Psyche
alle pijlers
Hoe lang thuis met depressie/burnout
zondag 24 december 2023 om 19:17
Ik zit thuis met een depressie, volgens mij ook deels burnout. Ik ben nu zo'n 10 weken volledig thuis (eerst nog tijdje geprobeerd met 50% werken maar ging ook niet meer). Inmiddels wordt er meer duidelijk over onderliggende oorzaken van de depressie en ondanks antidepressiva ga ik alleen maar slechter dan 10 weken geleden. Ik heb ook wat gesprekken hier en daar, hopelijk kan ik in januari (wachtlijst...) starten met gerichte therapie.
Ik merk dat ik erg onrustig ben over m'n werk. Vooral omdat 't eigenlijk alleen maar slechter gaat. Hoe lang gaat dit duren? Wanneer kan ik weer werken? Ik werk in een klein team en vind het enorm vervelend dat er nu zoveel bij mijn collega's terecht komt. Het is echter werk met een hele grote verantwoordelijkheid, ik kan dat nu echt niet doen, niet eens voor een paar uur.
Natuurlijk is ieders proces anders, maar voor grove beeldvorming, hoe lang zijn jullie volledig thuis geweest met een depressie en/of burnout?
Ik merk dat ik erg onrustig ben over m'n werk. Vooral omdat 't eigenlijk alleen maar slechter gaat. Hoe lang gaat dit duren? Wanneer kan ik weer werken? Ik werk in een klein team en vind het enorm vervelend dat er nu zoveel bij mijn collega's terecht komt. Het is echter werk met een hele grote verantwoordelijkheid, ik kan dat nu echt niet doen, niet eens voor een paar uur.
Natuurlijk is ieders proces anders, maar voor grove beeldvorming, hoe lang zijn jullie volledig thuis geweest met een depressie en/of burnout?
zondag 24 december 2023 om 23:52
Ik denk dat het onrustige en het schuldgevoel hoort bij je depressie. Maar JIJ bent nou belangrijk, je moet je rust nodig, de rest is bijzaak. Als het met dit werk niet goed komt vind je wel iets anders, echt. Maar zorg voor jezelf, dat jij opknapt en er weer klaar voor bent. Er staat geen tijd voor, want als het in je hoofd zit is het onvoorspelbaar, ik weet er alles van. Maar het komt uiteindelijk allemaal wel goed, als het met jou maar goed komt, dat is prioriteit.
maandag 25 december 2023 om 00:34
Ik ben inmiddels ruim een jaar ziek thuis. Inmiddels heb ik er een arbeidsconflict bij gekregen en bemoeit een jurist zich ermee. Ik kan niet terug naar mijn oude afdeling en mijn werkgever werkt tegen. Hele vervelende situatie zo en belemmert herstel.
Ik behoor tot de mensen die niet verwacht om op mijn oude niveau nog terug te komen. Ik luister ook beter naar mijn lichaam en dat deed ik eerder niet.
Ik behoor tot de mensen die niet verwacht om op mijn oude niveau nog terug te komen. Ik luister ook beter naar mijn lichaam en dat deed ik eerder niet.
maandag 25 december 2023 om 01:22
Ik heb een forse burn-out gehad en was 3 maanden volledig uit de running. Daarna in 3 maanden weer opgebouwd tot volledig werken. Ik had goede begeleiding en ben nooit meer op dezelfde manier gaan werken als ik deed. Inmiddels werk ik al weer bijna 10 jaar zonder problemen, en ben volledig inzetbaar en belastbaar.
Bij mij was anders gaan werken, en anders denken over het werk, echt de clou. Niet overal ja op zeggen, me niet verantwoordelijk voelen of druk maken over dingen die buiten mijn macht liggen.
Ik heb een baan met grote verantwoordelijkheden, maar er zitten grenzen aan wat dat van mij mag vragen. Door goede begeleiding heb ik dat in leren zien en voor mezelf op leren komen. Maar ook leren inzien dat dat wat ik doe, goed genoeg is. Dat altijd tot het gaatje gaan, niet heilig is.
Bij mij was anders gaan werken, en anders denken over het werk, echt de clou. Niet overal ja op zeggen, me niet verantwoordelijk voelen of druk maken over dingen die buiten mijn macht liggen.
