Psyche
alle pijlers
Hoe kom ik aan deze (irreële) angsten en gedachten?
donderdag 4 december 2008 om 22:00
Normaal ben ik van mezelf altijd heel zorgeloos en opgewekt en vrolijk en optimistisch enzo... Allemaal leuk en wel... maar.....
mijn hoofd maakt soms hele rare gedachten aan.
Af en toe ben ik gewoon ineens bang dat iemand me iets aan wil doen. Had dat met mijn ex (half jaar geleden uitgegaan) al af en toe.
En eerlijk waar, dat slaat echt nergens op. Hij deed nooit een vlieg kwaad, heeft me nooit met een vinger aangeraakt, was ook emotioneel niet gewelddadig oid, maar toch was ik soms ineens bang. Kon ik zomaar ineens denken dat 'ie die avond me weet ik veel wat ging aandoen. En hoe ik dat kon voorkomen.
En nu dus weer een geval: ben nu zo'n 4 weken aan het daten met een leuke jongen, via internet ontmoet.
En nu slaat ineens af en toe mijn angst toe.
Ik ken 'm eigenlijk helemaal niet, pas 4 weken! Misschien is het wel een enorme engerd! (en wederom: ik heb geen reden om dat te denken, hij is juist hartstikke lief, openhartig etc).
En nu deelde 'ie vanavond luchtig per sms mee dat we morgen (we gaan samen uit eten) bij hem slapen. Ik belde hem op omdat ik even de toon van zijn stem wilde peilen, maar hij deed kortaf omdat 'ie met vrienden was.
Meteen denk ik weer: wat gaat 'ie doen? Hij is toch niks naars van plan? De gedachten gaan echt zover dat ik liefst eronderuit wil gaan komen (smoes waarom we per se niet bij hem kunnen slapen), bedenk welke vrienden/dinnen ik kan vertellen waar ik ben, zodat ze me kunnen komen 'redden' en wat kan ik meenemen om mezelf te verdedigen als 'ie iets raars doet... echt... hoe kom ik nou aan deze gedachten?!
De mensen zelf geven me er totaal geen aanleiding toe, behalve dat het misschien telkens dingen zijn waar men iets voor mij 'beslist' zonder te vragen, of iets waar ik een spanning voel, maar niet helemaal kan plaatsen... maar slaat toch nergens op om dit soort dingen te gaan denken?
(Heb overigens ook in mijn verleden nooit met geweld te maken gehad of iets dergelijks. Allemaal heel normaal en fijn en zorgeloos leven geleid altijd)
Geen idee wat voor reacties ik hierop krijg, dus brandt maar gewoon los. Moest het gewoon even kwijt dat ik niet helemaal weet wat ik met die gedachten aan moet. Misschien kom ik er door het er hier over te hebben achter waarom ik die gedachten heb.
mijn hoofd maakt soms hele rare gedachten aan.
Af en toe ben ik gewoon ineens bang dat iemand me iets aan wil doen. Had dat met mijn ex (half jaar geleden uitgegaan) al af en toe.
En eerlijk waar, dat slaat echt nergens op. Hij deed nooit een vlieg kwaad, heeft me nooit met een vinger aangeraakt, was ook emotioneel niet gewelddadig oid, maar toch was ik soms ineens bang. Kon ik zomaar ineens denken dat 'ie die avond me weet ik veel wat ging aandoen. En hoe ik dat kon voorkomen.
En nu dus weer een geval: ben nu zo'n 4 weken aan het daten met een leuke jongen, via internet ontmoet.
En nu slaat ineens af en toe mijn angst toe.
Ik ken 'm eigenlijk helemaal niet, pas 4 weken! Misschien is het wel een enorme engerd! (en wederom: ik heb geen reden om dat te denken, hij is juist hartstikke lief, openhartig etc).
En nu deelde 'ie vanavond luchtig per sms mee dat we morgen (we gaan samen uit eten) bij hem slapen. Ik belde hem op omdat ik even de toon van zijn stem wilde peilen, maar hij deed kortaf omdat 'ie met vrienden was.
Meteen denk ik weer: wat gaat 'ie doen? Hij is toch niks naars van plan? De gedachten gaan echt zover dat ik liefst eronderuit wil gaan komen (smoes waarom we per se niet bij hem kunnen slapen), bedenk welke vrienden/dinnen ik kan vertellen waar ik ben, zodat ze me kunnen komen 'redden' en wat kan ik meenemen om mezelf te verdedigen als 'ie iets raars doet... echt... hoe kom ik nou aan deze gedachten?!
De mensen zelf geven me er totaal geen aanleiding toe, behalve dat het misschien telkens dingen zijn waar men iets voor mij 'beslist' zonder te vragen, of iets waar ik een spanning voel, maar niet helemaal kan plaatsen... maar slaat toch nergens op om dit soort dingen te gaan denken?
