Psyche
alle pijlers
Hoe sluit ik vrede met het verleden?
woensdag 19 augustus 2020 om 18:59
Zoals in de titel te lezen is worstel ik met gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd. In het kort: gepest vanaf de basisschool t/m het behalen van mijn diploma op de middelbare school (in de vorm van buitensluiten, doen alsof ik niet besta, vieze blikken etc.), vervelende ervaringen met jongens (ik ging al snel ergens in mee door mijn lage zelfbeeld wat resulteerde in teleurstellingen) en een extreem vervelende seksuele gebeurtenis twee jaar geleden. Een jaar na dit laatste kreeg ik een relatie en was ik eerlijk over de traumatische seksuele ervaring. Echter bleek een aantal maanden later dat ik ‘niet leuk genoeg’ was en hij gebruik maakte van mijn onzekerheid om zijn eerste ervaringen op te doen.
Ik belandde in een gat en heb hulp gezocht. Inmiddels heb ik emdr gehad om de gebeurtenissen te verwerken en ben ik nu eens per maand met de psycholoog bezig om mijn negatieve gedachtes om te zetten.
Ik merk alleen dat ik het erg lastig vind om ‘ineens’ anders te denken en mijn leven ‘opnieuw’ op te bouwen. Ook vind ik het erg moeilijk om te accepteren dat een aantal gebeurtenissen aan een ander hebben gelegen en niet aan mij. Elke keer als ik een stapje in de goede richting probeer te zetten voelt het alsof ik door mijn hoofd in het gat wordt teruggesleurd. Alsof ik een pestkop in mijn hoofd heb die me zegt dat ik niet leuk genoeg ben, mijn toekomst toch niks wordt, mijn ex vast iemand heeft gevonden die wel de moeite waard is, etc. etc. Om gek van te worden. De psycholoog is ervan overtuigd dat het omzetten van mijn negatieve gedachtes de oplossing is, maar ik betwijfel dit.
Nu heb ik een aantal vragen:
Hoe weet ik of de emdr wel is aangeslagen?
Zijn er misschien lezers die ook nare dingen hebben meegemaakt en dit met succes achter zich hebben kunnen laten? Wat hebben jullie hiervoor gedaan?
Zijn er mensen die tips voor me hebben om meer rust te krijgen in mijn hoofd? Mensen die ervaring hebben met het verkrijgen van een positiever zelfbeeld door gedachtes aan te passen?
Ik belandde in een gat en heb hulp gezocht. Inmiddels heb ik emdr gehad om de gebeurtenissen te verwerken en ben ik nu eens per maand met de psycholoog bezig om mijn negatieve gedachtes om te zetten.
Ik merk alleen dat ik het erg lastig vind om ‘ineens’ anders te denken en mijn leven ‘opnieuw’ op te bouwen. Ook vind ik het erg moeilijk om te accepteren dat een aantal gebeurtenissen aan een ander hebben gelegen en niet aan mij. Elke keer als ik een stapje in de goede richting probeer te zetten voelt het alsof ik door mijn hoofd in het gat wordt teruggesleurd. Alsof ik een pestkop in mijn hoofd heb die me zegt dat ik niet leuk genoeg ben, mijn toekomst toch niks wordt, mijn ex vast iemand heeft gevonden die wel de moeite waard is, etc. etc. Om gek van te worden. De psycholoog is ervan overtuigd dat het omzetten van mijn negatieve gedachtes de oplossing is, maar ik betwijfel dit.
Nu heb ik een aantal vragen:
Hoe weet ik of de emdr wel is aangeslagen?
Zijn er misschien lezers die ook nare dingen hebben meegemaakt en dit met succes achter zich hebben kunnen laten? Wat hebben jullie hiervoor gedaan?
Zijn er mensen die tips voor me hebben om meer rust te krijgen in mijn hoofd? Mensen die ervaring hebben met het verkrijgen van een positiever zelfbeeld door gedachtes aan te passen?
vrijdag 21 augustus 2020 om 00:51
Hoi,
Ten eerste wat ontzettend rot voor je, dat je zoveel vervelende dingen hebt meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat dat een groot effect op je heeft.
