Psyche
alle pijlers
Hoe nu toch verder?
vrijdag 15 mei 2020 om 17:52
Hai,
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt voor dit topic, maar schrijf wel eens mee en lees eigenlijk al een jaar of 10 mee.
Ik ben begin 40, en zit voor mijn gevoel muurvast. Voor mijn gevoel, want het gaat maatschappelijk en rationeel gezien beter dan ooit!
En toch zit ik maar marathons te lopen op de zelfde paar vierkante meters als 5 jaar terug.
Ik wordt zo moedeloos van de situatie. Denk ook dat dat het grootste probleem is. Verdriet om het gevoel van machteloosheid, uitzichtloosheid. Dingen niet kunnen veranderen.
Weet heel goed wat ik wel wil: dapper doorploeteren aan mijn plan. Krijg ik tenminste iets van energie van, ookal bekruipt me steeds meer het gevoel dat het niet gaat lukken.
Weet ook heel goed wat ik niet wil: professionele hulp/therapie. Ookal besef ik mij dat ik dat misschien wel nodig heb.
Wil er graag hier eens over schrijven. Ben alleen beetje bang dat ik als ik begin te pennen veel en veel te herkenbaar wordt en dan wil ik het na een tijdje misschien toch weer weg kunnen halen. En dat mag niet in een openingspost. Dus dat wil ik straks, vanavond of vannacht ofzo in een volgende post doen.
Is dat ok? Dan overtreedt ik geen forumregels volgens mij?
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt voor dit topic, maar schrijf wel eens mee en lees eigenlijk al een jaar of 10 mee.
Ik ben begin 40, en zit voor mijn gevoel muurvast. Voor mijn gevoel, want het gaat maatschappelijk en rationeel gezien beter dan ooit!
En toch zit ik maar marathons te lopen op de zelfde paar vierkante meters als 5 jaar terug.
Ik wordt zo moedeloos van de situatie. Denk ook dat dat het grootste probleem is. Verdriet om het gevoel van machteloosheid, uitzichtloosheid. Dingen niet kunnen veranderen.
Weet heel goed wat ik wel wil: dapper doorploeteren aan mijn plan. Krijg ik tenminste iets van energie van, ookal bekruipt me steeds meer het gevoel dat het niet gaat lukken.
Weet ook heel goed wat ik niet wil: professionele hulp/therapie. Ookal besef ik mij dat ik dat misschien wel nodig heb.
Wil er graag hier eens over schrijven. Ben alleen beetje bang dat ik als ik begin te pennen veel en veel te herkenbaar wordt en dan wil ik het na een tijdje misschien toch weer weg kunnen halen. En dat mag niet in een openingspost. Dus dat wil ik straks, vanavond of vannacht ofzo in een volgende post doen.
Is dat ok? Dan overtreedt ik geen forumregels volgens mij?
vrijdag 15 mei 2020 om 18:20
Wat er niet goed gaat schrijf je niet en dat lijkt mij vrij essentieel wanneer je ergens mee zit en je wil advies.
Ik kan het eventueel raden:
Moe van de ratrace en om het gevoel te hebben om overal alleen voor te staan.
Ik kan het eventueel raden:
Moe van de ratrace en om het gevoel te hebben om overal alleen voor te staan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 15 mei 2020 om 19:12
Ik word moedeloos als ik per ongeluk weer ben gaan geloven dat mijn innerlijke houding onveranderlijk is, zoiets proef ik ook in jouw verhaal. Je moet toe naar geloven dat je echt kunt veranderen, dat je je innerlijke conflicten zelf kunt oplossen. Ik heb daar hulp bij nodig, en die hulp leren aanvaarden is deel van de oplossing.
vrijdag 15 mei 2020 om 20:44
Eenmalig111 schreef: ↑15-05-2020 17:52het gaat maatschappelijk en rationeel gezien beter dan ooit!
En toch zit ik maar marathons te lopen op de zelfde paar vierkante meters als 5 jaar terug.
Ik kan geen kaas maken van je beeldspraak. Je zít marathons te lopen? Hoe doe je dat? En je doet dat op een paar vierkante meter? En volgens jouw eigen ratio gaat het beter dan ooit maar je voelt je moedeloos, machteloos en vindt het uitzichtloos? En per sé geen professionele hulp... Lijkt me dat als dit al jaren zo speelt dat het toch weleens tijd is om het anders aan te pakken dan tot nu toe.
vrijdag 15 mei 2020 om 23:05
Hai,
Ik krijg het niet af.
