Psyche
alle pijlers
Hoe omgaan met boos zijn op moeder?
zondag 27 december 2020 om 16:58
Toen ik jong was heeft mijn moeder kanker gekregen en is na behandeling hersteld. Zij heeft psychisch een hele grote klap gekregen. Alltijd kon/kan die ‘bom’ afgaan, meestal om de zoveel weken. Nu gaat het langzaam beter, wat ontzettend fijn is voor iedereen. Nu komt er alleen zoveel boosheid bij mij naar boven. Ik vind dat lastig omdat ik weet dat ze het allemaal niet expres heeft gedaan. Ik probeer er wel met haar over te praten maar het lijkt niet zo goed over te komen hoe het voor ons is geweest. Ik denk dat ze daar ook nog niet zoveel ruimte voor heeft. Maar die boosheid... Iemand een tip wat ik daarmee kan?
boosboosboos wijzigde dit bericht op 19-06-2022 19:57
47.45% gewijzigd
zondag 27 december 2020 om 17:23
Wat heftig. Ja, ik heb wel tips.
Accepteer je boosheid. Terecht of onterecht maakt niet uit. Het is er, en het mag er zijn.
Voor je moeder is het misschien nog te vroeg om zich te verplaatsen in hoe het voor jou was. Dat zou ik nog even parkeren.
Schrijf in een dagboek. Dat werkt ontzettend verhelderend en relativerend voor jou. Je geeft je boosheid daarmee een plaats en tijd. Bovendien kun je daarna later eventueel beslissen of je het aan je moeder wil laten lezen.
Verder: loop jezelf niet meer zo voorbij. Jij bent ook belangrijk.
zondag 27 december 2020 om 17:33
Dank je voor je reactie. Ik zat telkens zo met die boosheid, maar merk door het eens op te schrijven dat het eigenlijk ook misschien vooral veel verdriet is. Ga idd een mooi boekje kopen om mijn gedachten en gevoel te kunnen ordenen. En idd, mezelf niet voorbij lopen, dat is ook een hele goede tip voor mij. Dank je!Jufjoke schreef: ↑27-12-2020 17:23
Wat heftig. Ja, ik heb wel tips.
Accepteer je boosheid. Terecht of onterecht maakt niet uit. Het is er, en het mag er zijn.
Voor je moeder is het misschien nog te vroeg om zich te verplaatsen in hoe het voor jou was. Dat zou ik nog even parkeren.
Schrijf in een dagboek. Dat werkt ontzettend verhelderend en relativerend voor jou. Je geeft je boosheid daarmee een plaats en tijd. Bovendien kun je daarna later eventueel beslissen of je het aan je moeder wil laten lezen.
Verder: loop jezelf niet meer zo voorbij. Jij bent ook belangrijk.
zondag 27 december 2020 om 17:40
zondag 27 december 2020 om 17:56
Dat aftappen zou je na het opschrijven ook als rituele afsluiting kunnen inzetten. Op een manier die bij jou past.
Zoals er mensen zijn die hun angsten of wensen op een blad schrijven en dit daarna ritueel verbranden of via een ballon laten wegvliegen.
Een afscheid, nieuwe start, letterlijk weg met die ballast.
zondag 27 december 2020 om 17:59
Bedenkt dat boos zijn mag. Je mag potverdikkeme boos zijn!
En wellicht ben je niet zo zeer boos op je moeder, maar wel op de acties die haar ziekte haar liet doen, de gevolgen die haar ziekte voor jou had, de impact die haar ziekte op jou had.
Het was niet je moeder die dit deed, het was de ziekte die dit deed.
Overigens mag jij hulp vragen. (Rouw)verwerking is niet niets.
En wellicht ben je niet zo zeer boos op je moeder, maar wel op de acties die haar ziekte haar liet doen, de gevolgen die haar ziekte voor jou had, de impact die haar ziekte op jou had.
Het was niet je moeder die dit deed, het was de ziekte die dit deed.
