Psyche
alle pijlers
Hoe ouder, hoe banger....hoe kom ik ervan af?
dinsdag 30 december 2008 om 23:13
Zit alweer een paar weken te tobben en schrijf dit ook met een kloppen hart eerlijk gezegd. Maar misschien dat er goede tips zijn waar ik weer mee aan de slag kan.
Om even te beginnen met het begin. Sinds ik het me kan heugen heb ik braakfobie (emetofobie). Heel verschrikkelijk, en lastig vaker in het dagelijks leven. Ik merk nu dat naarmate ik ouder word er steeds meer last van krijg. Heb een dochter van 5 en sinds zij de eerste keer echt heeft overgegeven (was toen 2) is het eigenlijk erger geworden.
Om voorbeelden te noemen.
Ik mocht voor een tijd terug graag wel weggaan met mijn vriend, lekker samen op stap....nu krijg ik het er benauwd van en blijf ik thuis. Hetzelfde met vakanties...ik ben altijd een soort vrije vogel geweest, hoe verder en aparter hoe beter. Deze zomer wil mijn vriend naar Griekenland...omg dan moeten we A: weg van huis, B: met vliegtuig weg (en wie weet wie er in zo'n ding reisziek kan worden en ik nergens naar kan ontsnappen).
Voordat we ergens heengaan (zoals afgelopen Kerst, naar mijn familie gevlogen) ben ik zeker al een week of 3 van te voren stevig in de rats...eerst met de auto (kan kleine wagenziek worden, dan vliegreis (idem) en weer met de auto...voor mijn gevoel zoveel gevaren die er op de loer liggen.
Mijn dochter kan ik zelf niet verzorgen en heb ik ontzettende ontwijkingsdrang als ze ziek is....gelukkig steunt me mijn vriend enorm en vangt dit op. Bij het idee dat ik het een keer zelf zou moeten doen kan ik spontaan beginnen te janken. En ik merk dat ik nu ook bij haar gewoon soms al begin op te letten...niet te vol het bord volscheppen dat ze zich niet "over" kan eten (niet dat ik haar uithonger ofzo hoor, ze is met 1m20 en 23kg echt geen sprietje) of dat ik denk...hmm misschien als voorzorg een Primatour geven...maar doe het niet want dat is eigenlijk van de gekke.
Ik heb voor deze fobie wel al behandeling gehad. Exposure, EMDR, Cognitieve gedragstherapie. Op zich heeft het op 1 ding positief effect gehad dat ik áls het gebeurd er niet zo lang van slag ben en films of foto's waarin braken te zien is wel kan handelen. Maar voor de rest voel ik me nu hopeloos verloren, ik wil dit gewoon niet meer en zit dingen te bedenken...zou hypnose helpen? of via huisarts tabletjes? Heb zelf valeriaan tabletjes maar helpen geen zier, sta stijf van de zenuwen vaker en de angst om te braken houd me ervan om meer dan 4 tot 6 uur te slapen per nacht, het is het laatste waar ik aan denk als ik in slaap val.
Ik weet niet het gewoon niet meer maar ik ben mezelf gewoon steeds gekker aan het maken en het moet ergens gewoon stoppen.
Sorry voor dit lang verhaal maar het was eruit voordat ik er erg in had
Om even te beginnen met het begin. Sinds ik het me kan heugen heb ik braakfobie (emetofobie). Heel verschrikkelijk, en lastig vaker in het dagelijks leven. Ik merk nu dat naarmate ik ouder word er steeds meer last van krijg. Heb een dochter van 5 en sinds zij de eerste keer echt heeft overgegeven (was toen 2) is het eigenlijk erger geworden.
Om voorbeelden te noemen.
Ik mocht voor een tijd terug graag wel weggaan met mijn vriend, lekker samen op stap....nu krijg ik het er benauwd van en blijf ik thuis. Hetzelfde met vakanties...ik ben altijd een soort vrije vogel geweest, hoe verder en aparter hoe beter. Deze zomer wil mijn vriend naar Griekenland...omg dan moeten we A: weg van huis, B: met vliegtuig weg (en wie weet wie er in zo'n ding reisziek kan worden en ik nergens naar kan ontsnappen).
Voordat we ergens heengaan (zoals afgelopen Kerst, naar mijn familie gevlogen) ben ik zeker al een week of 3 van te voren stevig in de rats...eerst met de auto (kan kleine wagenziek worden, dan vliegreis (idem) en weer met de auto...voor mijn gevoel zoveel gevaren die er op de loer liggen.
Mijn dochter kan ik zelf niet verzorgen en heb ik ontzettende ontwijkingsdrang als ze ziek is....gelukkig steunt me mijn vriend enorm en vangt dit op. Bij het idee dat ik het een keer zelf zou moeten doen kan ik spontaan beginnen te janken. En ik merk dat ik nu ook bij haar gewoon soms al begin op te letten...niet te vol het bord volscheppen dat ze zich niet "over" kan eten (niet dat ik haar uithonger ofzo hoor, ze is met 1m20 en 23kg echt geen sprietje) of dat ik denk...hmm misschien als voorzorg een Primatour geven...maar doe het niet want dat is eigenlijk van de gekke.
Ik heb voor deze fobie wel al behandeling gehad. Exposure, EMDR, Cognitieve gedragstherapie. Op zich heeft het op 1 ding positief effect gehad dat ik áls het gebeurd er niet zo lang van slag ben en films of foto's waarin braken te zien is wel kan handelen. Maar voor de rest voel ik me nu hopeloos verloren, ik wil dit gewoon niet meer en zit dingen te bedenken...zou hypnose helpen? of via huisarts tabletjes? Heb zelf valeriaan tabletjes maar helpen geen zier, sta stijf van de zenuwen vaker en de angst om te braken houd me ervan om meer dan 4 tot 6 uur te slapen per nacht, het is het laatste waar ik aan denk als ik in slaap val.
Ik weet niet het gewoon niet meer maar ik ben mezelf gewoon steeds gekker aan het maken en het moet ergens gewoon stoppen.
Sorry voor dit lang verhaal maar het was eruit voordat ik er erg in had
dinsdag 30 december 2008 om 23:21
Als al die therapietjes niet geholpen hebben, zal het forum je dan wel kunnen helpen?
Sorry, ik kan me er niks bij voorstellen, als je kind ziek is, dan help je het toch.