Ik heb een baan met grote verantwoordelijkheden, maar er zitten grenzen aan wat dat van mij mag vragen. Door goede begeleiding heb ik dat in leren zien en voor mezelf op leren komen. Maar ook leren inzien dat dat wat ik doe, goed genoeg is. Dat altijd tot het gaatje gaan, niet heilig is.
maandag 25 december 2023 om 03:56
Ik zit nu bijna 2 jaar thuis maar de 'echte' oorzaak (PTSS) werd pas begin dit jaar aangepakt en sindsdien merk ik wel echt sprongen vooruit. Over een paar maanden begint therapie voor de depressie en denk dat ik in 2024 ook eindelijk weer kan werken en opbouwen. Ik zit nu in ieder geval al te kijken voor een sportschool en een jaar geleden kon ik niet langer dan 5 min wandelen. Het is een lange zware weg met vallen en opstaan.
Grootste tip die ik kan meegeven is om het niet te forceren. Zo heb ik mijn herstel nog heel lang gesaboteerd en ging het het eerste jaar eigenlijk alleen maar slechter. Daarnaast te accepteren en los te laten.
Grootste tip die ik kan meegeven is om het niet te forceren. Zo heb ik mijn herstel nog heel lang gesaboteerd en ging het het eerste jaar eigenlijk alleen maar slechter. Daarnaast te accepteren en los te laten.
maandag 25 december 2023 om 04:06
Dit had ik ook. Dus ik ben gaan solliciteren, en werk nu ergens anders. Pas achteraf zie ik dat het ook (óók) aan mijn werkomgeving lag en dat ik, na therapie, op mijn nieuwe plek veel beter tot mijn recht kom.eefje677 schreef: ↑24-12-2023 21:52(...)
Het vervelende is dat zelfs wanneer ik mezelf weer een beetje op de rails krijg, ik m'n huidige werk totaal niet meer zie zitten. Ik heb niet het gevoel dat ik dat nog 1 dag langer kan uitvoeren. Maar wie weet is dat onderdeel van de situatie nu. Al weet ik al veel langer dat ik iets anders wil (maar wat dan?).
Ik had geen burn out, maar was overspannen. Ik heb vier maanden thuis gezeten en therapie gevolgd via de arbodienst. Dat werd door mijn toenmalige werkgever betaald, ook toen ik tijdens het traject ontslag nam en per die datum beter gemeld werd.
maandag 25 december 2023 om 08:08
Ik ben nu sinds eind september thuis. In januari heb ik de intake voor een psycholoog. Maar ik heb nog niet het gevoel dat ik stappen vooruit heb gemaakt. Eigenlijk zou ik half januari op mijn werk moeten gaan praten over mogelijkheden om weer aan het werk te gaan maar ik krijg nu al buikpijn bij het idee.
We gaan het zien
We gaan het zien
maandag 25 december 2023 om 09:19
Mijn partner en werkgever hadden spoor 2 al gestart. Bedrijf is altijd bereidwillig geweest betaalde zelfs zijn verhoogde eigen risico. Hij kreeg alle tijd aangeboden.
Na 1,5 jaar kwam de werkgever met een optie. Geen nachtdiensten, fatsoenlijk rooster op een nieuwe afdeling. Dit heeft zo goed uitgepakt dat hij echt op zijn plek zit en nú regelmatig weer overwerkt op piek momenten.
Maar het was een zwaar traject, veel gesprekken, medicatie gebruikt
Na 1,5 jaar kwam de werkgever met een optie. Geen nachtdiensten, fatsoenlijk rooster op een nieuwe afdeling. Dit heeft zo goed uitgepakt dat hij echt op zijn plek zit en nú regelmatig weer overwerkt op piek momenten.
Maar het was een zwaar traject, veel gesprekken, medicatie gebruikt
maandag 25 december 2023 om 09:39
Dank voor de verdere reacties weer. Op de een of andere manier stelt 't me toch een beetje gerust dat het (hoe naar ook), bij anderen ook langer kan duren.
Mangogo, bedankt voor de boekentip, de omschrijving spreekt me aan.
RikM, ja ik herken het. Maar mijn werk gaat om mensenlevens. Ik vind echt dat ik niet kan gaan functioneren op 60-80%.
Blckcffee, tja ook herkenbaar. Ik heb al 2x eerder een burnout gehad (je zou toch denken dat ik beter weet inmiddels) maar nooit goed hersteld. Eerste keer weer na 4 weken aan het werk. Tweede keer zelfs doorgewerkt, met volledige uren maar gedeeltelijke werklast. Ik wilde toen zelf echt niet naar huis. Sindsdien alleen maar banen met meer verantwoordelijkheid gaan doem
.
Craziestcatlady, dank voor de tip. Dat is wel geprobeerd maar lukte niet
Oh-happy-day, jouw reactie raakt me, dank je wel.
