Psyche
alle pijlers
Hoe uit zich jouw OCD?
maandag 3 april 2017 om 19:08
Voor degenen die niet weten wat het is: Wikipedia over Obsessive Compulsive Disorder. Ik snap dat je erg kan lijden onder deze stoornis, daar kan je hier over praten. Ook over tips, therapieën en medicatie. Luchtige verhalen lijken mij juist leuk te horen.
anoniem_322455 wijzigde dit bericht op 03-04-2017 20:38
Reden: Link plaatsen mislukt
Reden: Link plaatsen mislukt
% gewijzigd
maandag 3 april 2017 om 19:38
quote:MinkeDeWit schreef op 03 april 2017 @ 19:25:
[...]
Ik vind er niets luchtigs aan. Ja grappig als je twee keer checkt of het gas uit is, of je veters links over rechts strikt, maar dat is geen OCD. Noem het dan ook niet zo.Wel als je ernstig overweegt op de vluchtstrook te stoppen om ze netjes te doen
[...]
Ik vind er niets luchtigs aan. Ja grappig als je twee keer checkt of het gas uit is, of je veters links over rechts strikt, maar dat is geen OCD. Noem het dan ook niet zo.Wel als je ernstig overweegt op de vluchtstrook te stoppen om ze netjes te doen
maandag 3 april 2017 om 19:56
maandag 3 april 2017 om 20:23
Ik heb OCD. Het uit zich in van alles controleren voordat ik mijn huis verlaat. Ik vind het een erg vervelende aandoening. Het kost veel tijd en ook al weet ik dat ik zorgvuldig genoeg ben, ik zal altijd van alles controleren. Als het niet meteen 'lukt' dan kost het me meer tijd en levert het ook weer stress op. Er zijn dagen dat het 'makkelijk' gaat en dagen dat het me meer (veel) tijd kost. De oplossing is exposure, maar dat is nu net ook meteen heel erg moeilijk. Ik kom dus ook wat vaker ergens te laat. Gelukkig respecteert mijn omgeving mij en is er een soort van begrip. Ook al wordt het niet altijd begrepen 
Aparte vogel
maandag 3 april 2017 om 20:27
quote:JonathanStrange schreef op 03 april 2017 @ 19:56:
Smetvrees hier. Nagelbijten. En dwanggedachten: niet denken aan de dood in combinatie met iemand want dan zal diegene sterven. De eerste bladzijde van een boek moet altijd opnieuw worden gelezen, elke keer als ik het boek oppak. Geen idee waarom. Hier gediagnosticeerd OCS.Heftig
Smetvrees hier. Nagelbijten. En dwanggedachten: niet denken aan de dood in combinatie met iemand want dan zal diegene sterven. De eerste bladzijde van een boek moet altijd opnieuw worden gelezen, elke keer als ik het boek oppak. Geen idee waarom. Hier gediagnosticeerd OCS.Heftig
maandag 3 april 2017 om 20:34
Zo, daar ben ik weer. Mijn OCD begon ongeveer toen ik 12 was. In het begin was het vooral “Als ik x niet doe, dan gebeurt y" (y had vooral betrekking op dat mijn zus dood zou gaan, en langzamerhand verschoof dat naar “Als ik x niet doe, dan moet ik y doen" (dan moest mijn zus dood). Dat was nogal ingewikkeld (en ik was pas 12, dus je kan je voorstellen hoe beangstigend zulke gedachten dan zijn!), want dat voelde heel erg als mijn zus doodwensen, terwijl ik heel veel van haar hield en hou, dus het was heel tegenstrijdig. Ik ontwikkelde daardoor een angst waardoor de gedachten juist heviger werden.
Toen ik op mijn 14e iets naars meemaakte, werden ook de dwanghandelingen erger. 14 werd een verboden getal, en 13 ook omdat dat ‘het’ ongeluksgetal is. Lang bleef het daarbij, maar ook dat breidde zich uit. 4 werd slecht, en 8 ook, omdat dat 2x4 is. En 7 werd slecht want 3+4 is 7 en 3 was goed en 4 niet, dus dat kon nooit samen in een getal. 2 werd fout, want dat is de helft van 4 en zo ging het steeds verder.
Zo heb ik een keer in 1x achter elkaar een pakje sigaretten leeg gerookt omdat het elke keer op een fout getal uitkwam. Ik werd helemaal gek van mezelf, ik was alleen nog maar bezig met getallen. Het keerpunt was dat zelfs stilzitten op een gegeven moment niet goed meer was, want uiteindelijk komt álles uit op 4 (omdat vier het enige getal is dat hetzelfde aantal letters heeft als het getal is).
