Psyche
alle pijlers
Hoe omgaan met suicidale kennis?
woensdag 16 juli 2008 om 05:13
Ik heb een mannelijke kennis die mij een aantal keer heeft gemailed dat hij met zelfmoordgedachten rondloopt.
Deze persoon ken ik nog niet zo lang (een jaar), en hem spreek ik meer via internet dan face to face.
Hij heeft al hulp gehad van psycholoog en is ook opgenomen geweest.
Mijn vragen zijn vooral gericht aan ERVARINGSDESKUNDIGEN:
-Ben je sucicidaal geweest?
-Zo ja, welke manier van communiceren met vrienden/kennissen heeft je geholpen?
-En wat hielp totaal niet?
Ja, ik weet dat het persoonlijk is voor iedereen, maar toch hoor ik graag je ervaring.
Of als je iemand bent die op een andere manier ervaring heeft hiermee, geef me aub wat tips voor de omgang met deze persoon, die ik dus voornamelijk op internet spreek.
-Hoe het beste te communiceren?
-Waar heeft zo iemand behoefte aan?
Tot nu toe heb ik in gesprekken met hem geprobeerd de positieve kanten van het leven te belichten. Ik ben niet zozeer diep ingegaan op allerlei problemen van deze persoon. Vooral omdat ik niet van mening ben dat ik die kan oplossen. Daar vraagt hij ook niet om trouwens.
De redenen van de zelfmoord neiging zijn ook nogal breed. Onder andere: geen werk, geen opleiding, geen vriendin/vrouw, verslavingen (geen drank of drugs, zover ik weet), twijfels, onzekerheden...
Mijn vraag is dus niet : Hoe kan ik de therapeut uithangen?
Mijn vraag is wel: Hoe kan ik een zinvolle kennis zijn ?
Deze persoon ken ik nog niet zo lang (een jaar), en hem spreek ik meer via internet dan face to face.
Hij heeft al hulp gehad van psycholoog en is ook opgenomen geweest.
Mijn vragen zijn vooral gericht aan ERVARINGSDESKUNDIGEN:
-Ben je sucicidaal geweest?
-Zo ja, welke manier van communiceren met vrienden/kennissen heeft je geholpen?
-En wat hielp totaal niet?
Ja, ik weet dat het persoonlijk is voor iedereen, maar toch hoor ik graag je ervaring.
Of als je iemand bent die op een andere manier ervaring heeft hiermee, geef me aub wat tips voor de omgang met deze persoon, die ik dus voornamelijk op internet spreek.
-Hoe het beste te communiceren?
-Waar heeft zo iemand behoefte aan?
Tot nu toe heb ik in gesprekken met hem geprobeerd de positieve kanten van het leven te belichten. Ik ben niet zozeer diep ingegaan op allerlei problemen van deze persoon. Vooral omdat ik niet van mening ben dat ik die kan oplossen. Daar vraagt hij ook niet om trouwens.
De redenen van de zelfmoord neiging zijn ook nogal breed. Onder andere: geen werk, geen opleiding, geen vriendin/vrouw, verslavingen (geen drank of drugs, zover ik weet), twijfels, onzekerheden...
Mijn vraag is dus niet : Hoe kan ik de therapeut uithangen?
Mijn vraag is wel: Hoe kan ik een zinvolle kennis zijn ?
woensdag 16 juli 2008 om 07:43
Tsja...moeilijke vraag. Ik ben nu toevallig een (serieus) boek aan het lezen over zelfmoord. Het is bijna altijd zo dat je achteraf kunt zeggen, "Had ik maar zus gedaan, had ik maar zo gedaan."
Ik ben zelf depressief geweest, heb wel heel wat jaren er ook niet meer willen zijn. Wat ik het meest vervelend vond waren de opmerkingen in de trant van, "Ach, je moet gewoon meer leuke dingen doen en dan komt het vanzelf goed." Eh. Nee. Zo zit dat niet voor iemand die depressief is. Als je erover nadenkt om een einde aan je leven te maken komt dat niet goed als je wat meer "leuke" dingen doet. Dingen als "Komt wel weer goed." gaven het gevoel dat niemand mij begreep (of serieus nam!)
In mijn opleiding heb ik geleerd dat je daar expliciet over moet praten. Als iemand zelfmoord overweegt gewoon erover vragen om de situatie beter in te kunnen schatten. Denk je dat er een reele kans is dat ze het gaan doen, stel dan vragen als, "hoe wil je dat gaan doen?" "wanneer ben je dat van plan?" "heb je die spullen in huis?" enz. Echter, dit heb ik geleerd als hulpverlener (in opleiding) weet niet of het zo slim is als kennis als je er niet zoveel verstand van hebt. Maar het punt is dat je er niet omheen draait. Niet bang zijn om erover te praten.
Zorg in ieder geval dat diegene weet dat hij met jou erover kan praten. Licht een hulpverlener in, want het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat jij straks wordt opgezadeld met alle problemen en verantwoordelijkheid. Jij hebt ook een eigen leven.
Het beste is als die persoon doorgestuurd wordt naar een psycholoog o.i.d. Zo iemand zou moeten weten hoe ermee om te gaan (is natuurlijk niet altijd het geval, de GGZ kan best een zooitje zijn...) Als vriendin/kennis zou ik ervoor zorgen dat diegene altijd bij je terecht kan, maar ken wel je grenzen en zorg dat je kennis weet waar deze grenzen liggen - niet dat hij (bijvoorbeeld) straks bij je intrekt omdat jij hem zo zielig vindt en geen nee kan zeggen!