Droogtrommel, jeetje wat een ellende, een arbeidsconflict. Dat draagt niet bij aan herstel nee, ik moet er niet aan denken.
Patchouli, dat heb je snel gedaan zeg. Klinkt wel als een gezonde insteek nu.
Grasperient, herkenbaar! Ik sportte hiervoor 5-6x per week fanatiek, nu doe ik 10 min hele chille yoga per dag en heb ik daar zelfs moeite mee. Sommige dagen gaat het niet eens. Heel onwerkelijk. Fijn dat het je lukt weer iets op te pakken, een goed teken. Ik heb het een paar keer geprobeerd, een kleinigheidje sporten, maar het zit er echt niet in. Buiten adem, zweten, duizelig, misselijk. Ook dat moet ik blijkbaar loslaten.
Ik vrees dat er bij mij ook iets ptsd-erigs onder zit. Deels wist ik al wel dat mijn jeugd niet zo ok was, maar sinds een jaar ofzo dringen zich beelden/gevoelens etc op van dingen die echt echt niet ok zijn. Ik begrijp mijn eigen brein niet meer, dat je zoiets zolang kunt vergeten/negeren/onderdrukken. Overigens heb ik het altijd wel geweten, dat er zulke dingen gebeurd zijn maar de herinneringen waren zo laag-frequent en zo laag in intensiteit dat ik had gedacht ze wel m'n graf mee in te kunnen nemen. Maar dat gaat blijkbaar niet. Staat in alle boeken hoor natuurlijk, dat het zo werkt. Maar ook dat: heel onwerkelijk.
Wandelaar, ja solliciteren, ik heb er ook aan gedacht omdat mijn werkomgeving ook deel vh probleem is volgens mij. Maar ik zou nu echt niet weten hoe ik dat moet doen. Sommige dagen is douchen al een uitdaging. Ik kan trouwens ook niet verzinnen waar ik zou moeten solliciteren, en wat voor functie. En ik zou hooguit in staat zijn er kwart te verdienen van wat ik nu doe denk ik. Financieel dus ook niet handig. Ik moet eerst andere dingen aanpakken.
Lonelycat, jeetje, jij zit er dus ook middenin. Ik kan me je buikpijn helemaal voorstellen. En nu zou ik dus tegen jou zeggen: wat niet gaat, gaat niet. Maar dat klinkt misschien wat vreemd nu uit mijn mond, omdat ik dat dus zelf ook niet goed kan voelen. Ik kan al buikpijn krijgen van mijn volgende gesprek met de bedrijfsarts (een andere dan eerder, ook dat nog) half januari, dat gevoel moet ik echt actief wegduwen anders neemt de stress me over. Dat helpt natuurlijk niet. En het duurt nog bijna 4 weken!
Mangogo, bedankt voor de boekentip, de omschrijving spreekt me aan.
RikM, ja ik herken het. Maar mijn werk gaat om mensenlevens. Ik vind echt dat ik niet kan gaan functioneren op 60-80%.
Blckcffee, tja ook herkenbaar. Ik heb al 2x eerder een burnout gehad (je zou toch denken dat ik beter weet inmiddels) maar nooit goed hersteld. Eerste keer weer na 4 weken aan het werk. Tweede keer zelfs doorgewerkt, met volledige uren maar gedeeltelijke werklast. Ik wilde toen zelf echt niet naar huis. Sindsdien alleen maar banen met meer verantwoordelijkheid gaan doem
.Craziestcatlady, dank voor de tip. Dat is wel geprobeerd maar lukte niet
Oh-happy-day, jouw reactie raakt me, dank je wel.
Droogtrommel, jeetje wat een ellende, een arbeidsconflict. Dat draagt niet bij aan herstel nee, ik moet er niet aan denken.
Patchouli, dat heb je snel gedaan zeg. Klinkt wel als een gezonde insteek nu.
Grasperient, herkenbaar! Ik sportte hiervoor 5-6x per week fanatiek, nu doe ik 10 min hele chille yoga per dag en heb ik daar zelfs moeite mee. Sommige dagen gaat het niet eens. Heel onwerkelijk. Fijn dat het je lukt weer iets op te pakken, een goed teken. Ik heb het een paar keer geprobeerd, een kleinigheidje sporten, maar het zit er echt niet in. Buiten adem, zweten, duizelig, misselijk. Ook dat moet ik blijkbaar loslaten.