Ben moe, heb hoofdpijn en voel me misselijk, dus wil nu zo eerst wat proberen te slapen.
Vind het best wel confronterend om zo op te schrijven.
Het is een lang stuk en nog niet af. Opgeslagen op de foon en ga verder als ik wat geslapen heb. Een half verhaal neergooien is ook niets.
Ik krijg het niet af.
Ben moe, heb hoofdpijn en voel me misselijk, dus wil nu zo eerst wat proberen te slapen.
Vind het best wel confronterend om zo op te schrijven.
Het is een lang stuk en nog niet af. Opgeslagen op de foon en ga verder als ik wat geslapen heb. Een half verhaal neergooien is ook niets.
zaterdag 16 mei 2020 om 04:43
Ten eerste leg je de lat te hoog. Ten tweede heb je bizar veel meegemaakt en lijkt het erop dat je maar door stoempt, zonder de geeurtenissen goed verwerkt te hebben; ik ben van veel minder geknakt. Ten derde begrijp ik je aversie tegen praten met een eerstelijnspsycholoog niet. Je wordt echt niet direct afgevoerd in een busje, als je daar bang voor was.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zaterdag 16 mei 2020 om 05:21
Hoi, je bent door veel heen gegaan.
Het klinkt als dat je door de dieptes van rouw/verlies een stuk levensvreugde bent kwijtgeraakt.
Ik zou hypnotherapie proberen. Omdat hypnotherapie werkt op het niveau waar het euvel zou kunnen zitten, de afsnoering van je levensvreugde.
Je hoeft hiervoor geen huisarts te bezoeken, je kunt gewoon op een moment, in jouw eigen tempo kontakt opzoeken met een hypnotherapeut en van daaruit verder gaan.
Hij/zij kan met jou werken aan verbetering, meer kwaliteit door diepere lagen van je bewustzijn aan te spreken.
Voor jou
Het klinkt als dat je door de dieptes van rouw/verlies een stuk levensvreugde bent kwijtgeraakt.
Ik zou hypnotherapie proberen. Omdat hypnotherapie werkt op het niveau waar het euvel zou kunnen zitten, de afsnoering van je levensvreugde.
Je hoeft hiervoor geen huisarts te bezoeken, je kunt gewoon op een moment, in jouw eigen tempo kontakt opzoeken met een hypnotherapeut en van daaruit verder gaan.
Hij/zij kan met jou werken aan verbetering, meer kwaliteit door diepere lagen van je bewustzijn aan te spreken.
Voor jou
zaterdag 16 mei 2020 om 06:36
Juist omdat alles nu zo goed gaat wil je er niet aan morrelen.
Een grotere contradictie bestaat er niet.
Je hebt een gruwelijk slechte periode doorgemaakt en van daar uit gezien gaat het nu echt veel beter met je. Maar goed? Waar lees jij dat het goed gaat? Ja, natuurlijk ben je blij met punten die je meldt en natuurlijk meet je jouw geluk niet aan het verdriet van anderen maar kan het niet makkelijker en leuker?
Je hebt je hier prima doorheen geworsteld maar je ligt toch nog steeds niet in een positie die jou winst oplevert.
Er zullen nog wel honderd reacties komen die zeggen dat je hulp moet zoeken; desnoods een coach maar verder dan je nu bent kom je niet zonder houvast. Juist die handvatten heb je nodig om eruit te komen.
Heb je er wel eens aan gedacht om goede schoenen te kopen om wat te gaan hardlopen?
Een grotere contradictie bestaat er niet.
Je hebt een gruwelijk slechte periode doorgemaakt en van daar uit gezien gaat het nu echt veel beter met je. Maar goed? Waar lees jij dat het goed gaat? Ja, natuurlijk ben je blij met punten die je meldt en natuurlijk meet je jouw geluk niet aan het verdriet van anderen maar kan het niet makkelijker en leuker?
Je hebt je hier prima doorheen geworsteld maar je ligt toch nog steeds niet in een positie die jou winst oplevert.
Er zullen nog wel honderd reacties komen die zeggen dat je hulp moet zoeken; desnoods een coach maar verder dan je nu bent kom je niet zonder houvast. Juist die handvatten heb je nodig om eruit te komen.
