Gezondheid
alle pijlers
Medische beslissing voor een ander
zondag 23 februari 2025 om 21:06
Heb je wel eens een medische beslissing met grote gevolgen moeten nemen voor een ander en heb je daar achteraf vrede mee?
Ik heb vorig jaar met een ander familielid moeten beslissen over het wel of niet laten behandelen van een naaste die op dat moment niet meer aanspreekbaar was. We hebben besloten af te zien van verdere behandeling en diegene laten gaan, maar ik heb daar nog steeds twijfels over. De naaste vertrouwde op ons om in haar belang te handelen en we hebben haar laten sterven. De behandeling zou ingrijpend zijn en de beste uitkomst wellicht enkele weken al dan niet bij kennis aan sondevoeding. Ik vermoed dat ik voor mezelf voor die weken had gekozen, dus dat is wat het zo lastig maakt (ook al zegt iedereen dat we eigenlijk geen keuze hadden).
Ik heb vorig jaar met een ander familielid moeten beslissen over het wel of niet laten behandelen van een naaste die op dat moment niet meer aanspreekbaar was. We hebben besloten af te zien van verdere behandeling en diegene laten gaan, maar ik heb daar nog steeds twijfels over. De naaste vertrouwde op ons om in haar belang te handelen en we hebben haar laten sterven. De behandeling zou ingrijpend zijn en de beste uitkomst wellicht enkele weken al dan niet bij kennis aan sondevoeding. Ik vermoed dat ik voor mezelf voor die weken had gekozen, dus dat is wat het zo lastig maakt (ook al zegt iedereen dat we eigenlijk geen keuze hadden).
zondag 23 februari 2025 om 21:16
Klopt. Toen het zo slecht ging is geconstateerd dat er kanker door haar hele lichaam zat. Dat hebben we nooit geweten. Ze lag in het ziekenhuis wegens een longontsteking die maar bleef terugkeren.blijfgewoonbianca schreef: ↑23-02-2025 21:12Ik snap het niet helemaal : na die paar weken zou ze alsnog sterven ?
zondag 23 februari 2025 om 21:25
Ik heb ongeveer voor hetzelfde dilemma gestaan.
Echter betrof het een beroerte en was het een kasplantje geworden met misschien iets meer door revalidatie of de stekker eruit.
Ik was in die tijd nog geen 20 en heb gekozen voor het 2e, maar soms mijmer ik... en dan vraag ik me af wat die revalidatie misschien op had kunnen brengen...
De persoon waar het om ging was niet zo'n doorzetter en daar heb ik de keus mee gemaakt. Maar heel eerlijk? De wat alsen en misschienen vreten nog met regelmaat aan me, ondanks dat dit bijna 20 jaar geleden is.
Echter betrof het een beroerte en was het een kasplantje geworden met misschien iets meer door revalidatie of de stekker eruit.
Ik was in die tijd nog geen 20 en heb gekozen voor het 2e, maar soms mijmer ik... en dan vraag ik me af wat die revalidatie misschien op had kunnen brengen...
De persoon waar het om ging was niet zo'n doorzetter en daar heb ik de keus mee gemaakt. Maar heel eerlijk? De wat alsen en misschienen vreten nog met regelmaat aan me, ondanks dat dit bijna 20 jaar geleden is.
zondag 23 februari 2025 om 21:26
zondag 23 februari 2025 om 21:28
Echt? Waarom? Wat zouden die weken voor de patient toevoegen? Wat is de kwaliteit van leven na die behandeling?
Ben je het niet aan het invullen voor jezelf als naaste, dat jij graag nog wat weken de tijd had gehad voor het afscheid, of de patient nu bij kennis zou zijn of niet?
Ik ben er heel erg voor dat dit soort beslissingen, bij iemand die zo ziek is, gewoon door een arts worden genomen. Of voor mijn part door de zorgverzekeraar. We hoeven niet maar door te behandelen gewoon omdat het kan, voor zulke beperkte levenswinst.
Coffee is never my cup of tea
zondag 23 februari 2025 om 21:29
Wij hebben geen euthanasie laten doen. Ze is in slaap gebracht en heeft pijnmedicatie gekregen. Dat komt ongeveer op hetzelfde neer als versterven, maar dan in slaap.
zondag 23 februari 2025 om 21:29
zondag 23 februari 2025 om 21:30
ja, voor mijn beide ouders (afzonderlijk van elkaar), waar ik ook nog eens geen contact meer mee had (om goede redenen). Ik sta nog steeds achter mijn beslissing omdat ik denk dat ik ze het meest menswaardige afscheid gegund heb. Ik heb vervolgens wel de erfenis geweigerd (waren alleen schulden) en de gemeente heeft hun uitvaart betaald.
