Psyche
alle pijlers
Hoe ouder, hoe banger....hoe kom ik ervan af?
dinsdag 30 december 2008 om 23:13
Zit alweer een paar weken te tobben en schrijf dit ook met een kloppen hart eerlijk gezegd. Maar misschien dat er goede tips zijn waar ik weer mee aan de slag kan.
Om even te beginnen met het begin. Sinds ik het me kan heugen heb ik braakfobie (emetofobie). Heel verschrikkelijk, en lastig vaker in het dagelijks leven. Ik merk nu dat naarmate ik ouder word er steeds meer last van krijg. Heb een dochter van 5 en sinds zij de eerste keer echt heeft overgegeven (was toen 2) is het eigenlijk erger geworden.
Om voorbeelden te noemen.
Ik mocht voor een tijd terug graag wel weggaan met mijn vriend, lekker samen op stap....nu krijg ik het er benauwd van en blijf ik thuis. Hetzelfde met vakanties...ik ben altijd een soort vrije vogel geweest, hoe verder en aparter hoe beter. Deze zomer wil mijn vriend naar Griekenland...omg dan moeten we A: weg van huis, B: met vliegtuig weg (en wie weet wie er in zo'n ding reisziek kan worden en ik nergens naar kan ontsnappen).
Voordat we ergens heengaan (zoals afgelopen Kerst, naar mijn familie gevlogen) ben ik zeker al een week of 3 van te voren stevig in de rats...eerst met de auto (kan kleine wagenziek worden, dan vliegreis (idem) en weer met de auto...voor mijn gevoel zoveel gevaren die er op de loer liggen.
Mijn dochter kan ik zelf niet verzorgen en heb ik ontzettende ontwijkingsdrang als ze ziek is....gelukkig steunt me mijn vriend enorm en vangt dit op. Bij het idee dat ik het een keer zelf zou moeten doen kan ik spontaan beginnen te janken. En ik merk dat ik nu ook bij haar gewoon soms al begin op te letten...niet te vol het bord volscheppen dat ze zich niet "over" kan eten (niet dat ik haar uithonger ofzo hoor, ze is met 1m20 en 23kg echt geen sprietje) of dat ik denk...hmm misschien als voorzorg een Primatour geven...maar doe het niet want dat is eigenlijk van de gekke.
Ik heb voor deze fobie wel al behandeling gehad. Exposure, EMDR, Cognitieve gedragstherapie. Op zich heeft het op 1 ding positief effect gehad dat ik áls het gebeurd er niet zo lang van slag ben en films of foto's waarin braken te zien is wel kan handelen. Maar voor de rest voel ik me nu hopeloos verloren, ik wil dit gewoon niet meer en zit dingen te bedenken...zou hypnose helpen? of via huisarts tabletjes? Heb zelf valeriaan tabletjes maar helpen geen zier, sta stijf van de zenuwen vaker en de angst om te braken houd me ervan om meer dan 4 tot 6 uur te slapen per nacht, het is het laatste waar ik aan denk als ik in slaap val.
Ik weet niet het gewoon niet meer maar ik ben mezelf gewoon steeds gekker aan het maken en het moet ergens gewoon stoppen.
Sorry voor dit lang verhaal maar het was eruit voordat ik er erg in had
Om even te beginnen met het begin. Sinds ik het me kan heugen heb ik braakfobie (emetofobie). Heel verschrikkelijk, en lastig vaker in het dagelijks leven. Ik merk nu dat naarmate ik ouder word er steeds meer last van krijg. Heb een dochter van 5 en sinds zij de eerste keer echt heeft overgegeven (was toen 2) is het eigenlijk erger geworden.
Om voorbeelden te noemen.
Ik mocht voor een tijd terug graag wel weggaan met mijn vriend, lekker samen op stap....nu krijg ik het er benauwd van en blijf ik thuis. Hetzelfde met vakanties...ik ben altijd een soort vrije vogel geweest, hoe verder en aparter hoe beter. Deze zomer wil mijn vriend naar Griekenland...omg dan moeten we A: weg van huis, B: met vliegtuig weg (en wie weet wie er in zo'n ding reisziek kan worden en ik nergens naar kan ontsnappen).
Voordat we ergens heengaan (zoals afgelopen Kerst, naar mijn familie gevlogen) ben ik zeker al een week of 3 van te voren stevig in de rats...eerst met de auto (kan kleine wagenziek worden, dan vliegreis (idem) en weer met de auto...voor mijn gevoel zoveel gevaren die er op de loer liggen.
Mijn dochter kan ik zelf niet verzorgen en heb ik ontzettende ontwijkingsdrang als ze ziek is....gelukkig steunt me mijn vriend enorm en vangt dit op. Bij het idee dat ik het een keer zelf zou moeten doen kan ik spontaan beginnen te janken. En ik merk dat ik nu ook bij haar gewoon soms al begin op te letten...niet te vol het bord volscheppen dat ze zich niet "over" kan eten (niet dat ik haar uithonger ofzo hoor, ze is met 1m20 en 23kg echt geen sprietje) of dat ik denk...hmm misschien als voorzorg een Primatour geven...maar doe het niet want dat is eigenlijk van de gekke.
