Psyche
alle pijlers
Ik ben bewust van mijn problemen, maar krijg er geen grip op
donderdag 30 januari 2020 om 16:27
Afgelopen Oktober ben ik bijna 2 weken thuis geweest, mijn lichaam wilde in geen enkele manier nog iets gaan doen. Ging nooit naar een dokter, dus een huisarts bezoek was voor mij een enorme stap en gevoel dat er echt wat mis was. Verschillende onderzoeken gedaan en uiteindelijk is de conclusie op stress gevallen. Ik had die diagnose met beide handen aangepakt en ben direct met mijn werkgever in gesprek gegaan, loop nu al 3 maanden bij professionele hulp waar ik samen werk aan een gezonde aanpak.
Afgelopen maanden ben ik ruim 10 kilo kwijt geraakt (27 jaar, 1,95m, van 84 > 74kg...) en mijn eetpatroon is compleet verstoord. Constant piekeren daardoor elke keer angstige gedachtes dat ik misschien lichamelijk ziek ben. (door de darmklachten / maagklachten ga je na een tijdje denken aan andere oorzaken dan enkel stress)
Ondertussen heb ik een heel stappenplan voor mijzelf opgezet om alles beter aan te pakken. Niet meer overwerken, structureel woensdags de ochtend vrij, elke dag wandelen, op tijd bed in en uit en altijd beginnen met een ontbijt. Constant op m'n dieet letten en mijn woning is schoner dan ooit.
Toch deze week al de hele week thuis gebleven. Ontzettend misselijk, geen puf om überhaupt uit bed te komen. Contact met huisarts gehad maar die begint nu te zeiken dat zij mij niet meer kunnen helpen (andere woonplaats, moet inschrijven ergens anders). Gisteren m'n moeder gevraagd of ze langs kon komen om wat fruit te brengen, om er over te praten. Uiteindelijk durfde ik niet om er over te beginnen. Ze ging weg en ik heb daarna als een klein kind lopen janken...
Ik ben zo gefrustreerd en moe van mijzelf. Lijkt een eindeloze tunnel waar ik in ben belandt terwijl ik zo extreem bewust ben van de situatie en ik er alles aan doe om het weer op de rails te krijgen. En je voelt je er zo verrekte alleen omdat ik niet anderen er mee wil belasten. Want ja, wat kunnen zij voor je doen als een psycholoog en een huisarts het al niet lukt... Vooral omdat ik het niet echt een naam kan geven begrijpen mensen het niet. Stress of stoornis is bij de meesten iets wat 'tussen je oren zit, niet zo aanstellen'.
Ik heb het idee dat ik ergens de plank zo finaal missla met de aanpak. Welke stap mis ik om vooruitgang te maken? Of moet ik wel gewoon met ouders / vriendin / werkgever / directe hulp praten en lekker de emoties laten lopen
Afgelopen maanden ben ik ruim 10 kilo kwijt geraakt (27 jaar, 1,95m, van 84 > 74kg...) en mijn eetpatroon is compleet verstoord. Constant piekeren daardoor elke keer angstige gedachtes dat ik misschien lichamelijk ziek ben. (door de darmklachten / maagklachten ga je na een tijdje denken aan andere oorzaken dan enkel stress)
Ondertussen heb ik een heel stappenplan voor mijzelf opgezet om alles beter aan te pakken. Niet meer overwerken, structureel woensdags de ochtend vrij, elke dag wandelen, op tijd bed in en uit en altijd beginnen met een ontbijt. Constant op m'n dieet letten en mijn woning is schoner dan ooit.
Toch deze week al de hele week thuis gebleven. Ontzettend misselijk, geen puf om überhaupt uit bed te komen. Contact met huisarts gehad maar die begint nu te zeiken dat zij mij niet meer kunnen helpen (andere woonplaats, moet inschrijven ergens anders). Gisteren m'n moeder gevraagd of ze langs kon komen om wat fruit te brengen, om er over te praten. Uiteindelijk durfde ik niet om er over te beginnen. Ze ging weg en ik heb daarna als een klein kind lopen janken...