Ik heb me heel lang afgevraagd of ik er wel goed aan gedaan heb, maar het is nu jaren verder en ik denk het wel.
Ik heb me heel lang afgevraagd of ik er wel goed aan gedaan heb, maar het is nu jaren verder en ik denk het wel.
zondag 23 februari 2025 om 21:31
Nee, dat niet, maar de persoon met wie ik de beslissing nam, zat al eerder op dat punt. Het was voor mijn gevoel ook eigenlijk geen keuze, want ik besef ook wel dat het gros van de mensen niet zal kiezen voor twee weken extra pijn en ellende.
zondag 23 februari 2025 om 21:32
Ik heb die beslissing voor een dierbare genomen, terwijl een andere dierbare nog onderweg was, die heeft dus geen afscheid meer kunnen nemen.
Ik vond het verschrikkelijk maar het was de enige juiste beslissing en ik zou het weer doen.
Iets kan afschuwelijk zijn, maar toch het juiste.
zondag 23 februari 2025 om 21:34
Nee, ze wist het niet. Ze heeft wel jaren veel pijn gehad maar op de een op andere manier heeft iedereen, ook de artsen, aangenomen dat dat door haar andere ziektes kwam. Maar goed, stel dat we het drie jaar eerder hadden geweten, dan hadden we destijds wellicht een heel behandeltraject met onzekere uitkomst gestart op een kwetsbaar mensje.
zondag 23 februari 2025 om 21:49
Ja, ik heb moeten beslissen of mijn vader, die in coma lag en daar nooit meer uit zou komen, door zou ‘leven’ (aan de beademing) of zou sterven. Ik heb ervoor gekozen om hem te laten sterven omdat hij altijd tegen me had gezegd: als ik niks meer kan, moet jij de stekker eruit trekken. Geen schuldgevoel dus, ik wist dat ik deed wat hij wilde, en eigenlijk verbaasde het me dat het ziekenhuis ‘blijven leven’ überhaupt een optie vond.
zondag 23 februari 2025 om 21:53
Dan heb je de juiste keuze gemaakt.KamilleT schreef: ↑23-02-2025 21:34Nee, ze wist het niet. Ze heeft wel jaren veel pijn gehad maar op de een op andere manier heeft iedereen, ook de artsen, aangenomen dat dat door haar andere ziektes kwam. Maar goed, stel dat we het drie jaar eerder hadden geweten, dan hadden we destijds wellicht een heel behandeltraject met onzekere uitkomst gestart op een kwetsbaar mensje.
En dan mag je daar alsnog veel verdriet van hebben, maar je keuze is echt terecht en goed.
zondag 23 februari 2025 om 21:58
Ik heb de verpleeghuisarts van mijn ouder geen toestemming gegeven voor rustgevende medicatie. De arts vergat gemakshalve even te vertellen dat de al ernstige slikklachten erger zouden worden, maar zei toen ik daarnaar vroeg, dat we dat maar op de koop toe moesten nemen. Ik heb geweigerd om mijn ouder letterlijk te laten stikken en ben nog steeds blij dat ik doorvroeg.
Voor het rustgevende heb ik nog vele mogelijke oplossingen aangedragen, maar daar werd slecht naar geluisterd. Toen ik met een robotkat aankwam, zelf aangeschaft, bleek dat er een stuk of vier op de afdeling lagen, maar die waren nooit aangeboden.
Ouder is heel rustig overleden en pas toen kreeg ik rust.
Voor het rustgevende heb ik nog vele mogelijke oplossingen aangedragen, maar daar werd slecht naar geluisterd. Toen ik met een robotkat aankwam, zelf aangeschaft, bleek dat er een stuk of vier op de afdeling lagen, maar die waren nooit aangeboden.
Ouder is heel rustig overleden en pas toen kreeg ik rust.
zondag 23 februari 2025 om 22:09
Ik snap het gevoel wel.
Ik heb niet zozeer precies dit gehad. Ik heb wel een keer een moeilijk pad om een bijna onmogelijk verkrijgbare behandeling te zoeken niet gevolgd. Het zou heel moeilijk geweest zijn: een medicijnencocktail in het buitenland bij elkaar zien te sprokkelen in niet-legale circuits. Zonder artsen die ook buiten de protocollen wilden denken, kans op succes onduidelijk, waarschijnlijk piepklein. Maar dat pad had wel eerder het leven van 2 mensen gered.
Zo'n mission impossible, zo buiten mijn comfort zone, en ogenschijnlijk klinkt het heel dom. Maar je hebt weinig te verliezen als de verwachting toch nog max 6 mnd is.
