Psyche
alle pijlers
Hoe laten jullie iets los
zondag 3 januari 2021 om 14:46
Concrete vraag: hoe laat je iets los waar je geen invloed op hebt? Een familielid van mij heeft een enorme invloed op mij met haar acties. Kan me volledig uitkafferen als ze het niet met me eens is. Doet onbezonnen acties naar mijn ouders toe, waar ze vervolgens anderen de schild van geeft. Het is bijna onmogelijk om haar ergens op aan te spreken want zij is per definitie iets niet schuld. Het ligt altijd aan de ander.
Ik heb hier veel stress van. Ze heeft (misschien wel
Onbewust) een forse invloed op
Mijn stemming. Dat wil ik niet meer. Maar ik weet niet goed hoe ik dit moet loslaten. Hoe doen jullie dit? Hoe laat je iets los waar je geen invloed op hebt.
Ik heb hier veel stress van. Ze heeft (misschien wel
Onbewust) een forse invloed op
Mijn stemming. Dat wil ik niet meer. Maar ik weet niet goed hoe ik dit moet loslaten. Hoe doen jullie dit? Hoe laat je iets los waar je geen invloed op hebt.
zondag 3 januari 2021 om 16:59
zondag 3 januari 2021 om 17:00
zondag 3 januari 2021 om 17:02
Dus heb ik vandaag weer terug gereageerd om aan te geven dat ik het met haar actie niet eens ben. . Maar dan nog..... ik blijf met een kut gevoel en gestrest lijf zitten. En geloof me: terug schelden helpt niet.
zondag 3 januari 2021 om 17:09
Nee joh. Niet terugschelden
Aangeven wat je grens is, en wat je doet als ze er overheen gaat.
Iets als:
Ik vind je gedrag onacceptabel (insert redenen) en als het niet anders wordt, ga ik weg
zondag 3 januari 2021 om 18:45
zondag 3 januari 2021 om 19:12
Dat zou best het probleem kunnen zijn. Alleen de ander veranderen lukt niet. En daarbij. we zijn familie en zullen dus moeten overleggen over bijv ouders die hulpbehoevend aan het worden zijn.
zondag 3 januari 2021 om 22:16
En wat is dan precies hetgene dat je niet kunt loslaten? Gekwetste
of boze gevoelens? Hoe jij hebt gereageerd? Zorgen over de praktische gevolgen?
Over dat laatste: zij kan zo veel denken en zeggen toch, dat betekent niet dat het waar is.
Is contact met haar noodzakelijk? Benader dat zo zakelijk mogelijk. Als het gaat om zorg voor ouders, bijvoorbeeld, is het dan mogelijk om onder het mom van 'alles goed regelen' een professional in te schakelen om afspraken vast te leggen?
Al het contact dat niet noodzakelijk is vermijden en bij onbeschoft gedrag naar jou toe een voorbedachte reactie geven. Een mantra die bij jou past, iets als 'ik praat niet met je als je niet respectvol doet' en dan ook ophangen/weggaan.
Mbt haar gedrag naar anderen: dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Dat haalt de zorgen niet gelijk weg, dat snap ik wel, maar bedenk: dat jij er gedachten en emoties aan verspilt, helpt niets. Als er iets is wat je praktisch kan doen en wat binnen jouw verantwoordelijkheid ligt: doe dat. Al het andere: zonde van je tijd. Ga actief iets doen als je merkt dat je daarover blijft malen. Of schrijf het op, dat schept ook al afstand tot je gedachten.
What a nuanced anxiety
zondag 3 januari 2021 om 22:36
Je hoopt dat ze nog gaat veranderen.
Maar dat idee moet je loslaten. Ze gaat niet meer anders worden. Dit is het.
Ga dus ook op die manier met haar om. Dit is ze.
Daar moet je voor jezelf een weg in vinden, maar vooral niet denken dat ze nog iets anders gaat doen in gedrag dan dit. Dat is een illusie.
Maar dat idee moet je loslaten. Ze gaat niet meer anders worden. Dit is het.
Ga dus ook op die manier met haar om. Dit is ze.
Daar moet je voor jezelf een weg in vinden, maar vooral niet denken dat ze nog iets anders gaat doen in gedrag dan dit. Dat is een illusie.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 3 januari 2021 om 23:16
zondag 3 januari 2021 om 23:27
Weglopen/afkappen als dat niet op een normale manier gebeurt. En dan mag ze het zelf oplossen. Duidelijk zeggen dat je weer beschikbaar bent als ze normaal communiceert.
Of je ouders jou laten machtigen voor alles en samen besluiten zus buiten spel te zetten, maar dat zie ik niet gebeuren.
zondag 3 januari 2021 om 23:55
Dat is idd het lastige : mijn ouders zeggen bij alles: wij kunnen er ook niets aan doen. Zij is nu eenmaal ook een dochter van ons.UnexpextedMom schreef: ↑03-01-2021 23:27
Of je ouders jou laten machtigen voor alles en samen besluiten zus buiten spel te zetten, maar dat zie ik niet gebeuren.
maandag 4 januari 2021 om 01:52
Praat met je omgeving over de houding van je familielid en geef aan dat je geen verdere tijd en aandacht in hem/haar wilt steken. Dus dat je familie er niet teveel tijd in moet steken als die persoon weer met iets komt en dat als ze echt inhoudelijke vragen hebben aan jou dat ze contact opnemen met jou en dat je verder geen contact wilt met die persoon.
