Psyche
alle pijlers
hoe noem je dit?
zondag 8 april 2018 om 11:22
Zomaar even een vreemde vraag op de zondagmorgen...
Ik vraag dit even voor een vriendin van de zus van mijn buurvrouw (oftwel voor mezelf). Stel je haat jezelf, je haat alles wat je zegt, alles wat je doet en je denkt dat iedereen jou ook haat als je iets van jezelf laat zien. Daarnaast doe je altijd het tegenovergestelde van je gevoel, eigenlijk ben je je niet eens meer bewust van je gevoel, maar toch doe je altijd het tegenovergestelde. Dus als je honger hebt, als je moe bent, als je het koud hebt, als merkt dat je iets leuk vind, als je juist geen honger hebt, als je eigenlijk iets voor jezelf moet kopen, als je ergens enorm veel angst voor hebt, als je het te warm hebt, als je het ergens niet fijn vind, als je jezelf vies voelt, etc. Jullie kunnen zelf wel bedenken wat het gedrag is in zo'n situatie, wanneer je doodsbang bent om 'zwak' te zijn en jezelf niks gunt. Hoe noem je dit dan? Zelfhaat? Ik denk dan meer aan iemand die erg passief is en ergens in een hoekje zichzelf zielig zit te vinden. Niet aan iemand die zichzelf keihard kapot aan het maken is, in de hoop om zo een beter persoon te worden. Iemand die nooit depressief is, maar nu gewoon nog niet gelukkig mag zijn van zichzelf.
Ik heb nooit veel gesproken over deze psychische problemen, ik schaamde mij te veel en ik dacht soms ook dat mijn gedachten normaal waren en dat anderen dat gewoon niet zouden begrijpen. Inmiddels gaat het veel beter met mij en nu heb ik ineens wel heel veel behoefte om er toch nog over te vertellen, als een soort bevestiging dat het er echt geweest is, of om misschien toch nog begrip (voor mezelf) te krijgen. Maar hoe? Hebben psychologen hier een mooie omschrijving voor? Ik ben niet zo goed in dingen uitleggen en het is ook niet echt meer relevant om dit nu nog aan een psycholoog te vragen, maar op en een of andere manier zou het mij denk ik wel helpen om het echt achter mij te kunnen laten.
Ik vraag dit even voor een vriendin van de zus van mijn buurvrouw (oftwel voor mezelf). Stel je haat jezelf, je haat alles wat je zegt, alles wat je doet en je denkt dat iedereen jou ook haat als je iets van jezelf laat zien. Daarnaast doe je altijd het tegenovergestelde van je gevoel, eigenlijk ben je je niet eens meer bewust van je gevoel, maar toch doe je altijd het tegenovergestelde. Dus als je honger hebt, als je moe bent, als je het koud hebt, als merkt dat je iets leuk vind, als je juist geen honger hebt, als je eigenlijk iets voor jezelf moet kopen, als je ergens enorm veel angst voor hebt, als je het te warm hebt, als je het ergens niet fijn vind, als je jezelf vies voelt, etc. Jullie kunnen zelf wel bedenken wat het gedrag is in zo'n situatie, wanneer je doodsbang bent om 'zwak' te zijn en jezelf niks gunt. Hoe noem je dit dan? Zelfhaat? Ik denk dan meer aan iemand die erg passief is en ergens in een hoekje zichzelf zielig zit te vinden. Niet aan iemand die zichzelf keihard kapot aan het maken is, in de hoop om zo een beter persoon te worden. Iemand die nooit depressief is, maar nu gewoon nog niet gelukkig mag zijn van zichzelf.
