Psyche
alle pijlers
Hoe hiermee om te gaan?
zondag 7 april 2019 om 12:08
Sinds zo'n twee jaar gaat het psychisch niet goed met een familielid (neef) van me.
Ongeveer een maand geleden is hij opgenomen na een zelfmoordplanning (familie, vrienden, werkgever afscheidsberichtjes gestuurd). Na de opname (1,5 week) leek het beter te gaan, maar nu heeft hij vorige week bij een ander familielid weer aangegeven dat het geen kwestie is van 'of' maar van 'wanneer' hij er een einde aan gaat maken. Hij was hier bijzonder stellig en gedetailleerd in en we zijn ons rotgeschrokken, daar iedereen het idee had dat het wel wat beter ging en er hulp geboden is (o.a. begeleiding psychiater en medicatie).
Zijn ouders weten hier niet van en hij wil ook niet dat zij het weten. Wij, enkele familieleden die hierover contact hebben met elkaar, willen wel dat ze dit weten. We zitten nu 'vast': de wens van de neef respecteren of toch de ouders inlichten?
Heeft iemand hier ervaring mee? Of wellicht vanuit eigen achtergrond hier ideeën over?
Ongeveer een maand geleden is hij opgenomen na een zelfmoordplanning (familie, vrienden, werkgever afscheidsberichtjes gestuurd). Na de opname (1,5 week) leek het beter te gaan, maar nu heeft hij vorige week bij een ander familielid weer aangegeven dat het geen kwestie is van 'of' maar van 'wanneer' hij er een einde aan gaat maken. Hij was hier bijzonder stellig en gedetailleerd in en we zijn ons rotgeschrokken, daar iedereen het idee had dat het wel wat beter ging en er hulp geboden is (o.a. begeleiding psychiater en medicatie).
Zijn ouders weten hier niet van en hij wil ook niet dat zij het weten. Wij, enkele familieleden die hierover contact hebben met elkaar, willen wel dat ze dit weten. We zitten nu 'vast': de wens van de neef respecteren of toch de ouders inlichten?
Heeft iemand hier ervaring mee? Of wellicht vanuit eigen achtergrond hier ideeën over?
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:00
juist niet, zolang je in gesprek blijft gaan, weet je ook waar de ander zich bevindtredbulletje schreef: ↑07-04-2019 12:57Daarom is het goed dat je het gewoon open gooit naar je zus en dat je tegen die neef zegt dat hij er verder over op moet houden tegen jullie.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 7 april 2019 om 13:00
Ik hoop het.redbulletje schreef: ↑07-04-2019 12:57Daarom is het goed dat je het gewoon open gooit naar je zus en dat je tegen die neef zegt dat hij er verder over op moet houden tegen jullie.
Maar ik wil ook een klankbord voor hem zijn, misschien dat dat kan helpen.
Ach... ik weet het ook allemaal even niet meer.
Wel fijn om hier even te ventileren en jullie gedachten hierover te lezen.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:01
Grappig dat je dat denkt.Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 12:56Hij heeft het altijd al wat lastiger gehad, was sociaal wat onhandig, amper een sociaal leven enzo.
Maar nu met het autisme-etiket vallen dingen wel op z'n plek voor mij. Ik hoop eigenlijk, dat hij nu ook inziet dat hij niet gewoon 'raar' is.
En dat het traject hem handvatten biedt om gelukkiger te worden.
Ik zit in het zelfde schuitje en hoewel de puzzelstukjes op z'n plaats vielen door de autismediagnose, maakt dat het leven niet opeens draaglijker ofzo he.
zondag 7 april 2019 om 13:01
Daar is een psych voor, om klankbord te zijn. Hij moet dat niet bij gewone mensen wegleggen.Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 13:00Ik hoop het.
Maar ik wil ook een klankbord voor hem zijn, misschien dat dat kan helpen.
Ach... ik weet het ook allemaal even niet meer.
