Psyche
alle pijlers
Hoe voelen mensen zich?
maandag 9 december 2024 om 16:16
Ik vraag me af hoe voelen jullie je dagelijks? Ik voel iedere dag een leegte, onrust, ongelukkig gevoel, onzekerheid, geen toekomstperspectief, geen doel. Ik zie mensen om mij heen naar het werk gaan, op straat, etc en ik denk dan hoe voelen zij zich? Zijn zij wel gelukkig met hun leven? En hoe dan?
Het is de laatste weken verergerd omdat ik op een hele nare, oneerlijke manier mijn baan ben kwijtgeraakt die ik pas had. En ik voel daardoor heel veel onrust omdat ik niet weet waar ik terecht ga komen en wanneer. Ik slaap er ook slecht van en pieker veel.
Ik heb al zo lang ik me kan herinneren last van depressieve gevoelens, als kind al. Ik denk dat ik hier ook nooit van af ga komen ondanks dat ik al 12 jaar antidepressiva slik. Sommige periodes in mijn leven is het minder sterk aanwezig en dan leef ik gewoon. Ik denk iets meer zoals 'normale' mensen. En dan komt er weer zo'n periode dat ik me voel zoals nu en niet weet waar ik het zoeken moet en over alles heel erg nadenk.
Ik denk nu ook waar doet iedereen het voor. Het voelt als een toneelstuk dat iedereen afspeelt en waarvoor, je gaat toch dood. Het voelt zinloos allemaal. Ik hoop dat ik hier iets meer duidelijkheid of vat op kan krijgen.
Het is de laatste weken verergerd omdat ik op een hele nare, oneerlijke manier mijn baan ben kwijtgeraakt die ik pas had. En ik voel daardoor heel veel onrust omdat ik niet weet waar ik terecht ga komen en wanneer. Ik slaap er ook slecht van en pieker veel.
Ik heb al zo lang ik me kan herinneren last van depressieve gevoelens, als kind al. Ik denk dat ik hier ook nooit van af ga komen ondanks dat ik al 12 jaar antidepressiva slik. Sommige periodes in mijn leven is het minder sterk aanwezig en dan leef ik gewoon. Ik denk iets meer zoals 'normale' mensen. En dan komt er weer zo'n periode dat ik me voel zoals nu en niet weet waar ik het zoeken moet en over alles heel erg nadenk.
Ik denk nu ook waar doet iedereen het voor. Het voelt als een toneelstuk dat iedereen afspeelt en waarvoor, je gaat toch dood. Het voelt zinloos allemaal. Ik hoop dat ik hier iets meer duidelijkheid of vat op kan krijgen.
dinsdag 10 december 2024 om 12:00
Dat is fijn. Ik hoopte dat ik het ook zo zou ervaren toen ik jonger was. Ik dacht altijd later komt het wel goed en word ik wel gelukkig maar dat moment kwam nooit echt. Nou ja met vlagen, als ik verliefd was, als ik net een nieuwe baan had. Bij mij hebben ze ook gezegd dat ik een dysthyme stoornis heb, oftewel chronisch depressief.BassVick schreef: ↑09-12-2024 20:53Naarmate ik ouder wordt voel ik mij juist gelukkiger. Als kind voelde ik.mij vaak verdrietig en somber. Heb zelfs een ( gediagnosticeerde ) depressie gehad als jong volwassene. In die zin herken ik wel wat in jouw verhaal.
Maar, nu ik ouder ben, weet beter wie ik ben, heb ik een stabiel leven met lieve echtgenoot en kinderen, een baan waarin ik echt mijn ei kwijt kan.
De rimpels en ( onschuldige) lichamelijke kwaaltjes neem ik op de koop toe.
Het enige dat ik vrees is de dag waarop mijn geluk verstoord kan worden door een nare / vervelende gebeurtenis. Zo van, het loopt allemaal te goed, dat moet een keer fout gaan. Wat ik dan weer stom vind van mezelf omdat ik vind dat ik er juist van zou moeten genieten.
