Psyche
alle pijlers
Hoe vertel ik de huisarts mijn verhaal?
woensdag 23 juni 2010 om 12:10
Goedemorgen dames van de psyche pijler ,
Al wat jaren loop ik met het idee om eens een gesprek aan te gaan met een psycholoog. Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Op zich lijkt het onschuldig en op zich red ik me prima. In tijden dat het goed gaat dan gaat het ook echt goed. Maar in tijden dat er hoge verwachtingen aan me gesteld worden gaat het mis. Momenteel ervaar ik erg veel stress en heb ik het gevoel een bezoek aan een psycholoog niet meer voor me uit te kunnen schuiven. Ik kan deze problemen niet zelf oplossen, ik worstel er al jaren mee. Ik ben bang als ik dit door laat sudderen dat ik over een half jaar er aan onderdoor ga. In september ga ik een deeltijd studie volgen, dus zal het nog zwaarder voor me worden. Dus ik heb het echt nodig.
Nu heb ik de stoute schoenen aangetrokken, het kan zo niet verder. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts om mijn verhaal te vertellen, om zo een doorverwijzing te krijgen. Ik weet immers zelf niet waar te beginnen dus hopelijk kan de huisarts me naar een instelling/psycholoog sturen waar ik thuishoor.
Nu is mijn probleem dat ik niet zo goed ben in samenhangende verhalen te vertellen. Dit is erg belangrijk voor mij dat ik dit goed vertel. Ik wil namelijk serieus worden genomen en niet afgescheept worden met opmerkingen zoals 'je hebt momenteel erg veel stress' of 'probeer eens een faalangst/assertiviteitscursus'.
Ik wil bij hem ook aankaarten dat ik er achter ben gekomen mij erg te vinden in de kenmerken van ADD. Neemt een huisarts (die van mij kan af en toe cynisch uit de hoek komen helaas) dit serieus? Ik kan begrijpen dat dokters niet zitten te wachten op diagnoses die je zelf stelt. Ik ben niet van het hebben van een labeltje ('ik ben ADD patient'. Iek!) dus ik hoop dat iemand ervaring er in heeft dat de huisarts dit wel in overweging neemt. En wat de oplossingen waren.
Ik ben benieuwd naar de adviezen en verhalen.
Al wat jaren loop ik met het idee om eens een gesprek aan te gaan met een psycholoog. Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Op zich lijkt het onschuldig en op zich red ik me prima. In tijden dat het goed gaat dan gaat het ook echt goed. Maar in tijden dat er hoge verwachtingen aan me gesteld worden gaat het mis. Momenteel ervaar ik erg veel stress en heb ik het gevoel een bezoek aan een psycholoog niet meer voor me uit te kunnen schuiven. Ik kan deze problemen niet zelf oplossen, ik worstel er al jaren mee. Ik ben bang als ik dit door laat sudderen dat ik over een half jaar er aan onderdoor ga. In september ga ik een deeltijd studie volgen, dus zal het nog zwaarder voor me worden. Dus ik heb het echt nodig.
Nu heb ik de stoute schoenen aangetrokken, het kan zo niet verder. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts om mijn verhaal te vertellen, om zo een doorverwijzing te krijgen. Ik weet immers zelf niet waar te beginnen dus hopelijk kan de huisarts me naar een instelling/psycholoog sturen waar ik thuishoor.
Nu is mijn probleem dat ik niet zo goed ben in samenhangende verhalen te vertellen. Dit is erg belangrijk voor mij dat ik dit goed vertel. Ik wil namelijk serieus worden genomen en niet afgescheept worden met opmerkingen zoals 'je hebt momenteel erg veel stress' of 'probeer eens een faalangst/assertiviteitscursus'.
