Psyche
alle pijlers
Hoe hiermee om te gaan?
zondag 7 april 2019 om 12:08
Sinds zo'n twee jaar gaat het psychisch niet goed met een familielid (neef) van me.
Ongeveer een maand geleden is hij opgenomen na een zelfmoordplanning (familie, vrienden, werkgever afscheidsberichtjes gestuurd). Na de opname (1,5 week) leek het beter te gaan, maar nu heeft hij vorige week bij een ander familielid weer aangegeven dat het geen kwestie is van 'of' maar van 'wanneer' hij er een einde aan gaat maken. Hij was hier bijzonder stellig en gedetailleerd in en we zijn ons rotgeschrokken, daar iedereen het idee had dat het wel wat beter ging en er hulp geboden is (o.a. begeleiding psychiater en medicatie).
Zijn ouders weten hier niet van en hij wil ook niet dat zij het weten. Wij, enkele familieleden die hierover contact hebben met elkaar, willen wel dat ze dit weten. We zitten nu 'vast': de wens van de neef respecteren of toch de ouders inlichten?
Heeft iemand hier ervaring mee? Of wellicht vanuit eigen achtergrond hier ideeën over?
Ongeveer een maand geleden is hij opgenomen na een zelfmoordplanning (familie, vrienden, werkgever afscheidsberichtjes gestuurd). Na de opname (1,5 week) leek het beter te gaan, maar nu heeft hij vorige week bij een ander familielid weer aangegeven dat het geen kwestie is van 'of' maar van 'wanneer' hij er een einde aan gaat maken. Hij was hier bijzonder stellig en gedetailleerd in en we zijn ons rotgeschrokken, daar iedereen het idee had dat het wel wat beter ging en er hulp geboden is (o.a. begeleiding psychiater en medicatie).
Zijn ouders weten hier niet van en hij wil ook niet dat zij het weten. Wij, enkele familieleden die hierover contact hebben met elkaar, willen wel dat ze dit weten. We zitten nu 'vast': de wens van de neef respecteren of toch de ouders inlichten?
Heeft iemand hier ervaring mee? Of wellicht vanuit eigen achtergrond hier ideeën over?
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 13:45
Hij is bang dat zij de verantwoordelijkheid nemen voor een nieuwe opname waar hij misschien ook wel thuishoort. En zij hebben wellicht ook de macht om die verantwoordelijkheid te nemen. Ik had een kennis die in opname ging met suicide wens. Zij belde regelmatig mensen in haar omgeving smekend om haar uit de vreselijke instelling te halen weg bij haar ouders die inmiddels tijdelijk gezag hadden en via de gemeente toestemming voor een gedwongen opname. Die toestemming krijg je in NL echt niet zomaar. Wat zou er gebeuren wanneer 1 van die kennis toch had besloten om te proberen om haar er uit te halen.Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 13:30Het voortraject heeft lang geduurd en deze maand is zijn autisme/depressie officieel vastgesteld. Mede hierdoor heeft hij weinig tot geen vertrouwen in hulpverlening. Aankomende week heeft hij een eerste gesprek met een psychiater van het autisme-centrum.
Hij is niet bang voor z'n ouders. Hij vindt het geen nut hebben als zij dit weten: ze zullen zich alleen maar ongerust maken en hij gaat het volgens eigen zeggen toch doen.
Dat hij nu familie heeft aangesproken, zou zijn om hen te laten weten dat ze er maar beter vrede mee moeten hebben.
Tja.
Je bent naïef om te denken dat hij niet bang is voor zijn ouders. Hij is wel degelijk bang omdat zijn ouders waarschijnlijk de mogelijkheid hebben om hem weer te laten opnemen. Zijn ouders kennen hem waarschijnlijk ook beter dan jij.
