Hoe bepaalde dingen leren accepteren

misschien door jezelf niet constant te vergelijken met anderen.

en je niet schuldig te voelen over wat je wel of niet doet.

Ik neem aan dat je viend je heeft gekozen om jezelf, niet om hoe anderen zijn, en helemaal niet (hoop ik enminste ) om het geld dat je binnen brengt.

Hey

Je had toch ook n topic geopend oveer waarom de een alles aan kan en de ander niet? Waarom dan nog een topic openen? Niet lullig bedoeld, ik vraag t me gewoon af. Beetje dubbel op denk ik

Ik denk dat Nlies wel gelijk heeft: het schiet verdomd weinig op om jezelf constant te vergelijken met anderen en het helpt ook niet om te kijken naar wat je altijd hebt gekund.

Geloof me, ik spreek uit ervaring. Zit met hetzelfde. Maar de kunst is om nieuwe favorite activiteiten te vinden, nieuwe uitdagingen, het is een kwestie van je doelen en prioriteiten bij/herstellen. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik vind het ook niet makkelijk en kan nog geregeld bloedlink worden als iets wat altijd kon niet meer lukt, maar hey, dat helpt niet. Roer om, de uitdaging aangaan en het jezelf niet zo ontzettend moeilijk maken. Beetje lief zijn voor jezelf is al de helft denk ik persoonlijk! Succes ermee

Ik zit op het moment met hetzelfde euvel. Heb ME met immuundefiecientie (of volgens mij andersom...). Vorig jaar had ik een vrij goede periode van tien maanden maar nu is het waardeloos. In mijn ogen dan.

Ik zou mijn handen dichtknijpen als ik twee volle dagen kon werken, en daarnaast een fulltime relatie én hond aan zou kunnen, en ook nog energie over zou hebben om af en toe leuke dingen te doen!

Als ik voor een relatie zou kiezen, zou ik daarnaast geen energie hebben om te werken, en andersom. Als ik leuke dingen doe, moet ik die week een paar uur minder werken. Werken heb ik nodig voor mijn gevoel, vanwege de voldoening die het geeft, de creativiteit die ik erin kwijt kan en het geld ook nog natuurlijk. Maar de rest van bovengenoemde dingen zijn ook zaken waar een normaal mens behoefte aan heeft. Het voelt vaak alsof ik onmogelijke keuzes moet maken.

Ehm levensgenietertje, misschien heb je iets aan mijn bijdrage in het kader van: het kan altijd erger



Ik snap je probleem, ook ik heb af en toe heel veel moeite met het accepteren van mijn beperkingen, ik ben daar nu mee bezig om het te leren. En ik weet van mezelf dat als het iets beter gaat en ik meer kan, ik direct weer veel meer wil!

Ik lees net je andere topic en zie dat je soortgelijke reactie kreeg als die van mij. Maar net als zij het niet rottig bedoeld zal hebben, bedoel ik het ook niet rot. Ik bedoelde eerder: als je je vergelijkt met anderen en dan de conclusie trekt dat je het niet hebt getroffen met je draagkracht, zou je - als je eerlijk kijkt - ook voor de gein moeten kijken naar mensen die minder kunnen. Misschien is een en ander dan makkelijker te accepteren. Hè, dat klinkt alweer rottiger dan ik bedoel...



En oeh, ik begrijp het zo goed. In de periodes dat ik meer aankon dan de gemiddelde Nederlander, wilde ik nog steeds meer.

LG; het is hartstikke dubbelop, maar als dat het ergste is?



Je kunt bepaalde dingen niet of moeilijk accepteren. Je zit dus niet geweldig in je velletje en zie daar; dat alleen al kost je belastbaarheid. Ok, das makkelijk gezegd, soms makkelijk geconstateerd, maar dan móet je er ook nog wat mee als je hebt bedacht dat je niet langer in deze situatie wilt blijven.



Accepteren is onder ogen komen. Neem bijv. het paardrijden wat niet meer kan. Hoe zie je daar de toekomst in? Leef je in een waas van 'ok, volgend jaar, volgend jaar dan ga ik rijden........' of heb je al echt onder ogen kunnen komen dat het finito is voor nu en de 'eeuwigheid' -er even vanuit gaande dat het idd zo is-? Je zegt nu het verzorgen van de paarden nog te doen. Waarom doe je dat? Doe je dat omdat je het écht leuk vindt of is het misschien een halfslachtige poging om terug te proberen te komen naar de goede oude tijd waarin je nog reed?



Accepteren kan een heus rouwproces zijn. Geef jezelf de tijd daarvoor en probeer te leren (h)erkennen wat jij daarin nodig hebt. Makkelijk gezegd, helaas weer iets wat met vallen en opstaan gebeuren moet. Hmm, dit klinkt volgens mij redelijk vaag he? OK, praktijkvoorbeeldje.



