Psyche
alle pijlers
Hoe open ben je over depressie/psychische klachten?
zondag 9 juli 2023 om 17:23
Ik heb al jaren last van psychische klachten, depressie, angsten. De laatste weken gaat het weer slechter.
Ik worstel er een beetje mee hoe open ik daarover ben naar mensen. Enerzijds wil ik het een beetje voor mezelf houden en niet teveel loslaten (ook omdat ik me de dag of week erna weer beter kan voelen en dan voel ik me met terugwerkende kracht een 'aansteller'), maar anderzijds wil ik ook gewoon eerlijk zijn omdat het soms ook gewoon echt niet goed gaat, zoals nu. En ik geen masker op wil hebben. Ik verberg dan voor mijn gevoel een supergroot deel van wie ik ben en hoe het met me gaat.
Hoe doen jullie dit, wat vertel je aan welke personen (familie, schoonfamilie, collega's). Ik snap dat het afhankelijk is van de band die je met mensen hebt.
De band met mijn schoonouders is wat moeizaam, heb nooit het idee dat ik er mezelf kan zijn, en dus heb ik wat mijn stemming en depressie betreft eigenlijk altijd een masker op. Ik ben over niet al te lange tijd jarig en wil dit jaar even helemaal niks. Maar zij willen altijd graag langskomen.
Ik worstel er een beetje mee hoe open ik daarover ben naar mensen. Enerzijds wil ik het een beetje voor mezelf houden en niet teveel loslaten (ook omdat ik me de dag of week erna weer beter kan voelen en dan voel ik me met terugwerkende kracht een 'aansteller'), maar anderzijds wil ik ook gewoon eerlijk zijn omdat het soms ook gewoon echt niet goed gaat, zoals nu. En ik geen masker op wil hebben. Ik verberg dan voor mijn gevoel een supergroot deel van wie ik ben en hoe het met me gaat.
Hoe doen jullie dit, wat vertel je aan welke personen (familie, schoonfamilie, collega's). Ik snap dat het afhankelijk is van de band die je met mensen hebt.
De band met mijn schoonouders is wat moeizaam, heb nooit het idee dat ik er mezelf kan zijn, en dus heb ik wat mijn stemming en depressie betreft eigenlijk altijd een masker op. Ik ben over niet al te lange tijd jarig en wil dit jaar even helemaal niks. Maar zij willen altijd graag langskomen.
maandag 10 juli 2023 om 18:55
Dat is zeker waar. Ik ben iig blij dat ik opgegroeid ben in een tijd waarin het allemaal nog wat socialer was.
dinsdag 11 juli 2023 om 06:39
Ik heb het idee dat je prima weet hoe je iets moet uitspreken. Belangrijker is dat ik me daardoor veel zekerder over mezelf voel. Mijn issues mogen er zijn, net als die van een ander. Als je daar over kunt praten, wordt je juist sterker. Iedereen heeft issues, de vraag is of je er over kunt praten. Al die mensen die zich zo overdreven positief gedragen houden zichzelf voor de gek. Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar heb je mogelijk iets van faalangst? Wat is de reden dat jij jezelf niet mag laten zien? Ik ervaar vaker dat mensen terughoudend zijn met het delen van de negatieve dingen in het leven. Als je dat wel kan delen is er juist meer ruimte om er van te genieten. Ik zeg dan ook tegen deze mensen; ik wil naar je shit luisteren, praat met me. Als dat gebeurd voel ik gelijk meer verbinding en de betreffende persoon zie je meer energie krijgen, want ze zijn hun shit kwijt.
dinsdag 11 juli 2023 om 08:37
Over je verjaardag: wees daar vooral duidelijk over naar anderen. Laat geen ruimte over voor invulling door een ander. Dat is moeilijk, maar kan jou wel helpen.