Ik heb niet op al je vragen een advies of ervaring om te delen, maar wat ik je misschien wel zou kunnen tippen: kijk naar je omgeving. Ik weet niet of veel van je vervelende herinneringen/ervaringen gekoppeld zijn aan bijvoorbeeld de plek waar je woont of werkt, maar als dat zo is, kan het heel goed helpen om letterlijk afstand te nemen. Bijvoorbeeld door naar een nieuwe plek te verhuizen of een mooie reis te maken (al is dat met COVID19 nu misschien niet zo'n strak plan).
Ik woonde zelf in een stad waar ik constant mensen tegenkwam die ik niet wilde zien, of langs plekken liep die mij deden denken aan pijnlijke gebeurtenissen. Ik ben verhuisd en wat een vrijheid, om dat niet meer te hebben.
Ik denk verder wel dat je therapeut gelijk heeft wat betreft het omzetten van je gedachten, maar dat is natuurlijk niet zo makkelijk. Het gaat in kleine stapjes, waarmee je hopelijk steeds meer zelfvertrouwen opbouwt en dat pestkopstemmetje minder wordt. Misschien kun je de frequentie van je therapie opvoeren, als je behoefte hebt aan meer bevestiging en begeleiding.
En verder... hoe moeilijk het ook lijkt, ik denk echt dat je positiever naar jezelf kunt gaan kijken straks. Dingen achter je laten kost tijd. Toen ik erg veel verdriet had over een aantal dingen die mij waren overkomen zei ik tegen een vriendin: misschien kom ik hier wel nooit meer overheen. Toen zei ze: inderdaad, misschien laat het je nooit helemaal los. Toentertijd vond ik dat een hele enge gedachte, maar nu eigenlijk helemaal niet meer. (Terwijl we toch pas 2 jaar verder zijn!) Dat bepaalde dingen mij bij zijn gebleven, betekent niet dat ze mij in hun greep houden of dat ik niet gelukkig kan zijn. Er zijn mensen/ dingen die mij verdriet hebben gedaan en ik zal misschien nooit helemaal begrijpen hoe en waarom, maar ik heb het 'doorstaan' en ik hoef er niet meer actief iets mee te doen. Het vormt niet meer de bril waardoor ik de rest van de wereld zie. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Misschien helpt het om, wanneer je aan die negatieve gebeurtenissen denkt, jezelf eraan te herinneren dat je niet meer in die situatie zit, dat je sterk bent en jezelf te prijzen voor hoever je gekomen bent. Als ik je bericht lees klinkt het alsof je een hoop werk aan het verzetten bent en je erg bewust bent van jezelf en dat is toch heel knap!
Sorry, het is niet heel gericht advies, maar ik hoop dat je er misschien toch iets aan hebt. Ik wens je veel sterkte en kracht toe!
Ten eerste wat ontzettend rot voor je, dat je zoveel vervelende dingen hebt meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat dat een groot effect op je heeft.
Ik heb niet op al je vragen een advies of ervaring om te delen, maar wat ik je misschien wel zou kunnen tippen: kijk naar je omgeving. Ik weet niet of veel van je vervelende herinneringen/ervaringen gekoppeld zijn aan bijvoorbeeld de plek waar je woont of werkt, maar als dat zo is, kan het heel goed helpen om letterlijk afstand te nemen. Bijvoorbeeld door naar een nieuwe plek te verhuizen of een mooie reis te maken (al is dat met COVID19 nu misschien niet zo'n strak plan).
Ik woonde zelf in een stad waar ik constant mensen tegenkwam die ik niet wilde zien, of langs plekken liep die mij deden denken aan pijnlijke gebeurtenissen. Ik ben verhuisd en wat een vrijheid, om dat niet meer te hebben.
Ik denk verder wel dat je therapeut gelijk heeft wat betreft het omzetten van je gedachten, maar dat is natuurlijk niet zo makkelijk. Het gaat in kleine stapjes, waarmee je hopelijk steeds meer zelfvertrouwen opbouwt en dat pestkopstemmetje minder wordt. Misschien kun je de frequentie van je therapie opvoeren, als je behoefte hebt aan meer bevestiging en begeleiding.