Ik heb voor deze fobie wel al behandeling gehad. Exposure, EMDR, Cognitieve gedragstherapie. Op zich heeft het op 1 ding positief effect gehad dat ik áls het gebeurd er niet zo lang van slag ben en films of foto's waarin braken te zien is wel kan handelen. Maar voor de rest voel ik me nu hopeloos verloren, ik wil dit gewoon niet meer en zit dingen te bedenken...zou hypnose helpen? of via huisarts tabletjes? Heb zelf valeriaan tabletjes maar helpen geen zier, sta stijf van de zenuwen vaker en de angst om te braken houd me ervan om meer dan 4 tot 6 uur te slapen per nacht, het is het laatste waar ik aan denk als ik in slaap val.
Ik weet niet het gewoon niet meer maar ik ben mezelf gewoon steeds gekker aan het maken en het moet ergens gewoon stoppen.
Sorry voor dit lang verhaal maar het was eruit voordat ik er erg in had
woensdag 31 december 2008 om 15:56
quote:janejane38 schreef op 31 december 2008 @ 15:44:
Ff nog een snelle reactie.
Ik heb 4 kinderen en ben in totaal met miskramen 8x zwanger geweest.
Ik ben bij geen van de zwangerschappen misselijk geweest.
Dat hoop ik stiekem ook zo te hebben maar de welbekende drempel he....(wel ontzettend rot al die miskramen
@kggnak
Ik ken ook wel het opgeluchtte gevoel erna ,dat is het gekke eraan.Maar de hel waar ik voor mijn gevoel doorheenga voor het zover is.Ik zou het niet weten waar het bij mij vandaan komt...zo lang ik me kan herinneren is het er altijd geweest eigenlijk. En dat is ook zo moeilijk als je bij therapie zit en de bron wilt aanpakken van deze ellende...waar moet je beginnen? :S
Ff nog een snelle reactie.
Ik heb 4 kinderen en ben in totaal met miskramen 8x zwanger geweest.
Ik ben bij geen van de zwangerschappen misselijk geweest.
Dat hoop ik stiekem ook zo te hebben maar de welbekende drempel he....(wel ontzettend rot al die miskramen
@kggnak
Ik ken ook wel het opgeluchtte gevoel erna ,dat is het gekke eraan.Maar de hel waar ik voor mijn gevoel doorheenga voor het zover is.Ik zou het niet weten waar het bij mij vandaan komt...zo lang ik me kan herinneren is het er altijd geweest eigenlijk. En dat is ook zo moeilijk als je bij therapie zit en de bron wilt aanpakken van deze ellende...waar moet je beginnen? :S
donderdag 1 januari 2009 om 20:11
)
vrijdag 2 januari 2009 om 02:13
Heftig Arima, ik zou zeggen naar je huisarts en weer in therapie, cognitieve gedragstherapie en dan bij voorkeur in een gespecialiseerd centrum voor angststoornissen. Vaak een combi van pillen en praten. Wel doen want dit is echt niet goed voor je kind jouw gedrag zal je kind namelijk gaan kopiëren. Je zit gevangen in je vermijdingsgedrag en je bewegingsruimte zal steeds kleiner worden
vrijdag 2 januari 2009 om 02:15
quote:AriMa schreef op 30 december 2008 @ 23:34:
[...]
Ja hier heb ik de Exposure therapie mee gedaan (op die site staan/stonden plaatjes).
Verder wil ik niet teveel op die site kijken, aangezien ik bang ben er teveel mee bezig te zijn als ik met met mensen forum die een beetje net als ik zijn Heb ik dus wel een tijdje op meegeforum (d)(t) Maar bedankt voor het meedenken Heb je die "therapie" eigenhandig op het internet gedaan? Dat slaat nergens op, je moet jezelf echt bij je lurven grijpen en hulp zoeken, misschien wel eventjes intern gaan. dit soort stoornissen zijn goed te behandelen, maar je moet wel gemotiveerd zijn
[...]
Ja hier heb ik de Exposure therapie mee gedaan (op die site staan/stonden plaatjes).
Verder wil ik niet teveel op die site kijken, aangezien ik bang ben er teveel mee bezig te zijn als ik met met mensen forum die een beetje net als ik zijn Heb ik dus wel een tijdje op meegeforum (d)(t) Maar bedankt voor het meedenken Heb je die "therapie" eigenhandig op het internet gedaan? Dat slaat nergens op, je moet jezelf echt bij je lurven grijpen en hulp zoeken, misschien wel eventjes intern gaan. dit soort stoornissen zijn goed te behandelen, maar je moet wel gemotiveerd zijn
vrijdag 2 januari 2009 om 02:18
quote:AriMa schreef op 31 december 2008 @ 15:56:
[...]
Ik zou het niet weten waar het bij mij vandaan komt...zo lang ik me kan herinneren is het er altijd geweest eigenlijk. En dat is ook zo moeilijk als je bij therapie zit en de bron wilt aanpakken van deze ellende...waar moet je beginnen? :S
Angst is aangeleerd gedrag, je hoeft geen trauma's te hebben om een angststoornis te ontwikkelen. Je hebt dit geleerd, en dat is ook zo lastig want als je hier niks mee doet ga je dit ook aan je kinderen leren.
Alles wat aangeleerd is is ook af te leren. Maar dan moet je wel hard aan het werk
[...]