Ik heb nooit veel gesproken over deze psychische problemen, ik schaamde mij te veel en ik dacht soms ook dat mijn gedachten normaal waren en dat anderen dat gewoon niet zouden begrijpen. Inmiddels gaat het veel beter met mij en nu heb ik ineens wel heel veel behoefte om er toch nog over te vertellen, als een soort bevestiging dat het er echt geweest is, of om misschien toch nog begrip (voor mezelf) te krijgen. Maar hoe? Hebben psychologen hier een mooie omschrijving voor? Ik ben niet zo goed in dingen uitleggen en het is ook niet echt meer relevant om dit nu nog aan een psycholoog te vragen, maar op en een of andere manier zou het mij denk ik wel helpen om het echt achter mij te kunnen laten.
enwatnu wijzigde dit bericht op 08-04-2018 11:29
1.24% gewijzigd
zondag 8 april 2018 om 11:33
zondag 8 april 2018 om 11:42
Ik zou wel om een verwijzing vragen en dan gewoon uitleggen wat je hierboven hebt geschreven (of het desnoods laten lezen). De dagelijkse psychologische praktijk ziet er namelijk precies het tegenovergesteld uit: de cliënt komt met een heleboel vage klachten en de psycholoog hoort dat aan, ondersteunt je en plakt er desgewenst ook nog een etiketje op. Dat hoef jij niet te doen. 
Fijn trouwens dat je je al beter voelt.
Fijn trouwens dat je je al beter voelt.
zondag 8 april 2018 om 11:45
Dank voor alle snelle reacties. Zelfdestructief is inderdaad denk ik wel een betere omschrijving.
Ik heb een psycholoog, maar in het begin was ik erg gesloten waardoor ook zij lang niet alles hiervan weet. En het lijkt mij niet zo nuttig om uitgebreid iets te gaan bespreken waar ik nu geen last meer van heb, terwijl er nog wel andere dingen zijn waar we het over kunnen hebben.
Ik heb een psycholoog, maar in het begin was ik erg gesloten waardoor ook zij lang niet alles hiervan weet. En het lijkt mij niet zo nuttig om uitgebreid iets te gaan bespreken waar ik nu geen last meer van heb, terwijl er nog wel andere dingen zijn waar we het over kunnen hebben.
enwatnu wijzigde dit bericht op 08-04-2018 11:53
3.30% gewijzigd
zondag 8 april 2018 om 11:48
Ik ben ooit naar een psycholoog gegaan om ook te weten wat er aan de hand was. Ik hoefde geen therapie en zat er zelf ook niet mee, maar wilde gewoon een benaming. Voor mijn gevoel, als ik een naam had, kon ik het volledig accepteren. Zou dus alsnog wel een psycholoog gaan.
a smile is the prettiest thing you can wear.
zondag 8 april 2018 om 11:52
Dat vraag ik me af. Dit komt niet voor niets nu naar boven, denk ik. Ook als iets al achter de rug is, moet je het soms wel degelijk nog verwerken. Ook omdat het je mede gevormd heeft tot wie je nu bent. Dat doet je verleden namelijk altijd.enwatnu schreef: ↑08-04-2018 11:45Dank voor alle snelle reacties. Zelfdestructief is inderdaad denk ik wel een betere omschrijving.
Ik heb een psycholoog, maar in het begint was ik erg gesloten waardoor ook zij lang niet alles hiervan weet. En het lijkt mij niet zo nuttig om uitgebreid iets te gaan bespreken waar ik nu geen last meer van heb, terwijl er nog wel andere dingen zijn waar we het over kunnen hebben.
zondag 8 april 2018 om 11:56
Ten eerste komt het niet voor niets op, nu.enwatnu schreef: ↑08-04-2018 11:45Dank voor alle snelle reacties. Zelfdestructief is inderdaad denk ik wel een betere omschrijving.
Ik heb een psycholoog, maar in het begin was ik erg gesloten waardoor ook zij lang niet alles hiervan weet. En het lijkt mij niet zo nuttig om uitgebreid iets te gaan bespreken waar ik nu geen last meer van heb, terwijl er nog wel andere dingen zijn waar we het over kunnen hebben.
Ten tweede kan het goed zijn dat dit een valkuil is waaraan je kunt merken dat het weer mis gaat, en kan je psycholoog je leren hoe je dit kunt herkennen en voorkomen.
zondag 8 april 2018 om 12:15
Klopt. Bij bepaalde triggers haat ik mezelf weer net zo en kan ik niet eens meer besluiten of ik wel of geen kop thee 'mag' van mezelf. Dus herkennen doe ik al en met mijn psycholoog ben ik nu ook bezig met een signaleringsplan om het te voorkomen. Maar waar ik soms mee zit, is dat niemand eigenlijk weet hoe moeilijk de aflopen jaren geweest zijn. Inclusief mezelf, want eigenlijk besef ik pas nu ik weer goede momenten heb hoe het was.Celaena_Aelin schreef: ↑08-04-2018 11:56Ten eerste komt het niet voor niets op, nu.