Ik ervaar niet het lieve echtgenoot gevoel. Ik denk vaak waarom ben ik hier weer voor gegaan er is vast iemand die beter bij me past en waar ik het wel leuk mee heb. Met de kinderen vind ik het zwaar. 2 pubers met grote monden, druk en onverschillig. 2 jongere kinderen die erg eigenwijs zijn en hun buien hebben.
Die vrees heb ik dan weer niet omdat ik nu al in een hel leef. Erger kan het toch niet worden.
dinsdag 10 december 2024 om 12:00
Dat is fijn. Ik hoopte dat ik het ook zo zou ervaren toen ik jonger was. Ik dacht altijd later komt het wel goed en word ik wel gelukkig maar dat moment kwam nooit echt. Nou ja met vlagen, als ik verliefd was, als ik net een nieuwe baan had. Bij mij hebben ze ook gezegd dat ik een dysthyme stoornis heb, oftewel chronisch depressief.BassVick schreef: ↑09-12-2024 20:53Naarmate ik ouder wordt voel ik mij juist gelukkiger. Als kind voelde ik.mij vaak verdrietig en somber. Heb zelfs een ( gediagnosticeerde ) depressie gehad als jong volwassene. In die zin herken ik wel wat in jouw verhaal.
Maar, nu ik ouder ben, weet beter wie ik ben, heb ik een stabiel leven met lieve echtgenoot en kinderen, een baan waarin ik echt mijn ei kwijt kan.
De rimpels en ( onschuldige) lichamelijke kwaaltjes neem ik op de koop toe.
Het enige dat ik vrees is de dag waarop mijn geluk verstoord kan worden door een nare / vervelende gebeurtenis. Zo van, het loopt allemaal te goed, dat moet een keer fout gaan. Wat ik dan weer stom vind van mezelf omdat ik vind dat ik er juist van zou moeten genieten.
Ik ervaar niet het lieve echtgenoot gevoel. Ik denk vaak waarom ben ik hier weer voor gegaan er is vast iemand die beter bij me past en waar ik het wel leuk mee heb. Met de kinderen vind ik het zwaar. 2 pubers met grote monden, druk en onverschillig. 2 jongere kinderen die erg eigenwijs zijn en hun buien hebben.
Die vrees heb ik dan weer niet omdat ik nu al in een hel leef. Erger kan het toch niet worden.
dinsdag 10 december 2024 om 15:12
Dat lijkt mij lastig dat je het zo ervaart dat je hem tot last bent. Ziet hij het daadwerkelijk ook zo? Spreekt hij dit uit of denk je dat dit zo is? En hoe is je band met je kinderen? Werk je? Chronisch depressief zijn lijkt mij enorm lastig. Er is immers geen uit knopje om je beter te laten voelen.Torn schreef: ↑10-12-2024 11:48Dat klink allemaal aardig normaal. Je bent dankbaar (voor je man) en tevreden en hebt fijne mensen om je heen. Dat heb ik niet. Voel me niet dankbaar voor mijn vriend. Twijfel heel veel, want ik ben hem ook tot last. We zijn geen team. We zijn alleen ouders. Het is afstandelijk. Ik heb niemand verder om mij heen, alleen mijn kinderen. Ik heb ook veel op mijn bord en er komt steeds meer bij.
