Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zondag 2 februari 2025 om 08:04
Goedemorgen dames
Eerst goed nieuws ik ben weer een 1.5 kg aangekomen.
En naar het al het slechte nieuws van afgelopen week. Meerdere sprankjes goed nieuws gehad vrijdag.
Het huis van mijn ouders is verkocht.
Over 3 maanden niet meer in het dorp hoeven te komen.
Volgens mijn advocaat kunnen we ook de rechter vragen om de gemeente te dwingen om toch haar te plaatsen. Vooral als de kliniek waar ze nu zit dit ook als positief punt zien zitten. Wat ze iedergeval in een telefoontje hebben bevestigd nu hopen dat ze het ook willen bevestigen in een brief dat dit voor hun client een goede start zou zijn.
Eerst goed nieuws ik ben weer een 1.5 kg aangekomen.
En naar het al het slechte nieuws van afgelopen week. Meerdere sprankjes goed nieuws gehad vrijdag.
Het huis van mijn ouders is verkocht.
Over 3 maanden niet meer in het dorp hoeven te komen.
Volgens mijn advocaat kunnen we ook de rechter vragen om de gemeente te dwingen om toch haar te plaatsen. Vooral als de kliniek waar ze nu zit dit ook als positief punt zien zitten. Wat ze iedergeval in een telefoontje hebben bevestigd nu hopen dat ze het ook willen bevestigen in een brief dat dit voor hun client een goede start zou zijn.
zondag 2 februari 2025 om 09:10
Diva hier 4 periodes per jaar, waarin we inderdaad steeds nieuwe groepen krijgen en in ons geval compleet andere vakken gaan geven. Maar ons rooster wisselt elke week, enige constante factor is of we die periode wel of niet de deeltijdgroepen lesgeven en of we dus wel of niet in de avond lesgeven. En inderdaad afsluiten en opstarten kost heel veel tijd, net als het (door)ontwikkelen van (nieuw) onderwijs. Helaas altijd veel meer uren dan officieel in je takenpakket staat, maar dat is wel een beetje onderwijs eigen. Ik werk ook in principe niet in het weekend. Voor corona deed ik dat wel regelmatig, maar dat heb ik inmiddels afgeleerd en ik doe het nu alleen als het echt niet anders kan. Dit weekend kon het niet anders ik heb 4 klassen van zieke collega's overgenomen afgelopen periode, de afronding daarvan lukte me niet tijdens de tentamenperiode dus gisteren de laatste dingen gedaan. Ik maak vooral lange dagen (vaak 7.30-18.00 op school), maar probeer de avonden en de weekenden nu wel echt voor mezelf/ gezin te houden.
Frietje wat fijn wat goed nieuws! Hopelijk willen ze meewerken inderdaad en ik kan me voorstellen dat niet meer naar het dorp hoeven ook een enorme bevrijding heeft!
Klinkt wel alsof je je goed staande hebt gehouden Doreia
Frietje wat fijn wat goed nieuws! Hopelijk willen ze meewerken inderdaad en ik kan me voorstellen dat niet meer naar het dorp hoeven ook een enorme bevrijding heeft!
Klinkt wel alsof je je goed staande hebt gehouden Doreia
Forever is a hell of a long time
zondag 2 februari 2025 om 12:08
Selune: wij vallen officieel onder mbo, maar zijn wel een hele aparte afdeling. We hebben wel de 4 periodes maar verder is alles heel anders. Eén les duurt bij ons 3 uur. We geven alleen Nederlands, van alfabetisering t/m B2. Ik helaas alleen alfabetisering en A1; ik krijg gewoon nooit hoger terwijl ik dat wel wil en dat ook heb aangegeven. Sinds kort moeten we ook 's avonds lesgeven. Ik ben nu aan de beurt.
Bij ons zijn de toetsweken in week 8. Het overleg over de nieuwe groepsindeling in week 9 en in week 10 wordt dan het nieuwe rooster bekend voor docenten en cursisten en moet de mentor dat aan iedereen doorgeven naast het afronden van de groepen en het opstarten van de nieuwe groepen. Oja en in week 10 hebben we geen normale lessen maar een zogenaamde themaweek waarin we niet uit een boek werken maar ahv van tevoren door een werkgroep uitgewerkt materiaal. Voor mij is die combinatie killing: geen routine qua lesgeven (voor zover je daar überhaupt van kunt spreken) en heel veel extra werk.
