Psyche
alle pijlers
hoe om te gaan met de wensen van een overledene?
woensdag 18 februari 2009 om 10:13
Ik zit met iets dat helemaal mijn probleem niet is eigenlijk, maar ik maak me er dan toch weer druk om... In de familie van mijn vriend is iemand overleden. Voor zijn dood had deze man aangegeven dat de kist dicht moest en niemand erin wilde laten kijken. Er was alleen 1 iemand die toch graag afscheid wilde nemen en dus ging de kist open. Ik vind het erg raar dat die wens niet wordt geaccepteerd! Zo ook met het huis van de overledene. Er mochten op 2 personen na nooit mensen naar boven, maar nu is de goeie man net een week dood en gaat iedereen het huis bekijken!
Het is niet zo dat ik heilig geloof in het feit dat de man hier nog rondzweeft (al heb ik er wel mijn ideeen over), maar dit is toch niet normaal? Je hoort toch na iemands dood ook zijn wensen te respecteren? Of ben ik nu heel principieel?
Het is niet zo dat ik heilig geloof in het feit dat de man hier nog rondzweeft (al heb ik er wel mijn ideeen over), maar dit is toch niet normaal? Je hoort toch na iemands dood ook zijn wensen te respecteren? Of ben ik nu heel principieel?
woensdag 18 februari 2009 om 13:54
Ik weet van iemand die alleen zijn vrouw bij de crematie wilde hebben, verder helemaal niemand. Zij was echt van plan die wens te respecteren, hoe moeilijk ze het ook vond. Tot op het laatste moment. Toen heeft ze toch maar de huisarts gebeld, die bij het hele sterven betrokken was. Samen waren ze bij de crematie.
Sommige dingen mág je niet aan een nabestaande vragen, vind ik.
Sommige dingen mág je niet aan een nabestaande vragen, vind ik.
woensdag 18 februari 2009 om 13:56
quote:Lika schreef op 18 februari 2009 @ 12:56:
Dat gevoel van ' ik wil niet dat de buurvrouw mij ziet ' ken ik ook helemaal niet. Ik zou het erg waarderen als de buurvrouw afscheid komt nemen en man en kind zou komen condoleren. Of ze in mijn kist wil kijken kan ze zelf wel afwegen. Het zou ook niet in me opkomen dat iemand dat uit sensatiezucht doet. Zo spectaculair zijn begrafenissen en kisten niet.
Kleine toevoeging: buurvrouw en moeder kenden elkaar nauwelijks, maar hadden wel een pleurishekel aan elkaar.
Dit was tijdens de avond voor de begrafenis. Op de begrafenis zelf was ze ook. Toen presteerde ze het, tijdens de dienst, om met haar hele gezin op de tweede rij te gaan zitten.
Dat gevoel van ' ik wil niet dat de buurvrouw mij ziet ' ken ik ook helemaal niet. Ik zou het erg waarderen als de buurvrouw afscheid komt nemen en man en kind zou komen condoleren. Of ze in mijn kist wil kijken kan ze zelf wel afwegen. Het zou ook niet in me opkomen dat iemand dat uit sensatiezucht doet. Zo spectaculair zijn begrafenissen en kisten niet.
Kleine toevoeging: buurvrouw en moeder kenden elkaar nauwelijks, maar hadden wel een pleurishekel aan elkaar.
Dit was tijdens de avond voor de begrafenis. Op de begrafenis zelf was ze ook. Toen presteerde ze het, tijdens de dienst, om met haar hele gezin op de tweede rij te gaan zitten.
woensdag 18 februari 2009 om 14:00
sja, respecteren tot het niveau waar het kan, en waar het in strijd is met het belang van de levenden (bijv nog even afscheid nemen) zou ik voor de levenden kiezen.
Maargoed, zo moeilijk als ik bij leven ben, zo makkelijk zal ik als dooie zijn straks.
voor mijn part zetten ze me op met een emmer op mn voeten en gebruiken ze me als paraplubak. whatever.
Maargoed, zo moeilijk als ik bij leven ben, zo makkelijk zal ik als dooie zijn straks.
voor mijn part zetten ze me op met een emmer op mn voeten en gebruiken ze me als paraplubak. whatever.
woensdag 18 februari 2009 om 15:57
Het zet me allemaal wel aan het denken. Want ik zie het nu toch wat genuanceerder. Dat van die kist, dat snap ik ook ergens wel. Alleen was het op het moment dat het ter sprake kwam een beetje raar. Ze zaten ervoor namelijk nog te vertellen dat hij erg weinig wensen voor de uitvaart had aangegeven, en dat ze zich daar dus wel aan moesten houden.
