Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Avo: Ja, eerste stap is mijn lichaam opmerken. Voelen dat ik op de bank zit. Voelen dat mijn voeten de grond raken als ik sta. Ook opmerken dat ik bij spanning blijkbaar vaak van houding verander én meteen stop met voelen. En leren dat ik het gaan voelen mag leren en niet in één keer moet kunnen.

Ze zegt eerlijk dat ze me niet van de angst af kan helpen, maar dat ik wel kan leren om korter angstig te zijn in plaats van dat die maar in m'n lichaam blijft rondzingen. Ze zegt dat een emotie normaliter maar maximaal 90 seconden duurt, maar dat angst bij mij door al het onderdrukken van emoties nooit echt weg is.

Lucy: Ja, dat zegt ze ook: dat ik van angst (=freeze) kan proberen om in een andere emotie te komen om er uiting aan te geven waarna die minder wordt. Bijvoorbeeld frustratie/irritatie/boosheid/verdriet. Vooralsnog is het me nog niet gelukt.

Selune: fijn, vakantie! Probeer inderdaad alles maar los te laten nu. Hoe gaat het verder met je?

Hier nu ook drie weken geen afspraak omdat hapto zelf ook vakantie heeft. Op zich prima, omdat onze vakantie in precies dezelfde weken valt en omdat ik ook niet teveel afspraken in één maand wil ivm de kosten. En ik moet ook genoeg oefentijd hebben tussendoor.

Avo, ik vind het deels fijn om te lezen dat je de motivatie hebt gevonden, maar wil toch nog even aanstippen dat we zeker niet bedoelden dat je geen fouten mag maken. Of laat ik voor mezelf spreken: ik heb het nooit zo bedoeld, en echt enorm sorry als dat wel zo is overgekomen.

Fouten maken mag namelijk gewoon, zolang je er later maar op terug kunt komen. Want wat je óók voorleeft aan je kinderen, is dat je niet onfeilbaar hoeft te zijn. Dat je mag struikelen, hulp mag vragen, verdrietig mag zijn, het niet mag weten, en het telkens weer opnieuw kunt proberen. Dat je lief voor jezelf mag zijn, met al je tekortkomingen en zwakke plekken en fantastische eigenschappen.

Fijne zomer gewenst allemaal.

Geen idee eigenlijk hoe het verder gaat. Het is een beetje zoals Avo ook zegt denk ik. Het moet gewoon normaal zijn, goed gaan, ik moet normaal doen vooral.
Dus dat doe ik en lukt ook meestal wel.

Vakantie. Man gaat met zoon een paar dagen weg en ik ga met dochter op vakantie ergens in de komende weken. Man en ik zijn al samen weggeweest in het voorjaar en hij heeft nu niet veel dagen meer. Zoon wilde vooral kort en dat kwam dus eigenlijk prima uit. Ook best zin in, met dochter is altijd wel heel gezellig. Tegelijk ook ingewikkeld, want dat wil ik wel echt goed doen.
Dochter praat over op zichzelf gaan, wil zelfs komende week bij een huisje gaan kijken en zoon gaat waarschijnlijk binnen een jaar heel lang naar het buitenland voor z'n opleiding. En ik weet dat ik ze niet kwijtraak, dat het erbij hoort en goed voor ze is enzo. Maar het is over een paar weken 10 jaar geleden dat ons kleine meisje geboren werd en overleed en het is net daarvoor alweer 24 jaar geleden dat m'n oudste overleed en het voelt allemaal als eenzaam en alleen blijven enzo.

Maar ik ga dus vooral door en meestal gaat dat best wel weer. Het is zomer, meestal.

Griebus, ik had niet het idee dat het van jou moet hoor.
Maar als ik de kinderen niet wil beschadigen, dan moet ik ook een fatsoenlijke moeder zijn ook.
Ik weet niet.
Het is gewoon. Ik maakte er een bende van, was vooral tot last. Slechte moeder.
Daarmee stoppen leek een goede oplossing, maar was geen optie.
Dus moet ik nu gewoon zorgen dat ik niemand tot last ben. Dat ik geen slechte moeder meer ben. Dat niemand weet, niemand ziet, dat ik zelf niet meer weet..
Het kan niet samen ofzo.
Dus hang ik de slingers op en leef ik het goede voorbeeld ongeveer.

