Psyche
alle pijlers
Hoe is het leven na schematherapie? Ervaringen?
dinsdag 18 augustus 2020 om 18:19
Hallo allemaal!
Zoals mijn naam al doet vermoeden ben ik nieuw hier. Ik heb al wel heel veel gelezen voor in aan schema therapie begon. Zo zag ik veel positieve verhalen, en dat gaf me hoop en moed!
ik heb verder nooit vragen gesteld, omdat ik dat vooral met de therapie deed. Maar nu toch een vraag, die me veel bezighoud en waar ik eigenlijk ervaringen van andere mensen nodig heb.
Hoe is het leven voor jou na schema therapie geworden?
ik ben een vrouw van 40, getrouwd en kinderen.
Rond mijn 25e raakte ik voor het eerst overspannen, dit met alleen rust en minder werken "opgelost".
Rond mijn 30e nadat mijn 1e kind 8 maanden was ging het voor het eerst echt mis. Ik kreeg een postnatale depressie (waar ik nu wel tegen kan zeggen dat ik te veel eisend was en niet meer kon overcompenseren)
hiervoor destijds een korte crisis opname en behandeling voor depressie. Na een maand of 6 kon ik mijn leven weer oppakken.
Tot 2 jaar geleden ik in een burn out terecht kwam.
Ik was zo bang voor weer een depressie, en belande weer bij de crisis. geen opname, maar wel gesprekken, 2 maanden, tot er betere hulp was.
Uiteindelijk een test voor persoonlijkheidsstoornis gedaan.
hieruit kwam een nno ps met trekken van borderline en theatraal.
Na een jaar op de wachtlijst een jaar geleden begonnen aan schema therapie.
1 x per week 1 op 1, en 1 x per week in een groep.
ik heb veel geleerd,
zo heb ik een strenge veeleisende ouder, die me ook kan veroordelen. en de schema's
meedogenloze normen (alles moet goed gaan)
emotioneel te kort (ik krijg niet wat ik nodig heb / word niet begrepen)
te kort schieten / minderwaardig (anderen zijn beter / ik doe het niet goed)
mislukken (ik doe er niet toe / ben niet belangrijk)
en als beschermer ben ik vooral aan het overcompenseren;
overcontrolleren (piekeren / alles goed willen doen / dwangmatig opruimen)
aandacht en erkenning zoeker (opeisen "jij moet mij".. ïk wil dat jij..")
en soms zelfverheerlijker (me beter voelen / voordoen alsof ik beter ben / ander na beneden halen om eigen pijn niet te voelen)
ik de tijd van de therapie heb ik niet gewerkt, ik ben mijn baan inmiddels kwijt, maar wil wel weer het "normale" leven oppakken.
Maar hoe normaal is jullie leven nu?
ik ben nog niet klaar, en durf ook nog niet te stoppen, maar het loopt wel op het eind, omdat ik alles wel kan inzien en het in m'n systeem lijkt te zitten.
Toch heb ik soms nog zo een dikke week dat ik me zo klote voel, dat ik down ben, heel erg gespannen en veel pieker.
Dan vraag ik me vaak af; blijft dit zo? kan ik ooit weer werken en een normaal leven lijden?
mijn leven was "gewoon" zo leek het.
maar door de hoge eisen stortte ik steeds in een burn ouit oid.
nu leg ik die eisen wel naaste me neer (probeer ik) maar toch heb ik steeds terugvallen en gaat het dus soms zo slecht, dat ik me afvraag, is dit het leven na schematherapie? elke maand een week me klote voelen dat het onmogelijk word nog te gaan werken?
ik hoor graag jullie ervaringen, zodat ik wat beter weet wat ik straks kan verwachten als de therapie klaar is.
alvast bedankt!
Zoals mijn naam al doet vermoeden ben ik nieuw hier. Ik heb al wel heel veel gelezen voor in aan schema therapie begon. Zo zag ik veel positieve verhalen, en dat gaf me hoop en moed!
ik heb verder nooit vragen gesteld, omdat ik dat vooral met de therapie deed. Maar nu toch een vraag, die me veel bezighoud en waar ik eigenlijk ervaringen van andere mensen nodig heb.
