Psyche
alle pijlers
I`m brused bot not broken... at least not yet
donderdag 14 januari 2010 om 11:57
`m brused bot not broken..
en toch... toch zetten de haarscheurtjes zich langzaam om in zichtbare scheuren.
Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het hooghouden van de bal.
Ik heb een masker op en hij zit stevig vast.
Ik zoek de lol in het leven, in mijn werk, in alles maar ik kan het niet echt vinden.
Een lolletje maken doe ik wel en niemand zal aan merken dat de dingen die ik nu doe alleen is om te vluchten.
Want het hooghouden van de bal lukt me niet meer zo. Hij is steeds lager en vandaag of morgen laat ik hem vallen.
Iedereen tevreden houden lukt me niet meer. Ik weet ook niet waarom ik dat maar blijf doen maar het is duidelijk de enige manier waarop ik vooruit kan.
Tot nu.... nu wil ik het liefste alle contacten met iedereen verbreken. Ik doe het wel alleen, dat moet ik nu ook maar dan hoef ik voor niemand te zorgen behalve mijn gezin.
Mijn familie leunt en steunt op me alsof ik een maatschappelijk werker ben. En nu bij het overlijden van mijn vader is iedereen in rep en roer maar laten ze mij alles oplossen.
Niemand die mij vraagt hoe het met me gaat... niemand die denkt dat ik het er misschien ook wel heel moeilijk mee heb... niemand die ziet dat ik langzaam verdrink... iedereen die alleen maar meer en meer van mij vraagt.
Mijn schoonfamilie is soms ook een grote farce. Mijn schoonmoeder ziet het leven blijkbaar als 1 grote last. Stuurt emails waarin ze de zieligheid zelve is. Waarin ze vraagt of we ook 1 keer rekening met haar kunnen houden.En hoe mijn man en ik het ook doen. Het is nooit goed.
Mijn schoonvader belt de dag erna steeds op om te zeggen dat hij het ook niet snapt... en dat we "toch weten hoe ze is" Maar niemand die haar eens op d`r plek zet.
Het laat mijn man koud, maar ik moet ook hier op m`n tenen lopen. Mezelf verdedigen mag ik niet van mijn man. Hij vindt dat ik het moet laten gaan, maar ik blijf de shit niet slikken en pikken. Ik wil me niet meer schikken naar ieders nukken.
Misschien maak ik het mezelf wel extra moeilijk, misschien heeft hij wel gelijk en moet ik erboven staan. Maar ik weet niet meer hoe. Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken. Maar ik doe het niet. Ik adem diep in en blijf met een glimlach rondlopen in de hoop dat ik vandaag of morgen ook in mijn eigen glimlach geloof.
Maar eens worden de haarscheurtjes grote scheuren en veranderen de scheuren in een grote breuk.
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Het even van me afschrijven denk ik.. Het werkt een soort van therapeutisch voor me om hier soms van me af te schrijven. Ik kan er dan weer even tegen. Dus soms heb ik dit even nodig.. sorry
en toch... toch zetten de haarscheurtjes zich langzaam om in zichtbare scheuren.
Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het hooghouden van de bal.
Ik heb een masker op en hij zit stevig vast.
Ik zoek de lol in het leven, in mijn werk, in alles maar ik kan het niet echt vinden.
Een lolletje maken doe ik wel en niemand zal aan merken dat de dingen die ik nu doe alleen is om te vluchten.
Want het hooghouden van de bal lukt me niet meer zo. Hij is steeds lager en vandaag of morgen laat ik hem vallen.
Iedereen tevreden houden lukt me niet meer. Ik weet ook niet waarom ik dat maar blijf doen maar het is duidelijk de enige manier waarop ik vooruit kan.
Tot nu.... nu wil ik het liefste alle contacten met iedereen verbreken. Ik doe het wel alleen, dat moet ik nu ook maar dan hoef ik voor niemand te zorgen behalve mijn gezin.
