Psyche
alle pijlers
ik ben het even helemaal kwijt
zaterdag 10 oktober 2009 om 13:29
zit ik dan.... haar door de war, lelijke pyjama aan, thuis op de bank, tussen de bende, omdat ik al weken alles achter me laat slingeren. Ik voel me zo alleen. Ik kijk naar mijn telefoon, waarin een hele lange lijst contacten me zegt dat ik 'altijd kan bellen' en dat is ook nog eens waar. Mijn vriendinnen die er met alle liefde van de wereld voor me willen zijn. Mij willen opvrolijken. Willen weten hoe ik me echt voel. Maar ik kan het niet eens uitleggen.
Sinds mijn allerliefste, beste en moedigste papa 3 maanden geleden is overleden ben ik mijzelf compleet kwijt. Dat is niet helemaal waar want de eerste weken voelde ik me zo krachtig of ik de hele wereld aan kon. Maar nu de dagen kouder en korter worden, een periode die toch al niet het beste in mij naar boven haalt, gaat het gewoon niet. 's Ochtends uit bed komen is een hel, mijn sokken aantrekken vind ik al een hele opgave... laat staan naar mijn werk gaan. Wat ik overigens wel gewoon elke dag doe. Als ik thuis kom, ga ik als een zombie op mijn bank zitten. Ik eet een restje of een boterham. Ik ruim niks op en irriteer me vervolgens aan mijn eigen rotzooi. En ik heb nergens energie voor. Ik huil niet eens (terwijl ik normaal een mega jankerd ben). Ik denk niet na, want mijn hoofd doet niks.
Als ik mensen om me heen heb, gaat het allemaal nog wel. Maar zodra ik thuis ben, functioneer ik helemaal niet meer. En nu ben ik mezelf gewoon even helemaal zat. En ik voel me erg kansloos nu ik hier zo zit. Aan de ene kant wil ik mezelf zo graag een schop onder mn hol geven. Aan de andere kant zou ik het liefst mn bed induiken en moet ik er niet aan denken dat iemand me nu gaat opvrolijken.
Mn stoere papa dood, mijn sterke mama zoooo verdrietig en mijn zus zo ver weg (woont sinds een jaar aan andere kant van de wereld. En er zijn nog heel veel mensen over, maar mijn basis is opeens weg. En alles wat normaal was is er niet meer
En het regent ook nog eens.........
klaag klaag klaag
Sinds mijn allerliefste, beste en moedigste papa 3 maanden geleden is overleden ben ik mijzelf compleet kwijt. Dat is niet helemaal waar want de eerste weken voelde ik me zo krachtig of ik de hele wereld aan kon. Maar nu de dagen kouder en korter worden, een periode die toch al niet het beste in mij naar boven haalt, gaat het gewoon niet. 's Ochtends uit bed komen is een hel, mijn sokken aantrekken vind ik al een hele opgave... laat staan naar mijn werk gaan. Wat ik overigens wel gewoon elke dag doe. Als ik thuis kom, ga ik als een zombie op mijn bank zitten. Ik eet een restje of een boterham. Ik ruim niks op en irriteer me vervolgens aan mijn eigen rotzooi. En ik heb nergens energie voor. Ik huil niet eens (terwijl ik normaal een mega jankerd ben). Ik denk niet na, want mijn hoofd doet niks.
Als ik mensen om me heen heb, gaat het allemaal nog wel. Maar zodra ik thuis ben, functioneer ik helemaal niet meer. En nu ben ik mezelf gewoon even helemaal zat. En ik voel me erg kansloos nu ik hier zo zit. Aan de ene kant wil ik mezelf zo graag een schop onder mn hol geven. Aan de andere kant zou ik het liefst mn bed induiken en moet ik er niet aan denken dat iemand me nu gaat opvrolijken.
