Psyche
alle pijlers
Hoe vertel je een kind dat het een hechtingsstoornis heeft?
zondag 26 oktober 2008 om 15:53
Hallo,
Ons pleegkind (met een hechtingsstoornis) gaat, na 8 jaar bij ons gewoond te hebben, terug naar haar moeder. Wij hebben de indruk dat de moeder de stoornis toeschrijft aan de plaatsing in een pleeggezin, wat uiteraard niet waar is. Onze pleegdochter kwam bij ons terecht toen ze 6 maanden oud was en in die tijd was ze al op 4 verschillende plaatsen 'ondergebracht'. Daarom willen wij aan onze pleegdochter (8 jaar) uitleggen wat een hechtingsstoornis is, hoe het komt dat ze dit heeft, hoe ze er mee verder moet.
Het leven bij de moeder is alles behalve gestructureerd en op pedagogisch en relationeel gebied loopt het ook niet goed.
Is er iemand die ons op weg kan helpen?
Groetjes.
Ons pleegkind (met een hechtingsstoornis) gaat, na 8 jaar bij ons gewoond te hebben, terug naar haar moeder. Wij hebben de indruk dat de moeder de stoornis toeschrijft aan de plaatsing in een pleeggezin, wat uiteraard niet waar is. Onze pleegdochter kwam bij ons terecht toen ze 6 maanden oud was en in die tijd was ze al op 4 verschillende plaatsen 'ondergebracht'. Daarom willen wij aan onze pleegdochter (8 jaar) uitleggen wat een hechtingsstoornis is, hoe het komt dat ze dit heeft, hoe ze er mee verder moet.
Het leven bij de moeder is alles behalve gestructureerd en op pedagogisch en relationeel gebied loopt het ook niet goed.
Is er iemand die ons op weg kan helpen?
Groetjes.
zondag 26 oktober 2008 om 15:57
Mag ik vragen waarom jullie pleegdochter weer terug gaat wonen bij haar moeder als al die dingen niet goed lopen?
Wat betreft het uitleggen van die hechtingsstoornis, ik denk niet dat dit uit te leggen valt aan een kind van 8 jaar. Je kan het wel op een andere manier verwoorden en het zeker niet zo benoemen. Een stoornis klinkt namelijk nogal ernstig! Ik vind het moeilijk om een voorbeeld te geven omdat ik de situatie niet ken, maar snap het heeel erg goed als je geen gedetailleerder verhaal neer zet.
Wat betreft het uitleggen van die hechtingsstoornis, ik denk niet dat dit uit te leggen valt aan een kind van 8 jaar. Je kan het wel op een andere manier verwoorden en het zeker niet zo benoemen. Een stoornis klinkt namelijk nogal ernstig! Ik vind het moeilijk om een voorbeeld te geven omdat ik de situatie niet ken, maar snap het heeel erg goed als je geen gedetailleerder verhaal neer zet.
zondag 26 oktober 2008 om 16:03
Ja, ze moet echt terug.
De moeder vraagt er al lang naar en heeft nu via de jeugdrechtbank haar gelijk gekregen. Zelfs de pleegzorgdienst begrijpt de beslissing niet. Maar als pleegouders heb je enkel plichten, geen rechten.
Onze pleegdochter is uiteraard heel blij met de terugkeer, want bij mama is het altijd feest (laat opblijven, veel snoep, doen wat ze wil, ...)
Wij vrezen dat dit niet goed gaat aflopen, zeker niet als ze in haar puberteit komt. Nu merken we al dat ze haar moeder bespeelt, manipuleert en onder druk zet.
De moeder vraagt er al lang naar en heeft nu via de jeugdrechtbank haar gelijk gekregen. Zelfs de pleegzorgdienst begrijpt de beslissing niet. Maar als pleegouders heb je enkel plichten, geen rechten.
Onze pleegdochter is uiteraard heel blij met de terugkeer, want bij mama is het altijd feest (laat opblijven, veel snoep, doen wat ze wil, ...)