Voor de rest vind ik dat er grenzen zijn. Zoals gezegd denk ik dat de inhoud van een voor te lezen tekst heel afhankelijk is van de lading, het moet wel kloppen met je eigen gevoel. Maar als ik een liedje wil laten horen op mijn begrafenis, dan hebben ze dat wat mij betreft te respecteren. Ik weet niet of ik zelf kan toekijken of er gewoon echt niet meer ben. Maar in het eerste geval, zou ik graag de dingen horen en zien die ik zelf in mijn leven prettig vond. Ik wil het op mijn trouwdag hebben zoals ik het bedacht heb, en ook tijdens mijn uitvaart.
Er zijn dingen die je niet waar kan maken. Als iemand zijn of haar partner vroeg verliest, slaat het nergens op als eis te stellen dat de ander de rest van zijn leven alleen moet blijven. Daarentegen vind ik wel dat je dingen mag zeggen over je eventuele kinderen (al is dat meer een testemantaire kwestie denk ik).
Ik snap jullie ook beter hoor, nu. Ik bedoel, er zijn blijkbaar zat dingen die ik niet als mogelijkheden had gezien, als nuances. Dus ook het standpunt van mijn schoonfamilie begrijp ik ergens wel, zeker over die kist. Maar ik snap nog steeds niet waarom zij de principes van iemand laten varen.
Ik kan zo gauw niks bedenken wat op mezelf van toepassing zou zijn.
Voor de rest vind ik dat er grenzen zijn. Zoals gezegd denk ik dat de inhoud van een voor te lezen tekst heel afhankelijk is van de lading, het moet wel kloppen met je eigen gevoel. Maar als ik een liedje wil laten horen op mijn begrafenis, dan hebben ze dat wat mij betreft te respecteren. Ik weet niet of ik zelf kan toekijken of er gewoon echt niet meer ben. Maar in het eerste geval, zou ik graag de dingen horen en zien die ik zelf in mijn leven prettig vond. Ik wil het op mijn trouwdag hebben zoals ik het bedacht heb, en ook tijdens mijn uitvaart.
Er zijn dingen die je niet waar kan maken. Als iemand zijn of haar partner vroeg verliest, slaat het nergens op als eis te stellen dat de ander de rest van zijn leven alleen moet blijven. Daarentegen vind ik wel dat je dingen mag zeggen over je eventuele kinderen (al is dat meer een testemantaire kwestie denk ik).
Ik snap jullie ook beter hoor, nu. Ik bedoel, er zijn blijkbaar zat dingen die ik niet als mogelijkheden had gezien, als nuances. Dus ook het standpunt van mijn schoonfamilie begrijp ik ergens wel, zeker over die kist. Maar ik snap nog steeds niet waarom zij de principes van iemand laten varen.
Ik kan zo gauw niks bedenken wat op mezelf van toepassing zou zijn.
woensdag 18 februari 2009 om 16:04
Daar wil ik nog even aan toe voegen: wanneer je er niet meer bent, heb je er ook nog bar weinig over te zeggen. Al hoop ik dat er wel rekening mee wordt gehouden met wat ik dacht. Stel, ik heb straks kinderen en ik kom te overlijden. Ik vind tattooages echt enorm lelijk en mijn dochter wil er als ze oud genoeg is graag een. Dan hoop ik dat de vader van mijn kinderen dat in ogenschouw neemt. Ik hoop dat mijn mening wordt meegewogen, ondanks dat ik er niet meer ben. Maar buiten kinderen denk ik dat je al snel geen recht van spreken meer hebt.
Het blijft een ingewikkelde, maar erg interessante kwestie. Ik weet bijvoorbeeld dat het mijn vriend allemaal bar weinig kan schelen, aangezien hij heilig gelooft in het feit dat er straks niks meer is. Tja, wie ben ik om hem mijn mening op te leggen?
Het blijft een ingewikkelde, maar erg interessante kwestie. Ik weet bijvoorbeeld dat het mijn vriend allemaal bar weinig kan schelen, aangezien hij heilig gelooft in het feit dat er straks niks meer is. Tja, wie ben ik om hem mijn mening op te leggen?
woensdag 18 februari 2009 om 22:21
quote:fleurtje schreef op 18 februari 2009 @ 13:56:
[...]
Kleine toevoeging: buurvrouw en moeder kenden elkaar nauwelijks, maar hadden wel een pleurishekel aan elkaar.
Dit was tijdens de avond voor de begrafenis. Op de begrafenis zelf was ze ook. Toen presteerde ze het, tijdens de dienst, om met haar hele gezin op de tweede rij te gaan zitten.Ik doelde niet alleen op jouw situatie fleur, maar er zijn er meer die zoiets schreven, in ieder geval Cassieviva
[...]
