Psyche
alle pijlers
ik ben het zo zat!!!!!
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:25
hoi hoi,
Ik ben het helemaal zat!! Al zolang ik me kan herinneren ben ik een angstig persoontje, met als grootste angst de dood.
En dan vooral dat m'n hart er mee stopt. Door de jaren heen kon ik redelijk mee om gaan ok het was wel lastig maar het vergalde mijn leven niet, het had zeker zo wel zijn invloeden maar het was allemaal goed te doen. Zelfs vorig jaar zwanger zijn en bevallen heb ik redelijk goed doorstaan.
Sinds een week of 5 is het echter weer behoorlijk mis, ik heb pijn om mijn borstkas en mijn hart doet raar (kan niet echt zeggen dat het hartkloppingen zijn) ik ken mezelf en ben dus niet gelijk naar de huisarts gegaan maar daar uiteindelijk toch terechtgekomen, volgens haar natuurlijk niks aan de hand, ga ook naar de osteopaat, cesar-therapie en een psycholoog dus er wordt goed aangewerkt. Maar ik ben het zo zat dat ik die gedachtes maar niet stop kan zetten, wat nou als er wel iets is, straks hebben ze het fout en loop ik nu met een hartprobleem die gevaarlijk kan zijn. Wanneer is nu het moment dat je weer terug gaat naar de huisarts omdat de klachten nog steeds niet weg zijn.
Dit lucht wel op om even zo mijn verhaal te doen maar ondertussen heb ik wel pijn tussen mijn schouderbladen en dat vind ik niet prettig want het zou maar........ GRRRRR ik baal zo vanzelf.
Ik ben het helemaal zat!! Al zolang ik me kan herinneren ben ik een angstig persoontje, met als grootste angst de dood.
En dan vooral dat m'n hart er mee stopt. Door de jaren heen kon ik redelijk mee om gaan ok het was wel lastig maar het vergalde mijn leven niet, het had zeker zo wel zijn invloeden maar het was allemaal goed te doen. Zelfs vorig jaar zwanger zijn en bevallen heb ik redelijk goed doorstaan.
Sinds een week of 5 is het echter weer behoorlijk mis, ik heb pijn om mijn borstkas en mijn hart doet raar (kan niet echt zeggen dat het hartkloppingen zijn) ik ken mezelf en ben dus niet gelijk naar de huisarts gegaan maar daar uiteindelijk toch terechtgekomen, volgens haar natuurlijk niks aan de hand, ga ook naar de osteopaat, cesar-therapie en een psycholoog dus er wordt goed aangewerkt. Maar ik ben het zo zat dat ik die gedachtes maar niet stop kan zetten, wat nou als er wel iets is, straks hebben ze het fout en loop ik nu met een hartprobleem die gevaarlijk kan zijn. Wanneer is nu het moment dat je weer terug gaat naar de huisarts omdat de klachten nog steeds niet weg zijn.
Dit lucht wel op om even zo mijn verhaal te doen maar ondertussen heb ik wel pijn tussen mijn schouderbladen en dat vind ik niet prettig want het zou maar........ GRRRRR ik baal zo vanzelf.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:33
Oh jemig, dat klinkt vervelend! Vooral omdat je je gedachten wat dit betreft zo moeilijk kunt sturen. Ik herken jouw type angst niet, maar wel dat je dingen denkt en voelt waarvan je stiekem weet dat ze "onzin" zijn. Ik zeg "onzin" omdat het gevoel natuurlijk wel echt is!
Wat goed dat je ermee aan de slag bent, ga zo door en veel succes!
Wat goed dat je ermee aan de slag bent, ga zo door en veel succes!
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:38
ik ben bekend met paniekaanvallen,ik heb ze gelukkig niet zo vaak en ik kan er goed mee om gaan. Ik weet dat de paniek een hoogtepunt bereikt en dan weer afneemt dus hoe sneller je bij dat hoogtepunt bent hoe eerder de angst weer afneemt.
Ik baal gewwon dat de klachten zo lang aanhouden maar dat komt natuurlijk omdat ik ze zelf in stand houdt.
Ik baal gewwon dat de klachten zo lang aanhouden maar dat komt natuurlijk omdat ik ze zelf in stand houdt.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:41
Hey Prullie,
Wat jij vertelt dat herken ik zo goed!