Wij vrezen dat dit niet goed gaat aflopen, zeker niet als ze in haar puberteit komt. Nu merken we al dat ze haar moeder bespeelt, manipuleert en onder druk zet.
zondag 26 oktober 2008 om 16:14
Moet dit kind terug nadat het 8 jaar bij jullie heeft gewoond en zich niet herinnerd dat het bij de biologische ouders heeft gewoond? Onbegrijpelijk! Vooral bij een kind dat al een hechtingsstoornis heeft!
wb het vertellen ik zou een moment zoeken dat het goed in de vel zit. Er rustig voor gaan zitten.
wb het vertellen ik zou een moment zoeken dat het goed in de vel zit. Er rustig voor gaan zitten.
zondag 26 oktober 2008 om 16:16
Beste Ezrake,
Ik denk dat je pleegdochter te jong is om hiermee geconfronteerd te worden en dat ze er niet veel mee zou kunnen. Je kan haar natuurlijk uitleggen dat ze voor zo'n jong meisje al heel erg veel heeft meegemaakt en dat het voor kinderen juist heel belangrijk is om mensen/ouders te hebben die goed voor ze zorgen en er altijd zijn als ze ze nodig hebben, en dat dat bij haar helaas niet kon vroeger. Dat ze daardoor misschien soms het gevoel heeft dat ze anders is dan anderen, of dat mensen haar niet lief vinden, of dat ze mensen niet kan vertrouwen. Je kan haar uitleggen dat ze daar niets aan kan doen, maar dat dat nergens voor nodig is. Dat ze heel erg leuk en lief is, en fijn om voor te zorgen, dat ze op sommige mensen wel kan vertrouwen en dat ze in de rest van haar leven steeds meer zal leren hoe dat moet.
Belangrijker nog dan haar uit te leggen wat er aan de hand is, is om haar een veilig en geborgen gevoel te geven. Een hechtingstoornis ontstaat inderdaad in het eerste levensjaar en heeft belangrijke invloed op de rest van iemands leven, maar is niet totaal onomkeerbaar. Jullie hebben veel voor haar kunnen betekenen door acht jaar lang een stabiele omgeving te bieden, hier heeft ze waarschijnlijk heel erg veel aan gehad voor de rest van haar leven. Ik zou haar vertellen dat jullie het heel fijn hebben gevonden zo'n tijd voor haar hebben te mogen zorgen, en dat haar eigen moeder dat nu ook weer heel graag wil en kan doen. Ik zou haar zeggen dat haar moeder haar heel erg mist, en ook graag van haar leuke en lieve aanwezigheid wil genieten, maar dat ze uiteraard altijd bij jullie langs kan komen en mag bellen (hoop dat dat ook kan). Laat haar weten dat het voor iedereen wennen zal zijn aan deze nieuwe situatie, dat ze zich daar best soms verdrietig om kan en mag voelen, en dat ze daar dan ook vooral over moet praten. Ik weet natuurlijk niet wat voor meisje ze is en wat de achterliggende problematiek is. Maar mocht ze de neiging hebben de problemen naar binnen te keren (internaliserend gedrag) dan zou ik haar duidelijk vertellen dat ze straks niet teveel haar best hoeft te doen om het haar moeder naar de zin te maken, maar dat ze best verdrietig mag zijn en dat haar moeder dat ook zal begrijpen. Mocht ze juist last hebben van externaliserende problemen, dan zou je kunnen zeggen dat je heekl goed begrijpt dat ze boos is, dat het lijkt alsof iedereen maar wat doet en niemand haar vraagt wat ze nu eigenlijk wil. Tja, en dat is waarschijnlijk ook zo. Moeilijk wat je daarmee aan moet.
Een hele moeilijke situatie. Het lijkt me voor jouzelf ook verschrikkelijk moeilijk om het meisje waar je bijnas acht jaar lang voor hebt gezorgd los te moeten laten. Want jullie hebben je uiteraard ook enorm aan haar gehecht en zij ook wel degelijk aan jullie. Ik hoop dat jullie hier allemaal goed bij worden begeleid door de Jeugdzorg.
Gaat het ook echt goed met de moeder? Heb je er vertrouwen in dat ze daar weer heen kan? Lijkt me nog moeilijker al je dat niet hebt.
Heel erg veel sterkte de komende moeilijke tijd. Ik zal je topic volgen.