Ik zou het niet weten waar het bij mij vandaan komt...zo lang ik me kan herinneren is het er altijd geweest eigenlijk. En dat is ook zo moeilijk als je bij therapie zit en de bron wilt aanpakken van deze ellende...waar moet je beginnen? :S
Angst is aangeleerd gedrag, je hoeft geen trauma's te hebben om een angststoornis te ontwikkelen. Je hebt dit geleerd, en dat is ook zo lastig want als je hier niks mee doet ga je dit ook aan je kinderen leren.
Alles wat aangeleerd is is ook af te leren. Maar dan moet je wel hard aan het werk
vrijdag 2 januari 2009 om 02:23
quote:meds schreef op 02 januari 2009 @ 02:15:
[...]
Heb je die "therapie" eigenhandig op het internet gedaan? Dat slaat nergens op, je moet jezelf echt bij je lurven grijpen en hulp zoeken, misschien wel eventjes intern gaan. dit soort stoornissen zijn goed te behandelen, maar je moet wel gemotiveerd zijnNeej niet eigenhandig
Deze heb ik aangedragen bij de psych die ook de cognitieve gedragstherapie deed met mij, ik gaf aan dat ik deze plaatjes gezien had en het leek haar wel goed om ze te doen en iedere sessie steeds verder te gaan en natuurlijk wel thuis ermee zitten te oefenen.Ik kan ze nu ook alle 10 bekijken zonder veel problemen, leuk is anders maar soit, ik kan ze hebben. En met die pillen zit ik ook af en toe over te denken...maar moet je die altijd dan slikken vraag ik me af, want dat lijkt me ook niet fijn. Hmm intern...eerlijk gezegd heb ik daar nooit bij stil gestaan. Moet ook eerlij bekennen dat ik helemaal geen angstcentrum bij ons in de buurt gezocht heb, misschien wel een goede om daar eens naar te kijken, bedankt!
[...]
Heb je die "therapie" eigenhandig op het internet gedaan? Dat slaat nergens op, je moet jezelf echt bij je lurven grijpen en hulp zoeken, misschien wel eventjes intern gaan. dit soort stoornissen zijn goed te behandelen, maar je moet wel gemotiveerd zijnNeej niet eigenhandig
Deze heb ik aangedragen bij de psych die ook de cognitieve gedragstherapie deed met mij, ik gaf aan dat ik deze plaatjes gezien had en het leek haar wel goed om ze te doen en iedere sessie steeds verder te gaan en natuurlijk wel thuis ermee zitten te oefenen.Ik kan ze nu ook alle 10 bekijken zonder veel problemen, leuk is anders maar soit, ik kan ze hebben. En met die pillen zit ik ook af en toe over te denken...maar moet je die altijd dan slikken vraag ik me af, want dat lijkt me ook niet fijn. Hmm intern...eerlijk gezegd heb ik daar nooit bij stil gestaan. Moet ook eerlij bekennen dat ik helemaal geen angstcentrum bij ons in de buurt gezocht heb, misschien wel een goede om daar eens naar te kijken, bedankt!
vrijdag 2 januari 2009 om 02:33
quote:toetyfroety schreef op 31 december 2008 @ 15:53:
Hee, Arima, ik bedoelde het niet zo ......
Ik vond het alleen zo erg voor je kind, dat jij dan niet in staat zou zijn om te helpen als ze een keertje overgeeft......ik ben uiterst bang voor spinnen....en idd er is een tijd geweest dat ik niet in een kamer kon zijn als er een spin was gesignaleerd.
Maar goed, kwam de dag, dat er dus een spin in de babykamer zat...en manlief niet thuis.....njah die spin ging eraan......eerst kind in veiligheid gebracht en heb 'm toen doodgeslagen!
Toen heb ik me nog es verdiept in spinnen en geleerd dat het dus uiterst nuttige beestjes zijn....maar dat helpt allemaal niet zo veel....maar ik durf ze dus wel dood te slaan....maar ik wil ze zo graag gewoon levend naar buiten zetten, maar ik durf niet, ik durf niet.....dus al met al snap ik toch wel een beetje wat je doormaakt.
En je hebt maar 2x in je leven overgegeven? Jezus, ik spuugde als kind af en toe mijn hele bedje onder.....mazelen, griepje, waterpokken, reisziek ben ik ook ......is er dan iets ergs gebeurd die keer toen je 5 was?
Hoewel dat is natuurlijk ook de reden niet, net zomin als een spin mij ooit was heeft gedaan.Sorry Toety had deze post niet van je gelezen . Weet je het is op zich (volgens de psych) ook best een moeilijke fobie om overheen te komen. Want met Exposure (wat jij dus aan de levende lijve ondervonden hebt haha) is op zich goed en heeft mij ook goed gedaan, die plaatjes kan ik nu wel al bekijken, zou ik echt niet hebben gedaan, wederom vermijdingsdrang he. Maar dan wil je verder, waar ga je dat opzoeken? Ben zelf 3 keer gewoon zomaar naar het ziekenhuis gegaan (enge plek voor mij, veel zieken enzo haha) en daar rondgestruind totdat ik rustiger werd. En met Youtube heb ik zitten klooien maar van rustige opbouw kun je moeilijk spreken haha. Probeer wel zoveel toch mezelf te pushen om gewoon weg te gaan, zoals gister, maar het blijft moeilijk om "leermomenten" eruit te halen.
Hee, Arima, ik bedoelde het niet zo ......