Ik ben heel open over mijn fysieke aandoeningen. Dat ik mentaal niet lekker in mijn vel zit, daar ben ik niet open over. Ik heb in mijn opvoeding nooit geleerd om te praten over mijn emoties en ik heb standaard een masker op. Dat is zo standaard geworden dat ik heel lang gedacht heb dat het allemaal wel goed ging, terwijl het dat eigenlijk niet ging. Nu dus in therapie en dat weten een paar vriendinnen. Die kennen wel de directe aanleiding (chronische ziekte en bijbehorende beperkingen), maar niets inhoudelijks. Ik vind het heel moeilijk om erover te praten, laat staan dat ik dat ook nog met mijn omgeving moet gaan doen.
Ik schaam me er niet voor dat ik in therapie ben.
Ik ben heel open over mijn fysieke aandoeningen. Dat ik mentaal niet lekker in mijn vel zit, daar ben ik niet open over. Ik heb in mijn opvoeding nooit geleerd om te praten over mijn emoties en ik heb standaard een masker op. Dat is zo standaard geworden dat ik heel lang gedacht heb dat het allemaal wel goed ging, terwijl het dat eigenlijk niet ging. Nu dus in therapie en dat weten een paar vriendinnen. Die kennen wel de directe aanleiding (chronische ziekte en bijbehorende beperkingen), maar niets inhoudelijks. Ik vind het heel moeilijk om erover te praten, laat staan dat ik dat ook nog met mijn omgeving moet gaan doen.
Ik schaam me er niet voor dat ik in therapie ben.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:28
Waar heb je nu behoefte aan als je naar je gevoel luistert?
dinsdag 11 juli 2023 om 12:00
Ik herken vrijwel alles wat je schrijft TO. Ik ben (ook) niet tevreden met mijn leven, met werk, met invulling van mijn vrije tijd. Ik heb veel angsten en kan vrijwel niet normaal omgaan met mensen zonder angsten en zorgen. Ook voel ik me vaak nog echt een kind van 12 jaar dat bang is voor de toekomst en niet weet wat het wil. En ik ben vaak moe, uitgeput.
Bij mij zijn de klachten ook al wat langer aanwezig (aantal jaren). Erover praten vind ik net als jij heel moeilijk. Ik voel me dan zwak, minderwaardig, mensen kunnen er niks mee of doen er niks mee en ik baal van mezelf. Dus hobbel ik maar door, en leid ik een leven zoals ik het me niet had voorgesteld en doe ik alsof alles prima gaat.
Sommige mensen weten wel dat het een tijdje niet zo goed ging. Maar van deze mensen heb ik daarna nooit meer de vraag gekregen hoe het ging. Wel vragen waaruit je kon opmaken dat ze ervan uitgingen dat alles prima is. Ik begin er nu niet meer over uit mezelf. Enkel mijn ouders weten min of meer van de situatie af eigenlijk.
Ik zou wel hulp zoeken. Ik heb nu geen hulp en op het moment ook geen behoefte aan. Maar mogelijk in de toekomst wel weer en dan zal ik ook zeker hulp zoeken. De huisarts is een hele goeie plek om te beginnen. Sterkte hoor. Ik blijf dit topic wel even volgen, want ik herken wel heel veel.
Iedereen gaat er maar vanuit dat je meedoet aan de maatschappij zoals het lijkt te horen. Ik doe dat ook. Maar ik baal elke dag van mezelf dat ik maar gewoon zo doorga, "zoals het hoort". Ik ben denk ik nog zoekende.
Bij mij zijn de klachten ook al wat langer aanwezig (aantal jaren). Erover praten vind ik net als jij heel moeilijk. Ik voel me dan zwak, minderwaardig, mensen kunnen er niks mee of doen er niks mee en ik baal van mezelf. Dus hobbel ik maar door, en leid ik een leven zoals ik het me niet had voorgesteld en doe ik alsof alles prima gaat.
