Psyche
alle pijlers
I`m brused bot not broken... at least not yet
donderdag 14 januari 2010 om 11:57
`m brused bot not broken..
en toch... toch zetten de haarscheurtjes zich langzaam om in zichtbare scheuren.
Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het hooghouden van de bal.
Ik heb een masker op en hij zit stevig vast.
Ik zoek de lol in het leven, in mijn werk, in alles maar ik kan het niet echt vinden.
Een lolletje maken doe ik wel en niemand zal aan merken dat de dingen die ik nu doe alleen is om te vluchten.
Want het hooghouden van de bal lukt me niet meer zo. Hij is steeds lager en vandaag of morgen laat ik hem vallen.
Iedereen tevreden houden lukt me niet meer. Ik weet ook niet waarom ik dat maar blijf doen maar het is duidelijk de enige manier waarop ik vooruit kan.
Tot nu.... nu wil ik het liefste alle contacten met iedereen verbreken. Ik doe het wel alleen, dat moet ik nu ook maar dan hoef ik voor niemand te zorgen behalve mijn gezin.
Mijn familie leunt en steunt op me alsof ik een maatschappelijk werker ben. En nu bij het overlijden van mijn vader is iedereen in rep en roer maar laten ze mij alles oplossen.
Niemand die mij vraagt hoe het met me gaat... niemand die denkt dat ik het er misschien ook wel heel moeilijk mee heb... niemand die ziet dat ik langzaam verdrink... iedereen die alleen maar meer en meer van mij vraagt.
Mijn schoonfamilie is soms ook een grote farce. Mijn schoonmoeder ziet het leven blijkbaar als 1 grote last. Stuurt emails waarin ze de zieligheid zelve is. Waarin ze vraagt of we ook 1 keer rekening met haar kunnen houden.En hoe mijn man en ik het ook doen. Het is nooit goed.
Mijn schoonvader belt de dag erna steeds op om te zeggen dat hij het ook niet snapt... en dat we "toch weten hoe ze is" Maar niemand die haar eens op d`r plek zet.
Het laat mijn man koud, maar ik moet ook hier op m`n tenen lopen. Mezelf verdedigen mag ik niet van mijn man. Hij vindt dat ik het moet laten gaan, maar ik blijf de shit niet slikken en pikken. Ik wil me niet meer schikken naar ieders nukken.
Misschien maak ik het mezelf wel extra moeilijk, misschien heeft hij wel gelijk en moet ik erboven staan. Maar ik weet niet meer hoe. Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken. Maar ik doe het niet. Ik adem diep in en blijf met een glimlach rondlopen in de hoop dat ik vandaag of morgen ook in mijn eigen glimlach geloof.
Maar eens worden de haarscheurtjes grote scheuren en veranderen de scheuren in een grote breuk.
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Het even van me afschrijven denk ik.. Het werkt een soort van therapeutisch voor me om hier soms van me af te schrijven. Ik kan er dan weer even tegen. Dus soms heb ik dit even nodig.. sorry
en toch... toch zetten de haarscheurtjes zich langzaam om in zichtbare scheuren.
Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het hooghouden van de bal.
Ik heb een masker op en hij zit stevig vast.
Ik zoek de lol in het leven, in mijn werk, in alles maar ik kan het niet echt vinden.
Een lolletje maken doe ik wel en niemand zal aan merken dat de dingen die ik nu doe alleen is om te vluchten.
Want het hooghouden van de bal lukt me niet meer zo. Hij is steeds lager en vandaag of morgen laat ik hem vallen.
Iedereen tevreden houden lukt me niet meer. Ik weet ook niet waarom ik dat maar blijf doen maar het is duidelijk de enige manier waarop ik vooruit kan.
Tot nu.... nu wil ik het liefste alle contacten met iedereen verbreken. Ik doe het wel alleen, dat moet ik nu ook maar dan hoef ik voor niemand te zorgen behalve mijn gezin.
Mijn familie leunt en steunt op me alsof ik een maatschappelijk werker ben. En nu bij het overlijden van mijn vader is iedereen in rep en roer maar laten ze mij alles oplossen.
Niemand die mij vraagt hoe het met me gaat... niemand die denkt dat ik het er misschien ook wel heel moeilijk mee heb... niemand die ziet dat ik langzaam verdrink... iedereen die alleen maar meer en meer van mij vraagt.
Mijn schoonfamilie is soms ook een grote farce. Mijn schoonmoeder ziet het leven blijkbaar als 1 grote last. Stuurt emails waarin ze de zieligheid zelve is. Waarin ze vraagt of we ook 1 keer rekening met haar kunnen houden.En hoe mijn man en ik het ook doen. Het is nooit goed.
Mijn schoonvader belt de dag erna steeds op om te zeggen dat hij het ook niet snapt... en dat we "toch weten hoe ze is" Maar niemand die haar eens op d`r plek zet.
Het laat mijn man koud, maar ik moet ook hier op m`n tenen lopen. Mezelf verdedigen mag ik niet van mijn man. Hij vindt dat ik het moet laten gaan, maar ik blijf de shit niet slikken en pikken. Ik wil me niet meer schikken naar ieders nukken.
Misschien maak ik het mezelf wel extra moeilijk, misschien heeft hij wel gelijk en moet ik erboven staan. Maar ik weet niet meer hoe. Ik zou graag eens willen schreeuwen dat iedereen zijn eigen gezeik moet oplossen. Dat iedereen lekker in z`n eigen sop moet gaar koken. Maar ik doe het niet. Ik adem diep in en blijf met een glimlach rondlopen in de hoop dat ik vandaag of morgen ook in mijn eigen glimlach geloof.
