Hoe om te gaan met mijn eigen gevoelens?

Hallo lieve mensen,



Op het moment ben ik niet mezelf, ik zit niet lekker in m'n vel terwijl ik het wel wil. Er is vorig jaar en dit jaar veel gebeurd waardoor mijn leven in 1 keer van veilig naar onbekend ging.



Vorig jaar heb ik een heel zwaar jaar gehad op school, een lerares mocht me niet en besloot alles af te keuren waar ik hartstikke goed mijn best voor deed. Ik ben geen opgever maar met alles wat er omheen gebeurde gaf ik op.



Mijn broer en ik kwamen er vorig jaar ook nog eens achter dat mijn vader niet de persoon is die we dachten dat hij was. Hij bleek letterlijk jaren vreemd te gaan met een vluchteling waar hij telefoon en sms contact mee had. Ze hielden van elkaar en ga zo maar door. Mijn moeder heeft dit jaren geslikt blijkbaar maar vorig jaar toen ze smsjes las was het klaar. Mijn vader is toen weg gegaan met de auto en was 2 dagen spoorloos. Daarna belde hij ons huilend op, vertellend dat hij een doos pillen had geslikt en dat het hem heel erg speet. Hiervoor deed hij dit nooit omdat de kinderen er niet vanaf wisten. Dat was dit keer wel anders. Toch heeft mijn moeder hem weer in huis genomen en is het nooit meer hetzelfde geweest. Hij zou veranderen, bla bla bla. Uit deze ervaring kregen we ook van mijn moeder te horen dat mijn vader flinke problemen heeft gehad in het verleden. Zo is er ooit op een werkveld waar hij werkte een rapport over hem gemaakt, en een onderzoek naar hem geweest. Hij bleek collega's en vluchtelingen waar hij mee werkte, en dus ook die vrouw had ontmoet, te intimideren en helemaal verkeerd te behandelen. Allemaal stiekem achter ruggen om tot het uitkwam. Dit doet hij bij mensen die zwakker zijn dan hem zodat hij zich beter voelt. De "relatie" die hij achter onze ruggen om had deed hem ook beter voelen aangezien hij blijkbaar in onze wereld het gevoel had er niet echt toe te doen. Hij speelde het slachtoffertje.



Deze week, bijna een jaar later van de vreemgaan gebeurtenis, kwam mijn oom langs om te vertellen dat er afgelopen weekend op een bruiloft iets niet is goed gegaan. Het bleek dat mijn vader mijn tante verkeerd heeft behandeld. Zo zou hij haar weggeduwd hebben in een rij waar zij "voordrong" en haar te hebben verteld dat ze weg moest gaan. Ook schijnt hij al een langere tijd mijn tante over te slaan met hand geven op verjaardagen bijvoorbeeld. Of opmerkingen te maken die niemand hoort behalve zij. Nu weigeren mijn tante, oom en hun kinderen te komen. Ook op mijn verjaardag die over 2 weken is, vanwege mijn vader. Mijn moeder heeft hem hiermee geconfronteerd maar hij weigert sorry te zeggen, hij vindt dat hij dat al had gedaan op die bruiloft en dat het wel goed moet zijn zo.



Mensen op die manier aan te pakken en weg te pesten schijnt hij in het verleden ook bij vriendinnen van mijn moeder te hebben gedaan. Mensen zeggen jou er niet op aan te kijken maar "straffen" je ondertussen wel door niet meer bij je langs te komen vanwege mijn vader. Ik begrijp ze, waarschijnlijk zou ik hetzelfde doen. Maar dit doet zo'n pijn. Had ik al verteld dat het hele gebeuren van het vreemdgaan trouwens uitkwam toen mijn moeder in het midden van een borstkanker periode zat?



Mijn moeder heeft me altijd geleerd door te gaan, wat er ook gebeurd gewoon doorgaan. Niemand staat stil bij wat je mee maakt, het kan altijd NOG erger. Maar is het zo verkeerd dat ik mijn gevoelens niet meer weg kan stoppen? Ik knap uit elkaar, mijn vertrouwen is op zoveel manieren geschaad dankzij mijn vader. De man tegen wie ik altijd opkeek. Nu ben ik eerder bang dat ik teveel op hem lijk dan dat ik trots ben. Hij kruipt voor de verkeerde mensen in het stof om gemogen te worden, omdat hij zo onzeker is als de pest. En de mensen die er echt voor hem willen zijn laat hij lekker aan de kant staan.



Ik ben bezig met een eigen huisje voor mij en mijn vriend maar dat wil niet vlotten via woningnet. Ik wil weg hier. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet, ik voel zoveel negativiteit en krijg alle emoties en gedachtes maar niet uit mijn hoofd. Ik zit vol met emoties en weet niet hoe ik het moet uitten behalve ze weg te stoppen zoals mij is geleerd. Ik huil nu omdat ik het even niet meer kan ophouden. En ik voel me ook erg onzeker wat ik weer uit in heel veel andere dingen. Wat moet ik hiermee? Vluchten heeft geen zin maar het lijkt de enige oplossing op dit moment.

Dank jullie wel voor jullie lieve reacties.



Gisteren heb ik in de avond mijn vader eventjes gezien. Hij deed of alles heel normaal was maar ik heb op een normale manier aangegeven dat ik heel boos op hem ben. In plaats dat hij ervoor gaat zitten veranderde hij van houding, en heel erg in zijn gezicht. Hij werd iemand anders en ging gelijk naar mijn moeder. Hij zei dat hij merkte dat ze het de kinderen al had verteld, voor zijn gevoel probeert zij ons tegen hem op te steken. Zonder dat hij realiseert dat alles wat hij doet hij zelf aanricht, en ja.. de kinderen krijgen dat nou eenmaal te horen. Ik oordeel er zelf over en daar heeft mijn moeder niets mee te maken. Maar zo ziet hij het niet.



Hij zei tegen mijn moeder dat hij alleen nog een paar dingen hoeft te regelen en dat we daarna van hem af zijn. Dit soort dreigementen heeft hij meerdere malen gezegd vorig jaar toen hij bijna op straat stond vanwege het vreemdgaan. Hij had toen ook pillen geslikt en huilend opgebeld. Dit keer ben ik er harder voor. Hij is en blijft mijn vader maar ik voel zoveel woede en afkeer in me. Ik weet niet wat ik aanmoet met mijn gevoelens en ik wil nog steeds weg. Mijn rug er naar toe keren en denken aan de leuke dingen in het leven. Ik barst uit elkaar qua gedachtes. Ik denk zoveel maar tegelijkertijd denk ik aan niets. Ik moet nog dingen doen voor het werk maar ik kom er maar niet aan toe, ik kan me niet concentreren. Mijn broer zegt dat het niet mijn gevecht is en dat ik er buiten moet staan. Ging dat maar zo makkelijk. Kon ik maar loslaten maar hoe moet ik dat doen?

Dank je wel voor je reactie, Feliciaatje.



Ik heb zeker hulp nodig. Is het niet met dit dan is het sowieso wel voor mij persoonlijk nodig.



Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor de lieve reacties. Ik heb er zeker wat aan.