Liefs Tosh
Ik denk dat je pleegdochter te jong is om hiermee geconfronteerd te worden en dat ze er niet veel mee zou kunnen. Je kan haar natuurlijk uitleggen dat ze voor zo'n jong meisje al heel erg veel heeft meegemaakt en dat het voor kinderen juist heel belangrijk is om mensen/ouders te hebben die goed voor ze zorgen en er altijd zijn als ze ze nodig hebben, en dat dat bij haar helaas niet kon vroeger. Dat ze daardoor misschien soms het gevoel heeft dat ze anders is dan anderen, of dat mensen haar niet lief vinden, of dat ze mensen niet kan vertrouwen. Je kan haar uitleggen dat ze daar niets aan kan doen, maar dat dat nergens voor nodig is. Dat ze heel erg leuk en lief is, en fijn om voor te zorgen, dat ze op sommige mensen wel kan vertrouwen en dat ze in de rest van haar leven steeds meer zal leren hoe dat moet.
Belangrijker nog dan haar uit te leggen wat er aan de hand is, is om haar een veilig en geborgen gevoel te geven. Een hechtingstoornis ontstaat inderdaad in het eerste levensjaar en heeft belangrijke invloed op de rest van iemands leven, maar is niet totaal onomkeerbaar. Jullie hebben veel voor haar kunnen betekenen door acht jaar lang een stabiele omgeving te bieden, hier heeft ze waarschijnlijk heel erg veel aan gehad voor de rest van haar leven. Ik zou haar vertellen dat jullie het heel fijn hebben gevonden zo'n tijd voor haar hebben te mogen zorgen, en dat haar eigen moeder dat nu ook weer heel graag wil en kan doen. Ik zou haar zeggen dat haar moeder haar heel erg mist, en ook graag van haar leuke en lieve aanwezigheid wil genieten, maar dat ze uiteraard altijd bij jullie langs kan komen en mag bellen (hoop dat dat ook kan). Laat haar weten dat het voor iedereen wennen zal zijn aan deze nieuwe situatie, dat ze zich daar best soms verdrietig om kan en mag voelen, en dat ze daar dan ook vooral over moet praten. Ik weet natuurlijk niet wat voor meisje ze is en wat de achterliggende problematiek is. Maar mocht ze de neiging hebben de problemen naar binnen te keren (internaliserend gedrag) dan zou ik haar duidelijk vertellen dat ze straks niet teveel haar best hoeft te doen om het haar moeder naar de zin te maken, maar dat ze best verdrietig mag zijn en dat haar moeder dat ook zal begrijpen. Mocht ze juist last hebben van externaliserende problemen, dan zou je kunnen zeggen dat je heekl goed begrijpt dat ze boos is, dat het lijkt alsof iedereen maar wat doet en niemand haar vraagt wat ze nu eigenlijk wil. Tja, en dat is waarschijnlijk ook zo. Moeilijk wat je daarmee aan moet.
Een hele moeilijke situatie. Het lijkt me voor jouzelf ook verschrikkelijk moeilijk om het meisje waar je bijnas acht jaar lang voor hebt gezorgd los te moeten laten. Want jullie hebben je uiteraard ook enorm aan haar gehecht en zij ook wel degelijk aan jullie. Ik hoop dat jullie hier allemaal goed bij worden begeleid door de Jeugdzorg.
Gaat het ook echt goed met de moeder? Heb je er vertrouwen in dat ze daar weer heen kan? Lijkt me nog moeilijker al je dat niet hebt.
Heel erg veel sterkte de komende moeilijke tijd. Ik zal je topic volgen.
Liefs Tosh
zondag 26 oktober 2008 om 16:21
jeetje, heel veel sterkte gewenst in de komende tijd, na 8 jaar je kind af moeten staan is niet niks!!!!!!
Mag je wel contact blijven houden of helemaal niet meer?
Ik zou meisjelief proberen aan te geven dat ze bij jullie heel gewenst is en dat jullie altijd van haar zullen blijven houden, verder sluit ik me bij tosh aan
Mag je wel contact blijven houden of helemaal niet meer?