Kleine toevoeging: buurvrouw en moeder kenden elkaar nauwelijks, maar hadden wel een pleurishekel aan elkaar.
Dit was tijdens de avond voor de begrafenis. Op de begrafenis zelf was ze ook. Toen presteerde ze het, tijdens de dienst, om met haar hele gezin op de tweede rij te gaan zitten.Ik doelde niet alleen op jouw situatie fleur, maar er zijn er meer die zoiets schreven, in ieder geval Cassieviva
donderdag 19 februari 2009 om 21:13
Ik ben er heel makkelijk in: als ik dood ben, ben ik dood. Ik ben niet zelf bij mijn afscheid. Sterker, ik neem niet eens afscheid.
Het 'afscheid nemen' is puur iets voor de achterblijvers. Ik ben er dus ook heel stellig in dat het aan hen is hoe zij dit willen doen. Ik ben er bovendien toch niet meer bij, merk er echt niks van hoor. Voor mijn part schieten ze me af met een raket en wordt ik een 'sterretje', als zij dat prettig vinden, prima.
Vind het ergens egoïstisch, al die eisen voor je eigen begrafenis. Het gaat toch om de mensen die achter blijven? Het is hun moment om het leven met de overledene af te sluiten.
Het 'afscheid nemen' is puur iets voor de achterblijvers. Ik ben er dus ook heel stellig in dat het aan hen is hoe zij dit willen doen. Ik ben er bovendien toch niet meer bij, merk er echt niks van hoor. Voor mijn part schieten ze me af met een raket en wordt ik een 'sterretje', als zij dat prettig vinden, prima.
Vind het ergens egoïstisch, al die eisen voor je eigen begrafenis. Het gaat toch om de mensen die achter blijven? Het is hun moment om het leven met de overledene af te sluiten.
vrijdag 20 februari 2009 om 10:07
Ik vind het ook niet echt eisen stellen. Door er echt je eigen stempel op te drukken, nemen mensen ook echt afscheid in jouw stijl. Maar dat is natuurlijk iets wat de nabestaanden moeten (kunnen) waarderen.
Verder vind ik eisen voor na je dood niet haalbaar. Maar ik hoop dat mensen in mijn nagedachtenis verder leven. Dus als ik een hekel heb aan het feit dat mensen bij mij boven komen als ik leef, hoop ik dat ze zich dat, in datzelfde huis wel bedenken. En dat hoeft echt geen jaaaren te duren. Het gaat om het principe. Het huis van deze man wordt verkocht, want het wordt aan niemand nagelaten. Het is dus "zijn" huis en dat moet je met respect behandelen. Ik woon nu met mijn vriend in een huis, dat is dus ook "ons" huis. Ik hoop dat hij in het begin mijn principes respecteert. Dat kan op alle mogelijke manieren. Ook door te denken: Sorry Ing, ik weet dat je het niet op prijs stelde, maar ik kon me daar zó aan ergeren, dat ik het lekker aan m'n laars lap. Ik heb er niks meer over te zeggen, maar ik vind het een fijne gedachte dat mijn nagedachtenis niet meteen onder het vloerkleed wordt geveegd. Zolang mijn vriend me bij leven die belofte doet, maakt het me eigenlijk niet uit wat er in het echt gebeurt ná die tijd.
Trouwens, mocht ik ertoe in staat zijn als ik er niet meer ben, dan merkt hij vanzelf wel dat ik het ergens niet mee eens ben
Verder vind ik eisen voor na je dood niet haalbaar. Maar ik hoop dat mensen in mijn nagedachtenis verder leven. Dus als ik een hekel heb aan het feit dat mensen bij mij boven komen als ik leef, hoop ik dat ze zich dat, in datzelfde huis wel bedenken. En dat hoeft echt geen jaaaren te duren. Het gaat om het principe. Het huis van deze man wordt verkocht, want het wordt aan niemand nagelaten. Het is dus "zijn" huis en dat moet je met respect behandelen. Ik woon nu met mijn vriend in een huis, dat is dus ook "ons" huis. Ik hoop dat hij in het begin mijn principes respecteert. Dat kan op alle mogelijke manieren. Ook door te denken: Sorry Ing, ik weet dat je het niet op prijs stelde, maar ik kon me daar zó aan ergeren, dat ik het lekker aan m'n laars lap. Ik heb er niks meer over te zeggen, maar ik vind het een fijne gedachte dat mijn nagedachtenis niet meteen onder het vloerkleed wordt geveegd. Zolang mijn vriend me bij leven die belofte doet, maakt het me eigenlijk niet uit wat er in het echt gebeurt ná die tijd.