Sommige mensen weten wel dat het een tijdje niet zo goed ging. Maar van deze mensen heb ik daarna nooit meer de vraag gekregen hoe het ging. Wel vragen waaruit je kon opmaken dat ze ervan uitgingen dat alles prima is. Ik begin er nu niet meer over uit mezelf. Enkel mijn ouders weten min of meer van de situatie af eigenlijk.
Ik zou wel hulp zoeken. Ik heb nu geen hulp en op het moment ook geen behoefte aan. Maar mogelijk in de toekomst wel weer en dan zal ik ook zeker hulp zoeken. De huisarts is een hele goeie plek om te beginnen. Sterkte hoor. Ik blijf dit topic wel even volgen, want ik herken wel heel veel.
Iedereen gaat er maar vanuit dat je meedoet aan de maatschappij zoals het lijkt te horen. Ik doe dat ook. Maar ik baal elke dag van mezelf dat ik maar gewoon zo doorga, "zoals het hoort". Ik ben denk ik nog zoekende.
Zwetser
dinsdag 11 juli 2023 om 12:25
'ik heb even behoefte aan een luisterend oor' of 'ik zit een beetje klem met mijn gedachten' of 'u zou mij kunnen helpen met ....' als je opties wilt voor startvragen.
Praktisch zou zijn om naar de huisarts te gaan. Of als die stap (nog) te groot is bellen met hulplijnen.
https://kennisbank.patientenfederatie.n ... ische-nood
Of schrijf het hier van je af TO.
It won't stop until you wise up
dinsdag 11 juli 2023 om 12:37
Ik heb inmiddels een afspraak staan bij de huisarts. Duurt nog wel even, heb de afspraak online gemaakt omdat ik eigenlijk niet wilde/durfde te bellen en dan duurt het altijd wat langer voor je terecht kan volgens mij.
Ik zie er zo tegenop, omdat ik deze route in de afgelopen 15 jaar al heel vaak heb gevolgd. Ik voel me echt een soort zwakke gekke henkie dat ik voor de tigste keer tegenover de huisarts zit met deze vraag. En zoals ik eerder al zei, vind het heel lastig om de urgentie over te brengen en voel me dan snel een aansteller en of ik eigenlijk geen hulp verdien of nodig heb.
Ik zie er zo tegenop, omdat ik deze route in de afgelopen 15 jaar al heel vaak heb gevolgd. Ik voel me echt een soort zwakke gekke henkie dat ik voor de tigste keer tegenover de huisarts zit met deze vraag. En zoals ik eerder al zei, vind het heel lastig om de urgentie over te brengen en voel me dan snel een aansteller en of ik eigenlijk geen hulp verdien of nodig heb.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:42
Moet morgen ook werken, ik sta met één andere collega. Als zij vraagt hoe het gaat dan weet ik niet goed wat ik moet zeggen. Het gaat helemaal niet goed, ik heb ook weinig energie om te werken überhaupt (dat is iets dat zij en mijn leidinggevende overigens wel weten). Maar ik denk dat ik toch maar liever zoveel mogelijk een masker ophou over mijn stemming en issues. Ook omdat ik daar maar heel weinig uur werk.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:44
Mijniebelle schreef: ↑11-07-2023 12:37Ik heb inmiddels een afspraak staan bij de huisarts. Duurt nog wel even, heb de afspraak online gemaakt omdat ik eigenlijk niet wilde/durfde te bellen en dan duurt het altijd wat langer voor je terecht kan volgens mij.
Ik zie er zo tegenop, omdat ik deze route in de afgelopen 15 jaar al heel vaak heb gevolgd. Ik voel me echt een soort zwakke gekke henkie dat ik voor de tigste keer tegenover de huisarts zit met deze vraag. En zoals ik eerder al zei, vind het heel lastig om de urgentie over te brengen en voel me dan snel een aansteller en of ik eigenlijk geen hulp verdien of nodig heb.
Goed gedaan. Vertel dit ook tegen je huisarts. Dat je het zelf moet doen betekent nog niet dat je het alleen moet doen.
