hoe noem je dit?

Zomaar even een vreemde vraag op de zondagmorgen...

Ik vraag dit even voor een vriendin van de zus van mijn buurvrouw (oftwel voor mezelf). Stel je haat jezelf, je haat alles wat je zegt, alles wat je doet en je denkt dat iedereen jou ook haat als je iets van jezelf laat zien. Daarnaast doe je altijd het tegenovergestelde van je gevoel, eigenlijk ben je je niet eens meer bewust van je gevoel, maar toch doe je altijd het tegenovergestelde. Dus als je honger hebt, als je moe bent, als je het koud hebt, als merkt dat je iets leuk vind, als je juist geen honger hebt, als je eigenlijk iets voor jezelf moet kopen, als je ergens enorm veel angst voor hebt, als je het te warm hebt, als je het ergens niet fijn vind, als je jezelf vies voelt, etc. Jullie kunnen zelf wel bedenken wat het gedrag is in zo'n situatie, wanneer je doodsbang bent om 'zwak' te zijn en jezelf niks gunt. Hoe noem je dit dan? Zelfhaat? Ik denk dan meer aan iemand die erg passief is en ergens in een hoekje zichzelf zielig zit te vinden. Niet aan iemand die zichzelf keihard kapot aan het maken is, in de hoop om zo een beter persoon te worden. Iemand die nooit depressief is, maar nu gewoon nog niet gelukkig mag zijn van zichzelf.

Ik heb nooit veel gesproken over deze psychische problemen, ik schaamde mij te veel en ik dacht soms ook dat mijn gedachten normaal waren en dat anderen dat gewoon niet zouden begrijpen. Inmiddels gaat het veel beter met mij en nu heb ik ineens wel heel veel behoefte om er toch nog over te vertellen, als een soort bevestiging dat het er echt geweest is, of om misschien toch nog begrip (voor mezelf) te krijgen. Maar hoe? Hebben psychologen hier een mooie omschrijving voor? Ik ben niet zo goed in dingen uitleggen en het is ook niet echt meer relevant om dit nu nog aan een psycholoog te vragen, maar op en een of andere manier zou het mij denk ik wel helpen om het echt achter mij te kunnen laten.