Psyche
alle pijlers
Ik ben nep
zondag 19 maart 2017 om 02:27
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik lieg de hele boel bij elkaar (nee hier op viva lieg ik -.-) maar in het dagelijks leven wel. Ik lieg of eigenlijk overdrijf misschien wel tegenover mijn psychologen en psychiater..en ook tegenover mensen omdat ik aardig en goed wil overkomen. Ik presenteer mezelf altijd als een perfecte. Ik zoek een perfecte versie van mijzelf continue. Maar het maakt mij nep. Ik weet gewoon letterlijk niet wat of wie ik ben. Ik ben denk ik ook wanhopig op zoek naar bevestiging en liefde maar niemand in mijn omgeving merkt dat omdat ik heel erg goed doe alsof ik een zelfstandige onafhankelijke vrouw ben. Maar ik merk dat ik toch wel graag op zoek ben naar zorgzame mensen...en ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik op zoek ben.
Ik denk het wel. Ik zoek een vader figuur denk ik. Heb contact verbroken met mijn vader sinds vorig jaar.
Op de basisschool was ik een kind dat heel erg fantasierijk was en dat had ik vooral door films en boeken. Ik beleefde het zelf mee, en ik ging liegen. Voor aandacht, maar soms ging ik er zo diep op in dat ik het ook ging geloven.
Ik ben verder niet manipulatief. Ik ben juist bang om dat te worden.
Mijn vader was een narcist, en ik ben soms erg bang dat ik een softe versie van hem word.
Ik roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is.
Ik heb ook tot nu toe altijd de beste jongen die met me wilde genomen als relatie. Ik heb een eerdere relatie gehad en nu een tweede. De tweede die ik nu heb vind ik fantastisch en ik heb ontzettend veel lol met hem, maar er is tegelijk ook weer iets wat ik mis en ik denk het gevoel van zorgzaamheid en veiligheid maar soms voel ik me tegelijk ook weer zo erg bij hem en zeg ik dat ook. Stom want dan wek ik bij hen illusies op. En ik vond hem ook aantrekkelijk dus dacht waarom niet.
De vorige was een 30 jarige man. Ik was zelf 17 toen. En ik had gewoon met hem genomen omdat ik nooit eerder een relatie heb gehad, en uiteraard ging ik tegen hem ook weer liegen dat ik eerdere relaties heb gehad zodat ik minder wanhopig overkwam.
Ik ben een grote leugenaar en ergens ook manipulatief denk ik. Dat laatste ook weer niet echt, maar ik wil dat mensen wel in iets geloven in mij zoiets. Ik wil ze allemaal te vriend houden.
Ik heb altijd opgekeken tegen mannen en durfde ze nooit meteen aan te spreken wanneer ik ze zag zitten. Ik was vroeger ook ontzettend lelijk (quasimodo was er niks bij, en dat overdrijf ik niet. Alleen mijn lichaan was mooi) maar nadat ik mijn wenkbrauwen en bovenlip epileerde en een beugel kreeg werd ik een stuk knapper en heb ik nu een gemiddeld gezicht. Niet bepaald echt knap, maar ook niet lelijk. Mannen kunnen met mij wel naar bed gaan, en verliefd worden als ik acteer als een net wat leukere en spontane meid. Maar dat maakt mij natuurlijk nog nepper.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik wil er wel hulp voor maar ik ben heel erg bang dat ik een of andere leugenachtige ziekte heb. (Ik lieg ook tegen mezelf, en ik geloof er op bepaalde momenten ook nog in)
En dat mijn leven is gedoemd ermee. Maar misschien verdien ik dat ook wel, ik weet het niet.
Ik word nu behandeld voor complxe ptss en krijg traumabehandeling binnenkort maar ik heb het gevoel dat ik mij meer als slachtofferrol express bij anderen laat zien en niet echt als dader..zoals dat ik veel.lieg etc heb ik niet gezegd bij de psycholoog. Omdat ik ook vanaf het begin denk ik soort van gelogen heb tegen ze..niet gelogen meteen maar wel erin gewreven zoiets.
Ik weet daarom niet of het handig is om dit te delen met ze.
Ze zeggen dat het door mijn complexe ptss komt dat ik niet weet wie ik ben maar ik weet het niet..
Het ergste is namelijk dat ik zelfs denk dat ik het trauma fake. Ik heb heftige dingen meegemaakt ja, maar het allerheftigst (in veel mensen hun ogen) heb ik zelf als prettig ervaren later en daarvoor schaam ik.mij tot de dah van vandaag nog steeds voor. Ik ben bang, en weet niet zo.goed wat ik moet doen..
Is dit normaal? Ik weet het niet..ik hoor wel vaak andere mensen vaak liegen maar die lijken er niet zo mee te zitten maar ik denkd at ik wel het uiterste ben van liegen maar ik weet het ook niet zeker. Ik weet het niet.
Herkent iemand dit, en of weet iemand wat ik moet doen?
Ik denk het wel. Ik zoek een vader figuur denk ik. Heb contact verbroken met mijn vader sinds vorig jaar.
Op de basisschool was ik een kind dat heel erg fantasierijk was en dat had ik vooral door films en boeken. Ik beleefde het zelf mee, en ik ging liegen. Voor aandacht, maar soms ging ik er zo diep op in dat ik het ook ging geloven.