Je schrijft de angst om te braken weerhoud me ervan om langer dan 4 tot 6 uur te slapen...?maar hoezo dan, als je langer slaapt ga je toch niet automatisch spugen?
Sorry, ik kan me er niks bij voorstellen, als je kind ziek is, dan help je het toch.
Je schrijft de angst om te braken weerhoud me ervan om langer dan 4 tot 6 uur te slapen...?maar hoezo dan, als je langer slaapt ga je toch niet automatisch spugen?
dinsdag 30 december 2008 om 23:23
dinsdag 30 december 2008 om 23:30
quote:toetyfroety schreef op 30 december 2008 @ 23:21:
Als al die therapietjes niet geholpen hebben, zal het forum je dan wel kunnen helpen?
Ik verwacht ook niet dat iemand simsalabim het wegtovert maar misschien ideeen heeft of zelf iets gedaan heeft wat goed geholpen heeft en ik ook kan proberen
Sorry, ik kan me er niks bij voorstellen, als je kind ziek is, dan help je het toch.
Ja dat is ook mijn streven, maar daarom is het een fobie, irrieele angst, ik hoop niet dat ik hier voor de kop stoot als ik deze vergelijking maar maar zie het als anorexia, je weet dat je moet eten en het eigenlijk goed voor je is maar je kunt het gewoon niet, de angst is te groot
Je schrijft de angst om te braken weerhoud me ervan om langer dan 4 tot 6 uur te slapen...?maar hoezo dan, als je langer slaapt ga je toch niet automatisch spugen?Ja dat is iets stoms wat er bij mij is bijgekomen...als mijn dochter ziek werd en begon te spugen was dat meestal na 2 uur 's nachts...dus als het voorbij dat tijdstip is en het is rustig kan ik relatief rustiger slapen
Als al die therapietjes niet geholpen hebben, zal het forum je dan wel kunnen helpen?
Ik verwacht ook niet dat iemand simsalabim het wegtovert maar misschien ideeen heeft of zelf iets gedaan heeft wat goed geholpen heeft en ik ook kan proberen
Sorry, ik kan me er niks bij voorstellen, als je kind ziek is, dan help je het toch.
Ja dat is ook mijn streven, maar daarom is het een fobie, irrieele angst, ik hoop niet dat ik hier voor de kop stoot als ik deze vergelijking maar maar zie het als anorexia, je weet dat je moet eten en het eigenlijk goed voor je is maar je kunt het gewoon niet, de angst is te groot
Je schrijft de angst om te braken weerhoud me ervan om langer dan 4 tot 6 uur te slapen...?maar hoezo dan, als je langer slaapt ga je toch niet automatisch spugen?Ja dat is iets stoms wat er bij mij is bijgekomen...als mijn dochter ziek werd en begon te spugen was dat meestal na 2 uur 's nachts...dus als het voorbij dat tijdstip is en het is rustig kan ik relatief rustiger slapen
dinsdag 30 december 2008 om 23:34
quote:claire123 schreef op 30 december 2008 @ 23:23:
http://www.stichtingemetofobie.nl/
Heb de site niet gelezen maar wellicht heb je hier iets aan.
Ja hier heb ik de Exposure therapie mee gedaan (op die site staan/stonden plaatjes).
Verder wil ik niet teveel op die site kijken, aangezien ik bang ben er teveel mee bezig te zijn als ik met met mensen forum die een beetje net als ik zijn Heb ik dus wel een tijdje op meegeforum (d)(t) Maar bedankt voor het meedenken
http://www.stichtingemetofobie.nl/
Heb de site niet gelezen maar wellicht heb je hier iets aan.
Ja hier heb ik de Exposure therapie mee gedaan (op die site staan/stonden plaatjes).
Verder wil ik niet teveel op die site kijken, aangezien ik bang ben er teveel mee bezig te zijn als ik met met mensen forum die een beetje net als ik zijn Heb ik dus wel een tijdje op meegeforum (d)(t) Maar bedankt voor het meedenken
dinsdag 30 december 2008 om 23:35
Heel vervelend! Ik herken het, ik heb deze fobie ook. De link die hierboven staat, heb je daar wel eens op het forum gekeken? Daar kunnen mensen je waarschijnlijk beter helpen omdat het daar bekender is en mensen het meer zullen herkennen..
Met de reactie van Toetyfroety kun je waarschijnlijk niet zoveel en dat is misschien wat je al heel vaak te horen krijgt. Ik vertel het meestal niet omdat veel mensen het echt niet begrijpen. Nogmaals; ga eens op dat forum kijken!
Met de reactie van Toetyfroety kun je waarschijnlijk niet zoveel en dat is misschien wat je al heel vaak te horen krijgt. Ik vertel het meestal niet omdat veel mensen het echt niet begrijpen. Nogmaals; ga eens op dat forum kijken!
dinsdag 30 december 2008 om 23:39
dinsdag 30 december 2008 om 23:50
Ik braak nooit al ben ik nog zo ziek maar heel soms als ik buk dan zit er bijna eten in mijn mond. Dan ga ik geschrokken meer overeind staan en onmiddellijk is mijn aandacht gevangen door iets anders. Waar ik mee bezig was bijvoorbeeld. Als ik denk dat ik ergens in een situatie zou komen dat ik moet braken dan zou ik een zakje in de aanslag houden denk ik, desnoods een toilettasje. Maar daarmee is het probleem echt opgelost.
Ik zou het me ook niet kunnen permitteren om alles daarvoor op te geven, omdat de prioriteit bij mijn normale leven ligt, en niet bij eventueel braken. Ik heb ook een soort fobie, een andere, maar ik zou er niets voor inperken omdat ik dat er niet voor over heb. Jij hebt het er dus kennelijk wel voor over om bijna niks leuks meer mee te maken. Ik vraag me af waarom. Is zo'n angst veilig? Denk je, dat als je maar vaak genoeg aan een angst denkt dat je hem daardoor te lijf gaat? Ik begrijp het anders niet.
Ik zou het me ook niet kunnen permitteren om alles daarvoor op te geven, omdat de prioriteit bij mijn normale leven ligt, en niet bij eventueel braken. Ik heb ook een soort fobie, een andere, maar ik zou er niets voor inperken omdat ik dat er niet voor over heb. Jij hebt het er dus kennelijk wel voor over om bijna niks leuks meer mee te maken. Ik vraag me af waarom. Is zo'n angst veilig? Denk je, dat als je maar vaak genoeg aan een angst denkt dat je hem daardoor te lijf gaat? Ik begrijp het anders niet.
woensdag 31 december 2008 om 00:23
Bedankt Stephanietje....inderdaad er zijn veel mensen die het niet begrijpen en het is ook sinds ik mijn vriend heb (nu 3.5 jaar) dat ik hardop heb durven uitspreken dat ik deze fobie heb.