Overigens mag jij hulp vragen. (Rouw)verwerking is niet niets.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 27-12-2020 18:03
9.28% gewijzigd
zondag 27 december 2020 om 18:02
En bedenk ook dat pas wanneer jij jezelf toestaat boos of verdrietig te zijn jij milder kunt zijn. Naar zowel jezelf als je omgeving.
Vergelijk het met die grote roze olifant midden in de woonkamer. Je ziet hem, maar loopt er vooral ver omheen en gaat die confrontatie niet aan.
En net zoals in de opvoeding van een kind.......wanneer het kind iets mag blijft juist dat wat het niet mag extra interessant. Pas wanneer het kind mag blijkt dat het zo spannend en interessant helemaal niet is.
Vergelijk het met die grote roze olifant midden in de woonkamer. Je ziet hem, maar loopt er vooral ver omheen en gaat die confrontatie niet aan.
En net zoals in de opvoeding van een kind.......wanneer het kind iets mag blijft juist dat wat het niet mag extra interessant. Pas wanneer het kind mag blijkt dat het zo spannend en interessant helemaal niet is.
zondag 27 december 2020 om 18:05
Ik heb ook een zelfde soort situatie met mn zus gehad, jarenlang opgebouwd en in de helpende stoel gezeten.
Ben oa hiervoor naar een coach gegaan, drie sessies gehuild van verdriet en boosheid en dat klaarde een hoop op. Het moest er allemaal uit.
Vervolgens gesprek aan gegaan met mn zus, open en niet aanvallend. Aan gegeven wat het met mij heeft gedaan, zij vond het te ingewikkeld om het eerder er over te hebben omdat ze juist net zoals de rest blij was dat het beter ging en zelf had ze ook veel pijn geestelijk door het verleden.
Combinatie van beide heeft het losgemaakt en kan weer van mn zus houden zonder randje of altijd aan die tijd terug te denken/snel geraakt etc.
En bedenk idd dat het de ziekte is maar alsnog mag je boos zijn op hoe alles is gegaan.
Ben oa hiervoor naar een coach gegaan, drie sessies gehuild van verdriet en boosheid en dat klaarde een hoop op. Het moest er allemaal uit.
Vervolgens gesprek aan gegaan met mn zus, open en niet aanvallend. Aan gegeven wat het met mij heeft gedaan, zij vond het te ingewikkeld om het eerder er over te hebben omdat ze juist net zoals de rest blij was dat het beter ging en zelf had ze ook veel pijn geestelijk door het verleden.
Combinatie van beide heeft het losgemaakt en kan weer van mn zus houden zonder randje of altijd aan die tijd terug te denken/snel geraakt etc.
En bedenk idd dat het de ziekte is maar alsnog mag je boos zijn op hoe alles is gegaan.
zondag 27 december 2020 om 18:26
zondag 27 december 2020 om 19:10
Ik herken het, maar dan van de andere kant, als moeder. Mijn dochter heeft jarenlang (toen ik in een burn-out zat en alleen maar bezig was om te overleven) haar boosheid om het falen van mij ingehouden en dat kwam er na een soort overkoken en inhouden van haar na een onbenullige aanleiding naar boven, er dreigde een enorme breuk. Ik was er letterlijk ziek van, de liefde voor mijn kind is onvoorwaardelijk, maar dat is niet genoeg. Ik had gefaald. Gelukkig communiceren we weer, maar het wantrouwen van haar kant blijft.
zondag 27 december 2020 om 19:37
@Jufjoke: het overzicht mist inderdaad nu nog. Ik ben ook een beetje bang voor mijn eigen emoties. Ik denk idd ook dat ik nog niet echt aan verwerken ben toegekomen. Voor mij is het boekje denk ik een fijne eerste stap om te ordenen.
@Ttroeteltje: het idee voor het ritueel vind ik een hele mooie, dat past wel bij mij. Ik heb de boosheid telkens weggedrukt maar nu spuit het m’n oren uit. Ik vind het lastig omdat ik de boosheid voor m’n gevoel niet echt kon richten op m’n moeder, maar ik kan het gedrag en de situatie idd proberen los te koppelen van m’n moeder als mens. Het klopt dat de boosheid/verdriet een enorme roze olifant is, waar ik graag vanaf wil. Het kost me ook veel energie om te doen alsof die er niet is en het maakt me ook een beetje verbitterd haast, ook op andere gebieden in m’n leven.