Ik zou meisjelief proberen aan te geven dat ze bij jullie heel gewenst is en dat jullie altijd van haar zullen blijven houden, verder sluit ik me bij tosh aan
zondag 26 oktober 2008 om 19:30
zondag 26 oktober 2008 om 20:32
Moeilijk zeg! Ik ken uit mijn naaste omgeving een soortgelijk verhaal, wat wel goed is gegaan (nou goed, het meiske is nu ongeveer 15, dus nog niet volwassen, maar leeft heel wat rustiger en verantwoordelijker dan vooraf gevreesd werd). Ze heeft best veel contact met haar oude pleeggezin en viert bijv. Sinterklaas met ze, komt logeren, houdt contact met de andere kinderen in het gezin.
Ik hoor een beetje aan je verhaal dat je bang bent dat haar moeder jullie gaat zwartmaken? Klopt dat? Hebben jullie veel contact met de moeder gehad in de afgelopen jaren? Hoe is jullie band?
Ik hoor een beetje aan je verhaal dat je bang bent dat haar moeder jullie gaat zwartmaken? Klopt dat? Hebben jullie veel contact met de moeder gehad in de afgelopen jaren? Hoe is jullie band?
zondag 26 oktober 2008 om 23:02
woensdag 29 oktober 2008 om 07:34
Ondertussen ben ik heel zeker dat de moeder ons zwartmaakt. Onze pleegdochter vroeg mij eergisteren wat er eigenlijk verkeerd gelopen is in haar opvoeding. (Ze woont bij ons vanaf haar 6de maand).
Verder vroeg ze ook waarom zij naar een therapeut moet gaan. De therapie heeft nog maar enkele keren plaatsgevonden en gaat door bij een "therapeut" (eigenlijk is het een sociaal en psychiatrisch verpleegkundige) in de buurt van moeder. Wij hebben nog nooit contact gehad met die therapeut. Dus wat er door moeder verteld werd, weten we niet.
Onze pleegdochter weet dat ze een hechtingsstoornis heeft (dat heeft moeder haar verteld). Wij hebben ons steeds gehouden aan "een probleempje met je gedrag waar we aan moeten werken". (Ze is anderhalf jaar geleden gedurende 8 weken in observatie opgenomen op de kinderpsychiatrie, waar men toen ook de diagnose hechtingsstoornis gesteld heeft).
Ondertussen hebben we aan de pleegdienst gevraagd of iemand van hen aan onze pleegdochter wil komen uitleggen wat er juist aan de hand is en hoe het zo ver is kunnen komen. Want als wij het gaan uitleggen, wordt het weer een "welles/nietes" verhaal tussen ons en de moeder.
Verder vroeg ze ook waarom zij naar een therapeut moet gaan. De therapie heeft nog maar enkele keren plaatsgevonden en gaat door bij een "therapeut" (eigenlijk is het een sociaal en psychiatrisch verpleegkundige) in de buurt van moeder. Wij hebben nog nooit contact gehad met die therapeut. Dus wat er door moeder verteld werd, weten we niet.
Onze pleegdochter weet dat ze een hechtingsstoornis heeft (dat heeft moeder haar verteld). Wij hebben ons steeds gehouden aan "een probleempje met je gedrag waar we aan moeten werken". (Ze is anderhalf jaar geleden gedurende 8 weken in observatie opgenomen op de kinderpsychiatrie, waar men toen ook de diagnose hechtingsstoornis gesteld heeft).
Ondertussen hebben we aan de pleegdienst gevraagd of iemand van hen aan onze pleegdochter wil komen uitleggen wat er juist aan de hand is en hoe het zo ver is kunnen komen. Want als wij het gaan uitleggen, wordt het weer een "welles/nietes" verhaal tussen ons en de moeder.
donderdag 30 oktober 2008 om 10:52
Jeetje Ezrake, wat moeilijk allemaal.
Zijn er al afspraken gemaakt over verdere follow up door jeugdzorg of worden jullie daar niet meer bij betrokken? Zijn er afspraken gemaakt over het contact tussen jullie en jullie pleegdochter als ze bij haar moeder woont?
