Huurwoning toegewezen en nu?

Ik ben geselecteerd voor een huurwoning. De woning is in alles een vooruitgang. Qua huurlasten is het nagenoeg hetzelfde als mijn huidige appartement. Het liefste zeg ik ja, alleen zit ik met twee dingen. Namelijk mijn ex en dochter.
Mijn dochter wilt dat ik terug verhuis naar de plaats waar ze naar de basisschool gaat, nog anderhalf jaar. Ik zie dat niet zitten omdat ik me daar niet op mijn gemak voel.
Daarnaast mijn ex. Ik vermoed dat hij erg vervelend gaat doen. Ik wil voordat ik beslis met hem overleggen of hem informeren, maar ben dus oprecht bang voor zijn reactie. Hoe kan ik dit het beste aanpakken richting ex en dochter?
De weinig mensen waarmee ik er bespreek geven aan dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat voelt totaal niet oké.

Aanvulling link naar mijn andere topic: viewtopic.php?t=501884&p=35012816&start=#p35012816

Poging om alle vragen te beantwoorden.

Ik wil mijn dochter niet laten meebeslissen, ik ben alleen bang dat zij door mijn beslissing niet meer naar mij toe wilt komen.

De huurwoning is een paar honderd meter verder dan ik nu woon (sinds de scheiding een jaar geleden). Het is op 10 autominuten van haar school en dat is prima te doen. Nadeel is dat ze niet even naar buiten kan om met vriendjes van school te spelen. Hier kent ze niemand, maar ik zorg er altijd voor dat ze kan afspreken en rij ik gerust een keer extra op en neer.

We hebben co-ouderschap. Week op week af.

Waarom ex waarschijnlijk vervelend gaat doen is omdat we in het ouderschapsplan wat anders hebben afgesproken.

Geen idee waar dochter naar de middelbare school gaat. Ze kan kiezen voor verschillende scholen hier in de buurt, maar ze kan vanuit ex huis gezien ook de andere kant op gaan. Vanuit hem zou dat dezelfde reistijd zijn, vanuit mij zou het langer zijn. Dat is voor mij de reden om te blijven huren voordat ik ga kopen. Zodra ik weet waar ze naar de middelbare school gaat kan ik gericht op zoek naar een koopwoning. Deze woning is dus vooral bedoeld als overbrugging van een jaar of twee.

We zijn zeker niet on speaking terms, dus goed overleg is nogal moeilijk. We hebben "niet voor niks een ouderschapsplan gemaakt" klinkt leuk als beide partijen zich eraan houden. Dit klinkt misschien cynisch, maar ik hoef me niet als enige aan de afspraken te houden. Daarnaast, cru, maar een ouderschapsplan is niet meer dan een handleiding en houdt geen stand in de rechtbank, mocht hij het zo ver willen laten komen. Naar mijn idee heb ik me lang genoeg gevoegd naar zijn grillen en mag ik nu gaan proberen voor mezelf op te komen zodat ik een goede moeder kan zijn voor mijn dochter.

We hebben in het ouderschapsplan geen afstand afgesproken maar een woonplaats. We hebben het over een autorij afstand van tien minuten. Dat is het nu en zal het bij de eventuele nieuwe huurwoning blijven. Het is puur een verbetering qua woonruimte en buitenruimte. Mijn hoop is dat ik daarmee meer rust kan krijgen in huis ipv tegen de verhuisdozen aankijken. Waar ik er binnenkort nog veel bij zouden komen ivm verkoop van mijn ouders huis. Die spullen zou ik hier niet kwijt komen en daar wel. Een opslagruimte huren zou me in totaal meer geld kosten.

De woningen liggen niet voor het oprapen zoals iemand benoemd en juist daarom zie ik dit als kans om in ieder geval de komende jaren een fijne plek te hebben.

Dropdrop: dat benoem je heel goed. Ik noem het ook wel emotionele chantage. Ik wil daar vanaf, maar ik weet niet hoe. Ik ben als de dood dat mijn dochter me niet meer wilt zien door mijn keuzes. En ook dat vader daarin een rol gaat spelen die niet in mijn voordeel werkt. Hij gebruikt alles tegen me.