Ik ben zo gefrustreerd en moe van mijzelf. Lijkt een eindeloze tunnel waar ik in ben belandt terwijl ik zo extreem bewust ben van de situatie en ik er alles aan doe om het weer op de rails te krijgen. En je voelt je er zo verrekte alleen omdat ik niet anderen er mee wil belasten. Want ja, wat kunnen zij voor je doen als een psycholoog en een huisarts het al niet lukt... Vooral omdat ik het niet echt een naam kan geven begrijpen mensen het niet. Stress of stoornis is bij de meesten iets wat 'tussen je oren zit, niet zo aanstellen'.
Ik heb het idee dat ik ergens de plank zo finaal missla met de aanpak. Welke stap mis ik om vooruitgang te maken? Of moet ik wel gewoon met ouders / vriendin / werkgever / directe hulp praten en lekker de emoties laten lopen
donderdag 30 januari 2020 om 16:45
Deels, maar ik merk dat als ik er te lang / diep op inga tijdens een gesprek, ik volschiet en dan helemaal niet meer uit mn woorden kom. Zelfde reden waarom ik het dus ook niet volledig op tafel heb gegooid bij familie / vrienden en werkgever.
donderdag 30 januari 2020 om 16:58
Je wilt het allemaal zelf zo snel mogelijk oplossen zodat je weer gewoon verder kunt gaan?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 30 januari 2020 om 17:36
Gelukkig zijn er mensen die er voor doorgeleerd hebben die je kunnen helpen. Waarom zelf een plan bedenken? Waarom moet je het alleen oplossen?
Geef toe dat je toch geen superwoman bent, dat ook jij hulp nodig hebt. En je kwetsbaar opstellen is een teken van kracht.
Geef toe dat je toch geen superwoman bent, dat ook jij hulp nodig hebt. En je kwetsbaar opstellen is een teken van kracht.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 30 januari 2020 om 17:39
Wegduwen en doen of het er niet is is inmiddels een gepasseerd station denk ik. Je groot houden en doen of het allemaal wel meevalt bij anderen en je emoties vooral niet laten zien is niet helpend. Ben eerlijk! Vooral tegen hulpverleners !
donderdag 30 januari 2020 om 20:25
In ieder geval voortgang zien. Hoe eerder hoe beter. Het idee hebben dat het stapje voor stapje beter gaat.
Ben inmiddels 4 maanden verder en ben deze week duidelijk teruggevallen waarbij ik mij 'ziek' meldt uit futloosheid
vrijdag 31 januari 2020 om 08:57
Morgen ga ik het gesprek aan met m'n vriendin en aankomende week ga ik naar de nieuwe huisarts om het daar ook te bespreken. Meteen een frisse blik van een nieuwe arts, dus hopelijk geeft dat ook weer ander inzicht.
Woensdag vervolg afspraak met de psycholoog waar ik bij loop.
Ik denk aan de hand daarvan daarna een gesprek op het werk om te kijken hoe ik het ga inrichten.
Ben vandaag weer naar het werk gegaan na 3 dagen thuis te zijn geweest, maar ik merk nu al weer na een uurtje dat ik met enorme tegenzin er ben en totaal geen zin heb om te praten. Werd vanochtend al gezegd "Beetje fit? Want je ziet er nog niet fit uit", dus blijkbaar straal ik het ook uit dat ik er geen puf voor heb
vrijdag 31 januari 2020 om 09:30
Typische uitspraken van iemand die in een burn out zit en daar nog niet aan wil.
Je lijf zegt STOP! Tijd voor een bezoek aan de huisarts en voor jou de erkenning dat je jezelf teveel hebt belast.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 31 januari 2020 om 10:49
Vandaag ingeschreven bij een nieuwe huisarts in de buurt.
Volgende week ga ik daar een afspraak maken en het hele verhaal met hem/haar doornemen.
Het is wel lastig met je baan, je wil daar ook niet te veel afwezig zijn en anderen opzadelen met jouw werk.
vrijdag 31 januari 2020 om 11:44
Precies de reden waarom je nu uitvalt. Je denkt in de eerste plaats aan anderen en vergeet daarbij te zorgen voor jezelf.
