Psyche
alle pijlers
Hoe lang leef je al in een dipje?
maandag 14 januari 2019 om 12:00
Ik leef zelf 6 maanden ongeveer in een dipje. Het is een paniekstoornis. Dit uit zich in slecht slapen, sombere gedachtes en angsten. De dagen duren soms eindeloos. Over het algemeen ben ik stiller dan hoe ik was en meer in mijzelf getrokken. Ook durf ik niet goed meer alleen te zijn dus omring ik mij altijd met lieve en leuke mensen.
maandag 14 januari 2019 om 13:25
Waarom noem je het een dipje?
Ik heb soms een dipje en soms een depressie. Wat jij omschrijft heet bij mijn behandelaar een depressie.
Bij mij uit zich dat in somberheid, angst, slecht slapen, traagheid, zelfmoordgedachten en een gevoel dat ik afgesloten ben van de wereld.
Ik weet inmiddels dat het ook weer overgaat, maar ja, het komt ook altijd weer terug.
Ik heb soms een dipje en soms een depressie. Wat jij omschrijft heet bij mijn behandelaar een depressie.
Bij mij uit zich dat in somberheid, angst, slecht slapen, traagheid, zelfmoordgedachten en een gevoel dat ik afgesloten ben van de wereld.
Ik weet inmiddels dat het ook weer overgaat, maar ja, het komt ook altijd weer terug.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 14 januari 2019 om 13:30
Ik noem het een dipje, omdat ik depressie zo zwaar en negatief vind.Solomio schreef: ↑14-01-2019 13:25Waarom noem je het een dipje?
Ik heb soms een dipje en soms een depressie. Wat jij omschrijft heet bij mijn behandelaar een depressie.
Bij mij uit zich dat in somberheid, angst, slecht slapen, traagheid, zelfmoordgedachten en een gevoel dat ik afgesloten ben van de wereld.
Ik weet inmiddels dat het ook weer overgaat, maar ja, het komt ook altijd weer terug.
maandag 14 januari 2019 om 13:40
maandag 14 januari 2019 om 14:15
Precies dit.Solomio schreef: ↑14-01-2019 13:25Waarom noem je het een dipje?
Ik heb soms een dipje en soms een depressie. Wat jij omschrijft heet bij mijn behandelaar een depressie.
Bij mij uit zich dat in somberheid, angst, slecht slapen, traagheid, zelfmoordgedachten en een gevoel dat ik afgesloten ben van de wereld.
Ik weet inmiddels dat het ook weer overgaat, maar ja, het komt ook altijd weer terug.
maandag 14 januari 2019 om 14:24
Ik denk dat ik al met al ook al een jaar of 4 met een chronische depressie rondloop. Oorzaak; een zeer onrustige jeugd waardoor ik verkeerd gedrag heb aangeleerd aan mezelf (op mijn tenen lopen, me aanpassen aan anderen) en dat trekt best door in de rest van mijn leven.
De afgelopen jaren zwaar overbelast geraakt doordat ons zoontje om de haverklap met loeiende sirenes naar het ziekenhuis moest en dat in een tempo achter elkaar ging dat ik dat niet goed kan verwerken. Het 1 was voorbij en het volgende kwam alweer.
Hoe uit zich dat? Onverschilligheid, vermoeidheid, slecht slapen, veel hoofdpijn, veel rugpijn, verstrooidheid, niet goed kunnen concentreren. Stemmetje in mijn hoofd ook die zegt dat ik niks waard ben. Heel gezellig allemaal.
Desondanks probeer ik wel zoveel mogelijk leuke dingen te doen om niet helemaal weg te zakken in negativiteit.
De afgelopen jaren zwaar overbelast geraakt doordat ons zoontje om de haverklap met loeiende sirenes naar het ziekenhuis moest en dat in een tempo achter elkaar ging dat ik dat niet goed kan verwerken. Het 1 was voorbij en het volgende kwam alweer.
Hoe uit zich dat? Onverschilligheid, vermoeidheid, slecht slapen, veel hoofdpijn, veel rugpijn, verstrooidheid, niet goed kunnen concentreren. Stemmetje in mijn hoofd ook die zegt dat ik niks waard ben. Heel gezellig allemaal.
Desondanks probeer ik wel zoveel mogelijk leuke dingen te doen om niet helemaal weg te zakken in negativiteit.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 14 januari 2019 om 18:55
Daar herken ik mij wel in. Door gaan en niet stoppen. Dat houdt mij op de been ookal is dat soms erg lastig als je amper hebt geslapen en wel op instorten staat.Maleficent schreef: ↑14-01-2019 14:26In mijn geval is instorten en niks meer doen gewoon echt geen optie. Ik zal wel door moeten gaan en dus doe ik dat. Niks sterke vrouw enzo maar er zijn geen andere opties dan niet op te geven.
maandag 14 januari 2019 om 22:15
Waarom wil je het weten?
Ik zit nu 26 jaar af en aan in een depressie (dystymie), nu al twee jaar een dubbele. Therapie en medicatie zorgen voor wat verlichting maar kan de betere buien niet vasthouden.