Ik wil bij hem ook aankaarten dat ik er achter ben gekomen mij erg te vinden in de kenmerken van ADD. Neemt een huisarts (die van mij kan af en toe cynisch uit de hoek komen helaas) dit serieus? Ik kan begrijpen dat dokters niet zitten te wachten op diagnoses die je zelf stelt. Ik ben niet van het hebben van een labeltje ('ik ben ADD patient'. Iek!) dus ik hoop dat iemand ervaring er in heeft dat de huisarts dit wel in overweging neemt. En wat de oplossingen waren.
Ik ben benieuwd naar de adviezen en verhalen.
woensdag 23 juni 2010 om 12:18
woensdag 23 juni 2010 om 12:27
Of: Ik wil graag een doorverwijzing naar een psycholoog want ik zit met wat dingen in de knoop en ik wil daar graag met een professioneel iemand over praten.
En als hij vraagt met wat voor soort dingen:
Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Ik zou het stukje ADD met de psycholoog bespreken
En als hij vraagt met wat voor soort dingen:
Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Ik zou het stukje ADD met de psycholoog bespreken
woensdag 23 juni 2010 om 12:31
Hoi BarbaraAnn,
Ik heb het vorig jaar ook een tijdje moeilijk gehad, dat had dan vooral met mijn job te maken. Ik ben dan zoals hierboven voorgesteld, met een uitgeprinte mail (die ik naar een goede vriendin had gestuurd) naar de huisarts gegaan. Enerzijds omdat ik wist dat het dan sowieso eerlijk zou zijn en volledig genoeg en anderzijds omdat ik ook wel dacht dat ik erg emotioneel zou worden en er geen woord meer zou uitkrijgen. Dat bleek een goed idee, want toen ik daar zat, ben ik in tranen uitgebarsten en heb ik haar gewoon het papier gegeven.
Voor mij heeft deze manier dus prima gewerkt en ik hoop voor jou hetzelfde!
Ik heb het vorig jaar ook een tijdje moeilijk gehad, dat had dan vooral met mijn job te maken. Ik ben dan zoals hierboven voorgesteld, met een uitgeprinte mail (die ik naar een goede vriendin had gestuurd) naar de huisarts gegaan. Enerzijds omdat ik wist dat het dan sowieso eerlijk zou zijn en volledig genoeg en anderzijds omdat ik ook wel dacht dat ik erg emotioneel zou worden en er geen woord meer zou uitkrijgen. Dat bleek een goed idee, want toen ik daar zat, ben ik in tranen uitgebarsten en heb ik haar gewoon het papier gegeven.
Voor mij heeft deze manier dus prima gewerkt en ik hoop voor jou hetzelfde!
woensdag 23 juni 2010 om 12:39
De huisarts zal je heel goed begrijpen, hoor.
Die maken dit zovaak mee.
Ik vind je argumenten, als ik het zo mag noemen, steekhoudend.
Maar ik ben geen huisarts.
Een goed idee, om dit uit te printen, en te laten lezen.
Succes meid!
Knap van je, om de 1ste stap te zetten!
Die maken dit zovaak mee.
Ik vind je argumenten, als ik het zo mag noemen, steekhoudend.
Maar ik ben geen huisarts.
Een goed idee, om dit uit te printen, en te laten lezen.
Succes meid!
Knap van je, om de 1ste stap te zetten!
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
woensdag 23 juni 2010 om 12:50
woensdag 23 juni 2010 om 12:55
Bedankt voor de reacties, heel lief allemaal!
Ik denk inderdaad het een en het ander op papier te zetten. Wat Poloppie betreft: zo ben ik ook! Kan erg emotioneel worden... Dus de brief is een goede tip!
Oh, en de assistente gaf ook al aan dat zo'n afspraak langer duurt, het dubbele van de indicatie die ze normaal er op na houden. Inderdaad erg fijn.
Ik laat jullie weten hoe het is gegaan morgen. Tot die tijd zijn ervaringen en tips nog steeds meer dan welkom.
Ik denk inderdaad het een en het ander op papier te zetten. Wat Poloppie betreft: zo ben ik ook! Kan erg emotioneel worden... Dus de brief is een goede tip!