Als er een tsunami komt en alle huizen zijn weggevaagd, dan moet je ervoor zorgen dat je eerst je eigen huis weer opbouwt. Begin je namelijk eerst met dat van anderen, dan zitten zij die nacht droog en sta jij met lege handen in de koude nacht. Nu eerst voor jezelf zorgen. De rest komt later.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 31 januari 2020 om 11:51
Je hebt gewoon een mega burn out, en al die gevoelens van niet aan toe willen geven horen daar 100 % bij, je moet het echt toelaten om ziek te kunnen zijn want je kunt nog veel dieper zakken als je je grenzen niet serieus neemt en ze blijft oprekken, kijk nou uit en bel je moeder, hoe je het zegt maakt niet uit als je het maar zegt en meteen beginnen met rust nemen en al die piekergedachten, rotgevoelens over je heen te laten gaan, zorg dat je eten door albert heijn wordt bezorgd, en regel oxazepam voor de echt heftige momenten.
woensdag 5 februari 2020 om 13:33
Afgelopen weekend met m'n vriendin gezeten. Even mijn gedachten kunnen delen en een luisterend oor gehad. Luchtte in ieder geval op om het gewoon op tafel te gooien wat de situatie is.
Ook het gesprek aangegaan met mijn 'stresscoach' en die bleef maar door vragen en door prikken totdat ik in tranen uitbarstte. Heel ver doorgepraat over hoe ik mij voel en wat mijn lichaam probeert te vertellen. Uiteindelijk gaf ze als advies om er voorlopig volledig tussenuit te gaan. Ik vind het nogal een enge stap om te maken, maar toch wel hetgeen wat ik waarschijnlijk ga doen.
Of op z'n minst een flinke stap terug nemen (alleen in de ochtend werken of halve weken).
Heb het nog niet met mijn leidinggevende besproken, ook omdat ik er nog goed over na wil denken. Vindt het een eng idee om er zo tussenuit te stappen. Wat als ik wel vervangen wordt of hoe kijken collega's mij erop aan. Hoe reageren mijn klanten op mijn afwezigheid
Ook het gesprek aangegaan met mijn 'stresscoach' en die bleef maar door vragen en door prikken totdat ik in tranen uitbarstte. Heel ver doorgepraat over hoe ik mij voel en wat mijn lichaam probeert te vertellen. Uiteindelijk gaf ze als advies om er voorlopig volledig tussenuit te gaan. Ik vind het nogal een enge stap om te maken, maar toch wel hetgeen wat ik waarschijnlijk ga doen.
Of op z'n minst een flinke stap terug nemen (alleen in de ochtend werken of halve weken).
Heb het nog niet met mijn leidinggevende besproken, ook omdat ik er nog goed over na wil denken. Vindt het een eng idee om er zo tussenuit te stappen. Wat als ik wel vervangen wordt of hoe kijken collega's mij erop aan. Hoe reageren mijn klanten op mijn afwezigheid
woensdag 5 februari 2020 om 13:42
Al die vragen doen er niet echt toe.
Je bent al ziek, je accepteert het gewoon nog niet. Als je ziek bent moet je eerst beter worden.
Geloof mij maar, hoe langer je jezelf blijft pushen, hoe langer je er uiteindeljk uit ligt.
Je lichaam en geest geven nu duidelijk aan dat je je max hebt bereikt. Luister ernaar! Het gaat niet weg door het te negeren.
Op dit moment wil je niet deels blijven werken omdat dat voor jou het beste is, maar omdat je bang bent voor de gevolgen, met name wat anderen denken.
Als je al die potentiele gevolgen nou eens weg laat, wat zou je dan doen? Zou je dan wel rust nemen?
Je bent al ziek, je accepteert het gewoon nog niet. Als je ziek bent moet je eerst beter worden.
Geloof mij maar, hoe langer je jezelf blijft pushen, hoe langer je er uiteindeljk uit ligt.
Je lichaam en geest geven nu duidelijk aan dat je je max hebt bereikt. Luister ernaar! Het gaat niet weg door het te negeren.
Op dit moment wil je niet deels blijven werken omdat dat voor jou het beste is, maar omdat je bang bent voor de gevolgen, met name wat anderen denken.
Als je al die potentiele gevolgen nou eens weg laat, wat zou je dan doen? Zou je dan wel rust nemen?
woensdag 5 februari 2020 om 13:53
Zij kunnen je inderdaad niet genezen, maar je wel een keer vaker uitnodigen, eten voor je koken... gewoon laten zien dat je er niet alleen voor staat. Eigenlijk net zoals bij ziektes met een fysieke oorzaak.C1337 schreef: ↑30-01-2020 16:27En je voelt je er zo verrekte alleen omdat ik niet anderen er mee wil belasten. Want ja, wat kunnen zij voor je doen als een psycholoog en een huisarts het al niet lukt... Vooral omdat ik het niet echt een naam kan geven begrijpen mensen het niet. Stress of stoornis is bij de meesten iets wat 'tussen je oren zit, niet zo aanstellen'.
