Psyche
alle pijlers
Huilen
woensdag 14 juli 2021 om 16:28
Ik zit in een kliniek met meerdere mensen en ik zit alleen maar te huilen en ik weet niet precies waarom. Ik ben een beetje mezelf kwijt. Ik leer een kant van mezelf kennen wat totaal t tegenovergestelde is dan normaal. Ik kom niet goed mee met t socializen enzo. Ik probeer de hele dag mn huilen in te houden. Dat lukt op traanogen na maar zodra ik moet praten begin ik te huilen. Ik heb nog nooit in mn leven zo makkelijk gehuild. Ik wil naar huis. Alles wat we hier gaan doen kan ik niet, durf ik niet en ik krijg grote angst van hier onder de mensen te zijn. Ergens heb ik zoiets van ik moet dit volhouden want anders kom ik er dalijk nooit in t leven. Anders leer ik nooit dingen zelf te doen. Maar ik vind het zo verschrikkelijk met zoveel leeftijdsgenoten.
elieke wijzigde dit bericht op 14-07-2021 16:29
15.17% gewijzigd
woensdag 14 juli 2021 om 16:36
Het klinkt alsof het er gewoon uit moet. Probeer het vooral niet in te houden, het klinkt alsof je juist nu op de plek bent waar je hulp krijgt. Hou vol, huil je ogen eruit en praat. Het wordt vanzelf minder. In een kliniek hebben ze echt wel erger meegemaakt.
Het lijkt me ook zeker niet niks wat je nu doormaakt.
Het lijkt me ook zeker niet niks wat je nu doormaakt.
woensdag 14 juli 2021 om 16:40
Maar ik vind t zo verschrikkelijk. Ik word doodsbang van al die bijdehante meiden om me heen die t wel lukt om met elkaar de socializen. Ik weet niks te zeggen.Als je met mij bent is het gewoon stil. Terwijl ik thuis zoveel praat.. dan weet ik t opeens wel. Ik verlang naar huis. T enige dat ik hier zal missen is t goeie dagritme en eetritme die ik hier heb. Hoe kan dit dan de goeie plek zijn.Ladida1981 schreef: ↑14-07-2021 16:36Het klinkt alsof het er gewoon uit moet. Probeer het vooral niet in te houden, het klinkt alsof je juist nu op de plek bent waar je hulp krijgt. Hou vol, huil je ogen eruit en praat. Het wordt vanzelf minder. In een kliniek hebben ze echt wel erger meegemaakt.
Het lijkt me ook zeker niet niks wat je nu doormaakt.
elieke wijzigde dit bericht op 14-07-2021 16:42
8.38% gewijzigd
woensdag 14 juli 2021 om 16:42
Wil je vertellen, waarom je er bent?Elieke schreef: ↑14-07-2021 16:40Maar ik vind t zo verschrikkelijk. Ik word doodsbang van al die bijdehante meiden om me heen die t wel lukt om met elkaar de socializen. Ik weet niks te zeggen. Als je met mij bent is het gewoon stil. Ik verlang naar huis. T enige dat ik hier zal missen is t goeie dagritme en eetritme die ik hier heb. Hoe kan dit dan de goeie plek zijn.
Heb je geen begeleiding, waarmee je deze zorgen kunt bespreken?
woensdag 14 juli 2021 om 16:43
woensdag 14 juli 2021 om 16:43
Laat het toe, je huilt niet voor niets. Zoals anderen al schreven: het moet er uit.
Als kind heb ik veel gehuild, ik kreeg er zelfs straf voor. Later kwam ik er als volwassene achter dat het verdriet over mijn overleden broertje was, daar werd thuis niet over gesproken. Heb er als volwassene nog een paar dagen als een dier over gejankt, toen was het weg, ik heb het een plaats kunnen geven.
Sterkte.
Als kind heb ik veel gehuild, ik kreeg er zelfs straf voor. Later kwam ik er als volwassene achter dat het verdriet over mijn overleden broertje was, daar werd thuis niet over gesproken. Heb er als volwassene nog een paar dagen als een dier over gejankt, toen was het weg, ik heb het een plaats kunnen geven.
Sterkte.
Love is the meaning of life
woensdag 14 juli 2021 om 16:44
Over een tijdje krijg ik een autisme test. Ik hoop zo dat ik daar mega hoog op scoor dat dat me redding is die me hier weghaalt. Maar ze verwachten niet dat ik er hoog op zal scoren
woensdag 14 juli 2021 om 16:47
woensdag 14 juli 2021 om 16:47
Nee vrijwillig, wel aangeradenviva-amber schreef: ↑14-07-2021 16:47Ben je in de kliniek op basis van een maatregel, zeg maar opgelegd?
woensdag 14 juli 2021 om 16:55
Omdat je hier kennelijk precies datgene tegenkomt waar je zoveel moeite mee hebt in het leven. Therapie en opnames zijn niet leuk, zijn niet comfortabel, zijn in essentie niet steunend bedoeld. Ze horen je uit je comfortzone te halen zodat je gaat oefenen met nieuw gedrag in situaties die je heel beangstigend vindt. Het klinkt, zoals je het nu omschrijft, alsof je graag wilt vermijden uit angst, niet alsof je daar oprecht niet goed zit. Sterkte!
woensdag 14 juli 2021 om 17:11
Koffiehagedis schreef: ↑14-07-2021 16:55
Therapie en opnames zijn niet leuk, zijn niet comfortabel, zijn in essentie niet steunend bedoeld.