Mijn man en ik hebben een stabiele relatie: het is soms saai, maar we zijn wel een team en streven dezelfde doelen na. Hij is een lieverd. Ik ben ooit voor hem naar de UK verhuisd en hij wil nu met mij en kind naar NL. Ik heb een paar fijne vriendinnen en goed contact met mijn ouders/familie. Wel zou ik blij zijn als de verhuizing achter de rug is, want ik ben wel iemand met “angsten” die niet zo goed tegen onzekerheid kan. Ik heb wel gezien dat het ook anders kan hoor - ook van dichtbij. Misschien dat ik er daarom iets vaker bij stil sta dat gelukkig of tevreden zijn en je goed voelen geen vanzelfsprekendheid is.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 10 december 2024 om 18:57
Ik heb een baan maar ik heb geen gezin of partner. Die leegte heb ik wel kunnen vullen en daar heb ik nu geen last meer van. Ik blijf liever single, geen zin meer in dat gedoe en het geluk in een relatie is maar van korte duur. Ik ben als mens doorheen de jaren veranderd. Ik voel eigenlijk nog weinig emoties, dat heeft lang geduurd om daar mee te kunnen leven. Wat ik wel zeker weet, is dat mijn leven nooit anders ging geweest zijn. Zo heb ik de rust gevonden en leef ik niet zo meer in verleden en toekomst.Torn schreef: ↑10-12-2024 11:45Ik heb ook een boel narigheid en wantrouwen tegenover mensen omdat mijn contacten met andere mensen niet positief zijn geweest. Ik vertrouw niemand. Zelfs mijn eigen partner niet, die heeft ook gelogen/dingen verzwegen en vroeger in een relatie ook. Collega's bij mijn laatste baan bleken niet te vertrouwen. Ik heb dus ook een negatieve kijk op mensen.
Mijn weerstand tegen mijn emoties is mss te groot. Mss moet ik het ook maar accepteren ipv ertegen te vechten, maar het voelt niet goed, het voelt depressief. Dan zou ik dat gevoel al kwijt moeten om ook alleen waarnemer te kunnen zijn.
Heb jij een baan? Een gezin?
Het gaat er niet om dat je het gevoel kwijt moet zijn om waarnemer te kunnen zijn. je bent eigenlijk de waarnemer op de achtergrond. Je bent dan bewust van alle gevoelens, en je kan ze er gewoon laten zijn. Je identificeert je er niet meer mee.
donderdag 12 december 2024 om 17:43
vrijdag 13 december 2024 om 00:06
Sterkte. Dat klinkt heftig. En eens met wat anderen hierboven schreven.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 13 december 2024 om 04:41
TO, hoe gaat het nu met je?
Weet dat je niet alleen bent
Lees zoveel herkenning in je verhaal. De kijk die je hebt op de wereld, de sombere stemming, wantrouwig naar mensen toe en het vele overdenken.
Ik ben zelf 8 weken geleden “getriggerd” door iets naars waardoor ik nu ook al enkele weken in innerlijke crisis verkeer. Inmiddels 10 kilo afgevallen, kan lastig eten en slapen en constant gespannen. Ook ik kan nergens anders meer aan denken.
Samen met de psycholoog kijk ik nu naar onverwerkt leed/trauma uit mijn jeugd.
Het lijkt me verstandig dat je zo snel mogelijk professionele hulp en ondersteuning krijgt. Hier speelt veel meer dan slechts je baan verliezen en depressieve klachten. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe. Schrijf vooral van je af als je daar behoefte aan hebt
Weet dat je niet alleen bent
Lees zoveel herkenning in je verhaal. De kijk die je hebt op de wereld, de sombere stemming, wantrouwig naar mensen toe en het vele overdenken.
Ik ben zelf 8 weken geleden “getriggerd” door iets naars waardoor ik nu ook al enkele weken in innerlijke crisis verkeer. Inmiddels 10 kilo afgevallen, kan lastig eten en slapen en constant gespannen. Ook ik kan nergens anders meer aan denken.
Samen met de psycholoog kijk ik nu naar onverwerkt leed/trauma uit mijn jeugd.
Het lijkt me verstandig dat je zo snel mogelijk professionele hulp en ondersteuning krijgt. Hier speelt veel meer dan slechts je baan verliezen en depressieve klachten. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe. Schrijf vooral van je af als je daar behoefte aan hebt
zaterdag 14 december 2024 om 11:42
Ja, lastig uit te leggen. Opgelucht dat ik niet spontaan in het niets van opgegaan, dat ik er nog steeds ben en wakker word hoewel ik geen enkele reden heb waarom ik niet wakker zou worden, maar mijn eerste gedachte als ik 's morgens wakker word is altijd: Hé leuk, het is een nieuwe dag weer. Ik ben daarbij.