Ik ben verder niet manipulatief. Ik ben juist bang om dat te worden.
Mijn vader was een narcist, en ik ben soms erg bang dat ik een softe versie van hem word.
Ik roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is.
Ik heb ook tot nu toe altijd de beste jongen die met me wilde genomen als relatie. Ik heb een eerdere relatie gehad en nu een tweede. De tweede die ik nu heb vind ik fantastisch en ik heb ontzettend veel lol met hem, maar er is tegelijk ook weer iets wat ik mis en ik denk het gevoel van zorgzaamheid en veiligheid maar soms voel ik me tegelijk ook weer zo erg bij hem en zeg ik dat ook. Stom want dan wek ik bij hen illusies op. En ik vond hem ook aantrekkelijk dus dacht waarom niet.
De vorige was een 30 jarige man. Ik was zelf 17 toen. En ik had gewoon met hem genomen omdat ik nooit eerder een relatie heb gehad, en uiteraard ging ik tegen hem ook weer liegen dat ik eerdere relaties heb gehad zodat ik minder wanhopig overkwam.
Ik ben een grote leugenaar en ergens ook manipulatief denk ik. Dat laatste ook weer niet echt, maar ik wil dat mensen wel in iets geloven in mij zoiets. Ik wil ze allemaal te vriend houden.
Ik heb altijd opgekeken tegen mannen en durfde ze nooit meteen aan te spreken wanneer ik ze zag zitten. Ik was vroeger ook ontzettend lelijk (quasimodo was er niks bij, en dat overdrijf ik niet. Alleen mijn lichaan was mooi) maar nadat ik mijn wenkbrauwen en bovenlip epileerde en een beugel kreeg werd ik een stuk knapper en heb ik nu een gemiddeld gezicht. Niet bepaald echt knap, maar ook niet lelijk. Mannen kunnen met mij wel naar bed gaan, en verliefd worden als ik acteer als een net wat leukere en spontane meid. Maar dat maakt mij natuurlijk nog nepper.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik wil er wel hulp voor maar ik ben heel erg bang dat ik een of andere leugenachtige ziekte heb. (Ik lieg ook tegen mezelf, en ik geloof er op bepaalde momenten ook nog in)
En dat mijn leven is gedoemd ermee. Maar misschien verdien ik dat ook wel, ik weet het niet.
Ik word nu behandeld voor complxe ptss en krijg traumabehandeling binnenkort maar ik heb het gevoel dat ik mij meer als slachtofferrol express bij anderen laat zien en niet echt als dader..zoals dat ik veel.lieg etc heb ik niet gezegd bij de psycholoog. Omdat ik ook vanaf het begin denk ik soort van gelogen heb tegen ze..niet gelogen meteen maar wel erin gewreven zoiets.
Ik weet daarom niet of het handig is om dit te delen met ze.
Ze zeggen dat het door mijn complexe ptss komt dat ik niet weet wie ik ben maar ik weet het niet..
Het ergste is namelijk dat ik zelfs denk dat ik het trauma fake. Ik heb heftige dingen meegemaakt ja, maar het allerheftigst (in veel mensen hun ogen) heb ik zelf als prettig ervaren later en daarvoor schaam ik.mij tot de dah van vandaag nog steeds voor. Ik ben bang, en weet niet zo.goed wat ik moet doen..
Is dit normaal? Ik weet het niet..ik hoor wel vaak andere mensen vaak liegen maar die lijken er niet zo mee te zitten maar ik denkd at ik wel het uiterste ben van liegen maar ik weet het ook niet zeker. Ik weet het niet.
Herkent iemand dit, en of weet iemand wat ik moet doen?
zondag 19 maart 2017 om 02:40
zondag 19 maart 2017 om 02:52
Joh allereerst knap dat je hier zo eerlijk bent over jezelf. Je erkent dat verandering in je gedrag wenselijk is en dat is al meer dan de helft. Niet voor een ander... Voor jezelf. Therapeuten en psychologen hebben beroepsgeheim. Door tegen hen te liegen doe je alleen jezelf tekort. Wees eerlijk. Biecht je leugens op naar je therapeuten en wees verrast over hun oordeelloze houding. Mocht een reactie anders zijn zoek dan een andere therapeut. Ik gun je een mooie weg van leren en groei.
anoniem_333487 wijzigde dit bericht op 19-03-2017 02:54
Reden: Grammatica
Reden: Grammatica
% gewijzigd
zondag 19 maart 2017 om 04:53
Liegen en overdrijven maakt het leven nodeloos ingewikkeld. Het kost energie en je moet continu in gedachten houden wie je welke leugens hebt verteld.
Waarom ga je geen experiment met jezelf aan. Kies je twee of drie mensen en die vertel je een maand lang alleen maar de waarheid. Bv je psycholoog en een familielid.
En dan kijk je wat er gebeurt.
Waarom ga je geen experiment met jezelf aan. Kies je twee of drie mensen en die vertel je een maand lang alleen maar de waarheid. Bv je psycholoog en een familielid.
