Hoe accepteer ik mijn verleden?

Denk dat als je het echt wil oplossen een psycholoog ofzo een goed idee is. Wij kunnen hier wel met tips aankomen, maar met tips alleen kom je er niet.



Ga eens een gesprek aan met je huisarts en vertel bovenstaande verhaal. Hij kan je vast verder helpen



Succes

Wat ontzettend vervelend voor je. Het is erg moeilijk om te beseffen dat jouw ouders zich niet gedragen zoals ouders zich 'horen' te gedragen.

Ik heb zelf een soortgelijk probleem en snap hoe moeilijk het acceptatieproces is. Ik merk zelf dat ik er een bepaalde afstand van heb genomen, omdat het anders te moeilijk is. Er zijn ook nog wel eens momenten dat ik er boos om kan worden, alleen komen die minder vaak voor.

Het is misschien een idee (wat vlinder72 al zei) om met een psycholoog te gaan praten (zeg ik, die dat zelf heel moeilijk vind).

Ik wens je heel veel sterkte en succes, want dat kan je volgensmij wel gebruiken.

Extra tipje: het is misschien een idee om jezelf nu even voorop te stellen en aan jezelf te werken. Daarna ben je dan misschien sterk genoeg om het gebeuren met jouw ouders een plekje te gaan geven.



Ontzettend veel sterkte!!!

Ok, dank voor de uitleg. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik hoop dan inderdaad dat je wat tips zal krijgen dan. Kan die psycholoog dan geen tips geven. Ik zelf heb ook weleens gebruik gemaakt van een psycholoog en die kwam bij mijn 'probleem' toch wel met tips aan om er beter mee om te gaan.

Denk je vaak terug aan de tijd dat je puber was? Vanaf je 12e zegmaar?



Misschien helpt het om er regelmatig aan te denken maar dan ook te realiseren dat het zo was en dat je er niets aan kunt veranderen.

Misschien ga je dan ook verbanden zien tussen toen en nu, waarom bepaalde dingen nu gaan zoals ze gaan (samen met de psych)



Ik had zelf geen hele moeilijke puberteit, maar er waren wel wat dingen die beter hadden gekund. Laatst sprak ik mijn ouders daarop aan. Het gesprek liep nu eenmaal zo, en dat was wel handig. Mijn moeder schoot meteen in de verdediging (ja maar we hadden allebei een baan en wat heeft het nog voor zin om daar nu over te beginnen). Mijn vader luisterde beter en zei: ik wist niet dat je daar last van had.



Terwijl mijn moeder zelf nog veel last heeft van dingen die speelden in haar puberteit. Ze heeft dat nooit kunnen loslaten en af en toe begint ze er weer over.



Moraal van het verhaal.... ehm.... ga ermee aan de slag en laat het daarna los. Denk ik.



Misschien is schrijven in een schriftje nog een idee. Schrijf op hoe je je toen voelde.

En succes met de nieuwe situatie met je moeder. Misschien dachten ze al vrij vroeg dat je het wel zelf kon allemaal.

zelfde soort verhaal hier, gevoel vaak ouder te zijn geweest voor mijn ouders.

Het besef dat je dit moet gaan accepteren is heel moeilijk in eerste instantie. Vooral omdat er veel boosheid zit (naar je ouders toe). Wat mij heeft geholpen is te beseffen dat je het accepteren van het verleden helemaal voor jezelf doet, dat het een gunst is die je jezelf verleent om meer ontwikkelingsruimte voor jezelf op te eisen. Dan gaat de boosheid meer naar de achtergrond, want het heeft dan niet meer zozeer met je ouders te maken maar meer met jezelf (maw, je doet het voor jezelf, niet voor je ouders).

Maar daarnaast is het vooral een proces, van het actief een plek geven en het tijd gunnen..

ps en heel duidelijk leren grenzen stellen in de toekomst!!

Mijn ouders weten nu heel goed dat ik bepaalde problemen absoluut nooit meer hoef te horen, en dat doen ze ook niet meer. Ook dat is een proces dat tijd nodig heeft, want je ouders en jij zijn gewend aan de ingesleten interactie. Maar als jij niet meer hun personal psycholoog hoeft te zijn, zal dat ook helpen te accepteren dat het in het verleden zo is geweest (anders blijft het voortduren....)

Herkenbaar verhaal.



Een psycholoog kan helpen bij verwerking, maar door de verwaarlozing door je ouders ben je zelf te kort gekomen.

Wel dapper dat je zo duidelijk tegen je moeder geweest bent.