@Arequipa: dank voor het delen van jouw ervaring, het lijkt idd erg overeen te komen. Ik vrees dat ik ook het beste hulp kan zoeken. Ik vind dat erg moeilijk. Ben een beetje bang voor mijn emoties denk ik. Hoe heb jij besloten om die stap te maken? Ik merk idd ook dat het mij belemmert.
@Draakje2018: een psycholoog is miss toch wel een goed idee dan, jij zegt het ook. Ik had de hoop op een snelle oplossing zoals het kraantje, maar vrees dat ik idd door de emotie heen moet. Met een psycholoog zal dat miss het snelste gaan.
@haarklover: ik heb een zusje die letterlijk aangeeft op dit moment geen ruimte te hebben voor verwerking, zij doet alsof er niks aan de hand is (geweest). Ik respecteer haar in haar keuze en herken het van mezelf. Ik zal er altijd voor haar zijn zodra ze hulp nodig heeft.
@clivia52: dat is bij mij ook denk ik.
@Andrieske1876: dank voor het delen van jouw ervaring. Wat lijkt me dat ook ontzettend moeilijk. Onmachtig ook, ik kan nog iets aan mijn eigen gedachten en gevoel doen, jij kan dat bij jouw dochter niet veranderen, dat moet ze zelf doen. Ik zie rationeel dat mijn moeder het niet expres heeft gedaan. Emotioneel was/ben ik erg boos, maar ik denk ook dat er bij mij eigenlijk een tsunami aan verdriet achter zit. Ik ben blij dat jullie wel contact hebben en hoop dat zaken tussen jullie ook zullen verbeteren.
Dank allemaal voor de inzichten en adviezen!
@Ttroeteltje: het idee voor het ritueel vind ik een hele mooie, dat past wel bij mij. Ik heb de boosheid telkens weggedrukt maar nu spuit het m’n oren uit. Ik vind het lastig omdat ik de boosheid voor m’n gevoel niet echt kon richten op m’n moeder, maar ik kan het gedrag en de situatie idd proberen los te koppelen van m’n moeder als mens. Het klopt dat de boosheid/verdriet een enorme roze olifant is, waar ik graag vanaf wil. Het kost me ook veel energie om te doen alsof die er niet is en het maakt me ook een beetje verbitterd haast, ook op andere gebieden in m’n leven.
@Arequipa: dank voor het delen van jouw ervaring, het lijkt idd erg overeen te komen. Ik vrees dat ik ook het beste hulp kan zoeken. Ik vind dat erg moeilijk. Ben een beetje bang voor mijn emoties denk ik. Hoe heb jij besloten om die stap te maken? Ik merk idd ook dat het mij belemmert.
@Draakje2018: een psycholoog is miss toch wel een goed idee dan, jij zegt het ook. Ik had de hoop op een snelle oplossing zoals het kraantje, maar vrees dat ik idd door de emotie heen moet. Met een psycholoog zal dat miss het snelste gaan.
@haarklover: ik heb een zusje die letterlijk aangeeft op dit moment geen ruimte te hebben voor verwerking, zij doet alsof er niks aan de hand is (geweest). Ik respecteer haar in haar keuze en herken het van mezelf. Ik zal er altijd voor haar zijn zodra ze hulp nodig heeft.
@clivia52: dat is bij mij ook denk ik.
@Andrieske1876: dank voor het delen van jouw ervaring. Wat lijkt me dat ook ontzettend moeilijk. Onmachtig ook, ik kan nog iets aan mijn eigen gedachten en gevoel doen, jij kan dat bij jouw dochter niet veranderen, dat moet ze zelf doen. Ik zie rationeel dat mijn moeder het niet expres heeft gedaan. Emotioneel was/ben ik erg boos, maar ik denk ook dat er bij mij eigenlijk een tsunami aan verdriet achter zit. Ik ben blij dat jullie wel contact hebben en hoop dat zaken tussen jullie ook zullen verbeteren.