Ik denk dat ik vandaag een heel klein beetje doe, zodat ik in ieder geval geen gedoe met collega's krijg.
Bij ons zijn de toetsweken in week 8. Het overleg over de nieuwe groepsindeling in week 9 en in week 10 wordt dan het nieuwe rooster bekend voor docenten en cursisten en moet de mentor dat aan iedereen doorgeven naast het afronden van de groepen en het opstarten van de nieuwe groepen. Oja en in week 10 hebben we geen normale lessen maar een zogenaamde themaweek waarin we niet uit een boek werken maar ahv van tevoren door een werkgroep uitgewerkt materiaal. Voor mij is die combinatie killing: geen routine qua lesgeven (voor zover je daar überhaupt van kunt spreken) en heel veel extra werk.
Ik denk dat ik vandaag een heel klein beetje doe, zodat ik in ieder geval geen gedoe met collega's krijg.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 2 februari 2025 om 13:15
Ik heb net een inzicht in mijzelf gekregen.
Gisteravond eindelijk weer wat verbinding met meis, in de auto, nadat ik haar van een feestje had opgehaald (en waar ze een wijntje had gedronken... ik ben niet voor en dat weet ze. Maar ze is er gelukkig wel altijd eerlijk over).
Ze heeft verteld dat ze al vanaf haar 11e/12e denkt niet 16 te worden. En ze heeft het nu heel moeilijk met haar verjaardag, want na maandag is ze ouder dan 16.
En ze heeft verteld wanneer dat begonnen is. En dat blijkt helemaal niets met mij of haar vader te maken te hebben, maar met een hele toxische vriendschap en een moeilijke breuk met haar beste vriendin een paar haar geleden, die vervolgens al haar andere vriendinnen tegen haar op had gezet.
En vanochtend bedacht ik me twee dingen:
- in therapie kwam 90% van mijn trauma uit mijn jeugd, van mijn ouders. Dus n=1, empirisch bewezen dat trauma van kinderen bij hun ouders vandaan komt. Dus de schuld voor meis haar depressie ed kon niet anders dan mijn schuld zijn.
- daaruit voortvloeiend: ik neem altijd de schuld op me van dingen die niet goed gaan. Op het werk, thuis, in mijn relatie, als iemand sjacherijnig is, als iemand iets anders had verwacht: mijn schuld. Het zit een soort van in mijn dna, ik doe het zonder nadenken maar voel de enorme spanning, de enorme schuld. En het maakt dat ik geen bestaansrecht heb. Dat ik kan denken dat mensen zonder mij beter af zijn. Dat ik depressief word. Want zonder mij was de schuld er niet geweest. (Overigens werkt het niet andersom: bij goede dingen komt dat door de ander heb ik geen aandeel).
Hoe ik van deze overtuiging af moet weet ik nog niet zo goed. Het is zo met mij verweven. Maar door deze overtuiging trek ik meis haar problemen naar mij toe, terwijl ze niet van mij waren. Ik snap eindelijk waarom ze zegt: "en het gaat weer over jou", terwijl dat nooit was waar mijn intentie lag. Ik wilde naar haar rekenschap geven, laten weten dat ik zie dat ik niet alles goed doe. Omdat mijn moeder dat nooit heeft gedaan en dat zijn sporen heeft nagelaten. Maar die boodschap slaat nergens op als er geen schuld ligt bij mij..
Iets om aan te werken dus
Gisteravond eindelijk weer wat verbinding met meis, in de auto, nadat ik haar van een feestje had opgehaald (en waar ze een wijntje had gedronken... ik ben niet voor en dat weet ze. Maar ze is er gelukkig wel altijd eerlijk over).
Ze heeft verteld dat ze al vanaf haar 11e/12e denkt niet 16 te worden. En ze heeft het nu heel moeilijk met haar verjaardag, want na maandag is ze ouder dan 16.
En ze heeft verteld wanneer dat begonnen is. En dat blijkt helemaal niets met mij of haar vader te maken te hebben, maar met een hele toxische vriendschap en een moeilijke breuk met haar beste vriendin een paar haar geleden, die vervolgens al haar andere vriendinnen tegen haar op had gezet.