Mn stoere papa dood, mijn sterke mama zoooo verdrietig en mijn zus zo ver weg (woont sinds een jaar aan andere kant van de wereld. En er zijn nog heel veel mensen over, maar mijn basis is opeens weg. En alles wat normaal was is er niet meer
En het regent ook nog eens.........
klaag klaag klaag
zaterdag 10 oktober 2009 om 13:40
Ik vind dit geen klagen hoor! Je bent gewoon in diepe rouw gedompeld! Ik snap dat wel, mijn moeder overleed toen ik 16 was, mijn vader toen ik 23 was. Je hele basis is weggevallen. Je moet dus nu je eigen basis gaan zoeken/maken....maar als je rouwt heb je daar geen zin in.
Maar geloof me, ook dit gaat voorbij. Maar gun jezelf de tijd om te rouwen!
Opvrolijken hoeft niet, je hebt nu behoefte aan een luisterend oor. Iemand die sámen met jou even puin ruimt, samen koffie drinkt en luistert naar je.
Een goede vriendin/vriend die weet dat je dit ei kwijt moet en dat je jezelf even kwijt bent.
Een eerste periode na een dood, gaat alles in een roes voorbij, dan kun je heel sterk zijn. Maar daarna...mag je best even inzakken. Zolang je maar weet dat ook voor jou ooit alles weer rooskleuriger wordt en dat dit (ook) een fase is, waar je dóórheen moet, ook al is het niet fijn.
Sterkte!
Maar geloof me, ook dit gaat voorbij. Maar gun jezelf de tijd om te rouwen!
Opvrolijken hoeft niet, je hebt nu behoefte aan een luisterend oor. Iemand die sámen met jou even puin ruimt, samen koffie drinkt en luistert naar je.
Een goede vriendin/vriend die weet dat je dit ei kwijt moet en dat je jezelf even kwijt bent.
Een eerste periode na een dood, gaat alles in een roes voorbij, dan kun je heel sterk zijn. Maar daarna...mag je best even inzakken. Zolang je maar weet dat ook voor jou ooit alles weer rooskleuriger wordt en dat dit (ook) een fase is, waar je dóórheen moet, ook al is het niet fijn.
Sterkte!
zaterdag 10 oktober 2009 om 13:51
bedankt
ik heb eerlijk gezegd niet echt het gevoel dat dit mezelf staande houden is.
en die lieve mensen om me heen zeggen nu dingen als 'geniet maar van dat je even lekker helemaal niks hoeft' maar dat soort opmerkingen maken me bijna woest, want ik kán niet genieten en ik vínd niks lekker.... maar iedereen bedoelt t zo goed. Ergens weet ik dat ik me vast weer beter ga voelen. En ik schaam me ook een beetje, want er zijn mensen die het veel zwaarder hebben. Maar ..... pffffffffffffff..............
ik heb eerlijk gezegd niet echt het gevoel dat dit mezelf staande houden is.
en die lieve mensen om me heen zeggen nu dingen als 'geniet maar van dat je even lekker helemaal niks hoeft' maar dat soort opmerkingen maken me bijna woest, want ik kán niet genieten en ik vínd niks lekker.... maar iedereen bedoelt t zo goed. Ergens weet ik dat ik me vast weer beter ga voelen. En ik schaam me ook een beetje, want er zijn mensen die het veel zwaarder hebben. Maar ..... pffffffffffffff..............
zaterdag 10 oktober 2009 om 14:09
Schamen is een loze emotie in deze. En zonde van je energie. Er zijn altijd mensen die dingen meemaken die erger zijn dan die van jezelf maar het is jouw pijn die telt in dit geval. Je vader is overleden (gecondoleerd trouwens) en dat is niet niks!
En ondanks dat je vrienden het allemaal goed bedoelen zal niemand van hen gespecialiseerd zijn in rouwverwerking. Heb je er al eens aan gedacht om met iemand te gaan praten die daar voor geleerd heeft? Ik hoor van mensen om me heen dat ze daar erg veel baat bij hebben. Zeker als het gaat om rouwverwerking. Iemand die je kan helpen om de draad weer op te pakken, waar je niet hoeft te genieten, waar je gewoon verdrietig mag zijn zo lang als nodig is?
Sterkte in ieder geval.