De reden dat de dwang bij mij zo heftig was geworden, was omdat het een overlevingsmechanisme was. Als ik zoveel bezig was met ‘dwangen’ hoefde ik niet te denken aan de pijn en het verdriet dat daarachter zat. Maar op een gegeven moment kon ik het niet goed meer doen en ik was doodmoe van de voortdurende paniek omdát het nooit goed was.
Dus ging ik dingen doen die ik eng vond, heel langzaam, en ik ontdekte dat er niks gebeurde. Er kwam wel angst en paniek, maar uiteindelijk zakte dat ook weer. Als het tóch al nooit goed was, dan was het eigenlijk ook onzin om het een beetje goed te doen. Want blijkbaar gebeurde er niks, ondanks dat het nooit goed was. Ik gaf mezelf eigenlijk een soort exposure-therapie tegen de dwanghandelingen en dat hielp echt ontzettend goed. Ik kreeg ook medicatie tegen de dwanggedachten en dat hielp zo goed dat ik vrij snel stopte met die medicatie, want ik vond het te eng om die (ook) kwijt te raken. Daar was ik nog niet aan toe.
De dwanggedachten zijn nooit helemaal gestopt, maar voor mij was het echt een eye-opener toen ik in een boek las dat dwanggedachten voortkomen uit angst, en dat angst verlamd waardoor je je gedachten júist niet uit zult voeren. Zo had ik er nooit tegenaan gekeken, ik dacht dat mijn gedachten juist voortkwamen uit een diep verlangen waarvan ik zelf niet goed wist dat het er was. Vanaf toen kon ik het stukje bij beetje beter loslaten (ook omdat ik beter leerde omgaan met de pijn die erachter zat). Nu walg ik niet meer van de gedachten die ik heb, maar komen ze soms in me op en sta ik er niet teveel bij stil.
Ik heb nog wel wat dwanghandelingen (dat gedoe met het getal 14 begon met het volume van de radio daar nooit op zetten, en dat doe ik nog steeds niet ) maar het belemmerd me niet meer zo. Ik zou het volume ook best op 14 kunnen zetten denk ik, daar zal ik heus niet van in paniek raken, maar het komt gewoon niet in me op en het voelt tegennatuurlijk ofzo.
Ik hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is en dat je er wat aan hebt.
Toen ik op mijn 14e iets naars meemaakte, werden ook de dwanghandelingen erger. 14 werd een verboden getal, en 13 ook omdat dat ‘het’ ongeluksgetal is. Lang bleef het daarbij, maar ook dat breidde zich uit. 4 werd slecht, en 8 ook, omdat dat 2x4 is. En 7 werd slecht want 3+4 is 7 en 3 was goed en 4 niet, dus dat kon nooit samen in een getal. 2 werd fout, want dat is de helft van 4 en zo ging het steeds verder.
Zo heb ik een keer in 1x achter elkaar een pakje sigaretten leeg gerookt omdat het elke keer op een fout getal uitkwam. Ik werd helemaal gek van mezelf, ik was alleen nog maar bezig met getallen. Het keerpunt was dat zelfs stilzitten op een gegeven moment niet goed meer was, want uiteindelijk komt álles uit op 4 (omdat vier het enige getal is dat hetzelfde aantal letters heeft als het getal is).
De reden dat de dwang bij mij zo heftig was geworden, was omdat het een overlevingsmechanisme was. Als ik zoveel bezig was met ‘dwangen’ hoefde ik niet te denken aan de pijn en het verdriet dat daarachter zat. Maar op een gegeven moment kon ik het niet goed meer doen en ik was doodmoe van de voortdurende paniek omdát het nooit goed was.
Dus ging ik dingen doen die ik eng vond, heel langzaam, en ik ontdekte dat er niks gebeurde. Er kwam wel angst en paniek, maar uiteindelijk zakte dat ook weer. Als het tóch al nooit goed was, dan was het eigenlijk ook onzin om het een beetje goed te doen. Want blijkbaar gebeurde er niks, ondanks dat het nooit goed was. Ik gaf mezelf eigenlijk een soort exposure-therapie tegen de dwanghandelingen en dat hielp echt ontzettend goed. Ik kreeg ook medicatie tegen de dwanggedachten en dat hielp zo goed dat ik vrij snel stopte met die medicatie, want ik vond het te eng om die (ook) kwijt te raken. Daar was ik nog niet aan toe.