En vanochtend bedacht ik me twee dingen:
- in therapie kwam 90% van mijn trauma uit mijn jeugd, van mijn ouders. Dus n=1, empirisch bewezen dat trauma van kinderen bij hun ouders vandaan komt. Dus de schuld voor meis haar depressie ed kon niet anders dan mijn schuld zijn.
- daaruit voortvloeiend: ik neem altijd de schuld op me van dingen die niet goed gaan. Op het werk, thuis, in mijn relatie, als iemand sjacherijnig is, als iemand iets anders had verwacht: mijn schuld. Het zit een soort van in mijn dna, ik doe het zonder nadenken maar voel de enorme spanning, de enorme schuld. En het maakt dat ik geen bestaansrecht heb. Dat ik kan denken dat mensen zonder mij beter af zijn. Dat ik depressief word. Want zonder mij was de schuld er niet geweest. (Overigens werkt het niet andersom: bij goede dingen komt dat door de ander heb ik geen aandeel).
Hoe ik van deze overtuiging af moet weet ik nog niet zo goed. Het is zo met mij verweven. Maar door deze overtuiging trek ik meis haar problemen naar mij toe, terwijl ze niet van mij waren. Ik snap eindelijk waarom ze zegt: "en het gaat weer over jou", terwijl dat nooit was waar mijn intentie lag. Ik wilde naar haar rekenschap geven, laten weten dat ik zie dat ik niet alles goed doe. Omdat mijn moeder dat nooit heeft gedaan en dat zijn sporen heeft nagelaten. Maar die boodschap slaat nergens op als er geen schuld ligt bij mij..
Iets om aan te werken dus
zondag 2 februari 2025 om 14:08
Wow Lucy, wat een goed en belangrijk inzicht.
Deze worsteling voor haar is iets waar jullie allebei, op je eigen manier, doorheen gaan. Je kunt naast haar staan, maar het niet voor haar doormaken, wegmaken, oplossen. En door dat wel heel hard te proberen, ben je misschien juist minder beschikbaar als 'reisgenoot'.
Deze worsteling voor haar is iets waar jullie allebei, op je eigen manier, doorheen gaan. Je kunt naast haar staan, maar het niet voor haar doormaken, wegmaken, oplossen. En door dat wel heel hard te proberen, ben je misschien juist minder beschikbaar als 'reisgenoot'.
What a nuanced anxiety
zondag 2 februari 2025 om 14:46
Wow lucy wat een openbaring voor jullie beiden.
Zij heeft zich opengesteld en heeft je nu ook inzicht gegeven waarom haar vriendinnen boven alles gaan.
Maar ook voor jouw dat je kunt inzien voelen dat ze die opmerking niet maakte om je te kwetsen maar aan voelde dat je iets deed wat je zelf graag gewild had maar zij nog geen behoefte aanhad. Wel een goede om mee te nemen naar coach.
Zij heeft zich opengesteld en heeft je nu ook inzicht gegeven waarom haar vriendinnen boven alles gaan.
Maar ook voor jouw dat je kunt inzien voelen dat ze die opmerking niet maakte om je te kwetsen maar aan voelde dat je iets deed wat je zelf graag gewild had maar zij nog geen behoefte aanhad. Wel een goede om mee te nemen naar coach.
zondag 2 februari 2025 om 15:03
zondag 2 februari 2025 om 17:16
Wauw Lucy. Misschien kun je nu ook wel met iets meer afstand naar de problemen van meis kijken, zonder het helemaal op jezelf te betrekken? Misschien net het hele kleine beetje afstand dat dat wat lucht geeft, en daardoor meer mogelijk maakt?
Je hebt geschreven over je narcistische moeder en volgens mij ook dat zij jou overal de schuld van gaf? En kinderen geven zichzelf sowieso vaak de schuld van dingen. Vooral hele kleine kinderen, omdat die nog heel self-centered zijn, alles draait om hen. Kan het zijn dat dit een heel klein kind deel van jou is? Dat onder druk en stress meer tot uiting komt? Zeker voer voor de psych!
