Psyche
alle pijlers
Hoe doen jullie dat?
vrijdag 22 mei 2009 om 22:55
Sinds een paar jaar kijk ik bijna niet meer naar het journaal. Liever lees ik de krant of lees ik nieuws op internet. Het lezen van bepaalde berichten maakt me al kotsmisselijk, kijken naar bijbehorende beelden is me gewoon te gortig vaak.
Als hier op het forum iemand iets schrijft over bijvoorbeeld een relatie die niet lekker loopt dan kan ik daar heel makkelijk op een afstand iets van vinden/zeggen. Geen enkele moeite mee om me te bedenken dat het niet om mijn relatie gaat, dat het niks met mij te maken heeft en dat ik me dus niet druk hoef te maken over de man van een forummer, wél denk ik er over na en probeer ik me te verplaatsen in degenen die het probleem hebben.
Bij bijvoorbeeld nieuws kan ik dat niet. Ik kan niet naar beelden kijken over (ik neem maar even een onderwerp) dierenmishandeling, of expliciete verhalen over kindermisbruik en daar dan een mening over hebben en het op nieuwswaarde beoordelen. Ik neem het mee, ik slaap er niet van, ik voel me er kut/kwaad/verdrietig door.
Zijn er mensen die dat herkennen, of er last van hadden maar die er een oplossing voor hebben door hun manier van denken over het nieuws aan te passen bijvoorbeeld?
Mijn oplossing is nu eigenlijk gewoon niet meer kijken en heel selectief lezen. Dat vind ik zelf op zich prima maar soms vind ik het laf van mezelf dat ik niet méér meekrijg van wat er in de wereld gebeurd dan dat gescreende nieuws wat ik tot me neem. Het is wel de wereld waarin ik leef en ook heel erg nieuws is wat er gebeurd en waar ik maar mee moet dealen, net als iedereen.
Hoe doen jullie dat?
Als hier op het forum iemand iets schrijft over bijvoorbeeld een relatie die niet lekker loopt dan kan ik daar heel makkelijk op een afstand iets van vinden/zeggen. Geen enkele moeite mee om me te bedenken dat het niet om mijn relatie gaat, dat het niks met mij te maken heeft en dat ik me dus niet druk hoef te maken over de man van een forummer, wél denk ik er over na en probeer ik me te verplaatsen in degenen die het probleem hebben.
Bij bijvoorbeeld nieuws kan ik dat niet. Ik kan niet naar beelden kijken over (ik neem maar even een onderwerp) dierenmishandeling, of expliciete verhalen over kindermisbruik en daar dan een mening over hebben en het op nieuwswaarde beoordelen. Ik neem het mee, ik slaap er niet van, ik voel me er kut/kwaad/verdrietig door.
Zijn er mensen die dat herkennen, of er last van hadden maar die er een oplossing voor hebben door hun manier van denken over het nieuws aan te passen bijvoorbeeld?
Mijn oplossing is nu eigenlijk gewoon niet meer kijken en heel selectief lezen. Dat vind ik zelf op zich prima maar soms vind ik het laf van mezelf dat ik niet méér meekrijg van wat er in de wereld gebeurd dan dat gescreende nieuws wat ik tot me neem. Het is wel de wereld waarin ik leef en ook heel erg nieuws is wat er gebeurd en waar ik maar mee moet dealen, net als iedereen.
Hoe doen jullie dat?
vrijdag 22 mei 2009 om 23:46
quote:eleonora schreef op 22 mei 2009 @ 23:17:
Ok, het komt dus vaker voor zie ik
Vinden jullie het ok om alleen te lezen en te screenen of denken jullie er ook wel eens over na of je dat nou eigenlijk wel moet doen en je misschien niet gewoon 'ergens tegen moet kunnen'?
Ik heb het ook (ik ben niet eens moeder) en vermijd daarom heel veel beelden inderdaad. Ik ben een wegzapper en mijn vriend helpt mij daarbij als ik het in een onbewaakt ogenblik niet snel genoeg aan zie komen. Ik kan er wakker van liggen of schrikken, omdat zo'n beeld soms opeens als een flits midden in de nacht in mijn gedachten verschijnt.
Ik vind niet dat ik er tegen moet kunnen. Want het zijn ook geen dingen om tegen te moeten kunnen vind ik, sommige dingen zijn te erg en zullen dat altijd blijven. En het lost ook niets op, ertegen kunnen, want ook als ik wel kijk help ik het probleem de wereld niet uit.
Geen advies dus, jammer genoeg, wel herkenning.