De dwanggedachten zijn nooit helemaal gestopt, maar voor mij was het echt een eye-opener toen ik in een boek las dat dwanggedachten voortkomen uit angst, en dat angst verlamd waardoor je je gedachten júist niet uit zult voeren. Zo had ik er nooit tegenaan gekeken, ik dacht dat mijn gedachten juist voortkwamen uit een diep verlangen waarvan ik zelf niet goed wist dat het er was. Vanaf toen kon ik het stukje bij beetje beter loslaten (ook omdat ik beter leerde omgaan met de pijn die erachter zat). Nu walg ik niet meer van de gedachten die ik heb, maar komen ze soms in me op en sta ik er niet teveel bij stil.
Ik heb nog wel wat dwanghandelingen (dat gedoe met het getal 14 begon met het volume van de radio daar nooit op zetten, en dat doe ik nog steeds niet ) maar het belemmerd me niet meer zo. Ik zou het volume ook best op 14 kunnen zetten denk ik, daar zal ik heus niet van in paniek raken, maar het komt gewoon niet in me op en het voelt tegennatuurlijk ofzo.
Ik hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is en dat je er wat aan hebt.
maandag 3 april 2017 om 20:57
quote:Drackie schreef op 03 april 2017 @ 20:34:
Zo, daar ben ik weer. Mijn OCD begon ongeveer toen ik 12 was. In het begin was het vooral “Als ik x niet doe, dan gebeurt y" (y had vooral betrekking op dat mijn zus dood zou gaan, en langzamerhand verschoof dat naar “Als ik x niet doe, dan moet ik y doen" (dan moest mijn zus dood). Dat was nogal ingewikkeld (en ik was pas 12, dus je kan je voorstellen hoe beangstigend zulke gedachten dan zijn!), want dat voelde heel erg als mijn zus doodwensen, terwijl ik heel veel van haar hield en hou, dus het was heel tegenstrijdig. Ik ontwikkelde daardoor een angst waardoor de gedachten juist heviger werden.
Toen ik op mijn 14e iets naars meemaakte, werden ook de dwanghandelingen erger. 14 werd een verboden getal, en 13 ook omdat dat ‘het’ ongeluksgetal is. Lang bleef het daarbij, maar ook dat breidde zich uit. 4 werd slecht, en 8 ook, omdat dat 2x4 is. En 7 werd slecht want 3+4 is 7 en 3 was goed en 4 niet, dus dat kon nooit samen in een getal. 2 werd fout, want dat is de helft van 4 en zo ging het steeds verder.
Zo heb ik een keer in 1x achter elkaar een pakje sigaretten leeg gerookt omdat het elke keer op een fout getal uitkwam. Ik werd helemaal gek van mezelf, ik was alleen nog maar bezig met getallen. Het keerpunt was dat zelfs stilzitten op een gegeven moment niet goed meer was, want uiteindelijk komt álles uit op 4 (omdat vier het enige getal is dat hetzelfde aantal letters heeft als het getal is).
De reden dat de dwang bij mij zo heftig was geworden, was omdat het een overlevingsmechanisme was. Als ik zoveel bezig was met ‘dwangen’ hoefde ik niet te denken aan de pijn en het verdriet dat daarachter zat. Maar op een gegeven moment kon ik het niet goed meer doen en ik was doodmoe van de voortdurende paniek omdát het nooit goed was.
Dus ging ik dingen doen die ik eng vond, heel langzaam, en ik ontdekte dat er niks gebeurde. Er kwam wel angst en paniek, maar uiteindelijk zakte dat ook weer. Als het tóch al nooit goed was, dan was het eigenlijk ook onzin om het een beetje goed te doen. Want blijkbaar gebeurde er niks, ondanks dat het nooit goed was. Ik gaf mezelf eigenlijk een soort exposure-therapie tegen de dwanghandelingen en dat hielp echt ontzettend goed. Ik kreeg ook medicatie tegen de dwanggedachten en dat hielp zo goed dat ik vrij snel stopte met die medicatie, want ik vond het te eng om die (ook) kwijt te raken. Daar was ik nog niet aan toe.
De dwanggedachten zijn nooit helemaal gestopt, maar voor mij was het echt een eye-opener toen ik in een boek las dat dwanggedachten voortkomen uit angst, en dat angst verlamd waardoor je je gedachten júist niet uit zult voeren. Zo had ik er nooit tegenaan gekeken, ik dacht dat mijn gedachten juist voortkwamen uit een diep verlangen waarvan ik zelf niet goed wist dat het er was. Vanaf toen kon ik het stukje bij beetje beter loslaten (ook omdat ik beter leerde omgaan met de pijn die erachter zat). Nu walg ik niet meer van de gedachten die ik heb, maar komen ze soms in me op en sta ik er niet teveel bij stil.