Als ik met niemand rekening hoefde te houden dan zou ik morgen het zonlicht niet meer zien, maar dat is een ander verhaal. Ik heb geen idee waar ik zou willen wonen, ik heb werkelijk geen idee. Voor nu is het te doen in de woonplaats waar ik nu zit, ik wil hier voor nu blijven. De gedachte dat ik ex kan tegenkomen bij de supermarkt, op straat of dat hij langs rijdt om te kijken of ik thuis ben, nee bedankt. Ik kan me ook niet voorstellen dat dochter er iets aan heeft als ik me zo voel in een huis in de door haar gewenste woonplaats

Co-ouderschap kan best werken als er redelijk tot goed overleg is, maar dat is er niet. Een weekendregeling zou een optie zijn als ik wist dat ex dat zou steunen ipv tegen me gebruiken. Als die weekendregeling er eenmaal is dan ben ik dochter kwijt. Dat is mijn grootste angst (met terechte reden waarover ik niet zal uitwijken).

Ugli schreef: ↑

05-12-2023 21:54

Ik zou niet voor maar maximaal 2 jaar verhuizen als je nu niet in een brandend huis zit (én je kind en haar vader het ook nog eens niet leuk vinden). Dat is een duur en onnodig vervelend grapje.

Hoezo een duur grapje? Het huis is instapklaar. Huurprijs is vergelijkbaar, zeker als ik een opslagruimte moet gaan huren binnenkort (wat noodzaak is).
We wonen nu in een appartement met wat mankementen waar niks aan gebeurd. Geen likje verf mankementen, maar echt vervelende punten die het woonplezier in de weg staan.

Of zie ik iets over het hoofd?

Cunoesse schreef: ↑

05-12-2023 21:56

Ze is 10, kan ze niet zelf op de fiets/bus stappen om haar vrienden te zien? Deed ik ook gewoon. Op de middelbare al helemaal.

En hoezo 'komt ze niet meer'. Zij woont toch 50/50 bij jou en is 10.ze heeft daar niks over te zeggen.

Dat kan ze helaas niet. Is nog lang niet zelfstandig genoeg daarvoor en heeft ook niet de drive om dat te worden. Wat dat betreft is ze echt nog een kind.
Ik houd me vast voor de start op de middelbare.

Het is niet zo dat ze zomaar ineens niet meer zal komen, denk ik. Alhoewel ik daar wel bang voor ben. Wat ik wel voor me zie is dat ze meer en meer gaat vergelijken wat ze bij papa allemaal wel mag en bij mij niet en dat het dan bij mij alleen maar strijd wordt. Daar ben ik niet tegen opgewassen.

Intotheunknown schreef: ↑

05-12-2023 21:59

Twijfelaar, denk dat je er voor moet gaan! Je gaat er op vooruit en voor je dochter verandert er niets qua afstand t.o.v. nu. Je kan niet voorzien hoe het in de toekomst loopt met je dochter... probeer niet in angst te leven! Word gelukkig!

Ik denk ook dat ik ervoor moet gaan, maar de angst overheerst. Ik kan er niet objectief naar kijken en beslissen.

fala1989 schreef: ↑

05-12-2023 22:02

Lieve Twijfelaar,
Inderdaad de woningen liggen niet voor het oprapen, dus voor nu klinkt het als een prima keuze. Niet leuk voor je dochter wellicht in 1ste instantie maar zo is het leven. Laat haar zelf de kleur van haar nieuwe slaapkamer kiezen en ga deze samen verven/inrichten. Leuke nieuwe dingen samen doen!

Ik schrik wel van opmerkingen als: ‘ dan zou ik morgen het zonlicht niet meer zien‘ en ook opmerkingen in het andere topic. Heb je mentale of praktische hulp? Klinkt alsof je support nodig hebt! Is er ook geen ouder/vriend(in)/bekende met wie je kunt overleggen want het is denk ik lastig om een rationele keuze te maken in jouw situatie.

Ze is totaal niet te porren voor het inrichten van haar slaapkamer. Dat was ze hier ook niet. Als we gaan verhuizen zal ik haar er wel weer proberen bij te betrekken.

Ik sta op een wachtlijst voor diagnostiek en heb daarnaast af en toe een afspraak bij een haptonoom. Daar zou ik graag frequenter heen gaan, maar dat lukt nooit met afspraken plannen.
Sorry voor het directe antwoord. Het was het eerste wat in me opkwam, ik zal er niet naar handelen.
De paar mensen die ik erbij betrek zeggen dat ik voor mijn eigen geluk moet gaan en dus moet verhuizen. Maar wat heb ik aan verhuizen als ik mijn dochter kwijt raak? Waar doe ik het dan nog voor?