Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zaterdag 18 mei 2024 om 11:24
Wat is er veel in beweging hier. Indrukwekkend. 
Torvi, wat goed dat je over de drempel bent. En wat moeilijk voor je dat de claim die je moeder legt zo zwaar drukt. Klinkt misschien gek, maar het gaat haar eigenlijk niet om jou. Ze kan zo te lezen niet echt bevatten wie jij bent, dat jij een heel mens bent en niet alleen een leverancier van aandacht voor haar. Die leegte in haar kun jij niet vullen, dat zie jij zelf beter dan zij. Niemand kan dat. Dat is ontzettend verdrietig en er is geen oplossing voor. Dus jij hoeft je niet schuldig te voelen dat je in het contact voor jezelf zorgt, het is zelfs de enige manier om er nog een beetje voor haar te kunnen zijn.
Torvi, wat goed dat je over de drempel bent. En wat moeilijk voor je dat de claim die je moeder legt zo zwaar drukt. Klinkt misschien gek, maar het gaat haar eigenlijk niet om jou. Ze kan zo te lezen niet echt bevatten wie jij bent, dat jij een heel mens bent en niet alleen een leverancier van aandacht voor haar. Die leegte in haar kun jij niet vullen, dat zie jij zelf beter dan zij. Niemand kan dat. Dat is ontzettend verdrietig en er is geen oplossing voor. Dus jij hoeft je niet schuldig te voelen dat je in het contact voor jezelf zorgt, het is zelfs de enige manier om er nog een beetje voor haar te kunnen zijn.
What a nuanced anxiety
zaterdag 18 mei 2024 om 17:57
Hè wat fijn om jullie reacties op mij te lezen, doet me goed, bedankt. 
.
Ach Raak, heftig hè die spanning die zo opbouwt. Ik herken het inderdaad zó, dat je helemaal strak staat voor wat (onherroepelijk, of in elk geval vanuit ervaringen in het verleden) komen gaat. En hoe langer het duurt, hoe meer spanning. Enerzijds kan de stilte ook rust geven, maar dat doet het dan toch niet hè, want wat gebeurt er nou aan die andere kant en wanneer komt de straf (ofzo?).
Die behoefte aan erkenning is zo'n naar en pijnlijk gat
. Voor zover in in kan schatten heb ik dat wel (zo goed als?) los kunnen laten, dat gat zelf weten te vullen, nu nog dat nare schuldgevoel.
Tyche, je hebt helemaal gelijk
.Ach Raak, heftig hè die spanning die zo opbouwt. Ik herken het inderdaad zó, dat je helemaal strak staat voor wat (onherroepelijk, of in elk geval vanuit ervaringen in het verleden) komen gaat. En hoe langer het duurt, hoe meer spanning. Enerzijds kan de stilte ook rust geven, maar dat doet het dan toch niet hè, want wat gebeurt er nou aan die andere kant en wanneer komt de straf (ofzo?).
Die behoefte aan erkenning is zo'n naar en pijnlijk gat
. Voor zover in in kan schatten heb ik dat wel (zo goed als?) los kunnen laten, dat gat zelf weten te vullen, nu nog dat nare schuldgevoel.Tyche, je hebt helemaal gelijk
torvi wijzigde dit bericht op 21-05-2024 11:46
62.34% gewijzigd
zaterdag 18 mei 2024 om 18:09
Die eettafel, die koos jij zelf? Was anders dan zij voor zichzelf zou willen? Daar liet je zien dat jij een eigen persoon bent, misschien was dat onbewust bedreigend voor haar.
Jij , en dat geld ook voor anderen hier, hebt door je jeugdervaringen altijd meegekregen dat je een object was. Dat verinnerlijk je ook en op gegeven moment besef je dat je jezelf ook als dat object ziet en behandelt. Als een soort van baron van Munchaussen moet jij jezelf uit dat gat trekken en jezelf gaan behandelen als het complete, complexe, imperfecte, fantastische mens dat je bent, zonder dat iemand je ooit heeft geleerd hoe dat moet.