Ik vond het alleen zo erg voor je kind, dat jij dan niet in staat zou zijn om te helpen als ze een keertje overgeeft......ik ben uiterst bang voor spinnen....en idd er is een tijd geweest dat ik niet in een kamer kon zijn als er een spin was gesignaleerd.
Maar goed, kwam de dag, dat er dus een spin in de babykamer zat...en manlief niet thuis.....njah die spin ging eraan......eerst kind in veiligheid gebracht en heb 'm toen doodgeslagen!
Toen heb ik me nog es verdiept in spinnen en geleerd dat het dus uiterst nuttige beestjes zijn....maar dat helpt allemaal niet zo veel....maar ik durf ze dus wel dood te slaan....maar ik wil ze zo graag gewoon levend naar buiten zetten, maar ik durf niet, ik durf niet.....dus al met al snap ik toch wel een beetje wat je doormaakt.
En je hebt maar 2x in je leven overgegeven? Jezus, ik spuugde als kind af en toe mijn hele bedje onder.....mazelen, griepje, waterpokken, reisziek ben ik ook ......is er dan iets ergs gebeurd die keer toen je 5 was?
Hoewel dat is natuurlijk ook de reden niet, net zomin als een spin mij ooit was heeft gedaan.Sorry Toety had deze post niet van je gelezen . Weet je het is op zich (volgens de psych) ook best een moeilijke fobie om overheen te komen. Want met Exposure (wat jij dus aan de levende lijve ondervonden hebt haha) is op zich goed en heeft mij ook goed gedaan, die plaatjes kan ik nu wel al bekijken, zou ik echt niet hebben gedaan, wederom vermijdingsdrang he. Maar dan wil je verder, waar ga je dat opzoeken? Ben zelf 3 keer gewoon zomaar naar het ziekenhuis gegaan (enge plek voor mij, veel zieken enzo haha) en daar rondgestruind totdat ik rustiger werd. En met Youtube heb ik zitten klooien maar van rustige opbouw kun je moeilijk spreken haha. Probeer wel zoveel toch mezelf te pushen om gewoon weg te gaan, zoals gister, maar het blijft moeilijk om "leermomenten" eruit te halen.
vrijdag 2 januari 2009 om 21:03
Ik kan me er niet echt iets bij voorstellen. Ik heb twee kinderen, waarvan mijn dochter van 4, regelmatig moet overgeven...ze noemt zichzelf dan ook de spugende draak!
Maar mijn vraag is: Waarom ben je hier zo bang voor?
Wat als je dochter spuugt? Wat kan er dan gebeuren...
Ok, het ziet er niet zo smakelijk uit en stinkt behoorlijk maar dat is hetzelfde als bv. diaree, ziet er ook smerig uit en stinkt!
Maar wat is het ergste wat er kan gebeuren als jij of je dochter hebt overgegeven?
Ik vind het wel heel naar voor je, absoluut! En ik zou zeker weer hulp zoeken als ik jou was, dit lukt je niet alleen.
Sterkte!
Maar mijn vraag is: Waarom ben je hier zo bang voor?
Wat als je dochter spuugt? Wat kan er dan gebeuren...
Ok, het ziet er niet zo smakelijk uit en stinkt behoorlijk maar dat is hetzelfde als bv. diaree, ziet er ook smerig uit en stinkt!
Maar wat is het ergste wat er kan gebeuren als jij of je dochter hebt overgegeven?
Ik vind het wel heel naar voor je, absoluut! En ik zou zeker weer hulp zoeken als ik jou was, dit lukt je niet alleen.
Sterkte!
zaterdag 3 januari 2009 om 02:48
wil toch ook even reageren...AriMa..ik ken het ook, maar niet in die mate dat ik er mee bezig ben, ik heb gewoon in zijn algemeenheid een vreselijke hekel aan overgeven en noem het gekscherend ook wel eens mijn 'overgeef-fobie'. Ik kan er ook niet tegen om anderen te zien of horen overgeven YUCK!! )) Maar..ik denk er praktisch nooit aan, tenzij ik een keer misselijk ben- ook ik hou het zo lang mogelijk tegen. Ik ben gelukkig eigenlijk nooit misselijk (let ook erg op houdbaarheid van voeding etc) Ik weet nog wel dat toen ik een kind was en toen was ik vaker misselijk natuurlijk (kinderen hebben vaker kleine griepjes of andere ongemakjes) dat ik me verschrikkelijk voelde voordat het ging gebeuren..alsof de aarde verging..alle bekende dingen in mijn kamer leken dan ook altijd totaal te zijn veranderd..alles leek eng en onwerkelijk..vreselijk gevoel..inderdaad alsof je doodgaat. Ik voelde me vooral altijd heel eenzaam op die momenten, heb jij dat ook AriMa? Ook vind ik het een vreselijk goeie benaming: overgeven..want dat is het echt...je MOET je overgeven..en ik hou er nogal van om in control te zijn wat mezelf betreft )) Ik vind overgeven vies en ik voelde me behalve eenzaam ook een viespeuk..maar in mijn geval was mijn moeder altijd erg boos als ik over had gegeven (troep!), dus ik zie een bepaalde link hiermee..gelukkig zijn er, nu ik volwassen ben, mensen om me heen die er totaal niet mee zitten als ze een keer moeten kotsen of als ik moet kotsen..en daardoor ben ik er sinds ik volwassen ben wel wat anders mee omgegaan. En...als klap op de vuurpijl )) werd ik een jaar geleden (ik had 21 jaar niet meer overgegeven!:))) na een feestje zomaar ineens niet lekker...en voordat ik er erg in had gooide ik alles eruit. Echt ongelofelijk. En ik vond het niet eens zo erg! Ik TROTS!!! Tegen iedereen vertellen! hahahaha