Maar eens worden de haarscheurtjes grote scheuren en veranderen de scheuren in een grote breuk.
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Het even van me afschrijven denk ik.. Het werkt een soort van therapeutisch voor me om hier soms van me af te schrijven. Ik kan er dan weer even tegen. Dus soms heb ik dit even nodig.. sorry
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 14 januari 2010 om 14:29
Biol
*zit hier met pink in Timanni dus hele verhalen is nu even lastig*
Mijn twee centen: herkenbaar (jouw schoonmoeder, je grenzen, de haarscheuren die ineens pijnlijk zichtbaar worden).
Mij hebben ze gelukkig aan mijn oren uit de eerste shit getrokken door me te laten inzien dat het níet normaal was hoe het ging, en dat ik voor mezelf mocht, nee móest opkomen. Pas vanaf toen ging het wat beter, al heeft het daarna nog veel energie en stappen gekost om te komen waar ik nu gelukkig en wel ben.
Maar die eerste stap, het geconfronteerd worden met de mening dat het niet normaal was, en dat mogen toegeven en toepassen, dat was zó belangrijk voor het vervolg. Misschien voor jou ook. En wees niet bang voor de gevolgen! Zo makkelijk raak je er gen mensen door kwijt of kwets je ze, echt niet, tenzij je beide bewust zelf wil.
En jezelf kwijt zijn, dat is echt het ergste dat je kan gebeuren. Voorkom dat.
*zit hier met pink in Timanni dus hele verhalen is nu even lastig*
Mijn twee centen: herkenbaar (jouw schoonmoeder, je grenzen, de haarscheuren die ineens pijnlijk zichtbaar worden).
Mij hebben ze gelukkig aan mijn oren uit de eerste shit getrokken door me te laten inzien dat het níet normaal was hoe het ging, en dat ik voor mezelf mocht, nee móest opkomen. Pas vanaf toen ging het wat beter, al heeft het daarna nog veel energie en stappen gekost om te komen waar ik nu gelukkig en wel ben.
Maar die eerste stap, het geconfronteerd worden met de mening dat het niet normaal was, en dat mogen toegeven en toepassen, dat was zó belangrijk voor het vervolg. Misschien voor jou ook. En wees niet bang voor de gevolgen! Zo makkelijk raak je er gen mensen door kwijt of kwets je ze, echt niet, tenzij je beide bewust zelf wil.
En jezelf kwijt zijn, dat is echt het ergste dat je kan gebeuren. Voorkom dat.
donderdag 14 januari 2010 om 15:56
Heel herkenbaar je OP....
Mijn goede voornemen van 2010 was dan ook: Ik ga eens even heel lekker alleen nog maar dingen doen ,waar IK ZIN in heb!(Behalve natuurlijk werken en me kinderen&beesten verzorgen.)
Heb nu dus een conflict met me pa,omdat hij niet begrijpt waarom ik zijn nieuwe vriendin niet wil leren kennen( de derde in 5 jaar na het overlijdden-schrijf jedat zo?- van mijn moeder)
Nou pa,omdat IK er geen behoefte aan heb!JIJ kan dat wel willen,maar IK niet.
En ja papa,ik ben 44en nee papa,JIJ bepaalt niet meer wat ik doe!Hij is zich rot geschrokken en druk aan het bellen met zus,omdat het niet zo goed met me zou gaan!!
Heb me eigenlijk nog nooit zo goed gevoeld als deze week!
Ook vage kennissen heb ik geen zin meer in,met al hun bijbehorende verplichitingen en zo,en verder lekker deze week vrij genomen,om eens een week NIKS te doen..gewoon zinloos zappend op de bank,en leuke dingen doen als ik zin heb.
Geen huishouden,geen verplichtingen,geen kinderen met de auto wegbrengen omdat het een beetje glad is,niks....nada....noppes.
.
Ik denk dat je veel te lang mensen over je grenzen hebt laten gaan,maar ja,als jij die grenzen niet aangeeft,moet je ook niet verwachtten dat mensen helderziend zijn he?Dat zal je toch echt moeten leren!
Misschien is en cursus assertiviteit iets voor je?
Succes x
Mijn goede voornemen van 2010 was dan ook: Ik ga eens even heel lekker alleen nog maar dingen doen ,waar IK ZIN in heb!(Behalve natuurlijk werken en me kinderen&beesten verzorgen.)
Heb nu dus een conflict met me pa,omdat hij niet begrijpt waarom ik zijn nieuwe vriendin niet wil leren kennen( de derde in 5 jaar na het overlijdden-schrijf jedat zo?- van mijn moeder)
Nou pa,omdat IK er geen behoefte aan heb!JIJ kan dat wel willen,maar IK niet.
En ja papa,ik ben 44en nee papa,JIJ bepaalt niet meer wat ik doe!Hij is zich rot geschrokken en druk aan het bellen met zus,omdat het niet zo goed met me zou gaan!!
Heb me eigenlijk nog nooit zo goed gevoeld als deze week!
Ook vage kennissen heb ik geen zin meer in,met al hun bijbehorende verplichitingen en zo,en verder lekker deze week vrij genomen,om eens een week NIKS te doen..gewoon zinloos zappend op de bank,en leuke dingen doen als ik zin heb.
Geen huishouden,geen verplichtingen,geen kinderen met de auto wegbrengen omdat het een beetje glad is,niks....nada....noppes.
.
Ik denk dat je veel te lang mensen over je grenzen hebt laten gaan,maar ja,als jij die grenzen niet aangeeft,moet je ook niet verwachtten dat mensen helderziend zijn he?Dat zal je toch echt moeten leren!
Misschien is en cursus assertiviteit iets voor je?
Succes x
donderdag 14 januari 2010 om 18:04