Mijn familie leunt en steunt op me alsof ik een maatschappelijk werker ben. En nu bij het overlijden van mijn vader is iedereen in rep en roer maar laten ze mij alles oplossen.
Niemand die mij vraagt hoe het met me gaat... niemand die denkt dat ik het er misschien ook wel heel moeilijk mee heb... niemand die ziet dat ik langzaam verdrink... iedereen die alleen maar meer en meer van mij vraagt.
Mijn schoonfamilie is soms ook een grote farce. Mijn schoonmoeder ziet het leven blijkbaar als 1 grote last. Stuurt emails waarin ze de zieligheid zelve is. Waarin ze vraagt of we ook 1 keer rekening met haar kunnen houden.En hoe mijn man en ik het ook doen. Het is nooit goed.
Mijn schoonvader belt de dag erna steeds op om te zeggen dat hij het ook niet snapt... en dat we "toch weten hoe ze is" Maar niemand die haar eens op d`r plek zet.
Het laat mijn man koud, maar ik moet ook hier op m`n tenen lopen. Mezelf verdedigen mag ik niet van mijn man. Hij vindt dat ik het moet laten gaan, maar ik blijf de shit niet slikken en pikken. Ik wil me niet meer schikken naar ieders nukken.
Misschien maak ik het mezelf wel extra moeilijk, misschien heeft hij wel gelijk en moet ik erboven staan. Maar ik weet niet meer hoe. Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken. Maar ik doe het niet. Ik adem diep in en blijf met een glimlach rondlopen in de hoop dat ik vandaag of morgen ook in mijn eigen glimlach geloof.
Maar eens worden de haarscheurtjes grote scheuren en veranderen de scheuren in een grote breuk.
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Het even van me afschrijven denk ik.. Het werkt een soort van therapeutisch voor me om hier soms van me af te schrijven. Ik kan er dan weer even tegen. Dus soms heb ik dit even nodig.. sorry
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 14 januari 2010 om 12:04
Lieve Biol,
Allereerst een heel dikke knuffel Ik wist niet dat je zoveel zorgen had... Ik wil je dan ook allereerst laten weten dat we er voor je zijn, hier en op hyves als je dat wilt.
Ik denk dat je aan het einde van je post een heel rake opmerking maakt. Schreeuw maar eens dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Want het is misschien hard, het is wel de waarheid.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je familie of schoonfamilie. Daar mag je best een grens trekken. Je hoeft dat niet allemaal. Jij bent ook maar een mens Biol
Allereerst een heel dikke knuffel Ik wist niet dat je zoveel zorgen had... Ik wil je dan ook allereerst laten weten dat we er voor je zijn, hier en op hyves als je dat wilt.
Ik denk dat je aan het einde van je post een heel rake opmerking maakt. Schreeuw maar eens dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Want het is misschien hard, het is wel de waarheid.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je familie of schoonfamilie. Daar mag je best een grens trekken. Je hoeft dat niet allemaal. Jij bent ook maar een mens Biol
Ook als je naast me ligt, je gezicht opnieuw het mooiste blijkt te zijn
...
donderdag 14 januari 2010 om 12:07
quote:Paque_in_Pink schreef op 14 januari 2010 @ 12:04:
Lieverd, waarom doe je dat dan niet? eens van je afschreeuwen? Lost het niets op dan lucht het in ieder geval wel op!Dat is niet de aard van het beestje... zodra het wat slechter met me gaat zoals nu dan word ik stil en dan na een tijdje gaat het weer verder en lukt het weer eventjes....
Lieverd, waarom doe je dat dan niet? eens van je afschreeuwen? Lost het niets op dan lucht het in ieder geval wel op!Dat is niet de aard van het beestje... zodra het wat slechter met me gaat zoals nu dan word ik stil en dan na een tijdje gaat het weer verder en lukt het weer eventjes....
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 14 januari 2010 om 12:10
quote:biol schreef op 14 januari 2010 @ 12:07:
[...]
Dat is niet de aard van het beestje... zodra het wat slechter met me gaat zoals nu dan word ik stil en dan na een tijdje gaat het weer verder en lukt het weer eventjes....