)) Maar..ik denk er praktisch nooit aan, tenzij ik een keer misselijk ben- ook ik hou het zo lang mogelijk tegen. Ik ben gelukkig eigenlijk nooit misselijk (let ook erg op houdbaarheid van voeding etc) Ik weet nog wel dat toen ik een kind was en toen was ik vaker misselijk natuurlijk (kinderen hebben vaker kleine griepjes of andere ongemakjes) dat ik me verschrikkelijk voelde voordat het ging gebeuren..alsof de aarde verging..alle bekende dingen in mijn kamer leken dan ook altijd totaal te zijn veranderd..alles leek eng en onwerkelijk..vreselijk gevoel..inderdaad alsof je doodgaat. Ik voelde me vooral altijd heel eenzaam op die momenten, heb jij dat ook AriMa? Ook vind ik het een vreselijk goeie benaming: overgeven..want dat is het echt...je MOET je overgeven..en ik hou er nogal van om in control te zijn wat mezelf betreft )) Ik vind overgeven vies en ik voelde me behalve eenzaam ook een viespeuk..maar in mijn geval was mijn moeder altijd erg boos als ik over had gegeven (troep!), dus ik zie een bepaalde link hiermee..gelukkig zijn er, nu ik volwassen ben, mensen om me heen die er totaal niet mee zitten als ze een keer moeten kotsen of als ik moet kotsen..en daardoor ben ik er sinds ik volwassen ben wel wat anders mee omgegaan. En...als klap op de vuurpijl )) werd ik een jaar geleden (ik had 21 jaar niet meer overgegeven!:))) na een feestje zomaar ineens niet lekker...en voordat ik er erg in had gooide ik alles eruit. Echt ongelofelijk. En ik vond het niet eens zo erg! Ik TROTS!!! Tegen iedereen vertellen! hahahaha
zondag 4 januari 2009 om 23:18
quote:jellybean schreef op 02 januari 2009 @ 21:03:
Ik kan me er niet echt iets bij voorstellen. Ik heb twee kinderen, waarvan mijn dochter van 4, regelmatig moet overgeven...ze noemt zichzelf dan ook de spugende draak! Denk dat ik voortdurend onder te pillen zou zijn als ik zo'n dochter had . Ik weet dat het niet normaal is wat ik doe, ik ben ook echt verscheurd als het gebeurt met mijn dochter maar ze moet spugen gaat bij mij helaas alle redelijkheid zo het raam uit
Maar mijn vraag is: Waarom ben je hier zo bang voor?
Wat als je dochter spuugt? Wat kan er dan gebeuren...
Ok, het ziet er niet zo smakelijk uit en stinkt behoorlijk maar dat is hetzelfde als bv. diaree, ziet er ook smerig uit en stinkt!
Behalve spugen kan ik alles hebben, diaree, open schedels op tv, bloed you name it....waarom juist dit? Ik weet het echt niet.
Maar wat is het ergste wat er kan gebeuren als jij of je dochter hebt overgegeven?
Rationeel zeg ik: nou helemaal niks. Maar daarom is het een fobie, irrationele angst die alle redelijkheid te boven gaat.
Ik vind het wel heel naar voor je, absoluut! En ik zou zeker weer hulp zoeken als ik jou was, dit lukt je niet alleen.
Dat ga ik ook zeker doen, mijn vriend wil deze keer ook mee want hij heeft nergens last van en misschien dat hij ook wat tips krijgt om mij te sturen op zulke momenten
Sterkte!Thanks
Ik kan me er niet echt iets bij voorstellen. Ik heb twee kinderen, waarvan mijn dochter van 4, regelmatig moet overgeven...ze noemt zichzelf dan ook de spugende draak! Denk dat ik voortdurend onder te pillen zou zijn als ik zo'n dochter had . Ik weet dat het niet normaal is wat ik doe, ik ben ook echt verscheurd als het gebeurt met mijn dochter maar ze moet spugen gaat bij mij helaas alle redelijkheid zo het raam uit
Maar mijn vraag is: Waarom ben je hier zo bang voor?
Wat als je dochter spuugt? Wat kan er dan gebeuren...
Ok, het ziet er niet zo smakelijk uit en stinkt behoorlijk maar dat is hetzelfde als bv. diaree, ziet er ook smerig uit en stinkt!
Behalve spugen kan ik alles hebben, diaree, open schedels op tv, bloed you name it....waarom juist dit? Ik weet het echt niet.
Maar wat is het ergste wat er kan gebeuren als jij of je dochter hebt overgegeven?
Rationeel zeg ik: nou helemaal niks. Maar daarom is het een fobie, irrationele angst die alle redelijkheid te boven gaat.
Ik vind het wel heel naar voor je, absoluut! En ik zou zeker weer hulp zoeken als ik jou was, dit lukt je niet alleen.