En je doet het. Maakt je eigen keuzes, trekt grenzen, reflecteert, probeert het goed te doen. Toch niet gek dat dat niet altijd lukt. Dat je je soms onder water laat trekken alsof je een reddingsboei bent en zelf geen adem nodig hebt.
Jij , en dat geld ook voor anderen hier, hebt door je jeugdervaringen altijd meegekregen dat je een object was. Dat verinnerlijk je ook en op gegeven moment besef je dat je jezelf ook als dat object ziet en behandelt. Als een soort van baron van Munchaussen moet jij jezelf uit dat gat trekken en jezelf gaan behandelen als het complete, complexe, imperfecte, fantastische mens dat je bent, zonder dat iemand je ooit heeft geleerd hoe dat moet.
En je doet het. Maakt je eigen keuzes, trekt grenzen, reflecteert, probeert het goed te doen. Toch niet gek dat dat niet altijd lukt. Dat je je soms onder water laat trekken alsof je een reddingsboei bent en zelf geen adem nodig hebt.
What a nuanced anxiety
zaterdag 18 mei 2024 om 19:10
Nu denk ik dat het inderdaad meer ging over dat ik een eigen keuze maakte, een eigen persoon was
Jij, en dat geld ook voor anderen hier, hebt door je jeugdervaringen altijd meegekregen dat je een object was. Dat verinnerlijk je ook en op gegeven moment besef je dat je jezelf ook als dat object ziet en behandelt.
Ik denk dat dat nooit zo ten volle doorgedrongen is tot me.
torvi wijzigde dit bericht op 21-05-2024 11:49
63.05% gewijzigd
zaterdag 18 mei 2024 om 19:32
zaterdag 18 mei 2024 om 21:14
Torvi, wat ingewikkeld. Ik herken het maken van een wilsbesluit, dat je iets niet langer op die manier wil.
Maar voordat je dat helemaal doorvoeld en uitgebibberd hebt, daar gaat nog zoveel tijd overheen. Kan je het zelf inmiddels voelen, dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen en afstand te nemen? En heeft je vader hier nog een rol in.
Je verhalen over je moeder zijn op een bepaalde manier herkenbaar al snap ik zelf nog niet helemaal waar dat in zit. Ik denk in het opvullen van het gat wat in hun zit. Ik heb nu pas het idee dat ik wat meer een eigen persoon wordt ipv een door mezelf bedacht persoon dat hopelijk op een dag goed genoeg zal zijn om naar te kunnen luisteren.
Hebben jullie zelf kinderen? Ik wel en ik denk ook wel eens dat ik het zo ingewikkeld vindt om de vervelende kanten van mijn ouders te zien omdat ik bang ben dat zonder dat ik het door heb precies hetzelfde wordt.
Maar voordat je dat helemaal doorvoeld en uitgebibberd hebt, daar gaat nog zoveel tijd overheen. Kan je het zelf inmiddels voelen, dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen en afstand te nemen? En heeft je vader hier nog een rol in.
Je verhalen over je moeder zijn op een bepaalde manier herkenbaar al snap ik zelf nog niet helemaal waar dat in zit. Ik denk in het opvullen van het gat wat in hun zit. Ik heb nu pas het idee dat ik wat meer een eigen persoon wordt ipv een door mezelf bedacht persoon dat hopelijk op een dag goed genoeg zal zijn om naar te kunnen luisteren.
Hebben jullie zelf kinderen? Ik wel en ik denk ook wel eens dat ik het zo ingewikkeld vindt om de vervelende kanten van mijn ouders te zien omdat ik bang ben dat zonder dat ik het door heb precies hetzelfde wordt.
zaterdag 18 mei 2024 om 21:39
Avo, dat soort dingen komen bij mij ook dus regelmatig voorbij. Dat ik teveel verwacht, veel te ongeduldig ben (ben ik ook) maar vooral dat ik het niet ga doorhebben als ze het moeilijk hebben en ze alleen in de wereld rond ga laten zwerven. Opvoeden is ingewikkeld, ik weet dat ik de plank mis ga slaan, hopelijk niet te erg.
En als ik jullie verhalen lees denk ik "waar klaag ik nou over?" . Want mijn situatie was wel objectief veel minder erg.