Hoe is het leven voor jou na schema therapie geworden?
ik ben een vrouw van 40, getrouwd en kinderen.
Rond mijn 25e raakte ik voor het eerst overspannen, dit met alleen rust en minder werken "opgelost".
Rond mijn 30e nadat mijn 1e kind 8 maanden was ging het voor het eerst echt mis. Ik kreeg een postnatale depressie (waar ik nu wel tegen kan zeggen dat ik te veel eisend was en niet meer kon overcompenseren)
hiervoor destijds een korte crisis opname en behandeling voor depressie. Na een maand of 6 kon ik mijn leven weer oppakken.
Tot 2 jaar geleden ik in een burn out terecht kwam.
Ik was zo bang voor weer een depressie, en belande weer bij de crisis. geen opname, maar wel gesprekken, 2 maanden, tot er betere hulp was.
Uiteindelijk een test voor persoonlijkheidsstoornis gedaan.
hieruit kwam een nno ps met trekken van borderline en theatraal.
Na een jaar op de wachtlijst een jaar geleden begonnen aan schema therapie.
1 x per week 1 op 1, en 1 x per week in een groep.
ik heb veel geleerd,
zo heb ik een strenge veeleisende ouder, die me ook kan veroordelen. en de schema's
meedogenloze normen (alles moet goed gaan)
emotioneel te kort (ik krijg niet wat ik nodig heb / word niet begrepen)
te kort schieten / minderwaardig (anderen zijn beter / ik doe het niet goed)
mislukken (ik doe er niet toe / ben niet belangrijk)
en als beschermer ben ik vooral aan het overcompenseren;
overcontrolleren (piekeren / alles goed willen doen / dwangmatig opruimen)
aandacht en erkenning zoeker (opeisen "jij moet mij".. ïk wil dat jij..")
en soms zelfverheerlijker (me beter voelen / voordoen alsof ik beter ben / ander na beneden halen om eigen pijn niet te voelen)
ik de tijd van de therapie heb ik niet gewerkt, ik ben mijn baan inmiddels kwijt, maar wil wel weer het "normale" leven oppakken.
Maar hoe normaal is jullie leven nu?
ik ben nog niet klaar, en durf ook nog niet te stoppen, maar het loopt wel op het eind, omdat ik alles wel kan inzien en het in m'n systeem lijkt te zitten.
Toch heb ik soms nog zo een dikke week dat ik me zo klote voel, dat ik down ben, heel erg gespannen en veel pieker.
Dan vraag ik me vaak af; blijft dit zo? kan ik ooit weer werken en een normaal leven lijden?
mijn leven was "gewoon" zo leek het.
maar door de hoge eisen stortte ik steeds in een burn ouit oid.
nu leg ik die eisen wel naaste me neer (probeer ik) maar toch heb ik steeds terugvallen en gaat het dus soms zo slecht, dat ik me afvraag, is dit het leven na schematherapie? elke maand een week me klote voelen dat het onmogelijk word nog te gaan werken?
ik hoor graag jullie ervaringen, zodat ik wat beter weet wat ik straks kan verwachten als de therapie klaar is.
alvast bedankt!
woensdag 19 augustus 2020 om 06:46
Dit thema kwam toevallig gisteren voorbij in het ‘schematherapie kletstopic’ ik heb daar iets geschreven over het leven na (intensieve) therapie. Kortom, (Laat maar, blijkbaar doe ik niet aan kortom 
) wat mij betreft gaat het proces door. En het gewone leven bestaat uit je fijn en goed voelen, maar je soms ook boos, verdrietig en rot voelen. Je bent niet ‘kapot’ als je je niet altijd goed voelt, je bent niet kapot als je periodes hebt waarin je schema’s of overtuigingen weer sterk zijn. Daar ga je van leren, je gaat leren om weer zelf te leven en zelf voor je behoeftes te zorgen. Alles gaat door. Het is niet klaar, het is een andere fase en ook in die fase horen soms heftige gevoelens erbij. Maar kan je je herpakken, kan je er voor zorgen, mogen ze er zijn, je moeites, je oude coping, je (oude) behoeftes? Klinkt trouwens alsof je hard gewerkt hebt en veel geleerd - mooi gedaan!