Je hebt geschreven over je narcistische moeder en volgens mij ook dat zij jou overal de schuld van gaf? En kinderen geven zichzelf sowieso vaak de schuld van dingen. Vooral hele kleine kinderen, omdat die nog heel self-centered zijn, alles draait om hen. Kan het zijn dat dit een heel klein kind deel van jou is? Dat onder druk en stress meer tot uiting komt? Zeker voer voor de psych!
zondag 2 februari 2025 om 18:03
Libelle, ik kan me niet anders herinneren. Niet alleen vroeger, ook nog nu. Dus ja, zeker vroegkinderlijk trauma maar ook iets minder vroeg. Haar suicidaliteit was mijn schuld. Haar ziek zijn was mijn schuld. Mijn ziek zijn was mijn schuld en dat zij dan voor me moest zorgen was ook mijn schuld. Als ze moe was, was het mijn schuld. Haar verdriet was sowieso mijn schuld. En dat ik een slechte dochter was en ben is ook mijn schuld.
Dus. Tja. Wat ik zeg. Het voelt als vervlochten met mijn dna.
(Ik denk dat het nu, met alles wat er speelt, zeker meer tot uiting komt. Maar dat het altijd een rol speelt. In alles. Ik realiseer me dat dit misschien wel is waarom ik nog steeds "aansta". En als iets voelt als "niet goed", ga ik rennen om het goed te maken. Of desnoods helemaal stuk te maken. Een van de twee).
En ja, ik moet nog even puzzelen. Maar deze realisatie geeft lucht.
Dus. Tja. Wat ik zeg. Het voelt als vervlochten met mijn dna.
(Ik denk dat het nu, met alles wat er speelt, zeker meer tot uiting komt. Maar dat het altijd een rol speelt. In alles. Ik realiseer me dat dit misschien wel is waarom ik nog steeds "aansta". En als iets voelt als "niet goed", ga ik rennen om het goed te maken. Of desnoods helemaal stuk te maken. Een van de twee).
En ja, ik moet nog even puzzelen. Maar deze realisatie geeft lucht.
zondag 2 februari 2025 om 18:42
Lucy,
Ik herken de enorme druk om iedereen rustig, stabiel en niet boos te moeten hebben. Mijn moeder kon en kan haar emoties niet zelf reguleren. Daar kwam ik al vroeg achter. En nam de taak op mij om haar emoties rustig te houden. Dat is wat ik leerde en ook waarvoor ik werd geprezen.
Dus geen wonder dat ik dus zo hard heb gewerkt in die huiselijk geweld relatie. Want ik deed exact hetzelfde daar. Zijn emoties proberen te managen.
Mijn man staat me dat niet toe. Hij is van nature al heel rustig, evenwichtig en stabiel. Ik heb door hem en zijn voorleven geleerd dat ik niet de taak van zijn emoties op mijn schouders heb. Ik zie je heel hard werken om meis haar emoties te managen, gelijk vroeger. Ik denk dat het een heel erg mooi inzicht voor je is en hopelijk leidt het tot meer verbinding met jezelf en je gezin
Hier een zware dag. Ik moet verwerken dat de dam, de muur, de stop weg is tussen toen en nu. Dat het nu heel eng is om herinneringen op te halen, omdat ik nu helemaal geen grip heb op wat dat met mijn alarmsysteem doet.
Ik leer wel heel erg goed de signalen van een naderende paniek aanval herkennen. Het begint met zweethanden en ik word heel warm van mijn buik af omhoog. En mijn hartslag gaat heel snel omhoog.
Ik heb van het mooie weer gebruik gemaakt om een lange wandeling in de natuur te maken met muziek in de oren.
Nog 2 weken voor een nieuw, laatste gesprek en dan praten over vervolg therapie. Voor mij. Over iets wat ik toch heel erg dood en begraven heb gewaand. Het is een hele harde dobber voor mij en voelt als falen.
Ik herken de enorme druk om iedereen rustig, stabiel en niet boos te moeten hebben. Mijn moeder kon en kan haar emoties niet zelf reguleren. Daar kwam ik al vroeg achter. En nam de taak op mij om haar emoties rustig te houden. Dat is wat ik leerde en ook waarvoor ik werd geprezen.
Dus geen wonder dat ik dus zo hard heb gewerkt in die huiselijk geweld relatie. Want ik deed exact hetzelfde daar. Zijn emoties proberen te managen.
Mijn man staat me dat niet toe. Hij is van nature al heel rustig, evenwichtig en stabiel. Ik heb door hem en zijn voorleven geleerd dat ik niet de taak van zijn emoties op mijn schouders heb. Ik zie je heel hard werken om meis haar emoties te managen, gelijk vroeger. Ik denk dat het een heel erg mooi inzicht voor je is en hopelijk leidt het tot meer verbinding met jezelf en je gezin
Hier een zware dag. Ik moet verwerken dat de dam, de muur, de stop weg is tussen toen en nu. Dat het nu heel eng is om herinneringen op te halen, omdat ik nu helemaal geen grip heb op wat dat met mijn alarmsysteem doet.