It won't stop until you wise up
dinsdag 11 juli 2023 om 12:44
Wat deze 'terugval' ook wel deels getriggerd heeft is dat ik afgelopen jaar begonnen ben met rijlessen maar dat dat niet gelukt is. Dat wil zeggen, ik heb een aantal uur les gehad, maar dat trok ik mentaal zo slecht, ik kon er niet mee omgaan dat ik snauwende kritiek kreeg van mijn instructeur, ik was geen natuurtalent ook, en had teveel faalangst om op te gaan voor mijn theorie.
Ik voel me nu een extreme mislukking dat bijna iedereen kan rijden en ik op mijn leeftijd nog niet. Elke keer als ik op een bus sta te wachten, of als ik weggebracht wordt door mijn partner of zelfs als ik op tv mensen zie autorijden, dan voel ik me daar weer heel rot over.
Ik voel me nu een extreme mislukking dat bijna iedereen kan rijden en ik op mijn leeftijd nog niet. Elke keer als ik op een bus sta te wachten, of als ik weggebracht wordt door mijn partner of zelfs als ik op tv mensen zie autorijden, dan voel ik me daar weer heel rot over.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:53
Heb je nu al gebeld voor een afspraak bij de HA, voor hulp/ondersteuning?
Je kan ook hulp aan huis vragen via wmo, maar is ook handig om met huisarts te bespreken. Komen ze bij je thuis helpen met alledaagse dingen, of met iets leuks doen of een dagritme opnbouwen die wel productief is ect.
Ook met toekomstplannen te organiseren. Als je al 15 jaar af en aan gaat, is zo iets naast therapie en medicatie ook misschien fijn.
Je kan ook hulp aan huis vragen via wmo, maar is ook handig om met huisarts te bespreken. Komen ze bij je thuis helpen met alledaagse dingen, of met iets leuks doen of een dagritme opnbouwen die wel productief is ect.
Ook met toekomstplannen te organiseren. Als je al 15 jaar af en aan gaat, is zo iets naast therapie en medicatie ook misschien fijn.
Jaja.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:55
Mijniebelle schreef: ↑11-07-2023 12:47Maar goed, dat is nog maar een klein deel eigenlijk, het is een hele waslijst aan issues en alles bij elkaar voel ik me qua zelfbeeld en leven echt -100.
Je kan het er allemaal niet bij hebben idd. Om de grote filosoof Gerard Joling te citeren 'ik heb er de kracht niet meer voor'.
Probeer te stoppen met jezelf omlaag te praten, dat doen de anderen wel voor je. Dubbelop hoeft nu toch ook weer niet?
It won't stop until you wise up
dinsdag 11 juli 2023 om 13:28
@Student201, rot dat jij het herkent, maar ook 'fijn' dat er herkenning is. Wat je zegt over meedoen in de maatschappij, ik doe juist helemaal niet mee met een hele hoop dingen (eigenlijk nergens mee).
Als twintiger is dat allemaal nog wel oke, iedereen is dan aan het opbouwen, maar raak nu op een leeftijd dat het allemaal nogal triest begint te worden en daarom vliegt het me ook zo aan de laatste tijd.
Als twintiger is dat allemaal nog wel oke, iedereen is dan aan het opbouwen, maar raak nu op een leeftijd dat het allemaal nogal triest begint te worden en daarom vliegt het me ook zo aan de laatste tijd.
dinsdag 11 juli 2023 om 13:44
Begrijp ik goed. Ik heb ook regelmatig online contact met lotgenoten, mensen die vrijwel dezelfde problemen ervaren. Dat vind ik wel fijn, enerzijds om de herkenning. Maar ook als stok achter de deur om te blijven doorzetten met dingen die ik van therapie geleerd heb.Mijniebelle schreef: ↑11-07-2023 13:28@Student201, rot dat jij het herkent, maar ook 'fijn' dat er herkenning is. Wat je zegt over meedoen in de maatschappij, ik doe juist helemaal niet mee met een hele hoop dingen (eigenlijk nergens mee).