Ik heb nog wel wat dwanghandelingen (dat gedoe met het getal 14 begon met het volume van de radio daar nooit op zetten, en dat doe ik nog steeds niet ) maar het belemmerd me niet meer zo. Ik zou het volume ook best op 14 kunnen zetten denk ik, daar zal ik heus niet van in paniek raken, maar het komt gewoon niet in me op en het voelt tegennatuurlijk ofzo.
Ik hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is en dat je er wat aan hebt.
heftig en enorm herkenbaar, dat met dat volume doe ik ook o.a. (bepaalde getallen mijden en ook op zoeken).
Blijft een bizar iets eigenlijk, dat menselijk brein.
Zo, daar ben ik weer. Mijn OCD begon ongeveer toen ik 12 was. In het begin was het vooral “Als ik x niet doe, dan gebeurt y" (y had vooral betrekking op dat mijn zus dood zou gaan, en langzamerhand verschoof dat naar “Als ik x niet doe, dan moet ik y doen" (dan moest mijn zus dood). Dat was nogal ingewikkeld (en ik was pas 12, dus je kan je voorstellen hoe beangstigend zulke gedachten dan zijn!), want dat voelde heel erg als mijn zus doodwensen, terwijl ik heel veel van haar hield en hou, dus het was heel tegenstrijdig. Ik ontwikkelde daardoor een angst waardoor de gedachten juist heviger werden.
Toen ik op mijn 14e iets naars meemaakte, werden ook de dwanghandelingen erger. 14 werd een verboden getal, en 13 ook omdat dat ‘het’ ongeluksgetal is. Lang bleef het daarbij, maar ook dat breidde zich uit. 4 werd slecht, en 8 ook, omdat dat 2x4 is. En 7 werd slecht want 3+4 is 7 en 3 was goed en 4 niet, dus dat kon nooit samen in een getal. 2 werd fout, want dat is de helft van 4 en zo ging het steeds verder.
Zo heb ik een keer in 1x achter elkaar een pakje sigaretten leeg gerookt omdat het elke keer op een fout getal uitkwam. Ik werd helemaal gek van mezelf, ik was alleen nog maar bezig met getallen. Het keerpunt was dat zelfs stilzitten op een gegeven moment niet goed meer was, want uiteindelijk komt álles uit op 4 (omdat vier het enige getal is dat hetzelfde aantal letters heeft als het getal is).
De reden dat de dwang bij mij zo heftig was geworden, was omdat het een overlevingsmechanisme was. Als ik zoveel bezig was met ‘dwangen’ hoefde ik niet te denken aan de pijn en het verdriet dat daarachter zat. Maar op een gegeven moment kon ik het niet goed meer doen en ik was doodmoe van de voortdurende paniek omdát het nooit goed was.
Dus ging ik dingen doen die ik eng vond, heel langzaam, en ik ontdekte dat er niks gebeurde. Er kwam wel angst en paniek, maar uiteindelijk zakte dat ook weer. Als het tóch al nooit goed was, dan was het eigenlijk ook onzin om het een beetje goed te doen. Want blijkbaar gebeurde er niks, ondanks dat het nooit goed was. Ik gaf mezelf eigenlijk een soort exposure-therapie tegen de dwanghandelingen en dat hielp echt ontzettend goed. Ik kreeg ook medicatie tegen de dwanggedachten en dat hielp zo goed dat ik vrij snel stopte met die medicatie, want ik vond het te eng om die (ook) kwijt te raken. Daar was ik nog niet aan toe.
De dwanggedachten zijn nooit helemaal gestopt, maar voor mij was het echt een eye-opener toen ik in een boek las dat dwanggedachten voortkomen uit angst, en dat angst verlamd waardoor je je gedachten júist niet uit zult voeren. Zo had ik er nooit tegenaan gekeken, ik dacht dat mijn gedachten juist voortkwamen uit een diep verlangen waarvan ik zelf niet goed wist dat het er was. Vanaf toen kon ik het stukje bij beetje beter loslaten (ook omdat ik beter leerde omgaan met de pijn die erachter zat). Nu walg ik niet meer van de gedachten die ik heb, maar komen ze soms in me op en sta ik er niet teveel bij stil.
Ik heb nog wel wat dwanghandelingen (dat gedoe met het getal 14 begon met het volume van de radio daar nooit op zetten, en dat doe ik nog steeds niet ) maar het belemmerd me niet meer zo. Ik zou het volume ook best op 14 kunnen zetten denk ik, daar zal ik heus niet van in paniek raken, maar het komt gewoon niet in me op en het voelt tegennatuurlijk ofzo.