Poezewoes, ik ben 2 jaar in behandeling geweest en die hadden op een gegeven moment iets van: je programma is afgelopen, je hebt genoeg hulp gehad, veel succes verder. Vandaar dat ik me afvroeg of er inderdaad met behulp van pillen op de "zware momenten" het wat te behappen valt.
Nou nee Groll, ik wil er niet aan denken maar het zit gewoon erg diep in me en zoals ik dus aangaf wordt het erger, beetje zo'n sneeuwbal effect waarbij er steeds meer dingen bijkomen. En misschien is de angst een soort van verkeerd "veilig" gevoel ja, zou kunnen, ik heb het al zo lang ik het me kan herinneren (dus van kids af aan), je zou kunnen zeggen dat ik niet beter weet.
Poezewoes, ik ben 2 jaar in behandeling geweest en die hadden op een gegeven moment iets van: je programma is afgelopen, je hebt genoeg hulp gehad, veel succes verder. Vandaar dat ik me afvroeg of er inderdaad met behulp van pillen op de "zware momenten" het wat te behappen valt.
Nou nee Groll, ik wil er niet aan denken maar het zit gewoon erg diep in me en zoals ik dus aangaf wordt het erger, beetje zo'n sneeuwbal effect waarbij er steeds meer dingen bijkomen. En misschien is de angst een soort van verkeerd "veilig" gevoel ja, zou kunnen, ik heb het al zo lang ik het me kan herinneren (dus van kids af aan), je zou kunnen zeggen dat ik niet beter weet.
woensdag 31 december 2008 om 00:30
Arima ,allereerst respect voor hoe je je probleem onder woorden brengt,dat zal ongetwijfeld moelijk voor je zijn geweest.
Ik herken je angst voor een deel.
Alleen ben ik "alleen maar " bang om zelf te moeten braken.
Ik zeg altijd gekscherend dat ik dan denk dat ik doodga en als dat niet gebeurt dat ik het zou willen.
Helaas begrijpt niemand dat daar voor mij een kern van waarheid inzit.
Als mijn kinderen ziek zijn,ruimt mijn man het meestal op.
Ik ben werkelijk als de dood voor buikgriep en de angst daarvoor alleen al maakt me misselijk.
Ik voel me daar dan weer enorm schuldig om,want op mijn werk in de zorg sta ik wel altijd met bakjes en washandjes klaar.Maar daar weet ik zeker dat het geen buikgriep is en dat ik zelf niet ziek zal worden.
van reisziekte heb ik dan weer geen last,maar ook daar weet ik dan zeker van dat ik zelf niet ziek zal worden.
Met eten ben ik dus ook een zeikerd.Ik eet geen dingen die over de datum zijn en liever ook niet als het de datum van vandaag is.
Ik eet ook geen opgewarmd voedsel, zoals overgebleven chinees,,of dingen die lang buiten de koeling zijn geweest.
Sinds ik 1x naar dat programma van Rob de Geus heb gekeken,ben ik ook huiverig voor restaurants.Ik weiger eraan toe te geven.Dat kost wel veel energie.
Al dat gekots op tv ben ik ook wel beu, programma's als fearfactor zijn niet aan mij besteed.
Ik snap dat eigenlijk niet,want op mijn werk zie ik ook wel mensen spugen en dan kan ik er wel tegen.Misschien omdat het dan niet anders kan?
Hoe je het minder kunt laten worden?Ik heb geen idee.
Misschien toch weer opnieuw therapie?
Heb je momenteel meer spanningen in je leven dat dit nu weer erger wordt?
Ik herken je angst voor een deel.
Alleen ben ik "alleen maar " bang om zelf te moeten braken.
Ik zeg altijd gekscherend dat ik dan denk dat ik doodga en als dat niet gebeurt dat ik het zou willen.
Helaas begrijpt niemand dat daar voor mij een kern van waarheid inzit.
Als mijn kinderen ziek zijn,ruimt mijn man het meestal op.
Ik ben werkelijk als de dood voor buikgriep en de angst daarvoor alleen al maakt me misselijk.
Ik voel me daar dan weer enorm schuldig om,want op mijn werk in de zorg sta ik wel altijd met bakjes en washandjes klaar.Maar daar weet ik zeker dat het geen buikgriep is en dat ik zelf niet ziek zal worden.
van reisziekte heb ik dan weer geen last,maar ook daar weet ik dan zeker van dat ik zelf niet ziek zal worden.
Met eten ben ik dus ook een zeikerd.Ik eet geen dingen die over de datum zijn en liever ook niet als het de datum van vandaag is.
Ik eet ook geen opgewarmd voedsel, zoals overgebleven chinees,,of dingen die lang buiten de koeling zijn geweest.
Sinds ik 1x naar dat programma van Rob de Geus heb gekeken,ben ik ook huiverig voor restaurants.Ik weiger eraan toe te geven.Dat kost wel veel energie.
Al dat gekots op tv ben ik ook wel beu, programma's als fearfactor zijn niet aan mij besteed.
Ik snap dat eigenlijk niet,want op mijn werk zie ik ook wel mensen spugen en dan kan ik er wel tegen.Misschien omdat het dan niet anders kan?
Hoe je het minder kunt laten worden?Ik heb geen idee.
Misschien toch weer opnieuw therapie?
Heb je momenteel meer spanningen in je leven dat dit nu weer erger wordt?
woensdag 31 december 2008 om 00:43
Jeutje Jane, je beschrijft precies wat ik ook meemaak. Geen eten willen dat over datum is, bij restaurants willen eten, geen buikgriep krijgen, programma's vermijden etc etc. Voor mezelf ben ik dus ook wat minder bang omdat ook hier (en ik moet het voor mezelf afkloppen) nog nooit buikgriep heb gehad. Ik ben nu 28 en ik heb 2x in mijn leven overgegeven, 1 keer op mijn 5e, 1x op mijn 17e en als ik aan die keren terugdenk word ik spontaan misselijk. Vandaar dat mijn angst ook zich veelal op mijn dochter projecteert.