Zelf ben ik niet gezegend met een geweldig perfecte gezondheid. Daardoor kwam op een moment de dag waarop ik onder ogen moest komen dat het zo niet langer ging en ik een elektrische rolstoel nodig heb. Pfoei, ik kan je brommen dat dát een hele kluif was voor me om te accepteren. Ontkennen, verstoppertje spelen, razend zijn, me afzetten, ik heb het hele scenario geprobeerd. Het was een klote tijd en het werd me duidelijk dat ik uit die rotgevoelens wilde. Tja, fuck dan moet ik aan het onderliggende probleem werken. Het heeft tijd gevergd -het laatste stukje zal nog moeten gebeuren als de goede stoel er daadwerkelijk is- maar door steeds meer dat deel van mezelf onder de loep te nemen merkte ik dat ik het nodig had om gewoon verdrietig en boos te zijn, heerlijk onredelijk zijn. Hele epistels heb ik van me afgeschreven -kennelijk mijn manier van doen- en wat heb ik me diep shit gevoeld. Niet lachen nu maar voor mij voelde het alsof ik mijn oude leven had zien overlijden, nu moest begraven en er een nieuw, onbekend en ongewenst jankend mormel van een leven voor in de plaats had gekregen. Ik heb dat gevoel héél letterlijk genomen en ben gaan rouwen zoals je om een geliefde rouwt. Tot en met een 'crematie' aan toe. Beetje giebel-waardig natuurlijk, maar kennelijk was dat wat ik nodig had. Mijn gevoel gaf instinctief aan dat pad te volgen toen ik alles onder ogen kwam en dat ben ik gaan doen. Het resultaat? Die stoel zal nooit mijn grootste vriend worden, maar ik zie op dat punt weer lol in het leven waar dat ooit alleen maar hel en verdoemenis was.



Inmiddels is daar nog zo'n uitdaging bij gekomen. Door wat 'geneuzel' vecht ik meer dan een jaar voor de juiste stoel. Oeps. De bureaucratie is enorm en je wordt behandeld als een minderwaardig dossier. Dit heeft grote gevolgen gehad voor mijn lichamelijke gezondheid en uiteindelijk ook mentale gezondheid. Ik ben een type dat zeer slecht uit de voeten kan met de wetenschap dat iemand anders mijn touwtjes in handen heeft. Had ik dit zelf veroorzaakt, dan kon ik er iets mee. Had ik 'gewoon' een verslechtering van mijn gezondheid gehad, so be it. Maar de wetenschap dat dit veroorzaakt wordt door een handjevol bureaucraten, allemachtig wat kan ik daar slecht mee om gaan.



Wellicht terecht, maar wat héb ik er uiteindelijk aan? Niet alleen lichamelijk heb ik een grote dreun gehad maar geestelijk ben ik ook een schim van wat ik was. Nee, daar moet nu een einde aan komen, bedacht ik me. Maar jemig, hoe moet je een einde maken aan iets als de grootste oorzaak niet weggenomen kan worden? Helemaal weet ik het bepaald nog niet en doen is natuurlijk ook weer een tweede. Maar ik ben terug gaan kijken naar de laatste..... 18 maanden. Daarin heb ik een aantal erg heftige dingen overwonnen, hoe deed ik dat? Wat was toen de clue? Dat is waar ik nu ook naar terug moet grijpen. Conclusie? Ik moet hoognodig eens gaan berusten -makkelijk gezegd, moeilijker gedaan- en dingen loskoppelen. Ik mag boos zijn om incompetentie van anderen maar als dat ten koste van mijn eigen geestelijke gezondheid gaat dan doe ik zelf iets niet zo slim. Dan moet ik zelf een productievere manier zoeken van er mee om gaan. Los daarvan zal ik toch echt als een fait compli moeten gaan zien dat mijn gezondheid afgebrokkelt is en ongeacht de oorzaak ik het met het resultaat moet doen.



Zoals gezegd, ik heb nog geen idee hoe ik daar precies invulling aan zal moeten geven. Ik merk dat ik het schrijven weer moet oppakken en dat ook begin te doen. Stap 1 is er. Ik kijk meer naar mezelf qua gedrag; stap 2. De psych is ingeschakeld voor wat hulp en het voorhouden van wat spiegels; stap 3. Ik luister meer naar mezelf qua gevoel; stap 4. Wat de volgende stappen t/m nummer 923 zijn, dat merk ik wel als ik daar aankom. Stap voor stap kom je uiteindelijk op een bestemming aan. Stap 492 is onbelangrijk als je bij stap 3 bent. Stap 3 is dan wat telt, niets meer of minder. Kijk regelmatig eens goed terug om te zien welke weg je al afgelegd hebt i.p.v. te focussen op wat je allemaal nog zou moeten afleggen.