Het lijkt me verschrikkelijk zwaar om een kind waar je van houdt en waar je zoveel jaren voor hebt gezorgd, los te moeten laten, zeker als je weinig vertrouwen hebt in haar toekomstige thuissituatie. Ik wens je veel sterkte.
Zijn er al afspraken gemaakt over verdere follow up door jeugdzorg of worden jullie daar niet meer bij betrokken? Zijn er afspraken gemaakt over het contact tussen jullie en jullie pleegdochter als ze bij haar moeder woont?
Het lijkt me verschrikkelijk zwaar om een kind waar je van houdt en waar je zoveel jaren voor hebt gezorgd, los te moeten laten, zeker als je weinig vertrouwen hebt in haar toekomstige thuissituatie. Ik wens je veel sterkte.
zondag 14 december 2008 om 20:43
Hallo,
Ik had beloofd om jullie op de hoogte te houden.
De situatie is volledig uit de hand aan het lopen. Onze pleegdochter wil niet verhuizen omdat ze tot het besef gekomen is dat ze haar mama niet kan vertrouwen. ze weent heel veel en zegt dat haar leven "kapot" is en dat ze hier niet weg wil. Ze wil wel op bezoek blijven gaan bij mama.
We hebben dat gemeld aan de rechter, de school heeft de rechter op de hoogte gebracht, de pleeggezinnendienst ook. Maar we kregen al te horen dat de rechter geen rekening zou houden met wat het kind wil.
De verhuis is voorzien voor 22 december. Hopelijk laat de rechter ons morgen weten wat de beslissing is. Veel tijd om op een degelijke manier een afscheid voor te bereiden krijgen we dus niet.
Groetjes
Ik had beloofd om jullie op de hoogte te houden.
De situatie is volledig uit de hand aan het lopen. Onze pleegdochter wil niet verhuizen omdat ze tot het besef gekomen is dat ze haar mama niet kan vertrouwen. ze weent heel veel en zegt dat haar leven "kapot" is en dat ze hier niet weg wil. Ze wil wel op bezoek blijven gaan bij mama.
We hebben dat gemeld aan de rechter, de school heeft de rechter op de hoogte gebracht, de pleeggezinnendienst ook. Maar we kregen al te horen dat de rechter geen rekening zou houden met wat het kind wil.
De verhuis is voorzien voor 22 december. Hopelijk laat de rechter ons morgen weten wat de beslissing is. Veel tijd om op een degelijke manier een afscheid voor te bereiden krijgen we dus niet.
Groetjes
zondag 14 december 2008 om 21:11
Pfoe... wat ontzettend moeilijk! En natuurlijk weet je dat dit kan gebeuren als je aan pleegzorg begint zoals sosfie schreef, maar als je er eenmaal voor staat is het toch wel ontzettend zwaar lijkt me! Heel veel sterkte, ook voor jullie pleegdochter Ezrake, voor haar is en blijft het het allermoeilijkste! Lukt het een beetje om naar haar toe wel positief te blijven en uit te leggen dat haar moeder heel graag voor haar wil zorgen?
maandag 15 december 2008 om 01:08
Wat erg zeg! Ik snap niet zo goed hoe dat kan? Ik dacht dat het beleid veel meer was geworden om een kind niet uit een vertrouwde omgeving te halen?
Wat vreselijk voor zo'n meisje wat al een hechtingsstoornis heeft, dit zal het er niet beter op gaan maken.
Hopelijk kunnen jullie wel contact bljven houden met haar.
Wat vreselijk voor zo'n meisje wat al een hechtingsstoornis heeft, dit zal het er niet beter op gaan maken.
Hopelijk kunnen jullie wel contact bljven houden met haar.
maandag 15 december 2008 om 01:27
Wat een ontstellend moeilijke situatie Ezrake! Het lijkt me hartverscheurend je (pleeg) kindje dit uit te moeten leggen. Tegelijkertijd moet je wel in de gaten houden dat ze het volledige verhaal niet als een volwassene aankan.