(Heb overigens ook in mijn verleden nooit met geweld te maken gehad of iets dergelijks. Allemaal heel normaal en fijn en zorgeloos leven geleid altijd)
Geen idee wat voor reacties ik hierop krijg, dus brandt maar gewoon los. Moest het gewoon even kwijt dat ik niet helemaal weet wat ik met die gedachten aan moet. Misschien kom ik er door het er hier over te hebben achter waarom ik die gedachten heb.
anoniem_70339 wijzigde dit bericht op 04-12-2008 23:52
Reden: ietsje ingekort
Reden: ietsje ingekort
% gewijzigd
donderdag 4 december 2008 om 23:10
Jij vindt het niet fijn dat hij "zomaar" voor jou beslist en daarom zet jij je stekels op. Heel begrijpenlijk, zou ik ook doen.
Ik ben iemand die sowieso erg op mijn instict vertrouwd. Die paar keer dat ik niet naar dat innerlijke stemmetje luisterde is het idd fout gelopen.
Je zegt het zelf, je kent hem eigenlijk niet. Kijk het gewoon nog even aan, blijf je dat gevoel houden dan zou ik nog een keer kijken of die jongen echt wel wat voor je is.
Succes!
Ik ben iemand die sowieso erg op mijn instict vertrouwd. Die paar keer dat ik niet naar dat innerlijke stemmetje luisterde is het idd fout gelopen.
Je zegt het zelf, je kent hem eigenlijk niet. Kijk het gewoon nog even aan, blijf je dat gevoel houden dan zou ik nog een keer kijken of die jongen echt wel wat voor je is.
Succes!
Ja, dat vind ik echt.
donderdag 4 december 2008 om 23:17
Een heel verhaal, maar zegt mamasaar het eigenlijk niet ook al? Je wilt niet dat hij zomaar voor jou beslist dat jij bij hem blijft slapen. Dat kan idd op een andere manier, sowieso in een relatie hoor je te overleggen vind ik hoor, maar dit al na 4 weken! Is hij niet wat te dominant voor je? Luister naar je gevoel en bewaak je grenzen!
donderdag 4 december 2008 om 23:44
Tja, ik kan nooit kort van stof zijn geloof ik, sorry daarvoor 
Ik zal het anders wat inkorten, tis ook geen gezicht, zo'n lap tekst.
Jullie hebben wel gelijk, denk ook dat daar de kern zit, bij dat mijn stekels op gaan als mensen iets te makkelijk voor mij denken te kunnen beslissen. Of als ik iets tegen mijn zin moet doen.
En dat dominante, tot nu toe viel dat enorm mee, maar als dit zo doorgaat wordt het niks.
Maar dan nog... waarom maakt mijn hoofd daar dan van die enge gedachten bij? Waarom denk ik niet gewoon: he bah, ik wil dit helemaal niet, of gatver, wat een dominant gedrag. Waarom denk ik dan meteen allerlei horrorscenario's?
Ik zal het anders wat inkorten, tis ook geen gezicht, zo'n lap tekst.
Jullie hebben wel gelijk, denk ook dat daar de kern zit, bij dat mijn stekels op gaan als mensen iets te makkelijk voor mij denken te kunnen beslissen. Of als ik iets tegen mijn zin moet doen.
En dat dominante, tot nu toe viel dat enorm mee, maar als dit zo doorgaat wordt het niks.
Maar dan nog... waarom maakt mijn hoofd daar dan van die enge gedachten bij? Waarom denk ik niet gewoon: he bah, ik wil dit helemaal niet, of gatver, wat een dominant gedrag. Waarom denk ik dan meteen allerlei horrorscenario's?
vrijdag 5 december 2008 om 00:05
vrijdag 5 december 2008 om 00:15
Ik herken dat wantrouwende dat jij hebt. Ik heb dat exact hetzelfde. Ik weet wel waar het bij mij vandaan komt; van al die enge en erge dingen die er gebeuren en die je dan via de media hoort/leest.
Ik zal noooooit bij iemand in de auto stappen die ik niet of amper ken, of andersom. En toen ik 20 jaar geleden mijn man ontmoette was ik ook zo wantrouwend, net als jij. Ook met de vriendjes die ik daarvoor had.
Ik kijk eerst heel goed de kat uit de boom, ben enorm op mijn hoede en bouw het (relatie in welke zin dan ook) zeer rustig op.
Je hoort en leest maar al te vaak dat het fout afloopt.
Een vriendin van me sprak al snel af met iemand die ze via internet had leren kennen, bij hem thuis.
Ik heb gevraagd of ze gek geworden was...want wat als ie wat kwaads in de zin had. Ze kende hem amper. Ze moest er hartelijk om lachen.
Maar ik heb wel het adres gevraagd en heb haar op het hart gedrukt dat ze me een seintje zou geven, bellen of meteen weg zou gaan als iets niet 'klopte'. Ik zou dan linea recta hulp inschakelen en er naar toe gaan.
Je weet het maar nooit, denk ik dan.