Ik ben zelf depressief geweest, heb wel heel wat jaren er ook niet meer willen zijn. Wat ik het meest vervelend vond waren de opmerkingen in de trant van, "Ach, je moet gewoon meer leuke dingen doen en dan komt het vanzelf goed." Eh. Nee. Zo zit dat niet voor iemand die depressief is. Als je erover nadenkt om een einde aan je leven te maken komt dat niet goed als je wat meer "leuke" dingen doet. Dingen als "Komt wel weer goed." gaven het gevoel dat niemand mij begreep (of serieus nam!)
In mijn opleiding heb ik geleerd dat je daar expliciet over moet praten. Als iemand zelfmoord overweegt gewoon erover vragen om de situatie beter in te kunnen schatten. Denk je dat er een reele kans is dat ze het gaan doen, stel dan vragen als, "hoe wil je dat gaan doen?" "wanneer ben je dat van plan?" "heb je die spullen in huis?" enz. Echter, dit heb ik geleerd als hulpverlener (in opleiding) weet niet of het zo slim is als kennis als je er niet zoveel verstand van hebt. Maar het punt is dat je er niet omheen draait. Niet bang zijn om erover te praten.
Zorg in ieder geval dat diegene weet dat hij met jou erover kan praten. Licht een hulpverlener in, want het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat jij straks wordt opgezadeld met alle problemen en verantwoordelijkheid. Jij hebt ook een eigen leven.
Het beste is als die persoon doorgestuurd wordt naar een psycholoog o.i.d. Zo iemand zou moeten weten hoe ermee om te gaan (is natuurlijk niet altijd het geval, de GGZ kan best een zooitje zijn...) Als vriendin/kennis zou ik ervoor zorgen dat diegene altijd bij je terecht kan, maar ken wel je grenzen en zorg dat je kennis weet waar deze grenzen liggen - niet dat hij (bijvoorbeeld) straks bij je intrekt omdat jij hem zo zielig vindt en geen nee kan zeggen!
woensdag 16 juli 2008 om 07:46
Ohja, ik vroeg me af waarom je het zo opschreef, dat diegene met zelf(center)moordgedachten rondloopt? Denk je dat hij het doet om aandacht te vragen?
Als ik jouw (korte) beschrijving van zijn leven leest kan ik me voorstellen dat dit wel serieus kan zijn. Misschien zit hij ermee te spelen, maar dat kan zo serieus worden, vooral als het bestaan uitzichtloos lijkt (geen baan, geen opleiding, geen vriendin/vrouw (heeft hij wel vrienden?) verslavingen, onzekerheden...het is niet niks allemaal.
Hoe ken jij hem eigenlijk?
Off topic: jij bent ook vroeg op!? (of juist laat
)
Als ik jouw (korte) beschrijving van zijn leven leest kan ik me voorstellen dat dit wel serieus kan zijn. Misschien zit hij ermee te spelen, maar dat kan zo serieus worden, vooral als het bestaan uitzichtloos lijkt (geen baan, geen opleiding, geen vriendin/vrouw (heeft hij wel vrienden?) verslavingen, onzekerheden...het is niet niks allemaal.
Hoe ken jij hem eigenlijk?
Off topic: jij bent ook vroeg op!? (of juist laat
)
woensdag 16 juli 2008 om 08:15
Moeilijk hoor.
De man van een vriendin van mij heeft uiteindelijk zijn eigen leven beëindigd en dat was eigenlijk onafwendbaar. We waren niet bezig met of maar met wanneer hij het zou doen.
Voor jou, als vriendin, is het denk ik zaak om eerlijk te zijn en hem juist wél over zijn problemen te laten praten.
Niet als therapeut maar als vriend kun je hem daarmee helpen. Ook als je zijn problemen niet begrijpt. Laat het hem maar uitleggen wat er aan scheelt en vraag hem ook eens wat hij zelf als oplossing ziet.
Toen ik suïcidaal was, was ik vooral ontzettend moe en ik was wanhopig. Ik ben van nature geen depressief mens maar bij mij waren het omstandigheden die me zó vermoeiden (omdat ik niet sliep en nauwelijks at) dat ik er mee op wilde houden. Dat is denk ik een heel andere insteek dan bij jouw vriend. Dénk ik hoor.
Mijn beste vriendin zei altijd 'dood is geen optie, voor de rest mag je alles zeggen, willen, wensen en vinden maar dood, dat zit er niet in.'
Mij hielp dat. Maar dat had vast ook te maken met de redenen waarom ik er zo doorheen zat. Feitelijk kwam het er bij mij op neer dat ik met het beëindigen van mijn toenmalige relatie al klaar was voor een nieuw en veel positiever leven. Omdat ik bleef hangen in een voor mij heel ongezonde en negatieve situatie, werd ik het leven moe.
Als jouw vriend van nature een zwaarmoedig mens is dan kun jij daar niet heel veel aan doen en ik adviseer je dan ook om hem vooral niet op je nek te gaan nemen, hoe hard of dat ook klinkt. Depressiviteit en de doodswens van iemand kunnen zo sterk en diep zijn dat jij, er met de beste wil van de wereld niet doorheen komt.