Ik zit soms ook weer vast, daar leer ik van. Soms denk ik ‘gaat het nou nooit over?’ en soms knijp ik mezelf nog steeds omdat ik me zo fijn kan voelen en vooral zo....gewoon oké. Het voelt soms toch nog bijzonder, maar dat is zeker niet elk moment of elke periode en hoeft ook niet meteen zo te zijn. Ook het vakken en opstaan is echt nodig. Ik vergelijk het vaak met een bootje op zee, je moet ook de stormen navigeren. Mag dat ook van jezelf? Een storm komt gewoon, het betekent niet dat je mislukt bent. Leren aan boord te blijven en door die storm heen te navigeren is iets anders dan overboord springen (jezelf afschrijven) alleen omdat er storm is. Ook het gewone leven is vallen en opstaan. Vooral de periode kort na therapie kan wel even een gat zijn.
Waarom loopt de therapie op z’n eind trouwens? Zo te lezen heb je nog niet echt een ‘klaar genoeg’ gevoel? Heb je dit besproken met je therapeut? Werken aan afscheid is ook belangrijk. Wat mij betreft gaat de winst van therapie ook veel meer over het voelen dan het snappen. Zo veel mensen ‘snappen’ hoe het werkt, zelfs al voordat ze in therapie gaan. Betekent niet dat je echt bezig bent met je gevoel. Het ‘snappen’ (veel denken erover) kan zelfs ontzettend goed afleiden van daadwerkelijk iets voelen en met dat gevoel aan de slag gaan. Veel mensen hebben denken als coping, het helpt je ordenen en controle krijgen - en dus niet écht hoeven voelen. Hé thrift allemaal niet perfect te zijn wanneer je stopt met therapie, maar bespreek echt je twijfels en vooral gevoel (dus niet per se de gedachten, maar wat zijn de échte gevoelens en behoeftes) met je therapeut. Of durf ze op z’n minst te erkennen voor jezelf.
Ik kan je ook de boeken van Brené Brown aanraden. Gaat over dit soort thema’s binnen het gewone leven.
) wat mij betreft gaat het proces door. En het gewone leven bestaat uit je fijn en goed voelen, maar je soms ook boos, verdrietig en rot voelen. Je bent niet ‘kapot’ als je je niet altijd goed voelt, je bent niet kapot als je periodes hebt waarin je schema’s of overtuigingen weer sterk zijn. Daar ga je van leren, je gaat leren om weer zelf te leven en zelf voor je behoeftes te zorgen. Alles gaat door. Het is niet klaar, het is een andere fase en ook in die fase horen soms heftige gevoelens erbij. Maar kan je je herpakken, kan je er voor zorgen, mogen ze er zijn, je moeites, je oude coping, je (oude) behoeftes? Klinkt trouwens alsof je hard gewerkt hebt en veel geleerd - mooi gedaan!Ik zit soms ook weer vast, daar leer ik van. Soms denk ik ‘gaat het nou nooit over?’ en soms knijp ik mezelf nog steeds omdat ik me zo fijn kan voelen en vooral zo....gewoon oké. Het voelt soms toch nog bijzonder, maar dat is zeker niet elk moment of elke periode en hoeft ook niet meteen zo te zijn. Ook het vakken en opstaan is echt nodig. Ik vergelijk het vaak met een bootje op zee, je moet ook de stormen navigeren. Mag dat ook van jezelf? Een storm komt gewoon, het betekent niet dat je mislukt bent. Leren aan boord te blijven en door die storm heen te navigeren is iets anders dan overboord springen (jezelf afschrijven) alleen omdat er storm is. Ook het gewone leven is vallen en opstaan. Vooral de periode kort na therapie kan wel even een gat zijn.