Ik ben ook vorig jaar zwanger geweest en bevallen. Daarna zijn de klachten eigenlijk alleen maar erger geworden. Ben uiteindelijk bij een psycho-somatische fysiotherapeut geweest. Zij bracht mijn lichamelijke klachten in verband met mijn geestelijke toestand. Dit heeft mij heel veel rust gegeven, omdat ik nu precies weet wat er met mijn lichaam gebeurt als ik gespannen ben. Heb nog wel klachten, maar die hele heftige angst is wel weg.
Maak je niet teveel zorgen!
Wat jij vertelt dat herken ik zo goed!
Ik ben ook vorig jaar zwanger geweest en bevallen. Daarna zijn de klachten eigenlijk alleen maar erger geworden. Ben uiteindelijk bij een psycho-somatische fysiotherapeut geweest. Zij bracht mijn lichamelijke klachten in verband met mijn geestelijke toestand. Dit heeft mij heel veel rust gegeven, omdat ik nu precies weet wat er met mijn lichaam gebeurt als ik gespannen ben. Heb nog wel klachten, maar die hele heftige angst is wel weg.
Maak je niet teveel zorgen!
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:47
quote:prullie schreef op 09 oktober 2009 @ 15:38:
ik ben bekend met paniekaanvallen,ik heb ze gelukkig niet zo vaak en ik kan er goed mee om gaan. Ik weet dat de paniek een hoogtepunt bereikt en dan weer afneemt dus hoe sneller je bij dat hoogtepunt bent hoe eerder de angst weer afneemt.
Ik baal gewwon dat de klachten zo lang aanhouden maar dat komt natuurlijk omdat ik ze zelf in stand houdt.
Als je er al bekend mee bent, weet hoe het werkt én al zoveel behandeling hebt, waarom dan dit topic?
Wat wil je dat we zeggen dan?
ik ben bekend met paniekaanvallen,ik heb ze gelukkig niet zo vaak en ik kan er goed mee om gaan. Ik weet dat de paniek een hoogtepunt bereikt en dan weer afneemt dus hoe sneller je bij dat hoogtepunt bent hoe eerder de angst weer afneemt.
Ik baal gewwon dat de klachten zo lang aanhouden maar dat komt natuurlijk omdat ik ze zelf in stand houdt.
Als je er al bekend mee bent, weet hoe het werkt én al zoveel behandeling hebt, waarom dan dit topic?
Wat wil je dat we zeggen dan?
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:49
Kwam bij mij ook meteen op Iris.
TO... ik herken het van mijn pubertijd. Het had bij mij ook te maken met angst voor de dood.
Het ging dus ook over toen ik mijn angst voor de dood kwijtraakte. Want wat is nou eigenlijk het ergste dat kan gebeuren? Dat je dood gaat.... en daar merk je dan niks meer van!
Klinkt morbide maar deze gedachte heeft mij écht geholpen.
Niet dat ik dood wil (heb 3 kinders, vooral voor hun wil ik nog even op deze aardkloot rondlopen) maar ik ben er niet meer báng voor!
Heel veel sterkte!
TO... ik herken het van mijn pubertijd. Het had bij mij ook te maken met angst voor de dood.
Het ging dus ook over toen ik mijn angst voor de dood kwijtraakte. Want wat is nou eigenlijk het ergste dat kan gebeuren? Dat je dood gaat.... en daar merk je dan niks meer van!
Klinkt morbide maar deze gedachte heeft mij écht geholpen.
Niet dat ik dood wil (heb 3 kinders, vooral voor hun wil ik nog even op deze aardkloot rondlopen) maar ik ben er niet meer báng voor!
Heel veel sterkte!
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:49
quote:mamalief schreef op 09 oktober 2009 @ 15:47:
[...]
Als je er al bekend mee bent, weet hoe het werkt én al zoveel behandeling hebt, waarom dan dit topic?
Wat wil je dat we zeggen dan?Hallo?? Volgens mij worden hier duizenden topics geopend door mensen die onder behandeling zijn, prima weten wat ze hebben, maar toch even hun ei kwijt willen. Wat is je probleem Mamalief?
[...]
