Psyche
alle pijlers
Ik ben nep
zondag 19 maart 2017 om 02:27
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik lieg de hele boel bij elkaar (nee hier op viva lieg ik -.-) maar in het dagelijks leven wel. Ik lieg of eigenlijk overdrijf misschien wel tegenover mijn psychologen en psychiater..en ook tegenover mensen omdat ik aardig en goed wil overkomen. Ik presenteer mezelf altijd als een perfecte. Ik zoek een perfecte versie van mijzelf continue. Maar het maakt mij nep. Ik weet gewoon letterlijk niet wat of wie ik ben. Ik ben denk ik ook wanhopig op zoek naar bevestiging en liefde maar niemand in mijn omgeving merkt dat omdat ik heel erg goed doe alsof ik een zelfstandige onafhankelijke vrouw ben. Maar ik merk dat ik toch wel graag op zoek ben naar zorgzame mensen...en ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik op zoek ben.
Ik denk het wel. Ik zoek een vader figuur denk ik. Heb contact verbroken met mijn vader sinds vorig jaar.
Op de basisschool was ik een kind dat heel erg fantasierijk was en dat had ik vooral door films en boeken. Ik beleefde het zelf mee, en ik ging liegen. Voor aandacht, maar soms ging ik er zo diep op in dat ik het ook ging geloven.
Ik ben verder niet manipulatief. Ik ben juist bang om dat te worden.
Mijn vader was een narcist, en ik ben soms erg bang dat ik een softe versie van hem word.
Ik roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is.
Ik heb ook tot nu toe altijd de beste jongen die met me wilde genomen als relatie. Ik heb een eerdere relatie gehad en nu een tweede. De tweede die ik nu heb vind ik fantastisch en ik heb ontzettend veel lol met hem, maar er is tegelijk ook weer iets wat ik mis en ik denk het gevoel van zorgzaamheid en veiligheid maar soms voel ik me tegelijk ook weer zo erg bij hem en zeg ik dat ook. Stom want dan wek ik bij hen illusies op. En ik vond hem ook aantrekkelijk dus dacht waarom niet.
De vorige was een 30 jarige man. Ik was zelf 17 toen. En ik had gewoon met hem genomen omdat ik nooit eerder een relatie heb gehad, en uiteraard ging ik tegen hem ook weer liegen dat ik eerdere relaties heb gehad zodat ik minder wanhopig overkwam.
Ik ben een grote leugenaar en ergens ook manipulatief denk ik. Dat laatste ook weer niet echt, maar ik wil dat mensen wel in iets geloven in mij zoiets. Ik wil ze allemaal te vriend houden.
Ik heb altijd opgekeken tegen mannen en durfde ze nooit meteen aan te spreken wanneer ik ze zag zitten. Ik was vroeger ook ontzettend lelijk (quasimodo was er niks bij, en dat overdrijf ik niet. Alleen mijn lichaan was mooi) maar nadat ik mijn wenkbrauwen en bovenlip epileerde en een beugel kreeg werd ik een stuk knapper en heb ik nu een gemiddeld gezicht. Niet bepaald echt knap, maar ook niet lelijk. Mannen kunnen met mij wel naar bed gaan, en verliefd worden als ik acteer als een net wat leukere en spontane meid. Maar dat maakt mij natuurlijk nog nepper.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik wil er wel hulp voor maar ik ben heel erg bang dat ik een of andere leugenachtige ziekte heb. (Ik lieg ook tegen mezelf, en ik geloof er op bepaalde momenten ook nog in)
En dat mijn leven is gedoemd ermee. Maar misschien verdien ik dat ook wel, ik weet het niet.
Ik word nu behandeld voor complxe ptss en krijg traumabehandeling binnenkort maar ik heb het gevoel dat ik mij meer als slachtofferrol express bij anderen laat zien en niet echt als dader..zoals dat ik veel.lieg etc heb ik niet gezegd bij de psycholoog. Omdat ik ook vanaf het begin denk ik soort van gelogen heb tegen ze..niet gelogen meteen maar wel erin gewreven zoiets.
Ik weet daarom niet of het handig is om dit te delen met ze.
Ze zeggen dat het door mijn complexe ptss komt dat ik niet weet wie ik ben maar ik weet het niet..