Als twintiger is dat allemaal nog wel oke, iedereen is dan aan het opbouwen, maar raak nu op een leeftijd dat het allemaal nogal triest begint te worden en daarom vliegt het me ook zo aan de laatste tijd.
Ik doe wel een soortvan mee met de maatschappij zoals het blijkbaar hoort. Maar niemand ziet hoe moeizaam dat gaat en ook hoe ongelukkig en angstig ik er regelmatig van word. Want van de buitenkant lijk ik vrolijk.
Ik ben ook bang dat het dadelijk nog lastiger wordt als ik wat ouder ben, wat me dus ook weer bang maakt voor de toekomst. Bang voor eenzaamheid, bang dat het nooit beter wordt, etc.
Het beste/de enige oplossing is volgens mij acceptatie en er een weg in zien te vinden. Niet constant over je grenzen gaan, maar luisteren naar wat je lichaam en geest nodig hebben. Maar ontzettend lastig om daarachter te komen en daaraan toe te geven!
Zwetser
dinsdag 11 juli 2023 om 13:58
Wat zo gemeen is aan depressies is dat je als persoon ook verandert. De angsten, paniek, besluiteloosheid, de fysieke pijn en het gevoel van anders zijn.
Veel mensen met een depressie denken ook dat er iets mis is met hun persoonlijkheid terwijl je dat een suikerpatiënt dat nooit zal horen zeggen en daar zit meteen de crux.
Jouw ziekte verandert niet alleen hoe je je voelt maar ook hoe je over jezelf denkt. Dat laatste is altijd negatief, je voelt je dom, geïsoleerd, schaamte, lelijk en je bent daarnaast ook nog eens bang dat je alles gaat verliezen.
Dat is dus ook meteen de reden dat je voor jezelf moet vechten, vertel je arts dat je al 15 jaar af en aan last heb van depressies, dat het je leven verpest en dat je niet de komende 15 jaar ook zo wil leven.
AD is in het begin afschuwelijk (1ste 1 à 2 weken), alles waar je al last van had, wordt nog veel erger maar als je de juiste medicijnen krijgt, dan komt er eindelijk wat rust in je lijf en hoofd. Het is een rot weg maar de halve mensheid slikt AD dus schaam je alsjeblieft niet.
Ik slik medicijnen en al mijn halve leven, ik kan ook niet zonder, alleen bij triggers (langdurige stress) kan ik weer in een enorme depressie zakken. Mijn familie en vrienden weten ervan, het is uiteindelijk makkelijker voor jezelf en geeft duidelijkheid aan mijn familie en vrienden. Soms kom ik niet opdagen of wil ik een tijdje niemand zien, dat nemen ze dan niet persoonlijk maar weten dat ik wel moet.
Voor niet iedereen is het duidelijk waarom ze kampen met depressies en dat is ook precies wat je anderen kan uitleggen. Je weet gewoon niet waarom maar je kan zwaar depressief worden zonder dat de aanleiding ook diep ernstig is. Jij vindt dat ook verschrikkelijk omdat het je zelfvertrouwen enorm ondermijnd maar dat dit blijkbaar jouw handicap is in het leven.
Misschien zal je een paar keer moeten benadrukken dat je een prima leven hebt maar dan stoppen de vragen ook wel. Zie het als een ziekte, een lichamelijke ziekte waar je misschien alleen mee kan leven als je medicijnen slikt en daarin ben je ook helaas niet de enige. je hebt hier geen schuld aan en dus is schaamte overbodig. Sommige mensen zullen het niet snappen maar snap jij iedereen? Ik niet en dus is dat ook niet erg.
Veel mensen met een depressie denken ook dat er iets mis is met hun persoonlijkheid terwijl je dat een suikerpatiënt dat nooit zal horen zeggen en daar zit meteen de crux.