Ik lig in elk geval niet meer in bed, de boel verslonst niet, ik doe en regel leuke dingen, houdt de boel draaiend.
Ik weet niet hoe, ik weet alleen dat het moet.
En het lijkt te lukken, dus het gaat goed.

Het kan gewoon niet.
Ik kan gewoon niet voelen of 'iets' weten en tegelijkertijd geen overlast zijn.
Ik merk nu al dat ik aan alle kanten vooral gedoogd en getolereerd word.

Ik zit een beetje in het nauw.
Als dood niet kan is er maar een optie, en dat is het heel goed doen. Ofzo.

Selune, klinkt alsof je het moelijk vindt dat je kinderen uit willen vliegen. Alsof ze door je vingers glippen, net als je andere twee, je alleen over blijft. Klopt dat een beetje?

Ik merk zelf dat ik het lastig en eenzaam vind dat ik niet meer hun wereld ben. Nauwelijks meer een leuke toevoeging, hoeveel slingers ook.
Ik ben de -slechte- kok, de zeurende huishoudster, de drammende huiswerkbegeleiding, het luie kamermeisje, en de teveel vragende/pratende kamerplant en sowieso gênant.
Hun leven draait om vrienden en spelen, ze vertellen weinig, willen vooral snoep, gamen, of pizza.
Ik heb geen duidelijke rol meer. Ik ben weer niemand.
En ik weet wel dat dat vast niet zo is, dat dit gezond gedrag is en de gezonde kindwr manier van omgaan met een moeder die er 'gewoon' altijd is en die dus niet bijzonder is etc. En dat ze zonder moeder heus anders zullen zijn. Dat ze zo zi jn juist omdat ik zo vanzelfsprekend voor ze ben. Veilig?

Maar de jaren dat ze klein waren, me nodig hadden, ik eindelijk meerwaarde was in iemands leven. Geliefd, een tijdje zelf middelpunt...
Ik mocht er eindelijk zijn. Eindelijk was ik nodig.
Of gewild. Of wat dan ook.
Was ik geen overlast, maar een favoriet.
Mijn rol en plek zo duidelijk. Bij hen, voor hen. Zij op de eerste plaats.
Dat is niet meer.
Ik moet mezelf weer opnieuw uitvinden.
Wie ben ik nu.
Wat doe ik met alle ruimte en tijd nu er weer niemand meer met me mee wil naar buiten, niemand meer wil knutselen, bakken, wandelen, zwemmen. Niemand meer geknuffeld..
Niemand meer met me gezien wil worden. Trots op me is.

Ik ben weer teveel. Gênant. Overlast. Zeur en naar. En ik doe het weer nooit goed, wat k ook doe.
En ergens kan ik dat plaatsen.
Zo werkt dat met kinderen.
En tegelijkertijd maakt het me kapot en is het een extra reden om te willen vluchten.
Ik heb zo genoten van al hun liefde, gezelschap, knuffels, gelach, aanwezigheid, gezelligheid.
Ik mis het.
En ik denk dat het ergens de oeroude reflex is: ik ga weg voor jullie van mij weggaan die doodgaan extra aantrekkelijk maakt.

Herkenbaar, ik ga weg voordat jij weggaat, of de relatie stopt.
Altijd gedaan in relaties.
(Hopelijk deze keer niet; ben me er nu bewust van.)

De kinderen, ja.
Nodig toen ze klein waren.
Toen heel lang niet.
En nu ze terug zijn, ook niet.
Hun leven gaat gewoon door, met volwassen dingen, en ik heb geen idee wat voor rol ik nu nog heb.

Ik ben ook bezig met mezelf opnieuw uitvinden..
maar nu wél met oog voor mijn binnenwereld, mijn eigen familie die mij nodig heeft, want ze waren ZO lang ZO ALLEEN. (sorry voor het schreeuwen.)

Ja, dat is denk ik de manier waarop je misschien thuis kan komen bij jezelf ofzo?
Al die mooie zinnen waarvan ik jeuk krijg omdat ze zo over de top en onmogelijk lijken. Zijn er echt mensen die dat hebben?
Dan vindt je jezelf vast erg oke?