Mijn moeder heeft ook de neiging om haar zorgen eerder met haar kinderen te delen dan met vriendinnen / zussen. (Gelukkig zijn we met 4 kinderen en sta ik niet alleen).



Dat verdriet daar moet je even doorheen denk ik. Ik geloof niet zo in wegstoppen, je kunt er beter mee aan de slag (of het eruit janken).

Hoi Natazia,



Wat ik je wilde voorstellen, heb je al gedaan namelijk je moeder laten weten hoe je je voelt.



De tijd terug draaien kan helaas niet, wel je toekomst zonniger maken door aan te geven wat je nodig hebt.

Helaas heb ik geen kant en klare oplossing voor je.

Ik ben er zelf af en toe nog mee aan het worstelen.

Ik heb zelf een moeilijke jeugd gehad en maakte me voortdurend zorgen over mijn ouders.

Wat het moeilijk maakt is dat je als kind erg loyaal aan je ouders bent en een bepaald beeld hebt hoe ouders horen te zijn, waardoor je telkens weer teleurgesteld wordt.

Ook mijn ouders waren er niet voor mij op momenten waarbij je juist je ouders nodig hebt. Andersom moest ik er wel altijd zijn.



Wat mij heeft geholpen is om mijn ouders van een afstand te bekijken. Bij wijze van spreken als onbekenden met goede en zwakke kanten.

Ze hebben zelf beide een traumatische jeugd gehad en probeerden het op hun manier ook beter te doen en dat is ze ook wel gelukt. Toen begon ik ze ook beter te begrijpen en heb ze het vergeven. (vergeven maar niet vergeten)



Alleen wat moest ik daarmee als kind? Ik kon er toch ook niets aan doen dat zij zo'n jeugd gehad hebben?

Vroeger voelde ik me verantwoordelijk voor hun geluk maar toen kwam het besef dat ze zelf moesten leren ermee om te gaan en ik aan mezelf moest werken om niet dezelfde fouten te maken als mijn ouders. En heb er heel bewust voor gekozen om aan mezelf te denken, wat gemakkelijker gezegd dan gedaan is voor iemand die dat totaal niet gewend is.



Ik vond het ook moeilijk uit loyaliteit naar mijn ouders toe om boos op ze te zijn en voelde me bij een boze gedachte al schuldig.



Iemand heeft me toen aangeraden om ze een brief te schrijven.

Alleen die brief mag niet opgestuurd of door iemand anders gelezen worden. Zelf mag je de brief ook niet meer teruglezen omdat je dan alle boosheid weer tot je neemt.

Tijdens het schrijven mag je je helemaal laten gaan en je mag onredelijk zijn, boos of hysterisch het mag allemaal, doe het dan ook wanneer je alleen bent en niet gestoord wordt.



Ook is het belangrijk dat je de woorden die je schrijft ook hardop zegt. Nadat je klaar bent met schrijven kun je de brief zonder terug te lezen een tijdje bewaren als je wilt en daarna verbranden of weggooien. Wat ik altijd lekker vond is om daarna lekker te douchen en schone kleding aan te trekken zodat ik helemaal schoon was. Het heeft mij in ieder geval erg geholpen om bepaalde onderdrukte woede kwijt te raken en misschien is het iets voor jou?



Verder blijft het grenzen stellen, aan mezelf denken en mijn zelfbeeld een work in progress. Maar ik blijf leren en dingen herkennen waar ik aan moet werken.



Ik hoop dat je hier iets aan hebt en je een manier vind om ermee om te gaan. Veel sterkte!

Wat knap van je dat je zulke dingen tegen je vader hebt durven zeggen! Volgens mij ben je heel goed bezig om je verleden achter je te laten.

Goeie gesprekken met je ouders, waarin je jezelf echt kwetsbaar opstelt. En vergeet niet, wat mensen zeggen is vaak een afweerreactie, maar wat ze echt voelen laten de meeste mensen niet meteen zien. Dus geef je vader en jezelf de tijd voordat je conclusies gaat trekken over hoe nu verder. Niet piekeren, maar gewoon op je gevoel afgaan. Je gevoel zegt nu: ik weet het nog niet, nou dan weet je het dus nog niet.

Een brief schrijven is denk ik een goed plan, alleen moet je even kijken of je hem ook echt wil versturen. Maar het opschrijven kan ook een hele mooie 'afsluitingsceremonie' zijn. En dan lees je hem gewoon eens voor aan vriendinnen, dan huil je er nog eens hard over, dat zal vast een hoop opluchting geven. En weer een stap verder in het proces van acceptatie.

Sterkte!!!