Ze is best een pientere meid en ik heb met haar nu 2x een gesprek gevoerd waarin ik het een beetje heb proberen aan te geven dat mama het een beetje eng vind. Niet dat het erg is dat ze ziek is, maar zelf vind ze spinnen doodeng en mama heeft dat als iemand moet spugen. Ze vroeg natuurlijk wel waarom maar toen ik vroeg waarom zij spinnen zo eng vond moest ze ook beetje lachen en zei dat ze het niet weet. Maar toch het knaagt, ik ben moeder gvd, ik wil dr voor haar zijn
En extra spanningen...hmm nee niet echt maar hoe vaker zij ziek is des te meer dingen ik erbij haal om te vermijden....bah, moe word ik van mezelf.
Ze is best een pientere meid en ik heb met haar nu 2x een gesprek gevoerd waarin ik het een beetje heb proberen aan te geven dat mama het een beetje eng vind. Niet dat het erg is dat ze ziek is, maar zelf vind ze spinnen doodeng en mama heeft dat als iemand moet spugen. Ze vroeg natuurlijk wel waarom maar toen ik vroeg waarom zij spinnen zo eng vond moest ze ook beetje lachen en zei dat ze het niet weet. Maar toch het knaagt, ik ben moeder gvd, ik wil dr voor haar zijn
En extra spanningen...hmm nee niet echt maar hoe vaker zij ziek is des te meer dingen ik erbij haal om te vermijden....bah, moe word ik van mezelf.
woensdag 31 december 2008 om 00:55
Dat is ook wel waar ik tegenaan loop.
Het vermijden van dingen en het mezelf toch dwingen er juist niet aan toe te geven,kost zo enorm veel energie.
Ik drink ook nooit teveel alcohol,alleen het idee al dat je daar zeker weten ziek van wordt.....brrr.
Ik vind dat je het goed uitgelegd hebt aan je dochter.
Naar mijn kinderen toe vind ik het ook het meest vervelend.
Gelukkig kan ik me er wel toe zetten als hun vader niet thuis is,maar ook dat kost enorm veel energie.
Alleen daarom zou ik er wel vanaf willen,maar vooralsnog vind ik het idee die confrontatie aan te gaan nog veel enger.
Ik merk bij mezelf wel een grotere toename van deze angst als ik het erg druk heb,vandaar mijn vraag.
Het vermijden van dingen en het mezelf toch dwingen er juist niet aan toe te geven,kost zo enorm veel energie.
Ik drink ook nooit teveel alcohol,alleen het idee al dat je daar zeker weten ziek van wordt.....brrr.
Ik vind dat je het goed uitgelegd hebt aan je dochter.
Naar mijn kinderen toe vind ik het ook het meest vervelend.
Gelukkig kan ik me er wel toe zetten als hun vader niet thuis is,maar ook dat kost enorm veel energie.
Alleen daarom zou ik er wel vanaf willen,maar vooralsnog vind ik het idee die confrontatie aan te gaan nog veel enger.
Ik merk bij mezelf wel een grotere toename van deze angst als ik het erg druk heb,vandaar mijn vraag.
woensdag 31 december 2008 om 00:59
quote:AriMa schreef op 31 december 2008 @ 00:23:
Nou nee Groll, ik wil er niet aan denken maar het zit gewoon erg diep in me en zoals ik dus aangaf wordt het erger, beetje zo'n sneeuwbal effect waarbij er steeds meer dingen bijkomen. En misschien is de angst een soort van verkeerd "veilig" gevoel ja, zou kunnen, ik heb het al zo lang ik het me kan herinneren (dus van kids af aan), je zou kunnen zeggen dat ik niet beter weet.
Toch klinkt dat als iets wat buiten je staat, iets wat je overkomt, gedachten komen bij je binnen en daar kan je niks aan doen; daar moet je wel bang van worden.
Een mens kan zijn gedachten sturen. Een angst (het voortdurend visualiseren van een angst waardoor de angst steeds sterker wordt) levert jou dus kennelijk iets op, anders zou je die angst juist kleiner maken. Als je iets heel graag wilt, dan zal je alles doen om datgene wat je doel in de weg staat, te elimineren.
Dat doe je kennelijk dus niet. Je geeft de angst de prioriteit. Alles in dienst van de angst. Het lijkt of je denkt: als ik er maar over praat dan doe ik iets. Maar meestal wordt een fobie juist groter door erover te praten. Omdat je dan je angst weer bevestigt. Kennelijk kan je je zo'n leven in angst permitteren.
Nou nee Groll, ik wil er niet aan denken maar het zit gewoon erg diep in me en zoals ik dus aangaf wordt het erger, beetje zo'n sneeuwbal effect waarbij er steeds meer dingen bijkomen. En misschien is de angst een soort van verkeerd "veilig" gevoel ja, zou kunnen, ik heb het al zo lang ik het me kan herinneren (dus van kids af aan), je zou kunnen zeggen dat ik niet beter weet.
Toch klinkt dat als iets wat buiten je staat, iets wat je overkomt, gedachten komen bij je binnen en daar kan je niks aan doen; daar moet je wel bang van worden.
Een mens kan zijn gedachten sturen. Een angst (het voortdurend visualiseren van een angst waardoor de angst steeds sterker wordt) levert jou dus kennelijk iets op, anders zou je die angst juist kleiner maken. Als je iets heel graag wilt, dan zal je alles doen om datgene wat je doel in de weg staat, te elimineren.
Dat doe je kennelijk dus niet. Je geeft de angst de prioriteit. Alles in dienst van de angst. Het lijkt of je denkt: als ik er maar over praat dan doe ik iets. Maar meestal wordt een fobie juist groter door erover te praten. Omdat je dan je angst weer bevestigt. Kennelijk kan je je zo'n leven in angst permitteren.
woensdag 31 december 2008 om 01:08
quote:janejane38 schreef op 31 december 2008 @ 00:55:
Dat is ook wel waar ik tegenaan loop.
Het vermijden van dingen en het mezelf toch dwingen er juist niet aan toe te geven,kost zo enorm veel energie.
Precies, dan wil probeer je toch zoveel mogelijk "normaal' te doen, maar van binnen lopen de gedachten op volle toeren en de zenuwen gieren als een gek door je lijf
Ik drink ook nooit teveel alcohol,alleen het idee al dat je daar zeker weten ziek van wordt.....brrr.
Same here, en hoewel ik het soms wel mis de melige buien die je dan kunt hebben, ook dat is iets wat ik heb opgegeven de gaandeweg
Ik vind dat je het goed uitgelegd hebt aan je dochter.