Oh, en de assistente gaf ook al aan dat zo'n afspraak langer duurt, het dubbele van de indicatie die ze normaal er op na houden. Inderdaad erg fijn.
Ik laat jullie weten hoe het is gegaan morgen. Tot die tijd zijn ervaringen en tips nog steeds meer dan welkom.
woensdag 23 juni 2010 om 13:33
@BarbaraAnn
Wat ontzettend goed van je dat je zelf aan de bel trekt. Dat je ziet dat er bepaalde patronen zijn en dat je hulp wilt om die te leren doorbreken. Echt heel knap.
Ik sluit me verder aan bij de anderen: zet het op papier en neem het mee. Helaas weet ik van vriend (agorafobie) dat niet elke huisarts makkelijk openstaat voor psychische problemen. Dan zul je dus wat duidelijker moeten zijn. Met een brief ben je dat. Veel sterkte.
Wat ontzettend goed van je dat je zelf aan de bel trekt. Dat je ziet dat er bepaalde patronen zijn en dat je hulp wilt om die te leren doorbreken. Echt heel knap.
Ik sluit me verder aan bij de anderen: zet het op papier en neem het mee. Helaas weet ik van vriend (agorafobie) dat niet elke huisarts makkelijk openstaat voor psychische problemen. Dan zul je dus wat duidelijker moeten zijn. Met een brief ben je dat. Veel sterkte.
woensdag 23 juni 2010 om 14:37
quote:Pilous schreef op 23 juni 2010 @ 12:27:
Of: Ik wil graag een doorverwijzing naar een psycholoog want ik zit met wat dingen in de knoop en ik wil daar graag met een professioneel iemand over praten.
En als hij vraagt met wat voor soort dingen:
Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Mee eens!
quote:SofiaM schreef op 23 juni 2010 @ 12:35:
Het kan veel simpeler: maak een afspraak met een psycholoog en bel de assistente van je huisarts en vraag een verwijzing. Klaar.
Een goede huisarts zal dit niet doen!
Het systeem van verwijzingen bestaat niet voor niets.
Of: Ik wil graag een doorverwijzing naar een psycholoog want ik zit met wat dingen in de knoop en ik wil daar graag met een professioneel iemand over praten.
En als hij vraagt met wat voor soort dingen:
Dit omdat ik constant het gevoel heb over het leven te 'struikelen'. Ik zit met veel probleempjes die als een rode draad door mijn leven lopen. Het goed kunnen praten maar me niet kunnen uitdrukken, hoge verwachtingen van anderen, mezelf wegcijferen, faalangst en concentratieproblemen. Het altijd dagdromen en de realiteit willen ontvluchten.
Mee eens!
quote:SofiaM schreef op 23 juni 2010 @ 12:35:
Het kan veel simpeler: maak een afspraak met een psycholoog en bel de assistente van je huisarts en vraag een verwijzing. Klaar.
Een goede huisarts zal dit niet doen!
Het systeem van verwijzingen bestaat niet voor niets.
woensdag 23 juni 2010 om 14:40
donderdag 24 juni 2010 om 11:30
Goedemorgen!
Zo, de eerste stap is gezet. Voel me nu onzeker maar ook een beetje trots op mezelf. Ik heb rustig mijn verhaal kunnen doen, ook al ging ik emotioneel van huis omdat ik een akkefietje had met mijn vriend. In het begin een beetje gehaperd en woorden ingeslikt, maar alles in lijnen kunnen vertellen. Mijn huisarts begreep mijn situatie hoe die nu is: het hebben van een full - time baan, er een HBO studie bij gaan doen en dat mijn moeder ziek is. Hij gaf aan dat ik mij niet teveel hooi op mijn vork moest gaan nemen, maar ik gaf toen direct aan dat dit de reden is dat ik naar de psycholoog wil.