Ik heb in die paar reacties op de twee topics nu al 2 keer voorbij zien komen dat je 'blij moet zijn met wat je hebt, want het kan altijd erger'. Dit kan voor sommigen zeer krachtgevend werken. Niets verkeerd met jezelf dat vertellen, zolang je maar wel op de valkuil hiervan let. Als je jezelf dit té vaak en té hard verteld en er gevoelig voor bent dan loop je risico jouw eigen gevoel te lang voorbij te lopen 'want persoon X is nog erger af, dus wat zeur ik nou'. Te lang negeren van dingen die ooit misschien maar heel klein waren kan die dingen heel groot maken. Vroeg of laat komt zoiets dan weer bovendrijven. Probeer dus een verstandige balans tussen het relativeren en over-relativeren te vinden.



En als gratis uitsmijter, ik heb zelf veel aan bepaalde muziek en spreekwoorden/gezegden -al dan niet zelf verbasterd-. Neem bijv. 'laat me de dingen veranderen die ik niet kan accepteren, en dat ik accepteer wat ik niet kan veranderen'. Klinkt heel makkelijk gezegd -kan er ook lekker boos om worden soms, wát nou accepteren!?- , maar uiteindelijk herinnert het mij er precies aan wat ik op dat moment zou moeten nastreven.

levensgenietertje schreef op 07 oktober 2007 @ 18:45:

Doelen bijstellen klinkt mooi, misschien moet ik daar 'ns iets mee gaan doen.

Lief zijn voor mezelf is moeilijk, ik ben een VRESELIJKE perfectionist :-)

Same here! Ik ben een enorme perfectionist, heel vervelend, maak het vooral mezelf moeilijk bij tijd en wijle. Vreemd, ik vind het geen probleem als andere mensen opbellen en vragen of we n nieuwe afspraak kunnen maken omdat ze moe zijn (of wat dan ook). Terwijl ik dus nooit om zo'n reden af zal bellen, afspraak is afspraak, niet zeuren en meer van dat. Met als gevolg dat ik dus op een gegeven moment over mijn grenzen ga. Kan niet alles meer en zeker niet alles achter elkaar, dus ja, ik moet leren om mezelf toe te staan om eens iets niet (goed, perfect) te kunnen.



Het helpt mij om in zo'n situatie de boel om te draaien en me af te vragen of ik het andersom erg zou vinden als iemand om die reden (en in dezelfde situatie) af zou bellen. Meestal is t antwoord dat ik dat geen enkel probleem zou vinden. Het helpt wel. Dan nog is het een stap om ook echt af te bellen, maar dan doe ik er minder moeilijk over. Snap je?

Ach het zal misschien ooit wennen, maar makkelijk is t niet. Probeer liever voor mezelf te worden, af en toe een avondje niks, lekker met maskertje en boek op de bank en me dat ook echt gunnen... lekker hoor!

Moest altijd productief zijn, stilzitten kan ik nog steeds moeilijk, maar ik sta mezelf ondertussen steeds makkelijker toe om tijd voor mezelf te nemen en in die tijd dus ook gewoon te relaxen.

Roosvrouw, wat heb je t goed beschreven zeg, super! Het is inderdaad een rouwproces en dat heeft (helaas,maar zo is t wel) gewoon veel tijd nodig!

Roosvrouw, wat ben je toch een wijze vrouw. Ik heb veel aan je posting, en ik zit zelfs in hetzelfde proces (maar dan toch weer net iets anders*) maar kan het op het moment even niet zo mooi verwoorden.

Ik werd vier jaar geleden ziek, en de manier waarop dat gebeurde was voor mij ook heftig. Ik werd bijna om zeep geholpen door een therapeute (moedwillig ook nog). Voor mij haast niet te bevatten. De jaren dat ik daarna plat lag wilde ik ook vooral niet voelen, ik richtte me op wanneer ik weer helemaal beter was. Tja, wist ik veel...



Ik denk nu zelfs dat het niet verwerken/onder ogen zien van bepaalde emoties mijn herstel in de weg staat. Op momenten dat het iets beter met me ging stond mijn geest blijkbaar pas alle psychische pijn etc van jaren toe. Dus naast blijheid dat ik een stap verder was, dacht ik op zulke momenten dat ik gek werd van het oude zeer wat ik eindelijk voelde. Et voila, blijkbaar teveel stress voor een zich herstellend lijf, en ik lag weer.



De afgelopen maanden voelde ik me voor het eerst sinds vier jaar echt depressief, gillen etc doe ik niet zo snel, maar ik had een intens verlangen mezelf naar de eeuwige jachtvelden te helpen, of in ieder geval in mezelf te snijden om de geestelijke pijn maar niet te voelen. Ben dan wel weer zo rationeel dat ik ook aan het laatste niet toegeef, ik wil straks als ik me weer beter voel liever niet de zichtbare littekens zien. ik heb dan maar als een gek veelheelveel gebeden, om het aan te kunnen Het werkte dus.