Als je er al bekend mee bent, weet hoe het werkt én al zoveel behandeling hebt, waarom dan dit topic?
Wat wil je dat we zeggen dan?Hallo?? Volgens mij worden hier duizenden topics geopend door mensen die onder behandeling zijn, prima weten wat ze hebben, maar toch even hun ei kwijt willen. Wat is je probleem Mamalief?
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:55
alsof paniekaanvallen alles omvattend zijn. Ik weet hoe een paniekaanval werkt en hoe ik daar mee om moet gaan, als ik daar mee klaar was dan tekende ik er voor. Helaas werkt dat niet zo.
Wat wil je dat we zeggen dan? Van mij hoef je niks te zeggen hoor, ik vind het alleen al fijn om mijn verhaal te kunnen doen en te kunnen lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft.
En iris ik heb inderdaad een hypochondrische aard, ik ben niet bij elk bultje, vlekje of hoofdpijn bang dat ik kanker heb maar zoals gezegd als ik last van mijn borstkas heb dan ben ik wel gelijk bang dat er iets met mijn hart is ook al weet ik dat het komt omdat ik net iets zwaars getild heb waardoor mijn spieren even te aangespannen zijn.
Wat wil je dat we zeggen dan? Van mij hoef je niks te zeggen hoor, ik vind het alleen al fijn om mijn verhaal te kunnen doen en te kunnen lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft.
En iris ik heb inderdaad een hypochondrische aard, ik ben niet bij elk bultje, vlekje of hoofdpijn bang dat ik kanker heb maar zoals gezegd als ik last van mijn borstkas heb dan ben ik wel gelijk bang dat er iets met mijn hart is ook al weet ik dat het komt omdat ik net iets zwaars getild heb waardoor mijn spieren even te aangespannen zijn.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:57
quote:Bianca40 schreef op 09 oktober 2009 @ 15:55:
Mijn probleem is dat ik lees hoe een TO (weer) geen hart onder de riem krijgt, geen advies krijgt, maar slechts belast wordt met overbodige, onnodige vragen.
Verder... geen probleem bij mij
Ik gaf toch een advies?
Dat wist ze al dus vroeg ik wat ze dan bedoelde met het topic.....djiezzz je moet hier ook elke posting drie keer nalezen en overschrijven als er niet genoeg koetsiekoetsie woordjes instaan.
Mijn probleem is dat ik lees hoe een TO (weer) geen hart onder de riem krijgt, geen advies krijgt, maar slechts belast wordt met overbodige, onnodige vragen.
Verder... geen probleem bij mij
Ik gaf toch een advies?
Dat wist ze al dus vroeg ik wat ze dan bedoelde met het topic.....djiezzz je moet hier ook elke posting drie keer nalezen en overschrijven als er niet genoeg koetsiekoetsie woordjes instaan.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:58
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:58
Prullie, hypochonder of niet, jouw klachten zijn reeel en komen ergens vandaan. Een goede arts weet daar mee om te gaan. Jij hoeft je er dus niet voor te schamen. Helaas zijn niet alle artsen doortastend in dit land. Dat ligt dus aan hun, niet aan jou. De artsen zijn er voor jou, niet andersom.
Ik las ergens een verhaaltje over de herkomst van het woord hypochondrie. Hypochondrios komt van de oude Grieken. Ze duidden daarmee zwaarmoedigheid aan, iets dat vaak gepaard gaat met kwalen en pijntjes onder de borstholte= hypo chondrios.
Ik dwaal af, ik zeg natuurlijk niet dat je een hypochonder bent. Slechts dat als dat zelfs het geval er nog steeds niets is om je voor te schamen.
Ik las ergens een verhaaltje over de herkomst van het woord hypochondrie. Hypochondrios komt van de oude Grieken. Ze duidden daarmee zwaarmoedigheid aan, iets dat vaak gepaard gaat met kwalen en pijntjes onder de borstholte= hypo chondrios.