Mijn verleden (moeilijk kunnen concentreren, weinig motivatie, faalangst) linkte hij snel aan de komende studie. Maar dat is toch iets wat ik wil overbruggen nu. Zijn enige punt was toch het overspannen raken. Maar goed, nu kan ik alles aanpakken bij de psycholoog en zal proberen dit hem/haar echt onder de aandacht te brengen. Ik wil vooruit nu.
Mijn vermoeden betreffende ADD heb ik achterwege gelaten. Dit vertel ik de psycholoog wel. Ik heb nu een verwijsbrief en ga nu eens een belletje maken.
Bedankt voor alle steun!
Zo, de eerste stap is gezet. Voel me nu onzeker maar ook een beetje trots op mezelf. Ik heb rustig mijn verhaal kunnen doen, ook al ging ik emotioneel van huis omdat ik een akkefietje had met mijn vriend. In het begin een beetje gehaperd en woorden ingeslikt, maar alles in lijnen kunnen vertellen. Mijn huisarts begreep mijn situatie hoe die nu is: het hebben van een full - time baan, er een HBO studie bij gaan doen en dat mijn moeder ziek is. Hij gaf aan dat ik mij niet teveel hooi op mijn vork moest gaan nemen, maar ik gaf toen direct aan dat dit de reden is dat ik naar de psycholoog wil.
Mijn verleden (moeilijk kunnen concentreren, weinig motivatie, faalangst) linkte hij snel aan de komende studie. Maar dat is toch iets wat ik wil overbruggen nu. Zijn enige punt was toch het overspannen raken. Maar goed, nu kan ik alles aanpakken bij de psycholoog en zal proberen dit hem/haar echt onder de aandacht te brengen. Ik wil vooruit nu.
Mijn vermoeden betreffende ADD heb ik achterwege gelaten. Dit vertel ik de psycholoog wel. Ik heb nu een verwijsbrief en ga nu eens een belletje maken.
Bedankt voor alle steun!
donderdag 24 juni 2010 om 12:04
Hoi Frutje,
Dank je wel! Ik heb zojuist eens rondgekeken op het net en vond een website van een psycholoog die mij wel aansprak. Erg formeel, kwam beheerst op mij over en niet dat zweverige en het aantal diploma's die zo'n persoon heeft. Wilde eigenlijk ook graag een man als psycholoog, het heeft gewoon mijn voorkeur.
Dus ik heb direct gebeld en een gesprek gehad met de mevrouw die daar de afspraken regelt. Ik kan 19 juli al terecht en ik ga dan de psychotherapie in. Dat klinkt al heel serieus en ernstiger dan een psycholoog. Maar ik kon kiezen tussen gedragstherapie (8 sessies) of de therapie. Ik denk dat ik behoefte heb aan een analyse en aan de hand daarvan in therapie te gaan. Het zit behoorlijk diep helaas.
Maar goed, mijn moeder is zo sterk tijdens haar ziekte. Wat is dit iets kleins vergeleken met dat, bedenk ik me dan. Dus ben heel benieuwd en ik ga ervoor. Wetende dat de weg niet kort zal zijn Frutje! Ik weet dat het me ook tegen kan gaan staan, maar het zal veel beters op gaan leveren. Daar hou ik me aan vast!
Dank je wel! Ik heb zojuist eens rondgekeken op het net en vond een website van een psycholoog die mij wel aansprak. Erg formeel, kwam beheerst op mij over en niet dat zweverige en het aantal diploma's die zo'n persoon heeft. Wilde eigenlijk ook graag een man als psycholoog, het heeft gewoon mijn voorkeur.
Dus ik heb direct gebeld en een gesprek gehad met de mevrouw die daar de afspraken regelt. Ik kan 19 juli al terecht en ik ga dan de psychotherapie in. Dat klinkt al heel serieus en ernstiger dan een psycholoog. Maar ik kon kiezen tussen gedragstherapie (8 sessies) of de therapie. Ik denk dat ik behoefte heb aan een analyse en aan de hand daarvan in therapie te gaan. Het zit behoorlijk diep helaas.