Vorige week herinnerde ik me ineens weer dat depressiviteit onderdrukte emotie is, en dat het waarschijnlijk tijd wordt een en ander onder ogen te zien. Vanaf dat moment zeg ik: Kom maar op, emoties!! Ik denk dat het onderdrukken van de emoties uiteindelijk veel meer pijn doet dan wanneer ik ze doorleef.



* waarom ik mijn proces als anders zie, is omdat ik weet dat bij mijn ziekte er kans is dat ik genees, ik weet alleen niet óf het bij mij zo zal zijn, omdat het geen hoog percentage is dat geneest. En als ik zo gelukkig zal zijn van mijn ziekte af te komen weet ik niet wanneer, en ook nog niet hoe. Ik moet het nu met het nu doen.

Dioni, doe jezelf een lol en zeg een afspraak eens af. Nu heb ik wat meer speelruimte, mij wordt het afzeggen zo ongeveer gegarandeerd vergeven. Och arme, RV en haar gezondheid, dat werk. Zelf heb ik er echter een schurft aan om iets af te zeggen -je moet je verantwoordelijkheid dragen/een goede vriendin zijn/vul maar in, RV- en heb ik nog wel eens de neiging om geen "nee" te kunnen zeggen.



Ik heb mijn verjaardag net achter de rug en alhoewel het gezellig is, zat ik tótaal niet te wachten op een hok vol. Dat trekt gekke henkie hier even niet. Met moed in de schoenen heb ik eerst mijn ouders gezegd dat ze welkom zijn, maar alleen als ze hun agenda met broer zouden afstemmen -ik wil niet 2 keer dat energie geslurp- en voor korte tijd. Het was even wennen die boodschap, maar hij kwam aan en werd gerespecteerd. Vervolgens belde iemand een dag van te voren dat die persoon de dag erop -zelfde dag als ouders en broer- langs wilde komen. Ik heb gezegd dat ik het lief vond, maar nee dank je, liever een andere keer want het is me te veel. En verdraait, natuurlijk -en anders dikke vinger - is dat geen probleem.



Niet alleen scheelt het me veel energie maar het geeft ook een kleine kick om gewoon eens lekker af te zeggen, basta. Doen dus de volgende keer!

roosvrouw schreef op 07 oktober 2007 @ 19:46:

Dioni, doe jezelf een lol en zeg een afspraak eens af. Nu heb ik wat meer speelruimte, mij wordt het afzeggen zo ongeveer gegarandeerd vergeven. Och arme, RV en haar gezondheid, dat werk. Zelf heb ik er echter een schurft aan om iets af te zeggen -je moet je verantwoordelijkheid dragen/een goede vriendin zijn/vul maar in, RV- en heb ik nog wel eens de neiging om geen "nee" te kunnen zeggen.



Niet alleen scheelt het me veel energie maar het geeft ook een kleine kick om gewoon eens lekker af te zeggen, basta. Doen dus de volgende keer!

Ik doe t af en toe, 1: omdat ik t moet leren en 2: omdat ik dan ook serieus moe ben of veel pijn heb. Vrienden en familie maken er geen enkel probleem van, ik ben degene die er moeilijk over doet

Heb mijn verjaardag niet gevierd, had geen zin in de drukte. Dat heb ik nooit (hoop gedoe zo'n verjaardag), maar ik deed t altijd en vond t uiteindelijk hartstikke gezellig. Dit jaar besloten om t gewoonweg niet te doen, dus ook geen drukte ervan. Heerlijk!

Buiten dat stond mijn kop er ook niet naar hoor, hihi.

Maar goed, nu kwamen mensen gewoon verspreid langs, gezellig even wat drinken en dan klaar. Vond t eigenlijk heel plezierig op deze manier! Je hebt tenminste tijd om met mensen te praten zo, als t hele huis vol zit ben je alleen maar aan t cateren enzo en spreek je een hoop mensen niet eens.

Elk nadeel heb z'n voordeel he!

Wijs ben ik zeer verre van, Pink. Anders had ik zelf nu ook niet goed in de ehm jankerij gezeten. Het niet verwerken van emoties gaat je inderdaad in de weg staan. Denk maar aan pijn en vermoeidheid -als ik me goed herinner heb je toch cvs?-. Als je je kut voelt, dan ben je sneller moe en doet pijn sneller zeer. Emoties die aan je knagen vreten energie en je kunt je energie maar aan 1 ding besteden.