En als ik jullie verhalen lees denk ik "waar klaag ik nou over?" . Want mijn situatie was wel objectief veel minder erg.
zaterdag 18 mei 2024 om 22:37
Avo, ik snap dat je bang bent om onbewust negatieve dingen door te geven. Logisch.
Maar ik denk dat veel ouders daar in meer of mindere mate bang voor zijn. Dat ze tekort schieten, hun kinderen achteraf niet met warmte terugkijken, dat ze hun kind overvragen, dat ze het niet kunnen bieden wat nodig is?
En qua opvoedstijl even een vergelijk: ik heb niet zo'n belaste jeugd als veel van jullie, maar mijn opvoeding lijkt denk ik erg op die van jou. Ik ben best duidelijk en streng. Ja is ja en nee is nee. Wij smeren dan wel nog vaak eten, maar er moet toch echt opgeruimd worden, je mag niet spelen tijdens het eten, zelf aankleden, nog eens proberen als het niet lukt.
Tegelijkertijd knuffelen we veel, mag iets altijd mis gaan (ookal ben ik dan best wel eens chagrijnig), praten we over gevoelens en helpen we elkaar. En dat heb ik eerder ook bij jou teruggelezen. Dat jouw kids het durven oneens te zijn met je, daar voelen zich veilig genoeg voor. Dat iedereen welkom is, tot pleegje aan toe. Dat ze praten over hoe ze zich voelen, ookal wordt het soms naar je hoofd geslingerd.
Geen enkele ouder heeft de garantie dat hij alles goed doet. Je kan alleen maar je uiterste best doen om je kinderen mee te geven dat ze er toe doen, dat je er altijd voor ze bent als het moeilijk wordt, dat hun gevoelens er mogen zijn. Dan kan er daarnaast veel 'mis' gaan, maar dat is de basis. En volgens mij zit die wel goed.
Maar ik denk dat veel ouders daar in meer of mindere mate bang voor zijn. Dat ze tekort schieten, hun kinderen achteraf niet met warmte terugkijken, dat ze hun kind overvragen, dat ze het niet kunnen bieden wat nodig is?
En qua opvoedstijl even een vergelijk: ik heb niet zo'n belaste jeugd als veel van jullie, maar mijn opvoeding lijkt denk ik erg op die van jou. Ik ben best duidelijk en streng. Ja is ja en nee is nee. Wij smeren dan wel nog vaak eten, maar er moet toch echt opgeruimd worden, je mag niet spelen tijdens het eten, zelf aankleden, nog eens proberen als het niet lukt.
Tegelijkertijd knuffelen we veel, mag iets altijd mis gaan (ookal ben ik dan best wel eens chagrijnig), praten we over gevoelens en helpen we elkaar. En dat heb ik eerder ook bij jou teruggelezen. Dat jouw kids het durven oneens te zijn met je, daar voelen zich veilig genoeg voor. Dat iedereen welkom is, tot pleegje aan toe. Dat ze praten over hoe ze zich voelen, ookal wordt het soms naar je hoofd geslingerd.
Geen enkele ouder heeft de garantie dat hij alles goed doet. Je kan alleen maar je uiterste best doen om je kinderen mee te geven dat ze er toe doen, dat je er altijd voor ze bent als het moeilijk wordt, dat hun gevoelens er mogen zijn. Dan kan er daarnaast veel 'mis' gaan, maar dat is de basis. En volgens mij zit die wel goed.
zondag 19 mei 2024 om 09:37
tyche schreef: ↑18-05-2024 19:32Eén van de verhalen van Munchausen was dat hij vastzat in drijfzand en toen zichzelf aan zijn eigen haren eruit trok.
Wat natuurlijk niet kan. De verwijzing ernaar wordt gebruikt in situaties waarin van mensen wordt verwacht dat ze zich uit een onmogelijke situatie redden.