Heb je er wel eens aan gedacht om goede schoenen te kopen om wat te gaan hardlopen?
zaterdag 16 mei 2020 om 08:29
Wat een lang verhaal met veel kanten. Ik wil het even laten bezinken voor ik erop reageer. Maar voor nu vast:
Je hebt jezelf door je leven geschopt en dat werkt niet meer. Je kan blijven schoppen maar je bent gewoon moe. Naar de therapeut gaan is weer een extra schop onder je kont en het is inderdaad de vraag of je dat nu moet doen. Ikzelf heb verschillende therapeuten bezocht en soms werkt het, en soms is het een heel slecht idee.
Je hebt jezelf door je leven geschopt en dat werkt niet meer. Je kan blijven schoppen maar je bent gewoon moe. Naar de therapeut gaan is weer een extra schop onder je kont en het is inderdaad de vraag of je dat nu moet doen. Ikzelf heb verschillende therapeuten bezocht en soms werkt het, en soms is het een heel slecht idee.
zaterdag 16 mei 2020 om 08:39
Ook in een niet ideale wereld zonder eigen huis en partner kun je gelukkig zijn. Het probleem is dat je allerlei eisen stelt en je eigen geluk en voorwaarden. Kortom alles moet extern en om je heen goed geregeld zijn en dan ben je gelukkig. Zo werkt het niet. Geluk zit van binnen. Je wordt niet gelukkig van een koophuis. Een leuke partner vind je het best wanneer jezelf goed in je vel zit.
Het verbaast mij dat je niet aan je innerlijke zelf wil werken gezien wat je allemaal hebt meegemaakt. Je wordt niet voor gek verklaard wanneer je iets aan rouwverwerking gaat doen zodat er weer ruimte komt voor andere dingen in je leven. Wanneer je door blijft rennen op jacht naar een relatie en een man dan kan ik je garanderen dat de muur op een dag weer gaat komen.
Het verbaast mij dat je niet aan je innerlijke zelf wil werken gezien wat je allemaal hebt meegemaakt. Je wordt niet voor gek verklaard wanneer je iets aan rouwverwerking gaat doen zodat er weer ruimte komt voor andere dingen in je leven. Wanneer je door blijft rennen op jacht naar een relatie en een man dan kan ik je garanderen dat de muur op een dag weer gaat komen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 16 mei 2020 om 09:25
Je moet wel gaan morrelen. Want alleen als je in de diepere lagen verdriet en pijn gaat woelen, kan het geluk ook weer aan de oppervlakte komen. Wees daar niet bang voor, maar grijp het aan. Zoek hulp om alles te verwerken.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zaterdag 16 mei 2020 om 09:39
Nou, ik probeer wat...
Het gaat over gemis. Eenzaamheid. Innerlijke leegte.
Je hebt volkomen gelijk dat je bij jezelf dat gevoel niet weg kunt nemen. Het blijft.
Ik lees ook: hard werken, weinig ontspanning. En daarmee bedoel ik niet zozeer met de hond wandelen of Game of thrones kijken. Maar innerlijke ontspanning: jezelf toestemming geven om te huilen, te zeuren, niks te doen of iets stoms te doen. Jouw leven lijkt in het teken te staan van doorgaan en overleven en als dat te lang duurt, dan verdwijnt alle levensvreugde.
En dan is er nog je leeftijd. Schrale troost, maar rond hun 40ste gaan veel mensen door fase van afscheid. Je zit op het pad dat je gekozen hebt, en alle andere paden liggen niet meer open, zoals toen je 20 of 30 was. Dat lees ik ook bij jou: heb ik wel goed gegokt? Dat.heeft ook met je levensfase te maken.
Je wilt niet in therapie. Veel mensen zullen zeggen: doe het maar wel. Maar aan therapie zit ook de kant: het is nog niet goed genoeg, ik ben nog niet goed genoeg, ik moet nog aan mezelf werken.
En hard werken heb je al genoeg gedaan.
Bovendien: dit klinkt als een existentiële crisis. Veel therapeuten kunnen daar niets mee. Bij een therapeut gaat het vaak over patronen, niet over de allerdiepste laag, de zin van je bestaan.
Plus huisartsen hebben een grote voorkeur voor doorverwijzen naar cognitieve therapie: kort, effectief, vergoed door de verzekering. Het zou kunnen dat dat iets voor je is, het zou net zo goed kunnen dat je zulke oude patronen niet meer verandert met zo’n kort traject.
Het belangrijkste: je hebt er geen zin in. En je hebt al genoeg in je leven waar je geen zin in hebt.
Maar wat dan wel?