Daarnaast kan het ook nog zo zijn dat hij forse aanpassing problemen heeft omdat hij nu pas zijn diagnose heeft. Dat hij dit nu wel net na zijn diagnose betekent niet dat hij bij de juiste behandeling over 3,6 maanden of een jaar nog steeds dood wil. Het valt niet mee om een dergelijke diagnose te krijgen en dit is een tijd van aanpassing.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 7 april 2019 om 13:46
Als men dat ooit bij mij doet dan zou dat een extra motivatie zijn om zelfmoord te plegen zodra ik weer vrij ben. Echt, hoe mensonterend!Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 13:35Het zou ook uitstel kunnen betekenen zoals hier ook al eerder is aangegeven.
Het feit dat alles nu nog een schreeuw om aandacht lijkt (anders had ie het al wel gedaan toch?), kan misschien ook betekenen dat hij er dan anders in komt te staan. Eventueel na een poos platspuiten dan.
zondag 7 april 2019 om 13:50
viva-amber schreef: ↑07-04-2019 13:45Hij is bang dat zij de verantwoordelijkheid nemen voor een nieuwe opname waar hij misschien ook wel thuishoort. En zij hebben wellicht ook de macht om die verantwoordelijkheid te nemen. Ik had een kennis die in opname ging met suicide wens. Zij belde regelmatig mensen in haar omgeving smekend om haar uit de vreselijke instelling te halen weg bij haar ouders die inmiddels tijdelijk gezag hadden en via de gemeente toestemming voor een gedwongen opname. Die toestemming krijg je in NL echt niet zomaar. Wat zou er gebeuren wanneer 1 van die kennis toch had besloten om te proberen om haar er uit te halen.
Je bent naïef om te denken dat hij niet bang is voor zijn ouders. Hij is wel degelijk bang omdat zijn ouders waarschijnlijk de mogelijkheid hebben om hem weer te laten opnemen. Zijn ouders kennen hem waarschijnlijk ook beter dan jij.
Hier had ik nog niet aan gedacht, maar klinkt inderdaad aannemelijk.
Daarnaast kan het ook nog zo zijn dat hij forse aanpassing problemen heeft omdat hij nu pas zijn diagnose heeft. Dat hij dit nu wel net na zijn diagnose betekent niet dat hij bij de juiste behandeling over 3,6 maanden of een jaar nog steeds dood wil. Het valt niet mee om een dergelijke diagnose te krijgen en dit is een tijd van aanpassing.
Dat is zo'n beetje onze hoop: dat hij met de juiste behandelijk niet meer dood wil.
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 15:13
Mag ik nog een tussenweg opperen? Dat jullie met hem afspreken dat hij de hulp echt een kans geeft. En dat hij zich er met heel zn ziel en zaligheid voor in zal zetten. Als er dan na twee jaar geen enkele verbetering is (en ook niet is geweest) en hij nog steeds dood wil, helpen jullie hem om de stap naar de Levenseinde-kliniek te zetten.
In de zorg bestaan meetinstrumenten om de mate van depressie, de lijdenslast en de kwaliteit van leven te meten. Laat in het behandelplan opnemen dat er ieder half jaar/ieder jaar zo’n meting wordt gedaan. Op die manier ziet hij zelf ook of het beter of slechter gaat.
In de zorg bestaan meetinstrumenten om de mate van depressie, de lijdenslast en de kwaliteit van leven te meten. Laat in het behandelplan opnemen dat er ieder half jaar/ieder jaar zo’n meting wordt gedaan. Op die manier ziet hij zelf ook of het beter of slechter gaat.
zondag 7 april 2019 om 16:31
Zeker iets om mee te nemen.Celaena_Aelin schreef: ↑07-04-2019 15:13Mag ik nog een tussenweg opperen? Dat jullie met hem afspreken dat hij de hulp echt een kans geeft. En dat hij zich er met heel zn ziel en zaligheid voor in zal zetten. Als er dan na twee jaar geen enkele verbetering is (en ook niet is geweest) en hij nog steeds dood wil, helpen jullie hem om de stap naar de Levenseinde-kliniek te zetten.