En verder... hoe moeilijk het ook lijkt, ik denk echt dat je positiever naar jezelf kunt gaan kijken straks. Dingen achter je laten kost tijd. Toen ik erg veel verdriet had over een aantal dingen die mij waren overkomen zei ik tegen een vriendin: misschien kom ik hier wel nooit meer overheen. Toen zei ze: inderdaad, misschien laat het je nooit helemaal los. Toentertijd vond ik dat een hele enge gedachte, maar nu eigenlijk helemaal niet meer. (Terwijl we toch pas 2 jaar verder zijn!) Dat bepaalde dingen mij bij zijn gebleven, betekent niet dat ze mij in hun greep houden of dat ik niet gelukkig kan zijn. Er zijn mensen/ dingen die mij verdriet hebben gedaan en ik zal misschien nooit helemaal begrijpen hoe en waarom, maar ik heb het 'doorstaan' en ik hoef er niet meer actief iets mee te doen. Het vormt niet meer de bril waardoor ik de rest van de wereld zie. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Misschien helpt het om, wanneer je aan die negatieve gebeurtenissen denkt, jezelf eraan te herinneren dat je niet meer in die situatie zit, dat je sterk bent en jezelf te prijzen voor hoever je gekomen bent. Als ik je bericht lees klinkt het alsof je een hoop werk aan het verzetten bent en je erg bewust bent van jezelf en dat is toch heel knap!
Sorry, het is niet heel gericht advies, maar ik hoop dat je er misschien toch iets aan hebt. Ik wens je veel sterkte en kracht toe!
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:25
To, ik herken dat negatieve stemmetje in mijn hoofd ook. Bij mij hielp (alleen) CGT niet, omdat ik de negatieve overtuigingen sterk had geïnternaliseerd. Wat bij mij wel heel goed werkte was schematherapie. En daarbij steeds herkennen dat het negatieve stemmetje er is, liefdevol naar mezelf zijn en mezelf troosten. En dit oefenen, oefenen en oefenen.
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:31
Wat rot wat je hebt meegemaakt.
Ik start binnenkort met emdr. Traumatische ervaringen met pesten. Ook heb ik therapie gevolgd om een positiever zelfbeeld te krijgen. Het gaat langzaam en ook niet in een keer. Maar ik merk dat mijn negatieve zelfbeeld aan het afnemen is en dat ik sterker aan het worden ben.
Ik start binnenkort met emdr. Traumatische ervaringen met pesten. Ook heb ik therapie gevolgd om een positiever zelfbeeld te krijgen. Het gaat langzaam en ook niet in een keer. Maar ik merk dat mijn negatieve zelfbeeld aan het afnemen is en dat ik sterker aan het worden ben.
vrijdag 21 augustus 2020 om 20:16
VivianneBloem schreef: ↑21-08-2020 00:51Hoi,
Ten eerste wat ontzettend rot voor je, dat je zoveel vervelende dingen hebt meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat dat een groot effect op je heeft.
Ik heb niet op al je vragen een advies of ervaring om te delen, maar wat ik je misschien wel zou kunnen tippen: kijk naar je omgeving. Ik weet niet of veel van je vervelende herinneringen/ervaringen gekoppeld zijn aan bijvoorbeeld de plek waar je woont of werkt, maar als dat zo is, kan het heel goed helpen om letterlijk afstand te nemen. Bijvoorbeeld door naar een nieuwe plek te verhuizen of een mooie reis te maken (al is dat met COVID19 nu misschien niet zo'n strak plan).
Ik woonde zelf in een stad waar ik constant mensen tegenkwam die ik niet wilde zien, of langs plekken liep die mij deden denken aan pijnlijke gebeurtenissen. Ik ben verhuisd en wat een vrijheid, om dat niet meer te hebben.
Ik denk verder wel dat je therapeut gelijk heeft wat betreft het omzetten van je gedachten, maar dat is natuurlijk niet zo makkelijk. Het gaat in kleine stapjes, waarmee je hopelijk steeds meer zelfvertrouwen opbouwt en dat pestkopstemmetje minder wordt. Misschien kun je de frequentie van je therapie opvoeren, als je behoefte hebt aan meer bevestiging en begeleiding.