Het ergste is namelijk dat ik zelfs denk dat ik het trauma fake. Ik heb heftige dingen meegemaakt ja, maar het allerheftigst (in veel mensen hun ogen) heb ik zelf als prettig ervaren later en daarvoor schaam ik.mij tot de dah van vandaag nog steeds voor. Ik ben bang, en weet niet zo.goed wat ik moet doen..
Is dit normaal? Ik weet het niet..ik hoor wel vaak andere mensen vaak liegen maar die lijken er niet zo mee te zitten maar ik denkd at ik wel het uiterste ben van liegen maar ik weet het ook niet zeker. Ik weet het niet.
Herkent iemand dit, en of weet iemand wat ik moet doen?
Ik denk het wel. Ik zoek een vader figuur denk ik. Heb contact verbroken met mijn vader sinds vorig jaar.
Op de basisschool was ik een kind dat heel erg fantasierijk was en dat had ik vooral door films en boeken. Ik beleefde het zelf mee, en ik ging liegen. Voor aandacht, maar soms ging ik er zo diep op in dat ik het ook ging geloven.
Ik ben verder niet manipulatief. Ik ben juist bang om dat te worden.
Mijn vader was een narcist, en ik ben soms erg bang dat ik een softe versie van hem word.
Ik roddel over andere mensen en doe sarcastisch en geniet er ook van op dat moment. Maar later krijg ik weer erg spijt maar ik weet nooit zo goed of die spijt oprecht is.
Ik heb ook tot nu toe altijd de beste jongen die met me wilde genomen als relatie. Ik heb een eerdere relatie gehad en nu een tweede. De tweede die ik nu heb vind ik fantastisch en ik heb ontzettend veel lol met hem, maar er is tegelijk ook weer iets wat ik mis en ik denk het gevoel van zorgzaamheid en veiligheid maar soms voel ik me tegelijk ook weer zo erg bij hem en zeg ik dat ook. Stom want dan wek ik bij hen illusies op. En ik vond hem ook aantrekkelijk dus dacht waarom niet.
De vorige was een 30 jarige man. Ik was zelf 17 toen. En ik had gewoon met hem genomen omdat ik nooit eerder een relatie heb gehad, en uiteraard ging ik tegen hem ook weer liegen dat ik eerdere relaties heb gehad zodat ik minder wanhopig overkwam.
Ik ben een grote leugenaar en ergens ook manipulatief denk ik. Dat laatste ook weer niet echt, maar ik wil dat mensen wel in iets geloven in mij zoiets. Ik wil ze allemaal te vriend houden.
Ik heb altijd opgekeken tegen mannen en durfde ze nooit meteen aan te spreken wanneer ik ze zag zitten. Ik was vroeger ook ontzettend lelijk (quasimodo was er niks bij, en dat overdrijf ik niet. Alleen mijn lichaan was mooi) maar nadat ik mijn wenkbrauwen en bovenlip epileerde en een beugel kreeg werd ik een stuk knapper en heb ik nu een gemiddeld gezicht. Niet bepaald echt knap, maar ook niet lelijk. Mannen kunnen met mij wel naar bed gaan, en verliefd worden als ik acteer als een net wat leukere en spontane meid. Maar dat maakt mij natuurlijk nog nepper.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik wil er wel hulp voor maar ik ben heel erg bang dat ik een of andere leugenachtige ziekte heb. (Ik lieg ook tegen mezelf, en ik geloof er op bepaalde momenten ook nog in)
En dat mijn leven is gedoemd ermee. Maar misschien verdien ik dat ook wel, ik weet het niet.
Ik word nu behandeld voor complxe ptss en krijg traumabehandeling binnenkort maar ik heb het gevoel dat ik mij meer als slachtofferrol express bij anderen laat zien en niet echt als dader..zoals dat ik veel.lieg etc heb ik niet gezegd bij de psycholoog. Omdat ik ook vanaf het begin denk ik soort van gelogen heb tegen ze..niet gelogen meteen maar wel erin gewreven zoiets.
Ik weet daarom niet of het handig is om dit te delen met ze.
Ze zeggen dat het door mijn complexe ptss komt dat ik niet weet wie ik ben maar ik weet het niet..
Het ergste is namelijk dat ik zelfs denk dat ik het trauma fake. Ik heb heftige dingen meegemaakt ja, maar het allerheftigst (in veel mensen hun ogen) heb ik zelf als prettig ervaren later en daarvoor schaam ik.mij tot de dah van vandaag nog steeds voor. Ik ben bang, en weet niet zo.goed wat ik moet doen..