Misschien iets als; Je echte/bio/natuurlijke mamma houdt heel veel van je en wij houden heel veel van je. Maar je e/b/n mamma is heel verdrietig en boos dat ze zo lang niet bij je heeft kunnen zijn dat ze wel eens lelijke dingen zegt. Dat kan gebeuren, als je maar onthoud dat wel allemaal heel veel van jou houden en dat je altijd met ons mag praten, met de post, de telefoon i-net enz.
Kortom probeer dat veilige gevoel te stimuleren en tegelijkertijd het gedrag van de moeder te relativeren maar zonder het een wij/ zij verhaal te maken.
Sterkte.
Misschien iets als; Je echte/bio/natuurlijke mamma houdt heel veel van je en wij houden heel veel van je. Maar je e/b/n mamma is heel verdrietig en boos dat ze zo lang niet bij je heeft kunnen zijn dat ze wel eens lelijke dingen zegt. Dat kan gebeuren, als je maar onthoud dat wel allemaal heel veel van jou houden en dat je altijd met ons mag praten, met de post, de telefoon i-net enz.
Kortom probeer dat veilige gevoel te stimuleren en tegelijkertijd het gedrag van de moeder te relativeren maar zonder het een wij/ zij verhaal te maken.
Sterkte.
dinsdag 30 december 2008 om 19:38
Hallo allemaal,
Onze pleegdochter is maandag vertrokken. We zijn eerst wel nog samen door een heel diep dal moeten gaan. Tijdens de laatste week is het tot haar doorgedrongen dat haar biologische moeder heel veel liegt en ook haar dochter in haar leugens meetrekt. Onze pleegdochter is ingestort en heeft een ganse week geweend en gesmeekt om te mogen blijven. Op een avond zei ze dat ze dood wou, dat ze dan die pijn niet meer zou voelen. Ze vroeg wie er nu van haar zou gaan houden, wie nu zou gaan luisteren naar haar problemen. Hartverscheurend was dat! We hebben onmiddellijk de pleegzorgdienst, de school en de jeugdrechter op de hoogte gebracht. De dienst en de school hebben onmiddellijk verslagen opgemaakt en naar de rechter gestuurd. Daarop werden we bij de rechter geroepen. Het enige wat ze te zeggen had was: "Ik heb de mama beloofd dat ze haar dochter terugkrijgt. Ik kan daar niet op terugkomen."
Ik kon mijn oren niet geloven. We kregen wel de belofte dat ze op bezoek mag komen, maar wanneer dat mag, weten we nog niet. Onze pleegdochter is hier dus vertrokken zonder enige houvast, zonder enig vooruitzicht.
Zowel mijn man, ik als onze 3 eigen kinderen lijden enorm onder deze situatie. Hoe moet onze pleegdochter zich dan niet voelen?
Soms vraag ik mij af of de kinderen echt wel rechten hebben.
Onze pleegdochter is maandag vertrokken. We zijn eerst wel nog samen door een heel diep dal moeten gaan. Tijdens de laatste week is het tot haar doorgedrongen dat haar biologische moeder heel veel liegt en ook haar dochter in haar leugens meetrekt. Onze pleegdochter is ingestort en heeft een ganse week geweend en gesmeekt om te mogen blijven. Op een avond zei ze dat ze dood wou, dat ze dan die pijn niet meer zou voelen. Ze vroeg wie er nu van haar zou gaan houden, wie nu zou gaan luisteren naar haar problemen. Hartverscheurend was dat! We hebben onmiddellijk de pleegzorgdienst, de school en de jeugdrechter op de hoogte gebracht. De dienst en de school hebben onmiddellijk verslagen opgemaakt en naar de rechter gestuurd. Daarop werden we bij de rechter geroepen. Het enige wat ze te zeggen had was: "Ik heb de mama beloofd dat ze haar dochter terugkrijgt. Ik kan daar niet op terugkomen."
Ik kon mijn oren niet geloven. We kregen wel de belofte dat ze op bezoek mag komen, maar wanneer dat mag, weten we nog niet. Onze pleegdochter is hier dus vertrokken zonder enige houvast, zonder enig vooruitzicht.
Zowel mijn man, ik als onze 3 eigen kinderen lijden enorm onder deze situatie. Hoe moet onze pleegdochter zich dan niet voelen?
Soms vraag ik mij af of de kinderen echt wel rechten hebben.