Ik weet niet of opnames niet steunend bedoeld zijn, ik hoop het eigenlijk wel.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
woensdag 14 juli 2021 om 17:30
Ik herken het van vroeger, toen ik in kliniek zat. Een tijd waarin ik me alleen voelde, geen aansluiting had met groepsleden en er toch opeens allerlei emoties los kwamen. Ik werd uitgedaagd om nieuw gedrag te vertonen. Wist niet wat of hoe ik moest doen, wat er van me wel verwacht. Ik vond het eng en zwaar.
Je kunt een aantal dingen doen.
Rust pakken op de momenten dat het kan. Desnoods door een wandeling buiten, als je niet op je kamer kunt zijn. Deel je een kamer of heb je die voor jezelf? Prikkels die kalmerend werken opzoeken. Of dat muziek is, dansen, een fijn ruikende zeep, een knuffel van thuis...
Evt. een groepsgenote die wat minder eng is vragen of ze er voor je wil zijn. Delen dat je even system overload hebt. Samen kop thee drinken bijv. Of verpleging/socio vertellen als dat kan.
Zorgen dat je echt goed slaapt, op tijd naar bed gaan.
Het allerbelangrijkste is erkenning dat je het zwaar hebt, wordt uitgedaagd en dat dat nu nodig is. Je bent ziek. En ipv wachten tot het beter wordt, ben jijzelf je medicijn. Je moet hard aan de bak. Dat is eng. Dat vergt veel van je. En de tranen geven aan dat er geen ontsnappen meer aan is. Daarom ben je daar.
Dus geef jezelf de credits dat je het maar mooi allemaal doet. Je hoeft het niet leuk te vinden, werken aan je herstel. Maar de enige die jou vooruit gaat helpen, ben jij. Met de input van onder andere de kliniek.
Je kunt een aantal dingen doen.
Rust pakken op de momenten dat het kan. Desnoods door een wandeling buiten, als je niet op je kamer kunt zijn. Deel je een kamer of heb je die voor jezelf? Prikkels die kalmerend werken opzoeken. Of dat muziek is, dansen, een fijn ruikende zeep, een knuffel van thuis...
Evt. een groepsgenote die wat minder eng is vragen of ze er voor je wil zijn. Delen dat je even system overload hebt. Samen kop thee drinken bijv. Of verpleging/socio vertellen als dat kan.
Zorgen dat je echt goed slaapt, op tijd naar bed gaan.
Het allerbelangrijkste is erkenning dat je het zwaar hebt, wordt uitgedaagd en dat dat nu nodig is. Je bent ziek. En ipv wachten tot het beter wordt, ben jijzelf je medicijn. Je moet hard aan de bak. Dat is eng. Dat vergt veel van je. En de tranen geven aan dat er geen ontsnappen meer aan is. Daarom ben je daar.
Dus geef jezelf de credits dat je het maar mooi allemaal doet. Je hoeft het niet leuk te vinden, werken aan je herstel. Maar de enige die jou vooruit gaat helpen, ben jij. Met de input van onder andere de kliniek.
woensdag 14 juli 2021 om 17:58
Een extra diagnose maakt het niet makkelijker, eerder ingewikkelder.
Dat gezegd hebbende: ik kan me voorstellen dat je je overweldigd voelt door al het nieuwe om je heen, en dat je daaraan moet wennen. Misschien kun je de groep vragen of ze je willen helpen, bijvoorbeeld door af en toe een op een iets met je te doen waar je niet heel veel bij hoeft te praten (een kleurplaat kleuren, samen een puzzel maken) of iets waarbij het onderwerp afgebakend en veilig is (een gezelschapsspel bijvoorbeeld). Of misschien is er iemand met dezelfde hobby als jij en kunnen jullie dat samen doen.
Wat ook kan helpen: vraag aan het behandelend team wie jouw evv’er is (eerst verantwoordelijke verpleegkundige) of je hoofdbehandelaar. Vraag met diegene een gesprek aan, vertel waar je tegenaan loopt in de groep en vraag wat de mogelijkheden zijn om je af en toe af te zonderen of een rustmoment te nemen.
Mij helpt het vaak ook om bijvoorbeeld een luisterboek of muziek aan te zetten en dan iets met mn handen te gaan doen: kleuren, puzzels maken, handwerken of knutselen. Zou dat misschien helpen?
woensdag 14 juli 2021 om 17:59
Koffiehagedis schreef: ↑14-07-2021 16:55Omdat je hier kennelijk precies datgene tegenkomt waar je zoveel moeite mee hebt in het leven. Therapie en opnames zijn niet leuk, zijn niet comfortabel, zijn in essentie niet steunend bedoeld. Ze horen je uit je comfortzone te halen zodat je gaat oefenen met nieuw gedrag in situaties die je heel beangstigend vindt. Het klinkt, zoals je het nu omschrijft, alsof je graag wilt vermijden uit angst, niet alsof je daar oprecht niet goed zit. Sterkte!
Precies dit. Therapie is niet leuk, maar zo te horen heb je het wel nodig. Doorzetten!
Here am I in my little bubble