En verder... hoe moeilijk het ook lijkt, ik denk echt dat je positiever naar jezelf kunt gaan kijken straks. Dingen achter je laten kost tijd. Toen ik erg veel verdriet had over een aantal dingen die mij waren overkomen zei ik tegen een vriendin: misschien kom ik hier wel nooit meer overheen. Toen zei ze: inderdaad, misschien laat het je nooit helemaal los. Toentertijd vond ik dat een hele enge gedachte, maar nu eigenlijk helemaal niet meer. (Terwijl we toch pas 2 jaar verder zijn!) Dat bepaalde dingen mij bij zijn gebleven, betekent niet dat ze mij in hun greep houden of dat ik niet gelukkig kan zijn. Er zijn mensen/ dingen die mij verdriet hebben gedaan en ik zal misschien nooit helemaal begrijpen hoe en waarom, maar ik heb het 'doorstaan' en ik hoef er niet meer actief iets mee te doen. Het vormt niet meer de bril waardoor ik de rest van de wereld zie. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Misschien helpt het om, wanneer je aan die negatieve gebeurtenissen denkt, jezelf eraan te herinneren dat je niet meer in die situatie zit, dat je sterk bent en jezelf te prijzen voor hoever je gekomen bent. Als ik je bericht lees klinkt het alsof je een hoop werk aan het verzetten bent en je erg bewust bent van jezelf en dat is toch heel knap!
Sorry, het is niet heel gericht advies, maar ik hoop dat je er misschien toch iets aan hebt. Ik wens je veel sterkte en kracht toe!
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om zo uitgebreid te reageren.
Dat is een goede tip inderdaad, een nieuwe omgeving. Ik zou erg graag willen verhuizen, maar mijn huidige situatie staat het helaas (nog) niet toe: ben werkzoekend en sta, ondanks dat ik al 5/6 jaar ingeschreven sta voor een huurwoning, nog ver achteraan op de wachtlijst. Hopelijk komt hier snel verandering in.
Fijn te horen dat het je gelukt is je ‘negatieve bril’ af te zetten, dat geeft me een beetje moed. Ik heb echter enorm veel moeite om het loslaten van het ‘hoe en waarom’. Het lijkt wel alsof ik in een zelfdestructiemodus terecht ben gekomen na de laatste vervelende gebeurtenis. Loop nu al bijna een jaar met behoorlijk sombere en negatieve gedachtes en voel me soms wanhopig omdat er geen einde aan lijkt te komen. Zeker omdat ik nu al langer dan een halfjaar hulp krijg.
Ik ben me er inderdaad bewust van dat de negatieve gebeurtenissen verleden tijd zijn, maar heb enorm moeite om te accepteren dat ze gebeurd zijn. Het geeft me het gevoel dat er iets mis is met me. Deze gedachtegang belemmert me om van positieve dingen te genieten, bijv. het afronden van mijn vervolgopleiding vorige maand. Terwijl ik weet dat het een prestatie is, zeker met de therapie die ik ernaast heb gevolgd. M’n hoofd is er dus al wel, maar m’n gevoel nog niet. Wellicht komt het nog
vrijdag 21 augustus 2020 om 20:17
Bedankt voor de tip, ik ga me hier eens in verdiepen.martje55 schreef: ↑21-08-2020 11:25To, ik herken dat negatieve stemmetje in mijn hoofd ook. Bij mij hielp (alleen) CGT niet, omdat ik de negatieve overtuigingen sterk had geïnternaliseerd. Wat bij mij wel heel goed werkte was schematherapie. En daarbij steeds herkennen dat het negatieve stemmetje er is, liefdevol naar mezelf zijn en mezelf troosten. En dit oefenen, oefenen en oefenen.
vrijdag 21 augustus 2020 om 20:18
Elfje* schreef: ↑21-08-2020 11:31Wat rot wat je hebt meegemaakt.
Ik start binnenkort met emdr. Traumatische ervaringen met pesten. Ook heb ik therapie gevolgd om een positiever zelfbeeld te krijgen. Het gaat langzaam en ook niet in een keer. Maar ik merk dat mijn negatieve zelfbeeld aan het afnemen is en dat ik sterker aan het worden ben.
Fijn om te horen dat je zelfbeeld beter wordt. Misschien moet ik wat meer vertrouwen en geduld hebben met de therapie. Alvast succes met de emdr !