Luister, wees lief maar ook realistisch tegen hem en vooral eerlijk. Als je vindt dat hij uit zijn nek zit te lullen, zeg hem dat dan ook en vooral; laat je niet meeslepen in zijn zwaarmoedigheid, dus kap er ook mee (met en gesprek) als je merkt dat jij er ongelukkig van zit te worden. Dan moet je kunnen zeggen; hé Fred, ik ga er even mee ophouden, ik zit hier helemaal dippig te worden, of hé Herman, ik ga je nu even iets over mezelf vertellen en of het nou bij je aankomt of niet, ik heb er behoefte aan om ook over mezelf te praten. Voorál die vriendin blijven en iemand waarvan hij weet wat hij er aan heeft. Duidelijkheid tussen jullie, dat is heel erg belangrijk.
Vertel je hem wat je denkt van zijn plannen? Begrijp je hem uberhaupt? Denk je zelf dat er oplosbare problemen zijn in zijn leven of is het iemand die medicatie nodig zal hebben om zijn leven niet te lijden maar te leiden?
De man van een vriendin van mij heeft uiteindelijk zijn eigen leven beëindigd en dat was eigenlijk onafwendbaar. We waren niet bezig met of maar met wanneer hij het zou doen.
Voor jou, als vriendin, is het denk ik zaak om eerlijk te zijn en hem juist wél over zijn problemen te laten praten.
Niet als therapeut maar als vriend kun je hem daarmee helpen. Ook als je zijn problemen niet begrijpt. Laat het hem maar uitleggen wat er aan scheelt en vraag hem ook eens wat hij zelf als oplossing ziet.
Toen ik suïcidaal was, was ik vooral ontzettend moe en ik was wanhopig. Ik ben van nature geen depressief mens maar bij mij waren het omstandigheden die me zó vermoeiden (omdat ik niet sliep en nauwelijks at) dat ik er mee op wilde houden. Dat is denk ik een heel andere insteek dan bij jouw vriend. Dénk ik hoor.
Mijn beste vriendin zei altijd 'dood is geen optie, voor de rest mag je alles zeggen, willen, wensen en vinden maar dood, dat zit er niet in.'
Mij hielp dat. Maar dat had vast ook te maken met de redenen waarom ik er zo doorheen zat. Feitelijk kwam het er bij mij op neer dat ik met het beëindigen van mijn toenmalige relatie al klaar was voor een nieuw en veel positiever leven. Omdat ik bleef hangen in een voor mij heel ongezonde en negatieve situatie, werd ik het leven moe.
Als jouw vriend van nature een zwaarmoedig mens is dan kun jij daar niet heel veel aan doen en ik adviseer je dan ook om hem vooral niet op je nek te gaan nemen, hoe hard of dat ook klinkt. Depressiviteit en de doodswens van iemand kunnen zo sterk en diep zijn dat jij, er met de beste wil van de wereld niet doorheen komt.
Luister, wees lief maar ook realistisch tegen hem en vooral eerlijk. Als je vindt dat hij uit zijn nek zit te lullen, zeg hem dat dan ook en vooral; laat je niet meeslepen in zijn zwaarmoedigheid, dus kap er ook mee (met en gesprek) als je merkt dat jij er ongelukkig van zit te worden. Dan moet je kunnen zeggen; hé Fred, ik ga er even mee ophouden, ik zit hier helemaal dippig te worden, of hé Herman, ik ga je nu even iets over mezelf vertellen en of het nou bij je aankomt of niet, ik heb er behoefte aan om ook over mezelf te praten. Voorál die vriendin blijven en iemand waarvan hij weet wat hij er aan heeft. Duidelijkheid tussen jullie, dat is heel erg belangrijk.
Vertel je hem wat je denkt van zijn plannen? Begrijp je hem uberhaupt? Denk je zelf dat er oplosbare problemen zijn in zijn leven of is het iemand die medicatie nodig zal hebben om zijn leven niet te lijden maar te leiden?
woensdag 16 juli 2008 om 09:39
Hoi leefnu,
Ik heb helaas geen tips, maar blijf mee lezen. Bij mij is het een familielid dat om dezelfde redenen ook over zelfmoord praat. Hij heeft alleen geen last van verslavingen (volgens mij). Eens in de zoveel tijd (om de 2 a 3 maanden) komt het weer naar voren. Ik snap dat zijn leven op dit moment uitzichtloos lijkt, maar alleen hij kan er iets aan doen. Ik wil hem het liefst een schop onder de kont geven, zodat hij weer een beetje actief wordt en of een opleiding afmaakt of aan het werk gaat (hij doet voor beide niet echt z'n best, want zegt bij voorbaat al dat het niet gaat lukken).
Dit familielid noemt het wel zo nu en dan, maar wil er met niemand over praten, want hij weet wel wat hij moet doen om eruit te komen, maar doet het gewoon niet. Dit is zijn eigen reactie. Het speelt ondertussen al 10 jaar en iedereen wordt er heel moe van, maar niemand wil het opgeven. Een psycholoog heeft hij ook bezocht, maar die vertelde hem alleen dingen die hij al wist. Pfff... ik weet niet meer hoe wij hem kunnen helpen. Hopelijk krijg je nog goede tips die wij ook kunnen gebruiken. In ieder geval sterkte!
Ik heb helaas geen tips, maar blijf mee lezen. Bij mij is het een familielid dat om dezelfde redenen ook over zelfmoord praat. Hij heeft alleen geen last van verslavingen (volgens mij). Eens in de zoveel tijd (om de 2 a 3 maanden) komt het weer naar voren. Ik snap dat zijn leven op dit moment uitzichtloos lijkt, maar alleen hij kan er iets aan doen. Ik wil hem het liefst een schop onder de kont geven, zodat hij weer een beetje actief wordt en of een opleiding afmaakt of aan het werk gaat (hij doet voor beide niet echt z'n best, want zegt bij voorbaat al dat het niet gaat lukken).