Ok, het komt dus vaker voor zie ik
Vinden jullie het ok om alleen te lezen en te screenen of denken jullie er ook wel eens over na of je dat nou eigenlijk wel moet doen en je misschien niet gewoon 'ergens tegen moet kunnen'?
Ik heb het ook (ik ben niet eens moeder) en vermijd daarom heel veel beelden inderdaad. Ik ben een wegzapper en mijn vriend helpt mij daarbij als ik het in een onbewaakt ogenblik niet snel genoeg aan zie komen. Ik kan er wakker van liggen of schrikken, omdat zo'n beeld soms opeens als een flits midden in de nacht in mijn gedachten verschijnt.
Ik vind niet dat ik er tegen moet kunnen. Want het zijn ook geen dingen om tegen te moeten kunnen vind ik, sommige dingen zijn te erg en zullen dat altijd blijven. En het lost ook niets op, ertegen kunnen, want ook als ik wel kijk help ik het probleem de wereld niet uit.
Geen advies dus, jammer genoeg, wel herkenning.
vrijdag 22 mei 2009 om 23:47
Geen last van, maar ik kijk zelden nieuws (ca. 1 keer in de week zie ik 't) gewoon omdat 't me niet zo boeit om beelden te zien bij de berichtjes die ik overdag al op internet heb gelezen. De belangrijke zaken komen vanzelf op internet voorbij (nu.nl bijv.) en als er 'n wereldramp aan de gang is is één keer kijken wel voldoende omdat ze 24/7 dezelfde beelden blijven herhalen.
Maar van nieuws an sich heb ik geen last. Ik heb 't moeilijker met topics op het forum die gaan over het verlies van 'n ouder.
Maar van nieuws an sich heb ik geen last. Ik heb 't moeilijker met topics op het forum die gaan over het verlies van 'n ouder.
vrijdag 22 mei 2009 om 23:57
Ik herken het. Bij mij ligt het eraan hoe het nieuws op dat moment is. Als er een periode is waarin er veel oorlogen aan de gang zijn of het onthoofden in populariteit is gestegen, dan sla ik het journaal maandenlang over. Maar in komkommerperiodes zoals nu kan ik die incidentele schietpartij op school prima aan. Van nare zaken als dierenmishandeling en kindermisbruik probeer ik in het algemeen ook de krantenberichten te mijden.
zaterdag 23 mei 2009 om 00:17
De afgelopen jaren ben ik het nieuws gaan ontlopen. Zowel via het journaal als via kranten of andere media. Nog niet eens vanwege de soms zeer explicite beelden, maar omdat ik chronisch last heb van een hulpeloos geovel. Of juist denk/vind/voel/meen iets te willen doen, iets te willen bijdragen en ik weet dat het merendeel toch alleen maar loze gedachten zijn. ik kan geen honger en geen oorlogen of aanslagen voorkomen. Maar het hulpeloze gevoel vanaf de bank is zo groot, dat ik er erg onrustig van word en in constant schuldgevoel dreig te leven.
Daarnaast ben ik sinds ik een kind heb gekregen wél extreem gevoelig geworden voor audiovisueel materiaal. Ik neig voortdurend te gaan janken. Zelfs als ik al in een duffe kroeg een item lees uit Vriendin (ik bedoel, hoe oninteressant is dát) moet ik oppassen dat ik daar niet ga zitten janken.
Ben een jankblaag haha.
Dus nee, ik ontliep het nieuws al en nu al helemaal. Maar goed, ik kijk dan ook uberhaupt bijna geen tv meer. Er kan rustig een mega aardbeving hebben plaatsgevonden en dat ik dat pas een week later hoor.
Tis eigenlijk best erg gesteld met me bedenk ik me...
Daarnaast ben ik sinds ik een kind heb gekregen wél extreem gevoelig geworden voor audiovisueel materiaal. Ik neig voortdurend te gaan janken. Zelfs als ik al in een duffe kroeg een item lees uit Vriendin (ik bedoel, hoe oninteressant is dát) moet ik oppassen dat ik daar niet ga zitten janken.
Ben een jankblaag haha.
Dus nee, ik ontliep het nieuws al en nu al helemaal. Maar goed, ik kijk dan ook uberhaupt bijna geen tv meer. Er kan rustig een mega aardbeving hebben plaatsgevonden en dat ik dat pas een week later hoor.
Tis eigenlijk best erg gesteld met me bedenk ik me...
zaterdag 23 mei 2009 om 06:12
Ik kijk voor 99% alleen maar naar Hallmarkchannel, dus geen nieuws, geen reclames, geen praatprogramma's maar gewoon lekker ontspanning.
Op internet lees ik waarmaarraar.nl het liefst. Dat zijn alle leukste nieuwsberichten verzameld.