Maar uiteindelijk win je daar niets mee. Want je kropt steeds een beetje meer, en steeds een beetje meer op.
Begin in het klein, tegen je man, daarna begin je over 1 dingen, tegenover je schoonmoeder.
Het hoeft ook niet boem pats ineens, dat lukt ook niet.
Maar je kan het wel leren.
[...]
Dat is niet de aard van het beestje... zodra het wat slechter met me gaat zoals nu dan word ik stil en dan na een tijdje gaat het weer verder en lukt het weer eventjes....
Maar uiteindelijk win je daar niets mee. Want je kropt steeds een beetje meer, en steeds een beetje meer op.
Begin in het klein, tegen je man, daarna begin je over 1 dingen, tegenover je schoonmoeder.
Het hoeft ook niet boem pats ineens, dat lukt ook niet.
Maar je kan het wel leren.
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
donderdag 14 januari 2010 om 12:11
Ik herken wel even je stukje waarin je zegt: niemand die wat aan mij vraagt. Ik heb laatst ook zoiets gehad, zou met iemand in iets samenwerken, mar die werd ziek. Kan gebeuren, maar vervolgens wilde deze persoon geen contact want ze had het zo zwaar (dat geloof ik wel) en als ze mij zag dan herinnerde ik haar weer aan het feit dat ze 'gefaald' had, haar denkwijze, en dus moest ik maar vooral medelijden hebben en mijn eigen gevoel opzij zetten.
En dat ging me te ver.
Niemand die vroeg wat het met mij deed - niet zoeer het het project maar dat een van mijn beste vriendinnen ineens mij ging ontwijken. Ik moest het maar begrijpen, en ik heb toen letterlijk gevraagd; mag ik het niet leuk vinden? Doet mijn gevoel er niet toe? Mag ik gekwetst zijn als ze mij ontwijkt?
Oei, die kwam aan. En sindsdien, als iemand weer mekkert dat ze zo zielig is en ik het maar moet begrijpen dan zeg ik: ik begrijp het niet. Ik begrijp niet dat je iemand jarenlang je beste vriendin noemt, en die ineens niet onder ogen wilt komen, en dat niemand begrijpt dat dat MIJ kwetst. Als je denkt dat je het begrijpt, kom dan maar weer langs....
Weetje Biol, het is allemaal grenzen stellen. Die van mij zijn ook al van elastiek. Moet ik ook eens wat aan doen.
Klets het hier maar van je af.
donderdag 14 januari 2010 om 12:15
maar ik blijf de shit niet slikken en pikken. Ik wil me niet meer schikken naar ieders nukken.
Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken.
Ik denk dat het voor jou tijd wordt te gaan doen wat je eigenlijk weet dat je wilt gaan doen . Gewoon voor jezelf. .
Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken.
Ik denk dat het voor jou tijd wordt te gaan doen wat je eigenlijk weet dat je wilt gaan doen . Gewoon voor jezelf. .
donderdag 14 januari 2010 om 12:16
Muis, dat is ook een rotsituatie
Dat grenzen stellen is denk ik wel de essentie van het probleem. Iedereen gooit maar van alles op je bordje en je neemt het er maar bij, want je wilt vooral niemand kwetsen. Terwijl degene die je na verloop van tijd het meest kwetst jij zelf bent, want je trekt het niet en gaat toch door...
Biol, jij bent het waard om dat stuk aandacht voor jezelf op te eisen hoor. Niemand zal minder van je houden als je eens zegt dat je iets niet wilt doen.
Dat grenzen stellen is denk ik wel de essentie van het probleem. Iedereen gooit maar van alles op je bordje en je neemt het er maar bij, want je wilt vooral niemand kwetsen. Terwijl degene die je na verloop van tijd het meest kwetst jij zelf bent, want je trekt het niet en gaat toch door...
Biol, jij bent het waard om dat stuk aandacht voor jezelf op te eisen hoor. Niemand zal minder van je houden als je eens zegt dat je iets niet wilt doen.