Dit familielid noemt het wel zo nu en dan, maar wil er met niemand over praten, want hij weet wel wat hij moet doen om eruit te komen, maar doet het gewoon niet. Dit is zijn eigen reactie. Het speelt ondertussen al 10 jaar en iedereen wordt er heel moe van, maar niemand wil het opgeven. Een psycholoog heeft hij ook bezocht, maar die vertelde hem alleen dingen die hij al wist. Pfff... ik weet niet meer hoe wij hem kunnen helpen. Hopelijk krijg je nog goede tips die wij ook kunnen gebruiken. In ieder geval sterkte!
woensdag 16 juli 2008 om 14:15
Hoi leefnu,
Goeie vraag! Dat je er bewust over nadenkt wat te doen. Ik heb aan beide kanten gestaan. Heb me zo gevoeld en heb anderen meegemaakt die een doodsverlangen hadden.
Allereerst: denk na wat je in dit contact te bieden hebt en wat je grenzen zijn. Houd je aan die grenzen. Voor jezelf, maar ook om die kennis duidelijkheid te geven. Vreemd genoeg is dat vaak ook een steun.
Tips:
-Wat jij nu doet, mooie kanten van het leven benoemen - voor mij werkte het niet en zelfs averechts. Niet doen dus.
-Vertel over je eigen leven en hoe het met jou gaat. Ik vond het fijn om over anderen te horen, ben hun wel en wee altijd boeiend blijven vinden en het maakte dat ik me betrokken bij het leven bleef voelen.
-Laat de ander over de doodswens praten. Het is een verlangen, een wens. Het praten erover betekent niet dat je daarmee die gevoelens versterkt, of dat de ander dan meteen tot actie overgaat. Het gevoel krijgen dat die wens er mag zijn, is vaak al een hele opluchting. Vaak is "Goh, wat vervelend dat je je zo voelt, vertel eens" een handige openingszin en hoef je daarna niet zoveel te vragen.
-Adviseer hem professionele hulp te zoeken. Hier kom je alleen niet uit en als kennis kun je er alleen naast staan en de boel niet oplossen (en moet je ook zeker niet proberen!). Het is klote dat hij zich zo voelt: een teken dat dingen anders moeten. Werk aan de winkel voor hem!
-Laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden. Ga niet de redder spelen. Is schadelijk voor beide partijen.
-Wat wel hielp qua positiviteit van de ander: vertellen dat je vertrouwen in de ander hebt, dat het misschien heel lang gaat duren maar dat je denkt dat het uiteindelijk goed komt. Heb je zelf dat gevoel niet, laat dan dit advies achterwege.
Trucs:
-gebruik humor! Tast een beetje af wat wel en niet kan, maar áls het kan: doen. Galgenhumor, sarcasme, mij heeft het er doorheen gesleept.
Goeie vraag! Dat je er bewust over nadenkt wat te doen. Ik heb aan beide kanten gestaan. Heb me zo gevoeld en heb anderen meegemaakt die een doodsverlangen hadden.
Allereerst: denk na wat je in dit contact te bieden hebt en wat je grenzen zijn. Houd je aan die grenzen. Voor jezelf, maar ook om die kennis duidelijkheid te geven. Vreemd genoeg is dat vaak ook een steun.
Tips:
-Wat jij nu doet, mooie kanten van het leven benoemen - voor mij werkte het niet en zelfs averechts. Niet doen dus.
-Vertel over je eigen leven en hoe het met jou gaat. Ik vond het fijn om over anderen te horen, ben hun wel en wee altijd boeiend blijven vinden en het maakte dat ik me betrokken bij het leven bleef voelen.
-Laat de ander over de doodswens praten. Het is een verlangen, een wens. Het praten erover betekent niet dat je daarmee die gevoelens versterkt, of dat de ander dan meteen tot actie overgaat. Het gevoel krijgen dat die wens er mag zijn, is vaak al een hele opluchting. Vaak is "Goh, wat vervelend dat je je zo voelt, vertel eens" een handige openingszin en hoef je daarna niet zoveel te vragen.
-Adviseer hem professionele hulp te zoeken. Hier kom je alleen niet uit en als kennis kun je er alleen naast staan en de boel niet oplossen (en moet je ook zeker niet proberen!). Het is klote dat hij zich zo voelt: een teken dat dingen anders moeten. Werk aan de winkel voor hem!
-Laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden. Ga niet de redder spelen. Is schadelijk voor beide partijen.
-Wat wel hielp qua positiviteit van de ander: vertellen dat je vertrouwen in de ander hebt, dat het misschien heel lang gaat duren maar dat je denkt dat het uiteindelijk goed komt. Heb je zelf dat gevoel niet, laat dan dit advies achterwege.
Trucs:
-gebruik humor! Tast een beetje af wat wel en niet kan, maar áls het kan: doen. Galgenhumor, sarcasme, mij heeft het er doorheen gesleept.
woensdag 16 juli 2008 om 16:06
Dat doe ik inderdaad niet. Wat ik bedoelde met de positieve kanten van het leven belichten, is meer zoiets van hoop geven. Door bijvoorbeeld te zeggen. "Het komt goed met je, ik zie dat je daar de wilskracht voor hebt."
Nee dat gaat inderdaad niet gebeuren. ik ben niet zo manipuleerbaar , en bovendien heb ik nog een partner in huis die erg nuchter is...