Als je er niet al te grote weerstand tegen voelt, zou ik het zoeken in de alternatieve hoek. De workshops en cursussen met een spirituele kant. Workshops die gaan over gevoel en verbinding, maar ook over gemis en innerlijke leegte.
Het voordeel is, dat je hier niet heen gaat om hulp te zoeken, maar om iets nieuws te leren. Toch net een andere insteek. Bovendien kom je daar andere mensen tegen. Veel stomvervelende blije mensen, maar ook mensen die het allemaal ook niet weten. In elk geval contact op een ander niveau dan Facebook.
Ik zou simpel beginnen. Met een cursus mindfullness of een meditatiecursus. Is op een poefje zitten te saai, dan zoek je iets met dansen. Is het te oppervlakkig, dan probeer je een boeddhistische club. Is dat te oosters, dan ga je een paar dagen naar een klooster in Nederland. (Ik wou zeggen naar Taizé, maar dat gaat nu even niet) Is het te heftig, denk dan niet dat je beter je best moet doen, maar hou er gewoon mee op en zoek iets waar je wèl blij van word.
Een haptotherapeut is misschien ook een idee.
Ik heb zelf een grote hekel aan zweverigheid. Maar juist aan dit soort cursussen heb ik veel gehad.
Het gaat over gemis. Eenzaamheid. Innerlijke leegte.
Je hebt volkomen gelijk dat je bij jezelf dat gevoel niet weg kunt nemen. Het blijft.
Ik lees ook: hard werken, weinig ontspanning. En daarmee bedoel ik niet zozeer met de hond wandelen of Game of thrones kijken. Maar innerlijke ontspanning: jezelf toestemming geven om te huilen, te zeuren, niks te doen of iets stoms te doen. Jouw leven lijkt in het teken te staan van doorgaan en overleven en als dat te lang duurt, dan verdwijnt alle levensvreugde.
En dan is er nog je leeftijd. Schrale troost, maar rond hun 40ste gaan veel mensen door fase van afscheid. Je zit op het pad dat je gekozen hebt, en alle andere paden liggen niet meer open, zoals toen je 20 of 30 was. Dat lees ik ook bij jou: heb ik wel goed gegokt? Dat.heeft ook met je levensfase te maken.
Je wilt niet in therapie. Veel mensen zullen zeggen: doe het maar wel. Maar aan therapie zit ook de kant: het is nog niet goed genoeg, ik ben nog niet goed genoeg, ik moet nog aan mezelf werken.
En hard werken heb je al genoeg gedaan.
Bovendien: dit klinkt als een existentiële crisis. Veel therapeuten kunnen daar niets mee. Bij een therapeut gaat het vaak over patronen, niet over de allerdiepste laag, de zin van je bestaan.
Plus huisartsen hebben een grote voorkeur voor doorverwijzen naar cognitieve therapie: kort, effectief, vergoed door de verzekering. Het zou kunnen dat dat iets voor je is, het zou net zo goed kunnen dat je zulke oude patronen niet meer verandert met zo’n kort traject.
Het belangrijkste: je hebt er geen zin in. En je hebt al genoeg in je leven waar je geen zin in hebt.
Maar wat dan wel?
Als je er niet al te grote weerstand tegen voelt, zou ik het zoeken in de alternatieve hoek. De workshops en cursussen met een spirituele kant. Workshops die gaan over gevoel en verbinding, maar ook over gemis en innerlijke leegte.
Het voordeel is, dat je hier niet heen gaat om hulp te zoeken, maar om iets nieuws te leren. Toch net een andere insteek. Bovendien kom je daar andere mensen tegen. Veel stomvervelende blije mensen, maar ook mensen die het allemaal ook niet weten. In elk geval contact op een ander niveau dan Facebook.
Ik zou simpel beginnen. Met een cursus mindfullness of een meditatiecursus. Is op een poefje zitten te saai, dan zoek je iets met dansen. Is het te oppervlakkig, dan probeer je een boeddhistische club. Is dat te oosters, dan ga je een paar dagen naar een klooster in Nederland. (Ik wou zeggen naar Taizé, maar dat gaat nu even niet) Is het te heftig, denk dan niet dat je beter je best moet doen, maar hou er gewoon mee op en zoek iets waar je wèl blij van word.
Een haptotherapeut is misschien ook een idee.
Ik heb zelf een grote hekel aan zweverigheid. Maar juist aan dit soort cursussen heb ik veel gehad.
zaterdag 16 mei 2020 om 09:39
Mooie post van viva-amber.