Oh dank je voor je uitleg. Jeetje, zo komt ie wel binnen. Het voelt als erkenning voor en het zien van het proces/de worsteling waar ik in zit. Ik ga het plaatje opslaan dan kan ik ernaar kijken als ik het moeilijk heb, mezelf niet goed genoeg vind, het allemaal te traag vind gaan (door mezelf uiteraard) etc. Om me te helpen herinneren aan hoe moeilijk dit proces is.
torvi wijzigde dit bericht op 21-05-2024 11:53
78.22% gewijzigd
zondag 19 mei 2024 om 10:31
Ah Torvi, hetzelfde gestudeerd! Ik weet niet of 't m'n roeping was, ik heb er wel veel in geïnvesteerd. Vanaf m'n coschappen op m'n tandvlees, toch steeds nog maar doorzetten om te kijken of het beter zou worden. Het heeft me heel veel gekost. Ook privé. Ik kan me je gevoel voorstellen dat je het jammer vind dat je nooit hebt kunnen werken als arts. Dat het een verlangen blijft omdat je het nooit hebt kunnen uitproberen. Het is natuurlijk ook voor iedereen anders. Misschien had jij het geweldig gevonden. Misschien ook niet. Eerlijk gezegd ben ik op het moment vooral verdrietig over wat het me allemaal gekost heeft en dat ik alsnog met lege handen sta (wat natuurlijk niet waar is, ik heb de ervaring, de kennis, ik heb er geld mee verdiend, er zijn ook leuke dingen geweest, ik heb er persoonlijk dingen van geleerd etc etc). Doe jij nu nog iets met je studie?
Ik ben sowieso verdrietig vandaag. Verder ego post, sorry. Huidge familieperikelen weer opgerakeld in m'n hoofd. Kan ze redelijk onderdrukken maar nu dus niet. Iemand die van niks weet wil familiebijeenkomst plannen. Tja. Zus wil mij niet zien (en andere zus ook niet), ik wil zwager niet zien. Laatste pijnlijke appje van zus (april) herlezen, had ik niet moeten doen. Ik word er zo boos van. Maar ben bang voor de gevolgen als ik dat laat merken. Verder nog niks van behandelcentrum gehoord, hoopte op vorige week. Voel me zo uitzichtloos. Nog steeds geen psycho/traumatherapie, gaat ie wel komen, waar gaat dit heen? Ik kom de dagen door maar afwisselend fysiek of mentaal niet ok, steeds minder motivatie om goed voor mezelf te zorgen, eet teveel (en ben daar ook weer boos over). Als ik nou maar met iets structureels bezig kon ter herstel. Zit nu al bijna 8 mnd thuis, heb al die tijd alles gedaan wat ik zelf kon verzinnen om te herstellen (yoga, wandelen, haptotherapie, ademtherapie tegen paniekaanvallen, rusten maar indien energie ook leuke dingen, veel lezen (psycho-educatie), lotgenotencontactgroep, huis opruimen (ter afleiding en ihkv opgeruimd huis=opgeruimd hoofd) etc etc) maar het werkt dus niet. Kan de motivatie om er mee door te gaan steeds slechter vinden
. En als ik dit zo typ denk ik, zit ik teveel in slachtofferrol? Hoop ik teveel op en verwacht ik teveel van therapie? Moet ik mezelf weer meer bij de lurven grijpen? Ik kan het zo moeilijk opbrengen. Ik heb m'n dag niet.
En ik word GEK van de koerende duiven hier om me heen op de balkons vd buren waar ik dus niks aan kan doen (ik heb zelf godzijdank na jaren eindelijk een net).