En dan kijk je wat er gebeurt.
zondag 19 maart 2017 om 05:18
zondag 19 maart 2017 om 05:40
Bespreek dit met je psycholoog of psychiater. Je bent zeker niet de eerste of de laatste die weleens liegt om zichzelf beter te laten voelen. En het maakt echt niet uit hoor dat je hebt gelogen voor de hulpverleners. Het is alleen zo zonde voor jezelf. Je hebt het voor jezelf zo enorm moeilijk gemaakt daarmee. En wellicht flink wat tijd verspilt. Dus wees nu gewoon eerlijk en laat je écht helpen met je problemen.
Een trauma meemaken en ergens plezier aan beleven is niet raar. Sommige dingen beginnen prettig en eindigen in ellende...
Een trauma meemaken en ergens plezier aan beleven is niet raar. Sommige dingen beginnen prettig en eindigen in ellende...
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 19 maart 2017 om 06:59
quote:Jane-Ice schreef op 19 maart 2017 @ 05:18:
[...]
TO is 30?
Nee, lezen is schijnbaar heel moeilijk. Die eerste vriend van TO was 30.
TO, je klinkt helemaal niet als een vreselijke jonge vrouw. Je klinkt als een jonge vrouw die vreselijk met zichzelf in de knoop zit.
Print uit wat je getypt hebt, en geef dit aan je psycholoog. Dat is het begin van echte hulp.
[...]
TO is 30?
Nee, lezen is schijnbaar heel moeilijk. Die eerste vriend van TO was 30.
TO, je klinkt helemaal niet als een vreselijke jonge vrouw. Je klinkt als een jonge vrouw die vreselijk met zichzelf in de knoop zit.
Print uit wat je getypt hebt, en geef dit aan je psycholoog. Dat is het begin van echte hulp.
zondag 19 maart 2017 om 07:01
Hoi!
Je kunt het overmeesteren want je hebt het bewustzijn /besef met tijden dat je een nep zelf voorschetst en je leven bij elkaar liegt. Je herkent het met momenten.
Daardoor heb je een opening om ermee aan de gang te gaan en eraan te werken.
Start om te beginnen met eerlijk leren worden naar jezelf.
Ik neem aan dat het liegen plaatsvindt voor je er goed en wel erg in hebt.
Daarom moet je een patroon aan gaan leggen met 'oefenen' in eerlijk zijn. Maak een dagboek aan wat heel persoonlijk is en daarin ga je alleen maar eerlijke dingen opschrijven! Neppigheid mag niet.
Schrijf elke dag(of wanneer je het kan opbrengen) stukjes die in je opkomen en waarover je wilt schrijven. Maakt niet uit of het dingen zijn uit het verleden of heden of toekomst.
Zolang het maar echt is. Je kunt dus wel over neppigheid van jezelf van vroeger schrijven, als een herkenning nu en expressie van je echte zelf. Houdt dat dagboek helemaal voor jezelf zodat het ook veilig voelt om erin te uiten.
Zodra je eerlijker leert worden, gaat dat ook goede gevoelens met zich meebrengen en daar wil je meer van. Zo leer je een lijntje aan te leggen van integriteit naar jezelf en uiteindelijk ook naar anderen.
Je zult meer en meer de behoefte krijgen om de waarheid te willen meedelen.
Ik denk ook dat je je psycholgen en psychiater moet vertellen dat je veel liegt en dat dat eigenlijk al heel lang zo is maar ook dat dat liegen zo automatisch gebeurt. Voordat je er goed en wel erg in hebt. En dat het daarom ook erg lastig is om te herkennen en je vinger erop te leggen.
Zodra jij hun dit hebt medegedeeld kunnen zij jou ook met dit wetende in de toekomst helpen.
Als jij iets verteld aan hun kunnen zij daarop adequaat inspringen en vragen: is dit wat er werkelijk is gebeurt?Komt dit van je ware zelf? Of is het ingekleurd?
Zij kunnen je dus eigenlijk eraan herinneren waneer je in dat onechte opgebouwde patroon stapt.
Als je het lastig vindt om het te verwoorden aan je hulpverleners kun je het ook op papier schrijven en hun laten lezen tijdens je sessie.
Je kunt het overmeesteren want je hebt het bewustzijn /besef met tijden dat je een nep zelf voorschetst en je leven bij elkaar liegt. Je herkent het met momenten.
Daardoor heb je een opening om ermee aan de gang te gaan en eraan te werken.
Start om te beginnen met eerlijk leren worden naar jezelf.
Ik neem aan dat het liegen plaatsvindt voor je er goed en wel erg in hebt.
Daarom moet je een patroon aan gaan leggen met 'oefenen' in eerlijk zijn. Maak een dagboek aan wat heel persoonlijk is en daarin ga je alleen maar eerlijke dingen opschrijven! Neppigheid mag niet.
Schrijf elke dag(of wanneer je het kan opbrengen) stukjes die in je opkomen en waarover je wilt schrijven. Maakt niet uit of het dingen zijn uit het verleden of heden of toekomst.
Zolang het maar echt is. Je kunt dus wel over neppigheid van jezelf van vroeger schrijven, als een herkenning nu en expressie van je echte zelf. Houdt dat dagboek helemaal voor jezelf zodat het ook veilig voelt om erin te uiten.