Dat ga ik ook zeker doen, mijn vriend wil deze keer ook mee want hij heeft nergens last van en misschien dat hij ook wat tips krijgt om mij te sturen op zulke momenten
Sterkte!Thanks
zondag 4 januari 2009 om 23:25
quote:invincible schreef op 03 januari 2009 @ 02:48:
wil toch ook even reageren...AriMa..ik ken het ook, maar niet in die mate dat ik er mee bezig ben, ik heb gewoon in zijn algemeenheid een vreselijke hekel aan overgeven en noem het gekscherend ook wel eens mijn 'overgeef-fobie'. Ik kan er ook niet tegen om anderen te zien of horen overgeven YUCK!!)) Maar..ik denk er praktisch nooit aan, tenzij ik een keer misselijk ben- ook ik hou het zo lang mogelijk tegen. Ik ben gelukkig eigenlijk nooit misselijk (let ook erg op houdbaarheid van voeding etc) Ik weet nog wel dat toen ik een kind was en toen was ik vaker misselijk natuurlijk (kinderen hebben vaker kleine griepjes of andere ongemakjes) dat ik me verschrikkelijk voelde voordat het ging gebeuren..alsof de aarde verging..alle bekende dingen in mijn kamer leken dan ook altijd totaal te zijn veranderd..alles leek eng en onwerkelijk..vreselijk gevoel..inderdaad alsof je doodgaat. Ik voelde me vooral altijd heel eenzaam op die momenten, heb jij dat ook AriMa? Ook vind ik het een vreselijk goeie benaming: overgeven..want dat is het echt...je MOET je overgeven..en ik hou er nogal van om in control te zijn wat mezelf betreft )) Ik vind overgeven vies en ik voelde me behalve eenzaam ook een viespeuk..maar in mijn geval was mijn moeder altijd erg boos als ik over had gegeven (troep!), dus ik zie een bepaalde link hiermee..gelukkig zijn er, nu ik volwassen ben, mensen om me heen die er totaal niet mee zitten als ze een keer moeten kotsen of als ik moet kotsen..en daardoor ben ik er sinds ik volwassen ben wel wat anders mee omgegaan. En...als klap op de vuurpijl )) werd ik een jaar geleden (ik had 21 jaar niet meer overgegeven!:))) na een feestje zomaar ineens niet lekker...en voordat ik er erg in had gooide ik alles eruit. Echt ongelofelijk. En ik vond het niet eens zo erg! Ik TROTS!!! Tegen iedereen vertellen! hahahaha
Ik heb maar 3x overgegeven tot nu toe, voor zover ik het me kan herinneren dus hoe het is mocht het nu een keer gebeuren...tja ik zou het niet weten. Van de keer dat ik 17 was was ik alleen en helemaal hysterisch aan het huilen, wist niet wat ik met mezelf aan moest. Misschien als ik mijn vriend bij me zou hebben ofzo dat ik me ook zo zou voelen als jij na je feestje maar potverdorie ik wou gewoon dat ik ook normaal was en het iets zag wat er gewoon ook bij hoort. En ik weet ook wel dat het oplucht maar ik wil het gewoon niet haha.
En dat overgeven (letterlijk) daar ben ik ook geen held in, ik ben zelf iemand die graag overzicht houd op dingen, analyseert en de touwtjes in handen houd. Dus ja ook in die zin kan ik me met je vinden
wil toch ook even reageren...AriMa..ik ken het ook, maar niet in die mate dat ik er mee bezig ben, ik heb gewoon in zijn algemeenheid een vreselijke hekel aan overgeven en noem het gekscherend ook wel eens mijn 'overgeef-fobie'. Ik kan er ook niet tegen om anderen te zien of horen overgeven YUCK!!
)) Maar..ik denk er praktisch nooit aan, tenzij ik een keer misselijk ben- ook ik hou het zo lang mogelijk tegen. Ik ben gelukkig eigenlijk nooit misselijk (let ook erg op houdbaarheid van voeding etc) Ik weet nog wel dat toen ik een kind was en toen was ik vaker misselijk natuurlijk (kinderen hebben vaker kleine griepjes of andere ongemakjes) dat ik me verschrikkelijk voelde voordat het ging gebeuren..alsof de aarde verging..alle bekende dingen in mijn kamer leken dan ook altijd totaal te zijn veranderd..alles leek eng en onwerkelijk..vreselijk gevoel..inderdaad alsof je doodgaat. Ik voelde me vooral altijd heel eenzaam op die momenten, heb jij dat ook AriMa? Ook vind ik het een vreselijk goeie benaming: overgeven..want dat is het echt...je MOET je overgeven..en ik hou er nogal van om in control te zijn wat mezelf betreft )) Ik vind overgeven vies en ik voelde me behalve eenzaam ook een viespeuk..maar in mijn geval was mijn moeder altijd erg boos als ik over had gegeven (troep!), dus ik zie een bepaalde link hiermee..gelukkig zijn er, nu ik volwassen ben, mensen om me heen die er totaal niet mee zitten als ze een keer moeten kotsen of als ik moet kotsen..en daardoor ben ik er sinds ik volwassen ben wel wat anders mee omgegaan. En...als klap op de vuurpijl )) werd ik een jaar geleden (ik had 21 jaar niet meer overgegeven!:))) na een feestje zomaar ineens niet lekker...en voordat ik er erg in had gooide ik alles eruit. Echt ongelofelijk. En ik vond het niet eens zo erg! Ik TROTS!!! Tegen iedereen vertellen! hahahahaIk heb maar 3x overgegeven tot nu toe, voor zover ik het me kan herinneren dus hoe het is mocht het nu een keer gebeuren...tja ik zou het niet weten. Van de keer dat ik 17 was was ik alleen en helemaal hysterisch aan het huilen, wist niet wat ik met mezelf aan moest. Misschien als ik mijn vriend bij me zou hebben ofzo dat ik me ook zo zou voelen als jij na je feestje maar potverdorie ik wou gewoon dat ik ook normaal was en het iets zag wat er gewoon ook bij hoort. En ik weet ook wel dat het oplucht maar ik wil het gewoon niet haha.