Ja, en dat gun ik iedereen.
Het helpt mij enorm dat ik mezelf, mét al mijn fouten, in de basis erg oké vind.

En je gaat me niet geloven en denken dat ik gek en onwetend ben enzo, maar ik vind jou in de kern ook erg oké.
Beschadigd door een stel idioten die er heel veel baat bij hadden dat jij de schuld van hun mishandelingen bij jezelf ging leggen, maar onder die beschadigingen zie ik een waardevol mens.

Lekker pûh.

Als ik voor mezelf spreek, nee dat niet, dat ik mezelf heel ok vind. Maar ik merk wel dat de hechting met de stukken van binnen inmiddels zo goed is (mede omdat bepaalde trauma's doorgewerkt zijn) dat ik oprecht de kwaliteiten en eigenaardigheden van mijn delen kan zien, en van ze kan houden. En hoewel ik zelf geen kinderen heb, ben ik wel betrokken geweest bij opvoeding van kids. Die toewijding en liefde heb ik ook naar van binnen. En een diep gevoel van verantwoordelijkheid. Eerst om alles weg te houden en 'gewoon' te doen - wat slecht werkte. En nu om samen te werken. Wat vaak heel frusterend voelt omdat ik denk dat ik meer mijn best zou moeten doen, of de klik/de connectie niet kan maken.
Dat is het bizarre van mijn dissociatie, 'de rest' voelt verder weg, ook al weet ik ergens dat ik het (ook) ben.

Ik heb deze periode de clash van van binnen naar mij. Er is boosheid dat ik te weinig toesta dat ze van mij houden. Ik Moet tot Nut zijn. Ontvangen is een Dingetje.

Wat ik wel voel is meer rust, meer kalmte in mijn hoofd. Minder paniek, minder opjagerij. En meer voelen dat ik doe wat ik kan. Vrijheid van flashbacks en intrusies. Waarnemen wat ik leuk vind en wat niet werkt. Lijfmotoriek is nog wel een remmende factor. Hoe ik daar van afkom, van dat gedoe, dat is nog een grote vraag. Maar er zijn pakken oordelen af, over dat ik daar last van heb.

En dát voelt wel ok.

Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is om zomaar binnen te vallen en wat te droppen. Zo niet, zeer welgemeende excuses en op eerste aangeven haal ik het weg.

Zit in het proces te breken met mijn moeder, met vader al lang gebroken. Op één na hebben de kinderen het huis al verlaten en de laatste gaat binnenkort. Zowel mijn vrouw en ik zijn niet gezond, het zou me verbazen als we de 70 passeren en ik reken er op dat ik mijn vrouw al véél eerder moet begraven.

Het leven bevalt me maar matig. En ik mis kennelijk het vermogen daarover te communiceren op een manier die empathie oproept.

Mijn enige excuus: als kleuter misbruikt (geen trauma) en volstrekt falende ouders (trauma? Geen idee. Impact: zeker wel)

@pony heb je al een keer hulp gehad bij je trauma's ?

Want ergens klinkt er een verlangen door om te leren praten.

@frietje
Ik weet niet of ik zoveel trauma’s heb. Wel dat het aftellen voor mij definitief heeft ingezet en dat ik niet helemaal weet wat ik daarmee wil.

Het gekke is dat ik buitengewoon goed tegen alleen zijn kan, maar van mensen om me heen (buiten werk) vooral eenzaam wordt.

@Smurfin: sterkte met blauwe situatie:)

Mijn moeder was al jaren niet veel, maar de druppel was een poging van haar mij de les te lezen die heel verkeerd viel. De breuk is nog niet definitief, maar wat er overblijft is op zijn best puur voor haar. Ik heb al heel lang niets aan dat contact.

En wat ik nu zoek weet ik ook niet zo goed. Daarom sprak dit topic me aan, de mogelijkheid alles weer weg te halen.

Dat van die intelligentie klopt, ik scoor nogal off the charts, maar buiten dat het mijn werk helpt, vraag ik me vaker af of het me niet vooral in de weg zit. Ik weet donders goed hoeveel weerstand ik oproep, zeker op dit forum. Terwijl ik in het echt volgens mij helemaal zo rot niet ben

Falende ouders
Misbruik ( ook al is het geen trauma meer het blijft sporen nadragen)

Het besef dat je vrouw gaat verliezen.
In een groep je alleen voelen.
( en als ik je andere bericht lees over je intelligentie denk ik dat dit al vanaf kinds af aan )
Het is best een bordje vol.