Ik dwaal af, ik zeg natuurlijk niet dat je een hypochonder bent. Slechts dat als dat zelfs het geval er nog steeds niets is om je voor te schamen.
vrijdag 9 oktober 2009 om 16:01
haaasje, het moeilijke aan dood gaan vind ik dat je niet weet wanneer het gebeurt en dat je dus zomaar ineens uit het leven weggerukt wordt terwijl je nog zoveel wil zeggen en doen. En nu vooral als jonge moeder moet ik er niet aan denken dat ik mijn kindje niet zie opgroeien. Gelukkig is het wel zo dat ik nu wel met volle teugen geniet van alle mooie dingen in het leven ik baal er alleen gigantisch van dat ik (bijna) niks kan doen zonder aan die angst te denken.
vrijdag 9 oktober 2009 om 16:04
Je bent bang voor iets waarvan je zeker weet dat het ooit een keer gaat komen, en vooral voor het mogelijk onverwachte ervan begrijp ik. Zonde meid... doodzonde (leuke woordspeling?) om daar je mooie jaren door te laten bepalen. Dood ga je zeker... ooit. Waarschijnlijk pas over een heel groot aantal jaren.
vrijdag 9 oktober 2009 om 16:09
Omdat je er zo bij stil staat krijg je steeds meer van die angstgedachten en dus paniekaanvallen, hoe meer aanvallen je hebt hoe meer je bang bent dat het dus echt iets lichamelijks is.
Vicieuze cirkel dus die je moet zien te doorbreken.
Oplossing: therapie, maar dat heb je al schreef je.
En waarschijnlijk weet je wel dat het zo werkt maar als je er midden in zit geloof je dat niet.
Vicieuze cirkel dus die je moet zien te doorbreken.
Oplossing: therapie, maar dat heb je al schreef je.
En waarschijnlijk weet je wel dat het zo werkt maar als je er midden in zit geloof je dat niet.
vrijdag 9 oktober 2009 om 16:33
Hoi Prullie,
Ik heb hetzelfde gehad. Vooral als ik bed lag en mijn hart voelde kloppen werd het heel erg. Dacht ook dat ik een hartaanval zou krijgen terwijl ik wel wist dat dit (waarschijnlijk) niet zo was kon ik de gedachtes niet uitzetten.
Het bleek bij mij een vorm van chronische hyperventilatie te zijn die gevoed werd door de angsten, die weer gevoed werden door de hyperventilatie etc etc. Fijn cirkeltje dus.
Het enige wat mij echt goed geholpen is habtonomie. Daarbij werd de link tussen lichaam en geest benadrukt en de uitwerking op elkaar, ook werden bepaalde mechanismen die je in je jeugd opbouwt zonder dat je het weet en die ook invloed hebben op dit soort angsten opeens duidelijk voor mij.
Wie weet helpt het jou ook..
Nu gaat het al een aantal jaren goed, hoewel het een zwakheid blijft en altijd zal blijven. In tijden van veel stress schiet ik weer in oude patronen maar ik heb ze leren herkennen en er daardoor mee leren omgaan.
Maar weet ook dat het starten heel lastig is. Ik heb eerst een tijdje antidepressiva geslikt om mij over de eerste drempel te halen.
succes in ieder geval
Ik heb hetzelfde gehad. Vooral als ik bed lag en mijn hart voelde kloppen werd het heel erg. Dacht ook dat ik een hartaanval zou krijgen terwijl ik wel wist dat dit (waarschijnlijk) niet zo was kon ik de gedachtes niet uitzetten.
Het bleek bij mij een vorm van chronische hyperventilatie te zijn die gevoed werd door de angsten, die weer gevoed werden door de hyperventilatie etc etc. Fijn cirkeltje dus.
Het enige wat mij echt goed geholpen is habtonomie. Daarbij werd de link tussen lichaam en geest benadrukt en de uitwerking op elkaar, ook werden bepaalde mechanismen die je in je jeugd opbouwt zonder dat je het weet en die ook invloed hebben op dit soort angsten opeens duidelijk voor mij.
Wie weet helpt het jou ook..
Nu gaat het al een aantal jaren goed, hoewel het een zwakheid blijft en altijd zal blijven. In tijden van veel stress schiet ik weer in oude patronen maar ik heb ze leren herkennen en er daardoor mee leren omgaan.
Maar weet ook dat het starten heel lastig is. Ik heb eerst een tijdje antidepressiva geslikt om mij over de eerste drempel te halen.
succes in ieder geval