Vervreemd bedoel ik een soort onverbondenheid, een gevoel van niet helemaal erbij horen ofzo, van anders zijn.
zaterdag 14 december 2024 om 13:48
Dank je. Fijn om te horen dat je herkenning leest in mijn verhaal. Niet leuk voor jou (en anderen) natuurlijk maar ik voel me hier soms heel alleen in. Iedereen lijkt gewoon 'normaal' te leven en nergens last van te hebben en dan denk je ik ben de enige die me zo voelt.PickingUpThePieces schreef: ↑13-12-2024 04:41TO, hoe gaat het nu met je?
Weet dat je niet alleen bent
Lees zoveel herkenning in je verhaal. De kijk die je hebt op de wereld, de sombere stemming, wantrouwig naar mensen toe en het vele overdenken.
Ik ben zelf 8 weken geleden “getriggerd” door iets naars waardoor ik nu ook al enkele weken in innerlijke crisis verkeer. Inmiddels 10 kilo afgevallen, kan lastig eten en slapen en constant gespannen. Ook ik kan nergens anders meer aan denken.
Samen met de psycholoog kijk ik nu naar onverwerkt leed/trauma uit mijn jeugd.
Het lijkt me verstandig dat je zo snel mogelijk professionele hulp en ondersteuning krijgt. Hier speelt veel meer dan slechts je baan verliezen en depressieve klachten. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe. Schrijf vooral van je af als je daar behoefte aan hebt
Een innerlijke crisis dat is het echt. Ik ben ook constant gespannen, zenuwachtig. Hoe graag je dat gevoel af wil schudden, het lukt niet. Ik denk vaak ik hoef niks vandaag en zie maar hoe het loopt maar het zenuwachtige gevoel blijft aanwezig. Mijn vriend heeft Rescue spray voor me gekocht, dat ga ik gedurende de dagen sprayen. Baad het niet schaad het niet.
Op de dag laatst dat het heel slecht ging heeft mijn vriend s avonds de huisarts gebeld en ik heb telefonisch met een arts gesproken. Ik googlede namelijk op de crisisdienst en de verhalen die je daar leest wordt je nog depressiever van. De meeste GGZ instanties zijn ook waardeloos, mensen die er 7 jaar liepen en er slechter wegkwamen dan toen ze erheen gingen. Maar ja waar moet je dan heen... zoveel keuze is er niet.
Ik heb na een maand non stop afwijzingen voor banen een positief gesprek gehad voor een baan. Het verdient niet de top maar het is wel iets wat me leuk lijkt en me waarschijnlijk goed zal doen. Het zal wel pas in februari/maart starten als het allemaal meezit en doorgaat. Ik kan moeilijk nog positief zijn na mijn laatste ervaring met een baan. Dat brengt me een klein beetje vooruitzicht maar ik moet het eerst allemaal zien doorgaan natuurlijk.
Neemt niet weg dat mijn spanningen en gevoel er momenteel nog zijn. Maar mss een heel klein tikje minder uitzichtloos en doelloos dan voor het gesprek.
zaterdag 14 december 2024 om 13:59
Even heel streng: TO, op het moment dat jij denkt dat de kinderen beter af zijn zonder jou, of dat je je kinderen helemaal niet meer betrekt in je overwegingen, ben je het aan hen verplicht om meer hulp te zoeken.
Je AD werken duidelijk niet (genoeg) en zo te lezen heb je ook geen therapie. Dat zijn twee dingen waar je iets aan kunt proberen te veranderen. Bel maandag de huisarts ajb.
Je AD werken duidelijk niet (genoeg) en zo te lezen heb je ook geen therapie. Dat zijn twee dingen waar je iets aan kunt proberen te veranderen. Bel maandag de huisarts ajb.
zaterdag 14 december 2024 om 14:00
Het is echt niet zo dat als je de crisisdienst belt, ze je gelijk komen ophalen met gillende sirenes en politieversterking om je op een gesloten afdeling naarbinnen te gooien waar je vervolgens maanden moet verblijven.