Is dat laatste trouwens iets wat jij denkt?
woensdag 5 februari 2020 om 14:27
Je gaat dus zover over je eigen grenzen heen omdat je anders bang bent dat mensen je niet meer nodig hebben. Dat je nutteloos blijkt te zijn. Maar juist doordat je zoveel van jezelf geeft, heb je geen tijd en puf meer om op te laden. En daardoor val je uit. Precies waar je bang voor bent. Leer dat je niet nutteloos bent in het leven. Maar ook dat alleen maar klaar staan voor anderen en jezelf op plek 100 zet, niet de manier is om nog 60 jaar vol te kunnen houden. Succes!C1337 schreef: ↑05-02-2020 13:33Afgelopen weekend met m'n vriendin gezeten. Even mijn gedachten kunnen delen en een luisterend oor gehad. Luchtte in ieder geval op om het gewoon op tafel te gooien wat de situatie is.
Ook het gesprek aangegaan met mijn 'stresscoach' en die bleef maar door vragen en door prikken totdat ik in tranen uitbarstte. Heel ver doorgepraat over hoe ik mij voel en wat mijn lichaam probeert te vertellen. Uiteindelijk gaf ze als advies om er voorlopig volledig tussenuit te gaan. Ik vind het nogal een enge stap om te maken, maar toch wel hetgeen wat ik waarschijnlijk ga doen.
Of op z'n minst een flinke stap terug nemen (alleen in de ochtend werken of halve weken).
Heb het nog niet met mijn leidinggevende besproken, ook omdat ik er nog goed over na wil denken. Vindt het een eng idee om er zo tussenuit te stappen. Wat als ik wel vervangen wordt of hoe kijken collega's mij erop aan. Hoe reageren mijn klanten op mijn afwezigheid
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 6 februari 2020 om 20:33
Vandaag in gesprek met m'n leidinggevende besloten om per direct voor onbepaalde tijd ziek te melden. Ook verder geen afspraken gemaakt hoe verder of wanneer ik terug kom (hij vroeg nog wel of ik uberhaupt terug zal komen, maar dat verwacht ik wel).
Ontzettend schuldgevoel nu tegenover mijn collegas die ik nu voorlopig opzadel met mijn werk en het voelt giga raar om nu thuis te zitten voor de aankomende weken. Ik ga in ieder geval dus niet meer werken en mij volledig focussen op mijzelf.
Morgen een mailtje de deur uit naar het hele team om ze op de hoogte te brengen, ben erg benieuwd naar de reacties die ik zal krijgen.
Ontzettend schuldgevoel nu tegenover mijn collegas die ik nu voorlopig opzadel met mijn werk en het voelt giga raar om nu thuis te zitten voor de aankomende weken. Ik ga in ieder geval dus niet meer werken en mij volledig focussen op mijzelf.
Morgen een mailtje de deur uit naar het hele team om ze op de hoogte te brengen, ben erg benieuwd naar de reacties die ik zal krijgen.
vrijdag 7 februari 2020 om 08:54
Dat ze het zullen begrijpen, dat je voor jezelf moet zorgen en kiezen en dat het allemaal wel weer goed komt.
Wanneer mensen op hun sterfbed liggen, is er nooit een die, terugkijkend op het leven, spijt heeft dat hij te weinig heeft gewerkt. Altijd is het spijt dat balans is zoekgeraakt. er teveel is gewerkt, dat ze te weinig dingen hebben gedaan die zíj wilden doen en dat er teveel rekening met anderen is gehouden.
https://www.bedrock.nl/spijt-sterfbed/
Wanneer mensen op hun sterfbed liggen, is er nooit een die, terugkijkend op het leven, spijt heeft dat hij te weinig heeft gewerkt. Altijd is het spijt dat balans is zoekgeraakt. er teveel is gewerkt, dat ze te weinig dingen hebben gedaan die zíj wilden doen en dat er teveel rekening met anderen is gehouden.
https://www.bedrock.nl/spijt-sterfbed/
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