Maar goed, mijn moeder is zo sterk tijdens haar ziekte. Wat is dit iets kleins vergeleken met dat, bedenk ik me dan. Dus ben heel benieuwd en ik ga ervoor. Wetende dat de weg niet kort zal zijn Frutje! Ik weet dat het me ook tegen kan gaan staan, maar het zal veel beters op gaan leveren. Daar hou ik me aan vast!
dinsdag 29 juni 2010 om 15:04
Nu ik toch al een eigen topic heb aangemaakt kan ik net zo goed hier wat van me afschrijven, toch?
Dit weekend heb ik de papieren binnen gekregen van de psycholoog, met daarin de afspraken op papier en een machtiging om mijn huisarts te laten weten dat ik bij die psycholoog in behandeling ben. Ik ben erg blij dat het zo snel gaat, ben blij dat ik serieus genomen word en dat ze zo netjes met de clienten omgaan om alles op tijd toe te sturen. Geeft al een goed gevoel dat ik tot dusver een goede keuze heb gemaakt. Of het klikt met de psycholoog is nog even aftasten, maar dat is weer voor 19 juli.
Het lijkt nog zo erg ver weg, heb eerst nog eens een week vakantie, tijd genoeg om wat te gaan malen, wat ik nu niet meer wil. Momenteel voel ik me erg rusteloos, ik ben zo blij dat ik kan gaan, alhoewel ik het gevoel heb dat ik die dag kan instorten. Dat er zoveel op me af gaat komen maar ook wat van mijn schouders valt.
Mijn moeder ondergaat momenteel haar chemokuur en dat vind ik erg zwaar. Mijn moeder is altijd zo gezond geweest en nu ga ik haar zien aftakelen door de chemo. Vreselijke gedachte vind ik het, maar mijn moeder is er erg open over en dat geeft rust. Dat ik haar kan helpen waar het maar kan geeft op zo'n moment ook wat rust, alleen kan ik het thuis niet zo goed handelen.
Mijn relatie zit momenteel ook nog eens in de as. Nu weet ik niet of wij zo bestemd zijn voor elkaar. We zijn rustige mensen aan de buitenkant, maar van binnen zo ontzettend druk. Allebei denkers en geen doeners. Allebei ietwat onzeker, wel sociaal. Ik ben bang dat de therapie mij andere inzichten laat zien en dat ik er achter kom dat we beter af zijn zonder elkaar. Bang om de controle los te laten, daar kwam ik gisteren achter. We hebben tot één uur vannacht met elkaar gepraat en dat was wel fijn. Mijn vriend praat momenteel weinig met me, terwijl hij heel erg open is. Dat heb ik aangekaart met hem, maar hij vind dit alles ook moeilijk.
Ik heb hem aangegeven wat ik nu hard nodig heb. Geen advies, enkel een luisterend oor en troost. Maar ook dat ik aandacht en een knuffel nodig heb. Meer niet. Dat begrijpt hij gelukkig, maar ben benieuwd of we deze horde samen kunnen nemen. Al sinds we zijn gaan samenwonen hebben we veel voor de kiezen gehad. Mijn vriend heeft een klein ongeluk gehad, maar hij is hypogondrisch aangelegd en dat heeft ons veel tranen gekost voordat hij weer een beetje normaal functioneerde, want hij was iedere dag in paniek. Niet willen eten, bang om dood te gaan. Daarna hebben we onze kat moeten laten inslapen, voor mij de eerste keer en mijn vriend was er bij het inslapen niet bij. Het samenwonen is moeilijk, voor ons de eerste keer. En nu heeft mijn moeder borstkanker. Ik ben benieuwd of we hier overheen gaan komen. Hoop het van wel. Ik hou van hem, kan goed met hem praten, goed lachen. Ooit had ik veel rust als ik bij hem was.