De crisisdienst is er in eerste instantie voor overleg. Het kan zijn dat je verwezen wordt naar een psychiater om te kijken hoe "erg" het is, die kan ook bij je thuiskomen. En daarna wordt gekeken wat op dat moment passend en nodig is. Dat is mijn ervaring.
Jammer dat je je zo gek laat maken door de verhalen op internet, zo ontzeg je jezelf misschien wel de hulp die je nodig hebt.
De crisisdienst is er in eerste instantie voor overleg. Het kan zijn dat je verwezen wordt naar een psychiater om te kijken hoe "erg" het is, die kan ook bij je thuiskomen. En daarna wordt gekeken wat op dat moment passend en nodig is. Dat is mijn ervaring.
Jammer dat je je zo gek laat maken door de verhalen op internet, zo ontzeg je jezelf misschien wel de hulp die je nodig hebt.
You show me the way. To the 13th star.
zaterdag 14 december 2024 om 14:01
Ja uiteraard ben ik hem tot last. Het is niet makkelijk om met een zwaar depressief persoon te leven met borderline achtige trekken. Mijn ex, waar ik 2 kinderen mee heb en al jaren uitelkaar ben, zei ook weleens toen we uitelkaar waren verdween de grijze wolk boven zijn hoofd. Dus ja, weet wel dat mensen het zwaar hebben om naast mij te leven.Baggal schreef: ↑10-12-2024 15:12Dat lijkt mij lastig dat je het zo ervaart dat je hem tot last bent. Ziet hij het daadwerkelijk ook zo? Spreekt hij dit uit of denk je dat dit zo is? En hoe is je band met je kinderen? Werk je? Chronisch depressief zijn lijkt mij enorm lastig. Er is immers geen uit knopje om je beter te laten voelen.
Mijn man en ik hebben een stabiele relatie: het is soms saai, maar we zijn wel een team en streven dezelfde doelen na. Hij is een lieverd. Ik ben ooit voor hem naar de UK verhuisd en hij wil nu met mij en kind naar NL. Ik heb een paar fijne vriendinnen en goed contact met mijn ouders/familie. Wel zou ik blij zijn als de verhuizing achter de rug is, want ik ben wel iemand met “angsten” die niet zo goed tegen onzekerheid kan. Ik heb wel gezien dat het ook anders kan hoor - ook van dichtbij. Misschien dat ik er daarom iets vaker bij stil sta dat gelukkig of tevreden zijn en je goed voelen geen vanzelfsprekendheid is.
Nou is mijn huidige vriend ook geen hele optimist, hij zegt ook altijd dat hij een pessimist is en in sommige opzichten snapt hij mij ook wel. Hij heeft ook tijden gekend van dat zijn lange relatie werd verbroken, werkeloos thuis kwam te zitten, geen werk kunnen vinden, bijstand, rekeningen en hypotheek niet meer kunnen betalen, voedselbank, fles wodka per dag. Ik denk ook dat veel mensen wel door zulke diepe dallen gaan. De vraag is ook mss hoe ga je ermee om. De één kan beter relativeren dan de ander. Ik kan bv heel slecht met erge tegenslagen omgaan. Ik kan niet relativeren.
Ik had na, jaren voor mezelf gewerkt te hebben, dit jaar een leuke baan gevonden. Het was een unieke baan en ik ging er helemaal voor. Door een paar rare voorvallen op het werk met collega's waar ik niks aan kon doen heeft dit mijn baan gekost. Het is op een hele oneerlijke, nare manier gegaan. Een advocaat is hier nu mee bezig. Daarvoor ging het al niet denderend, ik had twijfels over mijn leven en relatie. Maar dat ontslag was echt een zware trigger, daarna ben ik ingestort. Het voelde als een beetje houvast wat ik had, eindelijk stabiliteit qua werk en inkomen en toen dat wegviel was ik nergens meer. Ik voelde me waardeloos en bang voor de toekomst. Wist niet waar ik het zoeken moest qua werk en nog niet helemaal.