Zodra je eerlijker leert worden, gaat dat ook goede gevoelens met zich meebrengen en daar wil je meer van. Zo leer je een lijntje aan te leggen van integriteit naar jezelf en uiteindelijk ook naar anderen.
Je zult meer en meer de behoefte krijgen om de waarheid te willen meedelen.
Ik denk ook dat je je psycholgen en psychiater moet vertellen dat je veel liegt en dat dat eigenlijk al heel lang zo is maar ook dat dat liegen zo automatisch gebeurt. Voordat je er goed en wel erg in hebt. En dat het daarom ook erg lastig is om te herkennen en je vinger erop te leggen.
Zodra jij hun dit hebt medegedeeld kunnen zij jou ook met dit wetende in de toekomst helpen.
Als jij iets verteld aan hun kunnen zij daarop adequaat inspringen en vragen: is dit wat er werkelijk is gebeurt?Komt dit van je ware zelf? Of is het ingekleurd?
Zij kunnen je dus eigenlijk eraan herinneren waneer je in dat onechte opgebouwde patroon stapt.
Als je het lastig vindt om het te verwoorden aan je hulpverleners kun je het ook op papier schrijven en hun laten lezen tijdens je sessie.
zondag 19 maart 2017 om 07:26
Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel hebben ervaren op jonge leeftijd. Je bent zo onzeker over wie je echt bent dat je een verbeterde versie wil neerzetten die alles is wat je niet bent. Of tenminste, denkt dat je niet bent. Door je onzekerheid zoek je aandacht en bevestiging dat je er mag zijn en daardoor grijp je naar leugens of overdrijf je de waarheid. Hoe je daar vanaf komt? De makkelijkste weg is om nooit meer te liegen. Maak er een principe van. Wat kan je gebeuren als je dat niet meer doet? Welke mensen vindt je niet saai en waarom niet? Misschien is dat het leven wat je wil en heb je meteen een indicatie over wat jij met je leven wil doen.
zondag 19 maart 2017 om 07:36
quote:Perzina schreef op 19 maart 2017 @ 06:59:
[...]
Nee, lezen is schijnbaar heel moeilijk. Die eerste vriend van TO was 30.
TO, je klinkt helemaal niet als een vreselijke jonge vrouw. Je klinkt als een jonge vrouw die vreselijk met zichzelf in de knoop zit.
Print uit wat je getypt hebt, en geef dit aan je psycholoog. Dat is het begin van echte hulp.Ik kan goed lezen daarom vroeg ik me af waar diegene het vandaan heeft.
[...]
Nee, lezen is schijnbaar heel moeilijk. Die eerste vriend van TO was 30.
TO, je klinkt helemaal niet als een vreselijke jonge vrouw. Je klinkt als een jonge vrouw die vreselijk met zichzelf in de knoop zit.
Print uit wat je getypt hebt, en geef dit aan je psycholoog. Dat is het begin van echte hulp.Ik kan goed lezen daarom vroeg ik me af waar diegene het vandaan heeft.
Prrrr, mauw miawwwww.
zondag 19 maart 2017 om 08:00
Ach wat een verloren energie dat je zo je best doet om perfect te lijken, want praktisch niemand houdt van een ander omdat hij zo perfect zou zijn. Mij persoonlijk kan het niets schelen, behalve als hij mijn chirurg is. En jij denkt echt dat anderen jou voortdurend geloven? Wie je echt bent blijkt voortdurend, uit de minuscule bewegingen van je mimiek. Uit al je nonverbale bewegingen. Uit je stem. Die kan je niet veinzen. En alle maatschappelijke theater hoort er gewoon bij. Dat zijn manieren om het onderlinge contact gladjes te laten verlopen. Niemand toont zichzelf precies hoe hij is. Daar zorgt je ego wel voor.
Dus ik denk dat de kans groot is dat de mensen wel degelijk van je houden om wie jij echt bent. Natuurlijk kan je leren om jezelf meer te tonen zoals je bent, míts de situatie zich daarvoor leent. Succes!
Dus ik denk dat de kans groot is dat de mensen wel degelijk van je houden om wie jij echt bent. Natuurlijk kan je leren om jezelf meer te tonen zoals je bent, míts de situatie zich daarvoor leent. Succes!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 19 maart 2017 om 10:24
quote:MissCatfish schreef op 19 maart 2017 @ 02:52:
Joh allereerst knap dat je hier zo eerlijk bent over jezelf. Je erkent dat verandering in je gedrag wenselijk is en dat is al meer dan de helft. Niet voor een ander... Voor jezelf. Therapeuten en psychologen hebben beroepsgeheim. Door tegen hen te liegen doe je alleen jezelf tekort. Wees eerlijk. Biecht je leugens op naar je therapeuten en wees verrast over hun oordeelloze houding. Mocht een reactie anders zijn zoek dan een andere therapeut. Ik gun je een mooie weg van leren en groei.
Ik ben eigenlijk al eerlijk tegen mijn hulpverleners. Ik lieg niet. Ik overdrijf sommige punten wel, maar tegenwoordig achteraf zeg ik dan wel 'misschien is datgene zo overgekomen, maar datgene is eigenlijk niet zo erg'
Ik lieg niet, maar ik verzwijg dingen zoals de bovenstaande dingen (over het liegen etc. Dat dat een probleem is en dat ik altijd een perfecte versie van mezelf zoek) dat benadruk ik niet goed denk ik.