Ik houd niet zo van de alledaagse oorlogen en schietpartijen of erger: politiek. Daar ga je je alleen maar van opwinden.
Zijn er ergens echter goede foto's te vinden van 'n bepaald wereldschokkend nieuwsitem zal ik ze graag willen bekijken. De NY Times serie over de tsunami was bijv. de natte droom voor elke fotograaf.
Op internet lees ik waarmaarraar.nl het liefst. Dat zijn alle leukste nieuwsberichten verzameld.
Ik houd niet zo van de alledaagse oorlogen en schietpartijen of erger: politiek. Daar ga je je alleen maar van opwinden.
Zijn er ergens echter goede foto's te vinden van 'n bepaald wereldschokkend nieuwsitem zal ik ze graag willen bekijken. De NY Times serie over de tsunami was bijv. de natte droom voor elke fotograaf.
zaterdag 23 mei 2009 om 07:42
Ja, ik heb het ook, kijk al in geen jaren meer nieuws op tv en kranten lees ik weinig, terwijl ik dat wel zou moeten voor m'n werk. Alleen heb ik het niet met dieren- of kinderleed, maar met mensenrechten, oorlogen, milieu. Wat abstractere verhalen, zeg maar, maar ik krijg er net zo goed akelige dromen van.
Als de verhalen die je persoonlijk raken vooral over ellende in de persoonlijke sfeer gaan (zeg maar: de onderwerpen die hier op Viva actueel hoog scoren), dan kun je die enigszins vermijden door een andere krant te lezen. Dat soort verhalen staan op de voorpagina van de Telegraaf, maar in drie regels zonder foto in NRC, bijvoorbeeld. Of lees buitenlandse kranten.
Goed onderwerp trouwens. Ik vind het ook vervelend dat ik zo weinig nieuws kan verteren.
Als de verhalen die je persoonlijk raken vooral over ellende in de persoonlijke sfeer gaan (zeg maar: de onderwerpen die hier op Viva actueel hoog scoren), dan kun je die enigszins vermijden door een andere krant te lezen. Dat soort verhalen staan op de voorpagina van de Telegraaf, maar in drie regels zonder foto in NRC, bijvoorbeeld. Of lees buitenlandse kranten.
Goed onderwerp trouwens. Ik vind het ook vervelend dat ik zo weinig nieuws kan verteren.
zaterdag 23 mei 2009 om 08:30
Ik ben erg blij met jullie verhalen, meningen en ervaringen.
Dat hulpeloze, machteloze heb ik ook. Ik word soms zó verschrikkelijk kwaad. Gisteren las ik dus weer zo'n bericht waarvan mijn bloed ging koken (ik ga niet zeggen hoe en wat, beter van niet want op zich is dat ook het onderwerp niet) en dan zit ik met kwaaie tranen een beetje hulpeloos en machteloos te wezen en vraag ik me voor de zoveelste keer af; waarom léés je het dannnnnn!!?
Maar dat is omdat het moest vroeger. Bij mijn ouders (en trouwens ook bij veel andere familie en vrienden) móet het kijken naar het journaal gewoon. Hoort er bij. Vaste prik vroeger, eten, afwassen, koffie en het journaal van 8 uur. Het zit er in gebakken en bijvoorbeeld mijn vader is van mening dat het inderdaad een soort plicht is. Ik ben 40 en ik mag al heel lang zelf bepalen wat ik kijk maar het nieuws is iets wat ik voor mijn gevoel bijna niet over mág slaan.
Dat is geen trauma of zo hoor, ik hoef natuurlijk niks. Het stomme is alleen dat ik zelf ook vind dat ik nieuws tot me moet nemen en dat ik er gewoon maar eens tegen moet kunnen, tegen nare dingen. Niet weten wat er aan de hand is in je eigen dorp/stad/land/wereld vind ik zélf behoorlijk suf maar ik word zo ellendig van dat gemoord en verkracht en dat over elkaars lijk rijk worden.
Sound, mijn man helpt nu ook. Dat deed hij eerst niet en dan zat ik wel eens met een baby op de bank de fles te geven als er een spotje van die dierenclub voorbij kwam met die hele heftige wervingsfilmpjes. Mijn man vindt dat je dat soort dingen 'gewoon' onder ogen moet zien. Maar hij snapt nu wel dat ik het al wel weet. Dat van die dieren. Dat ik, juist omdát ik het weet en omdát het me zo aangrijpt, er niet meer naar hoef te kijken.