Rationeel zijn is leuk, maar net zo ongezond als al het andere als je het te ver in een uiterste trekt. Zelf ben ik daar een ster in, rationeel te sterk zijn in vergelijk met de emotionele kant. Daarom kon ik op dit punt komen. Natuurlijk, mijn gezondheid is gesloopt door een sekreet van een mens, ze heeft me mijn leven grotendeels afgenomen en blijft maar door gaan. Dat kan een mens gekmaken, ja. Maar toch ben ik daar zélf bij. IK en niemand anders dan IK heb maandenlang mezelf voorbij gelopen. Waar ik allang al gewoon lekker regelmatig aan mijn gevoel had moeten toegeven wist ik mezelf voor te houden dat ik verder moest, nou ja een hoop bladiebla vanuit de ratio.



Nu nog hoor. Als ik tik 'ze heeft mijn leven grotendeels van me afgenomen' dan hoor ik mijn brein gillen; dat kán ze helemaal niet! Maar mijn gevoel is er ook nog. En die zegt; je bent gevangen in je eigen huis, je hebt een groot deel van je sociale leven en vrijwilligerswerk moeten opgeven en voelt je net zo productief als een vegeterende plant. Dat IS voor mij geen leven, dat voelt niet als leven en het is háár schuld. En weet je wat? Relativeren komt ooit wel weer, nu moet ik gewoon lekker razend zijn, janken en vóelen.



En dat is absoluut de clue; een gezond evenwicht vinden, behouden en bewaken tussen ratio en gevoel. Alleen zo verdomde makkelijk gezegd en niet gedaan. Was het maar waar.

roosvrouw, ik heb ook altijd veel bewondering voor je. En ook al zeg je nu dat je niet zo wijs bent als we denken, ik denk het lekker toch. Al was het maar omdat je de dingen zo goed kan opschrijven en overbrengen, wat echt een gave is!



Het als door een rouwproces gaan en dat ook toelaten is denk ik inderdaad een goede manier, ik weet even niet hoe ik het zelf nou doe ik moet er even over nadenken... Mensen zijn vaak geneigd vervelende emoties weg te willen stoppen, ik heb bijvoorbeeld door middel van haptonomie meer geleerd ze toe te laten (en ook positieve emoties trouwens) en ermee om te gaan, geleerd dat ze er ook mogen zijn en zelfs nodig om verder te kunnen komen in dat proces, maar dat is ook al zo lastig te beschrijven hoe dat in zijn werk gaat...

Kun je me wat meer over haptonomie vertellen, Esthrall?



Bedankt voor het compliment. Ik kan aardig overweg met woorden, inderdaad. Bewondering, grijns, meid je moest eens weten! Voor mijn gevoel zit ik in een grote puinhoop en heb ik geen idee wat te doen. Ik kijk een beetje om me heen en vraag me wanhopig af hoe ik dit ooit weer ga overleven. -want jaja verstandelijk weet ik het, maar dat gevoel is 'ietsjes' anders-. En dan lezen dat een ander je bewondert als je min of meer jezelf en een groot deel van je leven even grondig vervloekt, dat is gewoon maf.

Ja Roosvrouw, ik heb CVS.



Waarom zou een wijze vrouw niet af en toe flink in de jankerij kunnen zitten, Roosvrouw? Het hoort nu bij jouw verwerkingsproces.



Dus jij bent ook ziek geworden door een ander? Ehm... anders verwoord; heb jij ook, net als ik, jouw gezondheid af laten pakken door een ander? Soms denk ik dat dát het gedeelte is wat ik het moeilijkst te verteren vind. Als ik ziek was geworden door een ongelukje oid, en niet doelbewust ziek gemaakt, dan... Maar ja het is zoals het nu is. (ook weer rationeel gelul).



Sommigen zeggen dat de vrouw die me ziek maakte het niet waard is om me druk over te maken, maar ik word iedere dag met de beperkingen geconfronteerd die mede het gevolg zijn van haar acties. Daarom is het voor mij moeilijk het te vergeten. En ik kan een A viertje volschrijven met redenen waarom het genezend voor mij zou werken haar te vergeten en te vergeven, maar ja, dat zijn woorden he? Ook al staat het ongeveer bovenaan mijn verlanglijstje het een plaats te kunnen geven. Nu lijkt het verdomme alsof ik de rest van mijn leven aan haar opdraag!!



Ik kan net als jij ook doorschieten in het rationele. Soms tot in het absurde. Ik herinner me nog dat ik tijdens een bijnadoodervaring mezelf hoorde zeggen dat ik sowieso nog terug moest, omdat ik anders zo'n rommel achter zou laten. Dat soort dingen... Ik heb sterk de behoefte de controle te houden. Gevaar is dan wel dat het je op bewust niveau geen idee meer hebt van wat er onderbewust allemaal speelt!



Toch heb ik ook periodes gehad dat ik wél blij kon zijn ondanks alle beperkingen. Deze winter had ik (weer) een terugval, ik had een halfjaar chronische kaakinfecties en zat haast vaker wél dan niet bij de tandarts. Ik was, mede van de infecties en de pijn, erg vermoeid, en kon gemiddeld 5 uur achter elkaar functioneren, daarna voelde ik me "dronken" en moest slapen om 's avonds weer een uurtje wat te kunnen. Toch was ik in die periode blij met wat ik had en kon (ook al verlangde ik er intens naar om helemáál te genezen natuurlijk).