Joh allereerst knap dat je hier zo eerlijk bent over jezelf. Je erkent dat verandering in je gedrag wenselijk is en dat is al meer dan de helft. Niet voor een ander... Voor jezelf. Therapeuten en psychologen hebben beroepsgeheim. Door tegen hen te liegen doe je alleen jezelf tekort. Wees eerlijk. Biecht je leugens op naar je therapeuten en wees verrast over hun oordeelloze houding. Mocht een reactie anders zijn zoek dan een andere therapeut. Ik gun je een mooie weg van leren en groei.
Ik ben eigenlijk al eerlijk tegen mijn hulpverleners. Ik lieg niet. Ik overdrijf sommige punten wel, maar tegenwoordig achteraf zeg ik dan wel 'misschien is datgene zo overgekomen, maar datgene is eigenlijk niet zo erg'
Ik lieg niet, maar ik verzwijg dingen zoals de bovenstaande dingen (over het liegen etc. Dat dat een probleem is en dat ik altijd een perfecte versie van mezelf zoek) dat benadruk ik niet goed denk ik.
zondag 19 maart 2017 om 10:28
quote:Kinase3000 schreef op 19 maart 2017 @ 04:53:
Liegen en overdrijven maakt het leven nodeloos ingewikkeld. Het kost energie en je moet continu in gedachten houden wie je welke leugens hebt verteld.
Waarom ga je geen experiment met jezelf aan. Kies je twee of drie mensen en die vertel je een maand lang alleen maar de waarheid. Bv je psycholoog en een familielid.
En dan kijk je wat er gebeurt.Dat doe ik nu al. Ik spreek met mezelf af dat ik echt tegen niemand lieg. Over geen kleinste leugen. Maar ik ben zo verrot geworden dat de waarheid vertellen (en dat heb ik vooral over kleine dingen die mij als een downie laten overkomen) ik niet automatisch doe. Maar ik doe dat nu wel.. en let er op. Ik let nu ook continue op dat ik niet in dit topic lieg om aandacht te zoeken oid..
Liegen en overdrijven maakt het leven nodeloos ingewikkeld. Het kost energie en je moet continu in gedachten houden wie je welke leugens hebt verteld.
Waarom ga je geen experiment met jezelf aan. Kies je twee of drie mensen en die vertel je een maand lang alleen maar de waarheid. Bv je psycholoog en een familielid.
En dan kijk je wat er gebeurt.Dat doe ik nu al. Ik spreek met mezelf af dat ik echt tegen niemand lieg. Over geen kleinste leugen. Maar ik ben zo verrot geworden dat de waarheid vertellen (en dat heb ik vooral over kleine dingen die mij als een downie laten overkomen) ik niet automatisch doe. Maar ik doe dat nu wel.. en let er op. Ik let nu ook continue op dat ik niet in dit topic lieg om aandacht te zoeken oid..
zondag 19 maart 2017 om 10:35
quote:retrostar schreef op 19 maart 2017 @ 08:00:
Ach wat een verloren energie dat je zo je best doet om perfect te lijken, want praktisch niemand houdt van een ander omdat hij zo perfect zou zijn. Mij persoonlijk kan het niets schelen, behalve als hij mijn chirurg is. En jij denkt echt dat anderen jou voortdurend geloven? Wie je echt bent blijkt voortdurend, uit de minuscule bewegingen van je mimiek. Uit al je nonverbale bewegingen. Uit je stem. Die kan je niet veinzen. En alle maatschappelijke theater hoort er gewoon bij. Dat zijn manieren om het onderlinge contact gladjes te laten verlopen. Niemand toont zichzelf precies hoe hij is. Daar zorgt je ego wel voor.
Dus ik denk dat de kans groot is dat de mensen wel degelijk van je houden om wie jij echt bent. Natuurlijk kan je leren om jezelf meer te tonen zoals je bent, míts de situatie zich daarvoor leent. Succes!Ik ben er wel gruwelijk goed in in liegen..dat zeg ik eerlijk. Ik ben in staat om anderen zo te manipuleren met lichaamstaal etc. dat ze een bepaalde indruk of iets krijgen..Dat ik angstig ben terwijl dat niet zo is, of dat ik tevreden ben over iets terwijl ik dat niet ben. Op dat moment geloof ik ook in mijn eigen leugens en speel ik een rol. Alsof ik een acteur ben. Ik heb soms extreem veel.controle over mijn emoties, en hoe dat zich uit (zelfs met mijn ogen) en soms juist totaal niet en dat wordt gevolgd met een heftige paniekaanval..
Ach wat een verloren energie dat je zo je best doet om perfect te lijken, want praktisch niemand houdt van een ander omdat hij zo perfect zou zijn. Mij persoonlijk kan het niets schelen, behalve als hij mijn chirurg is. En jij denkt echt dat anderen jou voortdurend geloven? Wie je echt bent blijkt voortdurend, uit de minuscule bewegingen van je mimiek. Uit al je nonverbale bewegingen. Uit je stem. Die kan je niet veinzen. En alle maatschappelijke theater hoort er gewoon bij. Dat zijn manieren om het onderlinge contact gladjes te laten verlopen. Niemand toont zichzelf precies hoe hij is. Daar zorgt je ego wel voor.