Jouw ziekte verandert niet alleen hoe je je voelt maar ook hoe je over jezelf denkt. Dat laatste is altijd negatief, je voelt je dom, geïsoleerd, schaamte, lelijk en je bent daarnaast ook nog eens bang dat je alles gaat verliezen.
Dat is dus ook meteen de reden dat je voor jezelf moet vechten, vertel je arts dat je al 15 jaar af en aan last heb van depressies, dat het je leven verpest en dat je niet de komende 15 jaar ook zo wil leven.
AD is in het begin afschuwelijk (1ste 1 à 2 weken), alles waar je al last van had, wordt nog veel erger maar als je de juiste medicijnen krijgt, dan komt er eindelijk wat rust in je lijf en hoofd. Het is een rot weg maar de halve mensheid slikt AD dus schaam je alsjeblieft niet.
Ik slik medicijnen en al mijn halve leven, ik kan ook niet zonder, alleen bij triggers (langdurige stress) kan ik weer in een enorme depressie zakken. Mijn familie en vrienden weten ervan, het is uiteindelijk makkelijker voor jezelf en geeft duidelijkheid aan mijn familie en vrienden. Soms kom ik niet opdagen of wil ik een tijdje niemand zien, dat nemen ze dan niet persoonlijk maar weten dat ik wel moet.
Voor niet iedereen is het duidelijk waarom ze kampen met depressies en dat is ook precies wat je anderen kan uitleggen. Je weet gewoon niet waarom maar je kan zwaar depressief worden zonder dat de aanleiding ook diep ernstig is. Jij vindt dat ook verschrikkelijk omdat het je zelfvertrouwen enorm ondermijnd maar dat dit blijkbaar jouw handicap is in het leven.
Misschien zal je een paar keer moeten benadrukken dat je een prima leven hebt maar dan stoppen de vragen ook wel. Zie het als een ziekte, een lichamelijke ziekte waar je misschien alleen mee kan leven als je medicijnen slikt en daarin ben je ook helaas niet de enige. je hebt hier geen schuld aan en dus is schaamte overbodig. Sommige mensen zullen het niet snappen maar snap jij iedereen? Ik niet en dus is dat ook niet erg.
dinsdag 11 juli 2023 om 14:26
Verschilt echt per persoon ik kan heel diep gaan met bv een collega of zelfs een vreemde op straat en voor anderen ben ik een gesloten boek. Ben wel eerder selectief dan iemand die vrijelijk mijn sores met iedereen deelt.
heb een poos geleden gesprekken gehad met een psycholoog na een vervelende gebeurtenis in mijn leven en zij hamerde heel erg op dat ik zoveel mogelijk moest delen met de mensen om mij heen dat dit ontzettend belangrijk is,want ja dan heb je steun en een luisterend oor. Ik gaf aan daar niet altijd behoefte aan te hebben en het maar vermoeiend zou vinden de bemoeienis van iedereen ook al is het goedbedoeld. Dat snapte ze al helemaal niet. volg gewoon je eigen gevoel hierin en natuurlijk kan het ook zijn dat je door bepaalde gebeurtenissen vermijdend bent geworden, je gauw teveel voelt bijvoorbeeld en daarom niet graag praat over jouw problemen en in dat geval kan het juist wel weer helpend zijn om daar door heen te breken
heb een poos geleden gesprekken gehad met een psycholoog na een vervelende gebeurtenis in mijn leven en zij hamerde heel erg op dat ik zoveel mogelijk moest delen met de mensen om mij heen dat dit ontzettend belangrijk is,want ja dan heb je steun en een luisterend oor. Ik gaf aan daar niet altijd behoefte aan te hebben en het maar vermoeiend zou vinden de bemoeienis van iedereen ook al is het goedbedoeld. Dat snapte ze al helemaal niet. volg gewoon je eigen gevoel hierin en natuurlijk kan het ook zijn dat je door bepaalde gebeurtenissen vermijdend bent geworden, je gauw teveel voelt bijvoorbeeld en daarom niet graag praat over jouw problemen en in dat geval kan het juist wel weer helpend zijn om daar door heen te breken
dinsdag 11 juli 2023 om 14:34
Je kan jezelf het niet toevertrouwen dat gesprek met die huisarts, dat is dus al gebleken. Ga het dan vooral niet de tigste keer op dezelfde manier proberen en een ander resultaat verwachten.
