Hoe ga jij om met problemen van je ouders?

Het klinkt alsof je wel heel afhankelijk bent van hen. Natuurlijk mag je je zorgen maken, maar het gevoel dat je basis weg is? Daarnaast mogen zij er voor kiezen om jou niet te belasten met hun problemen (lijkt mij juist ook gezond). Je kan vragen of je iets kan doen, maar als ze niet willen houdt het op. Het is hun leven.

Ik weet niet hoe jij dat los kan laten, helpt het jou om er over te praten (bv met vrienden, ik gok dat je geen broer of zus hebt als ik dit zo lees). Is het dat je het gevoel van controle kwijt bent? Of is het dieper? Zat je nog in de kindrol of was jullie contact gelijkwaardig? Het is ook best moeilijk om problemen bij je ouders te zien en je daar mee bezig bent, maar als je blijft malen en je niet kan ontspannen is misschien eens praten met een therapeut misschien een optie? Of misschien wat boeken lezen over dit thema, om je het een beetje te helpen verwerken? Ik heb hier verder geen ervaring mee, dus heb heen boek aanraders.

Mijn ouders beginnen nu langzaam aan lichamelijke klachten te krijgen, soms ook best wel ingrijpende dingen (ik ben ook in de 30) en dat vind ik wel moeilijk omdat het nu het wel echt wordt dat hun leven niet oneindig is en ze ook niet overal hulp bij willen of er over willen praten (waardoor ik soms pas later erachter komt dat er iets speelt). Ik kan daar best goed mee om gaan, omdat ik vind dat ze zelf zeggenschap hebben over hun leven en mijn ergernissen mij vooral zeggen dat ik me soms machteloos voel over de situatie en dat gevoel mag er zijn. Mij helpt het wel om het er met mijn broers over te hebben.

Ik snap wel dat als er nooit eerder problemen oid waren, je je nu veel zorgen maakt omdat je een soort van verwijdering voelt. Dat komt denk ik ook omdat jullie van elkaar niet weten hoe je in dit soort situaties bent en wat iedereen nodig heeft.

Hoi Theemok, ik trek me niet zo veel aan van mijn ouders, maar het klinkt ook alsof jij een hechtere band heb met je ouders.
Wat ik nog wel weet is, dat mijn ouders een keer zeiden dat ze misschien gingen scheiden en terwijl ik al lang groot ben vond ik dat vreselijk, echt niet leuk. Toch die basis, wat jij bedoelt.
Gevoelens van anderen zijn er niet om over te nemen. Dat je het gevoel hebt dat je iets wil doen aan de situatie is begrijpelijk. Er over piekeren werkt in ieder geval niet. Dat zal je ook geen oplossing brengen in ieder geval.
Verder ook niet echt advies, maar ik vind het begrijpelijk dat je er mee zit.

Ik ben vanaf mijn geboorte betrokken bij de problemen van mijn ouders. Ook enigst kind. Elke dag, de hele dag, altijd en overal spanning, onveiligheid, herrie, geschreeuw, onenigheid, elkaar het leven tot een hel maken…en ik stond er midden in. Er werd aan me getrokken om partij te kiezen. En wanneer ik iemand meer aandacht gaf of andere aandacht was er nóg meer herrie.

Ik trek me inmiddels NIETS meer aan van de problemen die zij hebben. Deze mensen hebben geen aandeel meer in mijn leven. Ik wil het niet. Ik kan het niet. Ik laat het niet toe.

Jouw situatie is heel anders. Maar ondanks dat…….jouw ouders zijn volwassen, zij doppen hun eigen boontjes. Ik vind het heel gezond en fijn om te lezen dat ze jou niet betrekken in hun problemen.
Wees blij en dankbaar dat jouw ouders andere keuzes maken dan mijn ouders hebben gedaan. Jou ouders gaan op een gezonde wiJze om met relationele problemen. Misschien waren er overigens altijd al wel problemen, alleen heb jij die nooit ervaren.