Ik ben sowieso verdrietig vandaag. Verder ego post, sorry. Huidge familieperikelen weer opgerakeld in m'n hoofd. Kan ze redelijk onderdrukken maar nu dus niet. Iemand die van niks weet wil familiebijeenkomst plannen. Tja. Zus wil mij niet zien (en andere zus ook niet), ik wil zwager niet zien. Laatste pijnlijke appje van zus (april) herlezen, had ik niet moeten doen. Ik word er zo boos van. Maar ben bang voor de gevolgen als ik dat laat merken. Verder nog niks van behandelcentrum gehoord, hoopte op vorige week. Voel me zo uitzichtloos. Nog steeds geen psycho/traumatherapie, gaat ie wel komen, waar gaat dit heen? Ik kom de dagen door maar afwisselend fysiek of mentaal niet ok, steeds minder motivatie om goed voor mezelf te zorgen, eet teveel (en ben daar ook weer boos over). Als ik nou maar met iets structureels bezig kon ter herstel. Zit nu al bijna 8 mnd thuis, heb al die tijd alles gedaan wat ik zelf kon verzinnen om te herstellen (yoga, wandelen, haptotherapie, ademtherapie tegen paniekaanvallen, rusten maar indien energie ook leuke dingen, veel lezen (psycho-educatie), lotgenotencontactgroep, huis opruimen (ter afleiding en ihkv opgeruimd huis=opgeruimd hoofd) etc etc) maar het werkt dus niet. Kan de motivatie om er mee door te gaan steeds slechter vinden
. En als ik dit zo typ denk ik, zit ik teveel in slachtofferrol? Hoop ik teveel op en verwacht ik teveel van therapie? Moet ik mezelf weer meer bij de lurven grijpen? Ik kan het zo moeilijk opbrengen. Ik heb m'n dag niet.En ik word GEK van de koerende duiven hier om me heen op de balkons vd buren waar ik dus niks aan kan doen (ik heb zelf godzijdank na jaren eindelijk een net).
zondag 19 mei 2024 om 20:47
Je hebt gelijk hoor Maisnon. Op goede momenten kan ik dat ook zo voelen, op slechte momenten denk ik "help, waaraan ben ik begonnen"
Torvi, wat heftig van die nachtmerries. Ja, dat is wel een heel duidelijk fysiek signaal wat je krijgt. Jouw moeder voelt zich toch wel slecht, of jij er nu bent of niet. Gevoelsmatig is dat alleen zo moeilijk rond te krijgen.
Misschien is je loyaliteit wel zo extreem omdat ze zo onvoorspelbaar is. Als kind moet je je wel vastklampen anders sta je alleen in de wereld en dat gevoel is nog bedreigender.
Eefje, misschien werk je wel te hard aan je herstel. Laat ik het zo zeggen, ik herken het van eerdere periode waarin ik uitviel. Keihard aan de slag om weer beter te worden ... en dan precies in dezelfde valkuil trappen namelijk dat ik me veel te veel forceer.
Ik snap het hoor want ik vind dit soort dingen ook zo eindeloos lang duren. Ik word er ook wel eens wat bozig van. Wat me echt niet helpt maar zo lastig is om mee te dealen.
Wat shit dat die therapie zo lang op zich laat wachten. Heb je evt opties voor een vrijgevestigde therapeut?
Torvi, wat heftig van die nachtmerries. Ja, dat is wel een heel duidelijk fysiek signaal wat je krijgt. Jouw moeder voelt zich toch wel slecht, of jij er nu bent of niet. Gevoelsmatig is dat alleen zo moeilijk rond te krijgen.
Misschien is je loyaliteit wel zo extreem omdat ze zo onvoorspelbaar is. Als kind moet je je wel vastklampen anders sta je alleen in de wereld en dat gevoel is nog bedreigender.
Eefje, misschien werk je wel te hard aan je herstel. Laat ik het zo zeggen, ik herken het van eerdere periode waarin ik uitviel. Keihard aan de slag om weer beter te worden ... en dan precies in dezelfde valkuil trappen namelijk dat ik me veel te veel forceer.
Ik snap het hoor want ik vind dit soort dingen ook zo eindeloos lang duren. Ik word er ook wel eens wat bozig van. Wat me echt niet helpt maar zo lastig is om mee te dealen.
Wat shit dat die therapie zo lang op zich laat wachten. Heb je evt opties voor een vrijgevestigde therapeut?
zondag 19 mei 2024 om 22:40
Je bent niet de eerste die het zegt Mepal, niet in real life en zelfs niet in dit topic. Er zit op z'n minst een kern van waarheid in waarschijnlijk. Maar ik vind dat echt heel moeilijk, nog rustiger afwachten.