Therapie is geen wondermiddel. Er zit niet iemand tegenover je die je vertelt hoe je in elkaar zit. Zo eng is het allemaal niet. Het is net als een klus in je huis. Wat zie je, waar wil je aan werken, heb ik de tools in huis. Vaardigheden oefenen.
Overleg met je huisarts. Overweeg afspraak met psychiater voor medicatie naast een eventuele therapie. Want de depressieve periodes die je beschrijft, zijn zo zwaar en hels om in je eentje uit te vechten... daarvoor is medicatie uitgevonden.
Eerlijk gezegd heb je denk ik 2 keuzes.
a. Je ontevredenheid, je lege onverbonden en gevoel accepteren en daarmee verder leven omdat je wat je aan vaste overtuigingen hebt, niet wil of kan veranderen.
b. Stoppen met 'ik moet dit toch kunnen' en gaan werken aan een leven met minder moeten, duwen, sleuren. Leren dingen nog steeds zélf maar niet meer zo verschrikkelijk alléén te doen. Oefenen met 'falen'.
Het komt op me over alsof er nooit ruimte geweest is om jezelf te zijn. Altijd je aangepast aan wat je vond dat moest. Vooral doorgaan.
Sterk zijn en moedig zijn zijn soms 2 tegenovergestelde dingen. Moedig zijn kan inhouden dat je bereid bent alles wat je tot nu toe voor goed en waar zag, en als fout en zwak, in twijfel te trekken. Eerlijk worden over wat wel en niet (meer) bruikbaar is in je leven.
Er zijn geen garanties dat je je fijner gaan voelen. Maar de kans dat echt eerlijk naar jezelf en je gedrag gaan kijken je meer vrijheid en ontspanning oplevert, is misschien een risico om te nemen.
Therapie is geen wondermiddel. Er zit niet iemand tegenover je die je vertelt hoe je in elkaar zit. Zo eng is het allemaal niet. Het is net als een klus in je huis. Wat zie je, waar wil je aan werken, heb ik de tools in huis. Vaardigheden oefenen.
Overleg met je huisarts. Overweeg afspraak met psychiater voor medicatie naast een eventuele therapie. Want de depressieve periodes die je beschrijft, zijn zo zwaar en hels om in je eentje uit te vechten... daarvoor is medicatie uitgevonden.
Eerlijk gezegd heb je denk ik 2 keuzes.
a. Je ontevredenheid, je lege onverbonden en gevoel accepteren en daarmee verder leven omdat je wat je aan vaste overtuigingen hebt, niet wil of kan veranderen.
b. Stoppen met 'ik moet dit toch kunnen' en gaan werken aan een leven met minder moeten, duwen, sleuren. Leren dingen nog steeds zélf maar niet meer zo verschrikkelijk alléén te doen. Oefenen met 'falen'.
Het komt op me over alsof er nooit ruimte geweest is om jezelf te zijn. Altijd je aangepast aan wat je vond dat moest. Vooral doorgaan.
Sterk zijn en moedig zijn zijn soms 2 tegenovergestelde dingen. Moedig zijn kan inhouden dat je bereid bent alles wat je tot nu toe voor goed en waar zag, en als fout en zwak, in twijfel te trekken. Eerlijk worden over wat wel en niet (meer) bruikbaar is in je leven.
Er zijn geen garanties dat je je fijner gaan voelen. Maar de kans dat echt eerlijk naar jezelf en je gedrag gaan kijken je meer vrijheid en ontspanning oplevert, is misschien een risico om te nemen.
zaterdag 16 mei 2020 om 09:57
En dit is de valkuil. Want ‘stoppen met moeten’ doe je niet door eraan te werken. Dat doe je door te ontspannen.
Het is waar dat je dat kunt leren. Maar blijft een valkuil, naar de therapeut gaan kan ook met het idee ‘ik moet dit toch kunnen.’
zaterdag 16 mei 2020 om 10:45
Zeker. Die fout heb ik ook jaren gemaakt en ik ben daarin goed op mijn bek gegaan. Inmiddels zie ik dat ik dat 'leren zijn' vooral leer door te focussen op waarnemen en uit oordelen te stappen. Ik gebruik er mindfulness, meditatie en spiritualiteit voor. Ontspannen is een hele kunst (en klus) na trauma.
Onvoorwaardelijk accepteren wie ik ben nu op dit moment en kijken wat handiger kan, gaat hand in hand.