Naar mijn kinderen toe vind ik het ook het meest vervelend.
Gelukkig kan ik me er wel toe zetten als hun vader niet thuis is,maar ook dat kost enorm veel energie.
Dit is dus mijn worst nightmare, ik denk dat ik naar de buurvrouw ren voor hulp, arhh ik lijk wel niet goed snik.
Alleen daarom zou ik er wel vanaf willen,maar vooralsnog vind ik het idee die confrontatie aan te gaan nog veel enger.
Ik merk bij mezelf wel een grotere toename van deze angst als ik het erg druk heb,vandaar mijn vraag.Ja kan ik me wel indenken dat je dan wat "vatbaarder bent" voor gedachten/handelingen die je anders wat makkelijker kunt relativeren.En het is ook wel een stap hoor om opeens het bij de huisarts allemaal op tafel te gooien en om een verwijzing te vragen haha, voel je je wel heel stoer drna
Dat is ook wel waar ik tegenaan loop.
Het vermijden van dingen en het mezelf toch dwingen er juist niet aan toe te geven,kost zo enorm veel energie.
Precies, dan wil probeer je toch zoveel mogelijk "normaal' te doen, maar van binnen lopen de gedachten op volle toeren en de zenuwen gieren als een gek door je lijf
Ik drink ook nooit teveel alcohol,alleen het idee al dat je daar zeker weten ziek van wordt.....brrr.
Same here, en hoewel ik het soms wel mis de melige buien die je dan kunt hebben, ook dat is iets wat ik heb opgegeven de gaandeweg
Ik vind dat je het goed uitgelegd hebt aan je dochter.
Naar mijn kinderen toe vind ik het ook het meest vervelend.
Gelukkig kan ik me er wel toe zetten als hun vader niet thuis is,maar ook dat kost enorm veel energie.
Dit is dus mijn worst nightmare, ik denk dat ik naar de buurvrouw ren voor hulp, arhh ik lijk wel niet goed snik.
Alleen daarom zou ik er wel vanaf willen,maar vooralsnog vind ik het idee die confrontatie aan te gaan nog veel enger.
Ik merk bij mezelf wel een grotere toename van deze angst als ik het erg druk heb,vandaar mijn vraag.Ja kan ik me wel indenken dat je dan wat "vatbaarder bent" voor gedachten/handelingen die je anders wat makkelijker kunt relativeren.En het is ook wel een stap hoor om opeens het bij de huisarts allemaal op tafel te gooien en om een verwijzing te vragen haha, voel je je wel heel stoer drna
woensdag 31 december 2008 om 01:15
quote:Groll schreef op 31 december 2008 @ 00:59:
[...]
Toch klinkt dat als iets wat buiten je staat, iets wat je overkomt, gedachten komen bij je binnen en daar kan je niks aan doen; daar moet je wel bang van worden.
Een mens kan zijn gedachten sturen. Een angst (het voortdurend visualiseren van een angst waardoor de angst steeds sterker wordt) levert jou dus kennelijk iets op, anders zou je die angst juist kleiner maken. Als je iets heel graag wilt, dan zal je alles doen om datgene wat je doel in de weg staat, te elimineren.
Dat doe je kennelijk dus niet. Je geeft de angst de prioriteit. Alles in dienst van de angst. Het lijkt of je denkt: als ik er maar over praat dan doe ik iets. Maar meestal wordt een fobie juist groter door erover te praten. Omdat je dan je angst weer bevestigt. Kennelijk kan je je zo'n leven in angst permitteren.
Ik snap wat je wilt zeggen Groll en in principe zou het ook zo moeten werken...maar ik weet niet wat het me oplevert dit, behalve stress, spanningen en niet normaal kunnen functioneren. Iets opleveren zou betekenen dat ik er iets positiefs aan overhoud en ik kan niks als positief punt aandragen jammer genoeg.
En ik probeer mijn gedachten ook te sturen, nam me voor als het de volgende keer gebeurd mijn vriend te helpen en niet de benen te nemen. De vorige keer (week of 3 geleden) ben ik dus ook de kamer opgegaan toen ze niet lekker was (in plaats van mijn vriend te sturen dus ik voelde me al heel knap , en even drbij gebleven maar op het moment supreme is er geen logisch redeneren en rustig nadenken, dan gaat het van 0 naar 100 in 2 seconden en dan is er maar 1 ding: wegrennen. Stom ja ik weet het.
[...]
Toch klinkt dat als iets wat buiten je staat, iets wat je overkomt, gedachten komen bij je binnen en daar kan je niks aan doen; daar moet je wel bang van worden.
Een mens kan zijn gedachten sturen. Een angst (het voortdurend visualiseren van een angst waardoor de angst steeds sterker wordt) levert jou dus kennelijk iets op, anders zou je die angst juist kleiner maken. Als je iets heel graag wilt, dan zal je alles doen om datgene wat je doel in de weg staat, te elimineren.
Dat doe je kennelijk dus niet. Je geeft de angst de prioriteit. Alles in dienst van de angst. Het lijkt of je denkt: als ik er maar over praat dan doe ik iets. Maar meestal wordt een fobie juist groter door erover te praten. Omdat je dan je angst weer bevestigt. Kennelijk kan je je zo'n leven in angst permitteren.
Ik snap wat je wilt zeggen Groll en in principe zou het ook zo moeten werken...maar ik weet niet wat het me oplevert dit, behalve stress, spanningen en niet normaal kunnen functioneren. Iets opleveren zou betekenen dat ik er iets positiefs aan overhoud en ik kan niks als positief punt aandragen jammer genoeg.
En ik probeer mijn gedachten ook te sturen, nam me voor als het de volgende keer gebeurd mijn vriend te helpen en niet de benen te nemen. De vorige keer (week of 3 geleden) ben ik dus ook de kamer opgegaan toen ze niet lekker was (in plaats van mijn vriend te sturen dus ik voelde me al heel knap , en even drbij gebleven maar op het moment supreme is er geen logisch redeneren en rustig nadenken, dan gaat het van 0 naar 100 in 2 seconden en dan is er maar 1 ding: wegrennen. Stom ja ik weet het.
woensdag 31 december 2008 om 01:43
Hier nog één...
Ik kan er in het dagelijks leven prima mee omgaan en er ook grapjes over maken. Ik heb het dus niet zo erg dat ik dingen laat: ik ga overal heen en drink ook graag. Ook eet ik alles wel, maar dit omdat ik zelf nóóit hoef over te geven.