De band met mijn kinderen is goed. Ik doe mijn best voor ze al is dat niet altijd makkelijk gezien mijn mentale staat. Ik heb 2 oudere meiden waar ik co ouderschap van heb. Ik vind het nog altijd moeilijk dat ik ze de helft van hun leven niet zie. Maar ja ik kan het ook niet aan om ze fulltime om me heen te hebben, ze zijn nu in de puberleeftijd.
Dan heb ik nog 2 jongere meiden met mijn huidige vriend. Die zijn ook veeleisend en pittig en breekt ons beide weleens op. Je geduld wordt flink op de proef gesteld met ze.
Mijn leven is eigenlijk niet echt wat ik voor ogen had. Maar ja geldt dat niet voor veel mensen? Ik ben 41 jaar, werkeloos, nooit echt een carrière in iets opgebouwd, meer baantje hier en baantje daar. Ik heb 4 kinderen van 2 vaders, co ouderschap. Een relatie waar nu ook twijfels bestaan. Depressief, voel me niet gelukkig. Denk ook altijd dat het beter kan. We wonen wel in een vrijstaand huis, van mijn vriend, maar het is rommelig, klushuis, nooit af, rommel om het huis, word ik ook onrustig van.
zaterdag 14 december 2024 om 14:02
Nee ik ken de crisisdienst wel. Ze hebben jaren geleden aan mijn bed gestaan met politieagenten.13th_Star schreef: ↑14-12-2024 14:00Het is echt niet zo dat als je de crisisdienst belt, ze je gelijk komen ophalen met gillende sirenes en politieversterking om je op een gesloten afdeling naarbinnen te gooien waar je vervolgens maanden moet verblijven.
De crisisdienst is er in eerste instantie voor overleg. Het kan zijn dat je verwezen wordt naar een psychiater om te kijken hoe "erg" het is, die kan ook bij je thuiskomen. En daarna wordt gekeken wat op dat moment passend en nodig is. Dat is mijn ervaring.
Jammer dat je je zo gek laat maken door de verhalen op internet, zo ontzeg je jezelf misschien wel de hulp die je nodig hebt.
Ik laat me absoluut niet gek maken door verhalen op het internet maar wel door ervaringen van mensen met de crisisdienst en GGZ en helaas mijn eigen ervaringen.
zaterdag 14 december 2024 om 14:04
Mijn 2 oudste kinderen zijn nu ook niet bij ons maar bij hun vader. En mijn vriend is met de jongste kinderen weg. Wat bedoel je met je kinderen niet meer betrekken in overwegingen? Welke overwegingen?GriebusDus schreef: ↑14-12-2024 13:59Even heel streng: TO, op het moment dat jij denkt dat de kinderen beter af zijn zonder jou, of dat je je kinderen helemaal niet meer betrekt in je overwegingen, ben je het aan hen verplicht om meer hulp te zoeken.
Je AD werken duidelijk niet (genoeg) en zo te lezen heb je ook geen therapie. Dat zijn twee dingen waar je iets aan kunt proberen te veranderen. Bel maandag de huisarts ajb.
De huisarts ben ik al geweest, zoals je mss (niet) gelezen hebt. Er loopt al een doorverwijzing. En ik heb gister met spoed mijn oude ad pillen opgehaald, van het oude merk. Want ze hadden me een nieuw merk gegeven en sinds ik die slik voelde het anders.
zaterdag 14 december 2024 om 14:04
Oke, dat eerste herken ik niet. Ik word wakker met een heel gespannen gevoel en zenuwen.Olea schreef: ↑14-12-2024 11:42Ja, lastig uit te leggen. Opgelucht dat ik niet spontaan in het niets van opgegaan, dat ik er nog steeds ben en wakker word hoewel ik geen enkele reden heb waarom ik niet wakker zou worden, maar mijn eerste gedachte als ik 's morgens wakker word is altijd: Hé leuk, het is een nieuwe dag weer. Ik ben daarbij.
Vervreemd bedoel ik een soort onverbondenheid, een gevoel van niet helemaal erbij horen ofzo, van anders zijn.