Heb je wel fijn contact met je eigen kinderen ?

En wat zou jij in herfst van je leven nog willen ?

@Frietje, contact met de kinderen is op zich goed. Zeker met de oudste twee. Niet heel veel maar wel vrij goed.

Ik weet niet zo goed wat ik nog wil. Mijn werk bevalt me enorm goed, dat scheelt. Maar ik heb geen Bucket list ofzo. Rustig het leven uitglijden lijkt me ideaal, zo pakweg de komende 10-15 jaar max

@OlleGrieze: ik ben meer een gevoelsmens dan rationeel eigenlijk. Dat is in mijn werk een belangrijke peiler van mijn succes. Ik zeg het niet om interessant te doen, maar ik ben binnen mijn niche behoorlijk succesvol en daar komt geen wiskunde bij kijken

Privé ben ik niet onnozel maar wel stukken minder goed. Punt is, ik hoor chronisch nergens bij. Ik ben een uitstekend waarnemer, heb goede mensenkennis en analyseer goed. Voor mijn soort werk ideale eigenschappen, voor privé niet echt. Ik voel me niet op mijn gemak in ongestructureerde gezelschappen. Feesten van welke soort ook, maar eigenlijk vrijwel elk gezelschap, is de hel voor mij.

Oh en breken met mijn ouders is vooral bevrijding

Diva wat lief dat je naar de sollicitatie vraagt. En geweldig hoe je door je leerlingen wordt omarmd, wat een cadeautje. Ik hoop dat je geniet van je vakantie. Hapto klinkt als een heel goede stap voor jou.

Had ik over de baan nog niet over geüpdate? In elk geval: best mogelijke afwijzing. Leuk gesprek, ze zagen de potentie, maar qua timing matchte het gewoon niet. Prima voor mij.
Verder voel ik me (nog steeds?) een beetje bokkig. Of misschien ben ik gewoon moe van het steeds maar zo goed mogelijk proberen te doen. En zit ik nu een beetje in de houding van: er is niets mis met mij, de wereld is gewoon stom, dus laat me vooral met rust. Maar helaas, daar gaan ziektes en onrecht en kutmannen op straat niet van weg dus ik moet gewoon blijven dealen met de intense gevoelens die dat oproept. En precies daar heb ik nou helemaal geen zin in.

Avo, misschien herken ik dus iets in hoe jij er nu mee omgaat: wegduwen en doorgaan, klaar met introspectie en voelen? Want als je dat luikje openzet ben je helemaal niets meer waard?
Ik vind dat over jou dus niet hè. Je bent nog steeds broodnodig voor je kinderen, ook al is je rol nu anders. Ik heb geen kinderen maar kan me wel voorstellen dat het slikken is dat zorg voor ze er nu anders uitziet, en ook meer uit conflict en afwijzing bestaat. Normaal, ja, maar ook pijnlijk soms. Zijn er ook leuke kanten aan deze fase? Wat voor interactie is er nu die met kleine kinderen niet kan?
En het klinkt alsof wegduwen en doordouwen nu is wat je nodig hebt, wat je op de been houdt. Dat mag toch? Zo veel ellende verwerken kost ontzettend veel tijd. Af en toe even uitblazen in de vorm van kop in het zand hoort erbij. Zou je wel gunnen dat je daarin ook iets van plezier kunt vinden, verbinding, beetje zachtheid voor jezelf. Jeweetwel, al die braakdingen. Wel weer eenzaam keihard werken anders hè.

Friet, ik ben blij dat je door de zwaartste tijd heen bent, en dat de uitspraak van de rechter redelijk aansluit bij wat nodig is. Waar merk je aan dat het nu wat minder donker is?

Pony, hier binnenvallen is prima. Wie reageren wil merk je vanzelf.
Overweeg je dus het contact voor haar nog minimaal te onderhouden? Hoeveel kost dat jou, zeker nu je wel iets anders aan je hoofd hebt waar je prioriteit ligt?