Minder is het als mijn kinderen ziek zijn; en dat zijn ze nu. Ik heb er 4 en 3 hebben momenteel buikgriep. Het is voor mij werkelijk hel en ben al 2 dagen bezit de paniek niet toe te laten. Ook ik heb gelukkig een man die opvangt waar ik tekort schiet, dus de kinderen krijgen echt wat ze nodig hebben. Gisteren was ik zó bang dat ik ook ziek zou worden dat ik uit voorzorg maar ben gestopt met eten, als er nix in zit kan er ook nix uit, niet waar? En heb ook nauwelijks geslapen omdat ik alsmaar dacht dat ik een van de kinderen hoorde. Heb uren verstijfd in bed naar elk geluidje liggen luisteren.
Zó erg!
En ik denk er al langer over in therapie te gaan. Maar ik weet ook dat als het "gevaar" hier weer geweken is, dat mijn fobie ook weer naar de achtergrond verdwijnt. En als ik dan lees dat jij ondanks je therapie er nog net zoveel last van hebt als ik, wat heeft therapie dan voor zin?
Ik kan er in het dagelijks leven prima mee omgaan en er ook grapjes over maken. Ik heb het dus niet zo erg dat ik dingen laat: ik ga overal heen en drink ook graag. Ook eet ik alles wel, maar dit omdat ik zelf nóóit hoef over te geven.
Minder is het als mijn kinderen ziek zijn; en dat zijn ze nu. Ik heb er 4 en 3 hebben momenteel buikgriep. Het is voor mij werkelijk hel en ben al 2 dagen bezit de paniek niet toe te laten. Ook ik heb gelukkig een man die opvangt waar ik tekort schiet, dus de kinderen krijgen echt wat ze nodig hebben. Gisteren was ik zó bang dat ik ook ziek zou worden dat ik uit voorzorg maar ben gestopt met eten, als er nix in zit kan er ook nix uit, niet waar? En heb ook nauwelijks geslapen omdat ik alsmaar dacht dat ik een van de kinderen hoorde. Heb uren verstijfd in bed naar elk geluidje liggen luisteren.
Zó erg!
En ik denk er al langer over in therapie te gaan. Maar ik weet ook dat als het "gevaar" hier weer geweken is, dat mijn fobie ook weer naar de achtergrond verdwijnt. En als ik dan lees dat jij ondanks je therapie er nog net zoveel last van hebt als ik, wat heeft therapie dan voor zin?
woensdag 31 december 2008 om 02:16
Pimpel kun jij wel gewoon naar ze toe en helpen als ze moeten spugen of heb je de neiging om de benen te nemen?
3 kids met buikgriep....meid chapeau Hoop dat je het niet oploopt van ze...als ik het woord buikgriep hoor heb ik al de neiging om een dikke kuil te graven en dr een week in te liggen haha.
3 kids met buikgriep....meid chapeau Hoop dat je het niet oploopt van ze...als ik het woord buikgriep hoor heb ik al de neiging om een dikke kuil te graven en dr een week in te liggen haha.
woensdag 31 december 2008 om 10:37
quote:pimpel schreef op 31 december 2008 @ 01:43:
Hier nog één...
Ik kan er in het dagelijks leven prima mee omgaan en er ook grapjes over maken. Ik heb het dus niet zo erg dat ik dingen laat: ik ga overal heen en drink ook graag. Ook eet ik alles wel, maar dit omdat ik zelf nóóit hoef over te geven.
Minder is het als mijn kinderen ziek zijn; en dat zijn ze nu. Ik heb er 4 en 3 hebben momenteel buikgriep. Het is voor mij werkelijk hel en ben al 2 dagen bezit de paniek niet toe te laten. Ook ik heb gelukkig een man die opvangt waar ik tekort schiet, dus de kinderen krijgen echt wat ze nodig hebben. Gisteren was ik zó bang dat ik ook ziek zou worden dat ik uit voorzorg maar ben gestopt met eten, als er nix in zit kan er ook nix uit, niet waar? En heb ook nauwelijks geslapen omdat ik alsmaar dacht dat ik een van de kinderen hoorde. Heb uren verstijfd in bed naar elk geluidje liggen luisteren.
Zó erg!
En ik denk er al langer over in therapie te gaan. Maar ik weet ook dat als het "gevaar" hier weer geweken is, dat mijn fobie ook weer naar de achtergrond verdwijnt. En als ik dan lees dat jij ondanks je therapie er nog net zoveel last van hebt als ik, wat heeft therapie dan voor zin?
Pfff.... dat is dus echt mijn grootste nachtmerrie Ik zou graag ooit wel een kind willen, maar dit is een van de dingen die mij erin tegenhoudt.
Mijn moeder heeft deze fobie ook, en ik weet ook nog goed dat áls ik ooit ziek was (3 keer in mn leven ofzo) dat mijn moeder er dan niet was, of heel weinig. Nou maakte dat me weinig uit want mijn vader heeft er totaal geen moeite mee dus het is geen nare ervaring verder geweest, maar ik zou als moeder er gewoon willen kunnen zijn voor mijn kind, op elk moment. En ik ben bang dat ik dat écht niet ga kunnen..
In het dagelijks leven nu beperkt het me niet heel erg. Ik maak me soms wat meer zorgen dan anderen als er een buikgriepgolf heerst en ik tussen de basisschoolkinderen stage loop. En als ik met dronken mensen in de auto moet zitten bijvoorbeeld.. maar ik laat er eigenlijk vrij weinig voor. Ga vanavond ook gewoon gezellig de stad in met oud&nieuw
Hier nog één...
Ik kan er in het dagelijks leven prima mee omgaan en er ook grapjes over maken. Ik heb het dus niet zo erg dat ik dingen laat: ik ga overal heen en drink ook graag. Ook eet ik alles wel, maar dit omdat ik zelf nóóit hoef over te geven.
Minder is het als mijn kinderen ziek zijn; en dat zijn ze nu. Ik heb er 4 en 3 hebben momenteel buikgriep. Het is voor mij werkelijk hel en ben al 2 dagen bezit de paniek niet toe te laten. Ook ik heb gelukkig een man die opvangt waar ik tekort schiet, dus de kinderen krijgen echt wat ze nodig hebben. Gisteren was ik zó bang dat ik ook ziek zou worden dat ik uit voorzorg maar ben gestopt met eten, als er nix in zit kan er ook nix uit, niet waar? En heb ook nauwelijks geslapen omdat ik alsmaar dacht dat ik een van de kinderen hoorde. Heb uren verstijfd in bed naar elk geluidje liggen luisteren.