Ik vrees dat er bij mij ook iets ptsd-erigs onder zit. Deels wist ik al wel dat mijn jeugd niet zo ok was, maar sinds een jaar ofzo dringen zich beelden/gevoelens etc op van dingen die echt echt niet ok zijn. Ik begrijp mijn eigen brein niet meer, dat je zoiets zolang kunt vergeten/negeren/onderdrukken. Overigens heb ik het altijd wel geweten, dat er zulke dingen gebeurd zijn maar de herinneringen waren zo laag-frequent en zo laag in intensiteit dat ik had gedacht ze wel m'n graf mee in te kunnen nemen. Maar dat gaat blijkbaar niet. Staat in alle boeken hoor natuurlijk, dat het zo werkt. Maar ook dat: heel onwerkelijk.
Wandelaar, ja solliciteren, ik heb er ook aan gedacht omdat mijn werkomgeving ook deel vh probleem is volgens mij. Maar ik zou nu echt niet weten hoe ik dat moet doen. Sommige dagen is douchen al een uitdaging. Ik kan trouwens ook niet verzinnen waar ik zou moeten solliciteren, en wat voor functie. En ik zou hooguit in staat zijn er kwart te verdienen van wat ik nu doe denk ik. Financieel dus ook niet handig. Ik moet eerst andere dingen aanpakken.
Lonelycat, jeetje, jij zit er dus ook middenin. Ik kan me je buikpijn helemaal voorstellen. En nu zou ik dus tegen jou zeggen: wat niet gaat, gaat niet. Maar dat klinkt misschien wat vreemd nu uit mijn mond, omdat ik dat dus zelf ook niet goed kan voelen. Ik kan al buikpijn krijgen van mijn volgende gesprek met de bedrijfsarts (een andere dan eerder, ook dat nog) half januari, dat gevoel moet ik echt actief wegduwen anders neemt de stress me over. Dat helpt natuurlijk niet. En het duurt nog bijna 4 weken!
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 25-12-2023 10:06
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
8.33% gewijzigd
maandag 25 december 2023 om 09:44
Dat sporten herken ik ook. Ik ben gewend bijna dagelijks te sporten. Ik had een heel actief leven. Nu wordt ik gewoon moe wakker. Als ik twee activiteiten op een dag heb dan ben ik al van de kaart. Dan krijgt mijn brein het gewoon niet meer rond.
Ik probeer nog steeds meerdere keren per week te gaan maar op zo’n dag als vandaag. Eerst hond wandelen, laatste cadeaus inpakken, ex komt voor cadeaus uit te pakken en dan naar ex zijn familie voor een kerstborrel. Ik krijg het sporten gewoon niet erbij ingepland. Vroeger dacht ik twee uurtjes niks dus dan kan ik sporten.
Mijn huisarts zei deze week. Je moet niet denken je moet sporten nee je mag sporten en nee je moet niet straks gaan werken je mag straks gaan werken. Het is een mindset verandering. Helaas werkt het niet zo simpel
Ik probeer nog steeds meerdere keren per week te gaan maar op zo’n dag als vandaag. Eerst hond wandelen, laatste cadeaus inpakken, ex komt voor cadeaus uit te pakken en dan naar ex zijn familie voor een kerstborrel. Ik krijg het sporten gewoon niet erbij ingepland. Vroeger dacht ik twee uurtjes niks dus dan kan ik sporten.
Mijn huisarts zei deze week. Je moet niet denken je moet sporten nee je mag sporten en nee je moet niet straks gaan werken je mag straks gaan werken. Het is een mindset verandering. Helaas werkt het niet zo simpel
maandag 25 december 2023 om 10:28
Ik ben chronisch depressief. Ik heb er 6 jaar met heel veel moeite mee doorgewerkt, heb toen een mislukte omscholingspoging gedaan en ben alweer 17 jaar volledig afgekeurd. Tientallen verschillende pillen geslikt, honderden uren therapie gehad. Uitbehandeld.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 25 december 2023 om 10:32
Mangogo schreef: ↑24-12-2023 22:01Ik denk dat het veel uitmaakt of je alle oorzaken van de burnout aanpakt of vooral focust op het lichamelijke herstel. Als je de kern niet aanpakt, is de kans op terugval groter.
Ik had zelf weinig aan de psycholoog waar de bedrijfsarts me heenstuurde, het boek 'Van burnout tot levenszin' en een burnoutcoach hielpen mij een stuk meer.
Mijn burnout heeft ervoor gezorgd dat ik dingen heb veranderd maar heeft er ook mede voor gezorgd dat ik adhd bijvoorbeeld diagnose traject in ben gegaan.
Niet alle oorzaken kunnen aangepakt of ( volledig) opgelost worden. Als je ze al allemaal kan vinden.