Maar ik had een peuter en een baby (niet ziek, wel om voor te zorgen) en ik vond het eng en overweldigend. Niet gedaan dus. Toch voel ik me er nog met regelmaat schuldig over. Tegen ieder ander in deze situatie zou ik zeggen doe normaal, natuurlijk was dat geen echte optie. Maar voor mezelf ben ik een stuk strenger.
Ik heb niet zozeer precies dit gehad. Ik heb wel een keer een moeilijk pad om een bijna onmogelijk verkrijgbare behandeling te zoeken niet gevolgd. Het zou heel moeilijk geweest zijn: een medicijnencocktail in het buitenland bij elkaar zien te sprokkelen in niet-legale circuits. Zonder artsen die ook buiten de protocollen wilden denken, kans op succes onduidelijk, waarschijnlijk piepklein. Maar dat pad had wel eerder het leven van 2 mensen gered.
Zo'n mission impossible, zo buiten mijn comfort zone, en ogenschijnlijk klinkt het heel dom. Maar je hebt weinig te verliezen als de verwachting toch nog max 6 mnd is.
Maar ik had een peuter en een baby (niet ziek, wel om voor te zorgen) en ik vond het eng en overweldigend. Niet gedaan dus. Toch voel ik me er nog met regelmaat schuldig over. Tegen ieder ander in deze situatie zou ik zeggen doe normaal, natuurlijk was dat geen echte optie. Maar voor mezelf ben ik een stuk strenger.
zondag 23 februari 2025 om 22:12
Ik heb vanwege mijn werk met grote regelmaat te maken met dit soort zaken. En geloof me, het zijn níét de patiënten waarbij de familie besluit dat het genoeg geweest is waar ik van wakker lig, maar juist het tegenovergestelde: families die koste wat het kost door willen gaan terwijl wij als medici al lang weten dat er geen menswaardig bestaan gaat zijn. Zó veel schrijnende gevallen meegemaakt.
Dus nee, ik zou absoluut geen ‘wat als’ gedachten hebben daarover; je hebt iemand mogelijk een enorme lijdensweg bespaard.
Dus nee, ik zou absoluut geen ‘wat als’ gedachten hebben daarover; je hebt iemand mogelijk een enorme lijdensweg bespaard.
zondag 23 februari 2025 om 22:20
zondag 23 februari 2025 om 22:28
Nee dit was voor iemand anders, dat was de vraag toch?Honingbij_ schreef: ↑23-02-2025 22:20Wombat, ik heb je post nu 3x gelezen maar ik begrijp het nog steeds niet helemaal geloof ik. Je had een ernstige ziekte waarvoor een niet vaak gebruikte therapie voor nodig was, en dat heb je niet gedaan? Maar ben je uiteindelijk nou beter geworden, of niet?
Die is nu dood. Daar voel ik me nog met regelmaat schuldig over.
De enige mogelijke therapie was medicijnen op illegale wijze zien te vinden want geen arts die ze wil voorschrijven als het buiten de reguliere kaders is. Eerder was dat mensen op de zwarte markt wel gelukt. In Mexico bij apotheken en zo. En die zijn wel genezen. Maar het klonk zo hopeloos ingewikkeld.
zondag 23 februari 2025 om 22:49
Dat kan ik me voorstellen. Erg onNederlands eigenlijk. Ik dacht altijd dat in Nederland qua coma maar 1 uitweg geboden wordt (iig voor de verzekering) als iemand niet meer verwacht wordt eruit te komen.
@to, kun je geen vrede hebben met de beslissing, omdat je hebt gehandeld naar beste kunnen? We kunnen ons hele leven vragen stellen over de wat als dit en wat als dat. Maar soms maakt men keuzes op basis wat men op dat moment weet. Het voelt ergens zo zonde dat je jezelf geen rust gunt over die keuze die je waarschijnlijk uit liefde hebt gemaakt.
zondag 23 februari 2025 om 23:43
Ik zelf niet maar mijn moeder wel voor haar moeder. Mijn oma was al te dement om een euthanasie verklaring te regelen dus kon niet geholpen worden terwijl ze dat wel heel graag wilde en mijn moeder durfde ook niet te helpen en dat zou strafbaar zijn geweest. Toen moest ze op een gegeven moment een operatie ondergaan met grote kans op overlijden. Mijn moeder heeft besloten dat niet te laten doen maar in te zetten op pijnbestrijding zodat ze in ieder geval geen pijn had. Niet veel later overleed mijn oma en we waren allemaal opgelucht dat ze eindelijk haar rust had gevonden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