Zó erg!
En ik denk er al langer over in therapie te gaan. Maar ik weet ook dat als het "gevaar" hier weer geweken is, dat mijn fobie ook weer naar de achtergrond verdwijnt. En als ik dan lees dat jij ondanks je therapie er nog net zoveel last van hebt als ik, wat heeft therapie dan voor zin?
Pfff.... dat is dus echt mijn grootste nachtmerrie Ik zou graag ooit wel een kind willen, maar dit is een van de dingen die mij erin tegenhoudt.
Mijn moeder heeft deze fobie ook, en ik weet ook nog goed dat áls ik ooit ziek was (3 keer in mn leven ofzo) dat mijn moeder er dan niet was, of heel weinig. Nou maakte dat me weinig uit want mijn vader heeft er totaal geen moeite mee dus het is geen nare ervaring verder geweest, maar ik zou als moeder er gewoon willen kunnen zijn voor mijn kind, op elk moment. En ik ben bang dat ik dat écht niet ga kunnen..
In het dagelijks leven nu beperkt het me niet heel erg. Ik maak me soms wat meer zorgen dan anderen als er een buikgriepgolf heerst en ik tussen de basisschoolkinderen stage loop. En als ik met dronken mensen in de auto moet zitten bijvoorbeeld.. maar ik laat er eigenlijk vrij weinig voor. Ga vanavond ook gewoon gezellig de stad in met oud&nieuw
woensdag 31 december 2008 om 12:45
quote:Stephanietje schreef op 31 december 2008 @ 10:37:
[...]
Pfff.... dat is dus echt mijn grootste nachtmerrie Ik zou graag ooit wel een kind willen, maar dit is een van de dingen die mij erin tegenhoudt.
Mijn moeder heeft deze fobie ook, en ik weet ook nog goed dat áls ik ooit ziek was (3 keer in mn leven ofzo) dat mijn moeder er dan niet was, of heel weinig. Nou maakte dat me weinig uit want mijn vader heeft er totaal geen moeite mee dus het is geen nare ervaring verder geweest, maar ik zou als moeder er gewoon willen kunnen zijn voor mijn kind, op elk moment. En ik ben bang dat ik dat écht niet ga kunnen..
In het dagelijks leven nu beperkt het me niet heel erg. Ik maak me soms wat meer zorgen dan anderen als er een buikgriepgolf heerst en ik tussen de basisschoolkinderen stage loop. En als ik met dronken mensen in de auto moet zitten bijvoorbeeld.. maar ik laat er eigenlijk vrij weinig voor. Ga vanavond ook gewoon gezellig de stad in met oud&nieuw
Misschien heeft je moeder het wel ook aan jou overgedragen deze fobie? Ik hoop dat mijn dochter straks net zo erover denkt als jij hoor, en zoals jij het beschrijft dat wil ik dus ook, t is toch je eigen kind. Mijn vriend wil nu een 2e maar aangezien mijn angsten zo de pan uitgerezen zijn durf ik nu ook niet meer daarvoor te gaan. Stom is dat he, bij de 1e ging het vanzelf, niet bang voor ochtendmisselijkheid en niks (gelukkig ook niet 1x last van gehad ). Maar nu ben ik bang, het is toch 50% kans en dat zou dus betekenen dat ik deze keer wel prijs zou hebben en het vooruitzicht om 3 maanden of meer iedere dag kotsend te moeten doorbrengen...no way , dat lijkt me echt de hel.
Haha ik hoop dat je een fijn Oud&Nieuw hebt....ook hier gaan we vanavond weg (OH HELP!) aangezien mijn vriend me een dikke schop onder mijn kont heeft gegeven en dus mee moet...ben toch wel een beetje bang moet ik eerlijk bekennen, maar we gaan het er beste van maken
[...]
Pfff.... dat is dus echt mijn grootste nachtmerrie Ik zou graag ooit wel een kind willen, maar dit is een van de dingen die mij erin tegenhoudt.
Mijn moeder heeft deze fobie ook, en ik weet ook nog goed dat áls ik ooit ziek was (3 keer in mn leven ofzo) dat mijn moeder er dan niet was, of heel weinig. Nou maakte dat me weinig uit want mijn vader heeft er totaal geen moeite mee dus het is geen nare ervaring verder geweest, maar ik zou als moeder er gewoon willen kunnen zijn voor mijn kind, op elk moment. En ik ben bang dat ik dat écht niet ga kunnen..
In het dagelijks leven nu beperkt het me niet heel erg. Ik maak me soms wat meer zorgen dan anderen als er een buikgriepgolf heerst en ik tussen de basisschoolkinderen stage loop. En als ik met dronken mensen in de auto moet zitten bijvoorbeeld.. maar ik laat er eigenlijk vrij weinig voor. Ga vanavond ook gewoon gezellig de stad in met oud&nieuw
Misschien heeft je moeder het wel ook aan jou overgedragen deze fobie? Ik hoop dat mijn dochter straks net zo erover denkt als jij hoor, en zoals jij het beschrijft dat wil ik dus ook, t is toch je eigen kind. Mijn vriend wil nu een 2e maar aangezien mijn angsten zo de pan uitgerezen zijn durf ik nu ook niet meer daarvoor te gaan. Stom is dat he, bij de 1e ging het vanzelf, niet bang voor ochtendmisselijkheid en niks (gelukkig ook niet 1x last van gehad ). Maar nu ben ik bang, het is toch 50% kans en dat zou dus betekenen dat ik deze keer wel prijs zou hebben en het vooruitzicht om 3 maanden of meer iedere dag kotsend te moeten doorbrengen...no way , dat lijkt me echt de hel.
Haha ik hoop dat je een fijn Oud&Nieuw hebt....ook hier gaan we vanavond weg (OH HELP!) aangezien mijn vriend me een dikke schop onder mijn kont heeft gegeven en dus mee moet...ben toch wel een beetje bang moet ik eerlijk bekennen, maar we gaan het er beste van maken
woensdag 31 december 2008 om 14:10
Hoihoi,
Ik hoop als eerste niet dat je dochter deze angst van je overneemt..
Wanneer heb je voor t laatst overgegeven?