Ik heb vorige week mijn avatar weer aangepast. Een week lang had ik een foto staan van een oudere verwarde vrouw met een schietijzer in haar hand, dat vertelde alles over mijn humeur op dat moment . Vorige week heb ik het veranderd. Een vlinder staat op dit moment voor mij voor het erkennen van kwetsbaarheid en broosheid, maar van het weer willen genieten van de bewegingsvrijheid die ik wél nog heb.

Pink, nee ik ben niet ziek geworden door een ander. Ik heb een aangeboren syndroom, dus was al mankerende, zeg maar. Mijn situatie verslechterde tot een niveau waarop het verstandig was om de overstap van handbewogen naar elektrische rolstoel te maken. Die heb ik 13 maanden geleden ook aangevraagd maar sindsdien is het een zwaar slepend gevecht om een geschikte stoel te krijgen. Ik krijg steeds een stoel waar ik niets mee kan, dat ronduit een martelwerktuig is tot soms op het levensgevaarlijke af -stoel die je er zo uitgooit op straat, lekker!-. Ik heb wettelijk recht op een adequate stoel maar de praktijk is erg weerbarstig. Bepaalde bureaucraten hebben een eigen agenda en daarmee basta.



Gevolg; ik heb 13 maanden zeer zwaar overbelast. Dat is sowieso niet slim of prettig maar bij mijn aandoening is het zo dat deze vorm van overbelasting gelijk staat aan blijvende schade. En het is domweg doodeng om te beseffen dat je leven bestaat uit worstelen voor de dagelijkse dingen; eten op tafel te krijgen, aankleden, naar de wc gaan en te weten dat een deel van deze achteruitgang blijvend is. Welk deel zal dat zijn, wat krijg ik straks terug, hoe ver ga ik nog achteruit? Door het gebrek aan geschikte stoel kom ik sinds januari ook niet meer zelfstandig buiten. Ik heb een vervoersvoorziening maar ook die is niet geschikt. Zo veel opgesloten zitten kan me echt mesjokke krijgen als ik niet oplet. Een paar weken geleden is de bom gebarsten, ik kón niet meer. Ongelooflijk lullige timing, want ik had die dag eigenlijk een pittige operatie moeten ondergaan. Die is nu met onbekende tijd afgezegd, eerst ik lichamelijk weer op de rit komen.



En dan begint het. Dat belangrijke deel van mijn gezondheid, dagelijks functioneren, een sociaal leven hebben, onafhankelijk zijn, mijn vrijwilligerswerk, dat alles is me ontnomen door de grote incompetentie, domheid en onmenselijkheid van een handjevol mensen. Mensen en instanties waar ik tot mijn dood toe van afhankelijk ben omdat je steeds weer terugkomt op het regelmatig nodig hebben van hulpmiddelen en zorg. Je gelijk wettelijk hebben maar niet krijgen of kunnen halen op een manier waar mee te leven valt, dat vreet ongekend aan me. Net zoals de manier waarop men met me omgaat. Oh en wee roepen, maar niets doen. Mij als leugenaar bestempelen, doen alsof je om een wereldwonder vraagt, heilig overtuigd zijn van het feit dat ze Geweldig Werk doen.



Zelf zie ik die rolstoel er niet meer komen als ik zie hoe veel we al geprobeerd hebben. Zonder rolstoel geen toekomst. Ik ga per week sneller achteruit en ben als de dood hoe het leven moet zijn als die stoel er niet komt. Ik weet dat er dan een punt zou komen waarop ik zeg "jongens het is leuk geweest maar dit is mensonwaardig, tot ooit" en er tussenuit knijp.



Vergeten? Nooit! Vergeven? Om deze mensen; nooit! Maar zij zijn totaal onbelangrijk in vergelijk met mezelf. Ik moet verder, ik. Om verder te kunnen moet ik het voor een belangrijk deel los kunnen laten. Echt loslaten kun je volgens mij pas als er vergeving is. Ik heb nog weinig behalve mijn trots, dus tot de laatste snik zal ik die trots gebruiken om er voor te zorgen dat ik hen overwin en zij niet mij. Naar de toekomst kijken kan ik -nog?- niet. Als ik bedenk dat er voor 2008 sowieso geen oplossing is, dan zinkt mijn moed me in de schoenen. Dan nog een aantal maanden herstellen en dan pas weer het traject terug in voor de eerste operatie. Dan zinkt de moed me nóg meer in de schoenen; nog zo lang tegen die operatie aanhikken en in de tussentijd de pijn die de tijdelijke 'behandeling' geeft verduren en hopen dat mijn nieren geen schade oplopen.