En ondanks dat je vrienden het allemaal goed bedoelen zal niemand van hen gespecialiseerd zijn in rouwverwerking. Heb je er al eens aan gedacht om met iemand te gaan praten die daar voor geleerd heeft? Ik hoor van mensen om me heen dat ze daar erg veel baat bij hebben. Zeker als het gaat om rouwverwerking. Iemand die je kan helpen om de draad weer op te pakken, waar je niet hoeft te genieten, waar je gewoon verdrietig mag zijn zo lang als nodig is?
Sterkte in ieder geval.
zaterdag 10 oktober 2009 om 14:43
Volgens mij is het in eerste plaats zaak dat je huis opgeruimd wordt en dat er boodschappen gedaan worden zodat je gezond kan eten deze week. Wie kun je hiervoor bellen?
Die rouw, daar moet je doorheen,dat moet je aangaan, daar kunnen mensen weinig aan veranderen. Eventueel zou je daar psychische ondersteuning bij kunnen gebruiken, iets van rouwverwerking ofzo.
Maar als je huis eruit ziet als een vuilnisbelt en je niet gezond eet, werkt dat alleen maar ten negatieve, niet ten positieve.
Bel je beste vriendin, degene op wie je kunt rekenen. Wees eerlijk over de situatie en vraag of ze je wilt komen helpen. Rondje opruimen, rondje soppen, even boodschappen halen...
Sterkte!
Die rouw, daar moet je doorheen,dat moet je aangaan, daar kunnen mensen weinig aan veranderen. Eventueel zou je daar psychische ondersteuning bij kunnen gebruiken, iets van rouwverwerking ofzo.
Maar als je huis eruit ziet als een vuilnisbelt en je niet gezond eet, werkt dat alleen maar ten negatieve, niet ten positieve.
Bel je beste vriendin, degene op wie je kunt rekenen. Wees eerlijk over de situatie en vraag of ze je wilt komen helpen. Rondje opruimen, rondje soppen, even boodschappen halen...
Sterkte!
zaterdag 10 oktober 2009 om 14:48
Allereerst gecondoleerd met dit vreselijke verlies.
Als je je zo ontzettend klote en diep in de put voelt, en je daar dan weer druk om gaat maken ('moet ik eigenlijk niet...'), kan het soms een klein beetje helpen door echte rouwmomenten in te plannen/ toe te laten.
Het lijkt nu alsof je je extra rot voelt omdat je je zo rot voelt, net alsof dat eigenlijk niet mag van jezelf, snap je?
Misschien kun je eens tegen jezelf zeggen/ opschrijven/ of in het luchtledige vertellen hoe verschrikkelijk verdrietig je je voelt, hoe boos je bent, en hoezeer je je vader mist. En dan al dat verdriet, die woede (want die zit er zeker hoor) en alle andere rotgevoelens gewoon in vol ornaat toelaten.
Het volledig 'voelen' kan heel erg heftig zijn, maar het kan dat je daarna weer even een klein stukje van jezelf terugziet.
Rouwen kost tijd en is zeer moeilijk, maar je komt hier absoluut doorheen.
Ik wens je heeeeeeeel veel sterkte, en geef je een dikke knuffel
Als je je zo ontzettend klote en diep in de put voelt, en je daar dan weer druk om gaat maken ('moet ik eigenlijk niet...'), kan het soms een klein beetje helpen door echte rouwmomenten in te plannen/ toe te laten.
Het lijkt nu alsof je je extra rot voelt omdat je je zo rot voelt, net alsof dat eigenlijk niet mag van jezelf, snap je?
Misschien kun je eens tegen jezelf zeggen/ opschrijven/ of in het luchtledige vertellen hoe verschrikkelijk verdrietig je je voelt, hoe boos je bent, en hoezeer je je vader mist. En dan al dat verdriet, die woede (want die zit er zeker hoor) en alle andere rotgevoelens gewoon in vol ornaat toelaten.
Het volledig 'voelen' kan heel erg heftig zijn, maar het kan dat je daarna weer even een klein stukje van jezelf terugziet.