Oef, excuses voor het lange verhaal! ach ja, had even een dagboek moment, misschien zoek ik het even verder dan mijn vriend. En de psych is nog drie weken van me weg, ietsjes lang voor mijn gevoel.
Dit weekend heb ik de papieren binnen gekregen van de psycholoog, met daarin de afspraken op papier en een machtiging om mijn huisarts te laten weten dat ik bij die psycholoog in behandeling ben. Ik ben erg blij dat het zo snel gaat, ben blij dat ik serieus genomen word en dat ze zo netjes met de clienten omgaan om alles op tijd toe te sturen. Geeft al een goed gevoel dat ik tot dusver een goede keuze heb gemaakt. Of het klikt met de psycholoog is nog even aftasten, maar dat is weer voor 19 juli.
Het lijkt nog zo erg ver weg, heb eerst nog eens een week vakantie, tijd genoeg om wat te gaan malen, wat ik nu niet meer wil. Momenteel voel ik me erg rusteloos, ik ben zo blij dat ik kan gaan, alhoewel ik het gevoel heb dat ik die dag kan instorten. Dat er zoveel op me af gaat komen maar ook wat van mijn schouders valt.
Mijn moeder ondergaat momenteel haar chemokuur en dat vind ik erg zwaar. Mijn moeder is altijd zo gezond geweest en nu ga ik haar zien aftakelen door de chemo. Vreselijke gedachte vind ik het, maar mijn moeder is er erg open over en dat geeft rust. Dat ik haar kan helpen waar het maar kan geeft op zo'n moment ook wat rust, alleen kan ik het thuis niet zo goed handelen.
Mijn relatie zit momenteel ook nog eens in de as. Nu weet ik niet of wij zo bestemd zijn voor elkaar. We zijn rustige mensen aan de buitenkant, maar van binnen zo ontzettend druk. Allebei denkers en geen doeners. Allebei ietwat onzeker, wel sociaal. Ik ben bang dat de therapie mij andere inzichten laat zien en dat ik er achter kom dat we beter af zijn zonder elkaar. Bang om de controle los te laten, daar kwam ik gisteren achter. We hebben tot één uur vannacht met elkaar gepraat en dat was wel fijn. Mijn vriend praat momenteel weinig met me, terwijl hij heel erg open is. Dat heb ik aangekaart met hem, maar hij vind dit alles ook moeilijk.
Ik heb hem aangegeven wat ik nu hard nodig heb. Geen advies, enkel een luisterend oor en troost. Maar ook dat ik aandacht en een knuffel nodig heb. Meer niet. Dat begrijpt hij gelukkig, maar ben benieuwd of we deze horde samen kunnen nemen. Al sinds we zijn gaan samenwonen hebben we veel voor de kiezen gehad. Mijn vriend heeft een klein ongeluk gehad, maar hij is hypogondrisch aangelegd en dat heeft ons veel tranen gekost voordat hij weer een beetje normaal functioneerde, want hij was iedere dag in paniek. Niet willen eten, bang om dood te gaan. Daarna hebben we onze kat moeten laten inslapen, voor mij de eerste keer en mijn vriend was er bij het inslapen niet bij. Het samenwonen is moeilijk, voor ons de eerste keer. En nu heeft mijn moeder borstkanker. Ik ben benieuwd of we hier overheen gaan komen. Hoop het van wel. Ik hou van hem, kan goed met hem praten, goed lachen. Ooit had ik veel rust als ik bij hem was.
Oef, excuses voor het lange verhaal! ach ja, had even een dagboek moment, misschien zoek ik het even verder dan mijn vriend. En de psych is nog drie weken van me weg, ietsjes lang voor mijn gevoel.
dinsdag 29 juni 2010 om 15:39
Schrijf maar lekker van je af.