Maar dezekennis is trouwens ook geen type die zichzelf opdringt of die mij claimt gelukkig.
Verder goede tips van je.
woensdag 16 juli 2008 om 16:15
Dat (center) heb ik weggehaald. Dat was een foutje. Ik had per ongeluk op het zesde knopje van links geklikt, en dan gaat de tekst centraal staan. Maar nee hij vraagt geen aandacht.
Ik ken hem via de universiteit.
Off topic: jij bent ook vroeg op!? (of juist laat
Klopt... niet geslapen nog...dat verslavende Forum ook!
Maar ik had dus een gesprek met hem vannacht, via de chat...vandaar. Het houd me bezig.
woensdag 16 juli 2008 om 16:28
Ja dat doe ik inderdaad al. Op dit moment is hij op vakantie in het buitenland. Hij ziet het als en oplossing om daar voorlopig te blijven! Hij zegt dat het daar beter gaat met hem dan in Nederland...Misschien wordt hij daar minder geconfronteerd met zijn problemen.
Ik weet niet of die kennis van nature zwaarmoedig is. Want al sinds ik hem ken, heeft hij het gehad over de problemen die hij heeft. Ik weet niet beter, dan dat hij zo is. Ik heb hem wel een periode zien opleven. Maar dat was van korte duur.
-Ja, ik vertel hem wat ik denk van zijn plannen. Maar ik ga eens wat meer vragen wat zijn plannen zijn inderdaad. Het probleem is dat de plannen die hij ooit aan mij vertele niet echt realistisch waren. Maar die plannen maakten hem wel hoopvol. Ik heb die niet realisitsche plannen dan ook niet zomaar van tafel geveegd. aangezien ze hem hoop gaven. Maar nu, deze plannen niet zijn gerealiseerd, heeft hij denk ik frustraties daarover. Dus ja, eerlijk zijn is beter. Ik heb wel ooit eens een heel praktische realistische tip gegeven over werk zoeken. Zijn studie halen is op dit moment gewoon niet realistisch, terwijl hij kwam met het idee om en nieuwe studie te gaan doen! Hij is daar gewoon te warrig en instabiel voor. Ik heb gezegd dat een baan vinden hem wat meer structuur zou kunnen geven.
-Ik begrijp hem deels. Hij is een goed uitziende jongen met een goed hart, die door keuzes in zijn leven een puinhoop heeft gemaakt. Al zijn leeftijdsgenoten hebben 'wat bereikt'. Ik snap zijn eenzaaheid en frustratie denk ik wel...Verder zijn er nog wat dingen die spelen bij hem, maar die plaats ik hier niet. Die zijn te specifiek. Het heeft in ieder geval te maken met bovennatuurlijke dingen...
-Tot slot denk ik dat zijn problemen zijn op te lossen ja, vandaar dat ik hem hoop blijf geven.
Op sommige vlakken zal de oplossing liggen in leren accepteren, in andere gevallen heeft het met keuzes te maken die hij moet maken...
Vragen:
Maar hoe ben jij dan uit je depressie geraakt? Wat verloste je van de gedachten van zelfmoord? Kan je dat specifiek benoemen? Wat was de eyeopener? (Fijn dat je dit deelt overigens...)
woensdag 16 juli 2008 om 16:36
@ Trekroute
Wat naar zeg...en wat een zorg. Ja het is lastig als iemand niet de verantwoordelijkheid van zijn leven opnieuw durft op te pakken...
Iemand moet ooit tot hem doordringen met de boodschap: Je kan nog wat van je leven maken!!!
Om die keus te maken is moed nodig. Je leven weer realistisch oppakken.
Hoe oud is deze persoon? En waarom lukt het hem niet zijn studie af te maken?
Wat naar zeg...en wat een zorg. Ja het is lastig als iemand niet de verantwoordelijkheid van zijn leven opnieuw durft op te pakken...
Iemand moet ooit tot hem doordringen met de boodschap: Je kan nog wat van je leven maken!!!
Om die keus te maken is moed nodig. Je leven weer realistisch oppakken.
Hoe oud is deze persoon? En waarom lukt het hem niet zijn studie af te maken?
woensdag 16 juli 2008 om 16:43
@Hanke321
Jouw tips zijn echt ZEER BRUIKBAAR!!!
Stuk voor stuk. Ik hoop dat je mee blijft lezen.
Vooral de tip dat ik ook gewoon over de ontwikkelingen in mijn eigen leven kan blijven praten, zodat hij 'leven'om zich heen blijft hebben vind ik goed. Ik merk ook dat hij daar alsnog in geïnteresseerd is.
En dat ik ook gewoon humor kan gebruiken. Dat laatste doe ik eigenlijk in het dagelijks leven altijd, maar bij hem met mindere mate, omdat ik niet wil heenwalsen over voor hem gevoelsmatig zware zaken. Maar misschien werkt het inderdaad 'verlossend' voor hem om de relativiteit van dingen in te blijven zien. Humor is daar een geweldig middel in !
Jouw tips zijn echt ZEER BRUIKBAAR!!!
Stuk voor stuk. Ik hoop dat je mee blijft lezen.
Vooral de tip dat ik ook gewoon over de ontwikkelingen in mijn eigen leven kan blijven praten, zodat hij 'leven'om zich heen blijft hebben vind ik goed. Ik merk ook dat hij daar alsnog in geïnteresseerd is.