Is dit normaal? Ik weet het niet..ik hoor wel vaak andere mensen vaak liegen maar die lijken er niet zo mee te zitten maar ik denkd at ik wel het uiterste ben van liegen maar ik weet het ook niet zeker. Ik weet het niet.
Herkent iemand dit, en of weet iemand wat ik moet doen?
zondag 19 maart 2017 om 11:55
Sorry voor slordig lezen lezen, forummers. (Ik moet midden in de nacht niet forummen, denk ik.)
Een kerel van 30 jaar die een relatie aangaat met een kwetsbare 17-jarige deugt niet.
O.k., je bent nu dus 18.
Op je forum kan je goede tips krijgen en een luisterend oor, maar we zijn geen psychologen/behandelaars/therapeuten.
Bij mij werkt typen op mijn telefoon trouwens niet zo goed. Met pen (of potlood) de persoonlijke dingen op papier schrijven en daarna het papier verbranden of door de shredder is fijner voor mij. Probeer maar eens uit.
Een kerel van 30 jaar die een relatie aangaat met een kwetsbare 17-jarige deugt niet.
O.k., je bent nu dus 18.
Op je forum kan je goede tips krijgen en een luisterend oor, maar we zijn geen psychologen/behandelaars/therapeuten.
Bij mij werkt typen op mijn telefoon trouwens niet zo goed. Met pen (of potlood) de persoonlijke dingen op papier schrijven en daarna het papier verbranden of door de shredder is fijner voor mij. Probeer maar eens uit.
zondag 19 maart 2017 om 12:12
quote:Trevina schreef op 19 maart 2017 @ 11:55:
Sorry voor slordig lezen lezen, forummers. (Ik moet midden in de nacht niet forummen, denk ik.)
Een kerel van 30 jaar die een relatie aangaat met een kwetsbare 17-jarige deugt niet.
O.k., je bent nu dus 18.
Op je forum kan je goede tips krijgen en een luisterend oor, maar we zijn geen psychologen/behandelaars/therapeuten.
Bij mij werkt typen op mijn telefoon trouwens niet zo goed. Met pen (of potlood) de persoonlijke dingen op papier schrijven en daarna het papier verbranden of door de shredder is fijner voor mij. Probeer maar eens uit.
Dat begrijp ik wel.. ik weet het ook niet zo goed. Het is een soort schreeuw van mij van wat ik moet doen of hoe ik het moet aanpakken. :/
Ik deugde overigens niet. Die 30 jarige weet ik eigenlijk niet. Hij was later niet meer zo erg lief, maar ook niet in de zin dat hij me sloeg ofzo. Hij wilde gewoon meer van mij. Maar ik lokte het ook uit denk ik onbewust.
Ik wist mijn en nog steeds mijn grenzen niet. Bovendien wist hij van al mijn issues, en hij was de eerste man die mij liefdevolle aandacht gaf en steun bood en hij werd daarna verliefd op mij, en hij was de eerste man waar ik mij volledig veilig bij voelde.
Sorry voor slordig lezen lezen, forummers. (Ik moet midden in de nacht niet forummen, denk ik.)
Een kerel van 30 jaar die een relatie aangaat met een kwetsbare 17-jarige deugt niet.
O.k., je bent nu dus 18.
Op je forum kan je goede tips krijgen en een luisterend oor, maar we zijn geen psychologen/behandelaars/therapeuten.
Bij mij werkt typen op mijn telefoon trouwens niet zo goed. Met pen (of potlood) de persoonlijke dingen op papier schrijven en daarna het papier verbranden of door de shredder is fijner voor mij. Probeer maar eens uit.
Dat begrijp ik wel.. ik weet het ook niet zo goed. Het is een soort schreeuw van mij van wat ik moet doen of hoe ik het moet aanpakken. :/
Ik deugde overigens niet. Die 30 jarige weet ik eigenlijk niet. Hij was later niet meer zo erg lief, maar ook niet in de zin dat hij me sloeg ofzo. Hij wilde gewoon meer van mij. Maar ik lokte het ook uit denk ik onbewust.
Ik wist mijn en nog steeds mijn grenzen niet. Bovendien wist hij van al mijn issues, en hij was de eerste man die mij liefdevolle aandacht gaf en steun bood en hij werd daarna verliefd op mij, en hij was de eerste man waar ik mij volledig veilig bij voelde.
zondag 19 maart 2017 om 12:13