Ik heb ze vroeger allemaal gezien, die films over slachthuizen en pelsfokkerijen, dat was ooit, eind jaren 70, begin jaren 80 nogal lekker in your face op film gezet en ik héb gekeken. Ik hoef nu dus dat soort beelden niet meer te zien om er beeld bij te hebben. En gelukkig begrijpt mijn man dat ook.
Maar zelf vind ik het dus wel eens vluchtgedrag. Van mezelf dan. Fijn om te lezen dat jullie, begaan met de wereld, er ook moeite mee hebben.
Dat hulpeloze, machteloze heb ik ook. Ik word soms zó verschrikkelijk kwaad. Gisteren las ik dus weer zo'n bericht waarvan mijn bloed ging koken (ik ga niet zeggen hoe en wat, beter van niet want op zich is dat ook het onderwerp niet) en dan zit ik met kwaaie tranen een beetje hulpeloos en machteloos te wezen en vraag ik me voor de zoveelste keer af; waarom léés je het dannnnnn!!?
Maar dat is omdat het moest vroeger. Bij mijn ouders (en trouwens ook bij veel andere familie en vrienden) móet het kijken naar het journaal gewoon. Hoort er bij. Vaste prik vroeger, eten, afwassen, koffie en het journaal van 8 uur. Het zit er in gebakken en bijvoorbeeld mijn vader is van mening dat het inderdaad een soort plicht is. Ik ben 40 en ik mag al heel lang zelf bepalen wat ik kijk maar het nieuws is iets wat ik voor mijn gevoel bijna niet over mág slaan.
Dat is geen trauma of zo hoor, ik hoef natuurlijk niks. Het stomme is alleen dat ik zelf ook vind dat ik nieuws tot me moet nemen en dat ik er gewoon maar eens tegen moet kunnen, tegen nare dingen. Niet weten wat er aan de hand is in je eigen dorp/stad/land/wereld vind ik zélf behoorlijk suf maar ik word zo ellendig van dat gemoord en verkracht en dat over elkaars lijk rijk worden.
Sound, mijn man helpt nu ook. Dat deed hij eerst niet en dan zat ik wel eens met een baby op de bank de fles te geven als er een spotje van die dierenclub voorbij kwam met die hele heftige wervingsfilmpjes. Mijn man vindt dat je dat soort dingen 'gewoon' onder ogen moet zien. Maar hij snapt nu wel dat ik het al wel weet. Dat van die dieren. Dat ik, juist omdát ik het weet en omdát het me zo aangrijpt, er niet meer naar hoef te kijken.
Ik heb ze vroeger allemaal gezien, die films over slachthuizen en pelsfokkerijen, dat was ooit, eind jaren 70, begin jaren 80 nogal lekker in your face op film gezet en ik héb gekeken. Ik hoef nu dus dat soort beelden niet meer te zien om er beeld bij te hebben. En gelukkig begrijpt mijn man dat ook.
Maar zelf vind ik het dus wel eens vluchtgedrag. Van mezelf dan. Fijn om te lezen dat jullie, begaan met de wereld, er ook moeite mee hebben.
zaterdag 23 mei 2009 om 11:20
Ik zou willen dat die kwaadheid niet zo snel overging in machteloosheid. Dat je je kwaadheid kon gebruiken om een bergje te verzetten.
Het is me wel eens opgevallen dat de gemiddelde man zich minder persoonlijk geraakt voelt door het leed van de wereld. Een man word wel kwaad van het nieuws, maar gaat er niet van huilen. Wat ik me ineens afvraag: is dat de mannelijke geest, die meteen oplossingen gaat zoeken? Of zijn vrouwen in het algemeen werkelijk machtelozer, met onze parttime vinger-in-de-pap, de 'vrouwenonderwerpen' nooit op de voorpagina van de krant, en zetera?
Het is me wel eens opgevallen dat de gemiddelde man zich minder persoonlijk geraakt voelt door het leed van de wereld. Een man word wel kwaad van het nieuws, maar gaat er niet van huilen. Wat ik me ineens afvraag: is dat de mannelijke geest, die meteen oplossingen gaat zoeken? Of zijn vrouwen in het algemeen werkelijk machtelozer, met onze parttime vinger-in-de-pap, de 'vrouwenonderwerpen' nooit op de voorpagina van de krant, en zetera?
zaterdag 23 mei 2009 om 11:32
Ik heb het idee dat er té veel nieuws is , waardoor je zo veel leed tot je krijgt dat er een knop omgaat . Je registreert , maar het komt vaker niet dan wel écht binnen .
Inderdaad , sinds het moederschap , is het verder denken ( hoe moet je verder na zoiets , het zal je kind zijn , hoe moeten mijn kinderen in zo'n wereld ..... ) gekomen . Daar " bescherm " ik mezelf een beetje tegen , met die knop .