En dat ik ook gewoon humor kan gebruiken. Dat laatste doe ik eigenlijk in het dagelijks leven altijd, maar bij hem met mindere mate, omdat ik niet wil heenwalsen over voor hem gevoelsmatig zware zaken. Maar misschien werkt het inderdaad 'verlossend' voor hem om de relativiteit van dingen in te blijven zien. Humor is daar een geweldig middel in !
woensdag 16 juli 2008 om 19:55
woensdag 16 juli 2008 om 20:53
Bij mij is het ook gegaan zoals bij Jole. Maar dat is juist het moeielijke want dat heb je niet helemaal in de hand. Je kunt zelf zoveel veranderen en nog gebeurt er niks....nieuwe baan, nieuwe studie en nog hou je die gevoelens. Het is moeilijk om dan concreet te benoemen waarom dingen zijn veranderd.
Bij mij was het omdat ik gewoon ging leven, maar ik zou niet kunnen noemen wat er precies veranderde. Helaas.
Het is wel erg, maar zo onbekend. Er sterven per jaar in Nederland meer mensen door zelfmoord dan door verkeersongevallen (!!!) En nog steekt de overheid heel veel geld in allerlei maatregelen en campagnes om het aantal verkeersdoden terug te dringen......maar over het aantal doden door zelfmoord zul je ze niet horen
Bij mij was het omdat ik gewoon ging leven, maar ik zou niet kunnen noemen wat er precies veranderde. Helaas.
Het is wel erg, maar zo onbekend. Er sterven per jaar in Nederland meer mensen door zelfmoord dan door verkeersongevallen (!!!) En nog steekt de overheid heel veel geld in allerlei maatregelen en campagnes om het aantal verkeersdoden terug te dringen......maar over het aantal doden door zelfmoord zul je ze niet horen
woensdag 16 juli 2008 om 21:26
Ik moest simpelweg stoppen met een geweldadige en psychisch hele zware relatie. Toen ik dat van me afgeschud had en een paar maandjes verder was, ging het goed met me, beter in ieder geval, ging ik weer meer van het leven genieten en dat doe ik tot de dag van vandaag. Ik ben iemand die de boel goed op de rit moet hebben, dat is belangrijk voor me en ik moet er invloed op hebben, daarbij heb ik een aanleg voor depressiviteit als er moeilijke dingen gebeuren in mijn leven maar ik ben inmiddels dus al 7 jaar niet suïcidaal meer. Wél kreeg ik een postnatale depressie maar daarvan voelde ik dat dat iets was wat ik de baas zou kunnen en doodgaan, daar ben ik toen geen seconde mee bezig geweest.
Is iemand van nature zwaarmoedig en ziet hij/zij de reden voor het bestaan niet, dan is dat lastiger te 'genezen'.
Pas vooral ook goed op jezelf. Je bent een goede vriend dat je je zo inleest en interesseert voor wat je vriend doormaakt.
(f)
Is iemand van nature zwaarmoedig en ziet hij/zij de reden voor het bestaan niet, dan is dat lastiger te 'genezen'.
Pas vooral ook goed op jezelf. Je bent een goede vriend dat je je zo inleest en interesseert voor wat je vriend doormaakt.
(f)
vrijdag 18 juli 2008 om 19:32
vrijdag 18 juli 2008 om 19:39
[quote]:
Bij mij was het omdat ik gewoon ging leven, maar ik zou niet kunnen noemen wat er precies veranderde. Helaas.
quote]
Jammer dat het niet te benoemen valt. Echt niet???
Weet je wat helpt als je het antwoord zelf niet meer weer over je eigen gemaakte keuzes. Net zolang de vraag WAAROM stellen tot je 'niet meer kan'.
Ik voelde me weer beter door nieuw werk.
WAAROM voelde ik me beter?
Ik voelde me beter omdat daar nieuwe mensen waren.
WAAROM voelde je je beter bij deze mensen?
Ik voelde me beter omdat deze mensen aardig tegen mij waren.
WAAROM voel je je beter als anderen aardig tegen je zijn?
Ik voel me beter als anderen aardig zijn, omdat ik dan het gevoel heb dat ik er toe doe.
WAAROM voel ik me beter als ik weet van anderen dat ik er toe doe?
ETC, ETC, ETC tot je bij de kernbehoefte/emotie/gedachte komt....
Het komt misschien kneuterig en zelfs logisch over, maar het werkt best verhelderend . Zo ben ik aan veel antwoorden gekomen over mezelf. De kern wordt gevonden, het diepste motief.
Hoe dan ook, gelukkig gaat het beter met je nu...
Bij mij was het omdat ik gewoon ging leven, maar ik zou niet kunnen noemen wat er precies veranderde. Helaas.
quote]
Jammer dat het niet te benoemen valt. Echt niet???
Weet je wat helpt als je het antwoord zelf niet meer weer over je eigen gemaakte keuzes. Net zolang de vraag WAAROM stellen tot je 'niet meer kan'.
Ik voelde me weer beter door nieuw werk.
WAAROM voelde ik me beter?
Ik voelde me beter omdat daar nieuwe mensen waren.
WAAROM voelde je je beter bij deze mensen?
Ik voelde me beter omdat deze mensen aardig tegen mij waren.
WAAROM voel je je beter als anderen aardig tegen je zijn?
Ik voel me beter als anderen aardig zijn, omdat ik dan het gevoel heb dat ik er toe doe.
WAAROM voel ik me beter als ik weet van anderen dat ik er toe doe?
ETC, ETC, ETC tot je bij de kernbehoefte/emotie/gedachte komt....
Het komt misschien kneuterig en zelfs logisch over, maar het werkt best verhelderend . Zo ben ik aan veel antwoorden gekomen over mezelf. De kern wordt gevonden, het diepste motief.