Als je kinderen aan het grootbrengen bent dan is dat een gemeenschappelijke taak die bindt. Je denkt dan niet na over je eigen leven; dat zet je op de tiende plaats. Hoewel af en toe een spanning en ergernis bovenkomt tijdens problemen.

Maar als die taak vervalt moet je een nieuwe levensperiode beginnen. Met of zonder elkaar. Die keuze moet je in totale vrijheid kunnen maken.

Jij verliest je ouders niet. Zelfs al zouden ze inderdaad los van elkaar verder gaan met hun leven, hoewel daarvan geen sprake hoeft te zijn, ben jij en zijn zij beiden volwassen. En dus prima in staat om contact te onderhouden. In een aangepaste versie, maar aangepast hoeft niet per definitie slecht te zijn.

Ik denk dat het deels ook wennen is en zoeken. Zelf vind ik nog in de ouder-kind rol zitten als je 30+ bent niet heel gezond, maar het is ook niet de bedoeling dat je dat nu helemaal omkeert. Het zou mij inziens een evenwichtiger, gelijkwaardig contact moeten worden. Maar iemand geruststellen is heel normaal, dat doe je toch ook in andere volwassenen relaties (partner, vriendinnen etc).

En inderdaad, verliezen doe je ze niet. Maar ik snap wel dat een shift in de normale rollen en relatie beangstigend kan zijn.
Ik denk dat het misschien ook nog een stukje loslating is. Ik denk wel dat er een verschil is in hoelang het al speelt. Ik snap best dat je er de eerste tijd van je stuk van bent, maar als je na een paar maanden nog steeds piekert enzo, dat lijkt me dan weer niet heel goed.

Weet je van jezelf wat in minder heftige situaties voor jou werkt? Afleiding zoeken of juist veel informatie vergaren? Of iets anders? Voor iedereen werkt het namelijk anders. Sommige mensen kunnen van alles van zich af laten glijden, terwijl andere mensen veel gevoeliger zijn en zich van alles aantrekken.

Roxy heeft een mooie post geschreven. Ik denk ook dat je wat meer moet gaan werken aan de shift naar volwassen kind - ouder. Het gaat er niet echt om of je extreem op ze leunt, maar meer op welk niveau jullie praten. Twee volwassenen betrekken elkaar op een andere manier. Daarbij hoort dat je je minder zorgen maakt om hun relatie en dat zij jou niet als kind proberen te beschermen.

Als jouw manier van ergens mee omgaan informatie vergaren is, heb je misschien iets aan jezelf inlezen in "emtionele volwassenheid". Het boek "adult children of emotionally immature parents" geeft veel inzichten, voorbeelden en tips om te groeien. Als je de situaties die zij schetsen niet te letterlijk neemt (omdat het niet klinkt alsof jouw ouders per se emotioneel onvolwassen zijn), kan je er wel iets aan hebben denk ik. Het geeft je meer inzicht in relaties tussen volwassen kinderen en ouders en hoe gezond op elkaar te reageren.

Een beetje meer afstand, op een wat andere manier met elkaar omgaan, dat zorgt er niet direct voor dat je je ouders kwijt raakt. Maar het kan wel wennen zijn om wat afstand te nemen en je niet te dichtbij te bemoeien met dat waar zij samen doorheen gaan. Sterkte/succes gewenst

Misschien heb je nog iets aan dit topic:
psyche/ik-maak-mij-zorgen-om-mijn-ouder ... ges/487228

Herkenbaar hoor.
Mijn ouders hadden ineens te maken met ernstige ziekte en de rollen zijn daardoor erg veranderd. Ik pieker daar soms ook zo erg over dat het mijn eigen welzijn in de weg staat.
Wij hebben ook een hele hechte band en het doet me veel verdriet als ik zie wat ze nu doormaken. Ook kan een crisismoment me volledig uit het veld slaan.
Continu die knoop in mijn maag heb ik ook.