Ik hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is en dat je er wat aan hebt.
heftig en enorm herkenbaar, dat met dat volume doe ik ook o.a. (bepaalde getallen mijden en ook op zoeken).
Blijft een bizar iets eigenlijk, dat menselijk brein.
maandag 3 april 2017 om 21:09
maandag 3 april 2017 om 21:16
Ik had vroeger wel een soort OCD, met allerlei lichamelijke beweginkjes. Knipperen met de ogen, dan weer iedere keer superhard met mijn hoofd naar achter knikken tot koppijn aan toe. Daarna weer iedere keer mijn keel schrapen en de meest vreemde. Iedere keer met mijn rechterhak tegen mijn kont schoppen. Erg leuk als de hond je constant achter je aan liep en ik op moest letten hem niet tegen zijn neus te schoppen.
Behalve er mee gepest worden, heb ik er zelf nooit echt last van gehad,
Nu heb ik nog een paar heerlijke autistische trekjes. Ik moet er altijd zelf erg om lachen. Zeker als anderen dat ook hebben dan is het feest van herkenning. Het is mijn idiosyncrasie en ik accepteer het volledig.
Behalve er mee gepest worden, heb ik er zelf nooit echt last van gehad,
Nu heb ik nog een paar heerlijke autistische trekjes. Ik moet er altijd zelf erg om lachen. Zeker als anderen dat ook hebben dan is het feest van herkenning. Het is mijn idiosyncrasie en ik accepteer het volledig.
maandag 3 april 2017 om 21:30
quote:Yakatani schreef op 03 april 2017 @ 20:41:
[...]
Vertel dat aan mensen die echt aan OCD lijden.
Ik heb het maar voel me niet gepikeerd, kan toch prima? I
k lach er soms ook wel eens om als ik weer eens opnieuw mijn handen moet wassen terwijl ik dat net gedaan heb, omdat ik per ongeluk iets heb aangeraakt waardoor ik mijn handen moet wassen vanuit de dwang.
Tijdens het koken bijvoorbeeld. Ik grap altijd dat ik in minimaal vijftig minuten een maaltijd klaar kan maken, tien minuten voor het koken en veertig minuten voor het handen wassen.
[...]
Vertel dat aan mensen die echt aan OCD lijden.
Ik heb het maar voel me niet gepikeerd, kan toch prima? I
k lach er soms ook wel eens om als ik weer eens opnieuw mijn handen moet wassen terwijl ik dat net gedaan heb, omdat ik per ongeluk iets heb aangeraakt waardoor ik mijn handen moet wassen vanuit de dwang.
Tijdens het koken bijvoorbeeld. Ik grap altijd dat ik in minimaal vijftig minuten een maaltijd klaar kan maken, tien minuten voor het koken en veertig minuten voor het handen wassen.
maandag 3 april 2017 om 23:24
quote:sam1968 schreef op 03 april 2017 @ 22:40:
@Drackie
Die exposure therapie heb je dus eigenlijk zelf toegepast? Zonder begeleiding?
En welke medicatie had je tegen de dwanggedachten?
Ik heb een tijd geleden een leuk boek gelezen over OCD, wel een aanrader.
Ik zal eens kijken of ik het nog kan vinden.Ja dat klopt. Ik had op dat moment wel therapie, maar m'n OCD werd daar eigenlijk niet besproken. Ik kreeg Risperdal.
@Drackie
Die exposure therapie heb je dus eigenlijk zelf toegepast? Zonder begeleiding?
En welke medicatie had je tegen de dwanggedachten?
Ik heb een tijd geleden een leuk boek gelezen over OCD, wel een aanrader.
Ik zal eens kijken of ik het nog kan vinden.Ja dat klopt. Ik had op dat moment wel therapie, maar m'n OCD werd daar eigenlijk niet besproken. Ik kreeg Risperdal.
dinsdag 4 april 2017 om 06:29
Ik heb een aantal jaar therapie gehad hiervoor. En ondanks dat ben ik er niet vanaf gekomen. Het is nogal hardnekkig. Ik ben officieel uitbehandeld.
Wat dan weer wel frappant is: als er iemand in mijn buurt is tijdens afsluiten die ik niet of nauwelijks ken, kan ik net doen alsof het er niet is
Ik heb het geaccepteerd, het hoort bij mij.
Wat dan weer wel frappant is: als er iemand in mijn buurt is tijdens afsluiten die ik niet of nauwelijks ken, kan ik net doen alsof het er niet is
Ik heb het geaccepteerd, het hoort bij mij.
Aparte vogel