Waarom loopt de therapie op z’n eind trouwens? Zo te lezen heb je nog niet echt een ‘klaar genoeg’ gevoel? Heb je dit besproken met je therapeut? Werken aan afscheid is ook belangrijk. Wat mij betreft gaat de winst van therapie ook veel meer over het voelen dan het snappen. Zo veel mensen ‘snappen’ hoe het werkt, zelfs al voordat ze in therapie gaan. Betekent niet dat je echt bezig bent met je gevoel. Het ‘snappen’ (veel denken erover) kan zelfs ontzettend goed afleiden van daadwerkelijk iets voelen en met dat gevoel aan de slag gaan. Veel mensen hebben denken als coping, het helpt je ordenen en controle krijgen - en dus niet écht hoeven voelen. Hé thrift allemaal niet perfect te zijn wanneer je stopt met therapie, maar bespreek echt je twijfels en vooral gevoel (dus niet per se de gedachten, maar wat zijn de échte gevoelens en behoeftes) met je therapeut. Of durf ze op z’n minst te erkennen voor jezelf.
Ik kan je ook de boeken van Brené Brown aanraden. Gaat over dit soort thema’s binnen het gewone leven.
woensdag 19 augustus 2020 om 18:37
Ik vraag me hetzelfde af. Ik denk dat we ongeveer in dezelfde fase zitten; een hoop geleerd, hard gewerkt, de kennis aan boord.. maar dan?
Elke keer als er een modus lang blijft hangen waardoor ik me slecht ga voelen is er de angst om weer een depressief te worden. Terwijl ik inmiddels best wel weet wat ik kan doen om de modus te laten verdwijnen en hoe ik, zoals Tuinhek zo mooi verwoord, mijn bootje door de storm moet navigeren. Ik denk dat het gewoon nóg vaker moet gebeuren, zodat het vertrouwen groeit dat ik het écht zelf kan en ik er niet meer zo van schrik.
Hoe het moet als ik straks weer ga werken weet ik ook nog niet. Ik opende daar vorige week een topic over waar ik veel aan had, OPS en werk, misschien kun je dat lezen?
Op je vraag blijft dit zo: ik hoop van niet, ik denk dat het steeds makkelijker zal zijn om de modi de baas te worden. Maar ik las in mijn andere topic dat het soms na jaren nog niet vanzelf gaat, en dat je dan soms weer nieuwe uitdagingen tegenkomt. Ik heb besloten meer met de dag te leven en nog even niet na te denken over hoe het later allemaal moet. Later komt vanzelf, eerst maar bezig zijn met de vorderingen en successen van vandaag!
Elke keer als er een modus lang blijft hangen waardoor ik me slecht ga voelen is er de angst om weer een depressief te worden. Terwijl ik inmiddels best wel weet wat ik kan doen om de modus te laten verdwijnen en hoe ik, zoals Tuinhek zo mooi verwoord, mijn bootje door de storm moet navigeren. Ik denk dat het gewoon nóg vaker moet gebeuren, zodat het vertrouwen groeit dat ik het écht zelf kan en ik er niet meer zo van schrik.
Hoe het moet als ik straks weer ga werken weet ik ook nog niet. Ik opende daar vorige week een topic over waar ik veel aan had, OPS en werk, misschien kun je dat lezen?
Op je vraag blijft dit zo: ik hoop van niet, ik denk dat het steeds makkelijker zal zijn om de modi de baas te worden. Maar ik las in mijn andere topic dat het soms na jaren nog niet vanzelf gaat, en dat je dan soms weer nieuwe uitdagingen tegenkomt. Ik heb besloten meer met de dag te leven en nog even niet na te denken over hoe het later allemaal moet. Later komt vanzelf, eerst maar bezig zijn met de vorderingen en successen van vandaag!
woensdag 19 augustus 2020 om 19:11
Pfff heel herkenbaar geschreven allemaal. Hier ook een verleden met therapie. En ook de momenten dat ik me afvraag of het ooit echt beter word/is/gaat.
JA. Dat gaat. Want inmiddels heb ik tig momenten/dagen/weken dat ik “gewoon” leef.
Het gaat gewoon prima. Prima is goed.
En als t dan even niet goed gaat ben ik bang dat ik een enorme terugval heb, het leven verschrikkelijk is en dat ik nooit beter zal worden.
Maar dat is geheel niet waar.
JA. Dat gaat. Want inmiddels heb ik tig momenten/dagen/weken dat ik “gewoon” leef.
Het gaat gewoon prima. Prima is goed.
En als t dan even niet goed gaat ben ik bang dat ik een enorme terugval heb, het leven verschrikkelijk is en dat ik nooit beter zal worden.
Maar dat is geheel niet waar.