Ten tweede kan het goed zijn dat dit een valkuil is waaraan je kunt merken dat het weer mis gaat, en kan je psycholoog je leren hoe je dit kunt herkennen en voorkomen.
enwatnu wijzigde dit bericht op 08-04-2018 12:24
6.88% gewijzigd
zondag 8 april 2018 om 12:23
Ik vind het idee moeilijk dat het nu 'voorbij' is (de herinneringen/triggers zullen helaas wel altijd blijven) en dat er niemand is bepaalde dingen zal weten, net alsof het een geheim is waarvoor ik mij zou moeten schamen. Maar dat is niet zo, want ik kon er ook niks aan doen natuurlijk. Daardoor vind ik het moeilijker om achter mij te laten.
zondag 8 april 2018 om 12:48
Ik ben geen psycholoog/psychiater die diagnoses mag stellen, dus kan je niet aan een naam helpen voor "het probleem".
Wel vind ik het zeer herkenbaar wat je schrijft! Ik kon nooit goed benoemen hoe ik me precies voelde, maar hoe jij het beschrijft komt aardig in de buurt. Ook nooit met mensen over gehad en gedacht dat het erbij hoorde (volwassen worden, opgroeien, etc.) Bij mij was het een combinatie van allerlei dingen waardoor het ontstond, maar hier kwam ik pas achter door het te bespreken met mensen en vooral met een psycholoog. Inderdaad ook een signaleringsplan gemaakt, zodat ik de neerwaartse spiraal leer herkennen en in de verschillende fases weet hoe ik weer terug naar normaal kan komen.
Neemt niet weg dat het lastig blijft, omdat je altijd op je hoede moet zijn niet te ver af te dwalen. Maar bespreek het zeker met je psycholoog, want dit gaat terug blijven komen! (Zoals het nu al bij je doet.) Het helpt om het een naam te geven, er van een afstandje naar te kijken, dus juist als je je beter voelt. Dan kun je gaan snappen wat er gebeurd en ermee leren omgaan.
Oja, die stomme gedachten die vinden dat je niks waard bent/verdient of dat je niet leuk/aardig genoeg bent: go to hell. Het zijn maar gedachten en jij bent veel leuker/beter/mooier dan dat. (Ik wil niet zeggen wat je moet doen, want dat moet iets zijn wat je aanspreekt, maar mindfulness heeft mij hier ook wel wat bij geholpen, wie weet kan het ook wat voor jou doen.)
Wel vind ik het zeer herkenbaar wat je schrijft! Ik kon nooit goed benoemen hoe ik me precies voelde, maar hoe jij het beschrijft komt aardig in de buurt. Ook nooit met mensen over gehad en gedacht dat het erbij hoorde (volwassen worden, opgroeien, etc.) Bij mij was het een combinatie van allerlei dingen waardoor het ontstond, maar hier kwam ik pas achter door het te bespreken met mensen en vooral met een psycholoog. Inderdaad ook een signaleringsplan gemaakt, zodat ik de neerwaartse spiraal leer herkennen en in de verschillende fases weet hoe ik weer terug naar normaal kan komen.
Neemt niet weg dat het lastig blijft, omdat je altijd op je hoede moet zijn niet te ver af te dwalen. Maar bespreek het zeker met je psycholoog, want dit gaat terug blijven komen! (Zoals het nu al bij je doet.) Het helpt om het een naam te geven, er van een afstandje naar te kijken, dus juist als je je beter voelt. Dan kun je gaan snappen wat er gebeurd en ermee leren omgaan.