In het gunstigste geval heb ik alleen maar nergens zin in en ben ik somber. In het slechtste geval ben ik suïcidaal.
Meestal zit ik er tussenin en dan ben ik moe, lusteloos, heb ik een halve angststoornis, raak ik in paniek als ik vooruit kijk omdat ik alles hopeloos moeilijk vind, slaap ik slecht, maal ik constant, zie ik overal beren op de weg, doetijn geheugen het slecht, ben ik emotioneel, kan ik niet in de spiegel kijken omdat ik mijn eigen aanblik niet kan verdragen, raak ik heel snel overprikkeld, kan ik niet nadenken over wat ik wil etc etc.
Praktisch gezien blijft het huishouden wat meer liggen, blijft mijn agenda zo leeg mogelijk en neemt vriend de beslissingen. En verder stiefel ik dom door. Ik weet dat bij de pakken neer gaan zitten ook niet helpt, wil niet dat de kinderen er last van hebben, dat de omgeving zich teveel zorgen maakt of zich ermee bemoeit en werken geeft broodnodige afleiding.
Ik zit nu 26 jaar af en aan in een depressie (dystymie), nu al twee jaar een dubbele. Therapie en medicatie zorgen voor wat verlichting maar kan de betere buien niet vasthouden.
In het gunstigste geval heb ik alleen maar nergens zin in en ben ik somber. In het slechtste geval ben ik suïcidaal.
Meestal zit ik er tussenin en dan ben ik moe, lusteloos, heb ik een halve angststoornis, raak ik in paniek als ik vooruit kijk omdat ik alles hopeloos moeilijk vind, slaap ik slecht, maal ik constant, zie ik overal beren op de weg, doetijn geheugen het slecht, ben ik emotioneel, kan ik niet in de spiegel kijken omdat ik mijn eigen aanblik niet kan verdragen, raak ik heel snel overprikkeld, kan ik niet nadenken over wat ik wil etc etc.
Praktisch gezien blijft het huishouden wat meer liggen, blijft mijn agenda zo leeg mogelijk en neemt vriend de beslissingen. En verder stiefel ik dom door. Ik weet dat bij de pakken neer gaan zitten ook niet helpt, wil niet dat de kinderen er last van hebben, dat de omgeving zich teveel zorgen maakt of zich ermee bemoeit en werken geeft broodnodige afleiding.
dinsdag 15 januari 2019 om 10:00
Bij mij wordt het inmiddels ook dystymie genoemd. Heb er vanaf de middelbare school al last van.
Ik las in 'n uitleg over dystymie het volgende:
Daar herken ik mezelf inderdaad in.Reactiviteit van de stemming waarbij het humeur opklaart in reactie op feitelijke of mogelijk positieve gebeurtenissen. Iemand kan zich zelfs gedurende langere periodes geestelijk goed in zijn vel voelen zolang de omstandigheden van buitenaf maar gunstig blijven.
dinsdag 15 januari 2019 om 20:33
Nou, het hoge woord is eruit. Waar ik al enige tijd tegenaan zat te hikken, bleek waarheid te zijn. Ruim een week geleden bij de psycholoog aangeklopt vanwege dwangmatige twijfels. Eigenlijk komen deze steeds terug op het moment dat ik een relatie krijg. Nu blijkt dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb, rOCD. OCD met betrekking tot relaties. Fijn...
En ik maar denken dat ik altijd de vrolijke, nuchtere en gezellige P3arl was en zou blijven. Vond dit dus wel eventjes een domper. Dat dit ook deel uitmaakt van mijn karakter, mijn leven.
Je kunt het je wellicht niet voorstellen en ikzelf nauwelijks, omdat ik mij allerlei dingen kan bedenken waar je je gegrond druk om kunt maken. In tegenstelling tot mijn problemen. Maar het is de hele dag: houd ik wel van hem? Wat is het verschil tussen vriendschap en liefde? Etc. Etc. Terwijl ik los van het gepieker ontzettend dol ben op mijn vriend en het eigenlijk nog heel pril is.
Afijn, ik ben gestart met cognitieve gedragstherapie. Ik moet de komende week een dagboekje bijhouden en daarna gaan we met G-schema’s aan de slag. Dus ik ben benieuwd en ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Toe aan rust in mijn hoofd
En ik maar denken dat ik altijd de vrolijke, nuchtere en gezellige P3arl was en zou blijven. Vond dit dus wel eventjes een domper. Dat dit ook deel uitmaakt van mijn karakter, mijn leven.
Je kunt het je wellicht niet voorstellen en ikzelf nauwelijks, omdat ik mij allerlei dingen kan bedenken waar je je gegrond druk om kunt maken. In tegenstelling tot mijn problemen. Maar het is de hele dag: houd ik wel van hem? Wat is het verschil tussen vriendschap en liefde? Etc. Etc. Terwijl ik los van het gepieker ontzettend dol ben op mijn vriend en het eigenlijk nog heel pril is.