En dat overgeven (letterlijk) daar ben ik ook geen held in, ik ben zelf iemand die graag overzicht houd op dingen, analyseert en de touwtjes in handen houd. Dus ja ook in die zin kan ik me met je vinden
zondag 4 januari 2009 om 23:27
Super dat je reageert! En ik zie dat je ook over de nodige zelfspot beschikt!
Je antwoorden zijn heel duidelijk en het enige wat ik je nog wil zeggen is dat ik het heel goed van je vind dat je samen met je vriend hier weer hulp voor gaat zoeken!
Misschien dat je je eigen topic als een soort uitlaatklep kan gebruiken om het e.e.a. van je te schrijven?
Nogmaals sterkte en veel succes!
Je antwoorden zijn heel duidelijk en het enige wat ik je nog wil zeggen is dat ik het heel goed van je vind dat je samen met je vriend hier weer hulp voor gaat zoeken!
Misschien dat je je eigen topic als een soort uitlaatklep kan gebruiken om het e.e.a. van je te schrijven?
Nogmaals sterkte en veel succes!
zondag 4 januari 2009 om 23:50
Mensen met een specifieke fobie weten heel vaak heel goed dat hun fobie irrationeel is (sterker nog: dat is juist één van de diagnostische criteria!). En er hoeft helemaal niet iets duidelijks (een trauma, geleerd gedrag, wat dan ook) aan ten grondslag te liggen. Het is "gewoon" een ziekte.
Ik zou inderdaad ook opnieuw hulp gaan zoeken als je klachten toenemen. Je hebt al heel wat behandelingen gehad zie ik. Exposure therapie is voor zover ik weet ook de behandeling van eerste keus. Maar als dat niet helpt, helpt bij sommige mensen een combinatiebehandeling met een SSRI (dat is een antidepressivum) ook heel erg goed, wegens de angst verminderende werking van dit middel. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!
Ik zou inderdaad ook opnieuw hulp gaan zoeken als je klachten toenemen. Je hebt al heel wat behandelingen gehad zie ik. Exposure therapie is voor zover ik weet ook de behandeling van eerste keus. Maar als dat niet helpt, helpt bij sommige mensen een combinatiebehandeling met een SSRI (dat is een antidepressivum) ook heel erg goed, wegens de angst verminderende werking van dit middel. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!
maandag 5 januari 2009 om 00:42
quote:jellybean schreef op 04 januari 2009 @ 23:27:
Super dat je reageert! En ik zie dat je ook over de nodige zelfspot beschikt!
Je antwoorden zijn heel duidelijk en het enige wat ik je nog wil zeggen is dat ik het heel goed van je vind dat je samen met je vriend hier weer hulp voor gaat zoeken!
Misschien dat je je eigen topic als een soort uitlaatklep kan gebruiken om het e.e.a. van je te schrijven?
Nogmaals sterkte en veel succes!
Hej nogmaals bedankt voor het reageren
Ja dit topic is wel fijn hoor. De eerste post die ik typte hier was al een hele opluchting moet ik zeggen. Ken je dat gevoel dat je voor iets ietwat gespannen, nerveus bent? Zo ga ik dus iedere dag slapen en probeer het eigenlijk stiekem ook uit te stellen. De avond dat ik hier dus mijn topic opende is toch wel een beetje de molensteen van me nek gevallen, ik viel zonder gespannen gedoe in slaap Dus dank aan iedereen die reageert
Super dat je reageert! En ik zie dat je ook over de nodige zelfspot beschikt!
Je antwoorden zijn heel duidelijk en het enige wat ik je nog wil zeggen is dat ik het heel goed van je vind dat je samen met je vriend hier weer hulp voor gaat zoeken!
Misschien dat je je eigen topic als een soort uitlaatklep kan gebruiken om het e.e.a. van je te schrijven?
Nogmaals sterkte en veel succes!
Hej nogmaals bedankt voor het reageren
Ja dit topic is wel fijn hoor. De eerste post die ik typte hier was al een hele opluchting moet ik zeggen. Ken je dat gevoel dat je voor iets ietwat gespannen, nerveus bent? Zo ga ik dus iedere dag slapen en probeer het eigenlijk stiekem ook uit te stellen. De avond dat ik hier dus mijn topic opende is toch wel een beetje de molensteen van me nek gevallen, ik viel zonder gespannen gedoe in slaap Dus dank aan iedereen die reageert
maandag 5 januari 2009 om 00:45
quote:alieke schreef op 04 januari 2009 @ 23:50:
Mensen met een specifieke fobie weten heel vaak heel goed dat hun fobie irrationeel is (sterker nog: dat is juist één van de diagnostische criteria!). En er hoeft helemaal niet iets duidelijks (een trauma, geleerd gedrag, wat dan ook) aan ten grondslag te liggen. Het is "gewoon" een ziekte.