Oja, die stomme gedachten die vinden dat je niks waard bent/verdient of dat je niet leuk/aardig genoeg bent: go to hell. Het zijn maar gedachten en jij bent veel leuker/beter/mooier dan dat. (Ik wil niet zeggen wat je moet doen, want dat moet iets zijn wat je aanspreekt, maar mindfulness heeft mij hier ook wel wat bij geholpen, wie weet kan het ook wat voor jou doen.)
zondag 8 april 2018 om 13:11
Wat een rare reactie. Wil je serieus weten waarom ik zo dacht? Ik kon niet leven met hoe ik was, ik wilde mezelf graag veranderen dus zelfhaat leek mij iets nuttiger dan zelfacceptatie. Om het maar even kort samen te vatten.
@Puck001, 'fijn' dat je dingen herkent. Vooral het zelfdestructieve/zelfhaat hoor ik mensen niet vaak over, maar misschien praten mensen er gewoon nooit over. Mindfullness heb ik inderdaad ook wel eens gedaan.
enwatnu wijzigde dit bericht op 08-04-2018 13:16
19.74% gewijzigd
zondag 8 april 2018 om 13:15
Nuttige verandering is niet vernietiging. Rare uitleg. Nu weet ik nog niet hoe je op dat rare idee bent gekomen.
We should have each other with cream.
zondag 8 april 2018 om 20:07
Slechts een maand geleden schreef je in je andere topic dat je helemaal niet negatief over jezelf denkt en dat je over het algemeen wel goed in je vel zit.
Is er iets gebeurd in die 4 weken waardoor je zo destructief bent geworden? Je leek toen een stuk positiever dan nu.
Heb je weleens aan borderline gedacht? Je snijdt jezelf (vroeger althans, weet niet of je dat nog doet?). Je hebt een zeer laag beeld van jezelf. Het zou kunnen.
Wil je een officiële diagnose, eigenlijk? Want dan is de huisarts de eerste stap.
Sterkte!!
Is er iets gebeurd in die 4 weken waardoor je zo destructief bent geworden? Je leek toen een stuk positiever dan nu.
Heb je weleens aan borderline gedacht? Je snijdt jezelf (vroeger althans, weet niet of je dat nog doet?). Je hebt een zeer laag beeld van jezelf. Het zou kunnen.
Wil je een officiële diagnose, eigenlijk? Want dan is de huisarts de eerste stap.
Sterkte!!
zondag 8 april 2018 om 22:30
Oh sorry hoor. Het probleem heeft zich blijkbaar al grotendeels opgelost. Het hele eerste gedeelte staat in de TT, waardoor ik het inderdaad ff verkeerd heb begrepen.
TO, heftig dat je je zo hebt gevoeld. Ik snap dat je wil weten wat er toen met je aan de hand was.
Je kunt een gesprek aanvragen bij een psycholoog en vragen of je een diagnose kunt krijgen voor wat je toen hebt doorgemaakt. Ik heb dat ook gedaan. Ik had iets meegemaakt, me op een bepaalde manier heel slecht gevoeld, en ik had een diagnose gekregen waar ik niet in geloofde. Ik heb er niet direct iets aan gedaan, ik liet me eigenlijk de diagnose aanpraten, terwijl ik zelf donders goed wist dat er iets heel anders met mij aan de hand was. Het was erg heftig allemaal, ik ben er nooit helemaal bovenop gekomen trouwens. Ik had de diagnose borderline gekregen, maar later (echt veel later. 10 Jaar) heb ik mijn klachten van toen nog eens heel duidelijk verteld tegen een andere psycholoog van een andere instelling, en toen kreeg ik te horen dat ik een rand-psychose heb doorgemaakt... Ik moest vreselijk hard huilen toen ik het hoorde. Er vielen veel dingen op z'n plek. Ik had net mijn relatie verbroken met mijn ex vanwege een zeer heftige psychose van hem, en mijn moeder is ook een aantal keer opgenomen met een zware psychose toen ik jong was. Ik ben misschien zo vaak dichtbij een psychose geweest, en heb me zo ingeleefd in die mensen, dat ik er bijna zelf ook 1 kreeg... Ik weet het niet.
Ik ging dus echt naar die instelling toe met de vraag; WAT is er met mij gebeurd, wat had ik?! Ik kon het anders ook echt geen plekje geven, ik kon niet verder.