Trouwens, mocht ik ertoe in staat zijn als ik er niet meer ben, dan merkt hij vanzelf wel dat ik het ergens niet mee eens ben
zaterdag 21 februari 2009 om 19:15
Mijn opa wilde behalve zijn kinderen en hun partners niemand bij de begrafenis hebben. Uiteindelijk is het ook zo gebeurd (er was nog wel iemand van de kerk bij, dat is formaliteit bij betreffende begraafplaats)
Voor alle andere betrokkenen, zijn 20 kleinkinderen en aanhang en hun kinderen was dit niet allemaal even leuk, maargoed, het was opa's wil.
Hier dus een geval waarbij de wens van de overledene inderdaad gerespecteerd werd.
(Overigens hebben we als kleinkinderen nog gegrapt dat we - als we wel heen zouden gaan - konden rekenen op ontzettend noodweer met donder en bliksem 'van boven')
Voor alle andere betrokkenen, zijn 20 kleinkinderen en aanhang en hun kinderen was dit niet allemaal even leuk, maargoed, het was opa's wil.
Hier dus een geval waarbij de wens van de overledene inderdaad gerespecteerd werd.
(Overigens hebben we als kleinkinderen nog gegrapt dat we - als we wel heen zouden gaan - konden rekenen op ontzettend noodweer met donder en bliksem 'van boven')
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 21 februari 2009 om 21:08
Interessante topic dit! Vooral omdat het voor mij een eye-opener is. Ik had geen idee dat er mensen zijn die hun 'wensen' voor na hun overlijden zo serieus nemen. Het doet me beseffen dat ik óók moet vastleggen wat ik wil, ondanks dat (of misschien wel juist ómdat) ik wil dat mijn nabestaanden doen wat ze goeddunkt.
Ik hoop dat mensen me liefhebben en mijn wensen bij leven respecteren, maar bij mijn overlijden is het aan mijn nabestaanden om te kiezen hoe ze afscheid van me willen nemen.
Ik dacht dat dit 'normaal' was, en dat dat 'vanzelf' gebeurt, als ik niks zou opschrijven. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn, ieder heeft hier schijnbaar verschillende ideeën over.
Ik hoop dat mensen me liefhebben en mijn wensen bij leven respecteren, maar bij mijn overlijden is het aan mijn nabestaanden om te kiezen hoe ze afscheid van me willen nemen.
Ik dacht dat dit 'normaal' was, en dat dat 'vanzelf' gebeurt, als ik niks zou opschrijven. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn, ieder heeft hier schijnbaar verschillende ideeën over.
zondag 22 februari 2009 om 14:08
Dit topic raakt mij nu ook. Er is onlangs iemand uit mijn familie overleden en zijn begrafenis was opzienbarend en bijzonder (vergeleken met wat ik eerder had mee gemaakt). Hij lag 'vrij', op een soort bed, met een mooi, persoonlijk gemaakt laken eroverheen (dus geen kist), de begrafenis begon met een borrel en toasten op de overledene met alle aanwezigen en daarna werd hij te midden van alle aanwezigen naar de aula gereden waar nog enkele (zeer vrolijke) nummers gedraaid werden en wie dat wilde mocht daar een anecdote ophalen aan hem. Het werd een mooie bijeenkomst, vol warmte, erg informeel, maar troostrijk. Ik had zelf niet zo snel bedacht dat het ook zo zou kunnen zijn, maar ik weet nu wel dat ik niet zo'n tradionele begrafenis zou willen. Dit was volledig in zijn stijl (markant, apart, inspirerend, anders dan anders) en daarmee werd het zeer persoonlijk en een echt afscheid. Ik ga dus ook mijn ideeen maar eens op papier zetten.
zondag 22 februari 2009 om 19:39
Aan de ene kant vind ik dat je de wensen van de overledene daar waar mogelijk moet respecteren. Maar niet alles is haalbaar... (zie de posts van BGB). Belangrijker vind ik het om in de geest van de overledene te handelen dan letterlijk de wensen uit te voeren.
Aan de andere kant vind ik dat ook het belang van de nabestaanden zwaar weegt. Een uitvaart, bv, is ook een moment van afscheid nemen. Als de overledene dat in zeer besloten kring wil, kan ik me voorstellen dat dat voor mensen het rouwproces moeilijker maakt.
Het is soms moeilijk om een balans te vinden tussen handelen in de geest van de overledene en het belang van de nabestaanden...
Aan de andere kant vind ik dat ook het belang van de nabestaanden zwaar weegt. Een uitvaart, bv, is ook een moment van afscheid nemen. Als de overledene dat in zeer besloten kring wil, kan ik me voorstellen dat dat voor mensen het rouwproces moeilijker maakt.
Het is soms moeilijk om een balans te vinden tussen handelen in de geest van de overledene en het belang van de nabestaanden...
dinsdag 24 februari 2009 om 10:23