Hoe dan ook, gelukkig gaat het beter met je nu...
vrijdag 18 juli 2008 om 19:44
@Eleonora,
Toch goed om te horen dat mensen er wél bovenop kunnen komen!
Als je nog meer tips hebt over hoe ik kan omgaan met deze kennis, hoor ik ze graag.Al kan ik met wat ik nu weet al erg veel!
Ik ben trouwens niet de enige aan wie hij vertelt over deze neiging. Via een andere gemeenschappelijke kennis heb ik hetzelfde gehoord. Hij vertelde deze kennis zelfs over het feit dat hij een specifiek 'zelfdodingsattribuut' zocht...
Toch goed om te horen dat mensen er wél bovenop kunnen komen!
Als je nog meer tips hebt over hoe ik kan omgaan met deze kennis, hoor ik ze graag.Al kan ik met wat ik nu weet al erg veel!
Ik ben trouwens niet de enige aan wie hij vertelt over deze neiging. Via een andere gemeenschappelijke kennis heb ik hetzelfde gehoord. Hij vertelde deze kennis zelfs over het feit dat hij een specifiek 'zelfdodingsattribuut' zocht...
vrijdag 18 juli 2008 om 21:32
Nee, echt niet....
Hoe het allemaal gegaan is is een veel te lang verhaal om hier op te schrijven, maar ik ging gewoon steeds meer leven. Uit huis, verschillende studies, ook een tijdje gewerkt, nieuwe mensen leren kennen, volwassener worden......er is echt niet één ding die ik kan benoemen die ervoor heeft gezorgd dat ik niet meer depressief word. Het is heel erg geleidelijk gegaan, maar ik voelde wel dat er iets aan het veranderen was. Maar dan nog heeft het mij jaren gekost. Ik ben er nog steeds niet, maar ik weet dat het steeds beter gaat en ik leer nog steeds....
Het is zeker wel nuttig om die waarom vragen te stellen. Daar ga ik misschien wat meer over nadenken de komende tijd.
zaterdag 19 juli 2008 om 12:41
Het is inderdaad moeilijk te benoemen waarom je op een gegeven moment niet meer depressief bent en zelfmoord wilt plegen.
Klinkt denk ik raar, maar ik heb wel eens gedacht nadat ik geprobeerd had zelfmoord te plegen: Nee, dat is geen oplossing.
In mijn geval zijn het denk ik voornamelijk de omstandigheden en de tijd geweest die me eruit getrokken hebben.
Ik moet wel bekennen dat het nu nog niet altijd geweldig gaat, maar in ieder geval niet meer zo heftig als toen.
Klinkt denk ik raar, maar ik heb wel eens gedacht nadat ik geprobeerd had zelfmoord te plegen: Nee, dat is geen oplossing.
In mijn geval zijn het denk ik voornamelijk de omstandigheden en de tijd geweest die me eruit getrokken hebben.
Ik moet wel bekennen dat het nu nog niet altijd geweldig gaat, maar in ieder geval niet meer zo heftig als toen.
zaterdag 19 juli 2008 om 16:20
Ik heb een periode suicidale gedachten gehad na uitbuiting van mijn ex, ik zag het leven toen totaal niet meer zitten. En ook dat het met mijn werk niet lukte en met mijn relaties niet, maar de emotionele uitbuiting van mijn illegale, allochtone ex spande de kroon. Dat ik daar was ingetrapt als normaal nederlands meisje met een beschaafde opvoeding, daar had en heb ik nog steeds heel erg veel moeite mee.
Hoe wanhopig moet ik geweest zijn dat ik in zijn slijmerige praatjes ben getrapt en hoe naief moet ik geweest zijn om jarenlang alleen maar te geven en alles van mezelf op te offeren en er niets voor terug te krijgen.
En hoe hard was en is de klap geweest toen ik hoorde dat hij in de gevangenis zat en hij dus eigenljk al die jaren tegen mij gelogen had dat hij een brave, nette jongen was met alleen maar wat problemen. D
Daar bleek dus helemaal niets van waar te zijn. Hiij was een berekenend persoon die iemand achterna zat en wilde versieren om erzelf beter van te worden.
Deze ervaring was en is voor mij nog steeds heftig dat ik ook niet meer verder wilde leven. Ik had elke dag zoveel pijn van binnen, zoveel verdriet, zoveel gekwetste emoties, maar ik had geen vrienden en geen kennissen tegen wie ik dit zei, want ik wilde ze daar niet mee belasten, omdat ik bang was dat ze me de rug zouden toekeren, zo negatief dacht ik toen al, ik wilde dat niet nog eens meemaken, ik voelde me al emotioneel zo in de steek gelaten, zo bedrogen etc, dat ik niet nog eens het risico wilde nemen om iemand in vertrouwen te nemen, ik vertrouwde namelijk niemand meer.
Dus ik heb ook geen kant en klare oplossing voor jouw probleem. Ik denk dat elk geval verschillend isl
Hoe wanhopig moet ik geweest zijn dat ik in zijn slijmerige praatjes ben getrapt en hoe naief moet ik geweest zijn om jarenlang alleen maar te geven en alles van mezelf op te offeren en er niets voor terug te krijgen.
En hoe hard was en is de klap geweest toen ik hoorde dat hij in de gevangenis zat en hij dus eigenljk al die jaren tegen mij gelogen had dat hij een brave, nette jongen was met alleen maar wat problemen. D
Daar bleek dus helemaal niets van waar te zijn. Hiij was een berekenend persoon die iemand achterna zat en wilde versieren om erzelf beter van te worden.