Stress is er al genoeg in het leven.
Haal je schouders wat vaker op en ga door.
Stress is er al genoeg in het leven.
Haal je schouders wat vaker op en ga door.
maandag 4 januari 2021 om 21:28
maandag 4 januari 2021 om 21:29
de rest van de omgeving weet idd hoe ze is. misschien idd de schouders ophalenHETISDEWAARHEID schreef: ↑04-01-2021 01:52Praat met je omgeving over de houding van je familielid en geef aan dat je geen verdere tijd en aandacht in hem/haar wilt steken. Dus dat je familie er niet teveel tijd in moet steken als die persoon weer met iets komt en dat als ze echt inhoudelijke vragen hebben aan jou dat ze contact opnemen met jou en dat je verder geen contact wilt met die persoon.
Stress is er al genoeg in het leven.
Haal je schouders wat vaker op en ga door.
maandag 4 januari 2021 om 22:57
Ik denk dat je nog een stapje verder moet gaan. Je moet je losmaken en dat kan alleen door in te zien waarom je nu wel steeds reageert.
In dit soort familiedynamiek kan er sprake zijn van een verlangen om een keer gelijk te krijgen of de erkenning te krijgen die je zoekt. Dat houdt het patroon gaande en maakt dat je elke keer weer reageert. Het is eigenlijk een soort verslaving waarvan je jezelf moet verlossen.
Dat doe je door te accepteren dat je dat gelijk of die erkenning nooit gaat krijgen. Op het moment dat je dat inziet en accepteert gaat het je minder raken. Dan kun je er boven staan. Dan word je toeschouwer in plaats van deelnemer.
dinsdag 5 januari 2021 om 12:51
Herkenbare situatie. Wat meerderen al aangeven heeft hier goed gewerkt; namelijk geen aandacht aan schenken. Bij mij ging het zelfs zover dat ik de deur letterlijk voor de neus dichtdeed toen degene er weer eens stond. Ook ben ik meerdere keren tijdens bezoekjes weggelopen als er conflict werd gezocht of er sprake was van een vervelende sfeer kweken. Zonder enige vorm van gesprek nog aan te gaan bedoel ik. Gewoon weggegaan, geen discussie mogelijk.
Contact verloopt fatsoenlijk of er is gewoon geen contact.
En indien mogelijk is het misschien geen slecht idee om met je ouders te regelen dat jij het wettelijk voor het zeggen krijgt indien ze het zelf niet meer kunnen. Gezeik met je zus heb je toch wel dus daar hoef je het niet voor te laten. Hoe onafhankelijker je bent van je zus, ook tov je ouders, hoe makkelijker het is voor jou om je grenzen neer te zetten.
Hoe dan ook, leuk is anders. Sterkte met de situatie.
Contact verloopt fatsoenlijk of er is gewoon geen contact.
En indien mogelijk is het misschien geen slecht idee om met je ouders te regelen dat jij het wettelijk voor het zeggen krijgt indien ze het zelf niet meer kunnen. Gezeik met je zus heb je toch wel dus daar hoef je het niet voor te laten. Hoe onafhankelijker je bent van je zus, ook tov je ouders, hoe makkelijker het is voor jou om je grenzen neer te zetten.
Hoe dan ook, leuk is anders. Sterkte met de situatie.
Whoever said "Out of sight, out of mind" never had a spider disappear in their bedroom.
dinsdag 5 januari 2021 om 13:23
Daar ben ik het niet mee eens. Je hoeft niet altijd te weten waarom je iets doet voordat je er verandering in kunt brengen.kindrebel schreef: ↑04-01-2021 22:57Ik denk dat je nog een stapje verder moet gaan. Je moet je losmaken en dat kan alleen door in te zien waarom je nu wel steeds reageert.
In dit soort familiedynamiek kan er sprake zijn van een verlangen om een keer gelijk te krijgen of de erkenning te krijgen die je zoekt. Dat houdt het patroon gaande en maakt dat je elke keer weer reageert. Het is eigenlijk een soort verslaving waarvan je jezelf moet verlossen.
Dat doe je door te accepteren dat je dat gelijk of die erkenning nooit gaat krijgen. Op het moment dat je dat inziet en accepteert gaat het je minder raken. Dan kun je er boven staan. Dan word je toeschouwer in plaats van deelnemer.
Als je weet dat iets slecht voor je is kun je wel degelijk beginnen met minderen/stoppen voordat je snapt waarom je ermee doorging. En dat is, als je er überhaupt al achter gaat komen waarom je het doet/deed. Het is nou eenmaal een proces.
Whoever said "Out of sight, out of mind" never had a spider disappear in their bedroom.