Daar moet ik dus gewoon niet aan denken, ik denk aan morgen en overmorgen. En weet je? Morgen en overmorgen wil ik niet zo'n geestelijk wrak zijn hierom. Dat ik een lichamelijk wrak ben is al erg genoeg, daar hoeft niet nog meer bij. En dus zal ik op een of andere manier hier doorheen en voorbij moeten. Ik mag en moet blijven strijden om die stoel maar het moet stoppen dat ik het me geestelijk laat slopen. Er verdriet om hebben mag, boos zijn mag, maar het moet gezond blijven. Ik heb het te lang met 'glans' doorstaan en nu mag ik daar de prijs voor betalen. Een goede les dus, als ik straks weer op de rails sta dan zal ik meer en sneller bij deze gevoelens stil moeten staan i.p.v. me teveel vast te bijten in een strijd en het rationele om zo de gevoelens te ontvluchten.



Grappig toch hoe avatars humeur of gedachten kunnen verraden. Mjn avatar komt van mijn laatste vakantie. Hemel op aarde, een zorgeloze wereld ondanks alle pijn en twee keer anderhalf uur per dag kunnen functioneren. Ik vond dat ik wel een goede portie herinnering daaraan kon gebruiken en inspiratie. Ten eerste wil ik dat gevoel heel graag nog een keer meemaken maar bepaald ook niet onbelangrijk is het geweest dat ik weer eens heb mogen ervaren waar ik toe in staat ben. Alleen de halve wereld rondgaan in zo'n belabberde situatie, allerlei idiote pech hebben -luchtvaartmaatschappij heeft 2 rolstoelen van me gesloopt- en het tóch allemaal maar mooi flikken.

Zo, wat kan ik weer 6 kwartier in een uur lullen zeg.

Roosvrouw, ik blijf onder de indruk van je moed en je vechtlust, of je het nu zelf zo voelt of niet! Er wordt op dit moment wel enorm veel van je gevraagd, en da's nog een understatement, geloof ik.

Op momenten dat je kwetsbaar bent leer je inderdaad mensen kénnen. Ook ik heb, toen ik zelf mijn huishouden niet kon doen, met hulpverlenende instanties te maken gehad. Ik gruwde van de manier waarop ik werd behandeld. Een jaar daarvoor was ik nog een zelfstandige vrouw die middenin het leven stond, maar nu werd ik ineens behandeld alsof ik niet tot tien kon tellen, en dat ook nooit had gekund. Ik ben toen niet met die instanties doorgegaan, had ook iets met trots te maken. Ik kwam nog liever om in het vuil dan hen in mijn leven toe te laten . Toen ik dacht eindelijk een hulpverleenster te hebben getroffen die me ondanks mijn ME-klachten wél serieus nam, verraadde ze zichzelf op het moment dat ik haar een tekst liet lezen die ik als huiswerk voor een cursus had geschreven.

"Wat goed geschreven", zei ze, "en de spelling en de deetees helemaal goed. Goh, heb je spellingscontrole?"

"Ehm... mevrouw, ik heb ook gewoon een opleiding gedaan en gewerkt hoor, voordat ik ziek werd." Ik had gewoon last van plaatsvervangende schaamte!

Ik voelde ook die superioriteit ten opzichte van mij. En dan voel je je al knullig omdat je zo weinig kunt op dat moment.



Ik heb jaren met gehandicapten gewerkt, maar ik hoop (en denk) dat ik nooit zo'n badinerende houding heb gehad als de hulpverleners toen naar mij toe hadden.



Ik dacht eerder vanavond, dat ook al heb jij op het moment het gevoel dat je niet veel méér doet dan vegeteren, je het sowieso bij het verkeerde einde hebt. Met je berichten op het forum ben je een ware inspiratiebron en steun voor anderen. (Ook al begrijp ik heel goed dat je wilde dat je leven er anders uitzag, met bezigheden buitenhuis ed)



O ja, wat het vergeven betreft: dat ik de dame die mij bijna om zeep hielp wil vergeven is puur eigenbelang. Ik denk dat de woede en angst die ik onbewust nog voel (mijn posttraumatische stress, dus) mijn klachten in stand houden, en dát gun ik haar helemaal niet natuurlijk.

ik heb niet alles hierboven gelezen, maar wat ik over 'accepteren' zou willen zeggen.. veel mensen denken dat accepteren betekent dat ze zich ergens bij neer moeten leggen en zich er niet meer rot onder voelen... als je dat denkt is het ws heel moelijk om te leren accepteren.. wat mij betreft betekent accepteren juist, jezelf en je gevoelens ECHT erkennen.. ja je voelt je rot, ja je baalt.. dat mag en kan en is! dat heb je blijkbaar nodig... wees eerlijk en oprecht tegenover jezelf en dan komt t accepteren vanzelf..