Rouwen kost tijd en is zeer moeilijk, maar je komt hier absoluut doorheen.
Ik wens je heeeeeeeel veel sterkte, en geef je een dikke knuffel
zaterdag 10 oktober 2009 om 15:03
Mijn vader is nu bijna 8 jaar geleden overleden. Het blijft moeilijk. Ik heb de eerste maanden in een soort van buiten mezelf geleefd. Heel onverschillig en futloos.
Ben op een gegeven moment voor mezelf iedere dag één doel te stellen om te doen. Eerst heel simpele dingen, bijvoordbeeld 1 x de was en langzamerhand met elke keer meer klusjes, afspraakjes, andere dingen, heb ik zo geprobeerd toch mijn leven weer terug te krijgen.
Ik heb zo met je te doen, het verdriet, het verlies is overweldigend, maar dat wordt met de tijd wel minder.
Het gemis helaas niet.
Hou je sterk, je komt er echt wel en doe het op je eigen manier, in je eigen tijd.
Voel je niet schuldig ten opzichte van mensen, dit is jouw verdriet en jouw leven!
Ben op een gegeven moment voor mezelf iedere dag één doel te stellen om te doen. Eerst heel simpele dingen, bijvoordbeeld 1 x de was en langzamerhand met elke keer meer klusjes, afspraakjes, andere dingen, heb ik zo geprobeerd toch mijn leven weer terug te krijgen.
Ik heb zo met je te doen, het verdriet, het verlies is overweldigend, maar dat wordt met de tijd wel minder.
Het gemis helaas niet.
Hou je sterk, je komt er echt wel en doe het op je eigen manier, in je eigen tijd.
Voel je niet schuldig ten opzichte van mensen, dit is jouw verdriet en jouw leven!
zaterdag 10 oktober 2009 om 15:10
Soepkippie, gecondoleerd met het verlies van je vader. Mijn lieve pa overleed vorig jaar. Hij had een paar jaar daarvoor een beroerte gehad en is daar nooit meer bovenop gekomen. Je ziet iemand voor je ogen steeds zieker worden en de dood kwam eigenlijk ook als een verlossing voor hem. Maar ja, ik was wel mijn vader kwijt. Een vriendin van me zei : je bent altijd te jong om je vader te verliezen. En dat vond ik heel raak. Ineens ben je papa's kleine meisje niet meer, of je nou 4 of 40 bent. Soms gaat het tijden heel goed en maar er zijn ook van die momenten dat ik hem zo verschrikkelijk mis dat het me gewoon pijn doet. Ik laat de tranen dan gewoon stromen. Het is bij jou nog heel vers. Als je gewoon behoefte hebt om in een lelijke pyjama rond te lopen, doe dat gewoon. Je hebt gewoon tijd nodig. Gun jezelf dat. Een dikke knuffelxxx
zaterdag 10 oktober 2009 om 15:24
jullie zijn lief dank je wel...
ik heb inderdaad toch maar een vriendin gebeld en gevraagd of ze me even wil helpen met de boel aan kant maken, want ik word gek van die zooi. Heb gezegd dat ze niks leuks of vrolijks mag zeggen, hiihhi
Het is die roes die jullie ook omschrijven, waardoor ik mezelf niet herken. Het zal wel een soort zelfbescherming zijn, maar ik heb nu het idee dat ik dan liever even volop het verdriet voel en kan janken en schelden en.... Maar goed, het zal idd wel tijd nodig hebben. Laat geduld nou niet mijn sterkste kant zijn.
ik heb inderdaad toch maar een vriendin gebeld en gevraagd of ze me even wil helpen met de boel aan kant maken, want ik word gek van die zooi. Heb gezegd dat ze niks leuks of vrolijks mag zeggen, hiihhi
Het is die roes die jullie ook omschrijven, waardoor ik mezelf niet herken. Het zal wel een soort zelfbescherming zijn, maar ik heb nu het idee dat ik dan liever even volop het verdriet voel en kan janken en schelden en.... Maar goed, het zal idd wel tijd nodig hebben. Laat geduld nou niet mijn sterkste kant zijn.