Vrijgevestigd zou ook kunnen ja, maar ook daar zijn wachtlijsten. In februari was ik aan de beurt ergens, maar dat bleek een heel raar mens, voelde helemaal niet goed (hier ook over geschreven). Ondertussen was ik ook aan de beurt voor screening bij dit gespecialiseerde behandelcentrum. Screening was ok, inmiddels ook intakegesprekken gehad maar ik moet nog horen of ze me inderdaad kunnen bieden wat ze denken dat ik nodig heb. De verwachting was van wel, dus fingers crossed.
Vrijgevestigd zou ook kunnen ja, maar ook daar zijn wachtlijsten. In februari was ik aan de beurt ergens, maar dat bleek een heel raar mens, voelde helemaal niet goed (hier ook over geschreven). Ondertussen was ik ook aan de beurt voor screening bij dit gespecialiseerde behandelcentrum. Screening was ok, inmiddels ook intakegesprekken gehad maar ik moet nog horen of ze me inderdaad kunnen bieden wat ze denken dat ik nodig heb. De verwachting was van wel, dus fingers crossed.
maandag 20 mei 2024 om 08:34
Ik snap goed dat je zo verdrietig bent over wat het je allemaal gekost heeft, wat je er allemaal voor opgegeven hebt en dan nu... toch nog stoppen . En je staat inderdaad met lege handen nu voor je gevoel, hopelijk gaat dat gevoel slijten als je een andere richting hebt weten te vinden. Ik hoop heel erg dat je een moment gaat vinden waarop je blij wordt van het idee om een bepaalde richting op te gaan. Heb je eigenlijk al loopbaancoaching?
Ach Eefje, wat zijn die familieperikelen toch ontzettend naar en pijnlijk . [...]
Ik wil je zeggen dat je vooral heel lief voor jezelf mag zijn, zelfcompassie mag beoefenen. Maar ik herken je worsteling, het boos zijn op jezelf omdat je het niet goed/snel genoeg doet en 'daardoor' nu 'nog steeds' in deze rotsituatie zit en dan is zelfcompassie erg moeilijk. En toch is dat wel het belangrijkste .
En nee je zit niet in de slachtofferrol. Je hebt zo hard gewerkt de afgelopen tijd (en daarvoor ook), zo hard je best gedaan, maar hier heb je hulp bij nodig en helaas kost het een hoop tijd om aan de beurt te zijn. Daar kun jij niks aan doen en je plukt er de wrange vruchten van want tijdens het wachten ben je verder op geraakt. Het heeft zoveel mentale kracht gekost. Daar mag je zelfcompassie voor hebben.
. En je staat inderdaad met lege handen nu voor je gevoel, hopelijk gaat dat gevoel slijten als je een andere richting hebt weten te vinden. Ik hoop heel erg dat je een moment gaat vinden waarop je blij wordt van het idee om een bepaalde richting op te gaan. Heb je eigenlijk al loopbaancoaching?Ach Eefje, wat zijn die familieperikelen toch ontzettend naar en pijnlijk
. [...]Ik wil je zeggen dat je vooral heel lief voor jezelf mag zijn, zelfcompassie mag beoefenen. Maar ik herken je worsteling, het boos zijn op jezelf omdat je het niet goed/snel genoeg doet en 'daardoor' nu 'nog steeds' in deze rotsituatie zit en dan is zelfcompassie erg moeilijk. En toch is dat wel het belangrijkste
. En nee je zit niet in de slachtofferrol. Je hebt zo hard gewerkt de afgelopen tijd (en daarvoor ook), zo hard je best gedaan, maar hier heb je hulp bij nodig en helaas kost het een hoop tijd om aan de beurt te zijn. Daar kun jij niks aan doen en je plukt er de wrange vruchten van want tijdens het wachten ben je verder op geraakt. Het heeft zoveel mentale kracht gekost. Daar mag je zelfcompassie voor hebben.
torvi wijzigde dit bericht op 21-05-2024 11:56
42.73% gewijzigd
maandag 20 mei 2024 om 09:58
Torvi, je moeder gaat het niet begrijpen of accepteren. Nu niet en nooit niet. Jij hoopt nog op begrip van haar maar het gaat niet komen. Zo lang je die hoop hebt doe je jezelf pijn. Ze gaat namelijk niet reageren op wat jij zegt, ze draait alleen haar plaat af. Ik zou het volkomen terecht vinden als je nooit meer contact wil hebben.