Wel fijn om hier even te ventileren en jullie gedachten hierover te lezen.
zondag 7 april 2019 om 13:02
De gedachte speelt wel eens op ja.redbulletje schreef: ↑07-04-2019 13:01Grappig dat je dat denkt.
Ik zit in het zelfde schuitje en hoewel de puzzelstukjes op z'n plaats vielen door de autismediagnose, maakt dat het leven niet opeens draaglijker ofzo he.
Ik heb er dan ook geen ervaring mee, maar las dit ergens en kon me er wel in vinden.
Wishfull thinking ofzo...
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:03
Rationeel geredeneerd wel ja.redbulletje schreef: ↑07-04-2019 13:01Daar is een psych voor, om klankbord te zijn. Hij moet dat niet bij gewone mensen wegleggen.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:09
Vanuit mijn persoonlijke ervaring met suicidepogingen en doodswens zou ik zeggen: laat hem gaan. Dan komt er een eind aan zijn lijden. Maar ook: hoe meer iemand daadwerkelijk meent dat hij op het punt staat suicide te plegen,, hoe minder hij daar over zal praten. Als je het bekend maakt, zullen mensen proberen je tegen te houden, en dat wil je nou juist niet. Tenzij je niet echt dood wilt.
Aan de andere kant schijnt minstens 90% van de mensen die een suicidepoging overleeft daar uiteindelijk blij om te zijn. Ik hoor dus bij de 10% die dat niet is. Maar wie weet hoe je neef daar over een paar jaar over denken zal. En kan jij ermee leven als hij straks dood is en je weet dat je hem misschien had kunnen redden maar je hebt het bewust niet gedaan? En met het verwijt van de rest van je familie?
Aan de andere kant schijnt minstens 90% van de mensen die een suicidepoging overleeft daar uiteindelijk blij om te zijn. Ik hoor dus bij de 10% die dat niet is. Maar wie weet hoe je neef daar over een paar jaar over denken zal. En kan jij ermee leven als hij straks dood is en je weet dat je hem misschien had kunnen redden maar je hebt het bewust niet gedaan? En met het verwijt van de rest van je familie?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 7 april 2019 om 13:10
Alleen eerste pagina aan reacties gelezen. Ik zou niet mee gaan in dit gemanipuleer en hem een ultimatum geven. Binnen 3 dagen je ouders vertellen of ik doe het. Ben je nou helemaal mal. Depressief en autistisch of niet, jullie belasten met deze kennis en vragen het geheim te houden is ridicuul. Als hij de daad bij het woord voegt en het komt uit zullen zijn ouders het je eeuwig kwalijk nemen. Gaat het trouwens om een neef uit jouw generatie? Of ben jij tante?
zondag 7 april 2019 om 13:12
Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Een vriendin van me vertelde me dat ze van plan was een eind aan haar leven te maken, en op welke manier. Ik heb toen tegen haar gezegd dat ze niet van me kon verwachten dat ik dat voor me hield, en haar de keuze gegeven aan wie ik het zou vertellen. Dat heb ik toen ook gedaan.
Je zegt dat hij begeleiding heeft van een psychiater. Ziet hij die wekelijks, eens in de twee weken of eens per maand? Mijn ervaring met dat soort ‘overbruggingszorg’ is dat het neerkomt op eens per maand 10 minuten babbelen.
Wat ik zou doen, na het gesprek met ouders: de hap/crisisdienst van de instelling bellen, zeggen dat er suicidegevaar is (inclusief plan) en dat er vandaag nog hulp moet komen. Ook zou ik morgen meteen het sociaal team bellen, voor ambulante hulp. Al is het maar iemand die met hem gaat wandelen en waar hij even zijn ei kwijt kan. En ik zou ouders willen adviseren om met de betrokken hulpverlening te kijken of er een ibs/RM mogelijk is. Dan is een psychiater verantwoordelijk voor zijn welzijn en doodswens, en jullie niet meer.