Inderdaad , sinds het moederschap , is het verder denken ( hoe moet je verder na zoiets , het zal je kind zijn , hoe moeten mijn kinderen in zo'n wereld ..... ) gekomen . Daar " bescherm " ik mezelf een beetje tegen , met die knop .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 mei 2009 om 12:21
Ik weet niet of het typisch vrouwelijk is. Vast wel. Maar eigenlijk geen idee. Ik weet dat mijn eigen man ook erg geraakt kan zijn door nieuws maar hij raakt er niet van in de war. Dat heb ik wel.
Mijn doorgaans zachtmoedige natuur heeft het zwaar te verduren bij nieuws wat me aangrijpt. Ik wil daders gaan vierendelen, doodslaan, ik wens ze de druppeldood toe en ik zou er tijdens autorijles graag overheen rijden. Allemaal van die dingen waar je niks aan hebt. Radeloze, reddeloze, redeloze woede en je koopt er niks voor.
Daarom stort ik op allerlei rekeningen geld, teken in petities en strek ik mijn armen zo wijd mogelijk uit om hulp te bieden aan wie ik aan kan raken (figuurlijk).
Mijn man kan relativeren, en veel beter dan ik. Is dat vrouwelijk en mannelijk?
Hij heeft met kindernieuws trouwens ook veel moeite. En om de commercial van McDonalds, over de vader die duidelijk liever een zoon had gehad, maakte hij zich dagen druk. Dat soort dingen kan ik dan weer heel makkelijk naast me neerleggen....
Mijn doorgaans zachtmoedige natuur heeft het zwaar te verduren bij nieuws wat me aangrijpt. Ik wil daders gaan vierendelen, doodslaan, ik wens ze de druppeldood toe en ik zou er tijdens autorijles graag overheen rijden. Allemaal van die dingen waar je niks aan hebt. Radeloze, reddeloze, redeloze woede en je koopt er niks voor.
Daarom stort ik op allerlei rekeningen geld, teken in petities en strek ik mijn armen zo wijd mogelijk uit om hulp te bieden aan wie ik aan kan raken (figuurlijk).
Mijn man kan relativeren, en veel beter dan ik. Is dat vrouwelijk en mannelijk?
Hij heeft met kindernieuws trouwens ook veel moeite. En om de commercial van McDonalds, over de vader die duidelijk liever een zoon had gehad, maakte hij zich dagen druk. Dat soort dingen kan ik dan weer heel makkelijk naast me neerleggen....
zaterdag 23 mei 2009 om 15:43
Lieve Eleonora, ik heb gewoon precies hetzelfde. En daarbij ook zo'n man die heerlijk kan relatieveren, heb ik ook nodig.
Ik kan namenlijk heel erg fijn doordraven wanneer ik het idee heb dat er onrecht wordt aangedaan. Dan komen ook die doodrij, vierendeel, villen-met-een-kaasschaaf-en-er-zout-op-gooien neigingen naar boven.
Dan is het wel zo handig dat iemand mij er ook wel eens op wijst dat ik er toch niks aan kan doen. Loslaten dus.
Ik kan namenlijk heel erg fijn doordraven wanneer ik het idee heb dat er onrecht wordt aangedaan. Dan komen ook die doodrij, vierendeel, villen-met-een-kaasschaaf-en-er-zout-op-gooien neigingen naar boven.
Dan is het wel zo handig dat iemand mij er ook wel eens op wijst dat ik er toch niks aan kan doen. Loslaten dus.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 23 mei 2009 om 17:16
Ik kan niet tegen beelden en krantenberichten over dierenmishandeling. Als zo'n spotje van de WSPCA (internationale dierenbescherming) langs komt dan zap ik meestal weg. Al die dieren die aan hun lot worden overgelaten, hartverscheurend! Ik ben wel lid van het WNF en steun de Bont voor Dieren.
Maar ik beken dat ik eigenlijk niet wil weten hoe vee behandeld wordt voordat het vlees op mijn bord ligt. Ik heb ooit het begin van een documentaire gezien over eendagskuikens. De beelden van kuikens die levend op een grote lopende band worden gestort zie ik nu nog voor me. Ik heb de TV toen direct uit gezet.
Maar ik beken dat ik eigenlijk niet wil weten hoe vee behandeld wordt voordat het vlees op mijn bord ligt. Ik heb ooit het begin van een documentaire gezien over eendagskuikens. De beelden van kuikens die levend op een grote lopende band worden gestort zie ik nu nog voor me. Ik heb de TV toen direct uit gezet.