Wat je kan doen is je vriend meenemen naar de huisarts en hem laten aanvullen en vertellen wat hij met jou ervaart, als jij de urgentie niet kan overbrengen.
Wat je kan doen is je vriend meenemen naar de huisarts en hem laten aanvullen en vertellen wat hij met jou ervaart, als jij de urgentie niet kan overbrengen.
dinsdag 11 juli 2023 om 14:41
Ik heb jaren 'gebedeld' bij de GGZ om een continu contact, maar nee, daar was geen indicatie voor: depressie behandeld, klaar.Mijniebelle schreef: ↑11-07-2023 12:37Ik heb inmiddels een afspraak staan bij de huisarts. Duurt nog wel even, heb de afspraak online gemaakt omdat ik eigenlijk niet wilde/durfde te bellen en dan duurt het altijd wat langer voor je terecht kan volgens mij.
Ik zie er zo tegenop, omdat ik deze route in de afgelopen 15 jaar al heel vaak heb gevolgd. Ik voel me echt een soort zwakke gekke henkie dat ik voor de tigste keer tegenover de huisarts zit met deze vraag. En zoals ik eerder al zei, vind het heel lastig om de urgentie over te brengen en voel me dan snel een aansteller en of ik eigenlijk geen hulp verdien of nodig heb.
Sinds mijn diagnose autisme kon ik ineens wel in het chronische traject, wat toch echt gericht is op het voorkomen van depressies.
Frustrerend, maar je bent echt gekke henkie niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 14:44
Ik neem maar aan dat je het goed bedoelt, maar dit komt wel erg rot je toetsenbord uit.Vage schreef: ↑11-07-2023 14:34Je kan jezelf het niet toevertrouwen dat gesprek met die huisarts, dat is dus al gebleken. Ga het dan vooral niet de tigste keer op dezelfde manier proberen en een ander resultaat verwachten.
Wat je kan doen is je vriend meenemen naar de huisarts en hem laten aanvullen en vertellen wat hij met jou ervaart, als jij de urgentie niet kan overbrengen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 14:48
Vage schreef: ↑11-07-2023 14:34Je kan jezelf het niet toevertrouwen dat gesprek met die huisarts, dat is dus al gebleken. Ga het dan vooral niet de tigste keer op dezelfde manier proberen en een ander resultaat verwachten.
Wat je kan doen is je vriend meenemen naar de huisarts en hem laten aanvullen en vertellen wat hij met jou ervaart, als jij de urgentie niet kan overbrengen.
Nou dat weet ik niet. Ik heb die keren altijd een verwijzing gekregen naar de GGZ als ik dat wilde. Maar zoals Solomio ook al zegt, op een gegeven moment is zo'n traject ook weer klaar. Terwijl ik wellicht meer baat heb bij hulp die langer dan een jaar duurt, of misschien wel op een bepaalde manier structureel moet zijn.
Denk dat het probleem meer ligt bij de hulp die je krijgt van de GGZ en hoe dat in elkaar steekt dan aan mijn eigen hulpvragen (bij een huisarts).
dinsdag 11 juli 2023 om 14:50
Goed, deels is het ook wel mijn eigen 'onwil' soms. Zo werd de laatste keer aangeboden om te praten met de POH-GGZ (ooit al eens geweest), maar om eerlijk te zijn weet ik niet goed wat die voor me zou kunnen betekenen met mijn (uitgebreide) problematiek. Zelfs als overbrugging naar de echte GGZ voelt het wat zinloos aan.
dinsdag 11 juli 2023 om 14:54
Ooh ok, maar dat is iets anders dan dat je niet serieus genomen zou worden. Je werd eerder dus wel serieus genomen.