Je zegt dat hij begeleiding heeft van een psychiater. Ziet hij die wekelijks, eens in de twee weken of eens per maand? Mijn ervaring met dat soort ‘overbruggingszorg’ is dat het neerkomt op eens per maand 10 minuten babbelen.
Wat ik zou doen, na het gesprek met ouders: de hap/crisisdienst van de instelling bellen, zeggen dat er suicidegevaar is (inclusief plan) en dat er vandaag nog hulp moet komen. Ook zou ik morgen meteen het sociaal team bellen, voor ambulante hulp. Al is het maar iemand die met hem gaat wandelen en waar hij even zijn ei kwijt kan. En ik zou ouders willen adviseren om met de betrokken hulpverlening te kijken of er een ibs/RM mogelijk is. Dan is een psychiater verantwoordelijk voor zijn welzijn en doodswens, en jullie niet meer.
zondag 7 april 2019 om 13:13
Vandaar het dilemma.fayanna schreef: ↑07-04-2019 13:09Vanuit mijn persoonlijke ervaring met suicidepogingen en doodswens zou ik zeggen: laat hem gaan. Dan komt er een eind aan zijn lijden. Maar ook: hoe meer iemand daadwerkelijk meent dat hij op het punt staat suicide te plegen,, hoe minder hij daar over zal praten. Als je het bekend maakt, zullen mensen proberen je tegen te houden, en dat wil je nou juist niet. Tenzij je niet echt dood wilt.
Aan de andere kant schijnt minstens 90% van de mensen die een suicidepoging overleeft daar uiteindelijk blij om te zijn. Ik hoor dus bij de 10% die dat niet is. Maar wie weet hoe je neef daar over een paar jaar over denken zal. En kan jij ermee leven als hij straks dood is en je weet dat je hem misschien had kunnen redden maar je hebt het bewust niet gedaan? En met het verwijt van de rest van je familie?
We willen niet het laatste zetje geven, maar ook open kaart spelen naar z'n ouders.
Hopelijk gaat het wat beter met je
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:14
Zo staan we er ook in. Ik ben z'n tante, hij is 23.Diocca schreef: ↑07-04-2019 13:10Alleen eerste pagina aan reacties gelezen. Ik zou niet mee gaan in dit gemanipuleer en hem een ultimatum geven. Binnen 3 dagen je ouders vertellen of ik doe het. Ben je nou helemaal mal. Depressief en autistisch of niet, jullie belasten met deze kennis en vragen het geheim te houden is ridicuul. Als hij de daad bij het woord voegt en het komt uit zullen zijn ouders het je eeuwig kwalijk nemen. Gaat het trouwens om een neef uit jouw generatie? Of ben jij tante?
Vanavond staat de afspraak met de ouders, maar ik wilde eerst nog even hier van gedachte wisselen.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:17
N.a.v. zijn opname is e.e.a bespoedigd qua hulp. Zijn autisme en depressiviteit zijn vrij recent vastgesteld.Celaena_Aelin schreef: ↑07-04-2019 13:12Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Een vriendin van me vertelde me dat ze van plan was een eind aan haar leven te maken, en op welke manier. Ik heb toen tegen haar gezegd dat ze niet van me kon verwachten dat ik dat voor me hield, en haar de keuze gegeven aan wie ik het zou vertellen. Dat heb ik toen ook gedaan.
Je zegt dat hij begeleiding heeft van een psychiater. Ziet hij die wekelijks, eens in de twee weken of eens per maand? Mijn ervaring met dat soort ‘overbruggingszorg’ is dat het neerkomt op eens per maand 10 minuten babbelen.
Wat ik zou doen, na het gesprek met ouders: de hap/crisisdienst van de instelling bellen, zeggen dat er suicidegevaar is (inclusief plan) en dat er vandaag nog hulp moet komen. Ook zou ik morgen meteen het sociaal team bellen, voor ambulante hulp. Al is het maar iemand die met hem gaat wandelen en waar hij even zijn ei kwijt kan. En ik zou ouders willen adviseren om met de betrokken hulpverlening te kijken of er een ibs/RM mogelijk is. Dan is een psychiater verantwoordelijk voor zijn welzijn en doodswens, en jullie niet meer.