Ik zou inderdaad ook opnieuw hulp gaan zoeken als je klachten toenemen. Je hebt al heel wat behandelingen gehad zie ik. Exposure therapie is voor zover ik weet ook de behandeling van eerste keus. Maar als dat niet helpt, helpt bij sommige mensen een combinatiebehandeling met een SSRI (dat is een antidepressivum) ook heel erg goed, wegens de angst verminderende werking van dit middel. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!Alieke, dat antidepressivum moet je dat dan ook gewoon altijd slikken? Er zijn natuurlijk wel dingen die belemmerend werken in het dagelijks leven maar waar het mij om gaat is dat die neiging om gelijk benen te nemen dr niet is. Dat als mijn dochter een keer niet goed wordt ook ik dr naar toe kan en niet als een panische kip het huis door te rennen.
Mensen met een specifieke fobie weten heel vaak heel goed dat hun fobie irrationeel is (sterker nog: dat is juist één van de diagnostische criteria!). En er hoeft helemaal niet iets duidelijks (een trauma, geleerd gedrag, wat dan ook) aan ten grondslag te liggen. Het is "gewoon" een ziekte.
Ik zou inderdaad ook opnieuw hulp gaan zoeken als je klachten toenemen. Je hebt al heel wat behandelingen gehad zie ik. Exposure therapie is voor zover ik weet ook de behandeling van eerste keus. Maar als dat niet helpt, helpt bij sommige mensen een combinatiebehandeling met een SSRI (dat is een antidepressivum) ook heel erg goed, wegens de angst verminderende werking van dit middel. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!Alieke, dat antidepressivum moet je dat dan ook gewoon altijd slikken? Er zijn natuurlijk wel dingen die belemmerend werken in het dagelijks leven maar waar het mij om gaat is dat die neiging om gelijk benen te nemen dr niet is. Dat als mijn dochter een keer niet goed wordt ook ik dr naar toe kan en niet als een panische kip het huis door te rennen.
maandag 5 januari 2009 om 16:22
maandag 5 januari 2009 om 21:30
Hoi Arima,
Naar voor je, ik begrijp precies hoe je je voelt. Mijn moeder heeft ernstige braakfobie en ik heb dat van haar overgenomen. Ik heb het in mindere mate, maar net als jij ben ik verschrikkelijk bang voor kotsende mensen of mensen die dreigen te gaan overgeven. Ik heb weleens gehoord dat emetofobie in zekere zin 'angst om te worden afgewezen' is. Daar kan wel wat in zitten, mijn moeder heeft het bijvoorbeeld gekregen als klein meisje in het ziekenhuis, waar een zuster altijd boos werd als kinderen hadden overgegeven. Zelf ben ik (behalve gewoon dat het gewoon ZO GOOR is) vooral bang voor de eventuele reacties, de walging van anderen, en ja, dus de afwijzing. Terwijl ik dus zelf ook zou afwijzen: m'n vriend heeft een heel sterke maag, maar stel dat ie zo ziek wordt dat ie moet overgeven, ik weet niet of ik daarmee te maken zou willen hebben. Dat is ook mijn angst als ik kinderen zou hebben, want ik weet precies hoe erg het voelde als ik misselijk was en m'n moeder probeerde te verbloemen hoe bang ze was. Maar ja.....gek genoeg beinvloedt dit m'n leven verder helemaal niet zo....alhoewel ik wel altijd rennies en plastic zakjes bij me heb.....maar dat weet niemand en daar heeft niemand last van! Ik wens je veel sterkte, ik kan je niet echt helpen, maar te worden begrepen is altijd fijn, toch?
Naar voor je, ik begrijp precies hoe je je voelt. Mijn moeder heeft ernstige braakfobie en ik heb dat van haar overgenomen. Ik heb het in mindere mate, maar net als jij ben ik verschrikkelijk bang voor kotsende mensen of mensen die dreigen te gaan overgeven. Ik heb weleens gehoord dat emetofobie in zekere zin 'angst om te worden afgewezen' is. Daar kan wel wat in zitten, mijn moeder heeft het bijvoorbeeld gekregen als klein meisje in het ziekenhuis, waar een zuster altijd boos werd als kinderen hadden overgegeven. Zelf ben ik (behalve gewoon dat het gewoon ZO GOOR is) vooral bang voor de eventuele reacties, de walging van anderen, en ja, dus de afwijzing. Terwijl ik dus zelf ook zou afwijzen: m'n vriend heeft een heel sterke maag, maar stel dat ie zo ziek wordt dat ie moet overgeven, ik weet niet of ik daarmee te maken zou willen hebben. Dat is ook mijn angst als ik kinderen zou hebben, want ik weet precies hoe erg het voelde als ik misselijk was en m'n moeder probeerde te verbloemen hoe bang ze was. Maar ja.....gek genoeg beinvloedt dit m'n leven verder helemaal niet zo....alhoewel ik wel altijd rennies en plastic zakjes bij me heb.....maar dat weet niemand en daar heeft niemand last van! Ik wens je veel sterkte, ik kan je niet echt helpen, maar te worden begrepen is altijd fijn, toch?
't Is al met al een heel gedoe