Ze hebben mijn hulpvraag heel serieus genomen!
TO, heftig dat je je zo hebt gevoeld. Ik snap dat je wil weten wat er toen met je aan de hand was.
Je kunt een gesprek aanvragen bij een psycholoog en vragen of je een diagnose kunt krijgen voor wat je toen hebt doorgemaakt. Ik heb dat ook gedaan. Ik had iets meegemaakt, me op een bepaalde manier heel slecht gevoeld, en ik had een diagnose gekregen waar ik niet in geloofde. Ik heb er niet direct iets aan gedaan, ik liet me eigenlijk de diagnose aanpraten, terwijl ik zelf donders goed wist dat er iets heel anders met mij aan de hand was. Het was erg heftig allemaal, ik ben er nooit helemaal bovenop gekomen trouwens. Ik had de diagnose borderline gekregen, maar later (echt veel later. 10 Jaar) heb ik mijn klachten van toen nog eens heel duidelijk verteld tegen een andere psycholoog van een andere instelling, en toen kreeg ik te horen dat ik een rand-psychose heb doorgemaakt... Ik moest vreselijk hard huilen toen ik het hoorde. Er vielen veel dingen op z'n plek. Ik had net mijn relatie verbroken met mijn ex vanwege een zeer heftige psychose van hem, en mijn moeder is ook een aantal keer opgenomen met een zware psychose toen ik jong was. Ik ben misschien zo vaak dichtbij een psychose geweest, en heb me zo ingeleefd in die mensen, dat ik er bijna zelf ook 1 kreeg... Ik weet het niet.
Ik ging dus echt naar die instelling toe met de vraag; WAT is er met mij gebeurd, wat had ik?! Ik kon het anders ook echt geen plekje geven, ik kon niet verder.
Ze hebben mijn hulpvraag heel serieus genomen!
zondag 8 april 2018 om 22:34
Laten we daar maar even niet op in gaan, dan wordt het topic nog ingewikkelder. 
En ik maar denken dat ik het zo redelijk duidelijk had opgeschreven. Ik herhaal de vorige post van mezelf nog maar eens, voor de duidelijkheid.
Ik vind het idee moeilijk dat het nu 'voorbij' is (de herinneringen/triggers zullen helaas wel altijd blijven) en dat er niemand is bepaalde dingen zal weten, net alsof het een geheim is waarvoor ik mij zou moeten schamen. Maar dat is niet zo, want ik kon er ook niks aan doen natuurlijk. Daardoor vind ik het moeilijker om het achter mij te laten.
Ik heb overigens geen borderline en automutilatie (nog afgezien van de 'reden' ervoor) + een laag zelfbeeld zijn ook niet echt de goede criteria om iemand een borderliner te noemen. Andere diagnose(s) heb ik wel.
En ik maar denken dat ik het zo redelijk duidelijk had opgeschreven. Ik herhaal de vorige post van mezelf nog maar eens, voor de duidelijkheid.
Ik vind het idee moeilijk dat het nu 'voorbij' is (de herinneringen/triggers zullen helaas wel altijd blijven) en dat er niemand is bepaalde dingen zal weten, net alsof het een geheim is waarvoor ik mij zou moeten schamen. Maar dat is niet zo, want ik kon er ook niks aan doen natuurlijk. Daardoor vind ik het moeilijker om het achter mij te laten.
Ik heb overigens geen borderline en automutilatie (nog afgezien van de 'reden' ervoor) + een laag zelfbeeld zijn ook niet echt de goede criteria om iemand een borderliner te noemen. Andere diagnose(s) heb ik wel.
maandag 9 april 2018 om 00:07
Automutilatie + laag zelfbeeld zijn wel degelijk redenen om aan de diagnose te denken. Ik val je niet aan en ik noemde je geen "Borderliner". Maar goed, dat was het dus niet.
Als je al andere diagnoses hebt gekregen, waarom dan dit topic?
Ik mag je OP niet quoten, maar het is me écht niet helemaal duidelijk wat je vraag nu precies is. Dat laatste gedeelte van je post, wat vraag je daar nou precies?