Ik leer wel heel erg goed de signalen van een naderende paniek aanval herkennen. Het begint met zweethanden en ik word heel warm van mijn buik af omhoog. En mijn hartslag gaat heel snel omhoog.
Ik heb van het mooie weer gebruik gemaakt om een lange wandeling in de natuur te maken met muziek in de oren.
Nog 2 weken voor een nieuw, laatste gesprek en dan praten over vervolg therapie. Voor mij. Over iets wat ik toch heel erg dood en begraven heb gewaand. Het is een hele harde dobber voor mij en voelt als falen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 2 februari 2025 om 22:20
Ik heb nog een wazig war leven, lijf is in trauma geschoten maar diagonaal bij gelezen.
Frietje: gefeliciteerd met je 1,5. Chapeau, hier gaat het zo vlot niet
En ik lees veel goede inzichten. Werk aan de winkel met puzzelstukjes die op hun plek vallen.
Het wiebelclubje gaat puzzelen!
Frietje: gefeliciteerd met je 1,5. Chapeau, hier gaat het zo vlot niet
En ik lees veel goede inzichten. Werk aan de winkel met puzzelstukjes die op hun plek vallen. Het wiebelclubje gaat puzzelen!
ollegrieze wijzigde dit bericht op 05-02-2025 11:30
53.05% gewijzigd
maandag 3 februari 2025 om 11:21
Zenuwachtig, terwijl ik dit al tig keer gedaan heb. Vanmiddag mijn oude groep, waar ik nu geen mentor meer van ben. Collega die het wordt is echt 180 graden anders dan ik. Superdruk en extravert en in mijn hoofd dus 10x leuker 
Ik heb nu al het gevoel dat ik tegen haar moet gaan opboksen. Geen idee waarom. Ik kan nu wel goed met haar overweg, maar heb nog nooit samen een groep gehad.
Vanavond nieuwe groep. Ook al tig keer gehad, maar blijft toch ook weer spannend. Normaal loopt iedereen (cursisten) altijd met me weg op het werk. Bijna iedereen kent mij, ook van groepen die ik niet eens heb
maar dat blijft zo iets onnatuurlijks. Ik denk wel: blijf jezelf, dan komt het wel goed. Maar vroeger speelt dan toch mee en dus toch weer zenuwen.
Ook benieuwd of ik het volhoud tot vanavond 22:00 uur.
Ik heb nu al het gevoel dat ik tegen haar moet gaan opboksen. Geen idee waarom. Ik kan nu wel goed met haar overweg, maar heb nog nooit samen een groep gehad.Vanavond nieuwe groep. Ook al tig keer gehad, maar blijft toch ook weer spannend. Normaal loopt iedereen (cursisten) altijd met me weg op het werk. Bijna iedereen kent mij, ook van groepen die ik niet eens heb
maar dat blijft zo iets onnatuurlijks. Ik denk wel: blijf jezelf, dan komt het wel goed. Maar vroeger speelt dan toch mee en dus toch weer zenuwen.Ook benieuwd of ik het volhoud tot vanavond 22:00 uur.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:24
Dank lieverds. Ik vond het moeilijk maar ook fijn vandaag. Man verwend met koffie op bed en na mijn werk met een taart, brood (echt het beste cadeau), en bubbels. Zijn lievelinseten gekookt en daar werd ik zelf blij van. Weer een beetje op de wereld.
En net kwam hij een kus geven voor hij naar bed verkaste; " Lief, dat jij er nog bent is altijd mijn cadeau. Je kan rustig doen wat je door moet gaan.' Ik word zo gezien door hem.
En net kwam hij een kus geven voor hij naar bed verkaste; " Lief, dat jij er nog bent is altijd mijn cadeau. Je kan rustig doen wat je door moet gaan.' Ik word zo gezien door hem.
. Het is zo fijn om over jullie liefde te lezen! En wat fijn dat zijn verjaardag, jullie liefde en verdrietig zo samen en bij elkaar kan bestaan. Dat het er allemaal mag zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