Vervreemd ken ik wel. Voel me ook onverbonden en vreemd tegenover de rest van de wereld, en anders.
torn wijzigde dit bericht op 14-12-2024 14:08
13.91% gewijzigd
zaterdag 14 december 2024 om 14:07
Wel fijn dat je een baan hebt, tenminste dat kan het zijn voor afleiding, structuur en uiteraard een inkomen. Ik snap heel goed dat je zegt geen zin meer in dat gedoe te hebben. In mijn ogen is het geluk in een relatie ook maar van korte duur. Tenminste bij mij dan. In het begin ben ik verliefd en dan ben je super blij dat het iets geworden is en dan is het de eerste tijd geweldig. Daarna komen de dingen, leugens, sleur, twijfel, ga zo maar door.Hetiswathetis42 schreef: ↑10-12-2024 18:57Ik heb een baan maar ik heb geen gezin of partner. Die leegte heb ik wel kunnen vullen en daar heb ik nu geen last meer van. Ik blijf liever single, geen zin meer in dat gedoe en het geluk in een relatie is maar van korte duur. Ik ben als mens doorheen de jaren veranderd. Ik voel eigenlijk nog weinig emoties, dat heeft lang geduurd om daar mee te kunnen leven. Wat ik wel zeker weet, is dat mijn leven nooit anders ging geweest zijn. Zo heb ik de rust gevonden en leef ik niet zo meer in verleden en toekomst.
Het gaat er niet om dat je het gevoel kwijt moet zijn om waarnemer te kunnen zijn. je bent eigenlijk de waarnemer op de achtergrond. Je bent dan bewust van alle gevoelens, en je kan ze er gewoon laten zijn. Je identificeert je er niet meer mee.
Ik vind het knap dat je weinig emoties voelt, daar ben ik weleens jaloers op want ik voel ze teveel, te heftig. Ik zou willen dat ik er van een afstand naar kon kijken en alles me niet zo zou raken. En knap dat je rust hebt gevonden, ik ben altijd al erg onrustig geweest.
zaterdag 14 december 2024 om 14:12
Tja, dat kan. Maar dan weet je ook dat als je heel diep zit, kunt bellen voor overleg. En je weet eigenlijk ook wel, dat je met jouw diagnose, professionele hulp nodig hebt. In de fase waar je nu inzit dan toch zeker.
Je schreef ergens dat je al eerder professionele hulp hebt gehad. Kan zijn dat dat niet passend was voor jou. Volgens mij heb ik dat al eerder geschreven. Dus ja... ik denk echt dat je, als je op weg wilt naar een fijner (of iig behapbaarder) leven, op zoek moet naar een goede professional. Er lopen er genoeg rond hoor, in de S-Ggz.
Een beetje sprayen met kalmerende spray zal misschien tijdelijk verlichting geven, maar is natuurlijk geen lange termijnoplossing.
You show me the way. To the 13th star.
zaterdag 14 december 2024 om 14:21
Ik bedoel het volgende: ook al woont een deel van je kinderen gedeeltelijk niet meer thuis, dan nog blijft het heel belangrijk voor ze dat hun moeder er is en dat ze iets van zin in het bestaan ervaart.
Ik zie nu iemand die volledig overmand is door haar depressie, die zich laat leiden door de giftige teksten die de ziekte haar toefluistert. ‘Iedereen is beter af zonder jou. Iedereen heeft iets om voor te leven, behalve jij.’
Dat is hartverscheurend om te lezen. Maar als je het voor jezelf niet meer de moeite vindt om er energie in te steken, als je het voor jezelf niet meer kunt opbrengen, doe het dan alsjeblieft voor je kinderen.
Ik hoop dat het je lukt om die rotziekte de baas te worden, met zo veel hulp als je maar kunt krijgen
Ik zie nu iemand die volledig overmand is door haar depressie, die zich laat leiden door de giftige teksten die de ziekte haar toefluistert. ‘Iedereen is beter af zonder jou. Iedereen heeft iets om voor te leven, behalve jij.’
Dat is hartverscheurend om te lezen. Maar als je het voor jezelf niet meer de moeite vindt om er energie in te steken, als je het voor jezelf niet meer kunt opbrengen, doe het dan alsjeblieft voor je kinderen.