Deze ervaring was en is voor mij nog steeds heftig dat ik ook niet meer verder wilde leven. Ik had elke dag zoveel pijn van binnen, zoveel verdriet, zoveel gekwetste emoties, maar ik had geen vrienden en geen kennissen tegen wie ik dit zei, want ik wilde ze daar niet mee belasten, omdat ik bang was dat ze me de rug zouden toekeren, zo negatief dacht ik toen al, ik wilde dat niet nog eens meemaken, ik voelde me al emotioneel zo in de steek gelaten, zo bedrogen etc, dat ik niet nog eens het risico wilde nemen om iemand in vertrouwen te nemen, ik vertrouwde namelijk niemand meer.
Dus ik heb ook geen kant en klare oplossing voor jouw probleem. Ik denk dat elk geval verschillend isl
zaterdag 19 juli 2008 om 16:29
De belangrijkste reden voor mij om dood te gaan was de wanhoopsgedachte dat ik nooit en te nimmer van deze man af zou komen, dat hij me voor het leven zou hebben beschadigd, want ik was vanaf het moment dat hij weg was, echt vreselijk bang, zeker nu ik wist hoe en wie hij was, waartoe hij in staat bleek, dat het helemaal geen lieve, onschuldige jongen was, maar een keiharde vent die over lijken gaat en vanaf het moment dat ik dat besefte, was ik bang en was ik mijn leven niet zeker.
Bang dat hij wraak zou nemen omdat ik hem had verlaten en dat deed hij dan ook. De eerste week dat ik een weekje thuis mocht zijn uit de kliniek waarin ik toen zat, toen brak hij in en heeft een erfstuk van mijn oma meegenomen. Gelukkig was ik toen niet thuis, anders was ik er denk ik niet meer geweeest. Ik heb van mijn leven lang nog nooit iemand gezien of tegengekomen die meer haat en woede, en agressie en boosheid en leugenachtigheid in zich droeg, dan hij .
Altijd was hij boos en voelde hij zich gediscrimineerd. Altijd was het de schuld van de nederlandse overheid dat hij zich niet gelukkig voelde, elke dag moest ik het weer horen, wat voor een rotland nederland was voor buitenlanders etc, ik werd er echt ziek van, niets was er goed, echt totaal niets, ik werd echt wanhopig van deze man en eigenlijk wilde ik hem kwijt, maar ik durfde dat niet, want hij had immers niemand anders, maar ik ging wel telkens over mijn eigen grenzen heen, ik offerde mezelf op om hem te helpen, maar ik kwam helaas niet aan bod en dat maakte me stuk, ik werd vermoeider en vermoeider, totdat ik van al die stress, angst en druk iedere dag niet meer kon functioneren en ik in de WW terechtkwam en toen kreeg ik weer het commentaar waarom ik niet meer werkte, want ik moest immers zorgen voor een verlbijfsvergunning? Ja, daaaaag. Daar mocht meneer lekker zelf voor zorgen, als iemand zich zo gedraagt, dan wil je niets meer voor zo'n persoon doen, dan mag ie doodvallen en dat mag ie nog steeds, als iemand mij elke dag vernedert en weet ik niet wat, zich afreageert op mij omdat hij niemand anders heeft bij wie hij dat kan doen, dan mag ie voor mijn part oprotten. Alleen jammer dat ik dat niet eerder heb gedaan.
Bang dat hij wraak zou nemen omdat ik hem had verlaten en dat deed hij dan ook. De eerste week dat ik een weekje thuis mocht zijn uit de kliniek waarin ik toen zat, toen brak hij in en heeft een erfstuk van mijn oma meegenomen. Gelukkig was ik toen niet thuis, anders was ik er denk ik niet meer geweeest. Ik heb van mijn leven lang nog nooit iemand gezien of tegengekomen die meer haat en woede, en agressie en boosheid en leugenachtigheid in zich droeg, dan hij .
Altijd was hij boos en voelde hij zich gediscrimineerd. Altijd was het de schuld van de nederlandse overheid dat hij zich niet gelukkig voelde, elke dag moest ik het weer horen, wat voor een rotland nederland was voor buitenlanders etc, ik werd er echt ziek van, niets was er goed, echt totaal niets, ik werd echt wanhopig van deze man en eigenlijk wilde ik hem kwijt, maar ik durfde dat niet, want hij had immers niemand anders, maar ik ging wel telkens over mijn eigen grenzen heen, ik offerde mezelf op om hem te helpen, maar ik kwam helaas niet aan bod en dat maakte me stuk, ik werd vermoeider en vermoeider, totdat ik van al die stress, angst en druk iedere dag niet meer kon functioneren en ik in de WW terechtkwam en toen kreeg ik weer het commentaar waarom ik niet meer werkte, want ik moest immers zorgen voor een verlbijfsvergunning? Ja, daaaaag. Daar mocht meneer lekker zelf voor zorgen, als iemand zich zo gedraagt, dan wil je niets meer voor zo'n persoon doen, dan mag ie doodvallen en dat mag ie nog steeds, als iemand mij elke dag vernedert en weet ik niet wat, zich afreageert op mij omdat hij niemand anders heeft bij wie hij dat kan doen, dan mag ie voor mijn part oprotten. Alleen jammer dat ik dat niet eerder heb gedaan.
zaterdag 19 juli 2008 om 16:30
zondag 20 juli 2008 om 15:38