Het traject zoals jij het omschrijft wordt nu opgestart: aankomende week heeft hij z'n eerste afspraak met de psychiater van het autisme-centrum.
Heel raar: z'n broer belde het GZZ voor raad, maar zij gaven aan niets te kunnen doen omdat ze niets wisten: het dossier was al vernietigd. Zij verwezen naar ambulante zorg, maar die heeft ie nog niet. Ook dat wordt aankomende week opgestart.
miss_communicatie wijzigde dit bericht op 07-04-2019 13:18
0.03% gewijzigd
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:26
Ibs is een inbewaringstelling. Hij wordt dan op last van de burgemeester opgenomen, en dat kan dus ook tegen zijn wil zijn. Dat is kortdurend en er wordt beoordeeld of dat terecht was of niet.
Een RM is een stap verder, en kan op een ibs volgen. Dat kan de opname verlengen, en als het buiten de opname mis gaat, moet de psychiater hem opnemen.
In beide gevallen kan hij tegen zijn wil medicatie krijgen en/of gesepareerd worden.
zondag 7 april 2019 om 13:26
+100.Diocca schreef: ↑07-04-2019 13:10Alleen eerste pagina aan reacties gelezen. Ik zou niet mee gaan in dit gemanipuleer en hem een ultimatum geven. Binnen 3 dagen je ouders vertellen of ik doe het. Ben je nou helemaal mal. Depressief en autistisch of niet, jullie belasten met deze kennis en vragen het geheim te houden is ridicuul. Als hij de daad bij het woord voegt en het komt uit zullen zijn ouders het je eeuwig kwalijk nemen. Gaat het trouwens om een neef uit jouw generatie? Of ben jij tante?
Het enige dat hij doet is jou meenemen in zijn zieke spel en de redder in je aanspreken. Hij hoort dit o.a. met zijn behandelaar te bespreken en hij is niet in de positie om anderen beperkingen op te leggen.
Waarom is hij zo bang voor zijn ouders? Wat gebeurt er wanneer die mensen 'de waarheid' weten?
viva-amber wijzigde dit bericht op 07-04-2019 13:27
5.99% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 7 april 2019 om 13:27
Dank voor de toelichting.Celaena_Aelin schreef: ↑07-04-2019 13:26Ibs is een inbewaringstelling. Hij wordt dan op last van de burgemeester opgenomen, en dat kan dus ook tegen zijn wil zijn. Dat is kortdurend en er wordt beoordeeld of dat terecht was of niet.
Een RM is een stap verder, en kan op een ibs volgen. Dat kan de opname verlengen, en als het buiten de opname mis gaat, moet de psychiater hem opnemen.
In beide gevallen kan hij tegen zijn wil medicatie krijgen en/of gesepareerd worden.
Heftig zeg.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:29
Hij heeft dus nog 0 hulp gehad in feite? Een opname om tot rust te komen, pillen en een diagnose? Geen wonder dat hij denkt dat niets helpt! Hij voelt zich enorm in de steek gelaten.Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 13:17N.a.v. zijn opname is e.e.a bespoedigd qua hulp. Zijn autisme en depressiviteit zijn vrij recent vastgesteld.
Het traject zoals jij het omschrijft wordt nu opgestart: aankomende week heeft hij z'n eerste afspraak met de psychiater van het autisme-centrum.
Heel raar: z'n broer belde het GZZ voor raad, maar zij gaven aan niets te kunnen doen omdat ze niets wisten: het dossier was al vernietigd. Zij verwezen naar ambulante zorg, maar die heeft ie nog niet. Ook dat wordt aankomende week opgestart.