Afijn, ik ben gestart met cognitieve gedragstherapie. Ik moet de komende week een dagboekje bijhouden en daarna gaan we met G-schema’s aan de slag. Dus ik ben benieuwd en ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Toe aan rust in mijn hoofd
anoniem_380101 wijzigde dit bericht op 15-01-2019 20:37
8.67% gewijzigd
trouwens voor jullie allemaal!
woensdag 16 januari 2019 om 21:13
Ik heb ook dystymie, maar de laatste 2,5 jaar gaat het helemaal niet goed, Vandaag gesprek gehad met een psycholoog in het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben, Zij adviseerde toch naar een reguliere psycholoog te gaan. Dus gezocht naar psycholoog in mijn woonplaats, wachttijden van minstens 10 weken. 2,5 Maand!!! Schiet lekker op.
woensdag 16 januari 2019 om 21:39
Vind het nog wel meevallen, hoor ook wachttijden van 2 tot 6 maanden, waar je na intake en onderzoek weer opnieuw op de wachtlijst moet en zomaar pas 9 maanden tot een jaar na aanmelding kan starten met de behandeling. Dit zijn dan de instellingen, vrijgevestigden in de omgeving geven vaak 2-3 maanden aan die vaak wel meevallen
woensdag 16 januari 2019 om 21:43
Grappig, ik herken dat totaal niet. Stemming kan idioot beroerd zijn als het leven me toelacht en opknappen in een stressvolle periode, maar ook andersom.redbulletje schreef: ↑15-01-2019 10:00
Ik las in 'n uitleg over dystymie het volgende:
Daar herken ik mezelf inderdaad in.
donderdag 17 januari 2019 om 07:13
Kan je nagaan hoe ver het is gekomen als we 2,5 maand al mee vinden vallen, omdat 2 tot 6 maanden ook vaak genoeg voorkomt. Het zou natuurlijk niet moeten kunnen zulke lange wachttijden in de gezondheidszorg. Je hebt hulp nodig, je bent eindelijk zover om hulp te zoeken (veel mensen wachten daar lang mee) en dan moet je nog langer wachten. Met de kans dat mensen zich toch niet gaan aanmelden en verder wegzakken.freya25 schreef: ↑16-01-2019 21:39Vind het nog wel meevallen, hoor ook wachttijden van 2 tot 6 maanden, waar je na intake en onderzoek weer opnieuw op de wachtlijst moet en zomaar pas 9 maanden tot een jaar na aanmelding kan starten met de behandeling. Dit zijn dan de instellingen, vrijgevestigden in de omgeving geven vaak 2-3 maanden aan die vaak wel meevallen
donderdag 17 januari 2019 om 09:39
Ik lees even mee. De quote van Bulletje over dysthymie herken ik heel veel in. Ik ben eens wat meer gaan lezen erover. Het is natuurlijk gevaarlijk om Google je te laten diagnosticeren maar mijn ogen gaan wel open.
Meerdere mensen in mijn omgeving hebben wel eens gevraagd of ik toch niet depressief was. Ik zeg altijd nee, want ik voel dat niet zo. Mijn vader is een jaar geleden overleden dus ik denk almaar dat mijn zwaarmoedigheid het gevolg is van dit verlies. Maar misschien is er toch wel meer aan de hand.
Ik ben ook gewoon een somber mens, denk ik. Als kind al. Zwaar op de hand, donkere humor, maak me altijd zorgen over van alles wat er kan gebeuren. Ik moet me bedwingen om niet continu het wereldnieuws te lezen want ik krijg echt slapeloze nachten van dingen als klimaatsverandering, terreur en geweld en overconsumptie.
Had altijd wel een goede dosis daadkracht en kreeg veel dingen gedaan maar ben een enorme twijfelkont momenteel.
Heb in het verleden (15 jaar geleden of zo) wel eens AD gehad. Hielp heel goed. Zit te twijfelen of ik het weer wil. Ik zei altijd nee omdat het afkicken echt heel afschuwelijk was, maar het deed wel veel voor mijn algemene mentale gesteldheid. Ik werd bijna het zonnetje in huis!
Meerdere mensen in mijn omgeving hebben wel eens gevraagd of ik toch niet depressief was. Ik zeg altijd nee, want ik voel dat niet zo. Mijn vader is een jaar geleden overleden dus ik denk almaar dat mijn zwaarmoedigheid het gevolg is van dit verlies. Maar misschien is er toch wel meer aan de hand.
Ik ben ook gewoon een somber mens, denk ik. Als kind al. Zwaar op de hand, donkere humor, maak me altijd zorgen over van alles wat er kan gebeuren. Ik moet me bedwingen om niet continu het wereldnieuws te lezen want ik krijg echt slapeloze nachten van dingen als klimaatsverandering, terreur en geweld en overconsumptie.
Had altijd wel een goede dosis daadkracht en kreeg veel dingen gedaan maar ben een enorme twijfelkont momenteel.
Heb in het verleden (15 jaar geleden of zo) wel eens AD gehad. Hielp heel goed. Zit te twijfelen of ik het weer wil. Ik zei altijd nee omdat het afkicken echt heel afschuwelijk was, maar het deed wel veel voor mijn algemene mentale gesteldheid. Ik werd bijna het zonnetje in huis!
