Psyche
alle pijlers
Hou ik niet van mezelf?
donderdag 7 augustus 2008 om 16:12
Ik val maar meteen met de deur in huis (geen zin in lange levensverhalen vertellen, neem maar aan dat ik een 'normaal' leven heb): ik denk dat ik niet echt van mezelf hou. Of tot die conclusie moet ik toch komen als ik anderen bezig hoor over zichzelf, en over mij.
Vaak lees je dingen als 'je moet eerst van jezelf houden wil je een ander graag zien', 'je moet jezelf respecteren', 'jijzelf bent belangrijk', enzovoort, maar wat als je dat niet doet? Wat als je jezelf helemààl niet belangrijk vindt? Ik heb een fantastische man, en best een leuke job, maar om één of andere reden voel ik me altijd veel minder dan anderen. Dat was altijd al zo, maar nu duidelijk is geworden dat ik geen kinderen kan krijgen, is dat nog veel erger geworden. Ik voel me een nul, een niks, compleet overbodig en totaal mislukt. Af en toe gaat het wel iets beter, maar meestal verval ik al snel weer in m'n oude gedachtenpatroon.
Laatst ging ik naar de kapper, en ik laat altijd de kapper gewoon z'n zin doen, dus kom altijd met wat anders op m'n hoofd naar huis. Een kennis gaf me 'n complimentje over mijn haar en vroeg hoe ik plots op het idee was gekomen om het zó te doen. Ik zeg dat ik de kapper maar liet doen, en zij was erg verbaasd: "maar wat als het dan niet naar je zin was?". En ik dacht, 'mijn zin? Wat maakt dat nu uit?' Eerlijk gezegd kan ik me niet inbeelden dat iemand anders zich al interesseert voor mijn haar, want zelf doe ik dat ook niet. "Het groeit wel weer, zeker?" zei ik, en ze keek me echt raar aan. Ik denk eigenlijk dat ze vond dat ik lef had, om zomaar iets anders te doen met mijn haar, terwijl het me gewoon niet kan schelen.
Het gaat natuurlijk niet om zulke dingen, maar op dit moment kan ik gewoon geen zinniger voorbeeld bedenken. Ik hoor soms van mensen dat ik nogal hard ben voor mezelf, en dus begon ik me af te vragen of ik mezelf eigenlijk wel graag zie. Nee, dat denk ik dus niet. Maar is dat dan zo erg? Ik bedoel, stoort het anderen? En kan ik er nog iets aan doen? (Ik ben 36, dus geen puber die zichzelf nog moet vinden of zo).
Vaak lees je dingen als 'je moet eerst van jezelf houden wil je een ander graag zien', 'je moet jezelf respecteren', 'jijzelf bent belangrijk', enzovoort, maar wat als je dat niet doet? Wat als je jezelf helemààl niet belangrijk vindt? Ik heb een fantastische man, en best een leuke job, maar om één of andere reden voel ik me altijd veel minder dan anderen. Dat was altijd al zo, maar nu duidelijk is geworden dat ik geen kinderen kan krijgen, is dat nog veel erger geworden. Ik voel me een nul, een niks, compleet overbodig en totaal mislukt. Af en toe gaat het wel iets beter, maar meestal verval ik al snel weer in m'n oude gedachtenpatroon.
Laatst ging ik naar de kapper, en ik laat altijd de kapper gewoon z'n zin doen, dus kom altijd met wat anders op m'n hoofd naar huis. Een kennis gaf me 'n complimentje over mijn haar en vroeg hoe ik plots op het idee was gekomen om het zó te doen. Ik zeg dat ik de kapper maar liet doen, en zij was erg verbaasd: "maar wat als het dan niet naar je zin was?". En ik dacht, 'mijn zin? Wat maakt dat nu uit?' Eerlijk gezegd kan ik me niet inbeelden dat iemand anders zich al interesseert voor mijn haar, want zelf doe ik dat ook niet. "Het groeit wel weer, zeker?" zei ik, en ze keek me echt raar aan. Ik denk eigenlijk dat ze vond dat ik lef had, om zomaar iets anders te doen met mijn haar, terwijl het me gewoon niet kan schelen.
Het gaat natuurlijk niet om zulke dingen, maar op dit moment kan ik gewoon geen zinniger voorbeeld bedenken. Ik hoor soms van mensen dat ik nogal hard ben voor mezelf, en dus begon ik me af te vragen of ik mezelf eigenlijk wel graag zie. Nee, dat denk ik dus niet. Maar is dat dan zo erg? Ik bedoel, stoort het anderen? En kan ik er nog iets aan doen? (Ik ben 36, dus geen puber die zichzelf nog moet vinden of zo).
maandag 11 augustus 2008 om 12:12
Knap van je dat je naar dat doopfeestje bent gegaan
.En ik snap dat als je in Belgie pas professionele hulp krijgt na zelfmoordpogingen ed, je denkt: nouhou zo serieus is het met mij nou ook weer niet gesteld. Begrijp ik. Ik weet ook niet hoe het daar geregeld is met bijv haptonomie (ik noem maar een dwarsstraat), iets waarmee je dichter bij je gevoel kunt komen en waarmee blokkades opgeruimd kunnen worden.
Het is nl gewoon jammer als je je leven maar "half" leeft terwijl daar wel wat aan te doen is. Gewoon voor jezelf, omdat het kan. Wat ik heb gemerkt (ik ben ook zo'n zelluf-doener) is dat ik regelmatig opnieuw het wiel aan het uitvinden was/ben. Vond ik niet erg maar dan blijkt dat je tijden bezig bent dingen voor jezelf uit te vogelen waar misschien gewoon al heel adequate en doelgerichte therapie voor bestaat.
Maar ik begrijp je gevoel helemaal dat je het eerst zelf wil proberen en kijken hoe ver je komt. Ik hoop dat je hier tips vindt en op andere plekken waar je doelgericht mee aan de slag kunt en dat je dit gevoel langzaam maar zeker vervangt door iets anders. Iets wat meer jou uitdrukt, wat je het gevoel geeft dat je er mag zijn en dat je uniek, leuk en bijzonder bent.
maandag 11 augustus 2008 om 12:36
maandag 11 augustus 2008 om 12:42
Feliciaatje, na mijn eerste miskraam ben ik eens naar een voetreflexologe geweest, op aanraden van de ivf-arts. Gewoon lekker ontspannen, beetje me-time... Heel aangenaam eigenlijk. Die mevrouw had ook wel een paar rake opmerkingen, en ik had achteraf wel sterk het gevoel 'dat het allemaal goed ging komen'. Ik was vastbesloten om daar nog 's een keer naartoe te gaan, maar mede omdat de verdere behandelingen mislukten en er nóg eens een miskraam kwam, heb ik de boot afgehouden.
Ook acupunctuur heb ik geprobeerd (allemaal om de vruchtbaarheid te verhogen toen), en daar voelde ik me ook wel goed bij. Dat zijn eventueel wel dingen die ik opnieuw zou doen, die mensen praten ook wel met je, maar er hangt niet zo'n medisch sfeertje rond.