In de zorg bestaan meetinstrumenten om de mate van depressie, de lijdenslast en de kwaliteit van leven te meten. Laat in het behandelplan opnemen dat er ieder half jaar/ieder jaar zo’n meting wordt gedaan. Op die manier ziet hij zelf ook of het beter of slechter gaat.
Zou zo'n soort plan-de-campagne niet bij zijn ondersteuning aan de orde komen denk je?
conversation = awareness
zondag 7 april 2019 om 17:42
Nee, niet als hij dood wil en dood blijft willen. Daar rust nogal een taboe op in de ggz.Miss_Communicatie schreef: ↑07-04-2019 16:31Zeker iets om mee te nemen.
Zou zo'n soort plan-de-campagne niet bij zijn ondersteuning aan de orde komen denk je?
zondag 7 april 2019 om 18:04
Hoe oud is hij?
Ik zou het zijn ouders wel vertellen. Jij bent geen hulpverlener en hebt geen beroepsgeheim en mocht je zus er achter komen dat jij dit wist, dan denk ik dat dat nieuws haar best zal raken.
Verder maakt het niet zoveel uit of hij het meende en echt suicide wilde plegen of dat het een roep om hulp was, want deze jongen heeft sowieso professionele hulp nodig.
Aangezien jij hier een topic over aanmaakt denk ik dat jij zeker het beste met hem voorhebt en wilt helpen, maar ergens kom je op mij over alsof je de situatie onderschat. Dat je misschien denkt dat je neef er weer bovenop komt met af en toe wat gesprekken met een familielid. Dus wat ik zou doen als ik jou was, is tegen hem zeggen dat je toch met zijn ouders gaat praten en vragen of hij daar bij wil zijn. Dan zou ik zijn ouders inlichten en daarna aanbieden om te ondersteunen bij het traject. (Dus bijv meegaan naar de huisarts, of uitzoeken bij welke instelling de wachtlijsten het kortste zijn etc.)
Ik zou het zijn ouders wel vertellen. Jij bent geen hulpverlener en hebt geen beroepsgeheim en mocht je zus er achter komen dat jij dit wist, dan denk ik dat dat nieuws haar best zal raken.
Verder maakt het niet zoveel uit of hij het meende en echt suicide wilde plegen of dat het een roep om hulp was, want deze jongen heeft sowieso professionele hulp nodig.
Aangezien jij hier een topic over aanmaakt denk ik dat jij zeker het beste met hem voorhebt en wilt helpen, maar ergens kom je op mij over alsof je de situatie onderschat. Dat je misschien denkt dat je neef er weer bovenop komt met af en toe wat gesprekken met een familielid. Dus wat ik zou doen als ik jou was, is tegen hem zeggen dat je toch met zijn ouders gaat praten en vragen of hij daar bij wil zijn. Dan zou ik zijn ouders inlichten en daarna aanbieden om te ondersteunen bij het traject. (Dus bijv meegaan naar de huisarts, of uitzoeken bij welke instelling de wachtlijsten het kortste zijn etc.)
maandag 8 april 2019 om 10:55
Gisteravond het gesprek aangegaan met de ouders. Samen met familie.
Het was naast pijnlijk ook wel weer fijn om er gewoon voor ze te kunnen zijn. Om ze het gevoel te kunnen geven dat ze er niet alleen voor staan.
Uiteraard ondersteunen we waar we kunnen (ook met het uitzoeken van de praktische zaken).
Dank voor jullie reacties: fijn om even van gedachten te kunnen wisselen over iets waar ik niet bekend mee (en zelfs een beetje bang voor) ben.
Het was naast pijnlijk ook wel weer fijn om er gewoon voor ze te kunnen zijn. Om ze het gevoel te kunnen geven dat ze er niet alleen voor staan.
Uiteraard ondersteunen we waar we kunnen (ook met het uitzoeken van de praktische zaken).
Dank voor jullie reacties: fijn om even van gedachten te kunnen wisselen over iets waar ik niet bekend mee (en zelfs een beetje bang voor) ben.
conversation = awareness