Je zegt dat je bang bent dat naar boven komt bij de Psycholoog dat jullie niet bij elkaar passen. Dat hoeft toch niet? Waarom zouden jullie niet bij elkaar passen? Omdat het nu even wat minder gaat? Hier, met mijn relatie gaat het ook wel eens wat minder. En als we knallen (laatste weken wel eens gebeurd door dat ik overspannen ben) dan zit ik bijwijze van al op Funda te kijken naar een huis voor mij alleen. Maar door veel met elkaar te praten. Wat voel ik, waarom reageer ik zo, wat voelt hij en waarom reageert hij zo... zijn we er alleen maar sterker uitgekomen. Veel met elkaar praten dus.
Je moeder, wat vind ik dat erg voor je. Ik hoop dat voorlopig nog niet mee te maken. Daar kan ik je geen zinnige tips voor geven. Stoppen met piekeren helpt je moeder niet. Wat je moeder wél helpt is dat jij lekker in je vel zit en happy bent. Daardoor kan je haar steunen.
Ik vind het zo goed van je dat je naar de huisarts bent gestapt. En ik voorspel je, het gaat je zo opluchten, die psycholoog. Mij wel iig
Je zegt dat je bang bent dat naar boven komt bij de Psycholoog dat jullie niet bij elkaar passen. Dat hoeft toch niet? Waarom zouden jullie niet bij elkaar passen? Omdat het nu even wat minder gaat? Hier, met mijn relatie gaat het ook wel eens wat minder. En als we knallen (laatste weken wel eens gebeurd door dat ik overspannen ben) dan zit ik bijwijze van al op Funda te kijken naar een huis voor mij alleen. Maar door veel met elkaar te praten. Wat voel ik, waarom reageer ik zo, wat voelt hij en waarom reageert hij zo... zijn we er alleen maar sterker uitgekomen. Veel met elkaar praten dus.
Je moeder, wat vind ik dat erg voor je. Ik hoop dat voorlopig nog niet mee te maken. Daar kan ik je geen zinnige tips voor geven. Stoppen met piekeren helpt je moeder niet. Wat je moeder wél helpt is dat jij lekker in je vel zit en happy bent. Daardoor kan je haar steunen.
Ik vind het zo goed van je dat je naar de huisarts bent gestapt. En ik voorspel je, het gaat je zo opluchten, die psycholoog. Mij wel iig
dinsdag 29 juni 2010 om 18:27
@ barbara: val nu pas binnen in het topic maar wat goed dat he gegaan bent naar de huisarts en wat ben je nu alweer ver qua afspraken voor de rest. ik hoop dat het gaat klikken met de psycholoog. hartstikke goed van je dat je verder gaat. je gaat door een absolute klote tijd lees ik. dat is wel alles bij elkaar voor je. veel sterkte met de afspraken, ik hoop van harte dat je er baat bij hebt en alles een beetje op de rails gaat krijgen. enne..... hier kan je ook terecht natuurlijk he
woensdag 30 juni 2010 om 08:07
@ Pilous, jij geeft me met je verhaal zoveel rust... Ik zag het gisteren even niet zitten, niet zozeer in 'ik maak het uit' maar het was vrij uitzichtloos. Dit is mijn eerste relatie waarin ik wél kan praten en waarbij ik het gevoel heb dat het vooruit gaat. Wel in één stap vooruit en vaak twee stappen terug, maar het gaat wel vooruit. De relatie die ik hiervoor had, die 2.5 jaar heeft geduurd, was veel ruzie, niet kunnen praten en op een gegeven moment kon ik er echt niet meer mee leven. Twijfelde ook altijd trouwens. Maar met mijn huidige vriend heb ik dit niet en zoals je zegt Pilous, je komt er sterker aan uit. Wijze woorden!
@Max: wat lief van je! Zo'n berichtje doet me echt goed. Ik voel me erg gesteund door iedereen hier.
@Max: wat lief van je! Zo'n berichtje doet me echt goed. Ik voel me erg gesteund door iedereen hier.