Jaja.
maandag 25 december 2023 om 11:06
Ik ook hoor. En het hangt ook helemaal af van de oorzaak. Als er onderliggende problemen zijn zoals ADHD, ASS, PTSS, noem het allemaal maar op, dan ben je vaak langer onderweg.
maandag 25 december 2023 om 11:09
Snap ik, maar misschien kun je minder hooi op je vork nemen, bijvoorbeeld door minder uren te draaien, je minder verantwoordelijk te voelen voor alles, enz. Zie ook de reactie van Patchouli.
Of misschien moet je juist wel heel ander werk gaan doen, dat kan ook.
Ga daar alleen niet nu al heel hard over piekeren. Eerst uitrusten.
maandag 25 december 2023 om 18:16
Ik had een blauwe maandag een coach. Was me door iemand aangeraden als heel goed. Zegt ze als je 's ochtends nu wakker wordt en je denkt ik ga 10 kilometer wandelen dan moet je denken dat je dit een uur mag. Ik heb met moeite mijn lachen ingehouden. Die is niet gebleven.
Toen deed ik er nog bijna een dag over om te douchen, te eten en als ik 500 meter had gelopen, kon ik slapen. Ik denk toch heel vaak dat er nog steeds mensen zijn die het verschil niet begrijpen van licht overspannen tot zwaar overspannen tot een burn-out.
maandag 25 december 2023 om 18:19
Hoe heb je dat met gemeente inschrijving gedaan als ik vragen mag. Ik wil zoiets heel graag.
maandag 25 december 2023 om 18:35
Ja, maar werk is ook geld plus vaste lasten blijven doorgaan.
Ik ben nu al anderhalf jaar onderweg en word gekort op mijn salaris… dus ik vind dit wel heel makkelijk gezegd!
Gezondheid (en gelukkig voelen) is inderdaad het belangrijkste, maar werk is niet “maar werk” voor veel mensen
maandag 25 december 2023 om 18:59
Is dit niet een beetje best wel een heel belangrijk onderdeel van je stress? ik snap dat je mss een zekerheid/salaris hebt waar je geen afscheid van wil of kan nemen. Maar die ontevredenheid die je hebt levert natuurlijk ook stress op. Neem de tijd, nu je werkgever nog niet op je hielen zit. En trouwens, als die dat wel gaat doen heb jij ook gewoon je rechten he. Jij wordt doorbetaald tijdens de ziektewet. Ziek uit en kijk daarna (2 jaar max, is mijn ervaring, mss veranderd inmiddels maar denk het niet) of je iets anders zou willen/kunnen qua werk.eefje677 schreef: ↑24-12-2023 21:52Dank voor de reacties tot zover! Geeft toch wel enig inzicht. Ondanks dat het natuurlijk voor iedereen anders is.
Ja, het schuldgevoel (en schaamte) tegenover m'n werk helpt niet. Ik probeer het los te laten maar is lastig.
Ik heb een bedrijfsarts, en mijn werkgever pusht (nog) niet. Ben wel steeds bang dat ze zullen gaan pushen maar vooralsnog zit dat dus alleen maar in mijn hoofd en is het niet de realiteit.
Ik vrees dat het meer aan karaktereigenschappen/persoonlijkheid/overtuigingen ligt dan een duidelijk aanwijsbare externe oorzaak. Ik ben wel gevormd door externe factoren, maar die speelden in het verleden en niet nu. Overigens moet ik die factoren wel onder ogen gaan zien zo onderdehand, laten zich blijkbaar niet meer onderdrukken.
Het vervelende is dat zelfs wanneer ik mezelf weer een beetje op de rails krijg, ik m'n huidige werk totaal niet meer zie zitten. Ik heb niet het gevoel dat ik dat nog 1 dag langer kan uitvoeren. Maar wie weet is dat onderdeel van de situatie nu. Al weet ik al veel langer dat ik iets anders wil (maar wat dan?).
Maar nogmaals; brobeer je daar niet druk over te maken nu, werk is van latere zorg. Je hebt jezelf door je goede zorgen over het randje gebracht, kom eerst weer terug naar jezelf.
dinsdag 26 december 2023 om 12:06
Ja klopt hoor. Het opgeven van de zekerheid/salaris heeft absoluut voor hoofdbrekens gezorgd maar ik zie inmiddels in dat het zo niet meer gaat.
RikM, dank voor je suggesties. Heb al vele aanpassingen gedaan in werk over de jaren, ik werk tegenwoordig zelfs maar 3 dagen (plus avond/nachtdiensten op oproepbasis). Maar zelfs dat geeft 24/7 stress. Dus het zal toch wat anders moeten gaan worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