Ik vind het niet verkeerd om goed op je hoede te zijn. En als het goed is komt het vertrouwen vanzelf.
Voor mij geldt dus ook: je kan niet voorzichtig genoeg zijn.
Ik zal noooooit bij iemand in de auto stappen die ik niet of amper ken, of andersom. En toen ik 20 jaar geleden mijn man ontmoette was ik ook zo wantrouwend, net als jij. Ook met de vriendjes die ik daarvoor had.
Ik kijk eerst heel goed de kat uit de boom, ben enorm op mijn hoede en bouw het (relatie in welke zin dan ook) zeer rustig op.
Je hoort en leest maar al te vaak dat het fout afloopt.
Een vriendin van me sprak al snel af met iemand die ze via internet had leren kennen, bij hem thuis.
Ik heb gevraagd of ze gek geworden was...want wat als ie wat kwaads in de zin had. Ze kende hem amper. Ze moest er hartelijk om lachen.
Maar ik heb wel het adres gevraagd en heb haar op het hart gedrukt dat ze me een seintje zou geven, bellen of meteen weg zou gaan als iets niet 'klopte'. Ik zou dan linea recta hulp inschakelen en er naar toe gaan.
Je weet het maar nooit, denk ik dan.
Ik vind het niet verkeerd om goed op je hoede te zijn. En als het goed is komt het vertrouwen vanzelf.
Voor mij geldt dus ook: je kan niet voorzichtig genoeg zijn.
vrijdag 5 december 2008 om 09:27
Kan het ook niet een onbewuste "te mooi om waar te zijn" gedachte zijn?
Zoals jezelf zegt is er nog nooit iets echt traumatisch voor gevallen in je leven en je leven was/is fijn en zorgenloos.
Dat heb ik nl ook gehad en nog wel eens, komt ook mede idd door wat je allemaal hoort in de media.
Dat je fantasie soms zo op hol slaat, terwijl er eigenlijk helemaal geen reden voor is.
Soms bedenk je je hoe fijn je leven wel niet is, en dat eigenlijk heel veel je voor de wind gaat. en dan zijn er ineens van die momenten dat je allerlei "waanzinnigheden" voor je ogen krijgt, die er voor kunnen zorgen dat dat onbezorgde leventje ineens voorbij is.
Je zou eens echt serieus met jezelf in conclaaf kunnen gaan, en zo de basis van die gedachten proberen te achterhalen.
Zoals jezelf zegt is er nog nooit iets echt traumatisch voor gevallen in je leven en je leven was/is fijn en zorgenloos.
Dat heb ik nl ook gehad en nog wel eens, komt ook mede idd door wat je allemaal hoort in de media.
Dat je fantasie soms zo op hol slaat, terwijl er eigenlijk helemaal geen reden voor is.
Soms bedenk je je hoe fijn je leven wel niet is, en dat eigenlijk heel veel je voor de wind gaat. en dan zijn er ineens van die momenten dat je allerlei "waanzinnigheden" voor je ogen krijgt, die er voor kunnen zorgen dat dat onbezorgde leventje ineens voorbij is.
Je zou eens echt serieus met jezelf in conclaaf kunnen gaan, en zo de basis van die gedachten proberen te achterhalen.
maandag 8 december 2008 om 11:21
Ik sluit me aan bij Mamasaar. Je vind het niet fijn als iemand zo iets voor je besluit en aangezien jij kennelijk een associatieve, creatieve geest hebt komt er zo'n scenaria uit. Anderen slaan dicht, anderen bouwen allemaal rationele redenen, anderen halen vroegere ervaringen erbij en jij bouwt een creatief verhaal. Kennelijk durf je dus niet zo maar op alleen dat gevoel te vertrouwen en dat te volgen, maar moet er iets bij. Luister naar dat stemmetje en sta jezelf toe dat stemmetje te hebben.
maandag 15 december 2008 om 15:25
er is wel een verschil tussen 'luisteren naar je eigen stem en intuitie' en 'een irreële angst hebben'. Want waar ligt de grens tussen intuitie en jezelf onnodig bang maken?
Ireeële angsten worden vaak getriggerd door situaties die jij onbewust koppelt aan angst. Misschien heb je een keer een hele enge film gezien waarbij een meisje ook gedomineerd werd door een engerd die haar op een gegeven moment iets heeft aangedaan. Jij koppelt nu 'een ander beslist iets voor me' aan 'angst voor een engerd'. Maak het niet erger dan het is, want je kunt jezelf heel goed gek en anstig maken.
Ireeële angsten worden vaak getriggerd door situaties die jij onbewust koppelt aan angst. Misschien heb je een keer een hele enge film gezien waarbij een meisje ook gedomineerd werd door een engerd die haar op een gegeven moment iets heeft aangedaan. Jij koppelt nu 'een ander beslist iets voor me' aan 'angst voor een engerd'. Maak het niet erger dan het is, want je kunt jezelf heel goed gek en anstig maken.