Ik hoop dat het je lukt om die rotziekte de baas te worden, met zo veel hulp als je maar kunt krijgen
zaterdag 14 december 2024 om 14:49
Ik denk de voornaamste reden dat ik geen emoties meer ervaar, dat dit komt omdat ik de realiteit kan laten zijn zoals die is. Er is nog weinig waar ik van opschrik. Als ik iets niets wil en andere verwachtingen heb dan voel ik weerstand en met de bijhorende emoties.Torn schreef: ↑14-12-2024 14:07Wel fijn dat je een baan hebt, tenminste dat kan het zijn voor afleiding, structuur en uiteraard een inkomen. Ik snap heel goed dat je zegt geen zin meer in dat gedoe te hebben. In mijn ogen is het geluk in een relatie ook maar van korte duur. Tenminste bij mij dan. In het begin ben ik verliefd en dan ben je super blij dat het iets geworden is en dan is het de eerste tijd geweldig. Daarna komen de dingen, leugens, sleur, twijfel, ga zo maar door.
Ik vind het knap dat je weinig emoties voelt, daar ben ik weleens jaloers op want ik voel ze teveel, te heftig. Ik zou willen dat ik er van een afstand naar kon kijken en alles me niet zo zou raken. En knap dat je rust hebt gevonden, ik ben altijd al erg onrustig geweest.
zondag 15 december 2024 om 01:20
Hoi Torn, goed om van je te horen.
Het is een heftige tijd.
Even bijgelezen en ik blijf sterk een gevoel houden dat de meeste problemen komen vanaf 1 bepaald punt.
Het zal waarschijnlijk goed zijn om dit punt duidelijk te benoemen bij je intake voor hulp, nl dat je ouders je niet wilden. Sorry voor het benoemen..., dat meen ik.
Ouders die zich goed voelen en blij met betrekking tot de kinderen geven automatisch een bepaalde warmte af, een stevigheid, een veiligheid, een verbondenheid.
Dit punt zit naar mijn mening de oorsprong van veel van je moeilijkheden.
Je onverbondenheid en vervreemd voelen met de wereld om je heen, je gespannenheid en zenuwen als je wakker wordt.
Je moet de juiste hulp krijgen, gebaseerd op het opbouwen van verbondenheid met jezelf en zelfliefde.
Klinkt misschien stom of zweverig of weet ik wat.
Je zou ook zelf een therapeut kunnen zoeken. Je hoeft niet persee te wachten op de GGZ. Een haptonoom zou denk ik een goeie ingang zijn. Er is veel te vinden op internet van therapeuten in je omgeving. Een psychotherapeut is ook goed geschikt.
Maar je moet doen wat jij het beste vindt.
Je mag me altijd een pb sturen
Het is een heftige tijd.
Even bijgelezen en ik blijf sterk een gevoel houden dat de meeste problemen komen vanaf 1 bepaald punt.
Het zal waarschijnlijk goed zijn om dit punt duidelijk te benoemen bij je intake voor hulp, nl dat je ouders je niet wilden. Sorry voor het benoemen..., dat meen ik.
Ouders die zich goed voelen en blij met betrekking tot de kinderen geven automatisch een bepaalde warmte af, een stevigheid, een veiligheid, een verbondenheid.
Dit punt zit naar mijn mening de oorsprong van veel van je moeilijkheden.
Je onverbondenheid en vervreemd voelen met de wereld om je heen, je gespannenheid en zenuwen als je wakker wordt.
Je moet de juiste hulp krijgen, gebaseerd op het opbouwen van verbondenheid met jezelf en zelfliefde.
Klinkt misschien stom of zweverig of weet ik wat.
Je zou ook zelf een therapeut kunnen zoeken. Je hoeft niet persee te wachten op de GGZ. Een haptonoom zou denk ik een goeie ingang zijn. Er is veel te vinden op internet van therapeuten in je omgeving. Een psychotherapeut is ook goed geschikt.
Maar je moet doen wat jij het beste vindt.
Je mag me altijd een pb sturen
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