Bij wat voor hulp zou je baat hebben, dan kan je dat aangeven bij de huisarts?
Je kan het ook alvast regelen zelfs, en daarvoor een verwijzing aanvragen, zo heb ik dat destijds gedaan. Er zijn vrijgevestigde psychiaters en psychotherapeuten waar je naartoe kan, specialistische centra voor traumatherapie. Als je alles op een rijtje zet, wat denk je zelf dat er nodig is?
Bij wat voor hulp zou je baat hebben, dan kan je dat aangeven bij de huisarts?
Je kan het ook alvast regelen zelfs, en daarvoor een verwijzing aanvragen, zo heb ik dat destijds gedaan. Er zijn vrijgevestigde psychiaters en psychotherapeuten waar je naartoe kan, specialistische centra voor traumatherapie. Als je alles op een rijtje zet, wat denk je zelf dat er nodig is?
dinsdag 11 juli 2023 om 14:58
Juist omdat niemand erover durft te zijn, denk je dat jij gekke Henkie bent. Maar er zijn zoveel mensen met psychische problemen (en dan tel ik nog niet eens de mensen mee die ze hebben maar zich er niet bewust van zijn)!
En ze zijn ook lastig te behandelen! Ik ben ook al 15 jaar af en toe in therapie voor angsten, en moet ook heel vaak weer dezelfde dingen 'leren'. Dan voel ik me zo'n sukkel! Laatst las ik in een 10-jaar-oud dagboek precies dezelfde 'inzichten' die ik laatst had en ik werd zo verdrietig! Het voelde alsof ik in al die jaren niets had geleerd, maar dat is ook weer niet waar.
En terugkeren in therapie, of veel therapie nodig hebben, is ook heel normaal: ik loop al 40 jaar rond met een verkeerde coping strategie (piekeren bij onzekerheid), dus die heb je niet met 10 sessies voor de rest van je leven afgeleerd. En wat 15 jaar geleden voor mij werkte, werkt nu niet meer omdat ik een ander mens ben. Dus ik heb me ook voor de zoveelste keer weer eens bij een psycholoog gemeld...
Wat ik eigenlijk wil zeggen: ja, je bent gekkie Henkie, maar dat zijn we allemaal! De één heeft er meer last van in het dagelijks leven en dat is superrot, maar voor iedereen is het moeilijk om vaste ongezonde gewoonten en gedrag en denkpatronen af te leren.
Zet em op, TO! Begin bij de huisarts en zie waar het je brengt.
En ze zijn ook lastig te behandelen! Ik ben ook al 15 jaar af en toe in therapie voor angsten, en moet ook heel vaak weer dezelfde dingen 'leren'. Dan voel ik me zo'n sukkel! Laatst las ik in een 10-jaar-oud dagboek precies dezelfde 'inzichten' die ik laatst had en ik werd zo verdrietig! Het voelde alsof ik in al die jaren niets had geleerd, maar dat is ook weer niet waar.
En terugkeren in therapie, of veel therapie nodig hebben, is ook heel normaal: ik loop al 40 jaar rond met een verkeerde coping strategie (piekeren bij onzekerheid), dus die heb je niet met 10 sessies voor de rest van je leven afgeleerd. En wat 15 jaar geleden voor mij werkte, werkt nu niet meer omdat ik een ander mens ben. Dus ik heb me ook voor de zoveelste keer weer eens bij een psycholoog gemeld...
Wat ik eigenlijk wil zeggen: ja, je bent gekkie Henkie, maar dat zijn we allemaal! De één heeft er meer last van in het dagelijks leven en dat is superrot, maar voor iedereen is het moeilijk om vaste ongezonde gewoonten en gedrag en denkpatronen af te leren.
Zet em op, TO! Begin bij de huisarts en zie waar het je brengt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