Dus ik denk dat de kans groot is dat de mensen wel degelijk van je houden om wie jij echt bent. Natuurlijk kan je leren om jezelf meer te tonen zoals je bent, míts de situatie zich daarvoor leent. Succes!Ik ben er wel gruwelijk goed in in liegen..dat zeg ik eerlijk. Ik ben in staat om anderen zo te manipuleren met lichaamstaal etc. dat ze een bepaalde indruk of iets krijgen..Dat ik angstig ben terwijl dat niet zo is, of dat ik tevreden ben over iets terwijl ik dat niet ben. Op dat moment geloof ik ook in mijn eigen leugens en speel ik een rol. Alsof ik een acteur ben. Ik heb soms extreem veel.controle over mijn emoties, en hoe dat zich uit (zelfs met mijn ogen) en soms juist totaal niet en dat wordt gevolgd met een heftige paniekaanval..
zondag 19 maart 2017 om 10:41
quote:Jane-Ice schreef op 19 maart 2017 @ 02:40:
"quote: roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is."
Je lijkt me geen leuk mens.
Bespreek het met je therapeut.
Ik merk trouwens dat ik tijdens (wanneer ik met iemand over iemand roddel) dat ik niet eens zo geniet van het feir dat ik sarcastisch of gemeen doe over die persoon, maar het feir dat ik uberhaupt wat te zeggen heb en hoe gemakkelijk en ontspannen ik op dat moment ben. Later krijg ik wel gruwelijk veel spijt en ik zeg het meteen tegen die persoon waarmee ik heb geroddeld van 'nou ja ik ben ook niet perfect, en diegene heeft ook zijn goede kanten etc. En verontschuldig ik mijzelf dat ik zo slecht of sarcastisch over die persoon heb gesproken' daarom hebben veel mensen de indruk van mij dat ik perfectionistisch ben (ben ik ook wel) maar ook dat ik zo onschuldig en goed ben en dat ben ik dus allesbehalve. Maar zij krijgen die indruk, en hoe meer ik ze overhaal dat ze dat niet moeten geloven, hoe meer ze erin gaan geloven dat ik goed ben dus daar ben ik ook mee gestopt. Slechte mensen hebben de neiging om ober zichzelf goed te praten, en mensen vinden zelden slechte mensen die dat ook van zichzelf erkent. Zoals ik dus. Ik denk ook dat dat het enige punt is van mij wat goed is. Het feit dat ik zelfinzicht toon en dat ik wil veranderen. Maar dat neemt dus niet weg dat ik geen slecht mens ben.
Maar dat maakt het ook erg ingewikkeld ook met andere mensen..
"quote: roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is."
Je lijkt me geen leuk mens.
Bespreek het met je therapeut.
Ik merk trouwens dat ik tijdens (wanneer ik met iemand over iemand roddel) dat ik niet eens zo geniet van het feir dat ik sarcastisch of gemeen doe over die persoon, maar het feir dat ik uberhaupt wat te zeggen heb en hoe gemakkelijk en ontspannen ik op dat moment ben. Later krijg ik wel gruwelijk veel spijt en ik zeg het meteen tegen die persoon waarmee ik heb geroddeld van 'nou ja ik ben ook niet perfect, en diegene heeft ook zijn goede kanten etc. En verontschuldig ik mijzelf dat ik zo slecht of sarcastisch over die persoon heb gesproken' daarom hebben veel mensen de indruk van mij dat ik perfectionistisch ben (ben ik ook wel) maar ook dat ik zo onschuldig en goed ben en dat ben ik dus allesbehalve. Maar zij krijgen die indruk, en hoe meer ik ze overhaal dat ze dat niet moeten geloven, hoe meer ze erin gaan geloven dat ik goed ben dus daar ben ik ook mee gestopt. Slechte mensen hebben de neiging om ober zichzelf goed te praten, en mensen vinden zelden slechte mensen die dat ook van zichzelf erkent. Zoals ik dus. Ik denk ook dat dat het enige punt is van mij wat goed is. Het feit dat ik zelfinzicht toon en dat ik wil veranderen. Maar dat neemt dus niet weg dat ik geen slecht mens ben.
Maar dat maakt het ook erg ingewikkeld ook met andere mensen..