Hmm, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ja, je dient eerlijk tegenover jezelf zijn wil accepteren ooit een kans krijgen, maar het komt vanzelf? Nee, soms is accepteren een duidelijke keuze die je maakt. Een keuze om los te laten, een keuze om een andere weg in te slaan, noem het maar op.





Pink, ik weet dat mijn krabbeltjes voor sommigen een betekenis kunnen hebben. Dat hebben sommige mensen voor mij op dit forum ook. Misschien arrogant maar voor mij is dat te weinig, die paar speldenprikjes. Mijn beeld van wat léven is, is meer dan dat. Er zal ongetwijfeld een stuk herwaardering nodig zijn, maar het wil er bij mij niet in dat, zoals zo'n jaren '80 liedje zegt; is dit alles? Awel, de tijd zal het moeten leren.

pink11 schreef op 07 oktober 2007 @ 19:40:

Roosvrouw, wat ben je toch een wijze vrouw. Ik heb veel aan je posting, en ik zit zelfs in hetzelfde proces (maar dan toch weer net iets anders*) maar kan het op het moment even niet zo mooi verwoorden.

Ik werd vier jaar geleden ziek, en de manier waarop dat gebeurde was voor mij ook heftig. Ik werd bijna om zeep geholpen door een therapeute (moedwillig ook nog).

.

Ik heb hier een tijdje over na zitten denken, maar kan me er helemaal niks bij voorstellen. Zou je willen vertellen wat er gebeurd is?

rosvrouw, ik open anders wel een apart topic over haptonomie, en ik moet even kijken of ik het goed kan uitleggen. Het klinkt soms een beetje zweverig maar het heeft me echt veel goed gedaan, vooral om het evenwicht te vinden tussen verstand en emoties, de laatste heb ik lang onderdrukt omdat ik anders niet dacht mee te kunnen komen. Maar ja als je dat doet loop je uiteindelijk toch tegen dingen aan.



Oh ja ik ben ook bezig met reintegreren nu met behulp van zo'n bureau, en wat accepteren enzo betreft daar hebben we het ook over gehad en hoe dat werkt en het is op meerdere situaties toepasbaar;



-Schok



-Ontkennen

(ook bagataliseren)



-Boosheid

(zodra het echt doordringt)



-In de put

(klinkt negatief maar het is ook een fase van bezinning en zelfconfrontatie)



-Experimenteren

(oftewel weer dingen durven of moeten doen en denken omdat je beseft dat het zo niet langer gaat, omdat je doorkrijgt dat je het toch echt zelf zal moeten doen, al dan niet met wat hulp, evalueren, onder ogen zien, een leerperiode)



-Besluit

(en nu ben ik het zat dat getreur bv, of nu ga ik mijn echt eigen gang ipv naar anderen te kijken, dit gaat me lukken, in het reine komen enz, je kan nu ook weer andere helpen, je hebt weer inzet en motivatie)



-Integreren

(oftewel dingen weer goed op kunnen pakken en weer verder gaan, en in mijn boekje staat: je bent een meer 'volwassen'/wijzer mens geworden, je hebt iets meegemaakt en het goed verwerkt. De oude ben je niet meer maar je bent juist gegroeid)



Ja heb er wat hoofdstukken van in mijn map haha het is alleen lastig om het ook echt te voelen ipv alleen te weten, echt voelen in welke fase je precies zit kan ook nog best lastig zijn. En dit is uit een boekje dus de praktijd kan toch anders zijn.

Evidenza, vind je het erg als het antwoord "nee" is? Het is niet iets dat ik in een paar woorden kan vertellen. Nu ben ik wel van de grote lappen tekst, maar het doet me denk ik nog te veel om het verhaal uitgebreid te typen.

Ik ben pas zover dat ik erover schrijf wanneer de herinnering me teveel pijn doet, en dan schrijf ik vooral om de emoties een plaats te kunnen geven, maar niet verhalend, zeg maar.

Dat ik er nog echt wat mee moet doen en het lang niet heb verwerkt moge duidelijk zijn



Roosvrouw, ik kan me heel goed voorstellen dat je meer uit het leven wilt halen dan wat nu mogelijk is.

Esthrall, als je wilt; graag. Zweverig, och als dat het ergste is? Jij noemt namelijk precies waarvan ik weet dat het een van mijn zwakke punten is; over je gevoel heen walsen met het verstandelijke. Zo kan ik perfect dat rijtje opdreunen wat jij net postte, maar het voelen is weer een tweede. (lees; ik weet zo dondersgoed hoe het werkt dat ik al snel pikkerig op mezelf word als ik niet gevoelsmatig ook al daar aanbeland ben waar ik verstandelijk ben) Jij hebt wat gehad aan hapto, dus ik hoor graag jouw ervaring daarmee. Wie weet kan ik er wel wat mee.