Ik zou bijna zeggen, had je maar n keer buikgriep. Tis heel vervelend, misselijk zijn is heel naar, maar als t eenmaal gebeurd is voel je je opgelucht. Wat gebeurt er met je nadat je gespuugd hebt? Of weet je dat niet omdat t nooit voorkomt?
Sterkte hiermee, t lijkt me heel vervelend.
Ik hoop als eerste niet dat je dochter deze angst van je overneemt..
Wanneer heb je voor t laatst overgegeven?
Ik zou bijna zeggen, had je maar n keer buikgriep. Tis heel vervelend, misselijk zijn is heel naar, maar als t eenmaal gebeurd is voel je je opgelucht. Wat gebeurt er met je nadat je gespuugd hebt? Of weet je dat niet omdat t nooit voorkomt?
Sterkte hiermee, t lijkt me heel vervelend.
woensdag 31 december 2008 om 15:09
quote:kggnak schreef op 31 december 2008 @ 14:10:
Hoihoi,
Ik hoop als eerste niet dat je dochter deze angst van je overneemt..
Wanneer heb je voor t laatst overgegeven?
Ik zou bijna zeggen, had je maar n keer buikgriep. Tis heel vervelend, misselijk zijn is heel naar, maar als t eenmaal gebeurd is voel je je opgelucht. Wat gebeurt er met je nadat je gespuugd hebt? Of weet je dat niet omdat t nooit voorkomt?
Sterkte hiermee, t lijkt me heel vervelend.
Bedankt voor je reactie Kggnak.
Neej dat hoop ik ook niet eerlijk gezegd, zou dat niet leuk vinden als ze net als ik word.
Maar om je vragen te beantwoorden ik heb zelf nooit buikgriep gehad (zwaar afkloppen )
Oh herinner me nog een 3e keer dat ik moest overgeven...dus 2 maal toen ik een jaar of 5 was en 1 keer op mijn 17e na overmatig alcoholgebruik . Als ik iets voel opkomen doe ik alles eraan om het niet te hoeven doen....maagdruppels, liters thee drinken en kan gerust een nacht doorgaan met proberen mezelf bezig te houden, alles om maar niet te hoeven spugen.
Maar het is eigenlijk wel een beetje wat ook de psych zei: had je maar zwangerschapsmisselijkheid, dan was je ws na 3 maanden spugen ervan af geweest.
Nouja niet gebeurd en ook niet ervan af...in tegendeel zelfs...
Hoihoi,
Ik hoop als eerste niet dat je dochter deze angst van je overneemt..
Wanneer heb je voor t laatst overgegeven?
Ik zou bijna zeggen, had je maar n keer buikgriep. Tis heel vervelend, misselijk zijn is heel naar, maar als t eenmaal gebeurd is voel je je opgelucht. Wat gebeurt er met je nadat je gespuugd hebt? Of weet je dat niet omdat t nooit voorkomt?
Sterkte hiermee, t lijkt me heel vervelend.
Bedankt voor je reactie Kggnak.
Neej dat hoop ik ook niet eerlijk gezegd, zou dat niet leuk vinden als ze net als ik word.
Maar om je vragen te beantwoorden ik heb zelf nooit buikgriep gehad (zwaar afkloppen )
Oh herinner me nog een 3e keer dat ik moest overgeven...dus 2 maal toen ik een jaar of 5 was en 1 keer op mijn 17e na overmatig alcoholgebruik . Als ik iets voel opkomen doe ik alles eraan om het niet te hoeven doen....maagdruppels, liters thee drinken en kan gerust een nacht doorgaan met proberen mezelf bezig te houden, alles om maar niet te hoeven spugen.
Maar het is eigenlijk wel een beetje wat ook de psych zei: had je maar zwangerschapsmisselijkheid, dan was je ws na 3 maanden spugen ervan af geweest.
Nouja niet gebeurd en ook niet ervan af...in tegendeel zelfs...
woensdag 31 december 2008 om 15:44
woensdag 31 december 2008 om 15:53
Hee, Arima, ik bedoelde het niet zo ......
Ik vond het alleen zo erg voor je kind, dat jij dan niet in staat zou zijn om te helpen als ze een keertje overgeeft......ik ben uiterst bang voor spinnen....en idd er is een tijd geweest dat ik niet in een kamer kon zijn als er een spin was gesignaleerd.
Maar goed, kwam de dag, dat er dus een spin in de babykamer zat...en manlief niet thuis.....njah die spin ging eraan......eerst kind in veiligheid gebracht en heb 'm toen doodgeslagen!
Toen heb ik me nog es verdiept in spinnen en geleerd dat het dus uiterst nuttige beestjes zijn....maar dat helpt allemaal niet zo veel....maar ik durf ze dus wel dood te slaan....maar ik wil ze zo graag gewoon levend naar buiten zetten, maar ik durf niet, ik durf niet.....dus al met al snap ik toch wel een beetje wat je doormaakt.
En je hebt maar 2x in je leven overgegeven? Jezus, ik spuugde als kind af en toe mijn hele bedje onder.....mazelen, griepje, waterpokken, reisziek ben ik ook ......is er dan iets ergs gebeurd die keer toen je 5 was?
Hoewel dat is natuurlijk ook de reden niet, net zomin als een spin mij ooit was heeft gedaan.
Ik vond het alleen zo erg voor je kind, dat jij dan niet in staat zou zijn om te helpen als ze een keertje overgeeft......ik ben uiterst bang voor spinnen....en idd er is een tijd geweest dat ik niet in een kamer kon zijn als er een spin was gesignaleerd.
Maar goed, kwam de dag, dat er dus een spin in de babykamer zat...en manlief niet thuis.....njah die spin ging eraan......eerst kind in veiligheid gebracht en heb 'm toen doodgeslagen!
Toen heb ik me nog es verdiept in spinnen en geleerd dat het dus uiterst nuttige beestjes zijn....maar dat helpt allemaal niet zo veel....maar ik durf ze dus wel dood te slaan....maar ik wil ze zo graag gewoon levend naar buiten zetten, maar ik durf niet, ik durf niet.....dus al met al snap ik toch wel een beetje wat je doormaakt.
En je hebt maar 2x in je leven overgegeven? Jezus, ik spuugde als kind af en toe mijn hele bedje onder.....mazelen, griepje, waterpokken, reisziek ben ik ook ......is er dan iets ergs gebeurd die keer toen je 5 was?
Hoewel dat is natuurlijk ook de reden niet, net zomin als een spin mij ooit was heeft gedaan.