zondag 19 maart 2017 om 10:42
quote:Geronimo2 schreef op 19 maart 2017 @ 07:26:
Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel hebben ervaren op jonge leeftijd. Je bent zo onzeker over wie je echt bent dat je een verbeterde versie wil neerzetten die alles is wat je niet bent. Of tenminste, denkt dat je niet bent. Door je onzekerheid zoek je aandacht en bevestiging dat je er mag zijn en daardoor grijp je naar leugens of overdrijf je de waarheid. Hoe je daar vanaf komt? De makkelijkste weg is om nooit meer te liegen. Maak er een principe van. Wat kan je gebeuren als je dat niet meer doet? Welke mensen vindt je niet saai en waarom niet? Misschien is dat het leven wat je wil en heb je meteen een indicatie over wat jij met je leven wil doen.Wat bedoel je precies met welke mensen vind je niet saai, en welke wel als ik vragen mag? :p
Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel hebben ervaren op jonge leeftijd. Je bent zo onzeker over wie je echt bent dat je een verbeterde versie wil neerzetten die alles is wat je niet bent. Of tenminste, denkt dat je niet bent. Door je onzekerheid zoek je aandacht en bevestiging dat je er mag zijn en daardoor grijp je naar leugens of overdrijf je de waarheid. Hoe je daar vanaf komt? De makkelijkste weg is om nooit meer te liegen. Maak er een principe van. Wat kan je gebeuren als je dat niet meer doet? Welke mensen vindt je niet saai en waarom niet? Misschien is dat het leven wat je wil en heb je meteen een indicatie over wat jij met je leven wil doen.Wat bedoel je precies met welke mensen vind je niet saai, en welke wel als ik vragen mag? :p
zondag 19 maart 2017 om 11:03
quote:Verbinder schreef op 19 maart 2017 @ 07:01:
Hoi!
Je kunt het overmeesteren want je hebt het bewustzijn /besef met tijden dat je een nep zelf voorschetst en je leven bij elkaar liegt. Je herkent het met momenten.
Daardoor heb je een opening om ermee aan de gang te gaan en eraan te werken.
Start om te beginnen met eerlijk leren worden naar jezelf.
Ik neem aan dat het liegen plaatsvindt voor je er goed en wel erg in hebt.
Daarom moet je een patroon aan gaan leggen met 'oefenen' in eerlijk zijn. Maak een dagboek aan wat heel persoonlijk is en daarin ga je alleen maar eerlijke dingen opschrijven! Neppigheid mag niet.
Schrijf elke dag(of wanneer je het kan opbrengen) stukjes die in je opkomen en waarover je wilt schrijven. Maakt niet uit of het dingen zijn uit het verleden of heden of toekomst.
Zolang het maar echt is. Je kunt dus wel over neppigheid van jezelf van vroeger schrijven, als een herkenning nu en expressie van je echte zelf. Houdt dat dagboek helemaal voor jezelf zodat het ook veilig voelt om erin te uiten.
Zodra je eerlijker leert worden, gaat dat ook goede gevoelens met zich meebrengen en daar wil je meer van. Zo leer je een lijntje aan te leggen van integriteit naar jezelf en uiteindelijk ook naar anderen.
Je zult meer en meer de behoefte krijgen om de waarheid te willen meedelen.
Ik denk ook dat je je psycholgen en psychiater moet vertellen dat je veel liegt en dat dat eigenlijk al heel lang zo is maar ook dat dat liegen zo automatisch gebeurt. Voordat je er goed en wel erg in hebt. En dat het daarom ook erg lastig is om te herkennen en je vinger erop te leggen.
Zodra jij hun dit hebt medegedeeld kunnen zij jou ook met dit wetende in de toekomst helpen.
Als jij iets verteld aan hun kunnen zij daarop adequaat inspringen en vragen: is dit wat er werkelijk is gebeurt?Komt dit van je ware zelf? Of is het ingekleurd?
Zij kunnen je dus eigenlijk eraan herinneren waneer je in dat onechte opgebouwde patroon stapt.
Als je het lastig vindt om het te verwoorden aan je hulpverleners kun je het ook op papier schrijven en hun laten lezen tijdens je sessie.
Ik schrijf al in een dagboek soort van. (Ik heb een notitieboek) en in mijn telefoon. Ik doe het niet vaak, maar soms wel. Ook om dichterbij mezelf te komen. Maar nadat ik heb geschreven kun je lezen dat ik een afschuwelijk persoon ben. En het is zo'n verslag waarvan je denkt 'ach wat een arm kind' (mijn osychologen of andere mensen tenminste) en zij denken dan dat ik een negatief zelfbeeld heb aangepraat maar niemand gelooft wat ik heb geschreven. Ze geloven de waarheid niet. En dat maakt het heel erg lastig..
Ook wanneer ik zo'n verslag dan heb geschreven over mezelf.. over wat voor persoon ik dan precies ben. Want ik weet vaak niet wie ik ben, dan lees ik het en dan heb ik eigenlijk al de behoefte om het leven op te geven omdat ik dan niet begrijp waarom zo'n ongelukkig, en nog zwaar slecht persoon nog zou door moet leven. Maar aangezien ik nog blijkbaar wel goede dingen uitvoer, en erg belangrijk ben voor een aantal andere mensen (waaronder o.a mijn broertje, die op dit moment niet zonder mij kan (volgens hem tenminste) . Hij is nu onder een zware tijd, en hij heeft geen vader. Ik stel me nu mannelijk op, en wil er voor hem zijn zoals ik altijd een vader had gewild. Vooral op emotioneel vlak) en nog wat andere mensen waaronder wat vriendinnen van mij..