Ook als je naast me ligt, je gezicht opnieuw het mooiste blijkt te zijn
donderdag 14 januari 2010 om 12:18
ach lieverd toch .
Ik sluit me aan bij Paque: gooi het er gewoon een keer uit en ik zou beginnen tegen je man. Dat het hem koud laat, wil nog niet zeggen dat het jou ook koud moet laten. En misschien kan hij dan een beetje als buffer fungeren naar jouw schoonfamilie toe.
Kleine stapjes, maar je moet wel wat doen.
Ik sluit me aan bij Paque: gooi het er gewoon een keer uit en ik zou beginnen tegen je man. Dat het hem koud laat, wil nog niet zeggen dat het jou ook koud moet laten. En misschien kan hij dan een beetje als buffer fungeren naar jouw schoonfamilie toe.
Kleine stapjes, maar je moet wel wat doen.
donderdag 14 januari 2010 om 12:18
quote:xDoortjex schreef op 14 januari 2010 @ 12:16:
Muis, dat is ook een rotsituatie
Dat grenzen stellen is denk ik wel de essentie van het probleem. Iedereen gooit maar van alles op je bordje en je neemt het er maar bij, want je wilt vooral niemand kwetsen. Terwijl degene die je na verloop van tijd het meest kwetst jij zelf bent, want je trekt het niet en gaat toch door...
Biol, jij bent het waard om dat stuk aandacht voor jezelf op te eisen hoor. Niemand zal minder van je houden als je eens zegt dat je iets niet wilt doen.Eens, eens en eens.
Muis, dat is ook een rotsituatie
Dat grenzen stellen is denk ik wel de essentie van het probleem. Iedereen gooit maar van alles op je bordje en je neemt het er maar bij, want je wilt vooral niemand kwetsen. Terwijl degene die je na verloop van tijd het meest kwetst jij zelf bent, want je trekt het niet en gaat toch door...
Biol, jij bent het waard om dat stuk aandacht voor jezelf op te eisen hoor. Niemand zal minder van je houden als je eens zegt dat je iets niet wilt doen.Eens, eens en eens.
donderdag 14 januari 2010 om 12:22
quote:xDoortjex schreef op 14 januari 2010 @ 12:08:
Weet je man hoe moeilijk je het hebt? Kan hij je daar in helpen?
Dat wilde ik ook al vragen.
Mijn man zou nl. de eerste persoon zijn die ik ECHT zou kunnen vertellen hoe ik me voel.
En dan niet even tussen de huiselijke dingetjes door, maar als jullie met zn tweetjes zijn.
Weet je man hoe moeilijk je het hebt? Kan hij je daar in helpen?
Dat wilde ik ook al vragen.
Mijn man zou nl. de eerste persoon zijn die ik ECHT zou kunnen vertellen hoe ik me voel.
En dan niet even tussen de huiselijke dingetjes door, maar als jullie met zn tweetjes zijn.
Follow your heart, but take your brain with you....
donderdag 14 januari 2010 om 12:28
donderdag 14 januari 2010 om 12:29
Lieve Biol,
Ik ken jou en je situatie verder niet, maar ik wilde even zeggen dat ik het ontzettend knap vind hoe je je gevoelens verwoordt. Zou het helpen als je deze OP in een brief aan je man schrijft? Of misschien zelfs wel aan je familie, of sommige leden daarvan die daar goed mee om kunnen gaan?
Heel veel sterkte, je màg voor jezelf kiezen hoor!
Ik ken jou en je situatie verder niet, maar ik wilde even zeggen dat ik het ontzettend knap vind hoe je je gevoelens verwoordt. Zou het helpen als je deze OP in een brief aan je man schrijft? Of misschien zelfs wel aan je familie, of sommige leden daarvan die daar goed mee om kunnen gaan?
Heel veel sterkte, je màg voor jezelf kiezen hoor!
donderdag 14 januari 2010 om 12:30
ik heb het er wel eens met m`n over.. of in ieder geval getracht om het er over te hebben.