Via de huisarts of de hap is de crisisdienst bereikbaar. Huisarts kan ook dossiers opvragen. Ze mogen het niet zomaar vernietigen, zo kort na de opname.
zondag 7 april 2019 om 13:30
Het voortraject heeft lang geduurd en deze maand is zijn autisme/depressie officieel vastgesteld. Mede hierdoor heeft hij weinig tot geen vertrouwen in hulpverlening. Aankomende week heeft hij een eerste gesprek met een psychiater van het autisme-centrum.viva-amber schreef: ↑07-04-2019 13:26+100.
Het enige dat hij doet is jou meenemen in zijn zieke spel en de redder in je aanspreken. Hij hoort dit o.a. met zijn behandelaar te bespreken en hij is niet in de positie om anderen beperkingen op te leggen.
Waarom is hij zo bang voor zijn ouders? Wat gebeurt er wanneer die mensen 'de waarheid' weten?
Hij is niet bang voor z'n ouders. Hij vindt het geen nut hebben als zij dit weten: ze zullen zich alleen maar ongerust maken en hij gaat het volgens eigen zeggen toch doen.
Dat hij nu familie heeft aangesproken, zou zijn om hen te laten weten dat ze er maar beter vrede mee moeten hebben.
Tja.
miss_communicatie wijzigde dit bericht op 07-04-2019 13:33
0.26% gewijzigd
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:31
Wat een enorm laffe oplossing; sluit hem maar op en spuit hem maar plat zodat de naasten geen schuldgevoel hoeven hebben over een zelfmoordCelaena_Aelin schreef: ↑07-04-2019 13:26Ibs is een inbewaringstelling. Hij wordt dan op last van de burgemeester opgenomen, en dat kan dus ook tegen zijn wil zijn. Dat is kortdurend en er wordt beoordeeld of dat terecht was of niet.
Een RM is een stap verder, en kan op een ibs volgen. Dat kan de opname verlengen, en als het buiten de opname mis gaat, moet de psychiater hem opnemen.
In beide gevallen kan hij tegen zijn wil medicatie krijgen en/of gesepareerd worden.
zondag 7 april 2019 om 13:31
Mooi dan toch dat ik dat hier open gooi en naar hem toe de begripvolle tante uithang.Honingbij_ schreef: ↑07-04-2019 13:28Toch bijzonder weer. Je familielid is suicidaal en jij bent "woest dat hij de familie op stelten zet". Je enorme begrip gaat 'm vast verder helpen
Ik kan m'n gevoel nu eenmaal niet veranderen, ik hoef er alleen niet naar te handelen.
Enne... fijne bijdrage.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:32
Celaena_Aelin schreef: ↑07-04-2019 13:29Hij heeft dus nog 0 hulp gehad in feite? Een opname om tot rust te komen, pillen en een diagnose? Geen wonder dat hij denkt dat niets helpt! Hij voelt zich enorm in de steek gelaten.
Dat denk ik ook.
Via de huisarts of de hap is de crisisdienst bereikbaar. Huisarts kan ook dossiers opvragen. Ze mogen het niet zomaar vernietigen, zo kort na de opname.
Dat verraste ons ook, maar zo gaven ze het toch echt aan. I.v.m. privacy.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:35
Het zou ook uitstel kunnen betekenen zoals hier ook al eerder is aangegeven.redbulletje schreef: ↑07-04-2019 13:31Wat een enorm laffe oplossing; sluit hem maar op en spuit hem maar plat zodat de naasten geen schuldgevoel hoeven hebben over een zelfmoord
Het feit dat alles nu nog een schreeuw om aandacht lijkt (anders had ie het al wel gedaan toch?), kan misschien ook betekenen dat hij er dan anders in komt te staan. Eventueel na een poos platspuiten dan.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:38
Goede beslissing denk ik. Sterkte!Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 13:14Zo staan we er ook in. Ik ben z'n tante, hij is 23.
Vanavond staat de afspraak met de ouders, maar ik wilde eerst nog even hier van gedachte wisselen.