En ook omdat ik best een goed leven heb in vergelijking met mijn land van afkomst, en nog meer mensen die ik bij mijn instelling zie langskomen, en omdat ik nog wel de hele mooie dingen zie in het leven (waaronder natuur vooral mijn ogen kan openen om hoe puur echt en mooi die is..) zie ik nog niet genoeg reden om mijn leven te stappen. Op dit moment moet en zal ik er zijn voor een aantal mensen die het moeilijk hebben, en als ik weg ben uit dit leven wil ik het gevoel hebben dat ik toch mijn steentje bijdraag hier (ik wil het uiterste van mijzelf geven, en als ware al het nuttige wat nog van mijzelf is uitpersen en aan anderen geven) En ik wil niet zo ondankbaar doen dat ik mijn leven weggooi terwijl andere mensen die heel graag zouden willen hebben..
Hoi!
Je kunt het overmeesteren want je hebt het bewustzijn /besef met tijden dat je een nep zelf voorschetst en je leven bij elkaar liegt. Je herkent het met momenten.
Daardoor heb je een opening om ermee aan de gang te gaan en eraan te werken.
Start om te beginnen met eerlijk leren worden naar jezelf.
Ik neem aan dat het liegen plaatsvindt voor je er goed en wel erg in hebt.
Daarom moet je een patroon aan gaan leggen met 'oefenen' in eerlijk zijn. Maak een dagboek aan wat heel persoonlijk is en daarin ga je alleen maar eerlijke dingen opschrijven! Neppigheid mag niet.
Schrijf elke dag(of wanneer je het kan opbrengen) stukjes die in je opkomen en waarover je wilt schrijven. Maakt niet uit of het dingen zijn uit het verleden of heden of toekomst.
Zolang het maar echt is. Je kunt dus wel over neppigheid van jezelf van vroeger schrijven, als een herkenning nu en expressie van je echte zelf. Houdt dat dagboek helemaal voor jezelf zodat het ook veilig voelt om erin te uiten.
Zodra je eerlijker leert worden, gaat dat ook goede gevoelens met zich meebrengen en daar wil je meer van. Zo leer je een lijntje aan te leggen van integriteit naar jezelf en uiteindelijk ook naar anderen.
Je zult meer en meer de behoefte krijgen om de waarheid te willen meedelen.
Ik denk ook dat je je psycholgen en psychiater moet vertellen dat je veel liegt en dat dat eigenlijk al heel lang zo is maar ook dat dat liegen zo automatisch gebeurt. Voordat je er goed en wel erg in hebt. En dat het daarom ook erg lastig is om te herkennen en je vinger erop te leggen.
Zodra jij hun dit hebt medegedeeld kunnen zij jou ook met dit wetende in de toekomst helpen.
Als jij iets verteld aan hun kunnen zij daarop adequaat inspringen en vragen: is dit wat er werkelijk is gebeurt?Komt dit van je ware zelf? Of is het ingekleurd?
Zij kunnen je dus eigenlijk eraan herinneren waneer je in dat onechte opgebouwde patroon stapt.
Als je het lastig vindt om het te verwoorden aan je hulpverleners kun je het ook op papier schrijven en hun laten lezen tijdens je sessie.
Ik schrijf al in een dagboek soort van. (Ik heb een notitieboek) en in mijn telefoon. Ik doe het niet vaak, maar soms wel. Ook om dichterbij mezelf te komen. Maar nadat ik heb geschreven kun je lezen dat ik een afschuwelijk persoon ben. En het is zo'n verslag waarvan je denkt 'ach wat een arm kind' (mijn osychologen of andere mensen tenminste) en zij denken dan dat ik een negatief zelfbeeld heb aangepraat maar niemand gelooft wat ik heb geschreven. Ze geloven de waarheid niet. En dat maakt het heel erg lastig..
Ook wanneer ik zo'n verslag dan heb geschreven over mezelf.. over wat voor persoon ik dan precies ben. Want ik weet vaak niet wie ik ben, dan lees ik het en dan heb ik eigenlijk al de behoefte om het leven op te geven omdat ik dan niet begrijp waarom zo'n ongelukkig, en nog zwaar slecht persoon nog zou door moet leven. Maar aangezien ik nog blijkbaar wel goede dingen uitvoer, en erg belangrijk ben voor een aantal andere mensen (waaronder o.a mijn broertje, die op dit moment niet zonder mij kan (volgens hem tenminste) . Hij is nu onder een zware tijd, en hij heeft geen vader. Ik stel me nu mannelijk op, en wil er voor hem zijn zoals ik altijd een vader had gewild. Vooral op emotioneel vlak) en nog wat andere mensen waaronder wat vriendinnen van mij..
En ook omdat ik best een goed leven heb in vergelijking met mijn land van afkomst, en nog meer mensen die ik bij mijn instelling zie langskomen, en omdat ik nog wel de hele mooie dingen zie in het leven (waaronder natuur vooral mijn ogen kan openen om hoe puur echt en mooi die is..) zie ik nog niet genoeg reden om mijn leven te stappen. Op dit moment moet en zal ik er zijn voor een aantal mensen die het moeilijk hebben, en als ik weg ben uit dit leven wil ik het gevoel hebben dat ik toch mijn steentje bijdraag hier (ik wil het uiterste van mijzelf geven, en als ware al het nuttige wat nog van mijzelf is uitpersen en aan anderen geven) En ik wil niet zo ondankbaar doen dat ik mijn leven weggooi terwijl andere mensen die heel graag zouden willen hebben..