Hij weet wel dat ik soms met mezelf in de knoop zit en met de hele situatie, maar daarbij vindt hij dat ik het bij mijn familie moet aangeven...
voor wat zijn familie betreft vindt hij dat ik me daar niet druk om moet maken. Het is zijn familie zegt hij en dat is zijn probleem.
Mijn man is wat dat betreft een echte vent. Hij maakt zich nooit ergens druk om. Hij laat mensen uitrazen en haalt dan zijn schouders op...
Hij weet wel dat ik soms met mezelf in de knoop zit en met de hele situatie, maar daarbij vindt hij dat ik het bij mijn familie moet aangeven...
voor wat zijn familie betreft vindt hij dat ik me daar niet druk om moet maken. Het is zijn familie zegt hij en dat is zijn probleem.
Mijn man is wat dat betreft een echte vent. Hij maakt zich nooit ergens druk om. Hij laat mensen uitrazen en haalt dan zijn schouders op...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 14 januari 2010 om 12:31
ga eens schreeuwen en probeer niet vrolijk te doen voor anderen. Zolang ze denken dat jij het aan kan gooien ze nog meer op je schouders en dat is nu net wat jij niet nodig hebt. Als je het moeilijk vindt om te praten, print dan dit stuk eens uit en laat het lezen aan anderen, misschien begrijpen ze het dan
donderdag 14 januari 2010 om 12:38
Ik vind het advies om jouw OP eens aan je man te laten lezen een heel goede. Want misschien ziet hij echt wel niet hoe diep sommige dingen jou raken. Hij kan natuurlijk ook niet weten hoe het je kwetst, totdat je hem dat duidelijk maakt.
Als je nooit een grens hebt aangegeven kun je niet van jou verwachten dat je dat nu vanuit het niets wel even doet. Dat kost tijd, daar moet je op oefenen. Daar heb je hulp bij nodig en hij is de aangewezen persoon om die hulp te geven.
Of hij last heeft van zijn familie doet er nu even niet toe. Jij hebt er last van. En dus heeft ie zich er wat van aan te trekken.
Als je nooit een grens hebt aangegeven kun je niet van jou verwachten dat je dat nu vanuit het niets wel even doet. Dat kost tijd, daar moet je op oefenen. Daar heb je hulp bij nodig en hij is de aangewezen persoon om die hulp te geven.
Of hij last heeft van zijn familie doet er nu even niet toe. Jij hebt er last van. En dus heeft ie zich er wat van aan te trekken.
Ook als je naast me ligt, je gezicht opnieuw het mooiste blijkt te zijn
donderdag 14 januari 2010 om 12:40
quote:Nammma schreef op 14 januari 2010 @ 12:28:
Ik ken jou verder niet, maar ik weet wél dat toen ik was zoals jij (altijd de sterkste willen zijn en niet laten zien dat jij ook kwetsbaar bent), dat men er dan ook vanuit gaat dat JIJ alles weet en aankunt...m.a.w. misschien ook eens laten zien dat jij niet altijd sterk bent, maar ook kwetsbaar?Hier ben ik het helemaal mee eens. Maar ik besef tegelijkertijd dat dit het lastigste zal zijn om te doen. Dat masker laten zakken lukt je niet zomaar, daar ben je het type niet voor...
Ik ken jou verder niet, maar ik weet wél dat toen ik was zoals jij (altijd de sterkste willen zijn en niet laten zien dat jij ook kwetsbaar bent), dat men er dan ook vanuit gaat dat JIJ alles weet en aankunt...m.a.w. misschien ook eens laten zien dat jij niet altijd sterk bent, maar ook kwetsbaar?Hier ben ik het helemaal mee eens. Maar ik besef tegelijkertijd dat dit het lastigste zal zijn om te doen. Dat masker laten zakken lukt je niet zomaar, daar ben je het type niet voor...
Tja, ik zeg ook maar wat...
