar dat brengt meteen weer een druk met zich mee. Toch maar gaan dan? Maar ik ben zo moe. Ja maar...
En zo gaat dat de hele tijd...