Maar dat is zo ingewikkeld, daar heb je niet voor niets hulp bij nodig.
Voor nu een praktische tip voor toch een beetje contact: je moeder overal blokkeren, ook je mans telefoon. Neem een nieuw tel nr en geef dat niet aan je moeder.
Je oude nummer hou je aan en je stopt de sim kaart in een telefoon. Die telefoon zet je 1x per twee weken aan voor een bericht. Rn niet vaker! Vraag desnoods je man om het ding te verstoppen.
Geen idee of dit werkt voor jou maar daar moest ik aan denken.
Ik heb zelf idd al een tijdje therapie bij een vrijgevestigde. Ik heb daar veel aan. Het is wel een moeizaam proces, ben al anderhalf jaar bezig. Daarvoor ook al eerder hulp gehad.
Maar dat is zo ingewikkeld, daar heb je niet voor niets hulp bij nodig.
Voor nu een praktische tip voor toch een beetje contact: je moeder overal blokkeren, ook je mans telefoon. Neem een nieuw tel nr en geef dat niet aan je moeder.
Je oude nummer hou je aan en je stopt de sim kaart in een telefoon. Die telefoon zet je 1x per twee weken aan voor een bericht. Rn niet vaker! Vraag desnoods je man om het ding te verstoppen.
Geen idee of dit werkt voor jou maar daar moest ik aan denken.
Ik heb zelf idd al een tijdje therapie bij een vrijgevestigde. Ik heb daar veel aan. Het is wel een moeizaam proces, ben al anderhalf jaar bezig. Daarvoor ook al eerder hulp gehad.
maandag 20 mei 2024 om 10:18
Torvi, eerlijk gezegd denk ik ook niet dat je het je moeder kunt laten begrijpen. Wat je ook verzint, hoe hard wij ook meedenken. Als ik je verhaal als buitenstaander lees, denk ik: contact helemaal verbreken. Jezelf redden. Maar zo eenvoudig is dat natuurlijk niet, zeker niet gevoelsmatig. Ik dacht bij Mepal's vorige post meteen: wat een goed idee! Ook dan blijf je natuurlijk met haar bezig in gedachten, maar kun je jezelf in de tussentijd wellicht iets meer rust gunnen.
maandag 20 mei 2024 om 11:32
Ik heb nu trouwens zelf even "pauze" van mijn ouders. Daar snappen ze uiteraard niks van. En ik zou zo graag willen dat ze dat wel doen. Het gaat niet gebeuren. Dan vind ik ze weer zielig, mezelf moeilijk of een slechte dochter.
Of ik voel me ineens heel eenzaam. Maar dat was ik al en nu weet ik het.
Kortom: mijn hoofd doet alles om weer terug te laten keren naar dit patroon. Daarom wil ik nu even niks horen.
En naast al doe negatieve gedachten voel ik nu ook meer rust en vrolijkheid. Daar hou ik me voor nu aan vast.
Ik zie heus hun onmacht en goede bedoelingen. Ze blijven daarmee alleen over mijn grens gaan. En ik laat dat gebeuren. Het is ook pas recent dat ik dat zie. Ik kreeg een steeds heftigere fysieke reactie tot ik het echt niet meer kon negeren.
Of ik voel me ineens heel eenzaam. Maar dat was ik al en nu weet ik het.
Kortom: mijn hoofd doet alles om weer terug te laten keren naar dit patroon. Daarom wil ik nu even niks horen.
En naast al doe negatieve gedachten voel ik nu ook meer rust en vrolijkheid. Daar hou ik me voor nu aan vast.
Ik zie heus hun onmacht en goede bedoelingen. Ze blijven daarmee alleen over mijn grens gaan. En ik laat dat gebeuren. Het is ook pas recent dat ik dat zie. Ik kreeg een steeds heftigere fysieke reactie tot ik het echt niet meer kon negeren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