Dank allemaal voor de inzichten en adviezen!
zondag 27 december 2020 om 20:02
Ik heb jaren gedacht: als ik naar een psycholoog ga, is echt het hek van de dam en komt alles los. En het viel me heel erg mee, het was pittig en zorgde dat ik na een afspraak de dag vrij had maar het gaf ook opluchting de volgende dag.
Ik was zwanger en wilde mezelf ‘sterk’
maken voor het moederschap vorig jaar en met mijn eigen shit hebben gedeald. Adviseer het vriendinnen nu maar toen ook ‘ga naar een psycholoog, je kunt je eigen problemen niet oplossen’.
Ik dacht dat het verdriet en de ellende maanden zou duren, maar het viel me echt mee. Merk dat ik deze kerst meer als mezelf aan tafel zat, zowel naar mn zus als naar de rest van het gezin merk ik dat het iets lichter is. Mijn zus is inmiddels weer psychisch ziek helaas maar denk dat we met elkaar ook meer draagkracht hebben omdat we het beter kunnen bespreken. Heb gemerkt dat het niet alleen op mn zus draait, we hebben allemaal een aandeel waarom dingen uit het verleden nog tussen ons in staan.
En ik ben nog steeds wel eens boos of verdrietig maar snap mezelf nu beter en voelt het niet als gewoon een grote hoop ellende.
Ik was zwanger en wilde mezelf ‘sterk’
maken voor het moederschap vorig jaar en met mijn eigen shit hebben gedeald. Adviseer het vriendinnen nu maar toen ook ‘ga naar een psycholoog, je kunt je eigen problemen niet oplossen’.
Ik dacht dat het verdriet en de ellende maanden zou duren, maar het viel me echt mee. Merk dat ik deze kerst meer als mezelf aan tafel zat, zowel naar mn zus als naar de rest van het gezin merk ik dat het iets lichter is. Mijn zus is inmiddels weer psychisch ziek helaas maar denk dat we met elkaar ook meer draagkracht hebben omdat we het beter kunnen bespreken. Heb gemerkt dat het niet alleen op mn zus draait, we hebben allemaal een aandeel waarom dingen uit het verleden nog tussen ons in staan.
En ik ben nog steeds wel eens boos of verdrietig maar snap mezelf nu beter en voelt het niet als gewoon een grote hoop ellende.
zondag 27 december 2020 om 21:28
@Luci_Mster2: Miss niet idd.
@Winterland: De boosheid overheerst, maar daar achter zit nog van alles denk ik, oa veel verdriet. Het is een warboel. Ik ga het allemaal eens goed opschrijven. Ik probeerde het eerder gewoon te negeren, maar t komt telkens terug en wordt eerder erger dan minder erg. Als ik het rustig heb steekt het de kop op en het zit het contact met m’n ouders in de weg.
@Arequipa: Fijn om te lezen dat het bij jou meeviel en opluchting gaf en dat je er veel aan hebt gehad. Dat geeft de burger moed. Verdrietig om te lezen dat je zus inmiddels weer psychisch ziek is. Ik hoop dat het snel weer beter zal gaan voor jullie.
@Winterland: De boosheid overheerst, maar daar achter zit nog van alles denk ik, oa veel verdriet. Het is een warboel. Ik ga het allemaal eens goed opschrijven. Ik probeerde het eerder gewoon te negeren, maar t komt telkens terug en wordt eerder erger dan minder erg. Als ik het rustig heb steekt het de kop op en het zit het contact met m’n ouders in de weg.
@Arequipa: Fijn om te lezen dat het bij jou meeviel en opluchting gaf en dat je er veel aan hebt gehad. Dat geeft de burger moed. Verdrietig om te lezen dat je zus inmiddels weer psychisch ziek is. Ik hoop dat het snel weer beter zal gaan voor jullie.
